Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25-10-2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski

Protokolant: Justyna Tsaykler

po rozpoznaniu w dniu 25-10-2017 r.

sprawy przeciwko H. G. córce J. i I. z domu S.

urodzonej (...) w miejscowości L.

obwinionej o to, że

w dniu 10.01.2017r. ok. godz. 14:50 we W. na ul. (...) kierując samochodem m-ki V. (...) o nr rej. (...) nie zachowała ostrożności i bezpiecznego odstępu podczas wykonywania manewru omijania, wskutek czego najechała na prawidłowo zaparkowany pojazd m-ki B. o nr rej. (...), powodując jego uszkodzenie i straty w mieniu na szkodę J. K., stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, następnie oddaliła się z miejsca zdarzenia

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

******************

I.  uznaje obwinioną H. G. za winną czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza jej karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinioną kosztami postępowania oraz wymierza jej opłatę w kwocie 30 zł.

Sygn.akt VI W 1020/17

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 stycznia 2017 r. około godziny 14:50 we W. na ul. (...), kierując samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) w trakcie wykonywania manewru omijania nie zachowała ostrożności i bezpiecznego odstępu, najechała na prawidłowo zaparkowany pojazd marki B. o nr rej. (...), w którym przebywał J. K..

Po zdarzeniu J. K. próbował biec za pojazdem kierowanym przez H. G., żeby ją zatrzymać, lecz oddaliła się ona w nieznanym kierunku.

W wyniku powyższego zdarzenia samochód marki B. o nr rej. (...), należący doznał uszkodzeń w postaci zewnętrznej prawej obudowy lusterka, szkła lusterka prawego i jego nakładkę.

dowód :

- zeznania św iadka I. W., k. 12-13, 37-38

- zeznania świadka J. K., k. 4-5, 38-39

Sytuację zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym wytworzyła i do kolizji doprowadziła H. G. przez to, że jadąc ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku ul. (...), nie zachowała ostrożności, a zwłaszcza nie obserwowała w dostatecznym stopniu przedpola jazdy, w wyniku czego, w trakcie omijania, zaparkowanego na prawym chodniku samochodu osobowego marki B. (...) o nr rej. (...) nie zachowała bezpiecznego odstępu od omijanego pojazdu w wyniku czego uderzyła prawym lusterkiem swojego pojazdu w prawe lusterko B., powodując uszkodzenie lusterka B.. J. K. nie miał możliwości uniknięcia zderzenia i nie przyczynił się do zaistnienia przedmiotowej kolizji.

dowód :

- opinia biegłego sądowego z zakresu kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych A. N., k. 42-52

H. G. nie była karana sądownie za popełnienie przestępstwa.

Dowód:

- karta karna k. 20 akt

H. G. ma 74 lata. Posiada wykształcenie średnie medyczne, uzyskuje miesięczne dochody w wysokości 4.000 zł. Nie była leczona psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Była karana za wykroczenia drogowe.

Dowód:

- dane z wniosku o ukaranie k. 3

H. G. nie przyznała się do popełnienia zarzuconego jej czynu. Zaprzeczyła jakoby wjechała w inny pojazd. Obwiniona podała, że policja wezwała ją dopiero po jakimś czasie po dniu 10 stycznia 2017 roku i nawet wówczas policjant dokonujący oględzin samochodu, nie stwierdził żadnych uszkodzeń w jej pojeździe. Nadto, obwiniona wskazała, że gdyby uszkodziła jakiś pojazd, to uregulowałaby dobrowolnie wszystkie należności, ponieważ posiada pełne ubezpieczenie.

Sąd uznał powyższe wyjaśnienia za przyjętą linię obrony, mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionej, która zaprzeczyła swojemu udziałowi w jakiejkolwiek kolizji. Wyjaśniła, że zaprzecza zaistnieniu jakiejkolwiek kolizji, a tym bardziej uszkodzeniu lusterka. Na podstawie zebranego materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków J. K. oraz I. W. oraz korespondującej z nimi dokumentacji fotograficznej, a także opinii biegłego sądowego, Sąd uznał, że H. G. w trakcie wykonywania manewru omijania nie zachowała ostrożności i bezpiecznego odstępu w wyniku czego najechała na prawidłowo zaparkowany pojazd marki B..

Sąd ocenił zeznania świadków J. K. oraz I. W., którzy byli naocznymi świadkami kolizji, jako wiarygodne. Zeznania tychże świadków wzajemnie się uzupełniały i pozostawały ze sobą zbieżne, gdy idzie o zachowanie H. G.. Świadek I. W. konsekwentnie podawała, że w chwili zdarzenia była na chodniku po drugiej stronie jezdni, gdy usłyszała huk i zobaczyła, jak czarny V. uderzył w samochód B., który stał zaparkowany równolegle do jezdni, odwrotnie do kierunku jazdy. I. W. spójnie opisywała uszkodzenia powstałe w pojeździe B., podając, że było to rozbite lusterko. Świadek zapisała numer rejestracyjny pojazdu, który prowadziła obwiniona. Z zeznaniami tymi zbieżne pozostają zeznania świadka J. K., który jest właścicielem pojazdu B., w który uderzyła obwiniona i przebywał wówczas w swoim samochodzie. Świadek ten podawał, że kierująca V. (...) uderzyła lusterkiem swojego pojazdu w prawe lusterko zaparkowanego przez niego B.. J. K. zeznał, że podjął próbę zatrzymania kierującego samochodem marki V., lecz kierowca ten nie zatrzymał się i odjechał w nieznanym kierunku, co w swych zeznaniach potwierdzała również świadek I. W.. Relacje tych świadków pozostawały zbieżne co do czasu i miejsca zdarzenia, sposobu parkowania pojazdu marki B., a także rodzaju i modelu pojazdu, który prowadził sprawca (wskazywali oni „czarny, ciemny” V., świadek J. K. uściślał, że był to V. (...)), a nadto- numeru rejestracyjnego pojazdu sprawcy. W ocenie Sądu zeznania tych świadków stanowią obiektywną relację przebiegu wydarzeń, z tego względu stanowiły podstawę dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych. Znalazły również odzwierciedlenie w dokumentacji fotograficznej sporządzonej przez ubezpieczyciela obwinionej.

Do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie Sądowi posłużyła również opinia biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, która jako rzetelna, jasna i pełna zachowuje walor przydatności w niniejszym postępowaniu. Pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich. Opinia ta nie zawiera wewnętrznych sprzeczności. Posługuje się logicznymi argumentami. O. nie można postawić zarzutu niejasności - nie można uznać jej wniosków końcowych za nielogiczne, nieścisłe lub obwarowane takimi zastrzeżeniami, iż nie można ustalić, jaki ostatecznie pogląd przyjmuje biegły, a także, by sformułowana była tak zawiłe, że jest niezrozumiała, względnie, aby jej wnioski końcowe nie znalazły oparcia w badaniach opisanych przez biegłego. Opinia pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich. Dowód z tej opinii jest przekonujący i zrozumiały dla sądu.

Opinii nie można postawić zarzutu niepełności - nie uwzględnienia, względnie pominięcia niezbędnych czynności badawczych, co ma wpływ na jej końcowe wnioski. Znajduje oparcie w zasadach wiedzy i doświadczenia życiowego. Biegły odniósł się do całości materiału dowodowego istotnego dla wydania opinii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 1980 r., sygn. II KR 317/80, LEX nr 21883). Sporządzona została przez biegłego z wieloletnim stażem i nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron. Z tego względu stanowiła podstawę dokonanych przez Sąd ustaleń w zakresie rekonstrukcji kolizji drogowej.

Przy uwzględnieniu zatem treści opinii biegłego, korespondującej z zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków w osobach J. K. oraz I. W., którym Sad dał wiarę, brak bowiem okoliczności, które mogłyby negatywnie wpłynąć na ocenę tego dowodu, Sąd uznał, że obwiniona dopuściła się zarzucanego jej wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Spowodowała bowiem zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) w trakcie wykonywania manewru omijania nie zachowała ostrożności i bezpiecznego odstępu, najechała na prawidłowo zaparkowany pojazd marki B. o nr rej. (...), w którym przebywał J. K..

Nagminność tego rodzaju wykroczeń na obszarze miasta, miejsce i czas jego popełnienia, rodzaj naruszonych elementarnych zasad ruchu drogowego, to okoliczności, które Sąd miał na względzie przy wymiarze kary.

Orzeczona kara jest współmierna do stopnia zawinienia obwinionej, uwzględnia jej sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celów kary, tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinioną, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Uzmysłowi również H. G. karygodność jej zachowania. Sąd nie widział możliwości poprzestania jedynie na zastosowaniu wobec obwinionej środków oddziaływania wychowawczego. Uwzględniono ponadto społeczne oddziaływanie oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze orzeczonej kary, które mają stanowić adekwatną względem popełnionego czynu represję wobec sprawcy oraz piętnować w oczach społeczeństwa zachowanie, którego obwiniona się dopuściła. Sąd wyraża jednocześnie przekonanie, iż orzeczona kara spełni swoje zadania w zakresie prewencji szczególnej i pomoże zrozumieć obwinionej niewłaściwość jej zachowania.

Orzeczenie o kosztach postępowania oparto o przepis art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw.