Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy / Okręgowy w R. V Wydział

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Wiesław Jakubiec

Protokolant: st. sekr. sądowy Aldona Fojcik

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2017 r. w Rybniku

sprawy z powództwa A. B. (1)

przeciwko (...) Sp. z o.o. w P.

o wynagrodzenie i ekwiwalent za urlop

1.  zasądza od pozwanej (...) Sp. z o.o. w P. na rzecz powódki A. B. (1) kwotę 4.162,71 zł netto (cztery tysiące sto sześćdziesiąt dwa złote 71/100) z tytułu wynagrodzenia za marzec 2012 r. i kwiecień 2012 r. i ekwiwalent za urlop z odsetkami ustawowymi od kwot:

a)  1.414,48 zł netto od dnia 11 kwietnia 2012 r., przy czym od 1 stycznia 2016 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie,

b)  2.748,23 zł netto od dnia 11 maja 2012 r., przy czym od 1 stycznia 2016 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie;

2.  wyrokowi w pkt 1 co do kwoty 3.100,00 zł (trzy tysiące sto złotych 00/100) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

3.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Rybniku) kwotę 208,00 zł (dwieście osiem złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

sygn. akt P 46/15

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym w dnia 27.01.2015 r powódka A. B. (2) wniosła o zasądzenie od strony pozwanej (...) sp. z o.o. w P. kwotę 4.162, 71 zł netto tytułem niezapłaconego wynagrodzenia za marzec 2012 r. (1.414, 48 zł) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 kwietnia 2012 r. i z tytułu wynagrodzenia za kwiecień 2012 r. oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop (2.748,23 zł) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia od 11 maja 2012 r. .

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa podnosząc, że w jej ocenie powódka nie świadczyła pracy w przedmiotowym okresie i nie należy jej się wynagrodzenie. Podkreśliła, że strony tylko pozornie łączył stosunek pracy, gdyż powódka od wielu lat nie miała zamiaru świadczenia pracy zgodnie z powinnościami pracownika i głównym jej zamiarem było systematyczne wyrządzanie pracodawcy szkody. Dodała, że nawet jeśli powódka wykonywała jakieś czynności nie czyniła tego w celu świadczenia pracy tylko ukrycia przed pozwanym faktycznie prowadzonych działań na szkodę pracodawcy. Pozwana oświadczyła, że w tej sytuacji dochodzenie przez powódkę wynagrodzenia stanowi nadużycie prawa podmiotowego.

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka A. B. (1) od 16.01.2007 r. była zatrudniona przez pozwanego (...) sp. z o.o. w P. na umowę czas określony (do 31.01.2017 r.) na stanowisku prezesa zarządu z wynagrodzeniem zasadniczym 2000 zł brutto plus premia uznaniowa, miejscem jej pracy był tartak w R. nr 56, M., gmina L..

Na Nadzwyczajnym Zgromadzeniu Wspólników spółki (...) sp. z o.o. w dniu 20 marca 2012r. podjęto uchwałę o odwołaniu powódki z funkcji członka Zarządu Spółki i weszła ona w życie z dniem podjęcia.

W dniu 30 marca 2012 r. w godzinach wieczornych do biura w R., gdzie pracowała powódka przyjechał Prezes pozwanej spółki – (...), H. M. (1) (prezes OMAN sp. z o.o.) oraz P. J. i wręczyli jej uchwałę o odwołaniu z funkcji prezesa, każąc ją podpisać i nie pozwalając powódce zabrać czegokolwiek z biura (również osobistych rzeczy) nakazali jej opuścić biuro i przekazano jej, że ma zakaz przychodzenia do zakładu i świadczenia pracy. W dniu 2 kwietnia 2012r. powódka podpisała wnioski urlopowe i okazała również kartę ciąży. Podczas pierwszych dwóch tygodni powódka korzystała z urlopu licząc, że sytuacja się wyjaśni. Z uwagi jednak na fakt, że ciąża powódki była zagrożona na okres od 11 kwietnia 2012r. otrzymała pierwsze zwolnienie lekarskie. Niezdolną do pracy powódka była do dnia porodu, który nastąpił w dniu 30 sierpnia 2012r.

W dniu 27.04.2012 r. strona pozwana rozwiązała z powódką bez wypowiedzenia umowę o pracę wskazując jako przyczynę narażenie spółki na odpowiedzialność odszkodowawczą ze względu na uszczuplenie majątku powierzonego powódce w wyniku kradzieży i niegospodarności oraz wykorzystywanie mienia spółki do celów prywatnych bez ekwiwalentu. Pozwana uściśliła, że dotyczy to między innymi organizowania wywozu z zakładu powierzonego pracodawcy mienia w tym kory i biomasy drzewnej bez jednoczesnej rejestracji tych zdarzeń, gospodarki magazynowej, niszczenia zapisów monitoringu poprzez wykasowania niektórych okresów, sprzedaż powierzonego pracodawcy majątku za rażąco niską cenę, wykorzystywania składników majątku pracodawcy do celów prywatnych bez ekwiwalentu a to wszystko w okresie co najmniej ostatnich 6 miesięcy.

Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem z dnia 22.02.2013 r. (sygn. akt VP 241/12) uwzględnił powództwo A. B. (1) o zasądzenie od pozwanego (...) sp. z o.o. w P. odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o prace. Postępowanie zakończyło się prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach w dniu 24 października 2013r. (sygn. IX Pa 48/13) oddalającym apelację pozwanego co do meritum (Sąd Okręgowy zmniejszył jedynie wysokość przyznanego powódce odszkodowania).

Dowód: umowa o prace k.11, oświadczenie pozwanej o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia k.12; wyrok SR w Rybniku z dnia 22.02.2013 r. VP 241/12 k.13 i wyrok SO w Gliwicach z 24.10.2013 r. k. 16; przesłuchanie powódki k. 236 tył; akta osobowe powódki

Za okres od 1 marca 2012r. do 31 marca 2012r. powódka winna była otrzymać od pozwanej (do dnia 10 kwietnia 2012 r.) zgodnie z sporządzoną u pozwanej lista płac kwotę 2000 zł brutto (1.414,48 zł netto) tytułem wynagrodzenia zasadniczego. Natomiast za okres od 1 kwietnia 2012r. do 27 kwietnia 2012r miała otrzymać następujące świadczenia: tytułem wynagrodzenia zasadniczego (133 zł brutto), wynagrodzenia za urlop (610,34 zł brutto), wynagrodzenia chorobowego (1.398,59 zł brutto), z tytułu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy (1.549,28 zł brutto) i to wszystko łącznie (2.748, 23 zł netto) do dnia 10 maja 2012r.

Państwowa Inspekcja Pracy w piśmie z dnia 24.08.2012 r. wskazała, że po przeprowadzeniu kontroli u strony pozwanej stwierdza niewypłacenie powódce przez pozwaną spółkę wynagrodzenia za miesiąc marzec i kwiecień 2012 r. oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop.

Dowód: bezsporne, listy płac; pismo PIP z dnia 24.08.2012 r. k. 26

Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki wynosiło 3100 złotych. Powódka bardzo często pracowała w godzinach nadliczbowych.

Dowód: przesłuchanie powódki k. 236 tył;

Prawomocnym wyrokiem z dnia 11 lutego 2015 roku Sąd Rejonowy w Rybniku (sygn. akt V P 37/14) uznał roszczenie A. B. (1) przeciwko OMAN sp. z o.o. w R. dotyczące zasądzenia na jej rzecz kwoty niewypłaconego wynagrodzenia za marzec i za kwiecień 2012r. oraz ekwiwalentu za urlop. Spółka OMAN (gdzie powódka była zatrudniona na stanowisku pracownika administracyjno-biurowego w okresie od dnia 6 lipca 2009r. do dnia 27 kwietnia 2012r.) wydzierżawiała (...) sp. z .o.o. teren tartaku, a nadto obie spółki ściśle ze sobą współpracowały i były powiązane osobowo.

Dowód: akta V P 37/14, zeznania świadka H. M. (2) k. 218

Pozwana spółka złożyła zawiadomienia do prokuratury dotyczące popełnienia przestępstw przez powódkę, do chwili obecnej nie przedstawiono jednak powódce nawet zarzutów.

Dowód : przesłuchanie powódki k. 236 tył; , zeznania świadka H. M. (2) k. 218

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie w/w dokumentów, których prawdziwości strony nie kwestionowały oraz zeznań powódki. Sąd dał wiarę zeznaniom powódki a świadkowi H. M. (2) co do faktów w takim zakresie w jakim korelowały z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie. W związku z nieusprawiedliwionym niestawiennictwem na kolejnych rozprawach prezesa zarządu pozwanej pominięto dowód z zeznań pozwanej (przedłożone zaświadczenie lekarskie nie było od lekarza sądowego), jak również dowód z zeznań A. P.. W ocenie Sądu takie postępowanie strony pozwanej miało na celu tylko nieuzasadnione przeciąganie postępowania (dotyczy to też m.in. wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości, w szczególności, że w ocenie Sądu wnioskowane okoliczności na który miałby być przeprowadzony dowód nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a nadto wnioskowany biegły nie byłby w stanie dokonać oceny stanów i zdarzeń do których oceny powołać go chciała strona). Oddalono i pominięto pozostałe wnioski dowodowe, gdyż albo nie dotyczyły one przedmiotowego okresu, albo dane okoliczności zostały wykazane innymi dowodami albo nie miały znaczenia na rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Dowód z zeznań świadka A. R. okazał się bezużyteczny, gdyż okazało się, że świadek nie posiada żadnej wiedzy co do okoliczności sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powódki dotyczące należnego wynagrodzenia za pracę i ekwiwalentu za urlop wraz z ustawowymi odsetkami za miesiąc marzec i kwiecień 2012 zasługiwało na uwzględnienie. Podkreślić należy, iż nie było sporu co do wysokości świadczeń za ww. okresy, strona pozwana jedynie twierdziła, że wynagrodzenie za powyższy okres powódce się nie należy z uwagi na przyczyny wskazane w odpowiedzi na pozew.

Jednym z podstawowych elementów stosunku pracy jest wynagrodzenie, a jego wypłacanie w terminie jednym z podstawowych obowiązków pracodawcy.

Na mocy art.84 k.p. pracownik nie może zrzec się prawa do wynagrodzenia ani przenieść tego prawa na inną osobę. Nadto art. 85 § 1 k.p. stanowi, że wypłaty wynagrodzenia za pracę dokonuje się co najmniej raz w miesiącu, w stałym i ustalonym z góry terminie, a § 2 tego samego przepisu stanowi, że wynagrodzenie za pracę płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego. Natomiast po myśli art.86 § 1 k.p. pracodawca jest obowiązany wypłacać wynagrodzenie w miejscu, terminie i czasie określonych w regulaminie pracy lub w innych przepisach prawa pracy. Wypłaty wynagrodzenia dokonuje się w formie pieniężnej.

Zgodnie z art. 94 k.p. jednym z podstawowych obowiązków pracodawcy jest terminowe i prawidłowe wypłacanie wynagrodzenia. Przepis art. 171 § 1 kp stanowi, że w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że powódka została zatrudniona u pozwanej na podstawie umowy o pracę z dnia od 16.01.2007 r. na czas określony (do 31.01.2017 r.) na stanowisku prezesa zarządu.

Wynagrodzenie ustalone zostało jako płaca miesięczna w wysokości 2000 zł brutto plus premia uznaniowa.

Za miesiąc marzec i kwiecień 2012r. powódka nie otrzymała należnego wynagrodzenia. Nie otrzymała również ekwiwalentu za urlop. Pozwana w odpowiedzi na pozew wskazała, że nie wypłaciła wynagrodzenia, pomimo naliczenia go przez pracownika księgowości pozwanej, z uwagi na zastrzeżenia do pracy powódki. Wysokość należnego wynagrodzenia i ekwiwalentu była bezsporna i wyniosła 1.414,48 zł netto za marzec 2012 r. i 2.748, 23 zł netto za kwiecień 2012 r. wraz z ekwiwalentem. Dodatkowo potwierdzały ją listy płac. Wskazać należy, że w kwietniu powódka przebywała na zwolnieniu chorobowym oraz na urlopie, więc nie musiała świadczyć pracy i należy jej się za ten okres świadczenie. Natomiast w marcu wykonywała pracę, przy czym zastrzeżenia pozwanej co do jakości pracy nie mają wpływu na prawo do wynagrodzenia, tym bardziej, że na liście plac wskazano, iż powódka powinna otrzymać wynagrodzenie.

W sprawie o wynagrodzenie ciężar dowodowy zgodnie z art. 6 k.c. spoczywał na pozwanej. Pozwana wskazała kwotę należnego wynagrodzenia i ekwiwalentu za urlop przedkładając listy płac. Wysokość należnych powódce świadczeń potwierdziła kontrola Państwowej Inspekcji Pracy. Prawo do wynagrodzenia czy ekwiwalentu za urlop jest jednym z podstawowych uprawnień pracownika i nie można go w żaden sposób ograniczyć, zawiesić czy pozbawić. Pozwana nie kwestionowała, iż powódka ma prawo do tych świadczeń, uznała je za należne w kwotach podanych na listach płac, jednakże odmówiła ich wypłaty powołując się na różne okoliczności (np. działanie przez powódkę na szkodę pozwanej, kradzieże, malwersacje, itd.), które do tej pory jednak nie potwierdziły się. Co istotne- pozwana w ogóle ww. okoliczności nie wykazała odpowiednimi środkami dowodowymi, jedynie o nich wspomniała w odpowiedzi na pozew. Podkreślić należy, iż pozwana uzasadnienie do odmowy wypłaty wynagrodzeń i ekwiwalentu sformułowała de facto dopiero w odpowiedzi na pozew, wcześniej nie podnosząc tych argumentów. Jeśli pozwana uważała, że powódka narusza obowiązki pracownicze w stopniu rażącym mogła rozwiązać z nią umowę wcześniej (choćby na początku marca 2012 r.). Skoro tego jednak nie uczyniła, a powódka w marcu 2012 r. pracowała, a w kwietniu 2012 r. pozwana udzieliła jej urlopu wypoczynkowego a później (od 11.04.) powódka była niezdolna do pracy (z powodu ciąży), to należą jej się stosowne świadczenia. Pozwany sam w odpowiedzi na pozew potwierdza, że powódka wykonywała w marcu 2012 r. czynności pracownicze, formułuje jednak teorie, że takie postępowanie powódki nie miało na celu świadczenia pracy tylko ukrycia przed pozwanym faktycznie prowadzonych działań na jego szkodę. Jest to argumentacja nielogiczna i absurdalna, zwłaszcza w kontekście twierdzeń pozwanego, że powódka czyniła tak od wielu lat. W aktach osobowych powódki brak jest jakichkolwiek kar porządkowych nałożonych przez przełożonych pozwanej na powódkę, do chwili obecnej nie przedstawiono także powódce żadnych zarzutów karnych, jak również nie prowadzone jest przez pozwaną żadne cywilne postępowanie przeciwko powódce. Zauważyć należy, iż pozwana bezsprzecznie uważała, że wiąże ją stosunek prawny z powódką aż do 27.04.2012 r. (w tym w zakresie uprawnień oraz obowiązków pracodawcy i pracownika), bo z taką datą złożyła jej oświadczenie o rozwiązaniu z nią umowy o pracę i taka data widnieje w świadectwie pracy. W szczególności ww. argumentacja pozwanej pozostaje nietrafna odnośnie prawa powódki do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop. Znamienne jest, iż pozwana przegrała postępowanie sądowe, w którym powódka zakwestionowała zasadności rozwiązania z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia (sygn. akt VP 241/12) . Także powiązana biznesowo i osobowo z pozwaną- spółka Oman sp. z o.o. została wyrokiem tut. Sądu (prawomocnym , sygn. akt V P 37/14) zobowiązana do wypłaty powódce wynagrodzenia za marzec oraz kwiecień 2012 r. i ekwiwalentu za urlop (w tamtej sprawie podnoszono tożsame argumenty). Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że nie było żądnych okoliczności które uzasadniałyby niewypłacenie przez pozwanego należnych powódce świadczeń za dochodzony okres. To właśnie powoływanie się wciąż i to po czasie na pewne okoliczności (które zresztą nie zostały do tej pory potwierdzone) celem odmowy wypłaty powódce świadczeń stanowić może nadużycie prawa, bo na pewno nie jest naruszeniem art. 8 kp wytoczenie niniejszego powództwa przez powódkę.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne, na podstawie przywołanych przepisów, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 4162, 71 zł netto tytułem wynagrodzenia za marzec oraz kwiecień 2012 r. i ekwiwalentu za urlop. O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono na podstawie zgodnie z art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p.. Wyrokowi nadano rygor natychmiastowej wykonalności zgodnie z art. 477 ² § 1 zd. pierwsze k.p.c. co do kwoty 3100 zł. Pozwany pomimo nałożonego na niego obowiązku nie przedłożył wyliczenia średniego miesięcznego wynagrodzenia powódki, obliczonego jak ekwiwalent za urlop, w tej sytuacji przyjął wysokość średniego wynagrodzenia brutto wskazanego przez powódkę.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c., Sąd nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Rybniku) kwotę 208 zł (=4162, 71 zł x 5%) tytułem opłaty od pozwu, której powód nie miał obowiązku uiścić, ustaloną zgodnie z art. 13 ust. 1 i art. 21 u.k.s.c.