Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2017 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z powództwa T. B.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda T. B. kwotę 1.510,00 złotych (jeden tysiąc pięćset dziesięć 00/100 złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 listopada 2016 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.693,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 900,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

III.  nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Szczytnie kwotę 110,81 złotych tytułem wydatków na opinię biegłego.

Sygn. akt I C 1/17

UZASADNIENIE

Powód T. B. w pozwie złożonym przeciwko (...) S.A. wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 1.510,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 listopada 2016 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż w dniu 22 października 2016 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd – M. nr rej. (...). Sprawca szkody posiadał polisę OC w pozwanym Zakładzie (...). Pozwany przyznał odszkodowanie w wysokości 1.814,13 złotych, co zdaniem powoda jest kwotą zaniżoną. Powód podkreślił, że znacznie zaniżono wartość kosztów naprawy poprzez niezasadne zastosowanie zaniżonej stawki i ilości rbg, amortyzację części, zastosowanie nieoryginalnych części zamiennych, potrącenie na materiale lakierniczym, pominięcie uszkodzonych części pojazdu oraz nie uwzględnienie wymiany części technologicznie jednorazowych.

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności powód nabył całość praw do żądania odszkodowania.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Według pozwanego postępowanie likwidacyjne zostało przeprowadzone prawidło, a wypłacona kwota w całości pokryła szkodę w majątku poszkodowanego. Podkreślił, iż uszkodzeniu uległ pojazd wyprodukowany w 2001 roku. W ocenie strony pozwanej istotne zdaje się zbadanie w jaki sposób pojazd został naprawiony. Jeżeli pojazd został naprawiony przy użyciu części innych niż oryginalne, a pojazd został funkcjonalnie doprowadzony do stanu sprzed szkody, to powód niezasadnie żąda rozliczenia szkody przy użyciu cen części najdroższych – spowodowuje to bowiem wzbogacenie po jego stronie.

Pozwany podniósł również, że sprzedaż pojazdu po wypadku w stanie nienaprawionym oznacza utratę przez poszkodowanego możliwości naprawy pojazdu i skutkuje koniecznością ustalenia wysokości odszkodowania jako różnicy w wartości pojazdu przed i po wypadku.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 22 października 2016r. doszło do kolizji drogowej, na skutek której uszkodzeniu uległ samochód marki M. (...) o nr rej (...), stanowiący wówczas własność K. W.. Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym (...) S.A.

Pozwany wszczął postępowanie likwidacyjne i wypłacił poszkodowanemu kwotę odszkodowania w wysokości 1.814,13 zł.

(dowód: akt szkody (...) na płycie CD k. 53)

Poszkodowany K. W., po wypłaceniu kwoty odszkodowania, samodzielnie naprawił uszkodzony pojazd, przy użyciu części używanych, a następnie sprzedał auto za sumę 4.700 złotych.

(dowód: zeznania świadka K. W. k.48)

Na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 21 listopada 2016 roku K. W. przeniósł na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. wierzytelność przysługującą mu od (...) S.A. tytułem odszkodowania za szkodę komunikacyjną o nr (...) na pojeździe marki M. o nr rej (...), mającą miejsce w dniu 22 października 2016 roku. Następnie w dniu 30 listopada 2016 roku spółka (...) przelała w/w wierzytelność na rzecz T. B..

(dowód: umowa cesji wierzytelności z dn. 21.11.2016r. k. 6, umowa cesji wierzytelności z dn. 30.11.2016r. k. 7)

Powód w celu zweryfikowania przez pozwanego wysokości wypłaconego odszkodowania, które jego zdaniem było zaniżone, sporządził kalkulację kosztów naprawy, która miał zweryfikować kalkulację wykonaną przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego. W wyniku dokonanej kalkulacji rzeczoznawca ustalił koszt naprawy pojazdu na kwotę 5.446,47 zł, zaś wartość rynkowa pojazdu na dzień 15 października 2016 roku wynosiła 7.900 złotych.

(dowód: kosztorys k. 8-10, wycena pojazdu k. 11-14)

Rzeczywista wysokość szkody poniesionej w samochodzie marki M. (...) o nr rejestracyjnym (...), powstałej na skutek kolizji z dnia 22 października 2016 roku, wyniosła 5.843,67 zł brutto, z kolei wartość pojazdu na dzień 22 października - 7.900 złotych. Wysokość szkody ustalono przy uwzględnieniu stawek roboczogodziny 110 zł, jako cen występujących na lokalnym rynku. Biegły podał, iż przywrócenie stanu poprzedniego wymaga zastosowania elementów nowych dostępnych w sieci sprzedaży producenta marki M..

(dowód: opinia biegłego k. 60-80)

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie poza sporem było, iż strona pozwana ponosi odpowiedzialność za skutki kolizji drogowej z dnia 22 października 2016 roku, której sprawcą była osoba posiadająca zawartą z pozwanym umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Na skutek wypadku uszkodzeniu uległ należący do K. W. pojazd marki M. o nr rej. (...). Nie była kwestionowana również legitymacja czynna powoda do wystąpienia z powództwem przeciwko pozwanemu, uzyskana na podstawie szeregu umów cesji wierzytelności. Wobec tego merytoryczne rozpoznanie sprawy przez Sąd ograniczało się do rozpoznania żądania powoda zasądzenia dalszej części odszkodowania w żądanej kwocie.

Stosownie do treści art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Zgodnie zaś z art. 34 ust, 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych. Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. nr 124 poz. 1152 z późn. zm.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Wysokość przysługującego odszkodowania, należnego osobie trzeciej na podstawie przepisu art. 822 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 13 ust. 2 przywołanej wyżej ustawy, jest podyktowana zasadą z przepisu art. 824 §1 k.c. w zw. z art. 13 ust. 2 ustawy oraz art. 361 i art. 363 § 1 k.c., że poszkodowanemu przysługuje od zakładu ubezpieczeń pełne odszkodowanie, odpowiadające wysokości szkody, ustalonej według zasad określonych w umowie odpowiedzialności cywilnej, pozostającej w normalnym związku przyczynowym z tym wypadkiem.

Tutejszy Sąd stoi na stanowisku, że obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r. V CKN 1273/00). Przy takim rozumieniu obowiązku odszkodowawczego nie ma w zasadzie znaczenia prawnego okoliczność, czy poszkodowany dokonał naprawy oraz czy i jakim kosztem to uczynił. Zgodnie z art. 363 § 2 k.c. wysokość tak określonego odszkodowania powinna być ustalona według poziomu cen części zamiennych i usług koniecznych do wykonania naprawy z daty ustalania odszkodowania. Skoro zaś, stosownie do postanowień z art, 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca a 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.) cena towaru lub usługi opodatkowanej podatkiem VAT obejmuje wielkość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą nabywca obowiązany jest zapłacić sprzedawcy za towar lub usługę wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług, to miernikiem wysokości szkody ustalonej według cen kosztów naprawy jest tak właśnie określona cena naprawy pojazdów. Jest to zatem cena części zamiennych i usług obejmująca podatek VAT (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r., III CZP 14/ 97, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 2001 r., V CKN 226/00, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 sierpnia 2003 r. IV CKN 387/01, uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2007 r. III CZP 150/06). W świetle powyższego za oczywiście bezzasadne należy uznać te z zarzutów strony pozwanej, które warunkują możliwość domagania się zwrotu wyższych kosztów naprawy od uprzedniego przedłożenia rachunków obrazujących rzeczywisty koszt naprawy pojazdu.

Dodatkowo Sąd wskazuje, że w jednolitym orzecznictwie Sądu Najwyższego (m.in. w orzeczeniach z dnia 1 września 1970 r. II CR 371/70, z dnia 3 lutego 1971 r. II CRN 450/70, z dnia 20 kwietnia 1971 r. II CR 475/70, z dnia 20 lutego 1981 r. I CR 17/81, z dnia 13 grudnia 1988 r. I CR 280/88, z dnia 29 stycznia 2002 r. V CKN 682/0, z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 903/00, z dnia 12 stycznia 2006 r. III CZP 76/05 oraz z dnia 11 czerwca 2003 r. V CKN 308/01) za utrwalony należy uznać pogląd, że koszt naprawy uszkodzonego w wypadku komunikacyjnym pojazdu, nieprzewyższający jego wartości sprzed wypadku, nie jest nadmierny w rozumieniu art. 363 $ 1 k.c.

Rozpoznając przedmiotową sprawę Sąd miał na uwadze, iż przywrócenie stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu wiąże się z reguły z koniecznością wymiany niektórych jego elementów, które uległy zniszczeniu. Niejednokrotnie części samochodu, uszkodzone w czasie zdarzenia wyrządzającego szkodę, były eksploatowane już przez określony czas. Niezależnie jednak od tego, czy poszkodowany sam organizuje naprawę pojazdu, czy też naprawa odbędzie się w autoryzowanym zakładzie, wysokość odszkodowania wypłacanego przez ubezpieczyciela, powinna być ustalana z uwzględnieniem wszystkich ekonomicznie uzasadnionych i celowych wydatków niezbędnych dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu. Przed wszystkim należy zauważyć, że chodzi o przywrócenie do stanu sprzed wyrządzenia szkody pojazdu jako całości. Przywrócenie do stanu poprzedniego oznacza wobec tego, że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy w takim stopniu jak przed zdarzeniem.

W kwestii ustalenia kosztu naprawy pojazdu strona pozwana zakwestionowała wycenę sporządzoną na zlecenie powoda, zgodnie z którą koszt naprawy pojazdu miał wynieść 5.446,47 zł. Wobec zgłoszonego przez powoda wniosku Sąd ustalił wysokość kosztów naprawy pojazdu objętego sporem w oparciu o opinię P. M. - biegłego z zakresu rzeczoznawstwa samochodowego, techniki motoryzacyjnej, bezpieczeństwa ruchu drogowego w wariancie dotyczącym zastosowania nowych oryginalnych części zamiennych sygnowanych znakami O lub (...). W ocenie Sądu opinii biegłego w tym zakresie należy przyznać pełen walor wiarygodności, bowiem była jasna, logiczna, a zaprezentowane przez biegłego wnioski co do ogólnych zasad wyliczenia kosztu naprawy samochodu marki M. były zasadne w świetle wskazań wiedzy technicznej i zasad doświadczenia życiowego. Nadto żadna ze stron postępowania sporządzonej przez biegłego opinii nie kwestionowała.

Biegły w swojej opinii wyliczył wartość szkody w pojeździe M. (...) na kwotę 5.843,67 zł wraz z wartością za oryginalne nowe części zamienne i przy uwzględnieniu średnich stawek za robociznę w wysokości 110,00 zł netto za prace mechaniczno – lakierniczo - blacharskie. Zastosowane przez biegłego stawki nie są wygórowane i odpowiadają cenom za usługi w warsztatach na lokalnym rynku, które dysponują niezbędnym zapleczem technicznym i zapewniają dobra jakość usług i gwarancję wykonanej naprawy. Podkreślić należy, że wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego obejmują przy tym także, wbrew zarzutom pozwanego, koszt nowych części i innych materiałów, jeśli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy, albowiem przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody (por. wyrok SN z 20.10.1972 r., II CR 425/72; uchwała SN z 12.04.2012 i\, sygn. III CZP 80/11). J. Sąd wskazuje, że kwota przyjęta w opinii biegłego, a stanowiąca pełny koszt naprawy przy użyciu fabrycznie nowych oryginalnych części i średnich stawek stosowanych w warsztatach, przewyższa nawet tę wynikającą z kalkulacji sporządzonej przez powoda, co w sposób oczywisty świadczy o zaniżeniu przez pozwaną należnego powodowi odszkodowania. Nie bez znaczenia jest przy tym, iż tylko części oryginalne dają gwarancję należytej jakości i prawidłowego współdziałania z pozostałymi podzespołami samochodu uszkodzonego. Podkreślić wypada również, iż zgodnie z dotychczasową linia orzecznictwa Sądu Najwyższego nie można na poszkodowanego przenosić ryzyka zastosowania części pochodzących od innych producentów (tzw. zamienników).

Mając na względzie poczynione wyżej ustalenia faktyczne i prawne Sąd zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda T. B. kwotę 1.510,00 zł. O odsetkach ustawowych Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Roszczenie poszkodowanego zgodnie z art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ma charakter terminowy, a w odniesieniu do dnia zgłoszenia szkody — 24 października 2016 roku, roszczenia powoda w dacie wskazanej w petitum pozwu były już wymagalne, a poza tym żądania powoda w powyższym zakresie nie było kwestionowane przez pozwanego.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzając je w kwocie 1.693,00 zł na rzecz powoda, uwzględniając przy tym opłatę od pozwu w kwocie 76 zł, koszty opinii biegłego w kwocie 700 zł, uiszczoną opłatę pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie adwokata w kwocie 900 zł ustalone na podstawie § 2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015. Poz. 1800).

Ponadto w punkcie III sentencji wyroku na mocy art. 113 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych rozstrzygnięto o nieopłaconych kosztach sądowych (nie pokrytej zaliczki na część wynagrodzenia biegłego) – zgodnie z art. 98 k.p.c., tj. nakazując ściągnąć od pozwanego kwotę 110,81 złotych.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S., dn. 21 listopada 2017 roku