Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 czerwca 2017 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi – w sprawie z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. przeciwko M. M. (1) i B. M.
o zapłatę kwoty 6.007,50 zł – zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda
kwotę 6.007,50 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15 lipca 2014 r. do dnia 31 grudnia
2015 r. oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty (punkt 1. wyroku) jak również obciążył M. M. (1) i B. M. obowiązkiem zwrotu (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. – tytułem kosztów procesu - kwoty 2.718,00 zł (punkt 2. wyroku).

Sąd Rejonowy ustalił, iż w dniu 17 stycznia 2011 r. pomiędzy (...) Spółka Akcyjna w W. (jako sprzedawcą) a M. M. (1) i B. M. – wspólnikami spółki cywilnej (...) S.C. w Ł. (jako odbiorcą) zawarta została umowa kompleksowa dostarczania paliwa gazowego,
w oparciu o którą sprzedawca zobowiązał się dostarczać paliwo gazowe do instalacji znajdującej się w lokalu odbiorcy położonym w Ł. przy ul. (...) (...) zaś M. M. (1) i B. M. – do odbioru paliwa gazowego przez kocioł centralnego ogrzewania, piec oraz (...). Zawarty kontrakt – pismem z dnia 16 grudnia 2013 r. – został wypowiedziany przez (...) Spółka Akcyjna w W.
z 14. dniowym okresem wypowiedzenia (liczonym po dniu doręczenia wypowiedzenia)
z uwagi na to, iż pozwani – pomimo wezwania M. M. (1) i B. M.
do zapłaty zaległych należności z tytułu sprzedaży paliwa gazowego (w wysokości
3.300,53 zł) i wyznaczenia dodatkowego dwutygodniowego terminu na dokonanie tej płatności – nie uczynili zadość tej powinności. W piśmie wypowiadającym umowę sprzedawca paliwa gazowego poinformował pozwanych o tym, iż w wypadku jego poboru przez M. M. (1) i B. M. po dacie rozwiązania kontraktu, będą oni obciążeni opłatą karną za nielegalny pobór paliwa gazowego w wysokości pięciokrotności ceny wskazanej w taryfie właściwego operatora dystrybucyjnego. Jak ustalił Sąd I instancji, M. M. (1) i B. M. otrzymali oświadczenie o wypowiedzeniu umowy w dniu 27 grudnia 2013 r. zaś umowa uległa rozwiązaniu wskutek upływu okresu wypowiedzenia w dniu 10 stycznia 2014 r. – w tej dacie nie dokonano odczytu stanu licznika gazowego.

W dniu 21 stycznia 2014 r. pracownicy z sekcji pogotowia gazowego (P. C.
i Ł. P. (1)) przybyli do lokalu pozwanych w celu dokonania demontażu licznika - w lokalu (sklepie) była wówczas obecna B. M., która telefonicznie zawiadomiła drugiego z pozwanych o zaistniałej sytuacji. Gazomierz znajdował się na zapleczu sklepu pozwanych – nie był on ogólnie dostępny. Pozwana B. M. wyraziła wówczas zgodę na to, aby pracownicy pogotowia gazowego dokonali spisania stanu licznika gazowego, odmawiając jednak demontażu tego gazomierza – stan licznika tego dnia wynosił 37.493 m ³
i był to stan rzeczywisty, nie zaś szacunkowy. B. M. – jak przyjął to Sąd I instancji – była obecna przy spisywaniu stanu licznika i nie kwestionowała wskazań urządzenia. P. C. informację o stanie gazomierza zamieścił w karcie gazomierza – reduktora,
którą opatrzył swym podpisem; karta ta nie zawiera w swej treści informacji o braku dostępu do licznika jak również nie została ona podpisana przez B. M..

Jak wskazał Sąd Rejonowy, praktyka występująca w pogotowiu gazowym zakłada spisywanie przez jego pracowników stanu gazomierza w oparciu o wskazania licznika
przy czym – o ile zachodzi brak możliwości przeprowadzenia tej czynności – zamieszczają adnotację o braku dostępu do licznika. Ujawniony stan licznika jest odnotowywany
w protokole, który to dokument jest podpisywany przez odbiorcę zaś w przypadku odmowy złożenia podpisu – fakt ten przeważnie jest odnotowywany w protokole. Karta gazomierza – reduktora (protokół) nie podlega wręczeniu odbiorcy – ten ostatni otrzymuje wyłącznie dokument potwierdzający zdjęcie gazomierza.

W dniu 26 stycznia 2014 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wystawił dokument rozliczeniowy, w treści którego wskazano wartość licznika z poprzedniego odczytu - 37.070 m ³ oraz odczyt bieżący (określając go jako szacowany na dzień 10 stycznia 2014 r.) jako 37.493 m ³.

Sąd I instancji wskazał również, iż w przypadku, kiedy odbiorca odmawia zdjęcia licznika to dalsze czynności podejmuje dział kontroli. W ramach tego rodzaju działań, w dniu 26 lutego 2014 r. strona powodowa wystawiła dla K. H. i J. S. upoważnienie do przeprowadzenia w dniu 28 kwietnia 2014 r. kontroli w lokalu pozwanych w celu weryfikacji prawidłowości eksploatacji i działania układów pomiarowych oraz rozliczeń zużycia paliwa jak również takie samo upoważnienie dla G. C. i J. S. do dokonania czynności kontrolnych w dniu 26 maja 2014 r. Pracownicy sekcji kontroli układów pomiarowych kilka razy przebywali w lokalu M. M. (1) i B. M. zaś pozwani odmawiali dostępu do gazomierza oraz zdjęcia tego urządzenia. Z uwagi na taki stan rzeczy, (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. Zakład w Ł. – pismem z dnia 7 kwietnia 2014 r. (otrzymanym przez pozwanych w dniu 25 kwietnia 2014 r.) – zwróciła się do pozwanych z ostatecznym wezwaniem wydania gazomierza w związku z wypowiedzeniem umowy dostarczania paliwa gazowego, informując M. M. (1) i B. M. iż taki demontaż nastąpi w dniu 12 maja 2014 r. zaś uniemożliwienie dokonania tej czynności lub odmowa wydania gazomierza spowoduje skierowanie sprawy na drogę postępowania sądowego zaś dokonywany wówczas pobór paliwa gazowego będzie uznany jako nielegalny skutkujący obciążeniem pozwanych określonymi opłatami. Z kolei w piśmie z dnia 28 kwietnia 2014 r. M. M. (1) zakwestionował fakt rozwiązania umowy dostarczania paliwa gazowego, wskazując jednocześnie iż nie otrzymał wezwań do dobrowolnego wydania gazomierza. W dniu 7 maja 2014 r. pracownicy strony powodowej – J. S. i G. C. w obecności pozwanego M. M. (1) – dokonali kontroli w lokalu pozwanych obejmującej także – konieczny do zawarcia nowej umowy – odczyt licznika gazowego. Warunkiem zawarcia takiego kontraktu było uregulowanie przez stronę pozwaną całości zadłużenia oraz ustalenie stanu gazomierza na dzień z jakim nowy kontrakt miał być zawarty w celu rozpoczęcia nowych rozliczeń z M. M. (1) i B. M.. W trakcie tych czynności kontrolnych dokonano sprawdzenia plomb, ilości i rodzajów odbiorników włączonych w instalację gazową jak również stanu technicznego urządzenia pomiarowego oraz jego wskazania – liczydło urządzenia pomiarowego wskazywało wówczas wartość 38.289 m ³. Wówczas licznik był oplombowany i nie wskazywał zużycia gdyż odbiornik gazu (kocioł centralnego ogrzewania) był wyłączony. Protokół z tej kontroli został podpisany przez pracowników powoda
oraz M. M. (1), który w jego treści nie wpisał żadnych zastrzeżeń. Pomimo
tego, iż pozwany został wówczas poinformowany o konieczności zawarcia umowy w terminie 7. dni od daty kontroli, taki kontrakt nie został podpisany.

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
w W. w piśmie z dnia 22 maja 2014 r. poinformowało pozwanych, iż – w związku
z wypowiedzeniem umowy o dostarczanie paliwa gazowego z dniem 10 stycznia 2014 r. –
z ostatnio wskazanym dniem konto rozliczeniowe pozwanych zostało zamknięte
do oszacowanego stanu 37.493 m ³ zaś pobór paliwa gazowego od dnia 11 stycznia 2014 r.
ma charakter nielegalny. Strona powodowa – jak podał Sąd Rejonowy – pismem z dnia 27 czerwca 2014 r. zawiadomiła pozwanych o ich obciążeniu z tytułu pobierania paliwa gazowego bez zawartej umowy w okresie od dnia 10 stycznia 2014 r. do dnia 7 maja 2014 r. – stosownie do postanowień taryfy dla usług dystrybucji paliw gazowych - opłatą w wysokości 6.007,50 zł zaś w dniu 30 czerwca 2014 r. wystawiła na tę kwotę notę obciążeniową (...) (otrzymaną przez pozwanych w dniu 4 lipca 2014 r.), w treści której zobowiązała M. M. (1) i B. M. do zapłaty tej należności w terminie do dnia 14 lipca 2014 r. Pozwani – pismem z dnia 7 lipca 2014 r. – wnieśli odwołalnie od decyzji obciążającej ich opłatą z tytułu nielegalnego poboru paliwa gazowego, wskazując w jego treści iż w dniu 10 stycznia 2014 r. odłączono piec gazowy, który stanowił jedyne źródło poboru gazu i zastosowano alternatywne źródła ogrzewania. W związku ze złożonym odwołaniem – na poklecenie kierownika pogotowia gazowego – P. C. sporządził notatkę służbową dokonując w jej treści opisu czynności jakie zostały podjęte u pozwanych. Ostatecznie strona powodowa nie uwzględniła odwołania pozwanych o czym poinformowała M. M. (1) i B. M. w piśmie z dnia 28 sierpnia 2014 r., otrzymanym przez nich w dniu 12 września 2014 r.

Według ustaleń Sądu Rejonowego, w dniu 1 kwietnia 2015 r. pracownicy strony powodowej – J. S. i G. C. – w obecności pozwanego M. M. (1), dokonali kolejnej kontroli w lokalu pozwanych, której celem było sprawdzenie prawidłowości poboru paliwa gazowego. W trakcie tej kontroli spisano – zaakceptowany przez M. M. (1) - stan urządzenia pomiarowego (wynosił on 38.289 m ³) oraz stwierdzono iż kocioł był nieczynny. Wobec faktu, iż odbiorcy nie wywiązali się z 7. dniowego terminu zawarcia umowy, dokonano wówczas demontażu gazomierza oraz zabezpieczenia blokadą podejścia do tego urządzenia a następnie jego oplombowania.

Odwołując się do postanowień taryfy nr 1 dla usług dystrybucji paliw gazowych, Sąd Rejonowy podniósł iż za nielegalne pobieranie paliwa gazowego uważa się pobór takiego paliwa bez zawartej umowy zaś w przypadku stwierdzenia nielegalnego poboru, operator obciąża pobierającego opłatą stanowiącą równowartość trzykrotności iloczynu ceny referencyjnej gazu obowiązującej w miesiącu stwierdzenia nielegalnego poboru gazu
oraz ryczałtowej ilości nielegalnie pobranego paliwa gazowego. Ryczałtowa ilość nielegalnie pobranego paliwa gazowego dla kotłów CO o mocy do 26 kW wynosiła 1.500 m ³ zaś cena referencyjna paliwa gazowego w miesiącu stwierdzenia nielegalnego poboru gazu (w maju 2014 r.) wynosiła 1,335 zł za m ³.

Wskazany wyżej stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o zeznania świadków
i dowody z dokumentów – te ostatnie w zasadniczej części nie były kwestionowane przez strony a poza tym potwierdzają przedstawiane przez nie fakty nie budząc wątpliwości co do swej wiarygodności.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd I instancji wskazał, iż podstawę roszczeń (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. stanowi przepis art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne
(t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 220), stosownie do którego w razie nielegalnego pobierania paliw lub energii, przedsiębiorstwo energetyczne może pobierać od odbiorcy, a w przypadku,
gdy pobór paliw lub energii nastąpił bez zawarcia umowy, może pobierać od osoby lub osób nielegalnie pobierających paliwa lub energię opłatę w wysokości określonej w taryfie,
chyba że nielegalne pobieranie paliw lub energii wynikało z wyłącznej winy osoby trzeciej,
za którą odbiorca nie ponosi odpowiedzialności. Odwołując się także do postanowień rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 28 czerwca 2014 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie paliwami gazowymi, w myśl którego że prawo do obciążenia opłatą z tytułu nielegalnego poboru paliwa przysługuje przedsiębiorstwu energetycznemu, które prowadzi działalność gospodarczą w zakresie przesyłania lub dystrybucji paliw gazowych, Sąd Rejonowy podniósł iż wobec faktu iż strona powodowa posiada za swój przedmiot działalności dystrybucję paliw gazowych, (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. posiada czynną legitymacje procesową w niniejszej sprawie.

Sąd I instancji podniósł, iż M. M. (1) i B. M. w okresie od dnia 11 stycznia 2014 r. do dnia 7 maja 2014 r. – wobec faktu, iż łącząca ich ze strona powodową umowa kompleksowa dostarczania paliwa gazowego uległa rozwiązaniu z dniem 10 stycznia 2014 r. - dopuszczali się nielegalnego poboru gazu w rozumieniu przepisu art. 3 pkt 18 ustawy – Prawo energetyczne; od dnia 11 stycznia 2014 r. nie istniał bowiem żaden stosunek umowny, na podstawie którego pozwani mogliby pobierać gaz. Fakt pobierania przez stronę pozwaną paliwa gazowego w okresie od dnia 11 stycznia 2014 r. do dnia 7 maja 2014 r. – w ocenie Sądu Rejonowego – wynikał zarówno z zeznań świadków jak i z zapisów określających stan licznika gazowego, stosownie do których w dniu 21 stycznia 2014 r. odnotowano wskazanie urządzenia pomiarowego na poziomie 37.493 m ³ zaś w dniu 7 maja 2014 r. – w wysokości 38.289 m ³.

Za okoliczność bezsporną Sąd I instancji uznał, iż M. M. (1) i B. M.
w tym czasie nie zawarli z (...) Spółka Akcyjna w W. nowej umowy o dostarczanie paliwa gazowego – zatem w tym czasie (w okresie od dnia 11 stycznia 2014 r. do dnia 7 maja 21014 r.) pozwani pobierali paliwo gazowe pomimo braku upoważniającej ich do tego umowy a zatem dopuścili się nielegalnego poboru paliwa gazowego o jakim jest mowa w przepisie art. 3 pkt 18 ustawy – Prawo energetyczne.

Podkreślając, iż pozwani nie kwestionowali wskazania stanu licznika w dniu 7 maja 2014 r. na poziomie 38.289 m ^3, zarzucając iż stan ten odpowiadał wskazaniom urządzenia pomiarowego z dnia 10 stycznia 2014 r. i od tego czasu nie uległ zmianie aż do demontażu licznika zaś stan gazomierza wskazujący na zużycie paliwa na poziomie 37.493 m ³ został jednostronnie i dowolnie oszacowany przez stronę powodową, Sąd I instancji podniósł iż (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wykazała, iż dane wskazane w notatce służbowej P. C. z czynności jakie zostały przeprowadzone w lokalu pozwanych w dniu 21 stycznia 2014 r. a w szczególności w karcie gazomierza – reduktora (gdzie wskazano stan licznika gazowego jako 37.493 m ³) dotyczące stanu licznika gazowego były zgodne z rzeczywistością i zostały tam wpisane w oparciu o odczyty dokonane z liczydła. Okoliczność ta – w ocenie Sądu Rejonowego – wynikała z zeznań świadków, które w tym zakresie ze sobą korespondowały. W oparciu o wskazane dokumenty jak również korespondujące z nimi zeznania świadków Sąd Rejonowy przyjął, iż rzeczywisty stan licznika gazowego na 21 stycznia 2014 r. wynosił 37493 m ³. Zdaniem Sądu I instancji na taką ocenę nie mogły wpłynąć twierdzenia pozwanych poparte złożonymi dokumentami – fakturą VAT oraz pismem (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W., które miały prowadzić do wykazania iż podana w nich wartość stanu licznika (37.493 m ³) miała charakter szacunkowy. Jak podał Sąd I instancji, w świetle całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego powołane przez pozwanych dokumenty nie stanowiły wystarczającego dowodu na okoliczność, że stan licznika z 21 stycznia 2014 r. nie był stanem rzeczywistym. Oszacowana wartość w dokumentach powołanych przez M. M. (1) i B. M. odnosiła się bowiem do stanu na dzień 10 stycznia 2014 r. (nie zaś na datę 21 stycznia 2014 r.) kiedy to nie dokonano odczytu wartości wskazanej na liczniku gazowym i z tej przyczyny założono (oszacowano) że wartość pobranego gazu również na 10 stycznia 2014 r. była zgodna z ustaloną w dniu 21 stycznia 2014 r., kiedy to dokonano już spisu stanu licznika z liczydła w lokalu pozwanych.

Wskazane wyżej względy – zdaniem Sądu I instancji – implikowały wniosek odnośnie tego, iż stronie powodowej przysługiwało roszczenie o zapłatę oparte na przepisie
art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy – Prawo energetyczne statuującym odpowiedzialność za czyn niedozwolony – nielegalny pobór energii. Sąd Rejonowy podniósł również, iż na gruncie wskazanego ostatnio przepisu nie jest koniecznym wykazanie zaistnienia po stronie sprawcy przesłanki zawinienia w znaczeniu subiektywnym, gdyż wystarczające jest jedynie udowodnienie zawinienia w znaczeniu obiektywnym, tj. sprowadzającego się do naruszenia obowiązujących przepisów prawa oraz wykazanie powstania szkody sprowadzającego się
do faktycznego poboru paliwa gazowego. Sąd I instancji uznała zatem, iż wszystkie przesłanki przewidziane w przepisie art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy - Prawo energetyczne zostały spełnione zaś pozwani w okresie od dnia 11 stycznia 2014 r. do dnia 7 maja 2014 r. dokonywali nielegalnego poboru paliwa. W tych okolicznościach – jak podał Sąd Rejonowy odwołując się do postanowień rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 28 czerwca 2014 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie paliwami gazowymi – uzasadnione było obciążenie M. M. (1) i B. M. opłatą w wysokości 6.007,50 zł, której wyliczenia strona pozwana nie podważała.

Jako podstawę prawną odsetek od zasądzonej kwoty 6.007,50 zł Sąd Rejonowy wskazał przepis art. 481 § 1 kc, zasądzając je jako odsetki ustawowe za okres od dnia 15 lipca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz jako odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 1 stycznia
2016 r. Początkowy termin naliczania odsetek (dzień 15 lipca 2014 r.) wynika z noty obciążeniowej jaką (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
w W. wystawiła i doręczyła pozwanym w dniu 4 lipca 2014 r. – dokument ten w swej treści wskazywał termin spełnienia świadczenia określony na dzień 14 lipca 2014 r. co z kolei implikuje wniosek, iż M. M. (1) i B. M. od dnia 15 lipca 2014 r. popadli w opóźnienie w uczynieniu zadość żądaniu strony powodowej. Wysokość odsetek (ustawowe za okres od dnia 15 lipca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz ustawowe za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty) uwzględniała zmianę stanu prawnego w tym zakresie wynikającą z przepisów ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1830).

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu Sąd I instancji oparł na przepisie art. 98 kpc
przy zastosowaniu zasady odpowiedzialności za wynik sprawy. Uwzględnienie w całości żądania pozwu uzasadniało obciążenie pozwanych obowiązkiem zwrotu (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. należności jakie wydatkowała ona tytułem kosztów obejmujących opłatę od pozwu, opłatę skarbową
od dokumentu stwierdzającego ustanowienie pełnomocnika jak również wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powoda (w wysokości 2.400,00 zł – ustalonej na podstawie przepisu § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804)
w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U.
z 2016 r., poz. 1667).

Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego zostało w całości zaskarżone przez pozwanych M. M. (1) i B. M.. Pozwani zarzucili Sądowi I instancji naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a w szczególności:

1.  przepisu art. 233 § 1 kpc w drodze przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów oraz oparcia rozstrzygnięcia wyłącznie o jednostronną, wybiórczą i nie mającą merytorycznego uzasadnienia analizę materiału dowodowego zebranego w sprawie,
w szczególności poprzez:

a)  dowolne przyjęcie, iż pozwani w okresie od dnia 11 stycznia 2014 r. do dnia 7 maja 2014 r. pobierali paliwo gazowe, w sytuacji gdy powyższa okoliczność, zaprzeczona przez pozwanych, nie została wykazana dowodowo przez powódkę, na której spoczywał ciężar dowodu w niniejszej sprawie, albowiem to powódka oparła swoje roszczenie na fakcie pobierania przez pozwanych paliwa gazowego bez zawartej umowy na dostarczanie tego paliwa, czemu pozwani spójnie i konsekwentnie zaprzeczyli, dodatkowo przedstawiając obiektywne dowody na poparcie swojego stanowiska,

b)  nieuprawnione ustalenie faktyczne, iż pozwana B. M. w dniu 21 stycznia 2014 r. zezwoliła pracownikom pogotowia gazowego na spisanie stanu licznika gazowego (strona 4. uzasadnienia wyroku) w sytuacji, gdy oboje pozwani spójnie i konsekwentnie zaprzeczali tej okoliczności oraz mimo, że jednocześnie Sąd ustalił, iż pomimo kilku wizyt pracowników z sekcji kontroli układów pomiarowych lokalu pozwanych pozwani odmawiali dostępu do gazomierza (strona uzasadnienia wyroku), co potwierdzają zeznania świadka J. S. i notatka z dnia 25 marca 2014 r. (k. 22 z akt sprawy), a nadto z zebranego materiału dowodowego wynika, iż w czynnościach kontrolnych prawidłowości poboru gazu nie uczestniczyła pozwana B. M., lecz jej mąż M. M. (1), a w konsekwencji błędne przyjęcie, iż w dniu 21 stycznia 2014 r. dokonano odczytu gazomierza w lokalu pozwanych,

c)  bezzasadne pominięcie spójnych i konsekwentnych zeznań pozwanych, korespondujących z zeznaniami świadka J. S. i dokumentami w postaci m.in. faktury VAT nr (...) z dnia 26 stycznia 2014 r. oraz pisma (...) Spółka Akcyjna w W. z dnia 22 maja 2014 r, z których jednoznacznie wynika, iż stan 37.493 m ³ zużytego gazu w lokalu pozwanych to stan szacowany a nie stan rzeczywiście spisany z liczydła a w konsekwencji błędne przyjęcie, iż pozwani w okresie
od dnia 11 stycznia 2014 r. do dnia 7 maja 2014 roku pobierali paliwo gazowe, podczas gdy faktyczny stan gazomierza w dniu 10 stycznia 2014 r. wynosił
38.289 m ³ i nie uległ już zmianie do dnia jego demontażu,

d)  bezzasadne pominięcie zeznań świadka J. S., będącego pracownikiem powódki, a w konsekwencji nieprawidłowe ustalenie, iż stan 37.493 m ³ zużycia gazu to stan rzeczywiście spisany z licznika gazowego w lokalu pozwanych w dniu 21 stycznia 2014 r., podczas gdy świadek ten zeznał, iż ten stan 37.493 m ³ jest szacowany na podstawie wcześniejszych zużyć i może różnić się od stanu faktycznego, a nadto wskazał, iż stan początkowy gazomierza, który został oszacowany na 37.493 m ³ mógłby być stanem, jak w protokole kontroli
nr (...) (...) z dnia 7 maja 2014 r., tj. mógłby wynosić 38.289 m ³,
jak konsekwentnie podawali pozwani, co skutkowało błędnym przyjęciem
przez Sąd, iż pozwani dopuścili się nielegalnego poboru gazu,

e)  nienależytą ocenę i w konsekwencji niezasadne oparcie rozstrzygnięcia wyłącznie na zeznaniach świadków P. C. i Ł. P. (2) w sytuacji, gdy zeznania tych świadków są tendencyjne, a nadto nie korespondują ani ze sobą, ani z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w toku postępowania,
w szczególności z zeznaniami świadka J. S., zeznaniami pozwanych
i dokumentami w postaci m.in. faktury VAT nr (...)
z dnia 26 stycznia 2014 r. oraz pisma (...)
(...) Spółka Akcyjna w W. z dnia 22 maja 2014 r.,

f)  nieuprawnione dokonanie ustaleń faktycznych na podstawie dokumentów prywatnych w postaci notatki służbowej (k. 17 akt sprawy) oraz karty gazomierza reduktora (k. 18 akt sprawy), w sytuacji gdy dokumenty te zostały podpisane wyłącznie przez świadka P. C., mimo że w zdarzeniu, którego dotyczą mieli uczestniczyć również świadek Ł. P. (2) i pozwana B. M., a co do notatki służbowej, to została ona sporządzona dopiero
po wniesieniu odwołania przez M. M. (1) z dnia 7 lipca 2014 r.
i to na polecenie kierownika pogotowia gazowego P. M., a nadto
w sytuacji, gdy te dokumenty prywatne pozostają w oczywistej sprzeczności
z pozostałymi dokumentami zebranymi w toku postępowania i zostały zakwestionowane przez stronę pozwaną, co przesunęło ciężar dowodu ich prawdziwości na powódkę, która nie udowodniła w obiektywny i wiarygodny sposób okoliczności wskazanych w tych dokumentach,

g)  nieprawidłowe przyjęcie, iż karta gazomierza - reduktora (k. 18 akt sprawy)
nie podlega wręczeniu odbiorcy gazu, w sytuacji gdy z zeznań świadka Ł. P. (2) złożonych po okazaniu przez Sąd tego dokumentu wynika
wprost, iż zawsze on, jak i inni pracownicy pogotowia gazowego dają ten dokument do podpisania odbiorcy i w tym przypadku raczej nie zapomnieli tego dać, a w konsekwencji niezasadne pominięcie przez Sąd okoliczności braku podpisu pozwanej B. M. na tym dokumencie oraz braku adnotacji w treści tego dokumentu o odmowie jego podpisu przez pozwaną, skutkujące błędnym uznaniem przez Sąd jako wiarygodnych zeznań świadków P. C. i Ł. P. (2),

h)  nienależytą ocenę dokumentów w postaci faktury VAT nr (...)
z dnia 26 stycznia 2014 r. oraz pisma (...)
(...) Spółka Akcyjna w W. z dnia 22 maja 2014 r. i przyjęcie przez Sąd sprzecznie z ich treścią, iż stan 37.493 m ^{( 3)} zużytego gazu w lokalu pozwanych to stan rzeczywisty ustalony na podstawie odczytu gazomierza,
a nie stan szacowany, jak wynika z treści tych dokumentów, a w konsekwencji błędne ustalenie, iż pozwani w okresie od dnia 11 stycznia 2014 r. do dnia 7 maja 2014 r. pobierali paliwo gazowe, podczas gdy faktyczny stan gazomierza
w dniu 10 stycznia 2014 r. wynosił 38.289 m ^{( 3 )}i nie uległ już zmianie do dnia
jego demontażu;

1.  przepisu art. 316 § 1 kpc w związku z art. 6 kc, art. 232 zd. 1 kpc i art. 253 kpc
poprzez nie wzięcie za podstawę rozstrzygnięcia stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy w zakresie, w jakim Sąd pierwszej instancji, wbrew zasadzie rozkładu ciężaru dowodu w procesie cywilnym, przyjął do podstaw faktycznych
i prawnych zaskarżonego orzeczenia okoliczności niewykazane dowodowo
przez powoda i zaprzeczone przez pozwanych, a nadto w zakresie, w jakim Sąd
w całości pominął materiał dowodowy potwierdzający zasadność stanowiska pozwanych;

2.  przepisu art. 328 § 2 kpc poprzez niesprostanie wymogom uzasadnienia wyroku
w drodze lakonicznego, nie objętego jurydycznym i faktycznym wywodem wskazania, z jakich powodów Sąd uznał, iż powództwo zasługuje na uwzględnienie,
w szczególności poprzez uchylenie się przez Sąd od wskazania przyczyn, dla których Sąd omówił wiarygodności i mocy dowodowej dowodom ze spójnych
i konsekwentnych zeznań pozwanych korespondujących z zeznaniami świadka J. S. i popartych dowodami z dokumentów, zwłaszcza faktury VAT
nr (...) z dnia 26 stycznia 2014 r. oraz pisma (...) Spółka Akcyjna w W. z dnia 22 maja 2014 r.

Wskazując na powyższe naruszenia pozwani domagali się zmiany zaskarżonego wyroku
i oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powoda solidarnie na rzecz pozwanych zwrotu kosztów postępowania, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje.

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wniosła o oddalenie apelacji pozwanych jako bezzasadnej oraz zasądzenia od pozwanych kosztów postepowania za instancję odwoławczą, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja strony pozwanej – jako niezasadna – podlegała oddaleniu w oparciu o przepis
art. 385 kpc.

Wszystkie zarzuty apelacyjne jakie zostały postawione rozstrzygnięciu Sądu I instancji ocenić należy za niezasadne co prowadzić musi do oddalenia złożonego środka odwoławczego.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy Sąd I instancji dokonał szczegółowego ustalenia stanu faktycznego sprawy i wywiódł z niego prawidłowe wnioski jak również oparł
swe rozstrzygnięcie na prawidłowej podstawie prawnej.

Nie mógł zasługiwać na uwzględnienie zarzut pozwanych jakoby Sąd I Instancji – ustalając iż M. M. (1) i B. M. dokonali poboru paliwa gazowego w okresie
od dnia 21 stycznia 2014 r. do dnia 7 maja 2014 r. – przekroczył granicę swobodnej oceny dowodów czyniąc ustalenia w tym zakresie w sposób dowolny, jednostronny i wybiórczy.
Tego rodzaju stwierdzenia Sądu Rejonowego zostały przez niego poczynione w oparciu o treść zeznań świadków, w szczególności P. C. i Ł. P. (2) – osoby, które (wedle zgodnych ich w tym zakresie twierdzeń) byli obecni w lokalu pozwanych
i dokonali spisania stanu licznika w dniu 21 stycznia 2014 r. – na poziomie 37.493 m ³.
Brak jest podstaw aby odmówić waloru wiarygodności zeznaniom tych osób (zgodnie
i w sposób pewny zeznały one, iż w dniu 21 stycznia 2014 r. byli obecni w lokalu pozwanych i dokonali spisania stanu licznika poboru gazu) zaś odrzucenie przez Sąd Rejonowy przeciwstawnych twierdzeń B. M. mieściło się w granicach swobodnej oceny materiału dowodowego. Wbrew twierdzeniom środka odwoławczego nie sposób
w tym zakresie twierdzeń P. C. i Ł. P. (2) przeciwstawiać zeznaniom M. M. (1) skoro osoba ta – co wynika ze zgodnych zeznań osób dokonujących wówczas kontroli i B. M. – nie była obecna przy kontroli odbywającej się tego dnia. Również z faktu twierdzeń J. S., iż występowały przypadki kiedy pozwani odmawiali dostępu do gazomierza – niezależnie od tego, iż jawi się pytanie jakie były przyczyny tego stanu rzeczy skoro twierdzili iż nie dokonują poboru gazu
po rozwiązaniu umowy (zatem dlaczego pozwana B. M. miałaby nie zgodzić się
na spisanie stanu gazomierza w dniu 21 stycznia 2014 r. skoro pozwani twierdzą, iż w tym dniu jego wskazanie odpowiadało wartości z daty demontażu) - nie wynika, wobec zgodnych twierdzeń P. C. i Ł. P. (2) oraz nieobecności J. S. podczas czynności kontrolnych w dniu 21 stycznia 2014 r., iż tego dnia taka sytuacja (odmowa dostępu do licznika uniemożliwiająca jego odczytanie) również miała miejsce.

Faktem jest, iż dokument karta gazomierza – reduktora nie zawiera w swej treści podpisu odbiorcy ani też informacji o odmowie podpisania tego dokumentu przez B. M., jednakże okoliczność takich braków - w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności spójnych zeznań P. C. i Ł. P. (2) oraz twierdzeń tego pierwszego „Pani zaglądała co mamy za dokument – nie kwestionowała tego stanu” – nie może dyskredytować twierdzeń tych osób. Brak jest bowiem przyczyn,
dla których należałoby odmówić wiary ich zeznaniom – świadkowie ci nie mieli
bowiem jakichkolwiek powodów aby twierdzić niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy.

Wersji odnośnie istnienia stanu licznika w dniu 21 stycznia 2014 r. na poziomie 37.493 m ³ nie mogą obalić dokumenty faktury VAT z dnia 26 stycznia 2014 r. (gdzie wskazano w rubryce odczyt bieżący „szacunkowy na dzień 10 stycznia 2014 r. – 37.493 m ³”) jak i treść pisma powoda z dnia 22 maja 2014 r. jakie było skierowane do pozwanych, w którym również wskazano – w ślad za tą fakturą – stan licznika na dzień 10 stycznia 2014 r. 37.493 m ³ jako szacowany. Z tych zapisów w żaden sposób nie można wywodzić, iż w dniu 21 stycznia 2014 r. nie dokonano sprawdzenia stanu licznika zaś odwołanie się w nich do stanu licznika w dniu 10 stycznia 2014 r. jako „szacunkowego” wynikało li tylko z faktu, iż w tej dacie (10 stycznia 2014 r.) wartość gazomierza nie była przez nikogo weryfikowana – oba
te dokumenty (faktura z dnia 26 stycznia 2014 r. oraz pismo z dnia 22 maja 2014 r.) były sporządzone już po dokonaniu spisania stanu licznika przez P. C. i Ł. P. (2) w dniu 21 stycznia 2014 r. i logiczną konsekwencją tych zdarzeń było wpisanie w ich treści stanu (jako szacunkowego bo nie zweryfikowanego w dniu 10 stycznia 2014 r.) stanu licznika ustalonego podczas kontroli z dnia 21 stycznia 2014 r. Zeznania świadka J. S. w części, w którym osoba ta twierdziła iż występują przypadki kiedy stan licznika jest szacowany w oparciu o wcześniejsze zużycia, niczego tu zmienić nie mogą, tym bardziej że świadek ten jednocześnie stwierdził że faktyczny stan zużycia mógł być zarówno wyższy (jak sugerują pozwani) ale także niższy.

Wszystkie wskazane wyżej względy uzasadniają wniosek, iż Sąd I instancji nie dopuścił się przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i słusznie przyjął – wobec ustalenia stanu licznika na dzień 21 stycznia 2014 r. na poziomie 37.493 m ³ zaś w dniu 7 maja 2014 r.
w wysokości 38.286 m ³ oraz rozwiązania z dniem 10 stycznia 2014 r. umowy,
której przedmiotem było dostarczanie do lokalu pozwanych paliwa gazowego – iż w okresie
od dnia 21 stycznia 2014 r. do dnia 7 maja 2014 r. miał miejsce nielegalny pobór gazu i słusznie obciążył B. M. i M. M. (2) należnością z tego tytułu w wysokości wynikającej z taryfy, której treść pozwani zaakceptowali podpisują w dniu 17 stycznia 2011 r. umowę.

Brak słuszności zarzutów apelacji prowadzi – na podstawie przepisu art. 385 kpc –
do jej oddalenia.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie przepisów
art. 98 § 1 i § 3 kpc przy zastosowaniu zasady odpowiedzialności za wynik sprawy. Oddalenie środka odwoławczego skutkuje uznanie pozwanych za przegrywających postępowanie odwoławcze a tym samym za zobowiązanych do poniesienia jego kosztów, w tym należności wydatkowanych przez stronę powodową. Te ostatnie obejmowały wyłącznie wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powoda, którego wysokość (kwota 900,00 zł) została określona
na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października
2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800) - § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 4 ostatnio wskazanego aktu prawnego w brzmieniu tego aktu prawnego obowiązującym na chwilę zainicjowania postępowania odwoławczego (wniesienia apelacji).

SSO Tomasz Bajer SSO Beata Matysik SSR Paweł Kowalczyk