Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący S.S.R. Tomasz Kalsztein

Protokolant sekr. sąd. Kamila Zientalak

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2017 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa C. Windykacji (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko G. M.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej G. M. na rzecz powoda C. Windykacji (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. kwotę 731,28 zł (siedemset trzydzieści jeden złotych dwadzieścia osie m groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanej G. M. na rzecz powoda C. Windykacji (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. kwotę 226,40 zł (dwieście dwadzieścia sześć złotych czterdzieści groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu w części.

Sygn. akt VIII C 1291/17

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2017 roku powód C. Windykacji (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wytoczył przeciwko pozwanej G. M. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 858,93 zł wraz ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie kosztów sądowych w kwocie 30 zł oraz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 180 zł.

W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwaną kwoty z tytułu zawartej w dniu 22 marca 2016 roku z pierwotnym wierzycielem umowy pożyczki nr (...). Pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania, na skutek czego po jej stronie powstało zadłużenie w wysokości 600 zł należności głównej oraz 195,15 zł kosztów udzielenia pożyczki. Na mocy umowy cesji z dnia 30 listopada 2016 roku powód nabył wierzytelność wobec pozwanej wynikającą z przedmiotowej umowy pożyczki. Powód wyjaśnił również, że na dochodzoną kwotę poza w/w zadłużeniem składają się ponadto skapitalizowane odsetki w kwocie 63,78 zł naliczone za okres od dnia 22 czerwca 2016 roku do dnia poprzedzającego złożenie pozwu.

(pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 2-4)

W dniu 10 kwietnia 2017 roku roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie postanowienie, którym wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty przekazał rozpoznanie sprawy do tut. Sądu.

(postanowienie k. 5)

W piśmie uzupełniającym braki pozwu złożonego w elektronicznym postępowaniu upominawczym pełnomocnik powoda wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej, tj. w kwocie 540 zł.

(pismo uzupełniające braki formalne k. 7)

W dniu 25 maja 2017 roku Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał przeciwko pozwanej nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (VIII Nc 3191/17), którym zasądził dochodzoną pozwem kwotę wraz z kosztami procesu.

(nakaz zapłaty k. 54)

Powyższy nakaz pozwana, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, zaskarżyła sprzeciwem w całości, wnosząc o oddalenie powództwa. Pełnomocnik pozwanej zakwestionował legitymację czynną powoda, podniósł również zarzut nieudowodnienia dochodzonego roszczenia co do zasady i wysokości.

(sprzeciw k. 57-63)

W toku dalszego postępowania strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska procesowe.

(pismo procesowe pełnomocnika powoda k. 80-80v., protokół rozprawy k. 92)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana G. M. w dniu 22 marca 2016 roku zawarła z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Na mocy zawartej umowy pierwotny wierzyciel udzielił pozwanej pożyczki w wysokości 900 zł na okres od dnia 22 marca 2016 roku do dnia 22 czerwca 2016 roku. Przyznaną kwotę pozwana zobowiązała się spłacić wraz odsetkami w wysokości 315,23 zł oraz prowizją w wysokości 67,50 zł, w 3 miesięcznych ratach, płatnych w kwocie po 405,08 zł dwie pierwsze raty oraz 405,07 zł ostatnia rata, w terminie do dnia 22-go każdego miesiąca, przy czym termin wymagalności pierwszej raty ustalono na dzień 22 kwietnia 2016 roku. Całość zobowiązania do spłaty została określona na kwotę 1.215,23 zł. Roczna stopa oprocentowania pożyczki została w umowie oznaczona na 0%. Opłaty zawiązane z nieterminową spłatą udzielonej pożyczki określała Tabela Opłat, stanowiąca załącznik do umowy ramowej pożyczki. Zgodnie z Tabelą, za czas opóźnienia pożyczkodawca był uprawniony do naliczania odsetek maksymalnych za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 2 ¹ k.c. Odsetki te naliczane były od kapitału przeterminowanego za czas opóźnienia.

Zgodnie z ramową umową pożyczki na całkowity koszt pożyczki składała się prowizja oraz odsetki, zgodnie z Tabelą Opłat. Prowizja została zdefiniowana, jako opłata należna pożyczkodawcy z tytułu przygotowania, udzielenia i korzystania z pożyczki. Wysokość prowizji zależna była od kwoty oraz okresu pożyczki i mieściła się w przedziale 0%-95% kwoty pożyczki.

Pod treścią umowy pożyczki, umowy ramowej pożyczki oraz Tabelą Opłat pozwana złożyła własnoręczny podpis.

(umowa pożyczki k. 9, ramowa umowa pożyczki wraz z załącznikami k. 10-19, harmonogram k. 20)

W dniu 28 listopada 2016 roku (...) Sp. z o.o. w W. zawarł z easyDEBT Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym w W. umowę o przelew wierzytelności m.in. wobec dłużnika G. M. wynikającej z tytułu umowy pożyczki. Następnie, w dniu 30 listopada 2016 roku easyDEBT Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. zbył przedmiotową wierzytelność, nabytą od pierwotnego wierzyciela, na rzecz powoda C. Windykacji (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W..

W załącznikach do umów sprzedaży wierzytelności, o których mowa wyżej, wskazano, że wysokość zobowiązania dłużnika wynosi 846,58 zł.

(umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikami k. 26-30, k. 31-35v., wyciąg z załącznika k. 24, k. 25)

W dniu 31 stycznia 2017 roku powód sporządził wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, w którym wskazano, że na podstawie swych ksiąg rachunkowych, Fundusz oświadcza, że w dniu 30 listopada 2016 roku powód nabył od easyDEBT Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. wierzytelność wobec dłużnika G. M. wynikającą z umowy pożyczki o nr (...). Powód wskazał, że wysokość zobowiązania dłużnika, według stanu na dzień wystawienia niniejszego wyciągu, wynosiła łącznie 858,93 zł.

(wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej k. 23, okoliczności bezsporne)

Do dnia wyrokowania pozwana nie uregulowała zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem

(okoliczność bezsporna)

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w sprawie dokumentów, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości, nie była również kwestionowana przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w części.

Rozważania w sprawie rozpocząć należy od oceny zgłoszonego przez pozwaną zarzutu braku legitymacji czynnej powoda, który to zarzut Sąd uznał za bezzasadny. Zgodnie z dyspozycją art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W niniejszej sprawie strona powodowa nabyła wierzytelność wobec pozwanej o należność wynikającą z tytułu umowy pożyczki ze skutkiem prawnym. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. Jest to jedynie zmiana podmiotowa stosunku zobowiązaniowego. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy przelewu, wraz ze wszystkimi związanymi z nią prawami. Strona powodowa wykazała swoją legitymację procesową załączając do akt sprawy umowę pożyczki z dnia 22 marca 2016 roku wraz z umową ramową pożyczki i Tabelą Opłat, pod którymi to dokumentami widnieje podpis pozwanej, harmonogram oraz umowy przelewu wierzytelności z dnia 28 i 30 listopada 2016 roku wraz z wyciągami z załączników. Opisane dowody pozwalają jednoznacznie stwierdzić, iż przejście wierzytelności miało miejsce, wynika z nich bowiem kiedy i pomiędzy jakimi stronami doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności, wobec kogo wierzytelność przysługiwała, jakie było źródło jej powstania oraz jaka była wysokość zadłużenia pozwanej w dacie nabycia wierzytelności wpierw przez easyDEBT, a następnie przez powoda.

W przedmiotowej sprawie powód wykazał ponadto, że pozwaną łączyła z pierwotnym wierzycielem umowa pożyczki gotówkowej nr (...), na mocy której pozwana otrzymała pożyczkę w kwocie 900 zł, którą to kwotę zobowiązała się spłacić w umówionym terminie. O czym była mowa wyżej, do akt sprawy została przedłożona umowa stanowiąca podstawę żądania powoda wraz z umową ramową pożyczki, Tabelą Opłat i harmonogramem, pod którymi to dokumentami (za wyjątkiem harmonogramu) widnieje podpis pozwanej i których prawdziwości strona pozwana nie podważyła. Powód wykazał zatem swoje roszczenie co do zasady.

W ocenie Sądu powód nie wykazał natomiast roszczenia co do pełnej dochodzonej w sprawie wysokości. Przypomnieć należy, że na żądaną kwotę 858,93 zł składają się: zaległy kapitał – 600 zł, koszty udzielenia pożyczki – 195,15 zł oraz skapitalizowane odsetki – 63,78 zł. Na mocy umowy zaś, pozwanej udzielono pożyczki w kwocie 900 zł, ponadto zobowiązała się ona zapłacić pożyczkodawcy prowizję (67,50 zł) oraz odsetki (315,23 zł). Jednocześnie w umowie wskazano, że cała kwota do spłaty wynosi 1.215,23 zł, co musi zastanawiać w kontekście tego, że suma kwot 900 zł, 67,50 zł i 315,23 zł daje wynik 1.282,73 zł. Jeśli jednak od kwoty 1.282,73 zł odejmie się wartość prowizji (67,50 zł) otrzymamy kwotę 1.215,23 zł, co prowadzi do wniosku, że kwota oznaczona w umowie jako odsetki zawierała w sobie przedmiotową prowizję. Oznaczenie w umowie kwoty 315,23 zł pojęciem „odsetki” było zatem nieprawidłowe. Za powyższą konkluzją przemawia ponadto okoliczność, że roczna stopa oprocentowania pożyczki została w umowie oznaczona na „0%”, co pozwala przyjąć, iż umowa ta w rzeczywistości nie była oprocentowana, a więc pożyczkobiorca nie był zobowiązany do zapłaty odsetek od wypłaconego mu kapitału. Dostrzec również należy, że zgodnie z Tabelą Opłat, wysokość odsetek kapitałowych stanowiła dwukrotność odsetek ustawowych, o których mowa w art. 359 § 2 k.c. (tj. 10% w skali roku). Niewątpliwie zaś 10% liczone w skali roku od kwoty udzielonej pozwanej pożyczki (900 zł) nie daje kwoty 315,23 zł. Wreszcie podniesienia wymaga, że w umowie ramowej pożyczki pierwotny wierzyciel wprost wskazał, że na całkowity koszt pożyczki składają się prowizja oraz odsetki. Skoro więc w umowie pożyczki (k. 9) wyraźnie wpisano, że prowizja wynosi 67,50 zł, zaś roczna stopa oprocentowania 0%, Sąd przyjął, że pozwaną obciął obowiązek spłaty wyłącznie części kapitałowej (900 zł), powiększonej o prowizję. Wskazana w umowie kwota 315,23 zł, określona mianem odsetek, nie poddaje się żadnej weryfikacji, nie wiadomo w oparciu o jakie zapisy umowy miała ona obciążać pozwaną i w jaki sposób wyliczono jej wysokość. Jeśli kwota ta miałaby stanowić odsetki kapitałowe, to przekracza ona 14-stokrotnie ich właściwą wartość. W konsekwencji Sąd nie był w stanie ustalić, co, poza prowizją w wysokości 67,50 zł, w istocie składa się na dochodzoną pozwem kwotę 195,15 zł tytułem kosztów udzielenia pożyczki. Godzi się przypomnieć, że w myśl przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści art. 232 k.p.c., w świetle którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powód, jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swe roszczenie. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy ( por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Podkreślić jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw. W niniejszej sprawie to zatem powód winien wykazać, że pozwana winna mu zapłacić kwotę 195,15 zł tytułem kosztów udzielenia pożyczki. Powinności, o której mowa, powód jednak nie sprostał, poza powołanymi wyżej dokumentami powód poprzestał bowiem wyłącznie na załączeniu wyciągów z załączników do umów przelewu wierzytelności oraz zawiadomienie o umowie cesji, które to jednak dokumenty nie mogą stanowić dowodu na istnienie zobowiązania pozwanej w zakresie kwoty 195,15 zł, w szczególności wobec stanowiska pozwanej, kwestionującego zasadność żądania powoda. Są to tzw. dokumenty prywatne, których formalna moc dowodowa, jak stanowi art. 245 k.p.c., ogranicza się do domniemania, że ich autor złożył oświadczenie nimi objęte. Tylko w takim zakresie dokumenty ten nie budzą wątpliwości Sądu. Natomiast materialna moc dowodowa tych dokumentów bez poparcia ich odpowiednimi dokumentami źródłowymi, które wskazywałyby, co w rzeczywistości składa się na kwotę 195,15 zł, a wyjściowo na kwotę 315,23 zł i na jakiej podstawie kwoty te zostały naliczone, jako obciążające pozwaną, wobec stanowiska strony przeciwnej, jest nikła. Jednocześnie przypomnienia wymaga, że treść oświadczenia zawartego w dokumencie prywatnym nie jest objęta domniemaniem zgodności z prawdą zawartych w nim twierdzeń. Zatem dokument prywatny nie jest dowodem rzeczywistego stanu rzeczy (por. wyrok SN z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNC 1986, nr 5, poz. 84). Wskazać również należy, że wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego nie ma mocy prawnej dokumentu urzędowego, zatem nie stanowi on dowodu tego, co zostało w nim zaświadczone i nie korzysta ze szczególnych uprawnień procesowych co do jego mocy dowodowej w niniejszym procesie przeciwko konsumentowi.

Nie ulega przy tym wątpliwości, że powołanie dowodów na wykazanie zasadności roszczenia, zarówno w aspekcie „czy się należy”, jak i aspekcie „ile się należy”, obciążało powoda już pozwie, a najpóźniej w odpowiedzi na sprzeciw. Powód powinien był w pozwie nie tylko jasno wykazać czego się domaga, ale też powołać dowody na wykazanie zasadności swojego żądania. Poza sporem bowiem pozostaje, że zawsze zachodzi obiektywna potrzeba powołania w pozwie dowodów na wykazanie zasadności swoich roszczeń w zakresie żądanej ochrony prawnej. W przedmiotowej sprawie powód, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, w ogóle nie udowodnił zasadności swojego roszczenia w zakresie żądanej kwoty 195,15 zł, w części ponad kwotę 67,50 zł, w tym sensie, że nie powołał wszystkich niezbędnych dowodów do wykazania swoich żądań.

Sąd przyjął natomiast, że powód był uprawniony do żądania zapłaty przez pozwaną kwoty 600 zł tytułem niespłaconej części kapitału oraz 67,50 zł tytułem prowizji, powiększonych o skapitalizowane odsetki w wysokości 63,78 zł. Powód udowodnił swoje roszczenie w powyższym zakresie, przedłożył bowiem umowę pożyczki, wraz z umową ramową pożyczki i harmonogramem, a jednocześnie pozwana nie udowodniła (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.) iż wywiązała się z zaciągniętego zobowiązania i spłaciła pożyczkę w pełnej wysokości w zakreślonym umową terminie. Za oczywiste należy przy tym uznać, iż powód dochodzący roszczenia z tytułu umowy pożyczki nie ma w istocie możliwości wykazania, że dłużnik zobowiązania nie spłacił (nie da się przeprowadzić dowodu na okoliczność braku spłaty pożyczki), a zatem to pozwana winna wykazać, że spłaciła swoje zobowiązanie, jeśli z faktu tego chciała wywodzić korzystne dla siebie skutki prawne. Powinności tej pozwanej nie udało się jednak sprostać, poza ogólnikowym powołaniem się na nieudowodnienie przez powoda powództwa co do zasady i wysokości, pozwana nie złożyła żadnych dowodów wpłat, które prowadziłyby do wniosku, że dochodzone przez powoda roszczenie zostało przez nią spłacone. W konsekwencji Sąd przyjął, iż pozwana nie spłaciła 600 zł kapitału pożyczki oraz 67,50 zł prowizji. W tej części, jak i w zakresie dochodzonych przez powoda skapitalizowanych odsetek, powództwo podlegało zatem uwzględnieniu.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 731,28 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

W ocenie Sądu w pełni zasadne było żądanie powoda dotyczące zasądzenia odsetek od należności głównej. M.-prawną podstawę omawianego roszczenia powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wskazany przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Zgodnie z treścią § 2 art. 481 k.c. jeżeli strony nie umówiły się co do wysokości odsetek z tytułu opóźnienia lub też wysokość ta nie wynika ze szczególnego przepisu, to wówczas wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto w oparciu o art. 100 k.p.c.
w zw. z art. 98 k.p.c.

Strona powodowa wygrała sprawę w 85 % i dlatego w takim stopniu należy się jej zwrot kosztów procesu.

Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 317 zł i obejmowały: opłatę sądową od pozwu – 30 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł oraz koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 270 zł – § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804).

Z kolei koszty poniesione przez pozwaną wyniosły łącznie 287 zł i obejmowały: opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 270 zł – § 2 pkt 3 cyt. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości.

Całość poniesionych przez strony procesu kosztów sądowych wyniosła zatem 604 zł.

Powód wygrał spór w 85 %, a przegrał w 15 %. Powód winien zatem ponieść z tytułu kosztów procesu kwotę 90,60 zł (15 % kwoty ogólnej), a pozwana 513,40 zł (85 % kwoty ogólnej).

Mając na uwadze powyższe należało zasądzić od pozwanej na rzecz powoda kwotę 226,40 zł, stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami faktycznie poniesionymi a kosztami, które strona powodowa powinna ponieść.

Orzekając o kosztach procesu Sąd nie znalazł przy tym podstaw, aby zasądzić od pozwanej na rzecz powoda zwrot kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości stawki minimalnej. Zasądzając opłatę za czynności radcy prawnego z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy radcy prawnego, w szczególności poświęcony czas na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczbę stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjęte w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu, wkład pracy radcy prawnego w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie, a także rodzaj i zawiłość sprawy, w szczególności tryb i czas prowadzenia sprawy, obszerność zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Opłata ta nie może być jednocześnie wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna określona cyt. rozporządzeniem oraz wartość przedmiotu sprawy. Ustawodawca określając wysokość stawek minimalnych za poszczególne czynności lub za udział w poszczególnych postępowaniach dokonał precyzyjnego rozważenia i uwzględnienia wszelkich okoliczności charakterystycznych dla danego typu spraw. Tym samym w przyjętych stawkach minimalnych oddana została swoista wycena koniecznego nakładu pracy po stronie pełnomocnika związana ze specyfiką określonego rodzaju postępowań. Sąd otrzymał zatem możliwość miarkowania wynagrodzenia pełnomocnika, gdy strona wnosi o przyznanie tego wynagrodzenia w kwocie stanowiącej wielokrotność stawki minimalnej ( tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 17 marca 2011 r., I GZ 66/11, LEX nr 990124, Sąd Apelacyjny w Poznaniu w postanowieniu z dnia 30 września 2009 r., II AKz 643/09, LEX nr 553823). W ocenie Sądu stopień skomplikowania niniejszej sprawy, niezbędny nakład pracy pełnomocnika powoda, który nie wykazał żadnych ekstraordynaryjnych okoliczności wymagających zwiększonego nakładu pracy, który wykraczałby poza typowe sytuacje przewidziane przez ustawodawcę, a także jego wkład w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy, przemawiał za przyznaniem omawianych kosztów w podstawowej wysokości.