Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gliwicach Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Łukasz Zamojski

Protokolant: Michalina Zimoń

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2016 roku w Gliwicach

na rozprawie sprawy

z powództwa K. P.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 10.476,18 zł (dziesięć tysięcy czterysta siedemdziesiąt sześć złotych 18/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 10.230,18 zł (dziesięć tysięcy dwieście trzydzieści złotych 18/100) od dnia 16 września 2011 roku do dnia zapłaty;

- 246 zł (dwieście czterdzieści sześć złotych) od dnia 20 maja 2014 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda koszty postępowania w tym koszty zastępstwa procesowego przyjmując zasadę stosunkowego rozdzielenia tych kosztów, przy czym szczegółowe wyliczenie kosztów, z uwzględnieniem postępowania zażaleniowego pozostawia referendarzowi sądowemu.

SSR Łukasz Zamojski

Sygn. akt I C 1145/14

UZASADNIENIE

Powód K. P. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 11.328,19 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 11.082,19 zł od dnia 16 września 2011 roku do dnia zapłaty oraz 246 zł od dnia wniesienia pozwu (to jest 20 maja 2014 roku) do dnia zapłaty. Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że w dniu 16 sierpnia 2011 roku doszło do wypadku drogowego, w następstwie którego uszkodzeniu uległ samochód osobowy marki B. o numerze rejestracyjnym (...), będący własnością powoda. Sprawcą zdarzenia był inny uczestnik ruchu, posiadający obowiązkowe ubezpieczenie OC u pozwanej. Powód podał, że strona przeciwna uznała swoją odpowiedzialność i przyznała mu odszkodowanie w wysokości 9.499,78 zł. Zdaniem strony powodowej pozwana, przy wyliczaniu odszkodowania, dowolnie zastosowała pomniejszenie cen części zamiennych o tak zwaną amortyzację, co jest niedopuszczalne. Ponadto powód podniósł, iż niektóre części zostały przez pozwaną wyliczone według cen najtańszych na rynku zamienników, nie udowadniając w żaden sposób, że naprawa przy ich użyciu pozwala na przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego. Powód podał, że wysokość dochodzonego roszczenia wynika z różnicy pomiędzy kwotą wypłaconego odszkodowania- 9.499,78 zł, a kwotą 20.581,97 zł, jaka powinna zostać wypłacona powodowi z tytułu przedmiotowej szkody. Kwota ta została powiększona o koszt sporządzonej na zlecenie powoda kalkulacji naprawy, w wysokości 246 zł.

Postanowieniem z dnia 10 czerwca 2014 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach stwierdził swą niewłaściwość miejscową i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bytomiu.

W wyniku zażalenia, wniesionego przez powoda, na powyższe orzeczenie, Sąd Okręgowy w Gliwicach postanowieniem z dnia 7 października 2014 roku zmienił zaskarżone postanowienie poprzez jego uchylenie.

Pozwana (...) Spółka Akcyjna w W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana nie zakwestionowała swojej odpowiedzialności za skutki kolizji, a jedynie wysokość żądanego odszkodowania. Wyjaśniła, że zastosowane części oraz obniżenie ceny części oryginalnych o współczynnik amortyzacji było uzasadnione faktem, iż pojazd poszkodowanego miał w dacie kolizji 9 lat i był w znacznym stopniu wyeksploatowany. Ponadto podkreśliła, że powód nie przedstawił faktur za naprawę, a także nie umożliwił dokonania oględzin ponaprawczych. Pozwana oświadczyła, że kwestionuje wyliczenia zawarte w załączonej do pozwu kalkulacji prywatnej, w której przyjęto pełną cenę części oryginalnych, co jest równoznaczne z nieuzasadnionym wzbogaceniem powoda. Dodatkowo pozwana zakwestionowała zakres naprawy, uwzględniony w kalkulacji powoda.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 sierpnia 2011 roku miał miejsce wypadek drogowy, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód osobowy marki B. o numerze rejestracyjnym (...), będący własnością powoda. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanej.

/okoliczności bezsporne/

Szkoda została zgłoszona u pozwanej przez powoda. W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwana przyznała powodowi odszkodowanie w kwocie 9.499,78 zł

/okoliczności bezsporne, a nadto: kalkulacja naprawy (...) S.A. wraz z dokumentacją fotograficzną k. 7-9, 63-77/

Pismem z dnia 9 kwietnia 2014 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 11.328,19 zł, wynikającej z kosztorysu sporządzonego przez rzeczoznawcę samochodowego, na zlecenie powoda.

/dowody: wycena wraz z kalkulacją naprawy i fakturą VAT k. 6, 10-13, wezwanie do zapłaty z dnia 9.04.2014r. wraz z potwierdzeniem nadania k. 14-15/

Samochód powoda został naprawiony. Podczas naprawy użyto części oryginalnych. Koszt naprawy wyniósł około 20.000 zł.

/dowód: zeznania powoda k. 140/

Uzasadniony koszt naprawy uszkodzeń samochodu powoda, w związku ze zdarzeniem z dnia 16 sierpnia 2011 roku, przy uwzględnieniu zużycia samochodu oraz dostępnych w tamtym czasie na rynku części typu Q, jak również przy zastosowaniu średniej stawki za roboczogodzinę wynosił 19.729,96 zł brutto. Natomiast koszt takiej naprawy przy użyciu części oryginalnych wynosił 20.511,33 zł brutto. Zastosowanie zarówno dostępnych części typu Q, jak i części oryginalnych pozwoliło na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody.

/dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu motoryzacji k. 97-120/

Powyższy stan faktyczny był w części między stronami bezsporny. W pozostałym zakresie stan faktyczny został ustalony przez Sąd na podstawie wskazanych powyżej dowodów, w tym zeznań powoda, dowodów z dokumentów, jak również w oparciu o opinię biegłego sądowego z zakresu motoryzacji, którą Sąd uznał za przydatną dla rozstrzygnięcia. Sporządzona opinia odpowiadała na zadane biegłemu pytania, była pełna oraz szczegółowa. Żadna ze stron, reprezentowanych w toku całego postępowania przez profesjonalnych pełnomocników, opinii nie kwestionowała, a i Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu. Należy przy tym wskazać, że wiedza i doświadczenie biegłego nie budzą wątpliwości Sądu. Za wiarygodne zostały uznane zebrane w sprawie dokumenty. Autentyczność oraz prawdziwość ich treści nie była podważana przez żadną ze stron, a i Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu. Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się również na zeznaniach powoda w zakresie dotyczącym naprawy uszkodzonego pojazdu oraz rodzaju części użytych do naprawy. Zeznania były jasne oraz logiczne.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie bezspornym był fakt, że pozwana, jako ubezpieczyciel sprawcy wypadku od odpowiedzialności cywilnej, ponosi odpowiedzialność za zaistniałą szkodę na podstawie art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152) i art. 822 § 1 k.c. Sporna natomiast pozostawała wysokość zaistniałej szkody.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do naprawienia szkody ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikała. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem szkodą jest powstała wbrew woli poszkodowanego różnica między obecnym jego stanem majątkowym, a tym stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę (porównaj: orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 1957 roku, II CR 304/57, publ. OSN 1958/3/76, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 1963 roku, III PO 31/63, publ. OSNCP 1964/7-8/128). Jak wynika z treści przepisu art. 361 § 2 k.c. naprawienie szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego uszczerbku. Oznacza to z kolei, iż odpowiedzialność zobowiązanego nie jest ograniczona tylko do bezpośrednich następstw działania sprawcy kolizji, ale musi mieścić się w granicach normalnego związku przyczynowego.

W toku postępowania Sąd ustalił, że samochód powoda, po wypadku drogowym mającym miejsce w dniu 16 sierpnia 2011 roku, został naprawiony, jednakże powód nie przedłożył dokumentów, z których wynikałby faktyczny koszt wykonanej naprawy oraz rodzaj użytych części podczas naprawy. Powód nie wykazał w toku postępowania, by pojazd został naprawiony wyłącznie przy użyciu części oryginalnych.

Z opinii biegłego sądowego dopuszczonej w niniejszej sprawie wynika, iż naprawa pojazdu przy użyciu dostępnych części typu Q, jak również naprawa przy użyciu części oryginalnych pozwala na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody.

Sąd przyjął na podstawie opinii biegłego, że uzasadniony koszt naprawy uszkodzeń samochodu powoda, w związku ze zdarzeniem z dnia 16 sierpnia 2011 roku, przy użyciu części typu Q, i przy uwzględnieniu średniej stawki za roboczogodzinę wynosi 19.729,96 zł brutto. W ocenie Sądu brak było w sprawie podstaw do przyjęcia, że naprawa pojazdu powinna nastąpić tylko przy użyciu części oryginalnych (przy koszcie takiej naprawy 20511,33 zł brutto), bowiem powód nie wykazał, że tylko oryginalne części zostały zamontowane w jego samochodzie w ramach wykonanej naprawy.

Skoro więc pozwana wypłaciła dotychczas powodowi kwotę 9.499,78 zł, winna wypłacić mu dodatkowo kwotę 10.230,18 zł (19.729,96 zł – 9.499,78 zł) tytułem odszkodowania, powiększoną o kwotę 246 zł, stanowiącą koszty poniesione przez powoda z tytułu kalkulacji naprawy sporządzonej przez rzeczoznawcę samochodowego, a wynikającą z faktury VAT nr (...) z dnia 12 marca 2014 roku.

Stąd, na podstawie powyższych rozważań, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 10.476,18 zł. W pozostałym zakresie powództwo oddalono jako bezzasadne.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 10.230,18 zł, stanowiącej odszkodowanie, zgodnie z żądaniem strony powodowej, od dnia 16 września 2011 roku, będącego dniem wymagalności roszczenia, zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Natomiast odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 246 zł, wynikającej z faktury VAT, wystawionej przez rzeczoznawcę za sporządzenie kalkulacji kosztów naprawy, zasądzono od dnia wniesienia pozwu, to jest od 20 maja 2014 roku.

Sąd orzekł o zasadzie ponoszenia kosztów procesu zgodnie z art. 100 kpc, przyjmując zasadę stosunkowego rozdzielenia tych kosztów i pozostawiając, na podstawie art. 108 § 1 kpc, referendarzowi sądowemu szczegółowe rozliczenie kosztów, z uwzględnieniem postępowania zażaleniowego.

SSR Łukasz Zamojski