Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli

Protokolant Małgorzata Pindral

po rozpoznaniu w dniu 5 października 2017 r.

sprawy J. J. (1) , s. J. i J. z domu J., ur. (...) w K.

obwinionego z art. 28 ust.2 pkt 1 ustawy z 7.06.2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków

z powodu apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 12 maja 2017 r., sygn. akt II W 25/17

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego J. J. (1),

II.  stwierdza, że koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi oskarżyciel posiłkowy (...) Sp. z o.o. w B. w tym wymierza mu opłatę w kwocie 100 złotych.

Sygn. akt VI Ka 363/17

UZASADNIENIE

J. J. (1) obwiniony został o to że:

w dniu 25.05.2016 r. w Ś. w budynku nr (...) wpłynął na zmianę funkcji metrologicznych wodomierza głównego zamontowanego w tym budynku o nr (...) poprzez przyłożenie magnesu

tj. o wykroczenie z art. 28 ust 2 pkt 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 12 maja 2017 r. w sprawie II W 25/17 uniewinnił obwinionego J. J. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu i kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku złożył oskarżyciel posiłkowy (...) reprezentowany przez pełnomocnika zarzucając:

1.Błędne ustalenia faktyczne będące podstawą do wydania wyroku uniewinniającego wobec obwinionego.

2.Rażącą obrazę przepisów prawa w szczególności art. 7 k.p.k. w zw. z art.8 k.p.o.w. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego.

Skarżący nie sformułował w apelacji wniosku końcowego, z jej treści wynika natomiast że wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 § 1 k.w. odpowiedzialności za wykroczenie podlega tylko ten kto popełnił czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia pod groźbą kary: aresztu, ograniczenia wolności, grzywny ( do 5.000 zł. ) lub nagany. Z kolei art. 1 § 2 k.w. stanowi, że nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego jeśli nie można mu przypisać winy w czasie czynu. Odpowiedzialność za wykroczenie ( będącą w istocie rodzajem odpowiedzialności karnej ) jest więc zindywidualizowana, podlegają jej jedynie osoby fizyczne którym na podstawie ogólnych zasad postępowania karnego ( art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.o.w. ) w oparciu o zebrany materiał dowodowy udowodniono sprawstwo i winę. Odpowiedzialność ta jest więc istotnie różna od odpowiedzialności cywilnej , zarówno kontraktowej jak i deliktowej.

Zgodnie z zarzuconym obwinionemu wykroczeniem z art. 28 ust.2 pkt 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków karze grzywny podlega kto uszkadza wodomierz główny , zrywa lub uszkadza plomby umieszczone na wodomierzach , urządzeniach pomiarowych lub zaworze odcinającym, a także wpływa na zmianę, zatrzymanie lub utratę właściwości lub funkcji metrologicznych wodomierza głównego lub urządzenia pomiarowego.

Skoro oskarżyciel posiłkowy zarzucił obwinionemu J. J. (1) wpływ na zmianę funkcji metrologicznych wodomierza głównego poprzez przyłożenie magnesu, powinien wskazać dowody, że to właśnie obwiniony ( a nie inna osoba np. członek jego rodziny ) podejmował wyżej wymienione działanie. Rację ma Sąd I instancji gdy wskazuje w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że wprawdzie w budynku w którym mieszka obwiniony doszło do nielegalnego przyłożenia magnesu co wpłynęło na zmianę funkcji metrologicznych wodomierza głównego o numerze wskazanym w zarzucie, jednakże oskarżyciel ponad wszelką wątpliwość nie wykazał kto personalnie czynu tego się dopuścił, obwiniony był bowiem tylko jedną z kręgu osób mających dostęp do wodomierza , takich osób – członków jego rodziny było co najmniej pięcioro. Sam obwiniony do tego czynu się nie przyznawał, zeznający w charakterze świadków członkowie jego rodziny wprawdzie zaprzeczali aby ktokolwiek z nich przyłożył magnes do wodomierza, ale też nie wskazywali na J. J. (1) jako sprawcy tego czynu. Argumenty podniesione w apelacji skarżącego w ocenie Sądu Okręgowego tej logicznej oceny Sądu I instancji nie zmieniają, pozwalają co najwyżej na przypuszczenie, domniemanie że obwiniony ten magnes przyłożył, nie dają jednak w tym zakresie pewności. Przytoczone przez skarżącego fakty: że to obwiniony zawarł z oskarżycielem posiłkowym umowę na dostawę wody, że zobowiązał się do utrzymania wszelkich urządzeń wodo – kanalizacyjnych we właściwym stanie i w związku z tym „..ponosi odpowiedzialność za naruszenie sprawności działania przedmiotowego wodomierza”, że ponosił koszty związane z dostawą wody, że nieruchomość należała do obwinionego i on wpuścił przedstawicieli oskarżyciela posiłkowego w celu sprawdzenia wodomierza, że wreszcie – o czym była już mowa powyżej – członkowie rodziny obwinionego zaprzeczyli aby to ktoś z nich przyłożył magnes nie są wystarczające do przypisania obwinionemu sprawstwa i winy w niniejszej sprawie. Jeszcze raz z naciskiem podkreślić należy że odpowiedzialność karnoprawna opiera się nie na zasadzie ryzyka lecz na zasadzie winy której ( tak samo jak sprawstwa ) w niniejszej sprawie w odniesieniu do obwinionego nie udowodniono.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego J. J. (1).

Na podstawie art.118 § 2 k.p.o.w. i art. 13 ust.2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych Sąd Okręgowy stwierdził że oskarżyciel posiłkowy (...) Sp. z o.o. w B. ponosi koszty procesu za postępowanie odwoławcze , w tym wymierzył mu opłatę w kwocie 100 zł. Jedynie na marginesie wskazać należy Sądowi Rejonowemu na błędne rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów w pkt II zaskarżonego wyroku, gdyż zgodnie z powołanym w tym punkcie przepisem koszty postępowania pierwszoinstancyjnego również powinien ponosić oskarżyciel posiłkowy ( który złożył wniosek o ukaranie ), nie zaś Skarb Państwa. Sąd Okręgowy nie znalazł jednak podstaw do zmiany wyroku w tym zakresie gdyż byłoby to wyjście poza granice apelacji i rozstrzygnięcie na niekorzyść apelującego.