Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 sierpnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Otwocku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Konrad Bronowski

Protokolant: st.sekr.sąd. Anna Bodalska-Krydowska, Karolina Sieńkowska

przy udziale Doroty Myszak-Wieczorek, Marcina Gajdamowicza, Weroniki Masny-Majewskiej - Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Otwocku

po rozpoznaniu w dniach 1 kwietnia, 30 maja, 5 sierpnia 2016 roku na rozprawie

sprawy

A. C.

syna R. i K. z domu R., urodzonego w dniu (...) w S.

oskarżonego o to, że w dniu 11 stycznia 2011 roku w T., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej działając wspólnie i w porozumieniu z M. K., doprowadzili Spółdzielczą Kasę Oszczędnościowo – Kredytową K. we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 18.000 złotych za pomocą wprowadzenia w błąd pracownika (...) Oddział w T. rozpoznającego wniosek o przyznanie pożyczki/kredytu co do okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania przedmiotowej pożyczki/kredytu poprzez wskazanie we wniosku o udzielenie kredytu/pożyczki danych niezgodnych z prawdą oraz przedłożenie wraz z wnioskiem podrobionego i stwierdzającego nieprawdę dokumentu w postaci zaświadczenia z dnia 05 stycznia 2011 roku o zatrudnieniu i dochodzie w P.H.U. (...) w G. dotyczącego M. K. i zaświadczenia z dnia 3 stycznia 2011 roku o zarobkach i 10 stycznia 2011 roku o zatrudnieniu i dochodzie w (...) sp. Z o.o. w O. dotyczącego A. C. oraz co do zamiaru wywiązania się z warunków umowy, to jest o czyn z art. 286 § 1 k.k., art. 270 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

I.  uznaje oskarżonego A. C. za winnego dokonania zarzucanego mu czynu z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za ten czyn skazuje oskarżonego, na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawiania wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego A. C. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat;

III.  na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego A. C. grzywnę w rozmiarze 20 (dwudziestu) stawek dziennych, przyjmując na podstawie art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki na 10 (dziesięć) złotych;

IV.  zasądza od oskarżonego A. C. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w kwocie 320 (trzystu dwudziestu) złotych, w tym opłata w kwocie 200 (dwustu) złotych, w pozostałym zakresie zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 1042/13

UZASADNIENIE

Na podstawie ujawnionego w toku przewodu sądowego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 11 stycznia 2011 roku A. C. przedłożył zaświadczenie o zarobkach w firmie (...) Sp. z o.o. i jako poręczyciel dla M. K. podpisał umowę pożyczki konsumenckiej na cele mieszkaniowe nr (...) w Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej K. z siedzibą we W. przy ul. (...). W wyniku zawartej umowy M. K. otrzymała pożyczkę w kwocie 18 000 złotych, która zgodnie z umową miała zostać spłacona w okresie do 11 lipca 2014 roku. M. K. spłaciła 14 rat pożyczki i od dnia 19 marca 2012 roku zaprzestała spłacać raty. Wyrokiem z dnia 9 września 2013 roku w sprawie II K 680/13 Sąd Rejonowy w Toruniu skazał M. K. za czyn z art. 286 § 1 k.k., art. 270 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. polegający na tym, że w dniu 11 stycznia 2011 r. w T. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej działając wspólnie i w porozumieniu doprowadziła Spółdzielczą (...) we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 18.000 złotych za pomocą wprowadzenia w błąd pracownika (...) Oddział w T. rozpoznającego wniosek o przyznanie pożyczki/kredytu co do okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania przedmiotowej pożyczki/kredytu poprzez wskazanie we wniosku o udzielenie kredytu/pożyczki danych niezgodnych z prawdą oraz przedłożenie wraz z wnioskiem podrobionego i stwierdzającego nieprawdę dokumentu w postaci zaświadczenia z dnia 05.01.2011 r. o zatrudnieniu i dochodzie PHU (...) w G. dotyczącego M. K. i zaświadczenia z dnia 03.01.2011 r. o zarobkach i 10.01.2011 r. o zatrudnieniu i dochodzie w (...) Sp. z o.o. w O. dotyczącego A. C. oraz co do zamiaru wywiązania się z warunków umowy. Na chwilę orzekania pożyczka została spłacona w całości przez M. K..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień oskarżonego (k. 94, k. 124, k. 233-234), zeznań świadków T. O. (k. 113-114, k. 243v), R. B. (k. 243v-244), M. K. ( k. 89-89v, 107-108, k. 251v), zeznań świadka S. S. (k. 51), A. B. (k. 66), oraz dowodów z dokumentów w postaci: zawiadomienia (k. 1-3), kopii dokumentów dotyczących kredytu (k. 9-46), kopii zaświadczenia o zarobkach (k. 56,57), kopii umowy najmu (k. 73-74, k. 115-116), koperty z oryginałami dokumentów dotyczących udzielenia kredytu (k. 100), kopii dowodu wpłaty (k. 109), informacji z ZUS (k. 118, k. 187), opinii biegłego z zakresu badań dokumentów (k. 129-150), wyroku SR w Toruniu sygn. akt II K 680/13 (k. 189-190), informacji z US (k. 222), informacji z (...) (k. 228).

Oskarżony A. C. przesłuchany po raz pierwszy w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Przyznał, że poręczył kredyt/pożyczkę kobiecie, której nie zna, na prośbę znajomego. Jego zaświadczenie o zarobkach było prawdziwe i do marca prowadził działalność gospodarczą w zakresie handlu odzieżą. Kobietę, której poręczył pożyczkę widział tylko raz podczas podpisywania umowy. Nie wypisywał dla niej zaświadczenia o zatrudnieniu.

Przesłuchany ponownie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa od odmowy składania wyjaśnień.

Przesłuchany na rozprawie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Wyjaśnił, że był tylko żyrantem i nie wie o co chodzi w sprawie. Nie wiedział, czy zaświadczenia M. K. były prawdziwe. Jego zaświadczenia była zgodne ze stanem faktycznym, był legalnie zatrudniony. Brat poprosił go, czy może podżyrować kredyt jego koleżance i oskarżony się zgodził. Umowa była zawarta w T.. (...) nie zwracał się do oskarżonego o spłatę pożyczki, nie żądał od niego spłaty rat. Miał informację, ze oskarżona spłaca pożyczkę.

Oceniając wyjaśnienia oskarżonego Sąd przyznał im walor wiarygodności w zakresie, w którym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W zakresie w którym oskarżony podał, iż jego zaświadczenie o zarobkach oraz o zatrudnieniu i dochodzie w (...) Sp. o.o było prawdziwe Sąd odmówił przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, uznając, iż stanowią one jedynie przyjętą przez oskarżonego linię obrony, bowiem nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, gdzie jak sam oskarżony wyjaśnił, zaświadczenie o jego zatrudnieniu nie miało pokrycia w rzeczywistości, gdyż prowadził działalność gospodarczą w zakresie handlu, a z zaświadczenia wynikało, że miał pracować jako magazynier, dodatkowo z informacji dotyczących spółki (...) z KRS wynikało, że oskarżony pełni funkcję Prezesa, mimo, że w rzeczywistości funkcji takiej nie pełnił.

Oskarżony był karany (k. 224-225)

Sąd zważył co następuje.

Zgodnie z art. 286 § 1 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Zgodnie z przyjętą doktryną i orzecznictwem wprowadzenie w błąd oznacza, że sprawca swoimi podstępnymi zabiegami doprowadza inną osobę do mylnego wyobrażenia o rzeczywistym stanie rzeczy, zaś wyzyskanie błędu polega na wykorzystaniu przez sprawcę już istniejących, niezgodnych z rzeczywistością opinii lub wyobrażeń osoby pokrzywdzonej. Ponadto osoba oszukana dobrowolnie oddaje mienie sprawcy, a nie traci mienia wbrew jej woli (zob. wyrok SN z 27 października 1986 roku, II KR 134/86).

Stroną przedmiotową tego przestępstwa jest zatem wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania pokrzywdzonego oraz doprowadzenie tymi sposobami osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, które jest warunkiem koniecznym zaistnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. Istotnym znamieniem oszustwa jest związek przyczynowy pomiędzy wprowadzeniem w błąd lub wyzyskaniem błędu a niekorzystnym rozporządzeniem mieniem. Niekorzystne rozporządzenie mieniem oznacza przy transakcjach pogorszenie sytuacji majątkowej rozporządzającego.

Natomiast od strony podmiotowej przestępstwo oszustwa jest przestępstwem kierunkowym, warunkiem odpowiedzialności jest działanie (zaniechanie) sprawcy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zamiar bezpośredni wymagany jest zarówno dla elementu „wprowadzenia w błąd”, czy też „wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania znaczenia przedsiębranego działania”, jak również „doprowadzenie inne osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem”. Zgodnie z wyrokiem SN z dnia 11 października 2011 roku występek oszustwa jest przestępstwem umyślnym kierunkowym, co oznacza, że można je popełnić wyłącznie z zamiarem bezpośrednim, który powinien obejmować zarówno cel działania sprawcy (osiągniecie korzyści majątkowej), jak i sposób działania zmierzającego do osiągnięcia tego celu (doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd, albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

Zgodnie z przepisem art. 270 § 1 k.k. odpowiedzialności karnej podlega, kto w celu użycia za autentyczny podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa.

Zgodnie z przepisem art. 297 § 1 k.k. odpowiedzialności karnej podlega, kto, w celu uzyskania dla siebie lub kogo innego, od banku lub jednostki organizacyjnej prowadzącej podobną działalność gospodarczą na podstawie ustawy albo od organu lub instytucji dysponujących środkami publicznymi - kredytu, pożyczki pieniężnej, poręczenia, gwarancji, akredytywy, dotacji, subwencji, potwierdzenia przez bank zobowiązania wynikającego z poręczenia lub z gwarancji lub podobnego świadczenia pieniężnego na określony cel gospodarczy, instrumentu płatniczego lub zamówienia publicznego, przedkłada podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument albo nierzetelne, pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia. Sprawcą przestępstwa z § 1 może być każdy, niezależnie od tego, czy pragnie uzyskać korzyść dla siebie czy dla innego podmiotu, w tym osoby prawnej. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2.12.2003 r. (IV KK 37/03, Legalis) wskazano, iż "za przestępstwo z art. 297 § 1 KK odpowiada nie tylko sam starający się o kredyt dla siebie, który przedkłada bankowi stwierdzający nieprawdę dokument w celu uzyskania tego kredytu, ale także inna osoba, w tym i taka, która z mocy odrębnej umowy z bankiem zawiera, jako sprzedawca towaru zbywanego w systemie sprzedaży ratalnej, umowę kredytową z nabywcą tego towaru, jeżeli przedkłada ona następnie bankowi dokument stwierdzający nieprawdę lub podobne oświadczenie pisemne dotyczące okoliczności mających istotne znaczenie dla uzyskania tego kredytu, a więc takie, bez którego ów kredyt, według stosunku łączącego sprzedawcę z bankiem, nie zostałby udzielony, choćby sama umowa kredytowa była sporządzona prawidłowo, a dokumenty przedkładane przez nabywcę towaru, niezbędne dla jej zawarcia, były rzetelne".

Kryminalizowane działanie sprawcy polega na przedłożeniu wskazanego dokumentu, które składane jest przed wskazaną w ustawie instytucją publiczną lub prywatną. Działanie podejmowane powinno być w celu uzyskania określonego świadczenia. Jak wskazano w wyroku SN z 17.10.2006 r. (sygn. WA 28/06, opublik. OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 1964) "Dokonanie przestępstwa określonego w art. 297 § 1 KK następuje w chwili, gdy sprawca przedłoży fałszywe lub stwierdzające nieprawdę dokumenty, bądź nierzetelne oświadczenie, niezależnie od tego, czy skutkowały one uzyskaniem zamówienia publicznego. Przepis penalizuje zatem czynności przygotowawcze do podjęcia ostatecznej decyzji o przydzieleniu zamówienia publicznego".

Zgromadzony i ujawniony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż oskarżony A. C. poręczył w (...) pożyczkę dla M. K. wskazując we wniosku dane niezgodne z prawdą, gdzie przedłożono wraz z wnioskiem o udzielenie pożyczki podrobiony dokument w postaci zaświadczenia z dnia 5 stycznia 2011 roku o zatrudnieniu i dochodzie w P.H.U. (...) w G.dotyczącego M. K. oraz zaświadczenia o zarobkach i o zatrudnieniu i dochodzie dotyczące oskarżonego. Oskarżony A. C. podpisał się na umowie w miejscu przeznaczonym na podpis poręczyciela, jak również na zaświadczeniu o zatrudnieniu i dochodzie oraz zaświadczeniu o zarobkach. Jak wynika z zeznań świadka T. O. i R. B. A. C. nie był zatrudniony w spółce (...) na stanowisku pracownika fizycznego – magazyniera, która dopiero rozpoczynała swoją działalność. Nadto M. K. nigdy nie była zatrudniona w firmie P.H.U. E.. Należało mieć na względzie, że sam A. C. wskazał, że nie wiedział, jaka jest sytuacji majątkowa M. K., opierał się w tym zakresie na oświadczeniach osoby trzeciej, w związku z czym uprawnione jest twierdzenie, że okoliczności, w jakich dochodziło do poręczenia przez niego umowy wskazują, że miał on świadomość, że podane (...) informacje dotyczące kredytobiorcy i poręczającego nie są zgodne z rzeczywistością, zachowanie oskarżonego i M. K. stanowi ukrywanie istotnych informacji mających znaczenie dla ryzyka ponoszonego przez (...) i że w razie ujawnienia rzeczywistych danych (...) mógłby nie udzielić kredytu.

Oceniając zeznania świadka T. O. Sąd przyznał im walor wiarygodności w całości, uznając iż są one jasne, spójne i logiczne. Świadek zawarł umowę ze spółką (...), reprezentowaną przez A. C., zaś wszystkie formalności załatwiał ze współwłaścicielem spółki (...). Świadek wskazał, iż właściciele spółki (...) nie wywiązali się z warunków umowy, nie otworzyli lokalu gastronomicznego w wynajmowanym lokalu, jak również nie uregulowali należności. W ocenie świadka spółka oskarżonego nie prowadziła działalności, zaś na adres świadka przychodziła korespondencja do spółki (...), której nie odbierał.

Sąd oceniając zeznania świadka R. B. przyznał im częściowo walor wiarygodności, uznając je za wiarygodne w zakresie, w którym przyznał on, iż wspólnie z oskarżonym A. C. prowadził spółkę (...). Świadek wskazał także, iż łącznie otrzymywali po 2-3 tys. złotych miesięcznie. Relacja świadka jest jasna, spójna, logiczna, adekwatna do udziału w sprawie.

Walorem wiarygodności w pełni Sąd obdarzył relację świadka M. K., uznając, iż jest ona jasna, spójna i logiczna, adekwatna do udziału w sprawie. Świadek w swojej relacji wskazała, iż wzięła pożyczkę z banku, formalności związane z udzieleniem kredytu pomagał jej załatwić brat oskarżonego. Początkowo spłacała kredyt, jednak później miała problemy finansowe i zaprzestała spłaty kolejnych rat, aktualnie kredyt został spłacony. Wskazała również, że nie była zatrudniona jak to wskazano w zaświadczeniu przedłożonym do (...).

Jako w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania S. S., uznając iż są one jasne, spójne, logiczne, adekwatne do udziału w sprawie. Świadek jest pracownikiem windykacji (...) i przedstawił kwestie związane z weryfikacją zaświadczeń złożonych przez oskarżonego i M. K..

Walorem wiarygodności w pełni Sąd obdarzył zeznania świadka A. B., uznając, iż jest ona jasna, spójna, logiczna, adekwatna do udziału w sprawie. Świadek wskazał, iż nie wydawał zaświadczenia na nazwisko M. K. jak również, iż pieczątka na zaświadczeniu nie odpowiada odwzorowaniu pieczątki jego firmy.

Sąd jako wiarygodne uznał dowody z dokumentów przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania, gdyż ich prawdziwość oraz treść nie budzi wątpliwości, mając jednocześnie na względzie, że zaświadczenia dotyczące zatrudniania i zarobków oskarżonego oraz M. K. nie odpowiadały rzeczywistości.

Sąd jako w pełni wiarygodną uznał opinię biegłego z zakresu badań dokumentów z której wynika, iż zarówno podpisy w miejscu „poręczyciel” jak również podpis (...) i (...) w oryginale zaświadczenia o zatrudnieniu i dochodzie i zaświadczenia o zarobkach jest autentycznym podpisem A. C..

Wobec powyższego Sąd uznał A. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. A. C. składając jako poręczyciel zaświadczenie o zarobkach oraz o zatrudnieniu i dochodzie w (...) Sp. z o.o. w O. wskazał nieprawdziwe dane odnośnie zajmowanego stanowiska jak również otrzymywanych dochodów. Nadto oskarżony poręczył za M. K., iż będzie ona spłacała kredyt w wysokości 18 000 złotych, pomimo, iż wcześniej jej nie znał, nie wiedział, czy rzeczywiście jest ona zatrudniona i osiąga dochody, a okoliczności uzyskiwania kredytu wskazują, iż obejmował on świadomością, że okoliczności przedstawiane (...) co do sytuacji majątkowej jego i kredytobiorcy nie odpowiadają rzeczywistości, a w razie ujawnienia rzeczywistej ich sytuacji majątkowej kredyt taki nie zostałby udzielony.

W ocenie Sądu okoliczności, w jakich doszło do zawarcia umowy przez oskarżonego M. K., w której poręczycielem był A. C. nie pozwalają mieć żadnych wątpliwości, że oskarżony podpisując umowę pożyczki konsumenckiej na cele mieszkaniowe Ne (...) jako poręczyciel, obejmował swoim zamiarem zarówno wprowadzenie w błąd pracownika banku co do zamiaru spłaty pożyczki jak również prawdziwości danych zawartych w zaświadczeniu o zatrudnieniu i zarobkach M. K. jak również prawidłowości danych zawartych w zaświadczeniach dotyczących oskarżonego. A. C. zgadzając się na poręczenie pożyczki dla M. K. powinien mieć wątpliwości co do zasadności poręczenia pożyczki. Szczególnie, iż osoba, której poręczał pożyczkę nie była mu wcześniej znana, miała miejsce zamieszkania w innej miejscowości, niż siedziba banku w którym była zawierana pożyczka, nadto kwota pożyczki była dość wysoka w relacji do uzyskiwanych przez nią i przez oskarżonego dochodów. Dodatkowo stwierdzić należy, iż A. C. przedstawiając zaświadczenie o swoim zatrudnieniu i dochodach nie wskazał prawdziwych danych, bowiem jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie pracował on w spółce (...).

Zgodnie z art. 9 § 1 k.k. czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi. W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego wskazuje, iż oskarżony w sposób świadomy i celowy wprowadzał w błąd pracownika (...) Oddział w T. co do prawdziwości danych zawartych we wniosku o udzielenie kredytu/pożyczki i oraz podrobionego i stwierdzającego nieprawdę dokumentu w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu i dochodzie M. K. oraz o zatrudnieniu i zarobkach oskarżonego.

Z powyższych względów Sąd uznał winę oskarżonego w popełnieniu przypisanego mu czynu za udowodnioną i niebudzącą wątpliwości.

Przy wyborze kary i jej wymiarze wobec oskarżonego A. C. Sąd kierował się dyrektywą art. 53 k.k., odnosząc ją w szczególności do stopnia winy oskarżonego, społecznej szkodliwości czynu, biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć. Sąd wymierzając karę oskarżonemu uwzględnił również motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, w tym uprzednią karalność oskarżonego; Sąd miał również na względzie, że oskarżony jest osobą dojrzałą życiowo. Sąd miał również na względzie, że do czynu doszło w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jak również czas popełnienia czynu czyli 11 stycznia 2011 roku.

W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego cechowało się wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Sąd miał na względzie, że oskarżony naruszył jedną z podstawowych zasad współżycia społecznego popełniając przestępstwa przeciwko mieniu. Sąd wymierzając karę miał również na względzie, iż wyrządzona szkoda została w całości naprawiona przez M. K., która spłaciła pożyczkę.

Sąd mając na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Orzekając w przedmiotowej sprawie Sąd z dyspozycją art. 4§1 kk zastosował wobec oskarżonego przepisy ustawy kodeks karny obowiązujące w okresie popełnienia przez niego przestępstwa to jest w dniu 11 stycznia 2011 roku, albowiem były one względniejsze dla oskarżonego. Obecnie obowiązująca ustawa przewiduje możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary pobawienia wolności, w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia dla niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zgodnie zaś z treścią przepisu art. 69 § 1 k.k. w brzemieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 roku możliwe było warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Jedynie w poprzednim stanie prawnym było więc możliwe zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec osoby wcześniej karanej jak to miała miejsce na gruncie niniejszej sprawy.

Sąd uznał, iż wymierzona oskarżonemu kara w takim wymiarze jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu A. C. oraz jego okoliczności oraz wystarczająca i odpowiednia dla potrzeb prewencji ogólnej i szczególnej.

Sąd mając na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 k.k. uznał, iż okoliczności niniejszej sprawy, w szczególności właściwości i warunki osobiste oskarżonego oraz jego sposób życia wskazują, że kara sześciu miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do winy oskarżonego oraz spełni cele zapobiegawcze, wychowawcze i w zakresie społecznego oddziaływania. Sąd uznał jednocześnie, iż orzeczona kara odniesie wobec oskarżonego pozytywny skutek i będzie on w przyszłości przestrzegał porządku prawnego.

Ponadto Sąd uznał, iż zachodzą przesłanki do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, a orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, w szczególności Sąd stwierdził, iż będzie ona wystarczająca dla zapobieżenia powrotowi przez oskarżonego do przestępstwa. Z tego też względu Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności tytułem próby na okres 3 lat, uznając, iż jest to okres odpowiedni do odniesienia w stosunku do oskarżonego pozytywnych efektów wychowawczych kary. Sąd uznał, iż zachodzi wobec oskarżonego pozytywna prognoza kryminologiczna i będzie on przestrzegał porządku prawnego mimo zwieszenia wobec niego wykonania kary pozbawienia wolności, w szczególności Sąd miał na uwadze treść wywiadu kuratora. W ocenie Sądu mając na uwadze, iż od popełnienia przez oskarżonego przedmiotowego czynu upłynął znaczny okres - 5 lat okres próby wynoszący trzy lata będzie wystarczający dla weryfikacji zachowania oskarżonego.

Wobec tego, iż oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstwa skierowanego przeciwko dobru jakim jest mienie i miał na celu osiągnięcie korzyści majątkowej Sąd na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego grzywnę w wymiarze 20 stawek dziennych przyjmując na podstawie art.. 33§ 2 k.k. wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych. Określając wymiar kary grzywny jak również wysokość jednej stawki Sąd miał na uwadze sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego, to, że osiąga niewysokie dochody wynoszące ok. 3 000 złotych miesięcznie. Jednocześnie Sąd uznał, iż wobec warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, kara grzywny będzie dla oskarżonego jedyną realną dolegliwością związaną z popełnionym przestępstwem.

Na podstawie art. 627 § 1 k.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 320 złotych, w tym opłatę w kwocie 200 złotych. Wysokość opłaty została obliczona zgodnie z ustawą o opłatach w sprawach karnych. W pozostałym zakresie Sąd mając na uwadze sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego zwolnił go od obowiązku ponoszenia kosztów, uznając iż konieczność ich uiszczenia byłaby dla niego zbyt uciążliwa.

Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji.