Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 września 2015 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie IV Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Jakub Wiliński

Protokolant Anna Komaniecka-Ptasznik

w obecności prokuratora Roberta Śledzińskiego

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2014 r., 25 marca 2014 r., 10 czerwca 2014 r., 2 października 2014 r., 11 grudnia 2014 r., 5 marca 2015 r., 5 maja 2015 r., i 8 września 2015 r.

sprawy A. J. urodzonego (...) w Ś., syna M. i K. z domu I.,

oskarżonego o to, że:

1. w okresie od 14.01.2004 r. do 16.04.2004 r. w S., działający wspólnie i w porozumieniu z M. M. (1) i ustaloną osobą nr 1, kierowani przez M. M. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia, wprowadzili w błąd Towarzystwo Ubezpieczeń (...) S. A. Oddział Terenowy w S., plac (...), (...)-(...) S., co do okoliczności dotyczących zaistnienia zdarzenia drogowego - istotnych z punktu widzenia podstaw wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia OC seria (...) samochodu marki F. (...) nr rej. (...), w ten sposób, że w dniu 14.01.2004 r. przy ul. (...) ustalona osoba nr 1 spowodowała zdarzenie drogowe, będące podstawą do wypłaty odszkodowania, uderzając kierowanym przez siebie samochodem marki F. (...) nr rej. (...) w zaparkowany w tym miejscu celowo przez A. J. samochód marki M. (...) nr rej. (...), w następstwie czego ten ostatni pojazd doznał szeregu uszkodzeń po lewej stronie, następnie ustalona osoba nr 1 złożyła fałszywą relację o rzekomo przypadkowym przebiegu zdarzenia przybyłym na miejsce funkcjonariuszom Policji, wyłudzając w ten sposób poświadczenie nieprawdy w postaci nierzetelnej dokumentacji policyjnej, którą A. J. posłużył się przedkładając 15.01.2004 r. w towarzystwie ubezpieczeniowym, składając przy tym, podobnie jak i potem ustalona osoba nr 1 dnia 16.02.2004 r., fałszywe oświadczenie o przebiegu kolizji, przez co doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 14.640,90 zł na szkodę Towarzystwa Ubezpieczeń (...) S.A. (aktualnie (...) S.A., nr szkody 5/10-10/2004), z czego A. J. uzyskał kwotę 4.000 zł, M. M. (1) był zaś pomysłodawcą przestępstwa, osobą planującą jego przebieg, angażującą doń obu kierowców, wydającą im polecenia przez telefon i koordynującą telefonicznie poszczególne kroki podejmowane przez bezpośrednich sprawców,

to jest o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk,

2. w okresie od 7.07.2004 r. do 4.08.2004 r. w S., działając wspólnie i w porozumieniu z M. M. (1) i innymi dwiema ustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia, wprowadzili w błąd (...) S.A., co do okoliczności dotyczących zaistnienia zdarzenia drogowego - istotnych z punktu widzenia podstaw wypłaty odszkodowań z tytułu umów ubezpieczenia AC nr (...) samochodu osobowego marki V. (...) nr rej. (...) kierowanego przez pierwszą ustaloną osobę, OC nr (...) samochodu osobowego marki F. (...) nr rej. (...) kierowanego przez drugą ustaloną osobę oraz OC nr (...) samochodu osobowego marki B. (...) nr rej. (...) kierowanego przez A. J., w ten sposób, że w dniu 7.07.2004 r. na drodze krajowej nr K-3 pomiędzy S. a S., spowodowali zdarzenie drogowe, będące podstawą do wypłaty odszkodowania, polegające na tym, że samochód marki V. (...) o nr rej. (...) kierowany przez pierwszą ustaloną najechał na stojący samochód osobowy marki F. (...) o nr rej. (...) kierowany przez drugą ustaloną osobę, który uderzył z kolei w samochód osobowy marki B. (...) o nr rej. (...) kierowany przez A. J., stojący na skrzyżowaniu z rzekomym zamiarem skrętu na drogę (...) w kierunku K. i ustępujący rzekomo pierwszeństwa przejazdu samochodom jadącym z naprzeciwka, następnie A. J., M. M. (1) i pierwsza ustalona osoba złożyli fałszywą relację o przebiegu zdarzenia przybyłym na miejsce funkcjonariuszom policji, przy czym w szczególności M. M. (1) oświadczył, że to on kierował pojazdem marki F. (...), wyłudzając w ten sposób poświadczenie nieprawdy w postaci nierzetelnej dokumentacji policyjnej, w celu posłużenia się nią w towarzystwie ubezpieczeniowym, jak też złożyli u ubezpieczycieli fałszywe oświadczenia o przebiegu zdarzenia: A. J. w dniu 12.07.2004 r., ustalona osoba w dniu 9.07.2004 r., M. M. (1) w dniu 8.07.2004 r., przez co doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) S.A. w kwocie 28.600 zł w ramach postępowania szkodowego nr (...) z tytułu szkody w samochodzie V. (...) nr rej. (...) na rzecz pierwszej ustalonej osoby, w kwocie 22.080 zł w ramach postępowania szkodowego nr (...) z tytułu szkody w samochodzie marki F. (...) nr rej. (...) na rzecz M. M. (1), w kwocie 11.122,72 zł - w ramach postępowania szkodowego nr (...) z tytułu szkody w samochodzie marki B. (...) nr rej. (...) w całości na rzecz A. J., wszystko w łącznej kwocie 61.802,72 zł, przy czym M. M. (1) był pomysłodawcą przestępstwa, osobą planującą jego przebieg i angażującą doń kierowców,

to jest o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk ,

a nadto sprawy:

A. J.,

T. L. urodzonego (...) w D. syna C. i K. z domu K.,

oraz K. J. (1) urodzonej (...) w Ś., córki P. i K. zd. S.,

oskarżonych o to, że:

3. w okresie od 20.11.2004 r. do 14.12.2004 r. w S., A. J. działając wspólnie i w porozumieniu z K. J. (1) i T. L., przy pomocy M. M. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia, wprowadzili w błąd (...) S.A. co do okoliczności dotyczących przebiegu zdarzenia drogowego - istotnych z punktu widzenia podstaw wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia AC nr (...) samochodu osobowego marki O. (...) o nr rej. (...), poprzez spowodowanie w dniu 20.11.2004 r. na autostradzie (...) w kierunku K. na wysokości zjazdu w kierunku miejscowości K., zdarzenia drogowego, stwarzającego pozór, że kierowany przez A. J. samochód osobowy marki O. (...) o nr rej. (...) nie ustąpił pierwszeństwa podczas zmiany pasa ruchu T. L. kierującemu samochodem marki H. (...) o nr rej. (...), w następstwie czego samochód kierowany przez T. L. uderzył w barierą energochłonną, a następnie K. J. (1) złożyła u ubezpieczyciela fałszywe oświadczenie, że to ona kierowała pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...), zaś T. L. spowodował złożenie przez świadka K. L. u ubezpieczyciela nieprawdziwej relacji o przebiegu kolizji, przez co doprowadzili w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) S.A. w kwocie 13.653,98 zł, z których 4.712,40 zł wypłacona została na rzecz K. J. (1), w tym kwota 2.161,40 zł została przelana na jej rachunek bankowy, a kwota 2.551 zł potrącona została na poczet II, III i IV raty jej składki ubezpieczeniowej w ramach postępowania szkodowego nr SZ00 (...), zaś kwota 8.941,58 zł wypłacona została na rzecz K. L. i przelana na konto warsztatu L. J. naprawiającego jej pojazd w ramach postępowania szkodowego nr (...), przy czym M. M. (1) skontaktował pomysłodawcę przestępstwa T. L. z A. J., ustalił rozmiar szkód do jakich należało doprowadzić w celu uzyskania satysfakcjonującego odszkodowania, jak i uczestniczył w zaplanowaniu przebiegu kolizji,

to jest o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk ,

a nadto sprawy:

A. J.

oskarżonego o to, że:

4. w okresie od 2.03.2005 r. do 23.03.2005 r. w S., A. J. działając wspólnie i w porozumieniu z M. M. (1) oraz ustaloną osobą, na polecenie i kierowani przez M. M. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia, wprowadzili w błąd (...) S.A., co do okoliczności zdarzenia drogowego - istotnych z punktu widzenia podstaw wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia AC nr (...) samochodu marki C. (...) nr rej. (...), poprzez spowodowanie w dniu 2.03.2005 r. na zjeździe z autostrady (...) w kierunku na miejscowość C., zdarzenia drogowego, stwarzającego pozór, że kierowany przez A. J. samochód marki C. (...) o nr rej. (...) przy zmianie kierunku ruchu z prawego na lewy pas drogi uderzył prawy bok samochodu osobowego marki O. (...) nr rej. (...) kierowanego przez ustaloną osobę, w następstwie czego ten uderzył w barierki, a następnie złożyli fałszywe oświadczenia o rzekomo przypadkowym przebiegu kolizji, przez co doprowadzili w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) S. A. w łącznej kwocie 23.304,79 zł, w tym 8.263,46 zł na rzecz A. J., z czego kwota 4.493,33 zł została przelana na jego rachunek bankowy, a kwota 3.770,13 zł została potrącona na poczet składki ubezpieczeniowej w ramach postępowania szkodowego nr (...) oraz w kwocie 15.041,33 zł na rzecz ustalonej osoby w ramach postępowania szkodowego nr (...), przy czym M. M. (1) jako pomysłodawca przestępstwa i rzeczywisty właściciel samochodu marki O. (...) o nr rej. (...), wykorzystując uzależnienie od siebie ustalonej osoby polecił mu wykonanie czynu zabronionego i ustalił ogólny przebieg kolizji,

to jest o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk,

5. w okresie od 13.11.2005 r. do 29.11.2005 r. nieopodal M. i w S., działając wspólnie i w porozumieniu z R. K., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia, wprowadzili w błąd (...) S.A., którego następcą prawnym jest (...) S.A., co do okoliczności dotyczących czasu, miejsca oraz faktu samego zaistnienia zdarzenia drogowego - istotnych z punktu widzenia podstaw wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia samochodu marki R. (...) o nr rej. (...), poprzez spowodowanie w dniu 13.11.2005 r. na parkingu przy wyjeździe z M., będącego punktem wyjściowym do pokazowego rezerwatu żubrów, fikcyjnego w istocie zdarzenie drogowego, stwarzającego pozór, iż przy ul. (...) w S. o godzinie 20:40 kierowany przez R. K. samochód marki R. (...) o nr (...) uderzył w tył kierowanego przez A. J. samochodu m-ki C. (...) o nr rej. (...), a następnie złożyli w towarzystwie ubezpieczeniowym fałszywe oświadczenia o przebiegu kolizji, przez co doprowadzili w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) S.A., nr szkody (...), w kwocie 8.700 zł przelanych na rachunek bankowy A. J.,

to jest o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk,

a nadto sprawy:

A. J., K. J. (1) i

M. L., urodzonego (...) w C., syna S. i Z. z domu K.,

oskarżonych o to, że:

6. w okresie od 18.01.2005 r. do 4.02.2005 r. w S., A. J. działając wspólnie i w porozumieniu z K. J. (1), M. L. i M. M. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia, wprowadzili w błąd (...) S.A., co do okoliczności dotyczących czasu, miejsca oraz faktu samego zaistnienia zdarzenia drogowego - istotnych z punktu widzenia podstaw wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia AC nr (...) samochodu osobowego marki O. (...) o nr rej, (...) oraz OC nr (...) samochodu osobowego marki M. o nr rej. (...), poprzez spowodowanie w dniu 19.01.2005 r. pomiędzy rondem przy wyjeździe na Autostradę (...) a zjazdem na miejscowość U., fikcyjnego w istocie zdarzenia drogowego, stwarzającego pozór, że kierowany rzekomo przez K. J. (1), zaś w rzeczywistości przez A. J., samochód osobowy marki O. (...) o nr rej. (...) dokonując rzekomo manewru wyprzedzania innego nieustalonego pojazdu, spowodował zepchnięcie samochodu osobowego marki M. o nr rej. (...) kierowanego przez M. L. na lewe pobocze, w następstwie czego ten pojazd otarł się lewym bokiem o rosnące na poboczu drzewo, podczas gdy w rzeczywistości uszkodzenia obu pojazdów powstały 18.01.2005 r. na terenie warsztatu (...) M. przy ul. (...) w S. wskutek celowego działania A. J., M. M. (1) i M. L., a następnie K. J. (1) i M. L. złożyli nierzetelne oświadczenia o rzekomym przebiegu kolizji w towarzystwach ubezpieczeniowych, przez co doprowadzili w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) S. A. w łącznej wysokości 17.385,11 zł, w tym w kwocie 10.395,85 zł w ramach postępowania szkodowego (...)na rzecz M. L. oraz w kwocie 6.989,26 zł w ramach postępowania szkodowego (...)na rzecz K. J. (1), które w dniu 04.02.2005 r. zostały odebrane przez A. J., przy czym M. M. (1) uczestniczył nadto w zorganizowaniu fikcyjnej kolizji,

to jest o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk ,

a nadto sprawy:

A. J. i M. L. ,

oskarżonych o to, że:

7. w okresie od 30.08.2005 r. do 12.09.2005 r. na wyspie W. i w S., A. J. działając wspólnie i w porozumieniu z M. L., przy pomocy M. M. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia, wprowadzili w błąd (...) S.A. co do okoliczności dotyczących czasu, miejsca oraz faktu samego zaistnienia zdarzenia drogowego - istotnych z punktu widzenia podstaw wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia AC nr (...) samochodu marki D. (...) nr rej. (...) oraz OC nr OC nr (...) samochodu osobowego marki M. nr rej. (...), poprzez spowodowanie w dniu 30.08.2005 r. na drodze krajowej nr (...) S. - Ś. na wysokości M. zdarzenia drogowego, stwarzającego pozór, że kierowany przez A. J. samochód marki D. (...) o nr rej. (...) na skrzyżowaniu drogi (...) z drogą do L., jadąc od strony miejscowości Z. i W., wymusił pierwszeństwo przejazdu wobec M. L. kierującego samochodem osobowym marki M. o nr rej. (...), a następnie obaj złożyli u ubezpieczycieli fałszywe oświadczenia o przebiegu kolizji, przez co doprowadzili w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) S.A. w łącznej kwocie 22.072,76 zł, w tym w kwocie 10.970,06 zł w ramach postępowania szkodowego nr (...) wypłaconych na rzecz M. L. oraz w kwocie 11.102,70 zł w ramach postępowania szkodowego nr (...) na rzecz A. J., przy czym M. M. (1) ustalił przebieg kolizji i zaproponował M. L. w niej udział, otrzymał od M. L. w całości kwotę odszkodowania, z której wypłacił mu 2.500 zł za udział w kolizji,

to jest o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk,

a nadto sprawy M. L.

oskarżonego o to, że:

8. w dniu 30.11.2009 r. w S., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i uzyskania pożyczki pieniężnej nr (...) na kwotę 14.511,63 zł, przedłożył w Banku (...) S.A. pisemne nierzetelne oświadczenie dot. wysokości i źródła dochodu oraz niepogorszenia się swojej sytuacji finansowej na dzień składania wniosku w stosunku do sytuacji z wniosku z dnia 27.10.2006 r. o pożyczkę złożonego w tym samym banku i wskazania, że od lutego 2006 r. zatrudniony jest na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony jako specjalista w firmie (...) przy ul. (...) w S. ze średnim miesięcznym wynagrodzeniem brutto 3.200 zł, które to oświadczenie miało istotne znaczenie dla oceny zdolności kredytowej, czym działał na szkodę Banku (...) S.A.,

to jest o czyn z art. 297 § 1 kk ,

I.  uznaje A. J. za winnego popełnienia wszystkich zarzuconych mu czynów, opisanych w pkt. 1, 2, 3, 4, 5, 6 i 7 zarzutu, przy czym:

-.

-

do opisu każdego z nich, po słowie „działając” dodaje zwrot „w krótkich odstępach czasu, ze z góry powziętym zamiarem,”

-

w czynie z pkt. 4 zarzutu zwrot „w łącznej kwocie 23.304,79 zł, w tym 8.263,46 zł na rzecz A. J., z czego kwota 4.493,33 zł została przelana na jego rachunek bankowy, a kwota 3.770,13 zł została potrącona” zastępuje zwrotem „w łącznej kwocie 21.814,66 zł, w tym 6.733,33 zł na rzecz A. J., z czego kwota 4.493,33 zł została przelana na jego rachunek bankowy, a kwota 2.280 zł została potrącona”,

-

każdy z czynów z pkt. 1 oraz pkt. 3-7 zarzutu kwalifikuje z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk,

-

czyn z pkt. 2 zarzuty kwalifikuje z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk w zb. z art. 272 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

i za występki te na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk oraz przy zastosowaniu art. 60 § 3 i § 6 pkt. 4 kk wymierza oskarżonemu kary:

-.

-

za czyn z pkt. 1 zarzutu grzywnę 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych określając wysokość stawki na 50 (pięćdziesiąt) złotych,

-

za czyn z pkt. 2 zarzutu grzywnę 70 (sześćdziesięciu) stawek dziennych określając wysokość stawki na 50 (pięćdziesiąt) złotych,

-

za czyny z pkt. 3, 4 i 6 zarzutu, przy przyjęciu, iż stanowią one ciąg przestępstw z art. 91 § 1 kk, grzywnę 100 (stu) stawek dziennych określając wysokość stawki na 50 (pięćdziesiąt) złotych,

-

za czyny z pkt. 5 i 7 zarzutu, przy przyjęciu, iż stanowią one ciąg przestępstw z art. 91 § 1 kk, grzywnę 90 (dziewięćdziesięciu) stawek dziennych określając wysokość stawki na 50 (pięćdziesiąt) złotych,

II.  na podstawie art. 91 § 2 kk łączy oskarżonemu A. J. wymierzone w pkt. I grzywny i orzeka wobec tego oskarżonego karę łączną grzywny 200 (dwustu) stawek dziennych określając wysokość stawki na 50 (pięćdziesiąt) złotych,

III.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary łącznej grzywny warunkowo zawiesza oskarżonemu A. J. na okres próby 3 (trzech) lat,

IV.  uznaje K. J. (1) za winną popełnienia zarzuconych jej czynów, opisanych w pkt. 3 i 6 zarzutu, przy czym do opisu każdego z nich, po słowie „działając” dodaje zwrot „w krótkich odstępach czasu, ze z góry powziętym zamiarem,”, a nadto każdy z tych czynów kwalifikuje z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i za występki te, przy przyjęciu, iż stanowią one ciąg przestępstw z art. 91 § 1 kk, na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk oraz art. 33 § 2 kk wymierza oskarżonej karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 40 (czterdziestu) stawek dziennych określając wysokość stawki na 20 (dwadzieścia) złotych,

V.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonej K. J. (1) na okres próby 2 (dwóch) lat,

VI.  uznaje T. L. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w pkt. 3 zarzutu, przy czym do opisu czynu, po słowie „działając” dodaje zwrot „w krótkich odstępach czasu, ze z góry powziętym zamiarem,”, a nadto czyn ten kwalifikuje z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk – i za występek ten na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk oraz art. 33 § 2 kk wymierza oskarżonemu karę 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych określając wysokość stawki na 20 (dwadzieścia) złotych,

VII.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu T. L. na okres próby 2 (dwóch) lat,

VIII.  uznaje M. L. za winnego popełnienia czynów zarzuconych mu czynów, opisanych w pkt. 6 i 7 zarzutu, przy czym do opisu każdego z nich, po słowie „działając” dodaje zwrot „w krótkich odstępach czasu, ze z góry powziętym zamiarem,”, a nadto każdy z tych czynów kwalifikuje z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk – i za każdy z tych występków na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierza oskarżonemu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

IX.  uznaje M. L. za winnego tego, że w okresie od 30 listopada 2009 r. do 3 grudnia 2009 r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, to jest uzyskania pożyczki, złożył w dniu 30 listopada 2009 r. w Banku (...) S.A. nierzetelne pisemne oświadczenie o niepogorszeniu się jego sytuacji finansowej, nawiązując tym samym do posiadanego już przez ww. bank nierzetelnego pisemnego oświadczenia o rzekomym zatrudnieniu na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony jako specjalisty w firmie (...) przy ul. (...) w S. ze średnim miesięcznym wynagrodzeniem brutto 3.200 zł – które to oświadczenie miało istotne znaczenie dla oceny zdolności kredytowej – przez co wprowadził pracownika ww. banku w błąd co do swej zdolności kredytowej, w wyniku czego udzielona mu została pożyczka nr (...) w kwocie 14.511 zł, czym działał na szkodę Banku (...) S.A., to jest czynu z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za występek ten na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierza oskarżonemu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

X.  na podstawie art. 85 i 86 § 1 kk łączy oskarżonemu M. L. wymierzone mu w pkt. VIII i IX kary pozbawienia wolności i orzeka wobec tego oskarżonego karę łączną 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

XI.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu M. L. na okres próby 2 (dwóch) lat,

XII.  na podstawie 46 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk zobowiązuje oskarżonych do częściowego naprawienia szkód wyrządzonych popełnionymi przestępstwami, to jest zobowiązuje:

⚫

A. J. do zapłaty na rzecz:

-

(...) S.A., w odniesieniu do szkody nr 5/10-10/2004, kwoty 14.640,90 zł,

-

(...) S.A., w odniesieniu do szkody nr (...), kwoty 11.122,72 zł,

-

(...) S.A., w odniesieniu do szkody nr (...), kwoty 6.733,33 zł,

-

(...) S.A., w odniesieniu do szkody nr (...), kwoty 8.700 zł,

-

(...) S.A. w odniesieniu do szkody nr (...), kwoty 11.102,70 zł

⚫

A. J. i K. J. (1) solidarnie do zapłaty na rzecz:

-

(...) S.A., w odniesieniu szkody nr SZ00 (...), kwoty 4.712,40 zł,

-

(...) S.A., w odniesieniu do szkody nr (...), kwoty 6.989,26 zł,

⚫

T. L. do zapłaty na rzecz (...) S.A., w odniesieniu do szkody nr (...), kwoty 8.941,58 zł,

⚫

M. L. do zapłaty na rzecz:

-

(...) S. A., w odniesieniu do szkody nr(...), kwoty 10.357,85 zł,

-

(...) S. A. w odniesieniu do szkody nr (...), kwoty 10.970,06 zł,

XIII.  na podstawie art. 627 kpk, art. 633 kpk i art. 2 ust. 1 pkt. 3 i 4 oraz art. 3 ust. 1 zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w częściach: 5/8 od A. J. oraz po 1/8 od K. J. (1), T. L. i M. L., w tym opłaty karne w kwotach:

-

1.000 (jednego tysiąca) złotych od A. J.,

-

340 (trzystu czterdziestu) złotych od K. J. (1),

-

500 (pięciuset) złotych od T. L.,

-

300 (trzystu) złotych od M. L..

sygn. akt IV K 1442/12

UZASADNIENIE

M. M. (1) prowadził warsztat samochodowy (...) M. Blacharstwo Lakiernictwo przy ul. (...) w S.. W roku 2003 M. M. (1) zawarł znajomość z A. J., z którym uzgodnił następnie możliwość zaaranżowaniu kolizji pomiędzy należącym do A. J. samochodem m-ki M. (...) nr rej. (...), a samochodem m-ki F. (...) o nr rej. (...) M. W. – innego znajomego M. M. (1). W następstwie takiej kolizji, której sprawcą miał być M. W., A. J. uzyskać miał wysokie odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia OC M. W.. Naprawa zaś aut odbywać się miała za pośrednictwem warsztatu M. M. (1). Do kolizji doszło w dniu 14 stycznia 2004 r. przy ul. (...) w S.. Przebieg kolizji nastąpił zgodnie z ustaleniami mężczyzn. W jej efekcie na rzecz A. J. wypłacone zostało odszkodowanie w kwocie 14.640,90 zł, którą wszyscy trzej mężczyźni podzielili między siebie.

Od tego czasu M. M. (1) i A. J. i M. M. (1) uzgodnili i przeprowadzili jeszcze 6 innych zdarzeń mających postać uprzednio zaaranżowanych kolizji samochodowych, gdzie dochodziło następnie do uzyskania odszkodowania od ubezpieczycieli biorących udział w kolizji pojazdów.

Dowody:

- wyjaśnienia A. J., k. 3-12, 367-371, 979, 1008v,

- wyjaśnienia M. M. (1), k. 385-392, 442, 628-651, 961v,

- wyjaśnienia K. J. (1), k. 375-377, 996,

- zeznania i wyjaśnienia R. K., k. 613-617, 1051v,

- wyjaśnienia Z. J., k. 427-431, 648,

- wyjaśnienia D. R., k. 668-669,

- wyjaśnienia M. L., k. 419-424, 1025,

- załączniki do akt sprawy nr 1, 2, 4-7.

Jedną z tych kolizji była kolizja pomiędzy samochodem A. J. O. (...) nr rej. (...) zarejestrowanego na żonę A. K. J., a samochodem marki H. (...) nr rej. (...) zarejestrowanego na K. L. – żonę oskarżonego T. L..

W listopadzie 2004 r. A. J. skontaktował się z M. M. (1). W trakcie rozmowy M. M. (1) wskazał, że jego znajomy o pseudonimie (...) zainteresowany jest zaaranżowaniem kolizji samochodowej z udziałem swego samochodu. Nie mógł bowiem sprzedać tego auta i poprzez spowodowanie kolizji chciał uzyskać za nie pieniądze z ubezpieczenia. A. J. stwierdził, że może wziąć udział w takiej kolizji. Wówczas M. M. (1) wskazał mu, że do zdarzenia dojdzie wieczorem, na autostradzie przy zjeździe na S.-K.. Znajomy M. M. (1) będzie jechał prawym pasem, a A. J. skręci z lewego pasa w stronę zjazdu, obetrze się o lewy bok samochodu znajomego M. M. (1) i zepchnie ten samochód na barierkę energochłonną. Chodziło bowiem o to, by w uderzonym aucie powstały uszkodzenia z obu stron, gdyż dokonane przez M. M. (1) wyliczenia wskazywały, iż tylko w ten sposób uzyskana zostanie w tym aucie na tyle istotna szkoda, która pozwoli na uzyskanie odpowiedniego odszkodowania. M. M. (1) wskazał też, że na miejsce kolizji nie będzie wzywana Policja.

Dowody:

- wyjaśnienia A. J., k. 3-12, 367-371, 979, 1008v,

- wyjaśnienia M. M. (1), k. 385-392, 442, 628-651, 961v.

Następnie w dniu 16 listopada 2004 r. M. M. (1) skontaktował się telefonicznie z oskarżonym T. L..

Dowody:

- analiza połączeń, k. 465-537,

- pismo z (...) Sp. z o.o. k 539-540.

Uzgodnienia co do przebiegu kolizji przeprowadzone były również między A. J., a oskarżonym T. L., który uczestniczyć miał w kolizji jako poszkodowany. Okazało się wówczas, że oskarżony T. L. jest policjantem. Służył w Komendzie Miejskiej w S. w Sekcji Ruchu Drogowego.

Dowody:

- wyjaśnienia A. J., k. 3-12, 367-371, 979, 1008v.

W dniu 20 listopada 2004 r. w godzinach rannych oskarżony T. L. skontaktował się telefonicznie z M. M. (1). Tego samego dnia, stosownie do poczynionych uzgodnień, A. J. poruszał się w samochodem marki O. (...) po autostradzie w okolicach S.. Przed zjazdem z autostrady na kierunek (...) A. J. dojechał do kierowanego przez oskarżonego T. L. samochodu marki H. (...) i uderzył prawym bokiem swego auta w lewy bok auta oskarżonego. Wówczas samochód oskarżonego otarł się prawym bokiem o barierkę energochłonną. Po zdarzeniu mężczyźni rozjechali się do domów nie sporządzając żadnych oświadczeń.

Oskarżony T. L. kontaktował się z M. M. (1) telefonicznie jeszcze w dniach 26 i 28 listopada 2004 r.

Dowody:

- wyjaśnienia A. J., k. 3-12, 367-371, 979, 1008v,

- wyjaśnienia M. M. (1), k. 385-392, 442, 628-651, 961v,

- wyjaśnienia K. J. (1), k. 375-377, 996,

- analiza połączeń, k. 465-537,

- pismo z (...) Sp. z o.o. k 539-540.

W dniu 22 listopada 2004 r. K. J. (1) złożyła w (...) S.A. oświadczenie, w którym przedstawiła okoliczności kolizji swego samochodu z samochodem H. (...) nr rej. (...) kierowanym przez mężczyznę o imieniu T.. Wskazała przy tym, że to ona jechała samochodem O. (...) i to ona wymusiła pierwszeństwo przejazdu. W oświadczeniu K. J. (1) wskazała też, że na skutek kolizji w jej samochodzie uszkodzeniu uległy prawy błotnik tylny i przedni, drzwi prawe, lusterko prawe, próg, przednia prawa felga, zderzak przedni i przednia szyba. W tym czasie samochód K. J. (1) ubezpieczony był w (...) w ramach polisy nr (...). K. J. (1) wystąpiła więc do ubezpieczyciela o odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia AC. Ubezpieczyciel zarejestrował szkodę pod numerem (...). Szkoda oszacowana została na kwotę netto 4.712,40 zł. Z kwoty tej dokonano K. J. (1) potrącenia należności z tytułu składki na ubezpieczenie, a w dniu 1 grudnia 2004 r. na jej rachunek nr (...) przelano kwotę 2.161,40 zł.

Dowody:

- akta szkodowe, załącznik nr 3, k. 1-10, 23, 27-48.

Równolegle z likwidacją szkody zgłoszonej przez K. J. (1), (...) likwidowała też szkodę zgłoszoną w samochodzie m-ki H. (...) o nr rej. (...) przez K. L.. Zgłoszenie tej szkody nastąpiło w dniu 26 listopada 2004 r. Zgłoszenie zarejestrowano pod nr (...). W zgłoszeniu K. L. opisała okoliczności kolizji w analogiczny sposób jak K. J. (1), oraz podała, że w jej samochodzie uszkodzeniu uległy: przedni lewy błotnik, drzwi przednie lewe, przedni prawy błotnik, drzwi przednie i tylne z prawej strony, tylny prawy błotnik i lusterko zewnętrzne prawe. Ubezpieczyciel w dniu 14 grudnia 2004 r. przyznał K. L. odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia OC K. J. (1) w kwocie 8.941,58 zł. Wypłata odszkodowania nastąpiła do warsztatu prowadzonego przez L. J., w którym samochód był naprawiany.

Dowody:

- akta szkodowe, załącznik nr 3, k. 51-110.

A. J. naprawę samochodu O. (...) przeprowadził w warsztacie M. M. (1), gdzie został on naprawiony po niższych kosztach. Gdy uzyskał pieniądze z tytułu odszkodowania zapłacił M. M. (1) za wykonaną naprawę. Wówczas od M. M. (1) dowiedział się, że oskarżony T. L. także uzyskał odszkodowanie.

Dowody:

- wyjaśnienia A. J., k. 3-12, 367-371, 979, 1008v.

Oskarżony T. L. ma 40 lat. Jest żonaty; na utrzymaniu posiada troje dzieci w wieku 17, 11 i 6 lat. Utrzymuje się z emerytury w wysokości 1.860 zł miesięcznie. Oskarżony nie był dotychczas karany sądownie. Biegli psychiatrzy sądowi uznali, iż w okresie objętym zarzutem oskarżony nie miał ograniczonej ani zniesionej zdolności rozpoznawania znaczenia swoich czynów i pokierowania swoim zachowaniem.

Dowody:

- wyjaśnienia oskarżonego T. L., k. 978v,

- dane o karalności, k. 1153,

- opinia sądowo-psychiatryczna, k. 660-663.

T. L. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wskazał, że kolizja była przypadkowa, a sprawczynią kolizji była kobieta. Do zajścia doszło w godzinach wieczornych. Po około 20 minutach po kolizji na miejsce zderzenia, do sprawczyni, przyjechał nieznany mu mężczyzna. W trakcie rozmowy oświadczył on, że samochód O. (...) naprawiony zostanie w warsztacie M. M. (1). Wtedy też okazało się, że mężczyzna ten i oskarżony wspólnie znają M. M. (1). Wówczas oskarżony zdecydował, że nie będzie wzywał na miejsce zdarzenia Policji, a wystarczy spisanie oświadczeń przez jego uczestników (k. 434-437). Na rozprawie oskarżony także nie przyznał się do postawionego mu zarzut. Potwierdził swą znajomość z M. M. (1) i jego pracownikiem Z. J.. Przyznał też, że bywał w warsztacie M. M. (1), gdzie dopytywał się Z. J. o różne sprawy eksploatacyjne dotyczące motoryzacji. Nie znał natomiast nigdy A. J. i nie wie na jakiej podstawie opiera on swe procesowe wypowiedzi (k. 1025).

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, jakoby wskazana kolizja miała być przypadkowa, a K. J. (1) miała być jej sprawczynią. Wyjaśnienia oskarżonego stały tu w oczywistej sprzeczności z wyjaśnieniami A. J. i K. J. (1). Wyjaśnieniom tym przeczyły też wyjaśnienia M. M. (1), który przyznał się do zarzuconych mu czynów, w tym do tego zarzuconego mu wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym. W ocenie sądu oskarżony przedstawił przebieg zdarzenia w sposób nieprawdziwy, by nadać mu pozór legalności i w ten sposób uniknąć grożącej odpowiedzialności karnej.

Za wiarygodne uznać należało wyjaśnienia A. J.. W pierwszej kolejności dostrzec należy, iż A. J. w swych obszernych wyjaśnieniach przyznał się do popełnienia wielu innych czynów przestępczych i w tej mierze był pierwszą osobą, która przekazała organom ścigania wiedzę na temat takich zdarzeń. Jest oczywiste, że uczynił on tak, by w pryzmacie art. 60 § 3 kk zminimalizować własną odpowiedzialność karną licząc na dobrodziejstwo nadzwyczajnego złagodzenia kary. Tym niemniej, choć A. J. miał interes w składaniu wyjaśnień obciążających dla wielu osób – w tym oskarżonego T. L. – to w sytuacji negatywnej weryfikacji procesowej tych wyjaśnień narażał się on na odpowiedzialność karną za ujawnione przez siebie czyny i to odpowiedzialność karną w zasadniczym rozmiarze (bez nadzwyczajnego złagodzenia kary). Już ta okoliczność wskazywała, że wiedza A. J. nie mogła być zmyślona, a fakty przez niego przedstawione musiały mieć oparcie w rzeczywistości. Po wtóre, wyjaśnienia A. J. doczekały się w pełni pozytywnej weryfikacji w drodze ustaleń z innych dowodów. Prokurator badając treść wyjaśnień tego oskarżonego „sięgnął” głęboko wstecz do akt szkodowych wielu ubezpieczycieli i faktycznie ujawnił, że szkody o jakich wyjaśniał A. J. rzeczywiście były zgłaszane i likwidowane w drodze wypłaty odszkodowań. Prokurator idąc dalej przesłuchał w charakterze podejrzanych szereg osób wskazanych przez A. J. jako współuczestników wyłudzania odszkodowań. Wówczas też okazało się, że poza oskarżonym T. L., wszyscy tacy uczestnicy rzekomych kolizji, przyznali się, że były to zdarzenia sfingowane i obliczone wyłącznie na uzyskanie świadczeń od ubezpieczycieli komunikacyjnych. Potwierdził to przede wszystkim M. M. (1), który obok A. J. pełnił w tym procederze rolę kluczową. Także Z. J., R. K., czy M. L. przyznali się do uczestnictwa w takich wyłudzeniach, po czym opisali przebieg kolejnych zajść co do zasady zgodny z tym, o czym wcześniej organy ścigania poinformował A. J.. Również D. R. potwierdził swój udział w takim zdarzeniu, a nawet złożył w tym przedmiocie krótkie wyjaśnienia – choć początkowo negował swe sprawstwo. Do ujawnionych przez A. J. czynów przyznała się też K. J. (1), a zważyć tu należy, że ujawnienie przez niego przestępstw z udziałem swej żony musiało być dla A. J. decyzją naprawdę trudną. A. J. i K. J. (1) są bowiem nadal małżeństwem, a w sprawie nie stwierdzono, by istnieć miał między nimi tego rodzaju konflikt, który mógłby dać A. J. asumpt, by pomawiać swą żonę. A. J. nie miał też zresztą żadnych powodów, by pomawiać samego oskarżonego T. L.. Mężczyźni ci byli bowiem dla siebie osobami zupełnie obcymi, a jakąkolwiek wiedzę prywatną o T. L. A. J. posiadał wyłącznie od M. M. (1). W ramach tej wiedzy pozyskał on zresztą informacje całkowicie prawdziwe, jak choćby to, że oskarżony T. L. był wówczas policjantem. W efekcie wyjaśnienia A. J. w pełni zasługiwały na wiarę.

Sąd dał wiarę także wyjaśnieniom K. J. (1). Współoskarżona ta potwierdziła bowiem swój udział w dwóch przestępczych zdarzeniach – w tym jednym z udziałem oskarżonego T. L. – i na temat tych zdarzeń podała okoliczności zgodne z tym na co pierwotnie wskazał sam A. J.. Wyraziła przy tym gotowość poniesienia dobrowolnie kary za swe czyny – co dodatkowo przekonywało o szczerości jej wyjaśnień. Nikt bowiem, kto nie poczuwa się do winy (nie uczestniczył w sposób przestępczy w zarzucanych mu zdarzeniach) nie będzie się też godził na to by za zarzucone czyny ponosić odpowiedzialność karną. K. J. (1) była przy tym osobą całkowicie obcą dla oskarżonego T. L.. W ogóle go nie znała. Tym bardziej nie miała więc jakichkolwiek powodów, by przedstawiać okoliczności zarzuconego jej czynu w sposób nieprawdziwy, a tym samym niekorzystnie dla oskarżonego T. L..

M. M. (1) przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. W odniesieniu jednak do czynów tych nie składał w zasadzie żadnych istotnych wyjaśnień zasłaniając się niepamięcią. Czy faktycznie zdarzeń tych nie pamiętał – trudno ocenić. Choć bowiem wydaje się to mało prawdopodobne, zwłaszcza, że M. M. (1) wyraził wolę dobrowolnego poddania się karze za wszystkie z zarzuconych mu czynów, to jednak w toku procesu zmarł i czynienie dalszych ustaleń z jego udziałem stało się już niemożliwe. Bez wątpienia wiarygodnym było to, że znał oskarżonego T. L.. Potwierdzały to m.in. wyjaśnienia samego oskarżonego, wyjaśnienia A. J., czy analiza połączeń telefonicznych wskazująca, że obaj mężczyźni kontaktowali się ze sobą telefonicznie. W tej mierze więc skoro M. M. (1) przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów, w tym tego, gdzie wskazano udział oskarżonego T. L., to oczywistym jest, że musiał mieć świadomość i wiedzę co do przestępczej działalności tego oskarżonego. Inaczej do tak postawionego zarzutu nie miałby podstaw się przyznawać. Udział oskarżonego T. L. potwierdzał przy tym A. J., a stąd oświadczenie M. M. (1), iż przyznaje się on do takiego czynu w pełni korespondowało z relacją A. J..

Za wiarygodne uznano dowody z dokumentów wyżej przywołanych. Dowody te nie były kwestionowane w sprawie, a ich urzędowy charakter potwierdzał, że treści tam zawarte zasługują na wiarę.

W pryzmacie tak przeprowadzonego i ocenionego materiału dowodowego sąd przypisał oskarżonemu T. L. sprawstwo co do czynu kwalifikowanego z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk. Oskarżony, działając wspólnie i w porozumieniu (tak bezpośrednim – ja w przypadku M. M. (1) i A. J., jak i w pośrednim – jak w przypadku K. J. (1)) ze wskazanymi w opisie czynu osobami podjął się w ramach wieloetapowego zachowania wyłudzenia ubezpieczeń komunikacyjnych od ubezpieczyciela samochodu O. (...). W tym celu uzgodnił wpierw, że dojdzie do zaplanowanej kolizji jego samochodu z samochodem kierowanym przez A. J., a gdy to tego doszło spowodował, że jego żona jako figurujący w dowodzie rejestracyjnym właściciel pojazdu, złożyła u ubezpieczyciela pojazdu K. J. (1) oświadczenie zgodne ze wskazanym przez oskarżonego przebiegiem rzekomej kolizji – ale oczywiście niezgodne z faktycznym zdarzeniem. W efekcie takiego zachowania oskarżonego pracownicy ubezpieczyciela (...) S.A. wprowadzeni zostali w błąd co do tego, że szkoda w samochodzie żony oskarżonego była szkodą przypadkową i ubezpieczyciel z tego tytułu winien ponosić odpowiedzialność zastępczą za rzekomą winę ubezpieczającego. Jednocześnie pracownicy tego samego ubezpieczyciela wprowadzeni zostali w błąd przez K. J. (1) – co do tożsamych okoliczności – w efekcie czego uznali, iż to (...) S.A. zobowiązane jest naprawić szkodę w jej samochodzie z tytułu ubezpieczenia AC. Suma zgodnych działań wszystkich sprawców skutkowała tym, że działający w błędzie przedstawiciele ubezpieczyciela wypłacili należność za obie szkody. W efekcie (...) S.A. doprowadzona została do niekorzystnego rozporządzenia swym mieniem. Kilkuetapowe działanie oskarżonego, realizowane w krótkich odstępach czasu nakazywało traktować je jako jeden czyn ciągły w rozumieniu art. 12 kk.

Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego sąd ocenił na znaczny. Przede wszystkim mieć tu na uwadze należało wysokość spowodowanej szkody, której wartość przekroczyła kwotę trzynastu tysięcy złotych. Sąd uwzględnił tutaj także zorganizowany, zaplanowany i rozłożony w czasie sposób współdziałania aż czterech sprawców, z których oskarżony wiódł jedną z głównych ról. Na względzie mieć też należało pobudki oskarżonego, który kierował się wyłącznie chęcią osiągnięcia korzyści majątkowej – i to w czasie, gdy był czynnym funkcjonariuszem Policji.

W sprawie nie zaszły żadne okoliczności wyłączające bezprawność czynu ani żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego. Stąd też należało oskarżonemu przypisać winę w pełnym jej stopniu.

Przy wymierzaniu kary na niekorzyść oskarżonego przemawiały okoliczności, jakie wpływały też na ocenę stopnia społecznej szkodliwości jego czynu. Sąd miał tu na uwadze zasadniczo fakt, iż oskarżony w dacie realizacji swego czynu był cieszącym się zaufaniem publicznym stróżem porządku prawnego, a działanie którego się dopuścił było motywacyjnie niskie i godzące w sposób oczywisty w to zaufanie.

Natomiast na korzyść oskarżonego należało uwzględnić fakt zaszłości czasowej popełnionego przez niego przestępstwa, okoliczność jego dotychczasowej niekaralności jak też brak negatywnych ustaleń co do dotychczasowego trybu jego życia.

Powyższe przesłanki uzasadniały wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w orzeczonym rozmiarze – czyli nieznacznie powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia – która w ocenie sądu, jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego i współmierna do stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, a także winna osiągnąć cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec niego i zaspokoić potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Mając na zaś na uwadze merkantylny cel działania oskarżonego, ale też i jego aktualną sytuację rodzinno-majątkową, zasadnym było wymierzenie oskarżonemu realnej dolegliwości w postaci stosownej grzywny. Grzywna ta wzmocni zdaniem sądu wychowawcze oddziaływanie sankcji karnej, wskazując oskarżonemu, jak nieopłacalne, a zarazem niepożądane społecznie, jest popełnianie przestępstw.

Względem oskarżonego sąd zdecydował się zastosować warunkowe zawieszenie wykonywania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Oskarżony jest już osobą w sile wieku, a mimo to nie był dotychczas karany. Uwzględniając powyższe prognozować można, że pomimo niewykonania tej kary oskarżony będzie przestrzegać porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa. Dla zweryfikowania tej prognozy wystarczającym winien być najkrótszy, bo dwuletni, okres próby.

Stosownie do wniosku oskarżyciela posiłkowego o naprawienie w całości szkody sąd zobowiązał oskarżonego w tej mierze. Wskazać przy tym jednak należy, iż jakkolwiek współsprawcy czynu działali w porozumieniu to jednak każdy z nich uzyskał odrębną i ustaloną korzyść majątkową. Sąd uznał więc, że oskarżony T. L. winien naprawić szkodę jedynie w takim rozmiarze w jakim on sam osobiście uzyskał korzyść majątkową. Takie rozstrzygnięcie było tym bardziej zasadne – z represyjnego punktu widzenia stosowania wskazanego środka karnego – iż inni współsprawcy (A. i K. J. (2)) solidarnie zobowiązani zostali do naprawienia szkody w takim zakresie w jakim to oni uzyskali swą korzyść majątkową. Postąpienie sądu w żadnym wypadku nie godziło więc w interes oskarżyciela posiłkowego, gdyż naprawienie szkód przez sprawców (względnie przymuszenie ich do tego w drodze egzekucji orzeczenia sądowego) w pełnym zakresie realizowało także i restytucyjną funkcję zastosowanego środka zapobiegawczego. Orzekając w sprawie sąd stosował przy tym ustawę karną obowiązującą do dnia 30 czerwca 2015 r. Ustawa ta w pryzmacie przywołanego art. 46 § 1 kk jest bowiem korzystniejsza dla oskarżonego, gdyż na postawie nowych uregulowań koniecznym byłoby zobowiązywanie go do naprawienia szkody na podstawie przepisów prawa cywilnego – a więc z uwzględnieniem konieczności orzeczenia także o odsetkach.

Oskarżonego obciążono w części kosztami sądowymi, wynikłymi z prowadzenia przeciw niemu postępowania karnego zakończonego skazaniem. W ramach tych kosztów sąd ustalił również stosownie do powołanych przepisów opłatę za to postępowanie.

sygn. akt IV K 1442/12

UZASADNIENIE

część uzupełniająca

Wobec faktu złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku przez oskarżyciela posiłkowego – już po tym, jak sporządzono uzasadnienie na wniosek oskarżonego T. L. – koniecznym było uzupełnienie uzasadnienia w zakresie czynów opisanych w pkt. 2, 4, 6 i 7 zarzutu, jak też części dotyczącej czynu 3 w odniesieniu do rozstrzygnięć karnych dotyczących oskarżonych A. J. i K. J. (1).

Inną z kolizji była kolizja pomiędzy samochodem marki F. (...) nr rej. (...) należącym do M. M. (1), samochodem marki V. (...) nr rej. (...) należącym do D. R. oraz samochodem marki B. (...) nr rej. (...) należącym do A. J..

Inicjatorem pomysłu zainscenizowania takiej kolizji był M. M. (1). Na początku lipca 2004 r. skontaktował się on z D. R. i A. J., proponując każdemu z nich udział w kolizji, w której samochód M. M. (1) miałby zostać poważnie uszkodzony. Sprawcą kolizji miał być D. R. i z wykupionego przez niego ubezpieczenia OC likwidowane być miały szkody samochodów A. J. i M. M. (1). D. R. i A. J. przystali na to. Wówczas w dniu 7 lipca 2004 r. mężczyźni spotkali się przy drodze krajowej nr (...) w S. P., w pobliżu skrzyżowania z drogą W 120 prowadzącą do J.. Zgodnie z wcześniejszymi ustalaniami, po odczekaniu do momentu, gdy ruch na drodze będzie mniejszy, A. J. ustawił swój samochód marki B. na drodze krajowej nr (...), tuż przed skrzyżowaniem z drogą W 130, a za samochodem tym ustawiony został samochód marki F. (...). Do samochodu tego wsiadł znajomy A. J. Ł. K., który za udział w kolizji miał otrzymać od M. M. (1) 1.000 zł. A. J. i M. M. (1) wsiedli do samochodu marki B.. Do tak usytułowanych samochodów dojechał następnie z dużą prędkością samochód marki V. (...), kierowany przez D. R. – i swym przodem uderzył w tył samochodu marki F. (...), a ten samochód siłą rozpędu uderzył przodem w tył samochodu marki B.. Następnie mężczyźni wezwali Policję. Wobec policjantów opisali zajście jako przypadkową kolizję spowodowaną przez D. R.. D. R. policjanci zatrzymali dowód rejestracyjny samochodu marki V. (...) nr rej. (...), wystawiając w zamian pokwitowanie, w którym poświadczono udział tego samochodu w kolizji drogowej. Podobne pokwitowanie wystawiono M. M. (1) w związku z zatrzymaniem dowodu rejestracyjnego jego samochodu marki F. (...) nr rej. (...).

Dowody:

- wyjaśnienia A. J., k. 3-12, 367-371, 979, 1008v,

- wyjaśnienia D. R., k. 668-669,

- wyjaśnienia M. M. (1), k. 385-392, 442, 628-651, 961v,

- analiza połączeń, k. 465-537,

- pismo z (...) Sp. z o.o. k 539-540,

- kserokopie pokwitowań, k. 61, 127, załącznik „Zdarzenie 2A”.

W dniu 8 lipca 2004 r. M. M. (1) zgłosił do (...) S.A. – ubezpieczyciela D. R. – szkodę w swym samochodzie. Zgłoszenie zarejestrowano pod nr (...). M. M. (1) opisał przebieg kolizji – jako zdarzenia przypadkowego – jak i wskazał, że w jej wyniku w jego samochodzie doszło do uszkodzenia pokrywy silnika, dwóch reflektorów, dwóch lamp tylnych, zderzaka, błotnika lewego, klapy tylnej. Opisał też uszkodzenia pozostałych samochodów, jak też dołączył oświadczenia spisane przed D. R. i A. J.. M. M. (1) dołączył nadto rachunek nr (...) wystawiony przez J. K. prowadzącego działalność T. (...) na kwotę 280 zł tytułem holowania pojazdu marki F. (...). Ubezpieczyciel wycenił naprawę samochodu M. M. (1) na kwotę 28.677,48 zł (34.986,53 zł z podatkiem VAT). W dniu 26 czerwca 2004 r. ubezpieczyciel przelał na rzecz M. M. (1) na rachunek bankowy kwotę 22.080 zł

Dowody:

- kserokopie akt szkodowych, k. 68-131, załącznik „Zdarzenie 2A”.

Także A. J. – w dniu 12 lipca 2004 r. – zgłosił do (...) S.A. szkodę związaną ze zdarzeniem z dnia 7 lipca 2004 r. Szkodę zarejestrowano pod nr (...). W zgłoszeniu opisał przebieg kolizji – jako zdarzenia przypadkowego – jako świadka wskazał K. J. (1), a nadto dołączył oświadczenie spisane przez D. R.. W zgłoszeniu szkody podał, że w jego samochodzie doszło do uszkodzenia tylnego zderzaka, tylnej ścianki, lampy lewej, błotnika prawego tylnego, drzwi prawych tylnych i podłogi bagażnika. Zawnioskował o kosztorysowe rozliczenie szkody na podstawie wyceny sporządzonej przez ubezpieczyciela w systemie A.. Ubezpieczyciel wyliczył szacunek kosztów naprawy według oceny technicznej z ustaleniem amortyzacji za części i stawką robocizny na kwotę 9.161,41 zł (11.176,92 zł z podatkiem VAT). W dniu 23 lipca 2004 r. ubezpieczyciel przelał na rachunek A. J. kwotę 9.161,41 zł tytułem odszkodowania, a w dniu 4 sierpnia 2004 r. dodatkowo wypłacił jeszcze kwotę 1.961,31 zł za wymianę wału napędowego oraz za badania techniczne pojazdu po kolizji. Łącznie A. J. uzyskał kwotę 11.122,72 zł.

Dowody:

- kserokopie akt szkodowych, k. 132-217, załączniki „Zdarzenie 2A i 2B”.

W dniu 9 lipca 2004 r. i D. R. zgłosił do swego ubezpieczyciela – (...) S.A., żądanie uzyskania odszkodowania z tytułu polisy (...) nr (...). Zgłoszenie zarejestrowano pod nr (...). D. R. opisał przebieg kolizji, jako zdarzenia losowego, wskazując na swe zawinienie. Ubezpieczyciel wycenił łączny koszt naprawy samochodu marki V. (...) na kwotę 30.913,15 zł (37.714,04 zł z podatkiem VAT), zaś wartość szkody na kwotę 28.600 zł. W dniu 23 lipca 2004 r. ubezpieczyciel wypłacił D. R. z tytułu odszkodowania kwotę 28.600 zł.

Dowody:

- kserokopie akt szkodowych, k. 2-67, załącznik „Zdarzenie 2A”.

Na przełomie lutego i marca 2005 r. M. M. (1) i A. J. umówili się, że doprowadzą do kolejnego zdarzenia fikcyjnej kolizji samochodowej w celu uzyskania odszkodowań od ubezpieczyciela. W kolizji miał brać udział samochód A. J. marki D. (...) nr rej. (...) i samochód M. M. (1) marki O. (...) nr rej. (...). Samochód ten formalnie zarejestrowany był na wspólnika M. Z. J.. Z. J. też miał brać udział w tym zdarzeniu.

Stosownie do poczynionych uzgodnień A. J. i Z. J. w dniu 2 marca 2005 r. przyjechali wskazanymi samochodami w miejsce zjazdu z autostrady (...) w kierunku na miejscowość C.. Tam Z. J. kierował samochodem marki O. (...) lewym pasem, przy barierce energochłonnej, a A. J. dojechał swym samochodem z prawej strony samochodu marki O. (...), po czym uderzył go z prawej strony powodując zjazd tego samochodu na lewą stronę i uderzenie w barierkę energochłonną. Po zdarzeniu mężczyźni zgłosili fakt rzekomej kolizji telefonicznie na Policję. Następnie sporządzili pisemne oświadczenia o przebiegu tej kolizji wskazując jako sprawcę A. J..

Dowody:

- wyjaśnienia A. J., k. 3-12, 367-371, 979, 1008v,

- wyjaśnienia Z. J., k. 427-431, 648,

- wyjaśnienia M. M. (1), k. 385-392, 442, 628-651, 961v.

W dniu 4 marca 2005 r. Z. J. zgłosił do ubezpieczyciela (...) S.A. – szkodę w swym aucie, celem jej likwidacji. Do naprawy wskazał części karoseryjne prawej i lewej strony samochodu. Z. J. opisał okoliczności kolizji wskazując, że doszło do niej przypadkowo, z winy A. J.. Zgłoszenie zarejestrowane zostało pod nr (...). Następnie Z. J. dołączył też trzy faktury VAT nr (...) z dnia 17 marca 2005 r., wystawione za naprawę samochodu marki O. (...) i części zamienne przez (...) na łączną kwotę 15.041,33 zł, oraz wniosek o przelanie odszkodowania na rachunek swój rachunek bankowy. W dniu 23 marca 2005 r. ubezpieczyciel wypłacił Z. J. tytułem likwidacji szkody odszkodowanie w wysokości 15.041,33 zł.

Dowody:

- kserokopie akt szkodowych, k. 37-72, załącznik „Zdarzenie 4”.

A. J. o zdarzeniu zawiadomił swego ubezpieczyciela – (...) S.A – w dniu 7 marca 2005 r. Z tytułu posiadanego ubezpieczenia AC nr (...) zgłosił też żądanie likwidacji szkody w swoim samochodzie marki D. (...). Ubezpieczyciel zarejestrował zgłoszenie pod nr (...). A. J. w ramach powstałej szkody wskazał na uszkodzenie w swym samochodzie przedniego zderzaka, lewej lampy, lewego błotnika, lewych drzwi, lewego tylnego błotnika oraz lewego kołpaka. Naprawa szkód wyceniona została przez ubezpieczyciela na kwotę 6.773,33 zł (8.263,46 zł z podatkiem VAT). Z kwoty tej ubezpieczyciel dokonał wobec A. J. potrącenia z tytułu nieopłaconych rat składek ubezpieczenia, po czym w dniu 15 marca 2005 r. przelał na wskazany przez A. J. ubezpieczyciel kwotę 4.493,33 zł.

Dowody:

- kserokopie akt szkodowych, k. 1-30, załącznik „Zdarzenie 4”.

W styczniu 2005 r. M. M. (1) i A. J. uzgodnili, że zainscenizują kolejną kolizję samochodową w celu uzyskania odszkodowań komunikacyjnych. W kolizji miały brać udział samochód marki O. (...) o nr rej. (...), zarejestrowany na K. J. (1) i samochód marki M. (...) model 124 o nr rej. (...), zarejestrowany na znajomego M. M. (2) L.. Oba samochody ustawiono najpierw na terenie warsztatu samochodowego M. M. (1) w S. przy ul. (...). Tam M. M. (1) i A. J. przemieścili te samochody wobec siebie w ten sposób, że samochód marki O. (...) najechał swym lewym bokiem na prawy bok samochodu marki M.. Mężczyźni spowodowali nadto uszkodzenia samochodu marki M. także na jego lewym boku. W sytuacji uczestniczył też M. L.. Następnie wszyscy trzej mężczyźni uzgodnili, że spotkają się na ul. (...) w S., gdzie samochód marki O. (...) wykona jedynie manewr zmiany pasa ruchu z prawego na lewy – w czasie, gdy samochód marki M. będzie go wyprzedzał, a samochód marki M. – rzekomo uderzony w prawy bok – zjedzie na lewe pobocze i uderzy w drzewo.

W tym samym dniu A. J. po powrocie do domu poinformował K. J. (1) o uszkodzeniu samochodu O. (...) oraz o tym, że to ona zgłosił szkodę do ubezpieczyciela wskazując na okoliczności kolizji – uzgodnione wcześniej przez trzech mężczyzn – oraz wskazując na siebie jako kierowcę samochodu marki O. (...), a zarazem sprawcę kolizji. K. J. (1) przystała na to.

W dniu 19 stycznia 2005 r., w godzinach wieczornych, A. J. jako kierujący samochodem O. (...) oraz M. L. jako kierujący samochodem marki M. zainscenizowali na ul. (...) w S. kolizję swych aut według ustalonego wcześniej scenariusza. Inscenizację koordynował telefonicznie M. M. (1). K. J. (1) w tym czasie przebywała w położonym nieopodal sklepie M3. Miała pojawić się na miejscu kolizji na wypadek przyjazdu Policji. Z uwagi na brak interwencji policyjnej A. J. nie zażądał jej przyjazdu.

Dowody:

- wyjaśnienia A. J., k. 3-12, 367-371, 979, 1008v,

- wyjaśnienia K. J. (1), k. 375-377, 996,

- wyjaśnienia M. L., k. 419-424, 1025,

- wyjaśnienia M. M. (1), k. 385-392, 442, 628-651, 961v.

Następnie w dniu 21 stycznia 2005 r. K. J. (1) wystąpiła do (...) S.A., w którym posiadająca polisę (...) nr (...), o likwidację w ramach tego ubezpieczenia szkody w jej samochodzie. W zgłoszeniu zarejestrowanym pod nr(...), wskazała na uszkodzenia lewego przedniego błotnika, progu, felgi lewej przedniej, lusterka lewego, drzwi lewych, błotnika tylnego lewego i przedniej części zawieszenia po lewej stronie. Opisała też przebieg kolizji, w sposób uzgodniony przez A. J., wskazując, że to ona kierowała samochodem i to ona spowodowała kolizję. Ponadto dołączyła fakturę VAT nr (...) z dnia 23 stycznia 2005 r. wystawioną przez firmę (...) na kwotę 48,56 zł. Ubezpieczyciel oszacował koszty naprawy, po czym od kwoty tej potrącił należności z tytułu opłat za ubezpieczenie w dniu 4 lutego 2005 r. K. J. (1) wypłacono 6.989,26 zł tytułem odszkodowania

Dowody:

- kserokopie akt szkodowych, k. 56-115, załącznik „Zdarzenie 6”.

Także M. L. zgłosił (...) S.A. żądanie likwidacji szkody w swym samochodzie – w ramach ubezpieczenia OC K. J. (1). Zgłoszenie zarejestrowano pod (...). W zgłoszeniu M. L. opisał okoliczności kolizji – analogicznie jak K. J. (1) – a nadto podał że w zakres poniesionej przez niego szkody wchodziły uszkodzenia błotnika przedniego prawego, zderzaka przedniego, kierunkowskazu lewego, błotnika lewego, przedniej listwy, drzwi lewych przednich i listwy, lusterka lewego, drzwi tylnych lewych i listwy, błotnika tylnego lewego i anteny radiowej. Do akt szkodowych M. L. dołączył nadto oświadczenie podpisane przez siebie i K. J. (1). Ubezpieczyciel wycenił koszt naprawy samochodu M. L. na kwotę netto 10.395,85 zł. W dniu 1 lutego 2005 r. wypłacił M. L. gotówką kwotę 10.395,85 zł tytułem odszkodowania.

Dowody:

- kserokopie akt szkodowych, k. 1-55, załącznik „Zdarzenie 6”.

W sierpniu 2005 r. M. M. (1) w osobnych rozmowach z A. J. i M. L., wyszedł z inicjatywą zainscenizowania jeszcze jednej kolizji z udziałem samochodów obu mężczyzn. Kolizja doprowadzić miała do uszkodzenia obu aut i uzyskania odszkodowań z polis sprawcy kolizji. Sprawcą miał być A. J. jako kierujący swym samochodem marki D. (...) o nr rej. (...). M. M. (1) wskazał, że do kolizji dojdzie na drodze krajowej nr (...) S.-Ś. na wysokości M. i A. J. zjedzie ze swego pasa ruchu na pas dla ruchu przeciwnego, którym będzie wówczas jechał M. L. swym samochodem marki M. o nr rej. (...). Pomiędzy samochodami dojdzie do zderzenia. A. J. i M. L. przystali na to.

Stosownie do poczynionych uzgodnień w dniu 30 sierpnia 2005 r. w godzinach wieczornych A. J. i M. L. doprowadzili do zderzenia swych aut. O rzekomej kolizji M. L. zawiadomił telefonicznie Policję. Mężczyźni nie czekali jednak na przyjazd policjantów, a sporządzili pisemne oświadczenie o przebiegu rzekomej kolizji, które podpisali.

Dowody:

- wyjaśnienia A. J., k. 3-12, 367-371, 979, 1008v,

- wyjaśnienia M. L., k. 419-424, 1025,

- wyjaśnienia M. M. (1), k. 385-392, 442, 628-651, 961v.

Następnie w dniu 1 września 2005 r. A. J. zgłosił do (...) S.A., w którym posiadał polisę (...) nr (...), żądanie likwidacji szkody w swym samochodzie. Szkodę zarejestrowano pod nr (...). W sposób wcześniej uzgodniony przedstawił okoliczności rzekomej kolizji, jako zdarzenia przypadkowego. Wskazał też na siebie jako sprawcę tej kolizji. Nadto podał, że w jego samochodzie uszkodzeniu uległy części w postaci tylnego zderzaka, prawego kołpaka, koła, drzwi przesuwanych prawych, błotnika tylnego prawego, drzwi prawych i progu prawego. Ubezpieczyciel koszty naprawy wycenił na kwotę 11.102,70 zł (13.545,29 zł z podatkiem VAT). W dniu 9 września 2005 r. A. J. wypłacona została kwota 11.102,70 zł.

Dowody:

- kserokopie akt szkodowych, k. 1-43, załącznik „Zdarzenie 7”.

Z kolei M. L. szkodę w swym samochodzie zgłosił w dniu 2 września 2005 r.. S. ta zarejestrowana została przez (...) S.A. pod nr (...). M. L. opisał przebieg rzekomej kolizji – analogicznie jak A. J. – oraz podał, że w jego pojeździe doszło do uszkodzenia błotnika lewego, zderzaka, błotnika prawego, drzwi prawych i błotnika tylnego. Dołączył też oświadczenie sporządzone z udziałem A. J.. Ubezpieczyciel oszacował koszt naprawy samochodu marki M. na kwotę 10.970,06 zł. Kwota taka wypłacona została M. L. przelewem na wskazany przez niego rachunek bankowy w dniu 12 września 2005 r.

Dowody:

- kserokopie akt szkodowych, k. 44-85, załącznik „Zdarzenie 7”.

(t. III k 419-424 M. L. (9.11.2012 r.) wyjaśnienia)

Oskarżony A. J. urodził się (...) w Ś., a oskarżona K. J. (1) urodziła się (...) w Ś.. Oskarżeni są małżeństwem. Na utrzymaniu posiadają dwoje dzieci w wieku 10 lat oraz 3 lat. Oskarżony A. J. pracuje jako kierowca uzyskując z tego tytułu miesięcznie 1850 zł netto. Oskarżona K. J. (1) zajmuje się wychowywaniem dzieci. Przebywając na urlopie macierzyńskim uzyskiwała od pracodawcy 1.000 zł miesięcznie. Oskarżony A. J. był uprzednio karany sądownie. Oskarżona K. J. (1) nie była dotychczas karana.

- wyjaśnienia oskarżonych, k. 978v,

- dane o karalności, k. 1151, 1165-1166,

Oskarżony M. L. urodził się (...) w C.. Jest żonaty, ale pozostaje w separacji. Na utrzymaniu posiada troje dzieci w wieku 12, 8 i 6 lat. Utrzymuje się z renty rodzinnej w wysokości 1350 zł. Oskarżony nie był dotychczas karany sądownie.

Dowody:

- wyjaśnienia oskarżonego, k. 978v,

- dane o karalności, k. 1152.

Uzupełniając opis wyjaśnień poszczególnych oskarżonych (co miało już wcześniej miejsce w części uzasadnienia sporządzonego na wniosek oskarżonego T. L.) wskazać należy, iż wyjaśnienia Z. J. w sposób zauważalny korespondowały z okolicznościami wskazanymi przez niego w zgłoszeniu szkody, jak też z wyjaśnieniami A. J.. Stąd też ustalenie, iż spowodowana przez oskarżonych „kolizja” była fikcyjna nie mogło budzić żadnych wątpliwości. Kwestia zaś tego, czy Z. J. działał pod przymusem (presją) M. M. (1), nie miała dla przedmiotu niniejszego postępowania żadnego znaczenia, gdyż sprawa Z. J. wyłączona została do odrębnego postępowania, a stąd w niniejszym postępowaniu nie było podstaw do oceny jego zawinienia.

Pierwsze z wyjaśnień oskarżonego M. L., odnoszące się do zdarzenia z dnia 19 stycznia 2005 r., w zauważalny sposób zmierzały do tego, by minimalizować swą odpowiedzialność karną. Oskarżony wyjaśnił, że kolizja była autentyczna i uczestniczyła w niej K. J. (1). Rolą zaś M. M. (1) było jedynie „podkoloryzowanie” okoliczności zdarzenia, tak by wypłacone odszkodowania były wyższe. Wyjaśnieniom tym przeczyły jednak wyjaśnienia A. J., który wskazał, że „kolizja” ta przygotowana została wcześniej w warsztacie M. M. (1) (A. J. pomylił jedynie markę samochodu O. (...) z marką samochodu M., jakim dysponował wówczas M. L.). Również K. J. (1) nie potwierdziła swego udziału w zdarzeniu drogowym z dnia 19 stycznia 2005 r. W tej mierze więc wyjaśnienia M. L. ocenić należało częściowo jako niewiarygodne. W zakresie zaś drugiego ze zdarzeń z udziałem M. L. oskarżony ten złożył już relację w pełni spójną z wyjaśnieniami A. J.. Stąd ta część jego wyjaśnień zasługiwała na wiarę.

Za wiarygodne uznano dowody z dokumentów wyżej przywołanych. Dowody te nie były kwestionowane w sprawie, a ich urzędowy charakter potwierdzał, że treści tam zawarte zasługują na wiarę.

Całokształt przeprowadzonego i ocenionego jak powyżej materiału dowodowego, dał sądowi podstawę do przypisania A. J., K. J. (1) oraz M. L. sprawstwa co do czynów opisanych w pkt. 2, 3, 4, 6 i 7 zarzutu.

O sposobie realizacji czynu opisanego w pkt. 3 była już mowa w tej części uzasadnienia, które sporządzono na wniosek oskarżonego T. L..

W kwestii zaś czynów z pkt. 2, 4, 6 i 7 wskazać należy, iż sposób ich realizacji – planowania, wykonywania i uzyskiwania korzyści majątkowych – były analogiczny jak w przypadku omówionego już czynu z pkt. 3 zarzutu. Koniecznym jest jedynie dodać, że czyn opisany w pkt. 2 zarzutu wypełniał dodatkowo znamiona z art. 272 kk. Współsprawcy doprowadzili bowiem interweniujących funkcjonariuszy Policji do poświadczenia nieprawdy, gdy w zamian za zatrzymywane od M. M. (1) i D. R. dowody rejestracyjne ich samochodów, w następstwie fałszywego oświadczenia o rzekomej kolizji drogowej, uzyskali od nich pisemne pokwitowania zatrzymania tych dokumentów ze stwierdzeniem, że samochody sprawców faktycznie uczestniczyły w kolizji drogowej.

Sąd dokonał nadto pewnej modyfikacji czynu opisanego w pkt. 4 zarzutu, gdzie obliczenie kwoty niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez (...)S.A. zawierało błąd w postaci przyjęcia wypłaty na rzecz A. J. kwoty powiększonej o podatek VAT – choć faktycznie oskarżonemu przyznano do wypłaty (oraz do potrącenia) kwotę netto.

Stopnie społecznej szkodliwości czynów oskarżonych oceniono analogiczne jak w przypadku czynu z pkt. 3 zarzutu (co miało odniesienie do osoby oskarżonego T. L.). Sąd brał tu przede wszystkim pod uwagę wysokość spowodowanych szkód. W tej mierze oczywiście za najbardziej szkodliwy ocenić należało czyn z pkt. 2 zarzutu, gdzie wartość niekorzystnego rozporządzenia mieniem przekroczyła kwotę 61.000 zł. W pozostałych przypadkach wysokość niekorzystnego rozporządzenia mieniem była porównywalna (kolejno: 21.800 zł, 17.400 zł i 22.100 zł). Sąd uwzględnił tutaj także zorganizowany, zaplanowany i rozłożony w czasie sposób współdziałania sprawców. Na względzie mieć też należało pobudki oskarżonych, którzy kierowali się wyłącznie chęcią osiągnięcia korzyści majątkowej.

W sprawie nie zaszły żadne okoliczności wyłączające bezprawność czynów ani żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonych. Stąd też należało przypisać oskarżonym winę w pełnym jej stopniu.

Przy wymierzaniu kar na niekorzyść oskarżonego A. J. przemawiał fakt jego uprzedniej karalności. Wobec wszystkich oskarżonych sąd miał w tej mierze na uwadze także okoliczności, jakie wpływały też na ocenę stopni społecznej szkodliwości ich czynów.

Natomiast na korzyść oskarżonych należało uwzględnić fakt zaszłości czasowej popełnionych przez nich przestępstw, to, że aktualnie wiodą oni poprawny styl życia, a w odniesieniu do K. J. (1) i M. L. także fakt ich dotychczasowej niekaralności.

Z uwagi na to, że przestępstwa oskarżonego A. J. opisane w pkt. 3, 4 i 6 zarzutu jak też w pkt. 5 i 7 zarzutu popełnione zostały w stosunkowo krótkich odstępach czasu, a przedmioty ochrony prawnej były identyczne, uznać należało, iż składają się one na dwa ciągi przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 kk. Za każdy z tych ciągów wymierzana jest tylko jedna kara. Podobnie rzecz się miała z przestępstwami popełnionymi przez K. J. (1).

Wobec oskarżonego A. J. aktualizowały się przesłanki do obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 60 § 3 kk. Oskarżony ten bowiem dobrowolnie ujawnił organom ścigania okoliczności i dane personalne wielu przestępstw i osób, które to przestępstwa realizował on wspólnie i w porozumieniu z tymi osobami.

Finalnie, uwzględniając wyżej przytoczone przesłanki sąd wymierzył A. J. za popełnione przez niego przestępstwa i ciągi przestępstw, adekwatne do ich stopni społecznej szkodliwości oraz do stopnia winy oskarżonego, grzywny. W ocenie sądu kary takie, dostosowane także do sytuacji materialnej oskarżonego winny osiągnąć wobec niego cele zapobiegawcze i wychowawcze, jak też zaspokoić potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Kierując się powyższymi wskazaniami wymierzono także adekwatne kary pozbawienia wolności K. J. (1) i M. L.. Mając zaś na uwadze merkantylny cel działania oskarżonej, ale też uwzględniając jej aktualną sytuację rodzinno-majątkową, zasadnym było wymierzenie oskarżonej realnej dolegliwości w postaci stosownej grzywny. Grzywna ta wzmocni zdaniem sądu wychowawcze oddziaływanie sankcji karnej, wskazując oskarżonej, jak nieopłacalne, a zarazem niepożądane społecznie, jest popełnianie przestępstw.

Sąd nie wymierzał grzywny M. L., gdyż oskarżony ten, po utracie ręki, ma znacznie ograniczone możliwości zatrudnienia, a obecnie utrzymuje się jedynie z renty rodzinnej.

Kary pozbawienia wolności (w odniesieniu do M. L. kara łączna pozbawienia wolności) zostały wobec oskarżonych warunkowo zawieszone na najkrótszy okres próby. Oskarżeni nie byli bowiem dotąd karani sądownie, a stąd prognozować można, że pomimo niewykonania tych kar oskarżeni będą przestrzegać porządku prawnego i nie popełnią ponownie przestępstwa.

Stosownie do wniosku oskarżyciela posiłkowego o naprawienie w całości szkody sąd zobowiązał oskarżonych w tej mierze. Tak jak i w części uzasadnienia, którą sporządzono na wniosek oskarżonego T. L., tak i teraz wskazać należy, iż jakkolwiek współsprawcy czynu działali w porozumieniu to jednak każdy z nich uzyskiwać odrębną i ustaloną korzyść majątkową. Sąd uznał więc, że oskarżony A. J., A. J. solidarnie z K. J. (1) oraz M. L. winni naprawić szkody jedynie w takim rozmiarze w jakim oni sami uzyskali poszczególne korzyści majątkowe. Orzekając w sprawie sąd stosował przy tym ustawę karną obowiązującą do dnia 30 czerwca 2015 r. Ustawa ta w pryzmacie przywołanego art. 46 § 1 kk jest bowiem korzystniejsza dla oskarżonych, gdyż na postawie nowych uregulowań koniecznym byłoby zobowiązywanie ich do naprawienia szkód na podstawie przepisów prawa cywilnego – a więc z uwzględnieniem konieczności orzeczenia także o odsetkach.

Oskarżonych obciążono w części kosztami sądowymi, wynikłymi z prowadzenia przeciw nim postępowania karnego zakończonego skazaniem. W ramach tych kosztów sąd ustalił również stosownie do powołanych przepisów opłaty za to postępowanie.