Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

W oparciu o dowody przeprowadzone w toku przewodu sądowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony R. K. (1) w dniu 9 marca 2017 r. po godz. 17.30 przyjechał samochodem T. (...) pod dom należący do G. I. (1) w K.. Przebywała tam jego była żona W. K. (1), z którą chciał porozmawiać. Oskarżony mówił bełkotliwie i miał „błędny” wzrok. Po jakimś czasie, gdy W. K. nie chciała wyjść do niego, oskarżony wsiadł do samochodu i odjechał. O sytuacji została powiadomiona Policja. Po około 10 minutach oskarżony wrócił pieszo pod dom G. I.. Rozmawiał z byłą żoną po czym oddalił się stamtąd tuż przed przyjazdem patrolu Policji. Przybyli na miejsce policjanci udali się za oskarżonym i poddali go badaniu trzeźwości, które wykazało odpowiednio o godzinie 18:40 – 0,53 mg, o 18:55 – 0,46 mg i o 18:56 – 0,49 mg alkoholu w 1 litrze wydychanego powietrza. Kolejne badania przeprowadzone w Komendzie Policji w N. wykazały o godzinie 19:57 – 0,88 ‰, o 19:59 – 0,86 ‰, o 20:26 – 0,79 ‰, o 20:29 – 0,75 ‰, o 20:56 – 0,62 ‰ i o 20:58 – 0,61 ‰ alkoholu w 1 litrze wydychanego powietrza.

/ dowód: zeznania A. I. – k.146; zeznania R. C. – k.146v; wyjaśnienia oskarżonego – k.44; protokół badania – k.2,5/

Oskarżony w dniu 26 marca 2017 r. po godz. 14 przyjechał samochodem T. (...) pod swój dom w K.. Próbował wysiąść z samochodu jednak nie udało mu się to, po czym zasnął w aucie. Obserwował tę sytuację J. M. (1), który podejrzewając, że oskarżony jest nietrzeźwy zawiadomił Policję. Przybyli na miejsce policjanci poddali oskarżonego badaniu trzeźwości, które wykazało odpowiednio o godzinie 14:18 – 0,74 mg i o 14:35 – 0,74 mg alkoholu w 1 litrze wydychanego powietrza. Kolejne badania przeprowadzone w Komendzie Policji w N. wykazały o godzinie 15:01 – 1,55 ‰, o 15:02 – 1,47 ‰, o 15:31 – 1,50 ‰, o 15:33 – 1,50 ‰, o 16:06 – 1,48 ‰ i o 16:07 – 1,45 ‰ alkoholu w 1 litrze wydychanego powietrza. W tym dniu oskarżonemu zatrzymano prawo jazdy.

/ dowód: zeznania J. M. – k.142; wyjaśnienia oskarżonego – k.44; protokół badania – k.22/

W nocy z 12 na 13 marca 2017 r. oskarżony będąc pod wpływem alkoholu i leków uspakajających udał się do kościoła w K.. Po szarpnięciu drzwi wejściowych wszedł do środka. Tam pchnął kratę zabezpieczającą w wyniku czego doszło do zerwania kłódki. Następnie używając łomu podważył drzwiczki od skarbony i wyłamał zamek. Z jej wnętrza skradł pieniądze w kwocie 100 zł. Skradzione pieniądze oskarżony przeznaczył na jedzenie.

/ dowód: zeznania I. F. – k.80; wyjaśnienia oskarżonego – k.99; dokumentacja fotograficzna – k.82; protokół zatrzymania rzeczy – k.83/

Oskarżony w dniu 28 marca 2017 r. umówił się z pokrzywdzonym E. B. (2), że użyczy od niego odtwarzacz DVD. W międzyczasie E. B. pojechał do N.. Oskarżony nie chciał czekać na powrót sąsiada i wykorzystując uchylone okno dostał się do środka mieszkania skąd zabrał odtwarzacz. Po powrocie do K. pokrzywdzony zdenerwował się, że oskarżony nie zaczekał na jego powrót i zabrał urządzenie pod jego nieobecność, po czym zawiadomił o tym Policję. Odtwarzacz został zwrócony pokrzywdzonemu, a mężczyźni pogodzili się.

/ dowód: zeznania E. B. – k.142; wyjaśnienia oskarżonego – k.99; protokół przeszukania – k.70; protokół oględzin – k.73/

Oskarżony pomiędzy 1 stycznia, a 28 lutego 2017 r. dzwonił często do W. K. i groził śmiercią. Nadto był kilka razy w jej miejscu zamieszkania i pukał do drzwi, po czym odjeżdżał.

/ dowód: wyjaśnienia oskarżonego – k.61/

Biegli lekarze psychiatrzy w wydanej opinii stwierdzili, że u oskarżonego nie rozpoznali ani upośledzenia umysłowego ani choroby psychicznej, natomiast rozpoznali uzależnienie od alkoholu oraz organiczne zaburzenia osobowości. W świetle opinii miał on obniżoną w stopniu nieznacznym zdolność rozumienia znaczenia swoich czynów oraz pokierowania swoim postępowaniem.

/ dowód: opinia biegłych psychiatrów – k.108-109,156/

Oskarżony ma 54 lata, jest stanu wolnego, na utrzymaniu ma 1 dziecko w wieku 22 lat, posiada wykształcenie średnie techniczne, z zawodu jest kierowcą-mechanikiem, zatrudniony jest na stanowisku pracownika gospodarczego w przedsiębiorstwie (...). Oskarżony nie był karany sądownie.

/ dowód: dane osobowe oskarżonego – k.35,63; dane o karalności – k.96/

Sąd ustalając stan faktyczny w sprawie oparł się na zeznaniach G. I. (1), J. M. (1), R. C. (2) oraz E. B. (1), albowiem bezpośrednio kontakt z tymi świadkami na rozprawie nie dał podstaw do kwestionowania szczerości ich zeznań. Nadto szczere były odczytane na rozprawie zeznania I. F. (1).

Nadto Sąd oparł się na dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy,
w tym opinii biegłych, które nie były kwestionowane przez strony, a ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości.

Oskarżony w toku postępowaniu zmieniał wersje przebiegu wydarzeń. W tej sytuacji wiarygodne były te jego wyjaśnienia, które znalazły potwierdzenie w innych dowodach przeprowadzonych w sprawie. Tym samym za niewiarygodne uznane zostały pierwsze wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym oraz te złożone na rozprawie, gdyż nie zostały poparte żadnymi dowodami, a tym samym w ocenie Sądu stanowiły wyłącznie linię obrony mającą na celu uniknięci odpowiedzialności karnej. Natomiast Sąd oparł się na pozostałych wyjaśnieniach, gdyż podany w nich przez oskarżonego opis popełnienia poszczególnych przestępstw był zgodny z zeznaniami G. I., J. M., R. C., E. B. i I. F.. Nadto co do włamania się do kościoła zabezpieczono u oskarżonego łom, który wskazał on jako narzędzie popełnienia przestępstwa.

Sąd zważył, co następuje.

R. K. oskarżony został o popełnienie czynów zabronionych z art. 178a § 1 k.k., z art. 279 § 1 k.k. oraz z art. 190a § 1 k.k.

Przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. popełnia ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości
lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Można je popełnić umyślnie, zarówno w zamiarze bezpośrednim,
jak i ewentualnym.

W rozumieniu kodeksu stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwi
lub 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza odpowiednio 0,5 ‰ lub 0,25 mg albo prowadzi
do stężenia przekraczającego tę wartość.

Prowadzącym pojazd jest zarówno osoba kierująca nim, jak również spełniająca jakiekolwiek czynności związane bezpośrednio z ruchem danego pojazdu.

Pojazdem mechanicznym jest pojazd wprawiany w ruch przez umieszczony na nim silnik. Do kategorii tej zalicza się m.in. samochód osobowy.

Przestępstwo to może być popełnione w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym.
Przy czym chodzi o ruch, w którym obowiązują określone reguły postępowania. W przypadku ruchu lądowego miejscem popełnienia tego przestępstwa mogą być przede wszystkim drogi publiczne, jak również drogi wewnętrzne, strefy zamieszkania i inne miejsca dostępne dla ruchu pojazdów.

Występek ten jest zagrożony grzywną, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności do lat 2.

Zgodnie z przepisem art. 42 § 2 k.k. w razie skazania za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji Sąd orzeka na okres nie krótszy niż 3 lata, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa był w stanie nietrzeźwości. Okres zakazu można wymierzyć do lat 10.

Na poczet orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych zalicza się okres zatrzymania prawa jazdy lub innego odpowiedniego dokumentu.

Nadto w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 178a § 1 k.k.
Sąd na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzeka świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 5000 złotych. Wysokość tego świadczenia nie może przekroczyć 60 000 złotych.

Czyn zabroniony z art. 279 § 1 k.k. popełnia ten, kto kradnie z włamaniem. Przepis ten penalizuje kwalifikowany typ kradzieży.

Przedmiotem tego przestępstwa może być rzecz ruchoma.

Kradzież jako taka popełniona może być jedynie działaniem w formie zaboru. Zabór polega na wyjęciu rzeczy ruchomej z władztwa osoby uprawnionej bez wiedzy uprawnionego. Dla wyczerpania znamion formy kwalifikowanej kradzieży z art. 279 § 1 k.k., niezbędne jest by sprawca dokonał zaboru na skutek usunięcia przeszkody materialnej stanowiącej część konstrukcji lub zabezpieczenie jakiejś przestrzeni zamkniętej.

Występek ten ma charakter powszechny, jego sprawcą może więc być każdy.

Przestępstwo to zagrożone jest karą pozbawienia wolności od roku do lat 10 pozbawienia wolności. Przy czym w wypadku mniejszej wagi sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat.

Czynu z art. 190a § 1 k.k. dopuszcza się ten kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jej prywatność.

Głównym przedmiotem ochrony jest tu szeroko rozumiana wolność, zarówno w aspekcie wolności „od czegoś” (od strachu, od nagabywania, od niechcianego towarzystwa innej osoby), jak i wolności „do czegoś” (przede wszystkim do zachowania swojej prywatności). Ubocznym przedmiotem ochrony staje się tu zdrowie człowieka (psychiczne, fizyczne), jego nietykalność cielesna, nienaruszalność korespondencji itp.

Do dokonania przestępstwa z art. 190a § 1 k.k. niezbędne jest nastąpienie skutku w postaci wzbudzenia poczucia zagrożenia lub odczuwania dyskomfortu przez pokrzywdzonego (istotne naruszenie prywatności).

Na podstawie art. 44 § 2 k.k. sąd może orzec, a w wypadkach wskazanych w ustawie orzeka, przepadek przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa.

Zgodnie z przepisem art. 69 § 1 k.k. sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zawieszenie wykonania kary następuje na okres próby, który wynosi od roku do 3 lat i biegnie od uprawomocnienia się wyroku.

Na podstawie art. 72 § 1 k.k. zawieszając wykonanie kary, sąd zobowiązuje, a jeżeli orzeka środek karny, może zobowiązać skazanego m.in. do powstrzymania się od nadużywania alkoholu.

Nadto przepis art. 91 § 1 k.k. stanowi, że jeżeli sprawca popełnia w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę określoną w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Wykroczenie z art. 127 § 1 k.w. popełnia ten kto samowolnie używa cudzej rzeczy ruchomej. Sprawca podlega karze grzywny albo nagany.

Mając na uwadze powyższe oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne,
Sąd stwierdził, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanych mu czynów zabronionych z art. 178a § 1 k.k. W przypadku czynu z 9 marca 2017 r. jego stan nietrzeźwości został z jednej strony uprawdopodobniony w relacji A. I., która wskazała, że R. K. już przy pierwszej wizycie mówił bełkotliwie i miał „błędny” wzrok. Następnie zaś został potwierdzony w badaniu stanu trzeźwości, gdyż już przy pierwszym badaniu o godz. 18:40 oskarżony był w fazie eliminacji alkoholu. Tym samym nie jest możliwe by po odjechaniu sprzed domu A. I. zdążył on pojechać do siebie, wypić alkohol i by alkohol ten nie tylko w całości się wchłonął, ale przeszedł już do fazy eliminacji. Okres ten był na to niewystarczający. Tym bardziej, że policjanci musieli przecież spotkać oskarżonego na kilka minut przed pierwszym badaniem z godziny 18:40. Powyższe wskazuje na to, że oskarżony alkohol musiał spożywać już wcześniej. Co więcej w wyjaśnieniach z 30 marca 2017 r., które Sąd uznał za wiarygodne oskarżony wskazał szczerze kiedy i gdzie spożywał alkohol oraz że przyjechał następnie samochodem pod dom A. I.. Również jeżeli chodzi o czyn z 26 marca 2017 r. okoliczności jego popełnienia nie budziły wątpliwości, gdyż świadek J. M. jednoznacznie wskazał na to, że cały czas obserwował samochód oskarżonego – do czasu przyjazdu patroli Policji. Także i w tym przypadku oskarżony wyjaśniając w dniu 30 marca 2017 r. wskazał na okoliczności popełnienia czynu. Tym samym Sąd stwierdził, że działając z zamiarem bezpośrednim oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona obu zarzuconych mu czynów zabronionych z art. 178a § 1 k.k., przy czym stanowiły one ciąg przestępstw.

Jeżeli chodzi o zarzucony oskarżonemu czyn z art. 279 § 1 k.k. polegający na włamaniu się do kościoła w K. i kradzieży pieniędzy w kwocie 100 zł, w ocenie Sądu w świetle wyjaśnień oskarżonego z 27 kwietnia 2017 r. jego sprawstwo nie budziło wątpliwości. Tym bardziej, że opisany przez niego sposób działania zgodny był z relacją świadka I. F. dotyczącą wyglądu miejsca kradzieży i jej skutków. Nadto zabezpieczono u oskarżonego łom, który on sam wskazał, jako narzędzie służące do popełnienia przestępstwa. Przy czym Sąd miał na uwadze to, iż oskarżony kierował się chęcią zdobycia pieniędzy na jedzenie, co przy uwzględnieniu pozostałych okoliczności zdarzenia wskazywało na to, iż jego czyn stanowił wypadek mniejszej wagi.

Co do czynu na szkodę E. B. ustalony stan faktyczny wskazywał, iż nie stanowił on przestępstwa kradzieży z włamaniem, a wykroczenie z art. 127 § 1 k.w., gdyż oskarżony nie zabrał odtwarzacza DVD w celu przywłaszczenia, a jedynie samowolnie użył go.

Natomiast odnośnie czynu zabronionego z art. 190a § 1 k.k., jego znamieniem jest skutek w postaci wzbudzenia u pokrzywdzonego uzasadnionego okolicznościami poczucia zagrożenia lub istotnego naruszenia prywatność. Tymczasem w niniejszej sprawie pokrzywdzona skorzystała z przysługującego jej prawa do odmowy złożenia zeznań w związku z czym nie było możliwości ustalenia czy w obszarze jej psychiki nastąpił któryś ze skutków statuujących przestępstwo stalkingu. Tak więc choć nie budziło wątpliwości, że oskarżony w okresie wskazanym w zarzucie dzwonił do pokrzywdzonej i dobijał się do jej drzwi, co sam przyznał w swoich wyjaśnieniach, to jednak nie zostało wykazane że doszło do zaistnienia któregoś ze skutków wskazanych w przepisie art. 190a § 1 k.k. Reasumując, brak w zachowaniu sprawcy choćby jednego z elementów czynu zabronionego, powoduje zdekompletowanie jego znamion, a tym samym niemożność przypisania mu tego czynu. Tak więc skoro oskarżony zachowaniem swym nie wyczerpał wszystkich znamion czynu zabronionego z art. 190a § 1 k.k., zachodziła negatywna przesłanka procesowa z art. 17
§ 1 pkt 2 k.p.k. W tej sytuacji Sąd w tej części wydał wyrok uniewinniający.

Przechodząc do dalszych rozważań, w ocenie Sądu wina oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów nie budziła wątpliwości, gdyż zdecydował się on na zachowania niezgodne z prawem, chociaż miał inną możliwość. Z opinii biegłych wynikało, że pomimo uzależnienia od alkoholu miał on zachowaną zdolność do rozumienia znaczenia swoich czynów oraz pokierowania swoim postępowaniem, albowiem poczytalność była obniżona tylko w stopniu nieznacznym. Tym samym oskarżony mógł działać zgodnie z normą prawną, gdyż nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające lub ograniczające winę w istotnym stopniu.

Za popełnione przestępstwa Sąd wymierzył odpowiednio kary: za ciąg przestępstw na podstawie art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. karę 9 miesięcy pozbawienia wolności, a za czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. na podstawie art. 283 k.k. karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Natomiast za wykroczenie z art. 127 § 1 k.w. wymierzona została kara nagany.

Przy wymiarze kar jednostkowych za występki Sąd miał na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowe i przedmiotowe, leżące w granicach cech przypisanych oskarżonemu przestępstw,
a także dotyczące osoby sprawcy, mające znaczenie dla wymiaru kary. Przede wszystkim orzeczona kara za ciąg przestępstw z art. 178a § 1 k.k. nie przekraczała stopnia winy, który był wysoki, gdyż oskarżony miał świadomość, iż jego zachowania nie są akceptowalne społecznie i prawnie. Natomiast mając w szczególności na uwadze motywację sprawcy, odpowiednio niższy był stopień zawinienia czynu polegającego na włamaniu do kościoła w K.. Jednocześnie za wykroczenie wymierzona została jedynie kara nagany, gdyż oskarżony i pokrzywdzony pogodzili się.

Wysoki był także stopień społecznej szkodliwości przypisanych występków z art. 178a § 1 k.k., gdyż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim. Naruszył on przy tym dobro, jakim jest bezpieczeństwo w komunikacji, a w szczególności jedną z fundamentalnych zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego – zasadę trzeźwości. Tak więc oskarżony, ze względu na ograniczoną zdolność reagowania na bodźce zewnętrzne, w tym na sytuację na drodze stanowił realne i bezpośrednie zagrożenie dla innych uczestników ruchu. Natomiast jak wskazano już we wcześniejszych rozważaniach niższym stopniem społecznej szkodliwości cechował się czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k.

Okolicznością łagodzącą było to, że oskarżony ma ustabilizowaną sytuację zawodową oraz nie był karany sądownie.

Jednocześnie mając na uwadze ścisły związek czasowy pomiędzy przestępstwami przypisanymi oskarżonemu, Sąd uznał, iż zachodziły przesłanki do orzeczenia wobec oskarżonego kary łącznej z zastosowaniem zasady asperacji. Stąd też orzeczono karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Reasumując, Sąd uznał, iż zarówno kary cząstkowe, jak i kara łączna w takim wymiarze spełnią cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do samego oskarżonego, przede wszystkim pozwolą na to by sprawcę wdrożyć do przestrzegania porządku prawnego, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Przy czym biorąc pod uwagę wspomniane powyżej okoliczności łagodzące Sąd uznał,
iż oskarżony zasługiwał na danie mu szansy i zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. W ocenie Sądu orzeczona kara, mimo że nie będzie efektywnie wykonywana spełni swój wychowawczy cel w stosunku do oskarżonego, a przede wszystkim zapobiegnie ponownemu popełnieniu przestępstwa. Z tych względów wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 2 lata. Jednocześnie mając na uwadze wskazane w opinii biegłych uzależnienie oskarżonego od alkoholu zobowiązano go do powstrzymania się od nadużywania alkoholu.

Sąd w związku z treścią art. 42 § 2 k.k. oraz art. 43 § 1 k.k. kierując się racjami wskazanymi powyżej przy rozważaniach o karze oraz mając na uwadze oddziaływanie kary i środków karnych jako całości uznał, iż adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego
oraz do realnego i bezpośredniego zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego, jakie spowodował, będzie orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych do kierowania którymi uprawnia prawo jazdy kat. B na okres 4 lat. Zakaz w takim wymiarze spełni w szczególności funkcję w zakresie ochrony bezpieczeństwa w komunikacji, jak i osiągnie cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego. Orzeczenie zakazu było obligatoryjne. Na poczet orzeczonego zakazu ma podstawie art. 63 § 4 k.k. zaliczono oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy.

Ze względów wskazanych w powyższych rozważaniach orzeczono na podstawie art. 43a § 2 k.k. świadczenie pieniężne w wysokości 5000 złotych, na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Nadto na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeczono wobec oskarżonego przepadek łomu służącego do popełnienia kradzieży z włamaniem.

Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 977,47 zł, w tym opłatę w wysokości 180 złotych, przy czym wydatkami w części uniewinniającej obciążył Skarb Państwa.