Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2013 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku S. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.

o emeryturę

na skutek odwołania S. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 16 maja 2013 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu S. Z. prawo do emerytury od dnia (...).

Sygn. akt VU 866/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 maja 2013 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy S. Z. prawa do emerytury.

Od powyższej decyzji wnioskodawca odwołał się w dniu 27 maja 2013 roku, wnosząc o przyznanie żądanego prawa z uwagi na przepracowanie wymaganych 15 lat w warunkach szczególnych.

Na rozprawie w dniu 19 grudnia 2013 roku wnioskodawca podniósł, iż wnosi o zaliczenie okresu zatrudnienia u K. K. – (...) w W., gdzie pracował przy uboju zwierząt.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

S. Z., urodzony w dniu (...), złożył w dniu17 kwietnia 2013 roku wniosek o przyznanie prawa do emerytury (dowód: wniosek o emeryturę k. 1-3 w aktach ZUS).

Na dzień 1 stycznia 1999 roku, skarżący udowodnił staż pracy wynoszący ponad 25 lat. ZUS zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych okres zatrudnienia w wymiarze 14 lat 9 miesięcy i 15 dni. Wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego (okoliczności niesporne).

W okresie od 1 stycznia 1997 roku do dnia 30 czerwca 2000 roku wnioskodawca był zatrudniony w Zakładzie (...) (...) w W., jako ubojarz. W świadectwie pracy wystawionym wnioskodawcy w dniu 30 czerwca 2000 roku wskazano, że w ww. okresie pracował na stanowisku masarza (dowód: świadectwa pracy k. 40 w aktach ZUS).

W ramach swoich obowiązków, wnioskodawca zajmował się ubojem bydła, ściąganiem skóry oraz czyszczeniem wnętrzności. Wnioskodawca nigdy nie pracował jako masarz-wędliniarz, albowiem pracownicy zatrudnieni na tym stanowisku pracowali na produkcji, w osobnym budynku, wnioskodawca zaś pracował na ubojni. Praca w ubojni była pracą bardzo ciężką, albowiem panowała tam niska temperatura, pracy towarzyszył bardzo nieprzyjemny zapach. Wnioskodawca pracował przy uboju zwierząt stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, innych czynności w tym okresie wnioskodawca nie wykonywał (dowód: zeznania wnioskodawcy S. Z. k.12 verte 00:08:2500:09:37, zeznania świadków Z. B. k. 12 i odwrót oraz k.13 00:02:4100:05:07, zeznania N. K. k.12 i odwrót k.13 00:05:07-00:06:00 w aktach sprawy.)

Do wymaganego okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach wnioskodawcy brakuje zaledwie 2 miesiące i 15 dni. Przy zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 1 stycznia 1997 roku do 30 czerwca 2000 roku, staż pracy wnioskodawcy w takich warunkach wynosi łącznie więcej niż 15 lat (okoliczność niesporna).

Sąd Okręgowy zważył i ocenił, co następuje:

odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 rokuo emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012 roku) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2). Od 1 stycznia 2013 roku dla przyznania emerytury nie jest już konieczne uprzednie rozwiązanie stosunku pracy.

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia). Należy dodać, że warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale wykonuje prace o jakich mowa w rozporządzeniu (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Brak takiego świadectwa nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.), obecnie rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412), dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawcę w odwołaniu, ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, a w dniu (...) ukończył 60 lat, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego i na dzień złożenia wniosku o emeryturę miał rozwiązany stosunek pracy.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w okresie zatrudnienia od 1 stycznia 1997 roku do 30 czerwca 2000 roku w W. w Zakładzie (...) i (...) Sąd oparł się na zeznaniach świadków: Z. B. oraz N. K. oraz zeznaniach wnioskodawcy. Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w ww. okresie był bowiem niesporny w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych.

Z zeznań powyższych wynika, jakie konkretnie prace wnioskodawca wykonywał i w jakim wymiarze czasu pracy pracował. Będąc zatrudnionym w ww. zakładzie (...) pracował faktycznie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy u boju zwierząt. W ramach swoich obowiązków wnioskodawca zajmował się ubojem bydła, ściąganiem skóry oraz czyszczeniem wnętrzności. Zauważyć przy tym należy, iż ustawodawca określając charakter pracy: „ prace wykonywane bezpośrednio przy uboju zwierząt” wyraźnie wskazuje na szerszy zakres wykonywanych czynności przez pracownika, zatrudnionego na tym stanowisku pracy, niż stricte polegających na uboju zwierząt. Wówczas niewątpliwie należałoby określić charakter pracy jako: „praca polegająca na uboju zwierząt”.

Dlatego też , w świetle złożonych w sprawie zeznań, Sąd okręgowy uznał, iż nie budzi żadnych wątpliwości fakt, że wnioskodawca wykonywał w spornym okresie zatrudnienia stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace wymienione w Wykazie A, Dziale X poz. 8 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, tj. prace wykonywane bezpośrednio przy uboju zwierząt.

Podkreślić przy tym należy, iż w zeznaniach świadków nie ma sprzeczności, są one logiczne, spójne i korespondują z zeznaniami wnioskodawcy, zaś organ rentowy nie przedstawił w toku postępowania żadnych dowodów, które pozwoliłyby na podważenie wiarygodności złożonych zeznań.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji.