Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IX Ka 832 / 16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Toruniu IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - SSO Barbara Plewińska

Protokolant - sekr. Michał Kozłowski

przy udziale

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2017 roku

sprawy M. G.

obwinionego o wykroczenie z art. 145 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

z dnia 15 listopada 2016 roku sygn. akt II W 263 / 15

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia M. G. od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia;

II. zasądza od Skarbu Państwa / sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie / na rzecz M. G. kwotę zł. 840,- / ośmiuset czterdziestu / zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;

III. kosztami procesu za obie instancje obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IX Ka 832/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym z dnia 15 listopada 2016 r. Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie, sygn. akt II W 263/15, uznał M. G. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie stanowiącego wykroczenie z art. 145 kw, wymierzając mu za to, na podstawie w/w przepisu, karę 50,- zł. grzywny oraz zasądzając od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30,- zł. tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 100,- zł. tytułem zryczałtowanych wydatków.

Wyrok ten zaskarżyła w całości obrońca obwinionego twierdząc, że sąd I instancji dowolnie przyjął, że wskutek działań M. G. powstało zabrudzenie chodnika
i niesłusznie obciążył go odpowiedzialnością za jego stan po sprzątnięciu go przez osobę, na której polecenie, realizując dostawę, dokonał rozładunku węgla w tamtym miejscu.
Z ostrożności procesowej wywodził także, że z uwagi na okoliczności spowodowania zabrudzenia chodnika przez obwinionego zachowanie jego nie zawierało w sobie ładunku społecznej szkodliwości.

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Po zapoznaniu się z całokształtem zgromadzonego materiału, treścią zaskarżonego rozstrzygnięcia, treścią jego uzasadnienia oraz treścią apelacji, Sąd Okręgowy stwierdził,
że zaskarżony wyrok nie może się ostać.

Wyrokiem tym obwiniony został skazany za nieumyślne zabrudzenie chodnika przy wykonywaniu usługi transportowej, polegającej na dostawie węgla pod wskazany przez kupującego adres i jego rozładunku we wskazanym przez niego miejscu.

Zważywszy na właściwości towaru, jakim jest węgiel, bezspornym było, że dostawa węgla wykonana w dniu 13 października 2015 roku przez obwinionego na nowo położoną nawierzchnię chodnika przed posesją, na której zamieszkiwał D. K., pozostawała
w związku z ujawnionym przez Straż Miejską złym stanem czystości w/w chodnika.

Skoro jednak obwiniony przywiózł węgiel w charakterze pracownika firmy zajmującej się jego sprzedażą, wykonując w ramach obowiązków służbowych otrzymane od swojego pracodawcy polecenie dostarczenia go kupującemu i wysypał go w miejscu wskazanym przez osobę występującą w imieniu nabywcy, obwiniony mógł pozostawać
w uzasadnionym przekonaniu, że nie będzie prowadziło to do popełnienia przez niego wykroczenia.

Węgiel nie znalazł się na chodniku dlatego, że akurat to miejsce wybrał on sobie na rozładunek, tylko dlatego, że jako miejsce umieszczenia przywiezionego towaru wskazała mu go osoba występująca w imieniu nabywcy, któremu miał on węgiel w imieniu sprzedającego wydać.

Również i to, że przy rozładunku nie zastosowano żadnego zabezpieczenia miejsca publicznego nie było bynajmniej efektem samowoli obwinionego, czy uchybienia przez niego procedurom obowiązującym w zatrudniającej go firmie. Właściciel firmy (...) nie wyposażył kierowców rozwożących węgiel w jego imieniu do nabywców w materiały chroniące miejsce rozładunku przed zabrudzeniem, nakazując ich używanie. Nie zobowiązał on ich także, ani nie uprawnił do odmowy wyładowania towaru do czasu dostarczenia takich materiałów przez kupującego.

Co więcej - na terenie miasta W. taki sposób dostarczania opału był
w gruncie rzeczy powszechnie obowiązującym zwyczajem. Jak sąd meriti sam zauważył, ugruntowaną praktyką - która musiała być doskonale znana obwinionemu jako osobie zatrudnionej w charakterze kierowcy w firmie sprzedającej węgiel - było właśnie „wyładowywanie materiałów opałowych bezpośrednio po ich przywiezieniu na chodniki przed miejsce zamieszkania”. Ze zgromadzonych dowodów nie wynikało, by były jakiekolwiek sygnały o tym, by wykonywane w takich okolicznościach dostawy węgla wiązały się z odpowiedzialnością osoby jedynie przewożącej nie będący jej własnością węgiel za ewentualne szkody spowodowane przez ów towar. Brak było również podstaw do przyjęcia, że obwiniony poinformowany został o tym, że zmieniło się podejście do tej kwestii i w ostatnim czasie pojawiły się prośby o to, by szczególną uwagę zwracać na to, by przy dostawach nie ucierpiał stan nawierzchni nowo położonych chodników, a Straż Miejska przeprowadziła akcję uczulającą firmy handlujące opałem z W., by węgiel nie był rozładowywany bezpośrednio na chodnik z uwagi na to, że powstałych przy tym zabrudzeń nie da się do końca usunąć.

Rzetelnie podchodząc do obowiązków ciążących na nim, jako na osobie zobowiązanej do powstrzymania się od działań zanieczyszczających miejsca publiczne, obwiniony, który rozładowując przewożony węgiel postąpił zgodnie z powszechnie obowiązującym zwyczajem przy aprobacie przełożonego i nabywcy węgla, zasadnie mógł więc przypuszczać, że rozładunek nie będzie – jak dotychczas – prowadził do popełnienia przez niego wykroczenia, gdyż kupujący węgiel zadba należycie o stan miejsca publicznego, które wybrał jako miejsce wysypania ładunku i usunie zabrudzenia, tak by pozostawić
je w czystości.

Oceniając rzecz rozsądnie skutku w postaci zabrudzenia chodnika nie można więc było uznać za zawiniony w rozumieniu art. 6 kw przez obwinionego, który wysypał węgiel na chodnik realizując - na polecenie pracodawcy i kupującego - jego dostawę w charakterze kierowcy firmy (...).

Mając na uwadze powyższe, zmieniając zaskarżony wyrok, sąd odwoławczy uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono w oparciu o przepis § 11 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia
22 października 2015 roku (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800).

Na podstawie art. 119 kpow w zw. z art. 636 kpk w zw. z art. 118 § 2 kpow kosztami procesu za obie instancje obciążono Skarb Państwa.

IX Ka 832/16

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE