Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 12 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 12 października 2017r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa J. T.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim

z dnia 19 stycznia 2017r. sygn. akt I C 1037/15

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powoda J. T. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

SSO Barbara Mokras SSO Janusz Roszewski SSR del. Mariusz Drygas

II Ca 341/16

UZASADNIENIE

Powód J. T. po rozszerzeniu żądania pozwu wniósł ostatecznie przeciwko pozwanemu (...) Towarzystwo I (...)
i (...) S.A w W., a po zmianie nazwy od (...) S.A. w W. o zapłatę kwoty 36.745,72 zł w tym kwoty 4.745,72 zł z tytułu odszkodowania za skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 16 lutego 2014 roku wraz ustawowymi odsetkami od kwoty 32.000,00 zł od dnia 30 listopada 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 4.745,72 złotych od dnia 6 czerwca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku
i odsetkami ustawowymi za opóźnienia od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu
w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Strona pozwana odpowiadając na pozew uznała odpowiedzialność za wypadek do wypłaconej już kwoty 8.000 zł, domagając się oddalenia powództwa i zasądzenia kosztów procesu kwestionując wysokość zadośćuczynienia dochodzonego przez powoda.

Sąd Rejonowy w Ostrowie Wielkopolskim wyrokiem z dnia 19 stycznia 2017 r. zasądził od pozwanego A. (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powoda J. T. kwotę 36 745,72 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 12 000 zł od dnia 7.05.2015r. do dnia zapłaty; od kwoty 20 000 zł od dnia 21.12.2016r. do dnia zapłaty; od kwoty 4 745,72 zł od dnia 6.06.2015 r. do dnia zapłaty; umorzył postępowanie co do żądania odsetek ustawowych od kwoty 4 745,72 zł za okres przed 6.06.2015r.; oddalił powództwo w pozostałym zakresie a także orzekł o kosztach procesu.

Apelację do powyższego rozstrzygnięcia złożył pozwany zaskarżając wyrok w części:

⚫

w punkcie I w części zasądzającej od pozwanej na rzecz powoda kwotę powyżej 34 039,67 zł odsetkami ustawowymi (i to od kwoty 12 000.00 zł od dnia 7 maja 2015 r. do dnia zapłaty, od kwoty 20 000.00 zł od dnia 21 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty, od kwoty 2 039.67 zł od dnia 6 czerwca 2015 r. do dnia zapłaty), tj. w zakresie kwoty w wysokości 2 706,05 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 6 czerwca 2015 r. do dnia zapłaty

⚫

w punktach II i IV w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1) naruszenie art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. tj. brak wszechstronnego rozważenia zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i błędną ocenę tego materiału poprzez uznanie, że powód wykazał realną stratę finansową jaką poniósł na skutek nieświadczenia pracy, tj. 4 745,72 zł, podczas gdy z przedstawionego przez powoda zaświadczenia o zarobkach z dnia 18 września 2014 r. wynika, iż utracił co najwyżej kwotę 2 039,67 zł;

2) naruszenie art. 361 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że powód wykazał, iż wskutek wypadku poniósł szkodę polegającą na uszczupleniu jego majątku w związku z utratą zarobku w wysokości 4 745,72 zł, podczas gdy powód nie uprawdopodobnił wiarygodnymi dowodami utraty zarobku w tej wysokości;

3) naruszenie art. 822 § 1 k.c. i art. 34 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez przyjęcie, że pozwana odpowiedzialna jest za utracone dochody powoda w wysokości 4 745,72 zł, pomimo że powód w toku procesu nie przedstawił dowodów na utratę zarobku w tej wysokości, na co pozwana zwracała uwagę już w odpowiedzi na pozew

W oparciu o te zarzuty pozwana wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części i stosowne rozliczenie kosztów.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne. W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny. Robiąc to wskazał dowody, na których się oparł i przyczyny dla których dowodom przeciwnym odmówił wiarygodności. Dokonana ocena materiału dowodowego jest poprawna i dokonana bez naruszenia zastrzeżonej dla sądów zasady swobodnej oceny dowodów.

Należy stanowczo podkreślić, że powód wykazał realną stratę finansową jaką poniósł na skutek nieświadczenia pracy co wynika z przedstawionego przez powoda zaświadczenia o zarobkach z dnia 18 września 2014 r. Z zaświadczenia tego wynika, iż utracił tj. 4 745,72 zł w wysokości brutto. Sad Rejonowy prawidłowo oceni wskazany dowód a wnioski faktyczne wyprowadzone z jego treści nie wykazują zarzucanych w apelacji błędów.

W wyniku wypadku powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu
w wysokości 15%. Skutki doznanych obrażeń polegały również na dolegliwościach bólowych oraz związanym z przebiegiem leczenia pobytem w szpitalu i odgraniczeniu w poruszaniu się z powodu gipsu. W chwili wypadku powód był zatrudniony i dlatego na skutek złamania nogi powód zmuszony był przebywać na zwolnieniu lekarskim i tym samym nie świadczył pracy.
W następstwie tego utracił część dochodów z tego tytułu w wysokości 4.745,72 zł.

W związku z treścią kolejnych zarzutów apelującego naruszenia art. 361 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 6 k.c. czy też art. 822 § 1 k.c. i art. 34 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez przyjęcie, że powód wykazał, iż wskutek wypadku poniósł szkodę polegającą na uszczupleniu jego majątku w związku z utratą zarobku w wysokości 4 745,72 zł, oraz, że pozwana odpowiedzialna jest za utracone dochody powoda w wysokości 4 745,72 zł, należy stwierdzić co następuje.

Jakkolwiek najbardziej charakterystyczną postacią szkody majątkowej stanowiącej konsekwencję tzw. szkody na osobie są koszty leczenia, roszczenie powoda obejmować może także żądanie wyrównania innych poniesionych przez niego szkód, przybierających postać zarówno damnum emergens, jak i lucrum cessans. ( art. 361 §2 k.c.). Typowym przykładem takiej szkody są utracone przez podmiot doznający szkody na osobie zarobki (a ściślej, środki pieniężne, które otrzymałby na podstawie umowy o pracę albo umowy cywilnoprawnej, gdyby nie zdarzenie wyrządzające szkodę).

W przypadku szkody na osobie, które wynikają z chwilowego charakteru uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, przyjmuje się że w rachubę wchodzi odszkodowanie z art. 444§ 1 k.c. Niewątpliwie szkoda taka wyraża się różnicą miedzy zarobkami, jakie poszkodowany osiągałby w okresie objętym niezdolnością do pracy, tj gdyby nie doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia (zarobki hipotetyczne), a zarobkami, jakie może realnie osiągnąć bez zagrożenia swego stanu zdrowia. Podobnie jak w przypadku ustalenia renty uzupełniającej, zasądzając odszkodowanie z tego tytułu, sad nie odlicza od dochodów (zarobków) zaliczek na podatek dochodowy; jednakże bierze pod uwagę, czy poszkodowanemu przysługuje ustawowe zwolnienie od podatku dochodowego (tak SN w uchwale składu siedmiu sędziów z 31 maja 1994 r., III CZP 68/94).

Z niepodważonego przez apelującego dowodu w postaci zaświadczenia o zarobkach z dnia 18.09.2014r. ( k.7) wynika, że w związku z niezdolnością do pracy od 16.02.2014r. do 25.07.2014r. powód w związku z zatrudnieniem w (...) Przedsiębiorstwo (...) i (...).A. w O. osiągnął wynagrodzenie brutto w łącznej wysokości 13.099,48 zł. Gdyby nie chorował, to otrzymałby wynagrodzenie brutto w tym okresie
w łącznej wysokości 17.845,20 zł. Różnica wysokości zarobków wyniosła 4.745,72 zł.

Należy zatem uznać, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił powyższe okoliczności uwzględniając ciężar dowodzenia faktów wynikający z art. 6 k.c. Zatem nie doszło również do naruszenia wskazanych w apelacji przepisów prawa materialnego.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 385 k.p.c., orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c.

Barbara Mokras Janusz Roszewski Mariusz Drygas