Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący - SSR Wojciech Kottik

Protokolant – Katarzyna Szklarczyk

w obecności oskarżyciela publ. D. K.

po rozpoznaniu w dniach 15 i 27 września, 03 listopada 2017r., sprawy

M. B.

córki K. i B. z domu R.

ur. (...) w O.

obwinionej o to, że:

w dniu 23 maja 2017 r., o godz. 16 ²⁵ w O. na ul. (...) kierując samochodem m-ki F. o nr rej. (...) wykonując manewr cofania nie zachowała szczególnej ostrożności w wyniku, czego najechała na kierującą samochodem m-ki V. (...) o nr rej. (...) doprowadzając do zderzenia uszkodzenia pojazdu oraz zagrożenia bezpieczeństwa dla innej osoby po czym oddaliła się z miejsca zdarzenia

- tj. za wykroczenia z art. 98 kw, art. 97 kw w zw. z art. 23 ust. 3 oraz art. 44 ust.1 pkt. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym,

ORZEKA

I.  obwinioną M. B. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu z art. 98 kw w zw. z art. 23 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym ustalając, że miał on miejsce poza drogą publiczną, strefą zamieszkania i strefą ruchu i za to z mocy art. 98 kw skazuje ją na karę grzywny w wymiarze 200,- (dwustu) złotych;

II.  obwinioną uniewinnia od popełnienia czynu z art. 97 kw w zw. art. 44 ust.1 pkt. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym;

III.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinioną jedynie kosztami opinii biegłego w kwocie 647,80 (sześciuset czterdzieści siedem 80/100) złotych.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 23 maja 2017 r., ok . godz. 16 ^{( 30 )}pokrzywdzona M. K. (1) przyjechała z zamiarem dokonania zakupów w (...) przy ul. (...) i chciała zaparkować należący do niej samochód m-ki (...) o nr rej. (...) na ogólnodostępnym parkingu przed tym sklepem. Kiedy zamierzała zająć jedno z wolnych miejsc parkingowych w rzędzie zaparkowanych pojazdów i znajdowała się nieco pod skosem do tego miejsca, spostrzegła, że z miejsca parkingowego położonego z jej prawej strony wyjeżdża samochód m-ki F. o nr rej. (...) kierowany przez kobietę. Widząc manewry kierującej tym pojazdem pokrzywdzona zatrzymała się i oczekiwała aż kierująca F. je skończy. Ta, podczas wykonywania manewru cofania z jednoczesnym skrętem w prawo wykonała ten manewr na tyle nieostrożnie i nierozważnie, że doprowadziła do kontaktu przedniej lewej strony swojego pojazdu z prawą przednią stroną samochodu pokrzywdzonej. Pomimo tego kierująca F., mimo, że musiała zorientować się co się stało odjechała z parkingu nie interesując się skutkami swojego czynu. Pokrzywdzona po wyjściu z pojazdu stwierdziła, że na jej pojeździe znajdują się uszkodzenia postanowiła wezwać patrol Policji, który wysłuchał jej i jej pasażerki relacji z tego zdarzenia oraz dokonał oględzin jej pojazdu.

Po przeprowadzeniu czynności wyjaśniających w trakcie których dokonano również oględzin pojazdu m-ki F. uczestniczącego w tym zdarzeniu ustalono, że kierującą nim była obwiniona M. B., którą obwiniono o popełnienie wykroczeń z art. 98 kw w zw. z art. 23 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym i art. 97 kw w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

(dowody: notatka urzędowa – k. 2, 6, 7; szkic – k. 3; protokół oględzin – k. 4; płyty ze zdjęciami – k. 22, 39; wydruk z bazy (...) k. 11; kopia kalkulacji naprawy – k. 34-35, opinia biegłego – k. 43-58; wyjaśnienia obwinionej k. 36-36v; zeznania świadków – W. S. - k. 36v; P. K. – k.36v, M. K. – k. 36v-37, opinia ustna biegłego – k. 66, wydruki z systemu G. M. k. 63-65)

Obwiniona zarówno na etapie czynności wyjaśniających jak i w toku całego późniejszego procesu konsekwentnie nie przyznawała się do popełnienia zarzucanych jej czynów, twierdząc, iż wykonując manewr cofania nie poczuła aby doszło do jakiegokolwiek kontaktu z pojazdem pokrzywdzonej i dlatego odjechała z miejsca zdarzenia. Wskazywała, że na jej pojeździe, który generalnie ma wiele rys brak jest śladów, które korespondowałyby z uszkodzeniami wskazywanymi przez obwinioną.

(wyjaśnienia k. 36 – 36v)

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionej generalnie zasługują na wiarę, choć w pewnych fragmentach nie można do końca się z nimi zgodzić. Przede wszystkim jeśli chodzi o stwierdzenie obwinionej, że nie doszło do kontaktu między jej pojazdem a pojazdem pokrzywdzonej. Przeciwko takiemu stanowisku przemawiają nie tylko jednoznaczne zeznania pokrzywdzonej M. K., ale i jej pasażerki W. S. i zupełnie obcego dla stron postępowania postronnego świadka P. K., którzy wyraźnie i jednoznacznie stwierdzili, że do kontaktu miedzy pojazdami doszło. Natomiast w świetle jednoznacznych wniosków opinii biegłego nie jest możliwe aby w wyniku tego kontaktu doszło do uszkodzeń pojazdu pokrzywdzonej wskazywanej przez nią funkcjonariuszom podczas oględzin i wymienionych w protokole oględzin sporządzonych przez funkcjonariuszy obsługujących to zdarzenie drogowe (k. 4)

Już z nawet pobieżnych oględzin obu pojazdów można stwierdzić, że ślady na pojeździe kierowanym przez obwinioną nie korespondują z ewentualnymi śladami na pojeździe obwinionej. Jak dokładnie wyjaśnił to biegły ślady wskazywane przez pokrzywdzoną – położone na przednim zderzaku samochodu V. (...) nie mogły powstać przy manewrze wykonywanym przez obwinioną tj. podczas wykonywanego przez nią manewru cofania i skrętu w prawo. Uszkodzenia w samochodzie V. zdaniem biegłego mogły powstać podczas kontaktu, najeżdżania innego pojazdu lub najeżdżania na przeszkodę podczas którego wytworzony został impuls siły o znacznej wartości – impuls, który musiał spowodować chwilowe sprężyste odkształcenia nakładki zderzaka skutkujące zerwaniem mocowania kratki wlotu powietrza w zderzaku oraz miejscowe pęknięcie powłoki – warstwy lakieru na tym zderzaku. Natomiast ujawnione uszkodzenia w samochodzie obwinionej mają zdecydowanie słabszy charakter. W przypadku gdyby uszkodzenia ujawnione w samochodzie pokrzywdzonej miałyby być efektem kontaktu z samochodem F. w tym pojeździe powinny powstać uszkodzenia będące wynikiem zadziałania znacznej siły. Powinny powstać odwzorowania na zderzaku przednim, jego lewej stronie a tam takich odwzorowań nie ujawniono. Ponadto warto zauważyć, że najbardziej widoczne uszkodzenia zderzaka przedniego samochodu m-ki V. (...) umiejscowione są tak, że przy manewrze wykonywanym przez kierującą F. nie było w ogóle technicznej możliwości spowodowania ich w tym miejscu.

W ocenie Sądu opinia biegłego jest pełna i jasna. Biegły w sposób logiczny przedstawił tok swojego rozumowania i przesłanki, które doprowadziły do takich właśnie wniosków opinii. Opinia ta jest zgodna zarówno ze wskazaniami wiedzy ale również uwzględnia zasady doświadczenia życiowego.

Jako wiarygodne Sąd ocenił również zeznania przesłuchanych w tej sprawie świadków - zarówno pasażerki pojazdu pokrzywdzonej jak i całkowicie postronnego świadka P. K.. Natomiast jeśli chodzi o zeznania pokrzywdzonej M. K., to Sąd uznał, że jej przekonanie, iż uszkodzenia ujawnione przez Policjantów obsługujących to zdarzenie na jej pojeździe są efektem kontaktu z samochodem obwinionej było spowodowane brakiem wiedzy na temat mechanizmów powstawania tego rodzaju uszkodzeń i przekonaniem, że skoro do kontaktu między pojazdami doszło to musiały powstać uszkodzenia. Tym samym Sąd uznał, że ta ogólna uwaga nie wpływa na ocenę wartości dowodowej tych zeznań, które ogólnie odczytać należy jako wiarygodne.

W świetle tych dowodów Sąd uznał, że pozwalają one na przypisanie obwinionej sprawstwa w zakresie zarzucanego jej czynu z art. 98 kw w zw. z art. 23 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym, bowiem obwiniona w dniu 23 maja 2017 r., o godz. 16 ²⁵ w O. na parkingu, poza drogą publiczną strefą zamieszkania i strefą ruchu, przy ul. (...), kierując samochodem m – ki F. o nr rej. (...) wykonując manewr cofania nie zachowała szczególnej ostrożności w wyniku, czego najechała na kierującą samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) doprowadzając do zderzenia, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa innej osoby.

Do zdarzenia przypisanego obwinionej doszło na parkingu niebędącego częścią drogi publicznej, ani w strefie zamieszkania czy też strefie ruchu, a zatem zachowanie obwinionej wyczerpywało dyspozycję przepisu art. 98 kw. Aby sprawcy przypisać wykroczenie z tego przepisu nie jest konieczny skutek w postaci uszkodzeń pojazdu lub pojazdów uczestniczących w zdarzeniu. Znamieniem warunkującym odpowiedzialność z tego przepisu jest stworzenie zagrożenia bezpieczeństwa dla innej osoby, a takie niewątpliwie w realiach niniejszej sprawy wystąpiło. Obwiniona przewoziła w swoim pojeździe dzieci, a w pojeździe pokrzywdzonej oprócz niej była również pasażerka. Do kontaktu między pojazdami niewątpliwie doszło i energia temu towarzysząca była odczuwalna przede wszystkim dla pokrzywdzonej i jej pasażerki.

Sąd uniewinnił obwinioną od popełnienia drugiego z zarzucanych jej czynów z przyczyn jedynie formalnych bowiem wykroczenie z art. 97 kw popełnić można jedynie na drodze publicznej natomiast w niniejszej sprawie do zdarzenia doszło poza droga publiczną, strefą zamieszkania lub strefą ruchu – bo na parkingu, który nie ma takiego przymiotu.

Wymierzając karę obwinionej jako okoliczności obciążające Sąd uznał wyższy niż nieznaczny stopień szkodliwości czynu jej przypisanego a przejawiający się w niezachowaniu przez obwinioną podstawowych reguł ostrożności przy wykonywaniu prostych manewrów na uczęszczanym parkingu, gdzie było dużo miejsca i obwiniona poruszała się jedynie w sąsiedztwie nieruchomej i widocznej przeszkody – innego unieruchomionego pojazdu. Przewożenie w pojeździe dzieci winno ją dodatkowo uczulić na zachowanie podstawowych reguł ostrożności. Na wymiar kary miał wpływ fakt, iż zdarzenie miało miejsca poza drogą publiczną, choć Sąd miał na względzie, iż obowiązują w takich miejscach zasady ruchu drogowego, których również na parkingach należy przestrzegać, bowiem odbywa się tam wzmożony ruch i manewry wykonywane być powinny z jeszcze większą starannością. Jako istotną okoliczność łagodzącą Sąd uznał dotychczasową niekaralność obwinionej za przestępstwa i wykroczenia w ruchu drogowym.

W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu, kara wymierzona obwinionej jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynu. Tak ukształtowana wpłynie na obwinioną wychowawczo i zapobiegawczo oraz spełni swe zadania w zakresie prewencji ogólnej.

Sąd uznał, że sytuacja materialna obwinionej pozwala jej również na poniesienie ciężaru jedynie kosztów opinii biegłego.