Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 18 września 2015 r. P. M. wystąpił przeciwko Poczcie Polskiej S.A. z siedzibą w W. z pozwem o zapłatę kwoty 34,94 zł.

Uzasadniając wywiedzione roszczenie powód wskazał, iż dochodzona kwota odpowiada poniesionym przezeń kosztom dojazdu do placówki pozwanego znajdującej się w miejscowości B., właściwej dla adresatów przesyłek pocztowych zamieszkujących we wsi K., a określona została jako iloczyn ilości kilometrów z P. do B. i z powrotem oraz stawki za 1 km według rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych (…). Powód wskazał przy tym, że do 2008 r. jego miejscem zamieszkania były K., natomiast od tej daty powód stale zamieszkuje w P., o czym poinformował on placówkę pocztową pozwanego i zwrócił się z prośbą do jej pracowników, aby nie pozostawiali awiz pod poprzednim adresem i zwracali przesyłki z adnotacją „adresat wyprowadził się”. Informację taką powód ponowił także w 2010 r. oraz 2015 r. Mimo tego, wedle twierdzeń powoda, pozwany nadal pozostawia pod jego starym adresem zamieszkania awiza kierowanych do niego przesyłek pocztowych. Jednakże, zdaniem powoda, pozwany winien pozostawiać awiza pod adresem aktualnego zamieszkania powoda, a nie gdziekolwiek. Powód podniósł, że nie chce ponosić ryzyka, iż nie odbierze przesyłki z tego powodu, że strona pozwana odmawia odsyłania korespondencji z adnotacją „adresat wyprowadził się”, zaś odsyła je adnotacją „nie podjęto w terminie”, co może mieć dla powoda dotkliwe konsekwencje. Wedle jego twierdzeń swoim działaniem pozwany naraża go na koszty związane z dojazdem do B. w celu odebrania przesyłek pocztowych.

(pozew – k. 3 – 4)

W odpowiedzi na pozew z dnia 31 grudnia 2015 r. pozwana Poczta Polska S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie wywiedzionego powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko strona pozwana podniosła, iż wobec niezgłoszenia przez powoda żądania dosyłania przesyłek pocztowych, zgodnie z wiążącym strony § 29 Regulaminu świadczenia usług powszechnych, pozwany, w wypadku przesyłek poleconych (rejestrowanych) jest zobowiązany do postępowania zgodnego z § 23 i 24 wymienionego Regulaminu, a więc doręczenia przesyłki pocztowej pod adres wskazany w przesyłce przez nadawcę, natomiast w sytuacji nieobecności adresata – do dwukrotnego awizowania takiej przesyłki pocztowej oraz zwrotu jej do nadawcy. Pozwany podniósł również, że w interesie powoda leży powiadomienie nadawców o zmianie swojego miejsca zamieszkania. Pozwany zarzucił również, że powód nie wyczerpał drogi reklamacyjnej zgodnie z art. 94 ustawy Prawo Pocztowe, w związku z czym pozew jest przedwczesny.

(odpowiedź na pozew – k. 27 - 30)

W piśmie procesowym z dnia 02 lutego 2016 r. powód rozszerzył powództwo do kwoty 69,88 zł w związku z koniecznością kolejnego dojazdu do miejscowości B. celem odbioru korespondencji.

(pismo z dnia 02 lutego 2016 r. – k. 88)

Po raz kolejny powód rozszerzył powództwo: najpierw do sumy 104,82 zł – pismem z dnia 05 lutego 2016 r., a następnie do kwoty 139,76 zł w piśmie procesowym z dnia 21 lipca 2016 r. związku z koniecznością odbioru kolejnych awiz.

(pismo procesowe z dnia 05 lutego 2016 r. – k. 96, pismo procesowe z dnia 21 lipca 2016 r. – k. 123)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Do 2008 r. P. M. zamieszkiwał pod adresem: Osiedle (...) w miejscowości K.. W 2008 r. przeprowadził się do P.. Nadal jednak nadsyłana jest do niego korespondencja na jego poprzedni adres zamieszkania, którą odbiera po uzyskaniu informacji od sąsiadów. W związku z tym zgłosił pozwanemu Poczcie Polskiej S.A. w W., że już nie zamieszkuje pod powyższym adresem, w związku z czym wnosi o zwracanie kierowanej do niego na w/w adres korespondencji poleconej z adnotacją „Adresat nie zamieszkuje”. Na powyższe strona pozwana nie wyraziła jednak zgody, w związku z czym strony procesu prowadziły ze sobą następującą korespondencję.

(okoliczności niesporne)

W dniu 04 grudnia 2013 r. P. M. wniósł skargę do Urzędu Pocztowego w K., w której wskazywał, że nie zamieszkuje pod adresem: Osiedle (...) w K., w związku z tym Poczta Polska S.A. winna zwracać kierowaną do niego na ten adres korespondencję z adnotacją „Adresat wyprowadził się”, nie zaś – pozostawiać awizo. W odpowiedzi na przedmiotową skargę, pismem z dnia 02 stycznia 2014 r., Poczta Polska S.A. wskazała, iż przesyłki pocztowe kierowane do powoda pod tenże adres są awizowane pod adresem wskazanym na przesyłkach ponieważ są to przesyłki nadawane na zasadach specjalnych. Wskazano również, że powód w swym piśmie z dnia 28 marca 2010 r. nie poinformował pracowników placówki pocztowej pozwanego o adresie, pod który należy dosyłać korespondencję a jedynie zasugerował, aby listy polecone odsyłać z adnotacją „adresat wyprowadził się”. Jednakże P. pocztowa może tak postąpić wyłącznie w wypadku listów poleconych nadanych na zasadach powszechnych, zaś w przypadku przesyłek sądowych takie postępowanie jest niezgodne z prawem.

(dowód: pismo pozwanego z dnia 02 stycznia 2014 r. – k. 5 - 6)

W piśmie z dnia 13 lutego 2014 r., stanowiącym odpowiedź na kolejną skargę powoda z dnia 15 stycznia 2014 r., pozwany podtrzymał swoje stanowisko jak w piśmie z dnia 02 stycznia 2014 r.

(dowód: pismo pozwanego z dnia 13 lutego 2014 r. – k. 7 - 8)

W dniu 12 marca 2015 r. powód zgłosił w placówce pocztowej w K., że w dniu 11 marca 2015 r. listonosz pozostawił awizo w skrzynce pocztowej pod adresem, w którym powód nie mieszka od 5 lat. Zażądał, aby odsyłać korespondencję z adnotacją „Adresat nie zamieszkuje”.

(dowód: pismo powoda z dnia 13 marca 2015 r. – k. 9)

Z kolei w dniu 27 marca 2015 r. powód zgłosił w tej samej placówce pocztowej, że w sytuacja z pozostawieniem awizo pod nieaktualnym adresem powtórzyła się dwukrotnie. Powód ponowił żądanie, aby odsyłać korespondencję z adnotacją „Adresat nie zamieszkuje”, dodając, iż będzie obciążał pozwanego kosztami przejazdu powoda do miejscowości K..

(dowód: pismo powoda z dnia 27 marca 2015 r. – k. 10)

W dniu 16 września 2015 r. powód zgłosił w placówce pocztowej pozwanego w K., że pod adresem, na który doręczane są mu przesyłki pocztowe, nie zamieszkuje oraz wniósł o niepozostawianie tam awiz.

(dowód: pismo powoda z dnia 16 września 2015 r. – k. 11)

W dniu 08 stycznia 2016 r. powód zgłosił w agencji pocztowej pozwanego w B., iż od 2008 r. nie zamieszkuje w miejscowości K.. Zgłoszenie to dotyczyło przesyłki pocztowej zawierającej wezwanie w celu przesłuchania powoda w charakterze świadka, nadanej przez Komisariat Policji w K. kierowanej i adresowanej pod adresem Osiedle (...) w K..

(dowody: pismo powoda z dnia 08 stycznia 2016 r. – k. 89, awizo – k. 90 – 91, przesyłka pocztowa – k. 92)

W dniu 01 marca 2016 r. powód ponownie zgłosił pozwanemu skargę złożoną w agencji pocztowej w B., w odpowiedzi na którą, w piśmie z dnia 14 marca 2016 r., pozwany podtrzymał stanowisko zawarte w swoich pismach z dnia 02 stycznia 2014 r. oraz dnia 13 lutego 2014 r.

(dowód: pismo pozwanego z dnia 14 marca 2016 r. – k. 112 – 112 v)

W dniu 12 lipca 2016 r. listonosz ponownie pozostawił pod adresem Osiedle (...) w K. awizo przesyłki poleconej kierowanej do powoda. Przesyłkę pozostawiono w placówce agencji pocztowej pozwanego w B..

(dowód: awizo – k. 124)

W dniu 19 lipca 2016 r. powód zgłosił w agencji pocztowej pozwanego w B., iż pod adresem, pod którym awizowano w dniu 12 lipca 2016 r. przesyłkę pocztową, nie zamieszkuje on od 2008 r.

(dowód: pismo powoda z dnia 19 lipca 2016 r. – k. 125)

Podstawę poczynionych w sprawie ustaleń – niespornych pomiędzy stronami, przyznanych według art. 229 k.p.c. – stanowiły przedstawione przez strony kopie dokumentów prywatnych, które nie były kwestionowane i co do których nie ujawniły się jakiekolwiek okoliczności, dla których należałoby odmówić im wiarygodności. Przy ustalaniu powyższego stanu faktycznego Sąd wziął także pod uwagę twierdzenia stron, które nie zostały zakwestionowane przez stronę przeciwną w trybie art. 230 k.p.c.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie powód domagał się od przeciwnika procesowego zapłaty odszkodowania z tytułu szkody powstałej w wyniku, wedle jego twierdzeń, nieprawidłowego postępowania pozwanego operatora pocztowego polegającym na tym, że pozwany podejmował próby doręczenia przesyłek rejestrowanych na poprzedni adres zamieszkania pozwanego, pod którym powód nie zamieszkuje on już od 2008 r. Takie działania strony pozwanej, w ocenie powoda, prowadzą do powstania szkody w jego majątku w postaci ponoszonych każdorazowo kosztów dojazdu do placówki pocztowej w poprzednim miejscu zamieszkania w celu odbioru osobistego przesyłek pocztowych

Zdaniem tut. Sądu wywiedzione powództwo należało uznać za bezzasadne wobec braku podstaw do przypisania stronie pozwanej odpowiedzialności za ewentualną szkodę, a nadto powód w ogóle nie wykazał faktu zaistnienia jakiejkolwiek szkody po jego stronie, jak również jej wysokości.

Na początku rozważań należy zaznaczyć, że podniesiony przez pozwanego zarzut czasowej niedopuszczalności drogi sądowej z uwagi na niewyczerpanie przez powoda trybu reklamacyjnego zgodnie z art. 94 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo pocztowej uznać należało za nietrafny. Zgodnie z przywołanym przepisem prawo dochodzenia roszczeń określonych w tej ustawie w zakresie niewykonania lub nienależytego wykonania usługi powszechnej w postępowaniu sądowym przysługuje nadawcy albo adresatowi po wyczerpaniu drogi postępowania reklamacyjnego. Natomiast w niniejszej sprawie powód upatrywał źródła doznanej szkody w działaniach oraz zaniechaniach osób, za które odpowiedzialność ponosi pozwany operator pocztowy, niemniej jednak żądał odszkodowania, które nie zostało przewidziane przepisami Prawa pocztowego. Konieczność wyczerpania drogi postępowania reklamacyjnego, wynikająca z art. 94 Prawa pocztowego, dotyczy bowiem wyłącznie roszczeń o odszkodowanie przewidzianych w art. 88 ust. 1 Prawa pocztowego z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania usługi powszechnej, związanej z: utratą przesyłki poleconej, paczki pocztowej lub przesyłki z zadeklarowaną wartością, z ubytkiem zawartości lub uszkodzeniem paczki pocztowej, przesyłki poleconej lub przesyłki z zadeklarowaną wartością, z uszkodzeniem zawartości przesyłki z zadeklarowaną wartością, ze spóźnionym doręczeniem przesyłki listowej rejestrowanej najszybszej kategorii, a także roszczeń o odszkodowanie przewidzianych w art. 88 ust. 4 Prawa pocztowego z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania usługi pocztowej nie będącej usługą powszechną związanego z utratą, ubytkiem lub uszkodzeniem przesyłki pocztowej nie będącej przesyłką z korespondencją, utratą, ubytkiem lub uszkodzeniem przesyłki pocztowej z zadeklarowaną wartością, utratą przesyłki z korespondencją, opóźnieniem w doręczeniu przesyłki pocztowej w stosunku do gwarantowanego terminu doręczenia. Tymczasem roszczenie wywiedzione przez powoda w niniejszym procesie niewątpliwie nie zawiera się w wymienionym katalogu wypadków, dla których ustawodawca przewidział odpowiedzialność odszkodowawczą operatora na gruncie Prawa pocztowego. Powód nie zarzucał pozwanemu utraty, ubytku, uszkodzenia doręczonych mu przesyłek czy też spóźnionego ich doręczenia, natomiast zaistnienia szkody upatrywał w całkowicie innych zdarzeniach. Z tego względu brak było obowiązku wyczerpania przez powoda drogi postępowania reklamacyjnego dla dochodzenia roszczenia przeciwko pozwanemu w niniejszej sprawie.

Podstawy prawnej wywiedzionego przez powoda roszczenia o zapłatę odszkodowania, biorąc pod uwagę opisany przez niego stan faktyczny, należało upatrywać w dyspozycji art. 415 k.c., zgodnie z treścią którego kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przepis ten wyraża ogólną zasadę odpowiedzialności deliktowej - odpowiedzialność na zasadzie winy. Dla wykazania odpowiedzialności deliktowej pozwanego konieczne było więc udowodnienie przez powoda - zgodnie z zasadami spoczywania ciężaru dowodu przewidzianymi w art. 6 k.c. - następujących przesłanek odpowiedzialności przeciwnika: dopuszczenia się przez pozwanego czynu wyrządzającego powodowi szkodę, wina rozumiana jako sprzeczności tegoż czynu pozwanego z obowiązującym porządkiem prawnym, w tym także z nakazami i zakazami wynikających z zasad współżycia społecznego i dobrych obyczajów (bezprawność), powstanie szkody wraz z jej wysokością oraz związek przyczynowy pomiędzy zawinionym zachowaniem pozwanego a szkodą powstałą w majątku powoda. Przy czym aby mówić o przypisaniu odpowiedzialności wszystkie te przesłanki muszą wystąpić łącznie.

W świetle przepisów Prawa pocztowego nadanie przesyłek skierowanych do powoda i jednoczesne ich przyjęcie przez operatora pocztowego było równoznaczne z zawarciem przez strony - tj. nadawcę (a nie odbiorcę) przesyłki i pozwanego operatora pocztowego - umowy o świadczenie usług pocztowych (rozumianą jako przyjmowanie, sortowanie i doręczanie przesyłek pocztowych zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 Prawa pocztowego), o czym mowa w dyspozycji art. 3 ust. 10, 14 i 15 ustawy. Na podstawie tej umowy pozwany zobowiązany był do dostarczenia przesyłki adresatowi – powodowi – na adres wskazany przez nadawcę, nie zaś na inny adres. Zgodnie bowiem z art. 2 ust. 1 pkt 1, art. 14 oraz art. 15 Prawa pocztowego to nadawca zawierający umowę z operatorem pocztowym wskazuje adres, pod jaki dana przesyłka pocztowa ma zostać doręczona. Nie musi być to w żadnym razie adres zamieszkania adresata. Adresatem jest bowiem, w rozumieniu art. 3 pkt. 2, podmiot wskazany przez nadawcę jako odbiorca przesyłki pocztowej lub kwoty pieniężnej określonej w przekazie pocztowym, natomiast adresem - oznaczenie miejsca doręczenia przesyłki pocztowej lub kwoty pieniężnej określonej w przekazie pocztowym wskazanego przez nadawcę albo oznaczenie miejsca ich zwrotu do nadawcy (art. 3 pkt. 1). Z kolei według art. 37 ust. 1 Prawa pocztowego przesyłkę pocztową lub kwotę pieniężną określoną w przekazie pocztowym doręcza się adresatowi pod adresem wskazanym na przesyłce, przekazie lub w umowie o świadczenie usługi pocztowej.

Na podstawie art. 21 ust. 1 Prawa pocztowego operator pocztowy, z zastrzeżeniem art. 49, określa w regulaminie świadczenia usług pocztowych lub w umowach o świadczenie usług pocztowych warunki wykonywania i korzystania z usług pocztowych na podstawie umów o świadczenie usług pocztowych. Taki regulamin został wydany przez pozwanego i załączony do odpowiedzi na pozew – w okresie objętym pozwem nadawcę, operatora pocztowego i adresata obowiązywał Regulamin świadczenia usług powszechnych przez pozwanego operatora pocztowego (k. 50 – 82, dalej również jako – (...)), stanowiący załącznik nr 2 do Uchwały nr 149/2014 Zarządu Poczty Polskiej S.A. z siedzibą w W. z dnia 18 sierpnia 2014 r. (42 - 49), w którym określono warunki wykonywania i korzystania z usług pocztowych na podstawie umów o świadczenie usług pocztowych. Zgodnie z § 23 pkt 2 tegoż Regulaminu przesyłka rejestrowana, a więc także i przesyłka polecona, której dotyczy przedmiotowa sprawa, podlega doręczeniu pod adresem wskazanym na przesyłce. Z kolei zgodnie z § 24 pkt 1 oraz § 26 Regulaminu, w wypadku stwierdzenia nieobecności adresata lub innych osób uprawnionych do odbioru przesyłki rejestrowanej z jakichkolwiek przyczyn – a więc także w wypadku niezamieszkiwania adresata pod wskazanym na przesyłce adresem – doręczający przesyłkę jest zobowiązany dwukrotnie pozostawić awizo a następnie, zwrócić przesyłkę do jej nadawcy. Tak więc osoba doręczająca przesyłkę nie jest uprawniona do innego niż powyższe postępowania – z jednym wyjątkiem, a mianowicie kiedy bez wątpliwości ustali, że adresat nie żyje, o czym mowa w § 24 pkt 2 Regulaminu - wówczas przy zwrocie sporządzana jest adnotacja o treści „Zwrot z powodu śmierci adresata”. W żadnym razie jednak operator pocztowy nie może odesłać przesyłki do nadawcy z informacją (adnotacją) o treści „Adresat nie mieszka”, czego domaga się powód. Regulamin wydany na podstawie ustawy Prawo pocztowe takiego postępowania i takiej adnotacji bowiem nie przewiduje.

W sytuacji, w jakiej znalazł się powód, a mianowicie kiedy nie mieszka pod adresem, na jaki przychodzi do niego korespondencja, ma on kilka możliwości postępowania. Po pierwsze powód ma zagwarantowane prawo do wskazania pozwanemu operatorowi pocztowemu adresu do dosyłania przesyłek - zgodnie z § 29 Regulaminu adresat może żądać dosyłania przesyłek pod adres wskazany w żądaniu, na podstawie zgłoszenia złożonego na piśmie w placówce pocztowej albo za pośrednictwem strony internetowej operatora pocztowego, uiszczając odpowiednią opłatę określoną w cenniku stanowiącym załącznik do uchwały nr 149/2014 Zarządu Poczty Polskiej S.A. z siedzibą w W. z dnia 18 sierpnia 2014 r. Możliwość taką przewiduje również art. 37 ust. 4 Prawa pocztowego, stosownie do którego na pisemny wniosek adresata, złożony w odpowiedniej placówce pocztowej, przesyłka listowa będąca przesyłką rejestrowaną, z wyłączeniem przesyłek kurierskich, może być doręczona w sposób, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 lit. a. Wniosek może być złożony w postaci elektronicznej jeżeli taką postać dopuszcza regulamin świadczenia usług pocztowych lub regulamin świadczenia usług powszechnych. Powyższe rozwiązanie pozwoli zapobiec „bardzo dotkliwym skutkom” kierowania do niego przez nadawców korespondencji pod nieaktualny adres, o których wspomina powód w pozwie, a związanym z toczącymi się bez jego udziału postępowaniami sądowymi i administracyjnymi. Po drugie powód może nie odbierać przesyłek adresowanych na jego poprzedni adres zamieszkania – wówczas, w przypadku powstania skutków prawnych, może skorzystać z instytucji przywrócenia terminu, obalając w ten sposób domniemanie, że w dacie uznania przesyłki za doręczoną zamieszkiwał pod wskazanym przez nadawcę adresem. Po trzecie powód może przesyłki kierowane pod nieaktualny adres zamieszkania odbierać jak to czynił dotychczas. Każdorazowo o przesyłce powód, jak sam wskazuje, informowany jest przez sąsiada.

Skoro więc pozwany operator pocztowy postępuje prawidłowo, zgodnie z procedurami przewidzianymi przy doręczaniu przesyłek rejestrowanych w ustawie Prawo pocztowe i wydanym na tej podstawie Regulaminie, jego postępowania opisanego w pozwie nie można w żaden sposób uznać za bezprawne i zawinione. Co za tym idzie nie można uznać, iż na gruncie niniejszej sprawy zachodzi podstawowa przesłanka przypisania stronie pozwanej odpowiedzialności za ewentualną powstałą szkodę na podstawie reżimu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 k.c.). Na marginesie Sąd nie dopatrzył się również w działaniu pozwanej naruszenia zasad współżycia społecznego, które mogłyby uzasadniać kwalifikację postępowania pozwanego jako czynu niedozwolonego. O odpowiedzialności kontraktowej strony pozwanej również nie może być mowy skoro powód nie zawierał ze stroną pozwaną żadnej umowy.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego przedstawionego przez powoda należało również dojść do wniosku, że nie wykazał on w toku tegoż postępowania powstania w jego majątku rzeczywistej szkody, jak również jej wysokości. Za całkowicie chybione należało uznać stanowisko powoda, zgodnie z którym wysokość poniesionej przez niego szkody mogłaby zostać wyliczona według odpowiada stawek kosztów podróży wynikających z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., nr 27, poz. 271 ze zm.). Powoływanie się na wspomniane rozporządzenie nie jest dopuszczalne skoro szkodą jest jedynie rzeczywisty (faktycznie poniesiony) uszczerbek majątkowy w rozumieniu art. 361 § 2 k.p.c., a więc strata, którą powód rzeczywiście poniósł bądź korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. W tym jednak zakresie powód zaniechał inicjatywy dowodowej (art. 6 k.c.). Nie wykazał on w ogóle tego, czy rzeczywiście wydatkował ze swojego majątku jakiekolwiek środki na podróż do B. - mógł przecież być podwożony przez inne osoby, nie ponosząc w rzeczywistości z tego tytułu żadnych kosztów, mógł również np. korzystać ze środków komunikacji, w których koszty faktycznie były niższe niż stawki wynikające z rozporządzenia. W rezultacie, abstrahując od nieudowodnienia żądania co do zasady, nie sposób ustalić wysokości odszkodowania, która będzie wyrównywać różnicę pomiędzy obecnym stanem majątkowym poszkodowanego a tym stanem, jaki by istniał, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Opisana w pozwie szkoda ma co najwyżej charakter hipotetyczny.

Skoro więc powód nie udowodnił wywiedzionego roszczenia zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, powództwo musiało podlegać oddaleniu, o czym Sąd orzekł w pkt. 1 wydanego orzeczenia.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik. Stąd też w pkt. 2 wyroku Sąd zasądził od powoda jako strony przegrywającej sprawę na rzecz pozwanego kwotę 77 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na które złożyły się: 60 zł tytułem wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika działającego za pozwanego, ustalone na podstawie § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…) oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.