Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Katarzyna Garbarczyk

Protokolant – st. sekr. sąd. Aneta Dybikowska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w G.– --------

w obecności oskarżyciela publicznego z (...)Urzędu Celno- Skarbowego w O. – Wioletty Połońskiej

po rozpoznaniu w dniu 09 marca 2017 r. sprawy

1.  M. W. (1)

urodz. (...) w W.

syna P. i M. zd. K.

oskarżonego o to, że:

W dniu 25.01.2016 r., będąc Prezesem Zarządu, tj. osobą odpowiedzialną za sprawy gospodarcze i (...) sp. z o.o. z siedzibą w O., poprzez swoje działanie polegające na zawarciu ramowej umowy dzierżawy powierzchni lokalu „ (...)” mieszczącym się przy ul. (...) w G., celem organizowania w nim gier na automatach, urządzał bez wymaganego zezwolenia i w miejscu do tego nie przeznaczonym tj. w ww. lokalu gry na automatach A. G. nr (...), A. nr (...), A. G. nr (...), naruszając dyspozycję określoną w art. 14 ust. 1 oraz w art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r. poz. 612 ze zm.)

tj. o czyn z art. 107§1kks w zw. z art. 9§3kks

2.  M. W. (2)

urodz. (...) w K.

syna M. i A. zd. M.

oskarżonego o to, że:

W dniu 25.01.2016 r., będąc Prezesem Zarządu, tj. osobą odpowiedzialną za sprawy gospodarcze i finansowe spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w E., poprzez swoje działanie polegające na zawarciu ramowej umowy dzierżawy powierzchni lokalu „ (...)” mieszczącym się przy ul. (...) w G., celem organizowania w nim gier na automatach oraz poprzez sprawowanie nadzoru serwisowego na podstawie umowy w zakresie obsługi urządzeń do gier rozrywkowych z dnia 01.06.2015 r., urządzał bez wymaganego zezwolenia i w miejscu do tego nie przeznaczonym tj. w ww. lokalu gry na automatach A. G. nr (...), A. nr (...), A. G. nr (...), naruszając dyspozycję określoną w art. 14 ust. 1 oraz w art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r. poz. 612 ze zm.)

tj. o czyn z art. 107§1kks w zw. z art. 9§3kks

1.  Oskarżonego M. W. (1) uniewinnia od popełnienia zarzuconego mu czynu.

2.  Oskarżonego M. W. (2) uniewinnia od popełnienia zarzuconego mu czynu.

3.  Koszty procesu ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt IIK 308/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. W. (1) jest Prezesem Zarządu Spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. W dniu 01 czerwca 2015r. Spółka ta- reprezentowana przez Prezesa Zarządu M. W. (1) - zawarła z Prezesem Zarządu Spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w E. - M. W. (2) - ramową umowę dzierżawy powierzchni lokalu „ (...)” mieszczącego się przy ul. (...) w G., celem organizowania w nim gier na automatach. W lokalu zainstalowano automaty do gier: A. G. nr (...), A. nr (...), A. G. nr (...).

W dniu 25 stycznia 2016 r. funkcjonariusze z Oddziału Celnego w E. ustalili, że w lokalu „ (...)” mieszczącym się przy ul. (...) w G., znajdują się automaty do gier: A. G. nr (...), A. nr (...), A. G. nr (...). Na miejscu kontrolujący przeprowadzili eksperyment procesowy, podczas którego odtworzyli przebieg gry. Stwierdzili, że dostępne na automatach gry posiadają element losowości oraz charakter komercyjny. Ujawnili również, że automaty dokonują wypłat wygranych pieniężnych, jak również to, że do uzyskania możliwości grania na automatach wymagane jest uiszczenie odpłatności za grę.

Oskarżyciel publiczny zarzucił M. W. (1), iż ten w dniu 25.01.2016 r., będąc Prezesem Zarządu, tj. osobą odpowiedzialną za sprawy gospodarcze i (...) sp. z o.o. z siedzibą w O., poprzez swoje działanie polegające na zawarciu ramowej umowy dzierżawy powierzchni lokalu „ (...)” mieszczącym się przy ul. (...) w G., celem organizowania w nim gier na automatach, urządzał bez wymaganego zezwolenia i w miejscu do tego nie przeznaczonym tj. w ww. lokalu gry na automatach A. G. nr (...), A. nr (...), A. G. nr (...), naruszając dyspozycję określoną w art. 14 ust. 1 oraz w art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r. poz. 612 ze zm.), tj. popełnienia czynu z art. 107 §1kks w zw. z art. 9§3kks, natomiast M. W. (2) to, że w dniu 25.01.2016 r., będąc Prezesem Zarządu, tj. osobą odpowiedzialną za sprawy gospodarcze i finansowe spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w E., poprzez swoje działanie polegające na zawarciu ramowej umowy dzierżawy powierzchni lokalu „ (...)” mieszczącym się przy ul. (...) w G., celem organizowania w nim gier na automatach oraz poprzez sprawowanie nadzoru serwisowego na podstawie umowy w zakresie obsługi urządzeń do gier rozrywkowych z dnia 01.06.2015 r., urządzał bez wymaganego zezwolenia i w miejscu do tego nie przeznaczonym tj. w ww. lokalu gry na automatach A. G. nr (...), A. nr (...), A. G. nr (...), naruszając dyspozycję określoną w art. 14 ust. 1 oraz w art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r. poz. 612 ze zm.) tj. czynu z art. 107 §1kks w zw. z art. 9§3kks

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań B. W. (k. 589v), K. B. (k. 589v: 11-14), a nadto w oparciu o dowody tj.: protokół z przebiegu przeprowadzonego w drodze eksperymentu procesowego doświadczenia odtworzenia przebiegu gry na automatach wraz z płytą DVD z zapisem eksperymentu procesowego k. 6-10,32-34, protokół przeszukania lokalu – do ujawnienia bez odczytania k. 19-21, protokół oględzin automatów do gier z dokumentacją fotograficzną –k. 23-31, umowa k. 48-55, ramowa umowa dzierżawy powierzchni z dnia 01.06.2015 r. k. 56-59, wyciąg z Krajowego Rejestru k. 73-75, dokumentacja księgowa z Jota serwis sp. z o.k. 232-234, umowa z zakresu obsługi do gier rozrywkowych zawarta pomiędzy spółką (...) Sp.z o.o. a spółką (...) sp.z o.o. k. 235-242, protokoły wyjęcia gotówki k. 243 -245, Dokument Wydanie z magazynu - k. 246-248, wykaz dowodów rzeczowych k. 249, wydruk z systemu Krajowego Rejestru Automatów do Gier k. 253.

Oskarżeni M. W. (1) i M. W. (2) nie przyznali się winy i odmówili składania wyjaśnień (wyjaśnienia M. W. k. 589: k. 287-289, M. W. k. 589: 272-274).

Na wstępie podnieść należy, iż czyny zarzucane oskarżonym, stypizowane w art. 107§1 kks stanowią tzw. normę blankietową, albowiem komplet znamion czynu zabronionego można ustalić dopiero po analizie przepisów ustawy, wbrew którym sprawca daną grę urządza lub prowadzi. W tym przypadku chodzi o przepisy tzw. ustawy hazardowej czyli ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz.U. 2009.201.1540 z późn. zm.). Z art. 3 tej ustawy wynika, że urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. Zasady te określa natomiast m.in. art. 6 ust. 1 cyt. Ustawy, który przewiduje, że działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry. Ponadto art. 14 ust. 1 Ustawy wskazuje, że urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, w tym turniejów gry pokera, gier w kości oraz gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach gry na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy (w brzmieniu po nowelizacji wprowadzonej ustawą z dnia 12 czerwca 2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych; przed nowelizacją art. 14 ust. 1 przewidywał, że „urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach dozwolone jest wyłącznie w kasynach gry”). Grami na automatach są natomiast gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości, o czym stanowi art. 2 ust. 2 Ustawy.

Za bezsporny w niniejszej sprawie uznać należy fakt wydzierżawienia, w dniu 01 czerwca 2015r., Spółce (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., w imieniu której działał jej Prezes Zarządu - M. W. (1) - przez Spółkę (...) sp. z o.o. z siedzibą w E. - w imieniu której działał jej Prezes Zarządu M. W. (2) - ramową umowę dzierżawy powierzchni lokalu „ (...)” mieszczącego się przy ul. (...) w G..

Nie budzi również żadnych wątpliwości, że zamontowane w w/w/ lokalu automaty: A. G. nr (...), A. nr (...), A. G. nr (...), były automatami do gry w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych. Na powyższe jednoznacznie wskazuje wynik przeprowadzonego w dniu kontroli eksperymentu procesowego, podczas którego odtworzono przebieg gry . Znajduje to również potwierdzenie w zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków. Przeprowadzone w tym zakresie dowody w postaci: zeznań B. W. (k. 589v), K. B. (k. 589v: 11-14), a nadto dowody tj.: protokół z przebiegu przeprowadzonego w drodze eksperymentu procesowego doświadczenia odtworzenia przebiegu gry na automatach wraz z płytą DVD z zapisem eksperymentu procesowego k. 6-10,32-34, protokół przeszukania lokalu – do ujawnienia bez odczytania k. 19-21, protokół oględzin automatów do gier z dokumentacją fotograficzną –k. 23-31, umowa k. 48-55, ramowa umowa dzierżawy powierzchni z dnia 01.06.2015 r. k. 56-59, wyciąg z Krajowego Rejestru k. 73-75, dokumentacja księgowa z Jota serwis sp. z o.k. 232-234, umowa z zakresu obsługi do gier rozrywkowych zawarta pomiędzy spółką (...) Sp.z o.o. a spółką (...) sp.z o.o. k. 235-242, protokoły wyjęcia gotówki k. 243 -245, Dokument Wydanie z magazynu - k. 246-248, wykaz dowodów rzeczowych k. 249, wydruk z systemu Krajowego Rejestru Automatów do Gier k. 253 - są spójne, korespondują ze sobą, tworząc jasny obraz sytuacji i - w ocenie Sądu- brak jest podstaw by kwestionować ich wiarygodność. W świetle powyższego przyjąć należy, iż udział oskarżonych M. W. (1) i M. W. (2) w urządzaniu gier na przedmiotowych automatach również nie budzi wątpliwości - wynika on w sposób jednoznaczny z zebranego w sprawie materiału dowodowego.

W obowiązujący aktualnie stanie prawnym nie ma wątpliwości w zakresie obowiązywania art. 107§1 kks i jego stosowania wobec jednostek na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, choć przez wiele lat kwestia ta budziła spory i prowadziła do rozbieżności interpretacyjnych.

Art. 8 dyrektywy 98/34 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998r., ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, przewiduje obowiązek przekazania Komisji Europejskiej wszelkich projektów regulacji technicznych przed ich przyjęciem, tak aby Komisja Europejska miała możliwość oceny zgodności takich projektów z prawem europejskim. Polska ustawa o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009r. nie została przekazana Komisji Europejskiej celem przeprowadzenia notyfikacji i z tego powodu zaistniał szereg wątpliwości interpretacyjnych dotyczących skutków tego zaniechania. Pojawiały się interpretacje zgodnie z którymi, w związku z wadliwą notyfikacją przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, jako technicznego, art. 107§1 kks jest bezskuteczny w polskim systemie prawnym, a co za tym idzie - nie może być podstawą represji karnej wobec jednostek na terenie RP. Nie było również jednolitego stanowiska odnośnie tego, czy przepis art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych jest przepisem technicznym, a w związku z tym, czy on również powinien być notyfikowany.

Problem ten był przedmiotem wielu rozważań polskich sądów powszechnych, administracyjnych oraz Sądu Najwyższego. Kwestię tę rozpatrywał również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w uzasadnieniu orzeczenia z dnia 19 lipca 2012 roku, wydanym w sprawach połączonych C-213/11, C214/11 i C217/11 (F. i inni) jednoznacznie wskazał, że przepisy tego rodzaju, jak art. 14 ust. 1 Ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009r., zgodnie z którym urządzanie gier na automatach dozwolone jest jedynie w kasynach gry, należy uznać za „przepis techniczny: w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34 (pkt 25 uzasadnienia). Na bazie tego orzeczenia pojawiły się interpretacje, zgodnie z którymi art. 6 ust, 1 ustawy hazardowej, jako że nierozerwalnie złączony z art. 14 ust. 1, również jest przepisem technicznym. (taki pogląd wyrażony został m.in. w wyroku SN z dnia 27 listopada 2014r. w sprawie IIK 55/14). W dniu 3 września 2015 roku weszła w życie ustawa z dnia 12 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz.U. z 2015 roku poz. 1201). Ustawa zmieniająca została tym razem notyfikowana przez Komisję Europejską w dniu 5 listopada 2014 roku pod numerem 2014/0537/PL. Stosownie do treści art. 1 pkt 7 ustawy o zmianie ustawy o grach hazardowych przepis art. 14 ust. 1 otrzymał nowe brzmienie i stanowi, że "Urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, w tym turniejów gry pokera, gier w kości oraz gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach gry na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy". W ten sposób przepis ten został notyfikowany zgodnie z obowiązującymi przepisami, w tym zgodnie z §4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039). Jednocześnie art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie był notyfikowany. W Polsce nadal jednak istniały wątpliwości interpretacyjne dotyczące tego, czy art. 6 ust 1 ustawy o grach hazardowych, jako że ściśle związany z art. 14 ust. 1 tej ustawy, nie jest również przepisem technicznym i nie powinien on być poddany notyfikacji. W tej sprawie wypowiedział się TSUE w orzeczeniu z dnia 13 października 2016r. wskazując wprost, że przepisem technicznym nie jest art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, przewidujący, że działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry. Ponieważ przepis taki, jak art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, nie stanowi „przepisu technicznego” w rozumieniu dyrektywy 98/34, więc nie wymagał on notyfikacji. Wątpliwości w tym zakresie rozstrzygnął ostatecznie Sąd Najwyższy w uchwale w składzie 7 sędziów z dnia 19 stycznia 2017r. w sprawie I KZP 17/16. Z treści tego orzeczenia wynika, że „kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art. 91 ust. 3 Konstytucji), może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego, albo do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji, norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.Urz. UE L z 1998 r. Nr 204, s. 37 ze zm.), wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 KKS przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 612) w pierwotnym brzmieniu. Natomiast art. 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107§1 KKS, o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony”. Wskazać nadto należy, że ustawa z dnia 12 czerwca 2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych wprowadziła przepisy przejściowe, bowiem zgodnie z art. 4 „podmioty prowadzące działalność w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1-3 lub w art. 7 ust. 2, w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy mają obowiązek dostosowania się do wymogów określonych w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, do dnia 1 lipca 2016 r.” Przepis ten nie wprowadził rozróżnienia na podmioty prowadzące działalność gospodarczą w zakresie gier hazardowych zgodnie z przepisami ustawy o grach hazardowych tj. po uzyskaniu koncesji i rejestracji automatu do gier, na terenie kasyna do gry oraz na podmioty prowadzące taką działalność bez tych wymogów. Brak takiego rozróżnienia doprowadził do kolejnych rozbieżności w praktyce sądowej. Zagadnienie to zostało rozstrzygnięte ostatecznie przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 kwietnia 2016r. w sprawie I KZP 1/16. Sąd Najwyższy stwierdził, że przepis art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych zezwalający podmiotom prowadzącym w dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej działalność w zakresie, o którym mowa wyżej na dostosowania się do wymogów określonych w znowelizowanej ustawie o grach hazardowych do dnia 1 lipca 2016 r., dotyczy jednak wyłącznie podmiotów, które prowadziły taką działalność zgodnie z ustawą o grach hazardowych w brzmieniu sprzed 3 września 2015 r. (na podstawie koncesji albo zezwolenia).

W przedmiotowej sprawie czyn zrzucany oskarżonym został popełniony w dniu 25 stycznia 2016 r., a więc po wejściu w życie ustawy z dnia 12 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 roku poz. 1201), z prawidłowo notyfikowanym przepisem art. 14 ust. 1 tejże ustawy (co miało miejsce w dniu 3 września 2015r.). Jednocześnie orzeczenie Sądu Najwyższego w z dnia 19 stycznia 2017r. w sprawie I KZP 17/16 rozwiało wątpliwości w zakresie istnienia obowiązku notyfikowania art. 6 ust. 1 (przepis ten nie został notyfikowany, ale z uwagi na to, że nie był „przepisem technicznym”, nigdy nie było takiej potrzeby). Nadto orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2016r. w sprawie I KZP 1/16 rozwiało wątpliwości co do tego, jakie podmioty objęte zostały „okresem dostosowawczym” wynikającym z przepisów przejściowych ustawy z dnia 12 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o grach hazardowych (podmioty, które nie prowadziły działalności zgodnie z tzw. ustawą hazardową w brzmieniu sprzed 3 września 2015r. nie zostały objęte tymi uregulowaniami). Obecnie nie ma zatem żadnych wątpliwości, że zachowanie oskarżonych z dnia 25 stycznia 2016 r. wyczerpało znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 107§1 kks. Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia jest natomiast to, czy oskarżeni w chwili popełniania czynów uświadamiali sobie ich bezprawność. Jedną z podstawowych zasad porządku prawnego jest zasada nullum crimen sine lege, która oznacza, że zakaz dokonywania określonych zachowań pod groźbą kary musi być określony w ustawie. Ustawa musi określać zachowanie zabronione w taki sposób, by można było jednoznacznie odróżnić typy zachowań zabronionych przez przepisy, od zachowań, które nie są zabronione. Adresat normy prawnej musi otrzymać nie budzącą wątpliwości informację, jakie czyny są zakazane i popełnienie jakich czynów będzie pociągać za sobą odpowiedzialność karną. Oznacza to tym samym, że z punktu widzenia porządku prawnego, każda jednostka może robić wszystko to, co nie jest wyraźnie przez prawo zabronione. (Kodeks karny. Cześć ogólna Komentarz do kk t.1 Kazimierz Buchała, Andrzej Zoll, Zakamycze 1998, s. 27). Od osób prowadzących działalność gospodarczą i to w zakresie koncesjonowanym należy oczywiście wymagać, by dochowały one należytej, profesjonalnej staranności w zakresie znajomości przepisów. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 1997r. w sprawie II KKN 124/96 , który wskazał, że „nie można skutecznie powoływać się na niezawinioną nieznajomość prawa, jeżeli z ustalonych faktów wynika, że sprawca nie tylko nie starał się w sposób należyty zapoznać z obowiązującym uregulowaniem, choć miał możność to uczynić u przedstawicieli właściwych organów, ale wręcz w sposób wyraźny z takiej możliwości zrezygnował.” Sytuacja, o której mowa w przytoczonym orzeczeniu, w niniejszej sprawie nie miała jednak miejsca. Oskarżonym znany był obowiązujący stan prawny, jak też i to, że nie było jednolitego stanowiska w zakresie obowiązywania i stosowania przepisu art. 107§1 kks i uzupełniających go norm tzw. ustawy hazardowej czyli ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. 2009.201.1540 z późn. zm.). Wątpliwości interpretacyjne w tym zakresie istniały od wielu lat, zaś kolejne orzeczenia polskich sądów oraz opinie wyrażane w doktrynie mogły utwierdzać oskarżonych w przekonaniu, że działają zgodnie z prawem. Wskazywały one bowiem, że w związku z brakiem notyfikacji odpowiednich przepisów tzw. ustawy o grach hazardowych, uregulowania te nie mogą być podstawą odpowiedzialności karnoskarbowej . Wszelkie niejasności w kwestii obowiązywanie przepisów art. 107§1 kks i związanych z nim norm art. 6 ust. 1 i 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, zostały ostatecznie rozstrzygnięte w tym zakresie dopiero w orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017r. w sprawie I KZP 17/16, a więc po roku - licząc od daty czynu. Wskazać nadto należy, że również w zakresie obowiązywania przepisów przejściowych, wprowadzonych w art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych, nie obowiązywała jednolita ich interpretacja. Zapadało wiele orzeczeń, które mogły utwierdzać oskarżonych w przekonaniu, że dotyczą one wszystkich prowadzących działalność w zakresie art. 6 ust. 1-3 i art. 7 ust. 2 ustawy o grach hazardowych, nie tylko tych, którzy prowadzili legalnie działalność z zakresu gier hazardowych. Spór interpretacyjny w tym zakresie zakończyło dopiero orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2016r. w sprawie I KZP 1/16, o którym była mowa wyżej, a który również zapadł później, niż popełnione zostały czyny zabronione, zarzucane oskarżonym. Zatem kwestia wykładni art. 4 ustawy nowelizującej ustawę o grach hazardowych budziła co najmniej do dnia 28 kwietnia 2016r. wątpliwości w praktyce orzeczniczej sądów powszechnych (o czym świadczy m.in. pytanie prawne przedstawione Sądowi Najwyższemu). Sam fakt funkcjonowania w obrocie prawnym, na dzień zarzucanych oskarżonym czynów, sprzecznych orzeczeń sądowych, w zakresie obowiązywania przepisów ustawy o grach hazardowych, stanowiących dopełnienie blankietowej normy art. 107§1 kks oraz wątpliwości w praktyce orzeczniczej sądów powszechnych odnośnie art. 4 ustawy nowelizującej ustawę o grach hazardowych, rodził stan niepewności prawnej i budził uzasadnione wątpliwości, co do umyślnego charakteru działania oskarżonych. Należy zgodzić się z prokuratorem Prokuratury Okręgowej w Ł., który w postanowieniu o umorzeniu śledztwa prowadzonego m. in. przeciwko M. W. (1) o szereg czynów w z art. 107§1 kks z dnia 30 grudnia 2016r. w sprawie sygn. akt PO II Ds.56.016 (k. 494-558810) stwierdził, że podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą nie można zarzucać umyślnego naruszenia normy prawnej, która budzi tego rodzaju wątpliwości, że jej właściwa wykładnia wymaga czegoś więcej aniżeli zasięgnięcia profesjonalnej porady prawnej w danej sferze. Reasumując w zakresie strony podmiotowej przestępstw zarzucanych oskarżonym- przede wszystkim w zakresie umyślnego charakteru naruszenia normy art. 107§1 kks i uzupełniających ją przepisów ustawy o grach hazardowych- zachodzą uzasadnione, nie dające się usunąć wątpliwości, które zgodnie z dyrektywą wyrażoną w art. 5§2 kpk należy interpretować na korzyść oskarżonych. W konsekwencji należy uznać, że oskarżeni zarzucanych im czynów dopuścili się nieumyślnie, podczas gdy przestępstwo z art. 107§1 kks może być popełnione- zgodnie z art. 4§1 kks- tylko umyślnie.

W związku z powyższym oskarżonych należało uniewinnić od popełnienia zarzucanych im czynów.

O kosztach orzeczono zgodnie z treścią art. 632 pkt 2 kpk w zw. z art. 113§1 kks.