Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSA Stanisław Tomasik

Sędziowie SO Tadeusz Węglarek (spr.)

del. SR Robert Sobczak

Protokolant Dagmara Szczepanik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Violetty Włodarczyk

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2013 roku

sprawy P. K. (1), A. M., K. S. (1) i Ł. S.

oskarżonych z art.280§1 kk, art.158§1 kk

z powodu apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego Ł. S.

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 4 kwietnia 2013 roku sygn. akt II K 223/12

na podstawie art.437§1 kpk, art.438 pkt 1 i 4 kpk, art.624§1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami)

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

-

uzupełnia opis czynu przypisanego oskarżonym P. K. (1), K. S. (1), A. M. oraz Ł. S. w punkcie 1 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że po słowach „działając wspólnie i w porozumieniu” dodaje słowa „ publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego” oraz uzupełnia podstawę skazania i wymiaru kary za ten czyn o przepis art.57a§1 kk;

2.  uchyla rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 4 i 5 zaskarżonego wyroku;

3.  na podstawie art.63§1 kk na poczet orzeczonych wobec P. K. (1), K. S. (1) i A. M. kar pozbawienia wolności zalicza okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 14 października 2011 roku do dnia 1 czerwca 2012 roku;

4.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

5.  zwalnia oskarżonych z kosztów procesu za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IV Ka 408/13

UZASADNIENIE

P. K. (1), K. S. (1), A. M., Ł. S. zostali oskarżeni o to, że:

I.w dniu 14 października 2011 r. w miejscowości T., ul. (...), woj. (...), wspólnie i w porozumieniu i inną nieustaloną osobą, co której wyłączono materiały do odrębnego postępowania, po uprzednim doprowadzeniu A. D. do stanu bezbronności poprzez uderzanie pięściami po twarzy i kopanie nogami po całym ciele i głowie, dokonali zaboru z wewnętrznej kieszeni kurtki w celu przywłaszczenia portfela wartości 15 złotych wraz z zawartością pieniędzy w kwocie 15 złotych oraz odzieży roboczej o wartości 50 złotych wszystko o łącznej wartości 80 złotych czym spowodowali u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci wieloodłamowego złamania kości twarzoczaszki, stłuczenia twarzy i klatki piersiowej to jest obrażenia ciała inne niż określone w art. 156 kk powodując naruszenie narządu żucia i narządu oddechowego na okres czasu trwający dłużej niż siedem dni,

tj. o czyn z art.280 § 1 kk,

II. w dniu 14 października 2011 r. w miejscowości T., ul. (...) woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu i inną nieustaloną osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania, wzięli udział w pobiciu S. S. (1) w ten sposób, że uderzali pięściami po twarzy i kopali nogami po całym ciele i głowie, czym spowodowali u S. S. (1) obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy i obu warg, stłuczenia prawego nadgarstka, wybroczyn krwawych na tułowiu oraz rozchwiania dwóch zębów szczęki, które to obrażenia spowodowały naruszenie narządu żucia na okres trwający dłużej niż siedem dni,

tj. o czyn z art. 158 § 1 kk,

a nadto Ł. S. został oskarżony o to, że:

III. w dniu 14 sierpnia 2011 r. o godzinie 21 minut 40 w miejscowości T., ul. (...) wspólnie i w porozumieniu z S. P. (1) i dotychczas nieustalonym mężczyzną, co do którego wyłączono materiały do odrębnego postępowania, dokonał rozboju na osobie K. P. (1) w ten sposób, że po uprzednim doprowadzeniu go do stanu bezbronności poprzez przewrócenie na ziemię i zadanie uderzeń w głowę przeszukał samochód osobowy marki B. o nr rej (...), a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z kieszeni spodenek koperty z zawartością pieniędzy w kwocie 6122 złotych 45 groszy,

tj. o czyn z art. 280 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim w II Wydziale Karnym w sprawie II K 223/12 wyrokiem z dnia 04 kwietnia 2013 roku:

1.oskarżonych P. K. (1), K. S. (1), A. M. oraz Ł. S. w miejsce zarzucanych im w punktach I i II aktu oskarżenia czynów uznał za winnych tego, że w dniu 14 października 2011 roku w miejscowości T. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu A. D. i S. S. (1) w ten sposób, że K. S. (1) uderzył pokrzywdzonego S. S. (1) w twarz, co spowodowało jego upadek na ziemię, a następnie razem z pozostałymi oskarżonymi uderzał S. S. (1) i A. D. pięściami po twarzy i kopali nogami po całym ciele i głowie, a co spowodowało u A. D. obrażenia w postaci wieloodłamowego złamania kości twarzoczaszki, stłuczenia twarzy i klatki piersiowej, zaś u S. S. (1) spowodowało obrażenia w postaci stłuczenia głowy i obu warg, stłuczenia prawego nadgarstka, wybroczyn krwawych na tułowiu oraz rozchwiania dwóch zębów szczęki, które to obrażenia spowodowały naruszenie narządów ciała pokrzywdzonych na okres powyżej siedmiu dni, a oskarżeni narazili pokrzywdzonych na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. i na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, a swoim zachowaniem wyczerpali oni dyspozycję przepisu art. 158 § 1 k.k. i za tak przypisany czyn na podstawie art. 158 § 1 kk. wymierzył im kary:

a)  K. S. (1) 2 lata pozbawienia wolności,

b)  P. K. (1) i Ł. S. po 1 roku i 10 miesiącach pozbawienia wolności,

c)  A. M. 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności;

2.oskarżonego Ł. S.w miejsce czynu zarzucanego w punkcie III aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 14 sierpnia 201l r., w T., przy ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi mężczyznami, w tym z S. P. (1), dokonali rozboju na K. P. (1)w ten sposób, że po uprzednim użyciu przemocy wobec pokrzywdzonego w postaci przewrócenia go na ziemię i przygniecenia go ciałem, zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze, które pokrzywdzony miał w kieszeni spodni, w kwocie nie mniejszej niż 6.000 zł (sześć tysięcy złotych), a następnie jeden ze sprawców uderzył jeszcze pokrzywdzonego ręką w lewe ucho, a swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję przepisu art. 280 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności,

3.na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. jednostkowe kary pozbawienia wolności wymierzone Ł. S. w punktach lb i 2 wyroku połączył i wymierzył mu karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

4.na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. wykonanie orzeczonych wobec P. K. (1), K. S. (1) i A. M. kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 5 lat;

5.na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddał oskarżonych P. K. (1), K. S. (1) i A. M. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

6.na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych P. K. (1), K. S. (1), Ł. S. i A. M. środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz S. S. (1) kwot po 75,00 zł, a na rzecz A. D. kwot po 50,00 zł oraz środek karny w postaci częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez obowiązek zapłaty na rzecz S. S. (1) kwot po 2.500 zł, na rzecz A. D. kwot po 3.000 zł;

7.na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego Ł. S. łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 14 października 201 lr. do dnia 4 czerwca 2012r., przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

8.na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. orzekł o zwrocie dowodów rzeczowych:

a)na rzecz K. S. (1) spodni dresowych materiałowych, bluzy dresowej materiałowej oraz butów w kolorze czarnym N. opisanych pod pozycją 4, 5 i 11 wykazu dowodów rzeczowych 1/11 z k. 106,

b)na rzecz P. K. (1) spodni typu bojówki oraz butów w kolorze czarnym N. opisanych pod pozycją 9 i 10 wykazu dowodów rzeczowych 1/11 zk. 106,

c)na rzecz A. M. spodni typu jeans opisanych pod pozycją 6 wykazu dowodów rzeczowych 1/11 z k. 106,

d)na rzecz Ł. S. spodni typu jeans opisanych pod pozycją 8 wykazu dowodów rzeczowych 1/11 z k. 106, obuwia sportowego N. oraz bluzy z kapturem opisanych pod pozycją 1 i 2 wykazu dowodów rzeczowych 2/83/11 z k. 258,

e)na rzecz Ł. B. koszulki z krótkim rękawem opisanej pod pozycją 7 wykazu dowodów rzeczowych 1/11 z k. 106;

9.zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 700,00 zł (siedemset złotych) tytułem zwrotu częściowych wydatków, zwalniając ich od pozostałych wydatków i opłaty.

Powyższy wyrok działając na podstawie art. 425 § 1 i § 2 kpk, art. 444 i art. 447 § 1 kpk zaskarżył w części do zarzutów I i II aktu oskarżenia na niekorzyść oskarżonych P. K. (1), K. S. (1), A. M., Ł. S..

Na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt 1 kpk wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego:

- poprzez nie zastosowanie art. 57a§1 kk, to jest nie przyjęcie iż sprawcy pobicia w dniu 14 października 2011 roku w miejscowości T., ul. (...) na osobach S. S. (1) oraz A. D. dokonali umyślnego zamachu na zdrowie w sposób publiczny i bez powodu a przez to okazując lekceważenie porządku prawnego,

- poprzez błędne zastosowanie art. 69 § 1 i 2 kk, to jest przyjęcie w stosunku do oskarżonych P. K. (1), K. S. (1), A. M. pozytywnej prognozy, iż nie popełnią oni w przyszłości przestępstwa, co skutkowało orzeczeniem kary pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby, podczas gdy postawa sprawców , ich właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia, działanie w warunkach art. 57a kk oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa nie dają podstaw do pozytywnej prognozy kryminologicznej a w konsekwencji do zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, które to naruszenie miało wpływ na treść orzeczenia.

W konkluzji wniósł o zmianę wyroku w części co do P. K., K. S.. A. M. poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności bez warunkowego jej zawieszenia. W pozostałym zakresie o utrzymanie w mocy wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim.

Wyrok w pkt: 1,2,3, na podstawie art. 425, 444 oraz 447 § 1 kpk zaskarżył obrońca Ł. S.. W oparciu o przepisy art. 427 § 2 i 438 pkt 2 i 3 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia a w szczególności art. 4, art. 5, art. 7, 410, art. 424 § 1 kpk polegającą zwłaszcza na:

a/ bezzasadnym uznaniu, iż Ł. S. był inicjatorem rozboju na osobie K. P. (czyn przypisany w pkt. 2 wyroku oraz by przed jego dokonanie wchodził w przestępcze porozumienie z innym, nieustalonym dotąd sprawcą w sytuacji, gdy z materiału dowodowego w postaci zeznań pokrzywdzonego i naocznego świadka M. Z. te okoliczności nie wynikają, zaś odosobnione pomówienia w tym zakresie S. P. nie znajdują potwierdzenia w prawidłowo ocenionym przez Sąd materiale dowodowym;

b/ nie uwzględnienie przez Sąd jako okoliczności łagodzącej w zakresie czynu przypisanego w pkt. 2 wyroku przyznanie się do jego popełnienia i pojednanie się oskarżonego ze sprawcą, co miało istotny wpływ na wymiar orzeczonej kary za ten czyn.

2.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, iż oskarżony S. dopuścił się rozboju na osobie K. P. w typie podstawowym tj. wyczerującym znamiona art. 280 § 1 kk, gdy w rzeczywistości, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy (zeznania K. P., M. Z., przyjęte przez pokrzywdzonego przeprosiny oskarżonego), wskazuje, iż zasadnym było rozważenie możliwości nadzwyczajnego złagodzenia wymierzonej kary (art. 280 § 1 kk w zw. z art. 60 § 2 pkt. 1 kk), lub przyjęcie, iż czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi (art. 280 § 1 kk w zw. z art. 283 kk) i wymierzenie łagodniejszej kary pozbawienia wolności.

W konkluzji wniósł o :

- rozwiązanie kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w pkt. 3 wyroku;

- zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 2 poprzez uznanie, ze czyn którego dopuścił się oskarżony S. wyczerpuje znamiona art. 280 § 1 kk w zw. z art. 283 kk i wymierzenie na tej podstawie łagodniejszej kary pozbawienia wolności, uwzględnienie wobec pojednania się oskarżonego z pokrzywdzonym K. P. i naprawieniem szkody zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary tj. art. 280 § 1 kk w zw. z art. 60 § 2 pkt 1 kk i na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 60 § 6 pkt 3 kk wymierzenie łagodniejszej kary pozbawienia wolności;

- wymierzenie za czyny z pkt 1 i 2 wyroku kary łącznej w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat i oddanie oskarżonego w tym okresie, na podstawie art. 73 § 2 kk pod dozór kuratora sądowego,

Nadto wniósł o dopuszczenie dowodu z dokumentów i zaliczenie ich w poczet materiału dowodowego:

- oświadczenia H. A., dokumentacji lekarskiej H. A., oświadczenie G. S. na okoliczność zachowania się Ł. S. po popełnieniu czynów zabronionych, stopnia jego demoralizacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Na skutek apelacji, doszło do zmiany zaskarżonego wyroku, poprzez uzupełnienie opisu czynu przypisanego oskarżonym P. K. (1), K. S. (1), A. M. oraz Ł. S. w punkcie 1 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że po słowach „działając wspólnie i w porozumieniu” dodano słowa „publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego” oraz uzupełniono podstawę skazania i wymiaru kary za ten czyn o przepis art. 57a§1kk, nadto uchylono rozstrzygnięcie zawarte w pkt 4 i 5 zaskarżonego wyroku, na podstawie art. 63 a § 1 kk na poczet orzeczonych wobec P. K. (1), K. S. (1) i A. M. kar pozbawienia wolności zaliczył sąd odwoławczy okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 14 października 2011 roku do dnia 1 czerwca 2012 roku.

Na samym wstępie konieczne jest wyeksponowanie, iż żaden ze skarżą­cych w gruncie rzeczy nie kwestionuje poczynionych przez Sąd I instancji usta­leń faktycznych co do przebiegu zdarzeń podlegających ocenie odwoławczej.

W tej sytuacji z urzędu trzeba pokreślić, iż ustalenia faktyczne sądu wyrokują­cego w pierwszej instancji pozostają pod ochroną zasady swobodnej oceny do­wodów, bowiem organ ten rozważył we wzajemnym ze sobą powiązaniu, wyni­kające z każdego z zebranych w sprawie dowodów okoliczności, które mogły mieć i miały znaczenie dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonych.

Wysnute wnioski odnoszące się do odtwarzania chronologii przestępczych za­chowań są wynikiem wszechstronnej oceny dowodów, przy czym każdy z nich traktowany był równorzędnie.

Dowody stanowiące podstawę ustaleń faktycznych były zresztą obiektywnie przekonywalne i dawały tak wysoki stopień prawdopodobieństwa, że normalnie oceniający człowiek mógł z łatwością zostać przekonany o prawdziwości okre­ślonego ustalenia faktycznego. Zasadnie więc wywołały one całkowite przeko­nanie organu rozstrzygającego, tak o prawdziwości danego ustalenia faktycz­nego jak i jego niezbędności.

I.

Odnosząc się do apelacji prokuratora, to nie można odmówić słuszności jej wywodom, jak chodzi o potrzebę zastosowania art. 57 „a” § 1 k.k.

Możliwość wydania orzeczenia zmieniającego, a nie kasatoryjnego, jak chciał tego oskarżyciel publiczny, stąd wynika, że Sąd meriti poczynił w tym kierunku niezbędne ustalenia faktyczne.

Musiał bowiem Sąd Okręgowy wziąć pod uwagę, że przepis art. 454 § 2 kpk wprowadza istotne ograniczenie dla orzeczenia reformatoryjnego sądu odwo­ławczego (w kwestii kary) w postaci reguły ne peius. Reguła ta oznacza zakaz modyfikowania przez sąd odwoławczy ustaleń faktycznych niekorzystnych dla oskarżonego, chociażby zmiany te pozostawały w granicach skargi apelacyjnej. Zakaz ten obejmuje każde przeobrażanie ustaleń faktycznych przez sąd odwo­ławczy. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji przez sąd odwoławczy w świetle art. 454 § 2 kpk łączyć się może ze zmianą ocen wyrażonych przez ten sąd, zaś zakazem objęta jest modyfikacja (na niekorzyść) sfery faktów.

Wracając zaś do meritum. Ustalił Sąd Rejonowy, że:

⚫

sprawcy pozosta­wali pod wpływem alkoholu,

⚫

zdarzenia przebiegały w miejscach do których dostęp miała nieograni­czona liczba osób postronnych,

⚫

działali bez powodu.

Zgodnie z art. 115 § 21 Kodeksu karnego, występkiem o charakterze chuligań­skim jest zachowanie polegające na umyślnym zamachu na zdrowie, na wol­ność, na cześć lub niety­kalność cielesną, na bezpieczeństwo powszechne, na działalność instytucji pań­stwowych lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny, albo na umyśl­nym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego po­wodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego. Oskarżeni zachowaniem swoim godzili w dobra prawne wyżej wska­zane, takie jak: niety­kalność cielesna, wolność i zdrowie pokrzywdzonych. Ale nie tylko. Bardzo wyraźnie przebija w nich (w działaniach oskarżonych) zamach na porządek publiczny. Głównym motywem działania oskarżonych była chęć „wyżycia się”, poprzez zaczepki i bicie bez­bronnych i słabszych od nich ludzi, którzy przypadkowo znaleźli się na ich dro­dze. Oskarżeni znajdowali przyjem­ność w ich zaczepianiu, biciu, zastraszaniu i poniżaniu. Był to sposób na wyła­dowanie własnej agresji i o to przede wszyst­kim im chodziło.

Oskarżeni podkreślili swoją wyższość i całkowite panowanie nad pokrzywdzo­nymi i z tego czerpali satysfakcję. To uzasadnia by oceniać ich czyn, jako oka­zujący rażące lekceważenie porządku prawnego, podjęty bez powodu lub z oczywiście błahego powodu w rozumieniu art. 115 § 21 k.k. Oczywista jest także sprawa publicznego charakteru tego czynu, dokonanego przecież na ulicy, a więc miejscu swobodnie dostępnym dla nieoznaczonych indywidualnie osób, w któ­rym każdy ma prawo czuć się bezpiecznie i swobodnie. Oskarżeni nato­miast (po spożyciu alkoholu na stadionie) przebywali tam tylko po to, żeby swobodę tę innym naruszyć i dopuszczać się na nich aktów agresji.

Przesłanka „działania bez powodu” odnosi się do motywacji (pobudek) podję­tego działania. Ma ona wprawdzie charakter subiektywny, ale oceniana powinna być na podstawie przyjmowanych w społeczeństwie kryteriów, ocen i wartości. Agresja i lekceważenie innych, to wartości nie akceptowane społecznie, które pozwalałyby na przyjęcie, że mieli powód do naruszania nietykalności cielesnej innych obywateli, chociażby błahy w rozumieniu art. 115 § 21 k.k.

Prostą konsekwencją takiego stanu rzeczy jest uchylenie rozstrzygnięcia o warunkowej postaci wykonania orzeczonych kar pozbawienia wolności orze­czonych za czyn opisany w zarzucie I.

Daleko idąca demoralizacja sprawców, towarzysząca im wyjątkowo zła wola i determinacja przestępcza, brutalność w działaniu, a także łatwość w powzięciu decyzji o popełnieniu takiego przestępstwa, to okoliczności sprzeciwiające się zastosowaniu wobec nich dobrodziejstwa, o którym mowa w art. 69 k.k. Taka modyfikacja wyroku jest dopuszczalna, bowiem o tym, czy rzeczywiście doko­nano nowego ustalenia faktycznego w określonej kwestii, stanowi merytoryczna zawartość rozważań, a nie aspekt formalny, przejawiający się używaniem w tych rozważaniach - równoważnych pojęciowo wyrażeń i zwrotów ustawowych. Dopuszczalna jest inna ocena faktów, jak też inna ocena pozytywnej prognozy, w rozumieniu art. 69 § 1 k.k., bardziej niekorzystna dla oskarżonych, gdyż nie jest to zmiana ustaleń faktycznych w rozumieniu wspominanego już wyżej art. 454 § 2 k.p.k.

Choroba bliskich nie stanowi szczególnej okoliczności, która mogłaby uzasad­niać warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec sprawcy występku chuligańskiego. Tak samo fakt podjęcia przez oskar­żonego pracy czy kontynuowania nauki, to okoliczności z pewnością pozytywne w ich życiu, choć nie nadzwyczajne i nie tego rodzaju, aby mogły przesądzić o konieczności wyjątkowego ich traktowania przy wymiarze kary.

II.

Apelacja obrońcy Ł. S. nie przekonuje.

Próba umniejszenia roli tegoż oskarżonego w sprawstwie występku roz­boju nie znajduje wsparcia w zebranym materiale dowodowym. Pejoratywne oceny apelacji odnoszące się do depozycji współsprawcy S. P. i nazywanie ich „odosobnionymi pomówieniami” muszą zostać potraktowane tylko jako wypowiedzi nie mające wpływu na ocenę dowodów, wyartykułowane jedynie dla potrzeb taktyki procesowej.

Niewątpliwym jest więc, że to właśnie oskarżony przez cały czas towarzyszył pokrzywdzonemu jako pasażer jego samochodu, choć dysponował własnym pojazdem mechanicznym (skuterem); przyzwalając, by w ostatniej chwili przed rozpoczęciem akcji przestępczej odjechał nim M. Z. (2). N.­wym jest też, iż to właśnie oskarżony S. jako pierwszy ze współspraw­ców przeszukiwał kieszenie po­krzywdzonego, gdy ten leżał „na ziemi” przytło­czony ciężarem „mężczyzny w białej bluzie”; niewątpliwym jest też, że to on właśnie zachęcił współsprawców również do przeszukania samochodu po­krzywdzonego.

Ustalenia Sądu Rejonowego co do osoby inicjatora przedmiotowego rozboju nie są więc nieuprawnioną próbą zafałszowania rzeczywistości, a wynikają, po pro­stu, z całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie.

Wypadek przestępstwa mniejszej wagi zachodzi wówczas, gdy znamiona przestępstwa, przede wszystkim przedmiotowe, cechują się niewysoką spo­łeczną szkodliwością, zaś jego sprawca nie jest na tyle niebezpieczny dla społe­czeństwa, aby stosować w stosunku do niego zwykłą karę przewidzianą za zre­alizowane przez niego przestępstwo. Poczynania oskarżonego jeszcze przed datą czynu opisanego w zarzucie II, sprzeciwiają się możliwości ocen jakich oczekuje skarżący. O kwalifikowaniu zachowania jako wypadku mniejszej wagi decydują okoliczności, które zaliczane są do znamion typu czynu zabronionego, czyli przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu, szczególnie uwzględniające te elementy, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw.

Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, użyte środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem, czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia prze­stępstwa oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego.

Wśród elementów strony podmiotowej istotne są: stopień zawinienia oraz mo­tywacja i cel działania sprawcy. W przedmiotowej sprawie te elementy układają się dla oskarżonego wyjątkowo niekorzystnie, przeto nie stwarzają podstaw do oceny prawno-karnej lansowanej przez autora apelacji.

Z przedstawionych powodów apelacja obrońcy oskarżonego Ł. S. nie mogła zostać uwzględniona.