Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Julity Podlewskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2017 r.

sprawy A. M.

syna W. i J. z domu D.

urodzonego (...) w W.

oskarżonego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 26 kwietnia 2017 r. sygnatura akt II K 20/17

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt IV Ka 507/17

UZASADNIENIE

A. M. oskarżony został o to, że:

I.  w miesiącu kwietniu 2016 r. w Ś., woj, (...), działając z góry powziętym zamiarem, w celu uzyskania korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem W. K. w kwocie 61,26 zł w ten sposób, że do skrzynki pocztowej wymienionego wrzucił kopertę wraz z sfałszowanym pismem z (...) z/s ul. (...), W., wzywającym do wpłaty należnej dobrowolnej sumy w wysokości 61,20 zł na rachunek bankowy o . numerze (...) wprowadzając w błąd W. K. co do autentyczności w/w dokumentu, czym działał na szkodę wymienionego, jednakże celu swojego nie osiągnął z uwagi na odmowę uiszczenia wpłaty,

tj. o czyn z art 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w

zw. z art 11 § 2 kk

II.  w miesiącu kwietniu 2016 r. w Ś., woj, (...), działając z góry powziętym zamiarem, w celu uzyskania korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem D. S. w kwocie 61,26 zł w ten sposób, że do skrzynki pocztowej wymienionego wrzucił kopertę wraz z sfałszowanym pismem z (...) z/s ul. (...), W., wzywającym do wpłaty należnej dobrowolnej sumy w wysokości 61,20 zł na rachunek bankowy o numerze (...)wprowadzając w błąd D. S. co do autentyczności w/w dokumentu, czym działał na szkodę wymienionej, jednakże celu swojego nie osiągnął z uwagi na odmowę uiszczenia wpłaty,

tj. o czyn z art. 13 § 1kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

III.  w miesiącu kwietniu 2016 r. w Ś., woj. (...), działając z góry powziętym zamiarem, w celu uzyskania korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem R. W. w kwocie 61,26 zł w ten sposób, że do skrzynki pocztowej wymienionego wrzucił kopertę wraz z sfałszowanym pismem z (...) z/s ul. (...), W., wzywającym do wpłaty należnej dobrowolnej sumy w wysokości 61,20 zł na rachunek bankowy o numerze (...)wprowadzając w błąd R. W. co do autentyczności w/w dokumentu, czym działał na szkodę wymienionego, jednakże celu swojego nie osiągnął z uwagi na odmowę uiszczenia wpłaty,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

IV.  w miesiącu kwietniu 2016 r. w Ś., woj. (...), działając z góry powziętym zamiarem, w celu uzyskania korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem T. H. w kwocie 61,26 zł w ten sposób, że do skrzynki pocztowej wymienionego wrzucił kopertę wraz z sfałszowanym pismem z (...) z/s ul. (...), W., wzywającym do wpłaty należnej dobrowolnej sumy w wysokości 61,20 zł na rachunek bankowy o numerze (...) wprowadzając w błąd T. H. co do autentyczności w/w dokumentu, czym działał na szkodę wymienionego, jednakże celu swojego nie osiągnął z uwagi na odmowę uiszczenia wpłaty,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

V.  w miesiącu kwietniu 2016 r. w Ś., woj. (...), działając z góry powziętym zamiarem, w celu uzyskania korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. G. w kwocie 61,26 zł w ten sposób, że do skrzynki pocztowej wymienionej wrzucił kopertę wraz z sfałszowanym pismem z (...) z/s ul. (...), W., wzywającym do wpłaty należnej dobrowolnej sumy w wysokości 61,20 zł na rachunek bankowy o numerze (...) wprowadzając w błąd A. G. co do autentyczności w/w dokumentu, czym działał na szkodę wymienionej, jednakże celu swojego nie osiągnął z uwagi na odmowę uiszczenia wpłaty,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Zaskarżonym wyrokiem A. M. uznany został za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, tj. występków z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to, na podstawie tego przepisu, przy przyjęciu art. 37 a kk wymierzono oskarżonemu karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 25 godzin w stosunku miesięcznym.

Wyrok powyższy zaskarżył prokurator zarzucając obrazę przepisu prawa materialnego, to jest art. 91 § 1 kk polegającą na niezastosowaniu tegoż przepisu, w sytuacji gdy oskarżony A. M. dopuścił się wszystkich zarzucanych mu występków spenalizowanych w art. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk działając w krótkich odstępach czasu oraz w podobny sposób, a tym samym Sąd pominął w podstawie prawnej wymiaru kary orzeczonej wobec R. M. wskazany przepis, podczas gdy jego zastosowanie było obligatoryjne.

Tym samym apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego A. M. za czyny od I do V aktu oskarżenia, przy przyjęciu art. 91 § 1 kk oraz przy zastosowaniu art. 37 a kk kary 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 25 godzin w stosunku miesięcznym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Oczywiście chybionym jest wyrok Sądu I instancji. Błędną jest także apelacja prokuratora, choć pozwoliła ona na uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

I tak, jak wynika zarówno z materiału dowodowego jak i treści zarzutów postawionych A. M. nie dopuścił się on pięciu przestępstw w warunkach tzw. ciągu przestępstw określonego w art. 91 § 1 kk, lecz jednego występku stanowiącego czyn ciągły w rozumieniu art. 12 kk.

Przemawiają za tym w szczególności stwierdzenia zawarte w opisie każdego z pięciu przestępczych zachowań oskarżonego, a to, iż działał on ze z góry powziętym zamiarem.

W efekcie Sąd II instancji nie mógł uwzględnić apelacji prokuratora, który domagał się zastosowania art. 91 § 1 kk i zmienić zaskarżony wyrok właśnie w ten sposób. Nie mógł również dokonać zmiany stosując art. 12 kk, bowiem takiej decyzji sprzeciwił się fakt, że oskarżyciel publiczny wystąpił do Sądu I Instancji nie z aktem oskarżenia, do którego dołączony został wniosek o skazanie bez rozprawy, lecz z „samodzielnym” takim właśnie wnioskiem. W tej sytuacji, zgodnie z art. 343 § 7 zd. pierwsze kpk jakakolwiek modyfikacja wniosku (który w przedstawionej formie uwzględnionym być nie może) nie jest dopuszczalna, zaś sprawa podlega zwrotowi prokuratorowi i tak właśnie winien postąpić Sąd I instancji.

Już tylko na marginesie należy zauważyć, że skoro Sąd I instancji faktycznie stosował zasadę wyrażoną w art. 91 § 1 kk, a tylko przez zapomnienie nie przywołał tego przepisu w podstawie prawnej wymiaru kary (por uzasadnienie k.138 odwrót), to winien A. M. uznać za winnego popełnienia zarzucanych mu pięciu przestępstw, a nie jednego występku oraz powinnością było wskazanie jednego przepisu części szczególnej kk jako stanowiącego podstawę wymiaru kary.

Nadto należało powołać art. 14 § 1 kk, a także nie byłoby błędem wskazanie stosownych przepisów dotyczących orzeczonej kary ograniczenia wolności, bowiem sam art. 37 a kk nie wydaje się być wystarczającym.

Z uwagi na powyższe – orzeczono jak w wyroku.