Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w Nidzicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 06 października 2017 r. w Nidzicy

sprawy z powództwa H. (...)w K.

przeciwko E. H.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej E. H. na rzecz powoda H. (...) w K. kwotę 1.106,29 zł (słownie: jeden tysiąc sto sześć złotych, dwadzieścia dziewięć groszy), z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 953,12 zł (słownie: dziewięćset pięćdziesiąt trzy złote, dwanaście groszy) od dnia 29.04.2016 r. r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanej E. H. na rzecz powoda H. (...) w K. kwotę 407,00 zł (słownie: czterysta siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 360,00 zł (słownie: trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotów kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 519/16 upr

UZASADNIENIE

H. (...)w K. domagał się zasądzenia od pozwanej E. H. kwoty 1.106,29 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 953,12 zł od dnia 29 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powód na podstawie umowy cesji z dnia 03 sierpnia 2015 roku nabył wierzytelność w stosunku do pozwanej E. H. od (...) Bank (...). Oddział w Polsce. Pozwana zawarła z wierzycielem pierwotnym w dniu 13 listopada 2014 roku umowę kredytu, która została wypowiedziana przez wierzyciela w dniu 15 maja 2015 roku, w związku z czym zobowiązanie stało się wymagalne.

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie w dniu 03 sierpnia 2016 roku wydał nakaz w elektronicznym postępowaniu upominawczym zgodnie z treścią pozwu.

Pozwana E. H. w ustawowym terminie wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty. W sprzeciwie pozwana wskazała, że wartość przedmiotu sporu wskazana przez powoda jest błędna. Ponadto podała, że przedmiotowa wierzytelność powstała na skutek zawarcia umowy o kartę kredytową z wierzycielem pierwotnym.

Postanowieniem z dnia 19 września 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny przekazał rozpoznanie przedmiotowej sprawy do Sądu Rejonowego w Nidzicy.

Pozwana ostatecznie uznała powództwo jedynie do kwoty 753,12 zł wnosząc o oddalenie w pozostałym zakresie oraz nie obciążanie pozwanej kosztami procesu.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 12 listopada 2014 roku pozwana E. H. złożyła wniosek o produkt kredytowy w postaci karty kredytowej oferowanej przez (...) Bank (...)

Dowód: wniosek o produkt kredytowy [k. 43-44].

W związku z powyższym w dniu 12 listopada 2014 roku pomiędzy wierzycielem pierwotnym a pozwaną doszło do zawarcia umowy o kartę kredytową. Zgodnie z przedmiotową umową wierzyciel pierwotny przelał na rachunek bankowy pozwanej o nr (...) część kredytu w wysokości 1.000,00 zł.

Dowód: Umowa o kartę kredytową [k. 45-52].

Pismem z dnia 14 maja 2015 roku wierzyciel pierwotny wypowiedział umowę karty kredytowej zgodnie z 2 miesięcznym okresem wypowiedzenia w związku z wycofaniem działalności prowadzonej w Polsce. Tym samym pismem poinformowano pozwaną, że na dzień 14 maja 2015 roku jej zadłużenie wynosi kwotę 1.068,30 zł.

Dowód: Wypowiedzenie umowy o kartę kredytową [k. 55-56].

Wierzyciel pierwotny pismem z dnia 22 lipca 2015 roku wystosował do pozwanej wezwanie do zapłaty przeterminowanego zadłużenia na kwotę 136,05 zł

Dowód: Wezwanie do zapłaty [k. 54].

Pismem z dnia 04 sierpnia 2015 roku wierzyciel pierwotny poinformował pozwaną, że w dniu 03 sierpnia 2015 roku zawarł umowę cesji z H. (...). Ponadto poinformował, że całkowita kwota zadłużenia na dzień sprzedaży wierzytelności wynosi kwotę 1.322,38 zł

Dowód: pismo wierzyciela pierwotnego [k. 53], umowa przeniesienia [k. 63-67].

Strony postępowania w dniu 23 września 2015 roku zawarły ugody zgodnie z którą ustalono zasady spłaty zaległości wynikającej z umowy zawartej w dniu 13 listopada 2014 pomiędzy pozwaną, a wierzycielem pierwotnym. Zgodnie z przedmiotową umową pozwana oświadczyła, że posiada zadłużenie na rzecz pozwanego w kwocie 1.267,21 zł, która powiększona o odsetki ustawowe naliczane do dnia całkowitej spłaty zaległości wynosi kwotę 1.311,44 zł. Przedmiotowa kwota została rozłożona na 12 rat w wysokości po 100,00 zł płatnych od 30 września 2015 roku.

Dowód: ugoda [k. 86-89].

Pozwana w dniach 01 października i 03 listopada 2015 roku wpłaciła dwie raty po 100 zł. z tytułu zawartej ugody

Dowód: elektroniczny dowód wpłaty [k. 98].

Powód pismem z dnia 04 stycznia 2016 roku wezwał pozwaną do uiszczenia kwot zgodnie z obowiązującą ugodą. W związku z brakiem regulowania rat przez pozwaną, powód pismem z dnia 01 lutego 2016 roku odstąpił od zawartej ugody. Ponadto wskazał, że w związku z brakiem wpłat jest uprawniony do natychmiastowego rozwiązania ugody oraz postawienia w stan wymagalności całej kwoty zadłużenia która na dzień 01 lutego 2016 roku wynosi 1.096,82 zł.

Dowód: odstąpienie od umowy [k . 90], wezwanie do zapłaty [k. 92].

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest zasadne w całości.

W rozpoznawanej sprawie bezspornym było, iż pozwana E. H. zawarła z wierzycielem pierwotnym (...) Bank (...) umowę o kartę kredytową, na mocy której udzielił pozwanej kredytu w kwocie 1.000,00 zł, którą pozwana zobowiązała się spłacać na warunkach określonych w umowie. Pozwana nie kwestionowała powyższego faktu, jak również tego, iż nie spłaciła w całości swoich zobowiązań wobec pierwotnego wierzyciela. Pozwana jedynie podważała kwotę zadłużenia wskazując, że na rzecz powoda wpłaciła przed wytoczeniem powództwa kwotę 200,00 zł tyt. wymaganych rat w związku z zawartą ugodą – która to powinna być odjęta od wymagalnego roszczenia.

W tym miejscu wskazać należy, że wpłaty pozwanej 100 zł z dnia 01 października 2015 roku oraz 100,00 zł z dnia 04 listopada 2015 roku pomniejszyło ogólne saldo zadłużenia. W związku z powyższym przedmiotowe wpłaty zostały ujęte przez pozwanego w dochodzonej kwocie wierzytelności.

W konsekwencji Sąd uznał, że powód przedkładając umowę o kartę kredytową, a także umowy cesji z dnia 03 sierpnia 2015 roku wraz z załącznikami, udowodnił zadłużenie pozwanej w wysokości dochodzonej pozwem.

W świetle powyższych rozważań, żądanie powoda zapłaty kwoty 1.106,29 zł należało zatem uznać za zasadne. W konsekwencji Sąd zasądził od pozwanej E. H. na rzecz powoda dochodzoną kwotę w całości wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 953,12 zł od dnia 29 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty.

Sąd nie znalazł przy tym podstaw do uwzględnienia wniosku pozwanej o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty. Zgodnie z przepisem art. 320 kpc, w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Przepis ten daje Sądowi możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałoby to z regulacji prawa materialnego. Uprawnienie do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty przysługuje sądowi w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a więc w sytuacjach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby go na niepowetowane szkody. Oczywistym jest przy tym, iż rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty może mieć miejsce li tylko wówczas, gdy jego spełnienie w tej formie jest przez pozwanego obiektywnie możliwe. O ile, bowiem rolą omawianego rozwiązania jest wydłużenie terminu zapłaty świadczenia przez dłużnika, a tym samym, uchronienie go od postępowania egzekucyjnego oraz naliczania kolejnych odsetek, o tyle rozwiązanie to nie może naruszać praw wierzyciela i doprowadzać do jego pokrzywdzenia, co niewątpliwie nastąpiłoby, gdyby sytuacja finansowa dłużnika nie dawała realnych szans na terminową spłatę świadczenia w ratach. Taki właśnie przypadek zdaniem Sądu ma miejsce na gruncie niniejszej sprawy. Reasumując w tych okolicznościach twierdzenia pozwanej o deklarowanej możliwości wpłat są gołosłowne ,biorąc pod uwagę tą okoliczność , że już raz otrzymała szansę spłaty zadłużenia w ratach.Podkreślić przy tym należy, że ochrona, jaką zapewnia pozwanemu dłużnikowi art. 320 kpc, nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego procesu.

W świetle przytoczonych okoliczności, w ocenie Sądu brak jest obiektywnych podstaw do przyjęcia, że pozwana uregulowałaby wobec powoda zasądzone przez Sąd świadczenie w przypadku jego rozłożenia na raty.

W niniejszej sprawie strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 kc, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, przy czym dłużnik jest w opóźnieniu jeżeli nie spełnia świadczenia w określonym terminie. Jeżeli zaś stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (od dnia 1 stycznia 2016 roku odsetki ustawowe za opóźnienie).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc regulującego zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu. Strona powodowa wygrała proces w całości, a zatem należy się jej od pozwanej zwrot kosztów procesu w łącznej wysokości 407 zł, na którą złożyły się: opłata od pozwu - 30 zł, koszty zastępstwa procesowego powoda w stawce minimalnej 360 zł oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa - 17 zł.