Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu, Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Maciej Plaskacz

Protokolant sekretarz sądowy Karolina Komorowska

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2017 r. w Grudziądzu

na rozprawie

sprawy z powództwa A. T. i M. T.

przeciwko R. Federacji Stowarzyszeń (...)
w G.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powodów A. T. i M. T. solidarnie na rzecz pozwanej Rady (...) Federacji Stowarzyszeń (...)
w G. kwotę 6.289 zł (sześć tysięcy dwieście osiemdziesiąt dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  kosztami sądowymi, od których powodowie byli zwolnieni, obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 1185/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 kwietnia 2014 r. (k. 2-8), rozszerzonym i sprecyzowanym dnia
13 czerwca 2016 r. (k. 328-332), powodowie A. T. i M. T. domagali się zasądzenia od pozwanej Rady (...) Federacji Stowarzyszeń (...) w G. kwoty 36.938,71 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu. Na dochodzoną kwotę składały się: kwota 29.240,40 zł stanowiąca wynagrodzenie za bezumowne korzystanie przez stronę pozwaną ze wspólnej nieruchomości przy ul. (...) w G. polegające na wynajmowaniu powierzchni reklamowych w okresie od 18 czerwca 2009 r.
do 30 marca 2014 r., kwota 4.953 zł tytułem zwrotu nienależnego świadczenia w postaci opłat za umieszczanie przez powodów reklam na nieruchomości po nabyciu przez nich udziału
we współwłasności tej nieruchomości, tj. za kwartały od III.2009 r. do III.2011 r. oraz kwota 2.745,31 zł tytułem udziału w pobranych pożytkach, jakie przyniosła nieruchomość, w postaci kwoty 10.000 zł otrzymanej przez stronę pozwaną od spółki (...) za umieszczenie reklamy na nieruchomości wspólnej.

Postanowieniem z dnia 2 lipca 2014 r. (k. 73) referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Grudziądzu zwolnił powodów od kosztów sądowych w całości.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym dnia 31 lipca 2014 r.
w sprawie I Nc 2373/14 (k. 80) referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Grudziądzu uwzględnił powództwo i orzekł o kosztach procesu.

Wskazany nakaz zapłaty został zaskarżony w całości sprzeciwem przez stronę pozwaną, która wniosła o oddalenie powództwa i zwrot kosztów procesu. Przyznała nabycie przez powodów prawa własności jednego z dwóch lokali w budynku przy ul. (...)
w G.. Przyznała również, że zamieszczała reklamy na nieruchomości, zajmując przy tym stanowisko, że czyniła to w ramach uprawnień do współposiadania rzeczy wspólnej. Podniosła, że udostępnianie powierzchni na reklamę najemcom następowało nieodpłatnie. Dodała, że za umieszczenie na elewacji reklamy spółki (...) otrzymała
w listopadzie 2009 r. materiały budowlane o wartości 9.936 zł. Stwierdziła, że w okresie od
18 czerwca 2009 r. do 30 września 2014 r. poniosła koszty utrzymania terenu zewnętrznego nieruchomości w łącznej kwocie 18.956,14 zł, w których nie partycypowali powodowie. Zgłosiła do potrącenia wierzytelność z tego tytułu w kwocie 5.237,58 zł (poprawionej później na kwotę 5.446,46 zł – k. 192).

Wyrokiem z dnia 2 listopada 2015 r. (k. 277) Sąd Rejonowy w Grudziądzu uwzględnił powództwo do kwoty 4.631,31 zł z odsetkami, oddalił je w pozostałej części i orzekł
o kosztach procesu. Wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2016 r. (k. 315) Sąd Okręgowy w Toruniu na skutek apelacji obu stron uchylił wyrok Sądu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Grudziądzu.

Sprawa została rozpoznana w postępowaniu zwyczajnym.

Sąd ustalił, co następuje:

Dla nieruchomości zabudowanej budynkiem handlowo-usługowym przy
ul. (...) jest prowadzona księga wieczysta (...). Nieruchomość stanowi własność Gminy M. G. i była oddana w użytkowanie wieczyste. Umowami z dnia 18 czerwca 2009 r. ustanowiono na nieruchomości odrębną własność dwóch lokali: pierwszy przypadający R. Federacji Stowarzyszeń (...) w G. w udziale 52/100 i Naczelnej Organizacji Technicznej Federacji Stowarzyszeń (...) w W. w udziale 48/100, i drugi – nabyty w tej dacie przez A. T. i M. T. do ich majątku wspólnego. Udział
w nieruchomości wspólnej pierwszego z lokali wynosi (...), a drugiego – (...).

Dowody:

Wydruki z ksiąg wieczystych (...)
i (...) – k. 25-60

Przed ustanowieniem odrębnej własności lokali powodowie od ok. 2004 r. wynajmowali od strony pozwanej lokal użytkowy w budynku przy ul. (...)
w G.. Dnia 31 grudnia 2007 r. powód i strona pozwana zawarli umowę, w której powód zobowiązał się płacić kwartalnie stronie pozwanej kwotę 450 zł + VAT za reklamę działalności restauracji. Umowa została zawarta od dnia 1 stycznia 2008 r. na czas nieokreślony.

Również po ustanowieniu odrębnej własności lokalu strona pozwana wystawiała faktury obciążające pozwanego czynszem za „użytkowanie miejsca na reklamę”. Wysokość żądanych opłat za poszczególne kwartały wynosiła: III.2009 r. – 549 zł, IV.2009 r. – 549 zł, I.2010 r. – 549 zł, II.2010 r. – 549 zł, III.2010 r. – 549 zł, IV.2010 r. – 549 zł, I.2011 r. –
553,50 zł, II.2011 r. – 553,50 zł, III.2011 r. – 553,50 zł.

W sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w Grudziądzu o sygnaturze akt
I C 1102/12 (...) Federacji Stowarzyszeń (...)
w G. domagała się zasądzenia od pozwanego M. T. m.in. kwoty 3.307,50 zł tytułem czynszu najmu za umieszczenie reklamy na nieruchomości w okresie od II kwartału 2010 r. do III kwartału 2011 r. Prawomocnym wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Grudziądzu zasądził wymienione należności zgodnie z żądaniem pozwu.
Dnia 4 listopada 2014 r. M. T. i (...) Federacji Stowarzyszeń (...) w G. zawarli ugodę, w której określono zasady spłaty zadłużenia stwierdzonego wskazanym wyrokiem. Do chwili zamknięcia rozprawy
w niniejszej sprawie zadłużenie powoda wynikające z ugody wynosiło jeszcze ok. 12.000 zł.

Dowody:

Umowa z dnia 31 grudnia 2007 r. – k. 38 akt I C 1102/12

Faktury VAT – k. 62, 237-244

Pozew z dnia 30 stycznia 2012 r. – k. 3-11 akt I C 1102/12

Wyrok z dnia 26 kwietnia 2013 r. – k. 338-340

Ugoda z dnia 4 listopada 2014 r. – k. 178-179

Zeznanie powoda przesłuchanego w charakterze strony – k. 425

Zeznanie J. P. przesłuchanej za stronę pozwaną – k. 218v.-219

(...) Federacji Stowarzyszeń (...)
w G. wynajmowała poszczególne pomieszczenia w budynku przy
ul. (...) w G.. Strona pozwana wyrażała zgodę na umieszczanie na nieruchomości szyldów i reklam przez najemców. Najemcy nie uiszczali odrębnego czynszu lub innych opłat za zamieszczanie szyldów lub reklam na nieruchomości. Strona pozwana nie uzyskała zgody powodów na umieszczenie lub utrzymanie żadnej z reklam.

W okresie objętym żądaniem pozwu na nieruchomości były umieszczone szyldy
i reklamy drukarni (...) i szkoły policealnej FAMA. Dnia 1 kwietnia 2014 r. zaczęła obowiązywać umowa najmu pomieszczenia na potrzeby studia tatuażu, którego reklama również została zawieszona na budynku.

Dowody:

Zeznanie świadka A. P. (1) – k. 199v.

Zeznanie świadka A. P. (2) – k. 199v.

Zeznanie świadka M. K. – k. 199v.

Zeznanie świadka A. W. – k. 199v.

Zeznanie powoda przesłuchanego w charakterze strony – k. 218-218v.

Zeznanie J. P. przesłuchanej za stronę pozwaną – k. 218v.-219

Umowy najmu – k. 261-274

Dnia 28 października 2009 r. strona pozwana zawarła z (...) sp. z o.o.
w G. porozumienie, w którym strona pozwana wyraziła zgodę na wymalowanie przez (...) reklamy na ścianie zewnętrznej budynku przy ul. (...)
i utrzymanie tej reklamy do 28 października 2019 r. w zamian za dostarczenie w listopadzie 2009 r. elementów wypełnienia sufitu (...) do sali konferencyjnej budynku NOT. Wartość elementów wypełnienia wynosiła 9.936 zł.

Dowody:

Porozumienie z dnia 28 października 2009 r. – k. 96

Oferta cenowa z dnia 22 października 2009 r. – k. 97

Zeznanie świadka J. J. – k. 216v.

Możliwe do uzyskania stawki czynszu za reklamy i szyldy o rozmiarach faktycznie umieszczonych wynosiły miesięcznie w przypadku:

- (...) 82,80 zł,

- drukarni (...) – 28,35 zł od 18.VI.2009 r. do 31.XII.2010 r. i 28,23 zł
od 1.I.2011 r. do 30.III.2014 r.,

- szkoły policealnej FAMA – 52,59 zł od 18.VI.2009 r. do 1.XII.2010 r., 52,39 zł od 1.I.2011 r. do 30.IX.2011 r. i 82,65 zł od 1.X.2011 r. do 30.III.2014 r.

Dowód:

Opinia biegłego R. F. – k. 349-355

W okresie od 18 czerwca 2009 r. do 30 września 2014 r. (...) Federacji Stowarzyszeń (...) w G. ponosiła wydatki na utrzymanie czystości zewnętrznej części nieruchomości wspólnej przy ul. (...) w G. w łącznej kwocie 18.956,16 zł. Powodowie nie uczestniczyli w ponoszeniu tych wydatków.

Dowody:

Faktury VAT – k. 98-161

Zeznanie J. P. przesłuchanej za stronę pozwaną – k. 218v.-219

Sąd zważył, co następuje:

Wymienione wyżej dokumenty, z których przeprowadzono dowód, mogły stanowić podstawę dokonywania ustaleń faktycznych, gdyż ich autentyczność nie została w toku procesu podważona.

Za pozbawione znaczenia dla rozstrzygnięcia Sąd uznał dokumenty odnoszące się do wynajmu powierzchni na reklamę H. T. (k. 210-215, 217, 245-253), gdyż żadna
ze stron nie zgłaszała roszczeń związanych z tym najmem.

Zeznania świadków A. P. (1), A. P. (2), M. K., A. W. i J. J. zasługiwały na walor wiarygodności, gdyż były spójne i zbieżne z treścią dokumentów, w tym umów najmu zawartych z nimi lub podmiotami, na rzecz których działali świadkowie.

Zeznanie świadka A. T. okazało się nieprzydatne dla rozstrzygnięcia,
gdyż z faktu wynajmowania mu powierzchni na reklamę żadna ze stron nie wywodziła skutków prawnych.

Zeznania stron nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności. Mimo prawidłowego wezwania na rozprawę dnia 9 lutego 2017 r. i 21 marca 2017 r., jedynie powód stawił się na wezwanie Sądu i złożył zeznanie uzupełniające.

Opinia biegłego R. F. stanowiła wartościowy środek dowodowy,
gdyż była jasna, kompletna i rzetelna oraz zawierała odpowiedzi na pytania Sądu. Autor opinii wykazał niezbędne kwalifikacje potrzebne do dokonania wyceny. Dodatkowo, opinia nie była kwestionowana merytorycznie przez żadną ze stron. Należy jedynie dodać, że objęcie wyliczeniami biegłego okresu po 30 marca 2014 r. było zbędne, gdyż powodowie dochodzili roszczeń jedynie za okres kończący się podaną datą. Zaoferowany przez powodów materiał dowodowy okazał się ponadto niedostateczny dla poczynienia miarodajnych ustaleń dla reklam podmiotów innych niż (...), studio tatuażu, drukarnia (...) i szkoła policealna FAMA, przy czym reklama studia tatuażu została umieszczona po okresie objętym żądaniem pozwu.

Po ostatecznym sformułowaniu powództwa powodowie dochodzili trzech roszczeń:
(1) o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie przez stronę pozwaną ze wspólnej nieruchomości przy ul. (...) w G. polegające na wynajmowaniu powierzchni reklamowych w okresie od 18 czerwca 2009 r. do 30 marca 2014 r., (2) o zwrot nienależnego świadczenia w postaci opłat za umieszczanie przez powodów reklam na nieruchomości po nabyciu przez nich udziału we współwłasności tej nieruchomości, tj. za kwartały od III.2009 r. do III.2011 r. oraz (3) o zapłatę kwoty stanowiącej udział w pożytkach z nieruchomości wspólnej. Przed przystąpieniem do dalszych rozważań, należy przypomnieć, że Sąd drugiej instancji w sposób przesądził już, że dochodzenie roszczeń (1) i (3) za ten sam okres wyklucza się wzajemnie. Sąd w niniejszym składzie w pełni podziela to stanowisko
i argumenty przytoczone dla jego poparcia. W tym stanie rzeczy nie jest dopuszczalna kumulacja roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z nieruchomości z naruszeniem
art. 206 k.c. polegające na udostępnieniu (...) przestrzeni reklamowej na elewacji budynku z roszczeniem o udział w pożytkach (art. 207 k.c.), jakie przyniosło udostępnienie wskazanej spółce tej przestrzeni reklamowej, gdyż odnoszą się one do tego samego czasu. Roszczenie oznaczone numerem (3) należało zatem uznać a limine za bezzasadne. Należy dodać, że z uwagi na metodologię wyceny przez biegłego wysokości potencjalnego czynszu za umieszczenie reklamy (...) jako ilorazu wartości korzyści faktycznie uzyskanej przez stronę pozwaną i umówionej liczby miesięcy jej umieszczenia, wysokość roszczeń (1)
i (3) jest taka sama.

Przechodząc do analizy roszczeń oznaczonych numerami (1) i (2), należy stwierdzić,
że po ustanowieniu na nieruchomości przy ul. (...) odrębnej własności dwóch samodzielnych lokali i nabyciu jednego z nich przez powodów, na nieruchomości powstała tzw. mała wspólnota mieszkaniowa, do której zarządu stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego o współwłasności (art. 19 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, jedn. tekst: Dz.U. z 2015 r., poz. 1892). Udział powodów w nieruchomości wspólnej jako właścicieli lokalu numer (...) wynosił (...), a udział strony pozwanej jako współwłaściciela lokalu numer (...) w 52/100 – (...). Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy
o własności lokali, właściciel lokalu ma prawo do współkorzystania z nieruchomości wspólnej zgodnie z jej przeznaczeniem. Strony nie zawarły umowy regulującej zasady korzystania
z nieruchomości wspólnej lub pobierania z niej pożytków ani w umowie ustanowienia
i sprzedaży odrębnej własności lokalu powodom, ani później. Elewacja budynku stanowi część nieruchomości wspólnej, gdyż nie służy wyłącznie do użytku właścicieli lokali (art. 3 ust. 2 ustawy o własności lokali). Umieszczenie na elewacji reklamy lub szyldu powoduje jej zajęcie w sposób uniemożliwiający korzystanie przez pozostałych właścicieli lokali, a przez to należy je kwalifikować jako posiadanie tej części nieruchomości wspólnej w sposób niedający się pogodzić z posiadaniem nieruchomości wspólnej przez pozostałych właścicieli lokali, tj. z naruszeniem art. 206 k.c. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia
12 grudnia 2012 r., VI ACa 766/12, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia
12 maja 2015 r., I ACa 1113/14, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 6 marca 2014 r., I ACa 679/13, orzeczenia.ms.gov.pl). Naruszenie zasad posiadania nieruchomości wspólnej wynikających z art. 206 k.c. może natomiast rodzić roszczenia przewidziane
w art. 224 § 2 lub art. 225 k.c. W myśl art. 224 § 2 k.c., od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa
o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył. Według zaś art. 225 k.c., obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się
o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego. Dokonane ustalenia faktyczne pozwalają przypisać stronie pozwanej złą wiarę już od chwili sprzedaży odrębnej własności lokalu powodom, gdyż jako strona tej czynności strona pozwana miała świadomość utraty pełnej wiązki uprawnień właścicielskich do całości nieruchomości. Wyrażając zgodę na umieszczenie przez najemców reklam i szyldów na elewacji stanowiącej część nieruchomości wspólnej, strona pozwana naruszyła art. 206 k.c.,
a po stronie powodów powstało roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z zajętej części nieruchomości wspólnej w sposób naruszający przywołany przepis, którego podstawę stanowił art. 225 w zw. z art. 224 § 2 k.c. Wysokość tego wynagrodzenia za okres objęty pozwem (18.VI.2009 r. – 30.III.2014 r.) została wyliczona w oparciu o opinię biegłego
i wynosi w przypadku reklamy: (...) 4.388,40 zł, drukarni (...) –
1.623,37 zł i szkoły policealnej FAMA – 3.920,42 zł, łącznie 9.932,19 zł. Udział powodów
w tej kwocie odpowiadający udziałowi należącego do nich lokalu w nieruchomości wspólnej ( (...)) wynosi 2.744,82 zł i do tej kwoty roszczenie oznaczone numerem
(1) okazało się zasadne. Należy dodać, że powodowie nie zaoferowali Sądowi dostatecznego materiału procesowego umożliwiającego określenie wynagrodzenia związanego
z umieszczeniem innych reklam w okresie objętym powództwem.

Odnośnie do roszczenia o zwrot nienależnego świadczenia (2), powodom umknęło,
że o obowiązku spełnienia przez nich tego świadczenia za okres od II kwartału 2010 r. do
III kwartału 2011 r. przesądził prawomocnie Sąd Rejonowy w Grudziądzu w sprawie
I C 1102/12. Powodowie nie mogą zatem zasadnie twierdzić, że zapłata należności za umieszczenie przez nich reklamy nie znajduje podstawy prawnej, skoro jest nią prawomocny wyrok sądu. W ocenie Sądu w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, przywołany wyrok wiąże również co do istnienia odpowiedzialności co do zasady w odniesieniu do okresów wcześniejszych. Nawet w razie odmowy przyznania mu takiego waloru, nie sposób pominąć, że źródłem obowiązku zapłaty czynszu za wynajem powierzchni pod reklamę powodów była umowa z dnia 31 grudnia 2007 r. zawarta przez powoda ze stroną pozwaną. Sam fakt nabycia przez powodów własności lokalu nie zniweczył istnienia tej umowy ani wynikającego z niej obowiązku uiszczania czynszu najmu. Jeżeli powodowi nie odpowiadała ta forma ukształtowania zasad umieszczania jego reklamy, to mógł umowę z dnia 31 grudnia 2007 r. wypowiedzieć i uregulować zasady umieszczenia reklamy na płaszczyźnie zarządu nieruchomością wspólną, czego jednak nie uczynił. W tym stanie rzeczy roszczenie o zwrot świadczenia nienależnego okazało się bezzasadne w całości.

Zasadność roszczeń do kwoty 2.744,82 zł rodzi procesową potrzebę oceny podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu potrącenia. Strona pozwana przedstawiła do potrącenia wierzytelność w kwocie 5.446,46 zł o zwrot części wydatków na utrzymanie nieruchomości wspólnej poniesionych przez nią w okresie od 18 czerwca 2009 r. do
30 września 2014 r. (k. 87-89, 192-193). Zgodnie z art. 207 k.c., pożytki i inne przychody
z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.
W przypadku wspólnot mieszkaniowych utrzymanie nieruchomości wspólnych należy do obowiązków wspólnoty i wydatki powinny być finansowane przez wspólnotę. W ocenie Sądu, w przypadku „małych” wspólnot mieszkaniowych nie ma jednak przeszkód dla rozliczenia wydatków na ten cel poczynionych bezpośrednio przez jednego z właścicieli lub współwłaścicieli lokali z właścicielami pozostałych lokali przy zastosowaniu art. 207 k.c.
Strona pozwana wykazała zarówno ponoszenie wydatków na utrzymanie nieruchomości wspólnej, jak i wysokość tych wydatków za pomocą faktur. Wykształcenie się opisanej przez powoda praktyki utrzymywania czystości w pobliżu zajmowanego przez niego lokalu nie oznacza jednocześnie istnienia między stronami umowy regulującej utrzymanie nieruchomości wspólnej w sposób odbiegający od ujęcia kodeksowego. Zawarcia takiej umowy nie potwierdzają przy tym inne przeprowadzone dowody. W tym stanie rzeczy powodowie powinni uczestniczyć w wydatkach na utrzymanie nieruchomości wspólnej
w części odpowiadającej udziałowi w nieruchomości wspólnej związanemu z ich lokalem. Odnośnie do wysokości tych wydatków, Sąd odnotował, że w roku 2014 r. gwałtownie wzrosło wynagrodzenie za utrzymanie czystości na terenie zewnętrznym (z 155,52 zł do 1.296 zł) i spadło wynagrodzenie za utrzymanie czystości wewnątrz budynku (z 1.845 zł do 369 zł). Zmiana struktury wydatków ujętych na fakturach mogła być spowodowana nasilającym się konfliktem z powodami, a przy tym nie została w żaden inny sposób wyjaśniona przez stronę pozwaną. W tym stanie rzeczy Sąd przyjął, że wydatki na utrzymanie nieruchomości wspólnej poza budynkiem w okresie do końca 2013 r. przedstawiały się tak, jak wynika to z faktur i wyjaśnień strony pozwanej (k. 193), natomiast dla 2014 r. Sąd przyjął, że usprawiedliwione wydatki na ten cel były takie jak w 2013 r. Po dokonanej korekcie suma wydatków w okresie objętym zarzutem potrącenia wynosi 9.992,16, a udział powodów w tych wydatkach – 2.761,39 zł( (...)* (...),16=2761,39 zł).

Reasumując, zarzut potrącenia okazał się zasadny do kwoty przewyższającej zasadne roszczenia dochodzone pozwem (2.761,39 zł wobec 2.744,82 zł), co skutkowało oddaleniem powództwa w całości, o czym orzeczono w punkcie I sentencji wyroku na podstawie art. 206 w zw. z art. 224 § 2 w zw. z art. 225 k.c., art. 405 w zw. z art. 410 k.c. oraz art. 207 k.c.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie II sentencji wyroku na podstawie
art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c. Strona pozwana wygrała proces w całości, ponosząc koszty procesu w kwocie 6.289 zł obejmujące: opłatę sądową od apelacji w kwocie 232 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym za udział
w postępowaniu apelacyjnym w kwocie 1.200 zł (§ 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, jedn. tekst: Dz.U. z 2013 r.,
poz. 490 ze zm.), opłatę za zastępstwo procesowe przed Sądem pierwszej instancji w kwocie 4.800 zł (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz.U. poz. 1804, w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie
w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz.U. poz. 1667), opłatę sądową od zażalenia w kwocie 40 zł oraz opłatę skarbową od złożenia pełnomocnictwa procesowego
w kwocie 17 zł. Do kosztów procesu strony pozwanej Sąd nie zaliczył kosztów dojazdu pełnomocnika na rozprawę (k. 260), gdyż nie zostały one wyliczone w spisie kosztów jako koszty rzeczywiście poniesione (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 r., III CZP 26/16, (...) 2016, nr 3, s. 112), lecz w sposób przewidziany dla należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Nie uczestnicząc osobiście w rozprawie po dniu 19 października 2015 r. pełnomocnik strony pozwanej uniemożliwił Sądowi uzyskanie informacji o rzeczywistych kosztach dojazdu poniesionych przez pełnomocnika. Zgodnie
z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, kosztami procesu zostali obciążeni powodowie.

O kosztach sądowych, od których powodowie byli zwolnieni, orzeczono w punkcie III sentencji wyroku na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2016 r., poz. 623 ze zm.).