Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I C 477/16 upr.

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Ostrzeszowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSR Małgorzata Wierzba-Golicka

Protokolant:

sekretarka Joanna Kempa

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2017 r. w Ostrzeszowie, na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w G.

przeciwko M. S.

o zapłatę

oddala powództwo.

/-/ Małgorzata Wierzba – Golicka

Sygn. I C 477/16

UZASADNIENIE

Powód (...)z siedzibą w G. wniósł pozew przeciwko M. S. domagając się zasądzenia od pozwanej na jego rzecz kwoty 7354,55 złotych wraz z odsetkami oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu podniósł, że pozwana nie uregulowała zobowiązań wynikających z zawartej przez nią z (...) spółka z o.o. Powód nabył przedmiotową wierzytelność na podstawie umowy przelewu wierzytelności.

Pozwana M. S. pomimo prawidłowego wezwania nie stawiła się na rozprawę, nie złożyła odpowiedzi na pozew ani żadnych wyjaśnień w sprawie.

Sąd zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 339 § 1 kpc jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, Sąd wyda wyrok zaoczny, § 2 wymienionego przepisu stanowi, iż w takim wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 kpc, negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. w sprawie III CRN 30/72, LEX 7094 ) . Sąd ma także każdorazowo obowiązek krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń powoda z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem faktycznym ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1998r. w sprawie I CKU 85/98 ).

Dysponentami postępowania dowodowego są strony, na nich spoczywa ciężar dowodu ( art. 6 kc ) i są one obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne ( art. 232 zdanie pierwsze kpc ). Oznacza to, że przedstawienie materiału pozwalającego na odtworzenie stanu faktycznego należy do stron, a niedostatki w dowodzeniu określonego faktu powodują dla strony, na której spoczywa ciężar dowodu, niekorzystne skutki prawne w postaci przegrania procesu ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 09.01.2013r. w sprawie I ACa 738/12 ).

W niniejszej sprawie pozwana zawarła umowę pożyczki z (...) spółka z o.o. ( umowa pożyczki wraz z załącznikami k. 22-31 akt ). Powód twierdzi, iż roszczenie wynikające z tej umowy zostało na niego przeniesione w wyniku umowy przelewu wierzytelności. W umowie pierwotnej zawarte jest zawiadomienie o przelewie wierzytelności, jednakże w ocenie Sądu nie stanowi ono dowodu na zawarcie umowy cesji. Z dokumentu tego nie wynika bowiem na jakiej podstawie miałoby dojść do przelewu wierzytelności, ani kiedy do niego doszło. Brak jest również podstaw do uznania, iż osoba podpisująca umowę pierwotną posiadała upoważnienie do dokonywania cesji wierzytelności przysługujących wierzycielowi pierwotnemu. Wobec braku jakichkolwiek innych dowodów na poparcie twierdzeń powoda o nabyciu wierzytelność wobec pozwanej Sąd nie może bezkrytycznie przyjąć twierdzeń powoda, tym bardziej, że to na nim zgodnie z art. 6 kc spoczywa ciężar udowodnienia faktów, z których wywodzi skutki prawne.

W związku z powyższym wobec powstałych wątpliwości co do okoliczności faktycznych Sąd w wyroku zaocznym orzekł o oddaleniu powództwa.

/-/ Małgorzata Wierzba-Golicka