Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2017 r. w Giżycku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) A. Ś., M. Ś. & W. H. Sp. J. w B.

przeciwko (...) S.A w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego (...) S.A w W. na rzecz powoda (...) A. Ś., M. Ś. & W. H. Sp. J. w B. kwotę 1510,00 zł (jeden tysiąc pięćset dziesięć złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18.02.2016r. do dnia zapłaty.

2.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2170,52 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Anna Kurzynowska - Drzażdżewska

Sygn. akt I C 489/17

UZASADNIENIE

Powód (...) C. A. Ś., M. Ś. & W. (...) Spółka Jawna z siedzibą w B. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 1.510 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 lutego 2016 r. do dnia zapłaty tytułem częściowego odszkodowania za szkodę. Jednocześnie domagał się zasądzenia od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego żądania podał, iż nabył od poszkodowanego K. D. wierzytelność przysługującą mu w stosunku do pozwanego za szkodę majątkową, powstałą na skutek wypadku komunikacyjnego, zaistniałego w dniu 12.01.2016 r. Wedle twierdzeń powoda, dotychczas wypłacone przez pozwany zakład ubezpieczeń kwoty nie rekompensują w pełni doznanej w pojeździe szkody.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. domagał się oddalenia powództwa i zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. Wprawdzie nie kwestionował swojej odpowiedzialności z tytułu umowy ubezpieczenia zawartej ze sprawcą zdarzenia z dnia 12.01.2016 r., czego dowodem była wypłata odszkodowania w kwocie 4.751,55 zł oraz odszkodowania uzupełniającego w kwocie 1.510 zł, to jednak wskazał na brak podstaw do przyznania wyższego odszkodowania za sporną szkodę, bowiem dotychczas wypłacone kwoty są w pełni wystarczające na pokrycie kosztów naprawy. Argumentował przy tym, że samochód poszkodowanego był zużyty technicznie, a przeprowadzenie jego naprawy w autoryzowanych stacjach obsługi nie miało żadnego uzasadnienia ekonomicznego. Zdaniem pozwanego koszt takiej naprawy zdecydowanie przewyższałby wartość rynkową pojazdu. Wreszcie w ocenie pozwanego, przywrócenie pojazdu do pełnej sprawności było możliwe i ekonomicznie uzasadnione przy zastosowaniu dostępnych na rynku części zamiennych o znacznie niższej cenie i przy zastosowaniu średnich cen robocizny oferowanych przez zakłady naprawcze.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 12 stycznia 2016 r. w miejscowości G., gm. G. doszło do kolizji drogowej, wskutek której uszkodzeniu uległ pojazd marki A. (...), nr rej. (...) kierowany przez K. D.. Sprawca zdarzenia miał zawartą z pozwanym (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

( dowód : okoliczności bezsporne)

Dnia 18 stycznia 2016 r. poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany opierając się na sporządzonym kosztorysie naprawy pojazdu oraz jego oględzinach przyznał poszkodowanemu odszkodowanie za poniesioną szkodę w kwocie 3.907,39 zł. Poszkodowany nie odwoływał się od przedmiotowej decyzji.

( dowód : z akt szkody z dnia 12.01.2016 r. nr (...): wyliczenie szkody – k. 9-13, kosztorys – k. 14-16, decyzja o przyznaniu odszkodowania- k. 35v)

W dniu 12 czerwca 2016 r. K. D. zawarł z A. Ś. (2) prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) C. A. Ś. (2) umowę cesji wierzytelności przysługującej mu w stosunku do pozwanego za szkodę komunikacyjną nr (...) z wyłączeniem wypłaconej dotychczas kwoty 4.751,55 zł. Następnie wierzytelność przeszła na powoda (...) C. A. Ś., M. Ś. & W. (...) Spółka Jawna z siedzibą w B..

( dowód : okoliczności bezsporne)

Wyrokiem z dnia 23.09.2016 r., sygn. akt I C 779/16 tut. Sąd zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda kwotę 1.510 zł z odsetkami i kosztami procesu tytułem częściowego odszkodowania za opisane wyżej zdarzenie. Pozwany wskazał w w/w sprawie, że uznaje powództwo w zakresie należności głównej, tj. kwoty 1.510 zł podając, że szkoda mogła być wyższa, niż ustalona w toku postępowania likwidacyjnego.

( dowód : okoliczności bezsporne)

Koszt naprawy uszkodzonego pojazdu marki A. (...), nr rej. (...) przewyższa wartość pojazdu, zarówno przy zastosowaniu części oryginalnych, jak i części zamiennych. Wartość pojazdu w stanie przed szkodą została ustalona na kwotę 13.000 zł, zaś po szkodzie na kwotę 4.700 zł. Koszt naprawy pojazdu z części oryginalnych wynosi 19.600,82 zł, zaś koszt naprawy z użyciem części jakości (...) wynosi 13.545,65 zł. Sporna szkoda została zakwalifikowana jako szkoda całkowita. Jej wysokość wyniosła 8.300 zł.

Poszkodowany K. D. samodzielnie naprawił uszkodzony pojazd. Pojazd obecnie nie jest w pełni sprawny.

( dowód : zeznania świadka K. D.- k. 55, opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej- k. 66-109)

Sąd zważył, co następuje:

Bezsporny był ustalony wyżej stan faktyczny przedmiotowej sprawy w zakresie okoliczności zdarzenia drogowego, ochrony ubezpieczeniowej OC sprawcy szkody w pozwanym zakładzie ubezpieczeń oraz powstanie szkody i zakres uszkodzeń w pojeździe poszkodowanego. Poza sporem pozostawała również kwota dotychczas wypłaconego przez pozwanego odszkodowania. Bezsporne wreszcie były okoliczności dotyczące cesji wierzytelności przysługującej w stosunku do pozwanego za szkodę komunikacyjną nr (...) z wyłączeniem wypłaconej dotychczas kwoty 4.751,55 zł. Owe bezsporności wynikają z dokumentów zaprezentowanych przez strony, w tym pochodzących z akt postępowania likwidacyjnego, z niekwestionowanych zeznań świadka K. D., jak i z twierdzeń samych stron.

Kwestią sporną okazała się wysokość należnego powodowi- jako aktualnemu wierzycielowi- odszkodowania za szkodę w pojeździe marki A. (...), nr rej. (...), powstałą na skutek zdarzenia z dnia 12.01.2016 r. Z jednej strony bowiem powód określił w pozwie wysokość odszkodowania uzupełniającego na kwotę 1.510 zł, a z drugiej- ubezpieczyciel odmówił powodowi zaspokojenia roszczenia podnosząc, że dotychczas wypłacone kwoty w całości wystarczają na pokrycie kosztów naprawy.

Zasada odpowiedzialności pozwanego zakładu ubezpieczeń znajduje wyraz w przepisie art. 822 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczony. O ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody (art. 824 ¹ § 1 k.c.).

W przypadku likwidacji szkód komunikacyjnych z OC sprawcy szkoda może zostać zakwalifikowana jako szkoda częściowa bądź całkowita. Szkoda całkowita występuje wówczas, gdy pojazd uległ zniszczeniu w takim stopniu, że nie nadaje się do naprawy, albo gdy koszty naprawy przekroczyłyby wartość pojazdu w dniu likwidacji szkody. Szkoda częściowa zaś ma miejsce wówczas, gdy uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy, a koszt naprawy nie przekracza wartości w dniu ustalenia przez zakład ubezpieczeń tego odszkodowania. W przypadku wystąpienia szkody częściowej zakład ubezpieczeń jest zobowiązany do pokrycia kosztów dokonanej naprawy.

Rozstrzygając zdiagnozowaną wyżej kwestię sporną dotyczącą wysokości należnego odszkodowania za szkodę z dnia 12.01.2016 r. Sąd oparł się na opinii biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej M. P., która to opinia nie spotkała się z krytyką żadnej ze stron. Zgodnie z ową opinią szkodę w pojeździe poszkodowanego należy zakwalifikować jako szkodę całkowitą. Żadna ze stron nie podniosła jakiegokolwiek zarzutu związanego z wyceną pojazdu sprzed zdarzenia, wyceną tegoż auta po kolizji oraz wyceną kosztów naprawy przedmiotowego samochodu. Wprost z opinii biegłego wynika, że koszt naprawy pojazdu przewyższa wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym. Tym samym kwestia wysokości należnego odszkodowania mogła zostać rozstrzygnięta w oparciu o w/w opinię biegłego, i tak też Sąd orzekł, uwzględniając odpowiednio wartość samochodu sprzed zdarzenia na kwotę 13.000 zł, wartość auta po kolizji na kwotę 4.700 zł, a koszt naprawy na poziomie 19.600,82 zł oraz 13.545,65. Zestawienie powyższych wartości prowadzi do wniosku, iż wysokość owej szkody całkowitej, jako różnica w/w kwot to 8.300 zł. Kwota ta przewyższa kwotę dotychczas wypłaconą przez pozwany zakład ubezpieczeń, co czyni twierdzenia pozwanego co do tego, by dotychczas wypłacone odszkodowanie miało wystarczyć na pokrycie kosztów naprawy- całkowicie bezzasadnymi.

Wskazać należy, że biorąc pod uwagę zakres uszkodzeń przedmiotowego pojazdu z punktu widzenia technologicznego jego naprawa była możliwa, na co zresztą wskazał świadek K. D., poszkodowany w spornym zdarzeniu. Nie zmienia to jednak tego, że w niniejszej sprawie przyjąć należało zasady wypłaty odszkodowania w przypadku zaistnienia szkody całkowitej, co wynika wprost ze sporządzonej opinii biegłego. Dookreślenie owych kosztów naprawy auta poszkodowanego ma marginalne znaczenie dla ostatecznego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, bowiem i tak znacznie przewyższają wartość pojazdu poszkodowanego sprzed kolizji. Twierdzenia pozwanego co do tego, że przywrócenie pojazdu do pełnej sprawności było możliwe i ekonomicznie uzasadnione przy zastosowaniu dostępnych na rynku części zamiennych o znacznie niższej cenie i przy zastosowaniu średnich cen robocizny oferowanych przez zakłady naprawcze nie mogły spotkać się z uznaniem. Nie stanowi przedmiotu kontrowersji stanowisko judykatury, zgodnie z którym obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić, odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem. Przy takim rozumieniu szkody i obowiązku odszkodowawczego nie ma znaczenia, jakim kosztem poszkodowany faktycznie dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle to uczynił albo zamierza uczynić (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 czerwca 1988 r., sygn. akt I CR 151/88, (...) 1989, nr 10-12, s. 310-311).

Powyższe doprowadziło tut. Sąd do konkluzji, że dotychczas wypłacone odszkodowanie w kwocie 4.751,55 zł oraz w kwocie 1.510 zł nie rekompensuje w pełni zaistniałej szkody w pojeździe na skutek zdarzenia z dnia 12.01.2016 r. Powód sprostał obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c., wobec czego Sąd uwzględniając, że całkowita wysokość szkody została ustalona na kwotę 8.300 zł, uznał roszczenie powoda za zasadne w całości, o czym orzekł jak w pkt I sentencji. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., na mocy którego, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Powstanie tego prawa wynika z samego faktu opóźnienia, a dłużnik nie może się zwolnić z obowiązku zapłaty odsetek ani przez ekskulpację, ani powołując się na okoliczności egzoneracyjne. Termin spełnienia świadczenia wyznacza przepis art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.), zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia zgłoszenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przedmiotowej sprawie szkoda została zgłoszona dnia 18 stycznia 2016 r. (vide akta szkody), stąd też od dnia 18 lutego 2016 r. pozwana pozostawała w opóźnieniu i od tego dnia należało zasądzić odsetki.

O kosztach procesu Sąd orzekł stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu z art. 98 k.p.c. Zasądzone od pozwanego na rzecz powoda koszty procesu obejmują wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 917,00 zł, 76 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, oraz kwota 1.177,52 zł stanowiąca wydatki związane ze sporządzoną w sprawie opinią biegłego. O powyższym Sąd orzekł jak w pkt II sentencji wyroku.