Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 18 grudnia 2017 roku

Sąd Apelacyjny w Krakowie w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Krakowie Doroty Chechelskiej

po rozpoznaniu w sprawie

A. O.

skazanego wyrokiem zaocznym za przestępstwo z art. 7, 38, 38-4, 215bis francuskiego kodeksu celnego i inne

zażalenia wniesionego przez obrońcę poszukiwanego na postanowienie Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 21 listopada 2017 roku, sygn. akt III Kop 173/17

w przedmiocie przekazania poszukiwanego do Francji na podstawie europejskiego nakazu aresztowania wydanego w celu przeprowadzenia postępowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k., art. 607s § 5 w zw. z art. 611ts k.p.k.

postanawia:

1. zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy;

2. stwierdzić, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z 21 listopada 2017 r. Sąd Okręgowy w Krakowie na podstawie art. 607k § 1 k.p.k. zdecydował o przekazaniu stronie francuskiej obywatela polskiego A. O. w wykonaniu europejskiego nakazu aresztowania wydanego 15 czerwca 2017 roku przez Prokuratora Republiki Sądu Najwyższej Instancji w Rennes w celu przeprowadzenia przeciwko niemu postępowania karnego, a nadto na podstawie art. 607t § l k.p.k. zastrzegł, że przekazanie następuje pod warunkiem, iż obywatel polski A. O. będzie odesłany na terytorium Polski po prawomocnym zakończeniu postępowania karnego, jeśli wyrazi na to zgodę.

Sąd Okręgowy ustalił, że A. O. jest poszukiwany europejskim nakazem aresztowania wydanym przez Sąd w Rennes (Francja) z 15 czerwca 2017 roku, sygn. akt 09000100027, sygnatura wyroku 17/95.

Jak wynika z akt sprawy został on skazany wyrokiem Sądu w Rennes z 10 stycznia 2017 roku, sygn. 17/95 za przestępstwo posiadania i transportu podrobionych papierosów marki „Superking" oraz „Regal" o całkowitej wartości 3 400 000 euro w okresie od 13 do 14 września 2009 r., a przestępstwo to kwalifikowane jest z art. 7, 38, 38-4, 2015 bis, 369, 392, 399, 409, 414, 417, 418, 419, 420, 421,422 430, 432bs, 435, 436, 437, 438 francuskiego kodeku celnego, art. 132-1, 121-4 oraz 121-5 francuskiego kodeksu karnego.

A. O. został zatrzymany 20 października 2017 roku o godzinie 11:00 na podstawie wpisu do Systemu Informacyjnego Schengen, z którego wynika, że jest poszukiwany przez stronę francuską europejskim nakazem aresztowania.

Poszukiwany A. O. nie wyraził zgody na przekazanie go stronie francuskiej celem przeprowadzenia postępowania karnego, ani wykonania kary, przy czym nie wyraził zgody na rezygnację ze stosowania zasady specjalności.

Sąd I instancji wskazał, że z treści europejskiego nakazu aresztowania wynika, iż poszukiwanemu nie doręczono wyroku zaocznego, ale zostanie mu on doręczony osobiście niezwłocznie po przekazaniu, a ponadto gdy otrzyma wyrok zostanie wyraźnie poinformowany o przysługującym mu prawie odwołania skutkującym ponownym rozpatrzeniem sprawy co do istoty, z uwzględnieniem nowych dowodów, co może spowodować zmianę wydanego zaocznie wyroku. W razie wniesienia sprzeciwu zostanie ponownie przeprowadzone postępowanie dowodowe, a poszukiwany A. O. pozostanie w areszcie lub nie, o czym zdecyduje ostatecznie sędzia francuski po wysłuchaniu poszukiwanego i jego obrońcy.

Sąd Okręgowy uznał, że sytuacja poszukiwanego, który został skazany orzeczeniem zaocznym i który nadal ma możliwość zwrócenia się z wnioskiem o wszczęcie nowego postępowania, jest porównywalna z sytuacją osoby, której dotyczy europejski nakaz aresztowania wydany w celu przeprowadzenia postępowania karnego, z zastrzeżenie z art. 607t § 1 k.p.k.

Sąd I instancji nie dopatrzył się w niniejszej sprawie przesłanek obligatoryjnej odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania, o których mowa w art. 607p k.p.k. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano, że podniesione zarzuty dotyczące wydania wyroku zaocznego i prowadzenia postępowania pod nieobecność poszukiwanego nie uzasadniają wskazanej podstawy odmowy, ponieważ tego rodzaju instytucje prawne są dopuszczalne w wielu państwach członkowskich Unii Europejskiej, w tym i w Polsce.

Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że czyny, których nakaz dotyczy nie zostały popełnione na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a nadto stanowiłyby według prawa polskiego przestępstwa skarbowe kwalifikowane - w zależności od szczegółowych ustaleń - z art. 86 § 1 k.k.s. lub art. 87 § 1 k.k.s. i art. 91 § 1 k.k.s.

W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia stwierdzono, że w sprawie nie mają również zastosowania przesłanki fakultatywnej odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania wskazane w art. 607r k.p.k.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał, że nie zaistniały żadne przeszkody do wykonania europejskiego nakazu aresztowania.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł obrońca A. O., który zaskarżył je w całości.

Zarzucił on na podstawie art. 438 pkt. 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 607p § 1 pkt. 5 k.p.k. poprzez zaniechanie wyjaśnienia:

1) czy A. O. po przekazaniu otrzyma niezwłocznie pomoc prawną udzieloną z urzędu w postaci wyznaczenia mu obrońcy (na złożony za pośrednictwem Sądu I instancji wniosek o wyznaczenie obrońcy) w celu sporządzenia środka odwoławczego od zapadłego w jego sprawie orzeczenia;

2) czy A. O. po przekazaniu zostanie doręczone zapadłe wobec niego orzeczenie wraz z jego tłumaczeniem na język polski, w sytuacji, w której strona wnioskująca podejmowała dotychczas już próby doręczenia podejrzanemu pism sądowych sporządzonych jedynie w języku francuskim.

Podnosząc powyższe obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia przez nieuwzględnienie wniosku Prokuratora Republiki Sądu Najwyższej Instancji w Rennes z 15 czerwca 2017 r. w przedmiocie przekazania A. O..

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Wniesione zażalenie okazało się bezzasadne.

W zażaleniu zarzucono naruszenie przez Sąd I instancji art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 607p § 1 pkt. 5 k.p.k. przez zaniechanie wyjaśnienia wskazanych przez obrońcę okoliczności.

Zgodnie z art. 607p § 1 pkt 5 k.p.k., podstawę obligatoryjnej odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania stanowi wzgląd na ochronę wolności i praw człowieka i obywatela; wykonania nakazu europejskiego odmawia się, jeżeli naruszałoby to wskazane wolności i prawa.

Ustosunkowanie się do zarzutów podniesionych w zażaleniu należy poprzedzić dwiema uwagami o charakterze ogólnym.

Po pierwsze, europejski nakaz aresztowania opiera się na zasadzie wzajemnego uznawania orzeczeń obcych. W istotę tej instytucji wpisana jest zatem akceptacja odmienności pomiędzy poszczególnymi systemami prawnymi i zaufanie do orzeczeń pochodzących od obcych organów wymiaru sprawiedliwości. Zasada ta wyrosła z założenia wspólnej dla wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej „bazy”, jaką stanowią standardy ochrony praw człowieka, wyznaczone przez wiążącą je wszystkie konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzoną w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.; dalej: Europejska Konwencja Praw Człowieka, EKPC lub konwencja). Zapobiega to rażącym odmiennościom poziomu ochrony tych praw w poszczególnych państwach, nie prowadząc jednak do pełnej jednolitości w tym zakresie.

Po wtóre, podstawa obligatoryjnej odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania, którą statuuje art. 607p § 1 pkt 5 k.p.k., została dodana do Kodeksu postępowania karnego ustawą z dnia 27 października 2006 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 226, poz. 1647), co wiązało się ze zmianą art. 55 Konstytucji RP, dokonaną ustawą z dnia 8 września 2006 r. o zmianie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 200, poz. 1471). Zgodnie z art. 55 ust. 4 Konstytucji RP, ekstradycja jest zakazana m.in. wówczas, gdy jej dokonanie będzie naruszać wolności i prawa człowieka i obywatela. Przepis, na którego naruszenie wskazano w zażaleniu przenosi na płaszczyznę ustawową wskazaną powyżej normę konstytucyjną.

Odnotowania wymaga tu jeszcze, że posłużenie się wyrażeniem: „wolności i prawa człowieka i obywatela” może nasuwać wątpliwości, czy analizowany przepis odwołuje się do wolności i praw określonych w samej Konstytucji RP, czy też do wolności i praw gwarantowanych przepisami prawa międzynarodowego, w tym zwłaszcza postanowieniami EKPC. Zdaniem tut. Sądu interpretacja tego wyrażenia powinna być szeroka, obejmująca tym wyrażeniem zarówno te prawa, które gwarantowane są przez przepisy wiążących Polskę aktów prawa międzynarodowego, jak i wolności i prawa chronione konstytucyjnie (taki kierunek wykładni wynika także z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 5 października 2010 r. (sygn. SK 26/08, OTK ZU Nr 8/A/2010, poz. 73).

Dla porządku przypomnienia wymaga, że pojęcie „ekstradycja”, którym posługuje się art. 55 Konstytucji RP obejmuje także europejski nakaz aresztowania (por. wyroki Trybunału Konstytucyjnego: z 27 kwietnia 2005 r., sygn. P 1/05, OTK ZU nr 4A/2005, poz. 42 oraz powołany powyżej wyrok z 5 października 2010 r., sygn. SK 26/08).

Przesłanka odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania wskazana w art. 607p § 1 pkt 5 k.p.k., zgodnie z którą obligatoryjnie odmawia się wykonania nakazu europejskiego wówczas, gdy jego wykonanie naruszałoby wolności i prawa człowieka i obywatela, musi być oparta na konkretnych faktach i okolicznościach ( vide postanowienie Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z 13 sierpnia 2013 r., sygn. II AKz 159/13, Legalis). Stwierdzenie tej przeszkody nie może być zatem wynikiem abstrakcyjnych rozważań, ale musi uwzględniać konkretną sytuację procesową. Nie może też być efektem spekulacji, czy braku zaufania do organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

Porównanie treści art. 607p § 1 pkt 5 k.p.k. z będącym jego odpowiednikiem na gruncie ekstradycji art. 604 § 1 pkt 7 k.p.k., w którym mówi się o uzasadnionej obawie, że w państwie żądającym wydania może dojść do naruszenia wolności lub praw osoby ekstradowanej, wyraźnie wskazuje, że w wypadku przesłanki odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania nie jest wystarczające samo tylko prawdopodobieństwo naruszenia wolności lub praw osoby poszukiwanej, lecz ustawodawca wymaga stwierdzenia, a przynajmniej prawdopodobieństwa graniczącego z pewnością, iż do takiego naruszenia dojdzie. Konstrukcja gramatyczna art. 607p § 1 pkt 5 k.p.k. prowadzi do wniosku, że zasada jest jego wąska interpretacja, przyjmująca, że gdyby do przekazania osoby poszukiwanej doszło, to zostałyby naruszone jej wolności lub prawa. Nie chodzi tu zatem o pewien tylko stopień prawdopodobieństwa wystąpienia naruszenia praw podstawowych, ale o stwierdzenie, że taka sytuacja (naruszenie) nastąpi, jeżeli do przekazania dojdzie (podobnie Sąd Apelacyjny w Katowicach w postanowieniu z 15 lutego 2017 r., sygn. II AKz 77/17, Biuletyn Sądu Apelacyjnego w Katowicach nr 1/2017, s. 15‒16).

Za ścisłą wykładnią wskazanego powyżej przepisu przemawia wzgląd na konieczne zaufanie między współpracującymi państwami członkowskimi Unii Europejskiej. Dopiero zatem stwierdzenie, że dojdzie do naruszenia praw podstawowych na skutek przekazania obala domniemanie wynikające z zasady wzajemnego zaufania ( vide także M. Rams: Wybrane zagadnienia z zakresu kognicji sądu w postępowaniu ekstradycyjnym, Palestra nr 7-8/2016, s. 56 i n. oraz J. Skorupka (red.): Komentarz do Kodeksu postępowania karnego, wyd. III, Warszawa 2017 s. 1566-1568).

Uwzględniając powyższe Sąd Apelacyjny stwierdził, co następuje.

Zgodnie z art. 6 ust. 3 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka: „Każdy oskarżony o popełnienie czynu zagrożonego karą ma co najmniej prawo do: a) niezwłocznego otrzymania szczegółowej informacji w języku dla niego zrozumiałym o istocie i przyczynie skierowanego przeciwko niemu oskarżenia; b) posiadania odpowiedniego czasu i możliwości do przygotowania obrony; c) bronienia się osobiście lub przez ustanowionego przez siebie obrońcę, a jeśli nie ma wystarczających środków na pokrycie kosztów obrony - do bezpłatnego korzystania z pomocy obrońcy wyznaczonego z urzędu, gdy wymaga tego dobro wymiaru sprawiedliwości; d) przesłuchania lub spowodowania przesłuchania świadków oskarżenia oraz żądania obecności i przesłuchania świadków obrony na takich samych warunkach jak świadków oskarżenia; e) korzystania z bezpłatnej pomocy tłumacza, jeżeli nie rozumie lub nie mówi językiem używanym w sądzie”.

Prawo do korzystania z pomocy obrońcy gwarantowane jest także w art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (Dz. Urz. UE z 26 października 2012 r., C 326/391; dalej: Karta). Zgodnie z tym przepisem Karty każdy ma w szczególności „prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony uprzednio na mocy ustawy. Każdy ma możliwość uzyskania porady prawnej, skorzystania z pomocy obrońcy i przedstawiciela. Pomoc prawna jest udzielana osobom, które nie posiadają wystarczających środków, w zakresie w jakim jest ona konieczna dla zapewnienia skutecznego dostępu do wymiaru sprawiedliwości”. Także art. 48 Karty gwarantuje poszanowanie prawa do obrony - w aspekcie materialnym i formalnym.

Odnotowania wymaga tu nadto, że zarówno Polskę, jak i Francję jako państwa członkowskie Unii Europejskiej wiąże dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/48/UE z dnia 22 października 2013 r. w sprawie prawa dostępu do adwokata w postępowaniu karnym i w postępowaniu dotyczącym europejskiego nakazu aresztowania oraz w sprawie prawa do poinformowania osoby trzeciej o pozbawieniu wolności i prawa do porozumiewania się z osobami trzecimi i organami konsularnymi w czasie pozbawienia wolności (Dz. Urz. UE. L Nr 294, s. 1; dalej: dyrektywa 2013/48/UE).

Art. 1 wskazanej powyżej dyrektywy stanowi, że ustanawia się w niej normy minimalne dotyczące praw podejrzanych i oskarżonych w postępowaniu karnym oraz osób objętych postępowaniem na mocy decyzji ramowej 2002/584/WSiSW („postępowanie dotyczące europejskiego nakazu aresztowania") dostępu do adwokata, do poinformowania osoby trzeciej o pozbawieniu wolności i do porozumiewania się z osobami trzecimi i organami konsularnymi w czasie pozbawienia wolności.

Z kolei art. 3 dyrektywy 2013/48/UE precyzuje, że: 1) państwa członkowskie zapewniają, aby podejrzani i oskarżeni mieli prawo dostępu do adwokata w takim terminie i w taki sposób, aby osoby te mogły rzeczywiście i skutecznie wykonywać przysługujące im prawo do obrony; 2) podejrzani lub oskarżeni mają prawo dostępu do adwokata bez zbędnej zwłoki. W każdym wypadku podejrzani lub oskarżeni mają dostęp do adwokata począwszy od najwcześniejszego spośród następujących terminów: a) przed ich przesłuchaniem przez policję lub inny organ ścigania lub organ sądowy; b) w momencie prowadzenia przez organy ścigania lub inne właściwe organy czynności dochodzeniowych lub innych czynności dowodowych zgodnie z ust. 3 lit. c); c) niezwłocznie po pozbawieniu wolności; d) zanim zostali wezwani do stawiennictwa przed sądem właściwym w sprawach karnych w odpowiednim czasie, zanim stawią się przed tym sądem.

Podkreślenia wymaga tu, że w myśl art. 3 ust. 4 dyrektywy 2013/48/UE na państwach członkowskich spoczywa powinność dołożenia starań, aby udostępniać informacje ogólne mające ułatwić podejrzanym lub oskarżonym uzyskanie dostępu do adwokata.

Wreszcie odnoszący się wprost do postępowania dotyczącego wykonania europejskiego nakazu aresztowania art. 10 ust. 5 dyrektywy 2013/48/UE przewiduje, że w przypadku, gdy osoby podlegające nakazowi chcą skorzystać z prawa do ustanowienia adwokata w państwie członkowskim wydającym nakaz, a nie mają jeszcze takiego adwokata, właściwy organ w państwie członkowskim wykonującym nakaz bezzwłocznie informuje o tym właściwy organ w państwie członkowskim wydającym nakaz. Właściwy organ tego państwa członkowskiego przekazuje osobom podlegającym nakazowi, bez zbędnej zwłoki, informacje mające ułatwić im ustanowienie tam adwokata.

W kontekście przywołanych powyżej uregulowań nie sposób jest w realiach niniejszej sprawy uznać, że te okoliczności, do których nawiązano w uzasadnieniu zażalenia uzasadniają zrzut podniesiony w punkcie 1. petitum zażalenia. Chodzi tu o zawarte w uzasadnieniu zażalenia twierdzenie, że pismem datowanym na 30 października 2017 r. obrońca A. O. sporządził i złożył do „Prokuratora Republiki Sądu Najwyższej Instancji w Rennes wniosek o wyznaczenie dla niego obrońcy z urzędu w celu sporządzenia od zapadłego wobec niego orzeczenia środka odwoławczego, a nadto przekazał stronie francuskiej taki wniosek za pośrednictwem Sądu I instancji. Wniosek ten do dzisiaj nie został rozpoznany” ( vide wskazane powyżej pismo w języku polskim na k. 97 oraz w języku francuskim na k. 98).

W kontekście powyższego uwypuklenia wymagają dwie okoliczności.

Po pierwsze, z pisma datowanego na 30 października 2017 r., na które wskazał obrońca, zdaje się wynikać, że zostało ono wyekspediowane drogą pocztową, a nie za pośrednictwem urządzenia do przesyłania informacji na odległość. Obrońca nie przedstawił informacji dotyczących tej kwestii, jednak konkluzja taka wynika ze sposobu, w jaki jego nagłówku zaadresowano to pismo. Pismo to – jak wynika z protokołu posiedzenia Sądu I instancji ( vide k. 100) - dopiero w dniu 21 listopada 2017 r. zostało przedłożone Sądowi Okręgowemu w Krakowie. który to Sąd - pismem z 28 listopada 2017 r. przesłanym faksem - poinformował stronę francuską o wydaniu nieprawomocnego postanowienia w niniejszej sprawie oraz o wskazanym powyżej piśmie obrońcy, które we francuskiej wersji językowej przesłano wówczas stronie francuskiej w ślad za powyższą informacją ( vide k. 104-106).

Po wtóre, skoro we wskazanym powyżej piśmie, które zostało przesłane przez Sąd I instancji drogą faksową podano, że orzeczenie Sadu I instancji o przekazaniu A. O. stronie francuskiej jest nieprawomocne, to nie sposób przyjąć, iżby sygnalizowane w zażaleniu niewyznaczenie do czasu sporządzenia zażalenia (nastąpiło to 4 grudnia 2017 r.; vide k. 115) powodowało zaistnienie sytuacji, w której zachodzi pewność, względnie prawdopodobieństwo wręcz graniczącego z pewnością, że we Francji dojdzie do naruszenia prawa do obrony poszukiwanego w niniejszej sprawie.

Ze względu na powyższe zarzut podniesiony w punkcie 1. petitum zażalenia należało uznać za bezzasadny.

Wobec zarzutu podniesionego w punkcie 2. petitum zażalenia – nie tracą z pola widzenia rozważań poczynionych powyżej - odnotowania wymaga nadto, że Francja, jako państwo członkowskie Unii Europejskiej, podobnie jak Polska związana jest także dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/64/UE z dnia 20 października 2010 r. w sprawie prawa do tłumaczenia ustnego i tłumaczenia pisemnego w postępowaniu karnym (Dz. Urz. UE L Nr 280, s. 1; dalej: dyrektywa 2010/64/UE), ustanawiającą – zgodnie z jej art. 1 ust. 1 - zasady dotyczące prawa do tłumaczenia ustnego i tłumaczenia pisemnego w postępowaniu karnym oraz w postępowaniu służącym wykonaniu europejskiego nakazu aresztowania.

Mając na uwadze realia niniejszej sprawy podkreślenia wymaga, że powyższa dyrektywa została dostrzeżona przez obrońców poszukiwanego; wskazuje nadto wyraźnie treść wniosku obrońcy zgłoszonego podczas posiedzenia Sądu I instancji ( vide protokół posiedzenia Sądu Okręgowego w Krakowie z 28 listopada 2017 r., k. 100).

Rozważając zasadność zarzutu podniesionego przez obrońcę w punkcie 2. petitum zażalenia należy uwzględnić to, że wskazanym powyżej pismem z 28 listopada 2017 r., przesłanym stronie francuskiej faksem, Sąd I instancji poinformował także o złożonym przez obrońcę poszukiwanego do protokołu na posiedzeniu przed sądem orzekającym w pierwszej instancji wniosku o zapewnienie poszukiwanemu tłumacza zgodnie z dyrektywą 2010/64/UE ( vide k. 104-106).

Zachowuje tu aktualność uwaga poczyniona powyżej; skoro we wskazanym powyżej piśmie przesłanym stronie francuskiej faksem podano, że orzeczenie Sądu I instancji o przekazaniu A. O. jest nieprawomocne, to nie sposób uznać zasadności także i tego zarzutu, który przez obrońcę został podniesiony w punkcie 2. petitum zażalenia.

Biorąc pod uwagę porównywalny poziom ochrony praw i wolności człowieka i obywatela wyznaczony wiążącymi zarówno Polskę, jak i Francję, przywołanymi powyżej przepisami Rady Europy oraz przepisami Unii Europejskiej nie sposób jest uznać, że w niniejszej sprawie zachodzi choćby nawet podejrzenie, iż we Francji dojdzie do naruszenia praw poszukiwanego: do rzetelnego procesu sądowego oraz do obrony.

Mając zaś na uwadze wskazane powyżej informacje o wnioskach obrońcy A. O., które zostały przez Sąd I instancji przekazane stronie francuskiej pismem z 28 listopada 2017 r. nie sposób jest podzielić zarzutu podniesionego w zażaleniu, iżby w niniejszej sprawie doszło do jakiegokolwiek naruszenia art. 366 § 1 k.p.k.

W postępowaniu przed tutejszym Sądem nie było możliwe uwzględnienie ustnego jedynie oświadczenia obrońcy, że poszukiwany zmienił swoją wcześniejszą decyzję i chciałby odbywać swoją karę we Francji w wypadku, gdyby tut. Sąd nie uwzględnił wniesionego zażalenia. Zważyć tu nadto należało na kwestię odwoływalności złożonego w tej mierze oświadczenia woli przez poszukiwanego.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 607s § 5 k.p.k. w zw. z art. 611ts k.p.k. Zgodnie z tym uregulowaniem koszty powstałe w związku ze stosowaniem decyzji ramowej ponoszone są przez państwo wykonujące, z wyjątkiem kosztów przekazania osoby skazanej do państwa wykonującego oraz kosztów, które powstały wyłącznie na terytorium, na którym władzę sprawuje państwo wydające.

Mając na uwadze wszystkie powyższe argumenty, orzeczono jak na wstępie.