Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: Małgorzata Nakielska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 września 2017 r. w Warszawie

sprawy M. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 5 września 2014 r., znak: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu M. M. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia
1 czerwca 2014 r. na stałe;

2.  zasądza na rzecz pełnomocnika z urzędu radcy prawnemu B. Z. kwotę 60,00 (sześćdziesiąt i 00/100 złotych), którą wypłacić ze środków Skarbu Państwa – kasy Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej odwołującemu M. M. z urzędu.

UZASADNIENIE

M. M. w dniu 26 listopada 2014 r. złożył odwołanie za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. do Sądu Okręgowego w Gdańsku,
od decyzji ww. organu rentowego z dnia 5 września 2014 r., znak: (...). Odwołujący uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że cierpi na zaburzenia osobowości
i nadciśnienie tętnicze, a ponadto legitymuje się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności ( k. 2 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Organ rentowy wskazał, że wydał przedmiotową decyzję
na podstawie orzeczenia z dnia 13 sierpnia 2014 r. Komisji Lekarskiej ZUS, która
to stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy ( k. 4 a. s.).

Postanowieniem z dnia 18 marca 2015 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku dopuścił dowód
z opinii biegłych sądowych z zakresu psychiatrii, psychologii, kardiologii i pulmonologii celem ustalenia, czy stan zdrowia odwołującej wskazuje, iż nadal po dniu 31 maja 2014 r. jest całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy zarobkowej z powodu istotnego naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu
( k. 21 a. s.).

Postanowieniem z dnia 4 sierpnia 2015 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku przekazał niniejszą sprawę według właściwości Sądowi Okręgowemu Warszawa-Praga w Warszawie ( k. 130 a. s.).

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 1 marca 2016 r. Sąd dopuścił dowód
z opinii biegłych sądowych psychiatry, ortopedy i neurologa na okoliczności wskazane
w postanowieniu z dnia 18 marca 2015 r. w oparciu o dokumentację lekarską ( k. 196 a. s.).

Organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 8 lipca 2016 r. wniósł zastrzeżenia
do opinii sporządzonej przez biegłego sądowego psychiatrę M. P., ponieważ w jego ocenie jej treść jest sprzeczna z oceną Komisji Lekarskiej ZUS, opinią konsultanta psychologa ZUS oraz również z opinią psychiatryczno-psychologiczną biegłych z dnia 29 czerwca 2015 r. wydaną po bezpośrednim badania i w oparciu o analizę dokumentacji medycznej. Z uwagi na powyższe Oddział wniósł o dopuszczenie dowodu
z opinii nowego zespołu biegłych sądowych psychiatry i psychologa ( k. 264 a. s.).

Również odwołujący w piśmie procesowym z dnia 14 lipca 2016 r. zakwestionował opinię ww. biegłego sądowego wnosząc o wydanie opinii uzupełniającej w zakresie ustalenia, że od dnia 1 czerwca 2014 r. jest on całkowicie niezdolny do pracy na okres trzech lat
( k. 267 a. s.).

Organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 25 października 2016 r. ponownie zakwestionował opinię uzupełniającą sporządzona przez biegłego sądowego psychiatrę M. P., gdyż funkcjonowanie poznawcze odwołującego nie utrudnia istotnie jego aktywności zawodowej, Oddział wskazał, że biegły dysponował nowymi dowodami leczenia, które nie były dostępne podczas badania przez Komisję Lekarską ZUS. Wobec powyższego organ rentowy kolejny raz wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych psychiatry i psychologa ( k. 302 a. s.).

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 12 grudnia 2016 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego psychiatry innego niż M. P.
na podstawie akt sprawy w oparciu o okoliczności zawarte w postanowieniu z dnia 1 marca 2016 r. ( k. 336-337 a. s.).

Organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 10 marca 2017 r. wniósł zastrzeżenia
do opinii sporządzonej przez biegłego sądowego psychiatrę M. L., wnosząc jednocześnie o dopuszczenie dowodu z opinii nowego zespołu biegłych sądowych w składzie z biegłym psychiatrą. Oddział wskazał, że do istotnego pogorszenia stanu zdrowia odwołującego powodującego niezdolność do pracy doszło po badaniu przez Komisję Lekarską ZUS i po wydaniu zaskarżonej decyzji ( k. 362 a. s.).

Sąd w postanowieniu z dnia 9 maja 2017 r. dopuścił dowód z łącznej uzupełniającej opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu psychiatrii M. P. i M. L. celem ustosunkowania się do zastrzeżeń złożonych przez organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 10 marca 2017 r. oraz w przypadku uznania badanego za niezdolnego do pracy, do ustalenia wspólnie jednego czas-okresu trwania tej niezdolności ( k. 375 a. s.).

Odwołujący w piśmie procesowym z dnia 27 czerwca 2017 r. wniósł o sporządzenie przez ww. biegłych uzupełniającej opinii łącznej, gdyż jej konkluzja jest sprzeczna
z wnioskami. Ubezpieczony stwierdził, że biegli uznali, iż nie nastąpiła remisja objawowa uzasadniająca odzyskanie przez niego niezdolności do pracy, podczas gdy twierdzą również, że odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy ( k. 406 a. s.).

Na rozprawie w dniu 6 września 2017 r. Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego ortopedy oraz z opinii uzupełniającej biegłych psychiatrów
( k. 432 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący w latach 1996-2014 był uznawany przez organ rentowy za niezdolnego do pracy i miał przyznawane prawo do pobierania renty z tytułu częściowej albo całkowitej niezdolności do pracy. Ostatni raz ubezpieczony otrzymał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 maja 2014 r., co zostało ustanowione w decyzji organu rentowego z dnia 4 czerwca 2012 r., znak: (...)
( k. 124 a. r.).

Odwołujący w dniu 17 kwietnia 2014 r. złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa
do renty z tytułu niezdolności do pracy ( k. 264 a. r.).

Zgodnie z orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 25 czerwca 2014 r. odwołujący został uznany za zdolnego do pracy ( k. 270 a. r.).

W związku ze sprzeciwem odwołującego, sprawa została przekazana do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 13 sierpnia 2014 r. podtrzymała stanowisko wyrażone przez lekarza orzecznika ZUS ( k. 293 a. r.).

Wobec powyższego Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał zaskarżoną decyzję z dnia 5 września 2014 r., znak: (...), zgodnie z którą odmówił odwołującemu prawa do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy. Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy oparł się na orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 13 sierpnia 2014 r., która to uznała ubezpieczonego za zdolnego do pracy
( k. 1 a. r.).

Sąd w oparciu o treść opinii biegłych sądowych ustalił, że u odwołującego rozpoznano:

- w zakresie pulmonologicznym rozedmę płuc bez objawów niewydolności oddechowej.
Na podstawie analizy dokumentacji medycznej oraz w oparciu o przeprowadzony wywiad
i badania fizykalne stwierdzono, że ubezpieczony nie jest całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy zarobkowej po dniu 31 maja 2014 r. Uznanie częściowej niezdolności do pracy nastąpiło z przyczyn psychicznych, tak więc nie można ustalić istotnej poprawy stanu zdrowia pod względem pulmonologicznym ( k. 43-44 a. s. – opinia biegłego pulmonologa B. L. );

- w zakresie kardiologicznym nadciśnienie tętnicze i przewlekłą obturacyjną chorobę płuc. Stan zdrowia ubezpieczonego nie wskazuje, że jest on nadal po dniu 31 maja 2014 r. całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy zarobkowej. Dotychczasowa niezdolność była spowodowana innymi schorzeniami, aniżeli uszkodzenie układu krążenia. W wywiadzie odwołujący nie zgłaszał wyraźnych dolegliwości subiektywnych mogących wskazywać
na istnienie powikłań sercowych nadciśnienia tętniczego takich, jak duszność wysiłkowa
czy bóle za mostkiem ( k. 66-67 a. s. – opinia biegłego kardiologa A. K. );

- w zakresie psychiatryczno-psychologicznym mieszane zaburzenia osobowości, zachowania
i nastroju w przebiegu przewlekłego zespołu zależności alkoholowej w fazie deklarowanej abstynencji. U ubezpieczonego nie stwierdzono cech choroby psychicznej, w tym nasilonych zaburzeń depresyjnych, istotnego deficytu funkcji poznawczych i innych zaburzeń psychicznych czyniących go niezdolnym do pracy takich, jak: objawy depresyjne, otępienne czy psychoza alkoholowa. Aktualny stan psychiczny badanego nie czyni go osobą niezdolną do pracy zawodowej. Leczenie zaburzeń psychicznych odwołującego o opisywanym charakterze i nasileniu może być łączone z aktywnością zawodową. Brak objawów choroby psychicznej, rozwiniętego zespołu depresyjnego i otępiennego oraz deklarowane utrzymywanie abstynencji jest poprawą w stosunku do stanu będącego podstawą orzeczenia niezdolności do pracy w minionym okresie ( k. 85-90 a. s. – opinia biegłego psychiatry A. G. i psychologa B. Ś. );

- ponownie w zakresie psychiatrycznym organiczne zaburzenia afektywne (depresyjne)
i osobowości oraz zespół zależności alkoholowej w okresie deklarowanej abstynencji. Uwzględniając całość dokumentacji uznano, że odwołujący nie odzyskał zdolności do pracy po dniu 31 maja 2014 r. i jest od dnia 1 czerwca 2014 r. częściowo niezdolny do pracy
na okres trzech lat. Dokumentacja lekarska z ostatniego okresu nie świadczy o poprawie stanu psychicznego ubezpieczonego skutkującej odzyskaniem zdolności do pracy po prawie
20 latach. Wskazano, że od grudnia 2012 r. do marca 2016 r. odwołujący był sześciokrotnie hospitalizowany psychiatrycznie, przy czym ostatnio stwierdzano duże nasilenie objawów depresji z myślami samobójczymi. Stwierdzone u ubezpieczonego zaburzenia psychiczne
w postaci organicznego zaburzenia depresyjnego i osobowości bez objawów psychotycznych i cech otępienia przy uwzględnieniu jego kwalifikacji nie spełniają kryterium całkowitej niezdolności do pracy ( k. 253-254 i 284-285 a. s. – opinia główna i uzupełniająca biegłego psychiatry M. P. ).

- w zakresie neurologicznym organiczne zaburzenia depresyjne, (...) w wywiadzie, nadciśnienie tętnicze, (...) i (...). Zgłaszane dolegliwości przez ubezpieczonego
w postaci bólu głowy, uczucia pełności oraz szumu w głowie mogą być spowodowane przede wszystkim nadciśnieniem tętniczym. Przebyte urazy głowy ze wstrząśnieniem mózgu bez ogniskowego uszkodzenia Ośrodkowego Układu Nerwowego i bez zmian w Tomografie Komputerowym głowy oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa nie dają podstaw do uznania długotrwałej niezdolności do pracy. Z przyczyn neurologicznych nie było powodu
w przeszłości i nie ma obecnie do uznania u odwołującego długotrwałej niezdolności do pracy całkowitej ani częściowej po dniu 31 czerwca 2014 r. ( k. 286-287 a. s. – opinia biegłego neurologa J. B. ).

- ponownie w zakresie psychiatrycznym organiczne zaburzenia osobowości, zaburzenia afektywne i psychotyczne na podłożu organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego oraz w przebiegu wieloletniego uzależnienia od alkoholu. W przeprowadzonym badaniu psychologicznym w 2014 r. stwierdzono u ubezpieczonego cechy organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, co potwierdziło badanie tomografii komputerowej. Przeprowadzona analiza dokumentacji medycznej wskazuje na istotne pogorszenie przebiegu choroby występującej u odwołującego, co w konsekwencji spowodowało, że w latach 2015-2016 był wielokrotnie hospitalizowany. Dodatkowo stwierdzono występowanie objawów psychotycznych na podłożu organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego oraz zaburzenia afektywne. W związku z powyższym uznano, że stan psychiczny odwołującego powoduje, że po dniu 31 maja 2014 r. jest on osobą częściowo niezdolną do pracy zawodowej na stałe. Charakter oraz progresja zaburzeń psychicznych nie rokują poprawy stanu psychicznego ( k. 346-350 a. s. – opinia biegłego psychiatry M. L. ).

W opinii łącznej biegłych sądowych z zakresu psychiatrii rozpoznano tożsame schorzenia odwołującego. Ubezpieczony został uznany za osobę częściowo niezdolną
do pracy na stałe po dniu 31 maja 2014 r. Ustosunkowując się do zastrzeżeń organu rentowego stwierdzono, że z medycznego punku widzenia nie jest możliwe, aby w przebiegu przewlekłego schorzenia powodującego przez 16 lat długotrwałą niezdolność do pracy nastąpiła w maju 2014 r. taka remisja objawowa, która uzasadniłaby odzyskanie zdolności
do pracy przez odwołującego. Dokumentacja lekarska począwszy od czerwca 2014 r. świadczy o progresji i pogłębieniu się objawów, a istnienie organicznego podłoża zaburzeń rokuje niepomyślnie ( k. 380-381 a. s. – opinia łączna biegłych psychiatrów M. P. i M. L. ).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumentację ubezpieczeniową. dokumentację medyczną zawartą w aktach sądowych i aktach rentowych odwołującego,
a także w oparciu o dowód z opinii biegłych sądowych psychiatrów M. P. i M. L. oraz na podstawie opinii łącznej biegłych sądowych z wyżej wymienionej dziedziny badawczej. Zgromadzony materiał dowodowy w postaci dokumentów oraz jego zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń, w związku z tym Sąd uznał dokumenty za pełnowartościowy materiał dowodowy. Sąd jako materiał kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy uznał opinie powołanych ww. biegłych sądowych, albowiem dowód ten pozwolił na dokładne określenie zakresu dysfunkcji, jakie występują w stanie zdrowia ubezpieczonego. Uzyskane w ten sposób wiadomości specjalne Sąd uwzględnił
w całości, ponieważ opinie biegłych wydane zostały w oparciu o obiektywne wyniki badań M. M.. Przy czym Sąd nie uwzględnił przy wyrokowaniu opinii biegłych z pozostałych dziedzin badawczych, a więc pulmonologii, kardiologii i neurologii. W ocenie Sądu główne schorzenia u odwołującego występowały na tle psychiatrycznym,
co w konsekwencji spowodowało, że pozostałe dolegliwości nie mogły być podstawą
do ewentualnego przyznania prawa do dochodzonego świadczenia. Natomiast ww. biegli
z zakresu psychiatrii wskazywali, że stan zdrowia psychicznego odwołującego nie zmienił się i nie odnotowano trwałej poprawy. W związku z powyższym w ocenie Sądu logicznym było uznanie, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy wbrew stanowisku zawartym przez biegłych sądowych psychologa B. Ś. i psychiatrę A. G. w opinii łącznej. Stan zdrowia odwołującego nie poprawił się, a co za tym idzie
nie uprawnionym było przyjęcie, że jest on zdolny do pracy. Natomiast odnosząc się
do uznania ubezpieczonego za częściowo niezdolnego do pracy, należy wskazać, że biegli sądowi psychiatrzy M. P. i M. L. badali ubezpieczonego jako ostatni w niniejszej sprawie i dysponowali za pomocą aktualnej dokumentacji medycznej danymi dotyczącymi jego stanu psychicznego. Sąd ustalił,
że uznanie odwołującego za trwale częściowo niezdolnego do pracy jest uzasadnione
w obliczu jego kondycji psychicznej. Stwierdzone występowanie objawów psychotycznych na podłożu organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego oraz zaburzenia afektywne nie dają podstaw do uznania, iż stan zdrowia psychicznego poprawi się na tyle, aby ubezpieczony mógł podjąć pracę zarobkową zgodną z jego kwalifikacjami. Zdaniem Sądu biegli sądowi przeanalizowali każdy aspekt życia ubezpieczonego, który wpływał bezpośrednio na jego stan zdrowia. Dodatkowo należy wskazać, że organ rentowy nie wniósł zastrzeżeń do ostatniej opinii biegłych sądowych psychiatrów, co czyniło ją wiarygodnym
i rzetelnym materiałem dowodowym.

Przy tym Sąd ustalił, że wprawdzie pełnomocnik odwołującego zgłosił zastrzeżenia
co do treści opinii sporządzonych przez biegłych z zakresu psychiatrii, to jednak w ocenie Sądu podniesione zarzuty nie były uzasadnione i nie dawały podstaw do zlecenia wydania opinii uzupełniającej. Zdaniem Sądu, opinie powołanych biegłych dokładnie diagnozują stan zdrowia odwołującego, a zgłoszone zastrzeżenia stanowiły de facto luźną polemikę. Pełnomocnik ubezpieczonego nie wykazał w sposób dostateczny, dlaczego opinie wydane przez biegłych sądowych miałyby być wykonane w sposób nieprawidłowy. Należy mieć
na względzie, że biegli sądowi M. P. i M. L.
w oddzielnych i niezależnych opiniach, jak również w opinii łącznej wskazywali,
iż odwołujący jest jedynie częściowo niezdolny do pracy. Zdaniem Sądu wnioski wyprowadzone przez biegłych również nie stoją do siebie w opozycji, a wobec ich zbieżności zasługują w całości na uwzględnienie.

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie M. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
(...) Oddział w W. z dnia 5 września 2014 r., znak: (...) jest uzasadnione
i podlega uwzględnieniu.

W myśl art. 57 ust. 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r., o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2016 r., poz. 887 j. t.) zwana dalej ,,ustawą’’, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem
w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jak wynika
z zebranego materiału dowodowego wyników badań odwołującego, opinii biegłych sądowych psychiatrów M. P. i M. L. zasadnym było przyznanie odwołującemu spornego świadczenia z tytułu częściowej niezdolności do pracy
od dnia 1 czerwca 2014 r. na stałe. Kwestie związane ze spełnieniem pozostałych przesłanek przez odwołującego, które są zawarte w dyspozycji art. 57 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy były niekwestionowane przez organ rentowy i stanowiły okoliczność bezsporną.

W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, iż odwołujący cierpi na organiczne zaburzenia osobowości, zaburzenia afektywne i psychotyczne na podłożu organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego oraz w przebiegu wieloletniego uzależnienia
od alkoholu. Biorąc po uwagę charakter schorzeń, Sąd podkreśla, iż ubezpieczony jest osobą częściowo niezdolną do pracy. Sąd zauważył, iż opiniujący w sprawie pozostali biegli uznali, że odwołujący nie jest osobą niezdolną do pracy. Niemniej jednak podkreślić należy,
że obowiązujące przepisy nie formułują wymogu, by wszyscy biegli lekarze oceniający zdolność ubezpieczonego do wykonywania pracy zawodowej byli jednomyślni. Jest oczywistym, że w sytuacji, gdy specjaliści chociażby z jednej dziedziny nauk medycznych stwierdzają niezdolność ubezpieczonego do pracy to można uznać, iż z powodu istniejących
u niego schorzeń jest niezdolny do podejmowania i wykonywania pracy zarobkowej. Dominujące schorzenia P. W. w rozpoznawanej sprawie istnieją w zakresie psychiatrycznym, dlatego Sąd oparł się głównie na treści opinii biegłych psychiatrów M. P. i M. L. uznając je za najbardziej miarodajne
i odnoszące się do rzeczywistych chorób istniejących u badanego. Ww. biegli orzekali
jako ostatni o stanie zdrowia ubezpieczonego, a z uwagi na licznie przedstawiane odpisy dokumentacji medycznej dotyczące aktualnego stanu zdrowia psychicznego M. M., mogli jednoznacznie i w sposób prawidłowy ocenić jego predyspozycje
do wykonywania wszelkiej pracy zawodowej.

Odnośnie ustalenia, terminu od jakiego Sąd uznał za zasadne przyznanie odwołującemu prawa do renty, to zastosowanie znajduje w tym zakresie art. 129 pkt 1 ustawy. Stosownie do treści ww. art. świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Ogólną zasadą prawa emerytalno-rentowego jest,
że świadczenia wypłaca się na wniosek zainteresowanego, poczynając od dnia powstania prawa do renty (tj. spełnienia ustawowych warunków), lecz nie wcześniej niż od miesiąca,
w którym zgłoszono wniosek o świadczenie. W postępowaniu Sąd ustalił, że odwołujący spełnia przesłankę częściowej niezdolności do pracy, przy czym niezdolność ta będzie miała początek w dniu 1 czerwca 2014 r., albowiem jest to dzień przypadający po upływie terminu do renty przyznanej na mocy uprzedniej decyzji organu rentowego.

Sąd odnosząc się do zarzutów pełnomocnika odwołującego, zgłoszonego co do opinii biegłych sądowych, stwierdza, że były one nieuzasadnione. Charakter zarzutów zgłoszonych był ogólny i niedostateczny dla dalszego kontynuowania postępowania dowodowego
w sprawie. Zdaniem Sądu pełnomocnik ubezpieczonego przedstawił subiektywne
i lakoniczne zarzuty skierowane co do wniosków wystosowanych przez biegłych. Sąd doszedł
do przekonania, że nie wykazano dostatecznie, iż w świetle zgromadzonego materiału dowodowego możliwa jest inna ocena stanu zdrowia odwołującego niż wynikająca z opinii biegłych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł, jak
w sentencji wyroku.

Sąd w punkcie 2 wyroku zasądził na rzecz radcy prawnego B. Z. kwotę w wysokości 60,00 złotych zgodnie § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Sąd orzekł o kosztach postępowania w ten sposób, że zasądził
ze środków Skarbu Państwa – Kasy Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

na rzecz pełnomocnika ustanowionego z urzędu radcy prawnemu B. Z. tytułem nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu udzielonej odwołującemu.

Zarządzenie: (...)

(...)