Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 09 czerwca 2014 r. R. N. (1) wystąpił przeciwko Wojskowej Agencji Mieszkaniowej Oddział (...) w W. (obecnie Agencji Mienia Wojskowego) z pozwem o ustalenie istnienia pomiędzy stronami stosunku najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w W.. Powód wniósł nadto o zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje żądanie powód podniósł, że przedmiotowy lokal mieszkalny został przydzielony jego ojcu R. N. (1) jako żołnierzowi zawodowemu na podstawie imiennego nakazu przydziału osobnej kwatery stałej, wydanego przez Szefa Wydziału Zakwaterowania MON w dniu 02 marca 1955 r. Decyzja ta obejmowała również jego małżonkę K. N., powoda jako jego syna oraz teściową M. N. (1). Powód wskazał, że R. N. (1) wyprowadził się z przedmiotowego mieszkania w 1960 r., zaś w lokalu w dalszym ciągu zamieszkiwała matka powoda, jego babcia i sam powód. Następnie, w 1970 r. małżeństwo R. N. (1) z K. N. zostało rozwiązane przez rozwód, o czym, według twierdzeń powoda, ta ostatnia poinformowała administrację wojskową. Od tego czasu pisma z administracji były kierowane bezpośrednio do matki powoda. K. N. zmarła w 1976 r., z kolei w 1979 r. zmarła babcia powoda M. N. (1). Powód podniósł, że wówczas pisma z administracji zaczęły być kierowane do niego, który w przedmiotowym lokalu zameldował również swoją żonę, a następnie także córkę i syna. Powód argumentował, że od śmierci matki opłacał czynsz tytułem najmu i inne opłaty wynikające z zajmowania przedmiotowego lokalu, a także pokrywał koszty jego remontów i napraw. Wskazywał również, że Wojskowa Agencja Mieszkaniowa kierowała do niego oferty wykupu przedmiotowego lokalu mieszkalnego, do czego jednak nie doszło w związku z jego sytuacją materialną. W związku z powyższym, zdaniem powoda, wobec niekwestionowania przez stronę pozwaną jego uprawnienia do zajmowania lokalu na przestrzeni lat należy uznać, że zawarta została pomiędzy stronami umowa najmu przedmiotowego lokalu per facta concludentia zgodnie z art. 60 k.c., na czas nieoznaczony, poprzez świadczenie wzajemne stron odpowiadające stosunkowi najmu. Powód twierdził przy tym, że pozwany traktował go jak najemcę, doręczał mu wszelkie pisma związane z użytkowaniem lokalu i przyjmował od niego czynsz najmu oraz wszelkie oświadczenia, w tym dotyczące liczby osób zamieszkujących w lokalu. Swój interes prawny w wystąpieniu z powództwem o ustalenie powód wywodził z faktu, iż strona pozwana wystąpiła przeciwko niemu z powództwem o eksmisję i zaczęła domagać się zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu w wysokości 150 % dotychczasowych opłat za lokal – od dnia 04 września 2013 r.

(pozew – k. 1 - 6)

W odpowiedzi na pozew z dnia 30 lipca 2014 r. pozwana Wojskowa Agencja Mieszkaniowa Oddział (...) w W. (obecnie Agencji Mienia Wojskowego) wniosła o oddalenie wywiedzionego powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Strona pozwana nie kwestionowała faktu przyznania R. N. (1) wraz z rodziną lokalu nr (...) przy ulicy (...) w W. na podstawie przydziału kwatery stałej, jak również faktu, że wyprowadził się on z przedmiotowego lokalu a następnie zmarł w 2012 r. Pozwany podniósł przy tym, że pismem z dnia 07 maja 2013 r. powód wystąpił do Dyrektora Oddziału (...) o zawarcie umowy najmu przedmiotowego lokalu na czas nieoznaczony, jednakże względu na brak, zdaniem strony pozwanej, podstaw prawnych do zawarcia umowy powód uzyskał odpowiedź odmowną. W jej ocenie tytuł prawny powoda do przedmiotowego lokalu wygasł z chwilą śmierci R. N. (1). Ponadto pozwany zakwestionował interes prawny powoda w wystąpieniu z pozwem o ustalenie w niniejszej sprawie argumentując, że wniósł przeciwko powodowi z pozew o eksmisję z racji braku tytułu prawnego do zajmowania przez niego spornego lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. znajdującego się w zasobach WAM.

(odpowiedź na pozew – k. 43 - 46)

Przed zamknięciem rozprawy strony podtrzymywały swoje dotychczasowe stanowiska.

(protokół rozprawy z dnia 24 lutego 2016 r. – k. 141)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 02 marca 1955 r. R. N. (1) – żołnierz zawodowy w stopniu majora otrzymał przydział lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w W. przy ul. (...) jako osobnej kwatery stałej w drodze decyzji Szefa Wydziału Zakwaterowania MON nr 178/856. Przydział obejmował również żonę powoda K. N., teściową M. N. (1) oraz syna R. N. (1) (powoda). Wszystkie te osoby zamieszkały wspólnie w przedmiotowym lokalu.

(okoliczność bezsporna; dowód: imienny nakaz przydziału osobnej kwatery stałej nr 178/856 – k. 10, k. 6 akt lokalowych)

W 1960 r. R. N. (1) wyprowadził się z przedmiotowego lokalu i zamieszkał przy ul. (...) w W.. Odtąd w lokalu nr (...) znajdującym się przy ul. (...) w W. zamieszkiwała K. N. z synem R. N. (1) i matką M. N. (1). W 1970 r. małżeństwo R. N. (1) z K. N. zostało rozwiązane przez rozwód. O powyższym pismem z dnia 03 sierpnia 1970 r. K. N. zawiadomiła Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej W. – M. – Wydział Spraw Lokalowych, pismo to zostało również przekazane Oddziałowi Kwaterunkowemu wojska, administrującemu przedmiotowym lokalem. Od tego czasu podmioty administrujące lokalem mieszkalnym przy ul. (...) w W. miały wiedzę o tym, że R. N. (1) nie zamieszkuje w przedmiotowym lokalu.

(okoliczności niesporne; dowód: pismo K. N. z dnia 03 sierpnia 1970 r. – k. 14, wyrok z dnia 21 kwietnia 1970 r. – k. 15, zeznania świadka B. O. (1) – k. 108 - 110)

W dniu 14 listopada 1973 r. R. N. (2) zameldował się pod adresem ul. (...) w W., gdzie mieszkał i był zameldowany do dnia śmierci 17 czerwca 2012 r. Matka powoda K. N. zmarła 26 marca 1976 r. Z kolei babcia powoda M. N. (1) zmarła w 1979 r.

(okoliczności niesporne; dowód: odpis skrócony aktu zgonu K. N. – k. 17, odpis skrócony aktu zgonu R. N. (1) – k. 12, wyciąg z akt ewidencji ludności – k. 13, zeznania powoda – k. 141 - 143)

Po wyprowadzeniu się z lokalu R. N. (1) korespondencja w sprawach dotyczących lokalu była kierowana do matki powoda – K. N.. Po jej śmierci pisma dotyczące czynszu i inne powiadomienia w sprawach lokalu kierowane były przez administrację do powoda R. N. (1). Od 1976 r. to on wspólnie z babcią M. N. (1) ponosili koszty utrzymania mieszkania, zaś od jej śmierci w 1979 r. wszelkie opłaty za lokal uiszczał R. N. (1). Sumy te były przyjmowane przez podmiot administrujący lokalem.

(dowód: zawiadomienie kierowane do K. N. – k. 16, zawiadomienia kierowane do powoda – k. 18 - 23, zeznania świadka M. N. (2) – k. 62 - 68, zeznania świadka E. O. – k. 84-85, zeznania powoda – k. 141 - 143)

W 1978 r. wraz z M. N. (1) i R. N. (1) w spornym lokalu przy ul. (...) w W. zamieszkała żona powoda M. N. (2), od (...) córka J. N. oraz od (...) syn M. N. (3). Osoby te zostały w lokalu tym zameldowane. Małżonkowie M. i R. N. (1) wraz z synem M. zamieszkują w spornym lokalu do dnia dzisiejszego. Przeprowadzali w nim kilkukrotnie remonty i naprawy. W latach 80 – tych i 90 – tych powód pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Domowego.

(okoliczności niesporne; dowód: zaświadczenie o zameldowaniu – k. 25, pisma – k. 31, 32, zeznania świadka M. N. (2) – k. 62 - 68, zeznania świadka E. O. – k. 84-85, zeznania powoda – k. 141 – 143, zeznania świadka M. W. – k. 85 – 86, zeznania świadka A. S. – k. 125 - 128)

W latach 1998 – 2012 r. Wojskowa Agencja Mieszkaniowa kilkukrotnie informowała powoda R. N. (1) o możliwości wykupienia przez niego lokalu przy ul. (...) w W..

(dowód: pisma – k. 26, 28, 29, 30, zeznania świadka M. N. (2) – k. 62 - 68, zeznania świadka E. O. – k. 84-85, zeznania powoda – k. 141 - 143)

W piśmie z dnia 22 kwietnia 2013 r. pozwana poinformowała powoda, iż w związku ze śmiercią R. N. (1) w dniu 17 czerwca 2012 r. tytuł prawny powoda do przedmiotowego lokalu wygasł z mocy prawa. W odpowiedzi na powyższe w piśmie z dnia 07 maja 2013 r. wniósł o zawarcie z nim umowy najmu zajmowanego przez niego wraz z rodziną lokalu. Pismem z dnia 21 maja 2013 r. Wojskowa Agencja Mieszkaniowa Oddział (...) w W. poinformował powoda, że jego wniosek o zawarcie umowy najmu nie został uwzględniony.

(dowód: pismo z dnia 22 kwietnia 2013 r. – k. 30 akt lokalowych, pismo z dnia 07 maja 2013 r. – k. 49, k. 23 akt lokalowych, pismo pozwanej z dnia 21 maja 2013 r. – k. 50 - 51, k. 32v. akt lokalowych)

Pismem z dnia 19 sierpnia 2013 r. WAM wezwał powoda, M. N. (2) i M. N. (3) do opróżnienia i wydania stronie pozwanej lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania a nadto do uiszczania odszkodowania za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego w wysokości 150 % wartości opłat należnych z tytułu używania lokalu.

(dowód: pismo WAM z dnia 19 sierpnia 2013 r. – k. 39 akt lokalowych)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy. Sąd uznał, iż wszystkie powyżej przywołane dowody z dokumentów nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności i treści oraz zostały sporządzone w sposób rzetelny. Sporna pomiędzy stronami procesu pozostawała kwestia adresata niektórych w/w pism – czy był nim powód R. N. (1), czy też jego ojciec R. N. (1), o czym będzie jeszcze mowa poniżej. Niemniej jednak kwestia ta nie wpływała na wartość dowodową przedmiotowych dokumentów oraz ich prawdziwość, czego żadna ze stron w toku postępowania nie kwestionowała. Sąd nie znalazł, zatem podstaw, by dowodom powyższym odmówić wiarygodności i mocy dowodowej, zwłaszcza, że wynikające z nich wnioski składają się na spójny i niesprzeczny obraz stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy. Przy ocenie materiału dowodowego Sąd miał również na względzie treść art. 229 k.p.c. oraz 230 k.p.c.

Sąd oparł się również na zeznaniach świadków M. N. (2), E. O., M. W. oraz A. S., a także powoda R. N. (1). Sąd uznał zeznania te za wiarygodne, bowiem korespondowały ze sobą i wzajemnie się uzupełniały, znalazły również potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym. Świadkowie oraz powód zeznawali spontanicznie, w ocenie Sądu niczego nie ukrywając. Niemniej jednak ich zeznania, z wyjątkiem zeznań M. N. (2), częściowo E. O. i powoda, nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Co do zasady Sąd dał również wiarę zeznaniom świadka B. O. (1). Za niewiarygodne Sąd uznał jej zeznania jedynie w tym zakresie, gdzie świadek twierdziła, że pisma od pozwanej aż do 2013 r. kierowane były na adres spornego lokalu do R. N. (1) a nie powoda będącego jego synem i noszącego to samo pierwsze imię i nazwisko. Twierdzenie takie nie znalazło bowiem potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym i jest sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego oraz z logiką. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika przecież, iż pozwana najpóźniej od 1970 r. posiadała wiedzę o niezamieszkiwaniu R. N. (1) w lokalu nr (...) przy ul. (...) w W., co świadek B. O. (2) potwierdziła. Pisma te nie mogły więc trafić do rzekomego – według twierdzeń pozwanego – adresata R. N. (1), bowiem ten w spornym lokalu nie zamieszkiwał, a więc nielogiczne byłoby wysyłanie ich na adres mieszkania. Ponadto po 1970 r. administracja lokalowa wszelkie pisma dotyczące mieszkania kierowała do K. N. – miała bowiem wiedzę, że R. N. (1) lokal ten opuścił. Kolejne pisma więc, po śmierci K. N., kierowane były przez administrację do powoda – inne wyjaśnienie postępowania pozwanego i jego poprzedników prawnych przeczy logice i zasadom doświadczenia życiowego.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie powód R. N. (1) domagał się ustalenia, w oparciu o dyspozycję art. 189 k.p.c., istnienia stosunku najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w W. łączącego go z pozwaną Agencją Mienia Wojskowego. Zgodnie z powołanym przepisem powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Przez „interes prawny" w znaczeniu art. 189 k.p.c. rozumieć należy istniejącą potrzebę uzyskania ochrony w sferze sytuacji prawnej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 15 kwietnia 1999 r., sygn. akt I ACa 1046/98). Interes prawny jest to interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych, których ustalenie występuje z reguły, gdy istnieje niepewność tego prawa lub stosunku prawnego zarówno z przyczyn faktycznych jak i prawnych. Niepewność ta może wynikać z wielu powodów, może być wynikiem zarówno spodziewanego kwestionowania prawa lub stosunku prawnego albo powstać wskutek naruszenia prawa.

Zdaniem Sądu należało dojść do wniosku, iż w przedmiotowej sprawie po stronie powoda niewątpliwe istnieje interes prawny w żądaniu ustalenia istnienia stosunku najmu lokalu nr (...), położonego w W. przy ul. (...), łączącego go ze stroną pozwaną. Istnieje bowiem spór między stronami co do istnienia wspomnianego prawa, zaś strona pozwana zakwestionowała istnienie tytułu prawnego powoda do spornego lokalu i odmówiła zawarcia z powodem umowy najmu lokalu. Ponadto na skutek odmowy uregulowania sytuacji prawnej mieszkania i prawa powoda do jego zajmowania pozwana wytoczyła przeciwko R. N. (1) i pozostałym osobom zajmującym lokal powództwo windykacyjne oraz domaga się od powoda zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu. Powstał więc nie tylko spór co do istnienia określonego prawa, ale również stan zagrożenia życiowych interesów powoda. Właśnie owo obiektywne zagrożenie sfery interesów prawnych strony powodowej stanowi dostateczne uzasadnienie dla uznania istnienia interesu prawnego R. N. (1) w wytoczeniu powództwa o ustalenie. Okoliczność, że rozpoczęte zostało postępowanie eksmisyjne nie stoi na przeszkodzie uznaniu istnienia po stronie powoda interesu prawnego z tego względu, że we wspomnianej sprawie kwestia tytułu prawnego powoda do lokalu ustalana będzie jedynie przesłankowo i nie będzie miała odzwierciedlenia w samej treści orzeczenia. A więc aby przesądzić w sentencji wyroku o istnieniu i charakterze uprawnienia powoda do mieszkania konieczne było wytoczenie powództwa w niniejszej sprawie.

Decyzja o przydziale mieszkania R. N. (1), żołnierzowi zawodowemu w stopniu majora, została wydana na podstawie art. 35 ustawy z 27 kwietnia 1951 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych, zgodnie z którym przydziału osobnych kwater stałych dokonuje się na podstawie pisemnego nakazu, wydanego przez wojskowe władze kwaterunkowe. Nakaz ten określa zarazem osoby uprawnione do zamieszkania wspólnie z żołnierzem. Osobą uprawnioną do otrzymania przedmiotowej kwatery był R. N. (1) jako żołnierz zawodowy, natomiast jego rodzina - żona, syn i teściowa, nabyli prawo pochodne do zamieszkania w przedmiotowym lokalu, uzależnione od uprawnienia R. N. (1). Jednakże w 1960 r. ojciec powoda wyprowadził się z przedmiotowego lokalu na stałe, pozostali w nim: powód R. N. (1), matka powoda K. N. i jego babka M. N. (1). Natomiast strona pozwana powzięła informację na ten temat najpóźniej w 1970 r. Tym samym należy uznać, iż stosunek administracyjny wynikający z przyznania kwatery stałej przez ówczesny odpowiednik pozwanej na rzecz ojca powoda wygasł na skutek jego niewykonywania. Od tego momentu stronie pozwanej jako dysponentowi przedmiotowego lokalu przysługiwało prawo do podjęcia w stosunku do powoda, jego matki i babki, nieposiadających samodzielnego tytułu prawnego do władania lokalem, odpowiednich kroków prawnych, mających na celu opróżnienie spornego lokalu mieszkalnego.

Do lokali znajdujących się w zasobie Wojskowej Agencji Mieszkaniowej co do zasady zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, która do chwili obecnej była kilkakrotnie nowelizowana. Jednakże, zgodnie z dyspozycją art. 29a ustawy, do osób innych niż żołnierze zawodowi, które zajmują lokale mieszkalne będące w zasobie mieszkaniowym i internatowym Agencji, w zakresie nieuregulowanym w ustawie mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny oraz ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.). Ustawa ta nie reguluje kwestii sposobu i formy zawierania umów najmu przez osoby niebędące żołnierzami zawodowymi, nie ma więc przeszkód do przyjęcia, iż umowa taka może być zawarta również przez czynności konkludentne. Zgodnie bowiem z treścią art. 60 k.c. oświadczenie woli osób dokonujących czynności prawnej może być wyrażone przez każde zachowanie się tych osób, które ujawnia ich wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Oświadczenie woli należy pojmować jako zewnętrzny przejaw wewnętrznej decyzji wywołania określonych skutków prawnych. W świetle art. 60 k.c., przy uwzględnieniu treści art. 56 k.c., oświadczenie woli można również określić jako zachowanie podmiotu prawa cywilnego, z którego wynika – w kontekście towarzyszących mu okoliczności, zasad współżycia społecznego oraz ustalonych zwyczajów – wola (zamiar) dokonania określonej czynności prawnej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 13 czerwca 2014 r., I ACa 516/14). Ponadto czynność prawna jest dokonana przez fakty konkludentne jeżeli wyrażają one niewątpliwą treść oświadczenia woli (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 10 kwietnia 2014 r., I ACa 62/14).

W niniejszej sprawie od śmierci matki powoda w 1976 r. do 2013 r. strony realizowały świadczenia wzajemne odpowiadające stosunkowi prawnemu najmu. Strona pozwana udostępniała powodowi lokal mieszkalny przy ul. (...) w W. do użytkowania, za co powód R. N. (1) uiszczał miesięczny czynsz w wysokości określonej przez pozwanego. Strony wykonywały więc essentialia negotii umowy najmu lokalu, określone w dyspozycji art. 659 k.c. w zw. z art. 680 k.c. Wyrazem korzystania przez powoda z mieszkania jak najemca były również przeprowadzane przez niego remonty i naprawy. Ponadto administracja lokalu kierowała do powoda pisma dotyczące opłat za lokal, co więcej – proponowała mu nabycie tegoż lokalu – sprzeczne jest bowiem z zasadami logiki i doświadczenia życiowego przyjęcie, że wszelkie pisma kierowane były przez administrację lokalu do R. N. (1) w sytuacji, kiedy ta miała wiedzę, że nie mieszka on przy ul. (...) oraz z łatwością mogła się dowiedzieć o jego aktualnym miejscu zamieszkania. Co więcej – po uzyskaniu informacji o opuszczeniu przez R. N. (1) lokalu korespondencja w sprawach lokalowych była kierowana do K. N.. Nie sposób więc przyjąć za prawdziwe i logiczne wyjaśnienia, że po jej śmierci pisma były kierowane na powrót do niemieszkającego w lokalu R. N. (1). Ze zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego wynika, iż pozwana dowiedziała się o niezamieszkiwaniu R. N. (1) w przedmiotowym lokalu najpóźniej w 1970 r. Tak więc pozwana od 1970 r. do 2013 r., a zatem przez ponad 40 lat nie podjęła żadnych działań prawnych mających na celu uregulowanie statusu przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Przez ten czas pozwana lat nie podważała tytułu prawnego powoda do władania lokalem traktując go jak pełnoprawnego najemcę, co z kolei potwierdzają akta lokalowe oraz złożone przez powoda dokumenty zawierające kierowane do niego rozliczenia mediów czy też informacje o aktualnych stawkach opłat czynszowych. Tak długi okres niezakłóconego dysponowania przez powoda spornym lokalem jak najemca, połączony z wzajemnym świadczeniem powoda z tytułu opłat czynszowych za lokal, a więc na zasadach odpowiadających stosunkowi najmu, uzasadnia przyjęcie, iż w niniejszej sprawie miało miejsce zawarcie przez strony umowy najmu per facta concludentia. Tym samym, biorąc również pod uwagę, że nie sprzeciwiała się temu treść obowiązujących ustaw (art. 29 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej dopuszcza możliwość najmu lokalu wojskowego przez osobę niebędącą żołnierzem zawodowym) należy przyjąć, iż między stronami istnieje stosunek najmu lokalu przy ul. (...) w W.. Zgodnie z dyspozycją art. 660 k.c. umowa najmu nieruchomości lub pomieszczenia na czas dłuższy niż rok powinna być zawarta na piśmie. W razie niezachowania tej formy poczytuje się umowę za zawartą na czas nieoznaczony. Wobec wstąpienia stron niniejszego postępowania w umowny stosunek najmu poprzez przystąpienie do realizacji umowy nie zachowano jej pisemnej formy. Stosunek najmu trwa już wiele lat, a zatem zgodnie z przywołanym przepisem należy uznać, iż ma on charakter najmu na czas nieokreślony. Jako taki trwa zatem do chwili obecnej, skoro nie nastąpiło jego formalne wypowiedzenie.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w pkt. 1 wydanego rozstrzygnięcia.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik. Tym samym pozwany jako strona przegrywająca winien zwrócić powodowi koszty procesu w całości, na które złożyły się: kwota 200 zł uiszczona przez powoda tytułem opłaty od pozwu, 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, ustaloną w oparciu o § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…) oraz 17 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.