Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2017 r. w Piszu

sprawy z powództwa J. D., J. K. (1), D. S., A. M., Z. D., G. D.

przeciwko U. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

o r z e k a

I.  Zasądza od pozwanego U. (...)z siedzibą w W. na rzecz powoda J. D. kwotę 25 000 zł (dwadzieścia pięć tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 17.08.2016r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego U. (...)z siedzibą w W. na rzecz powoda J. K. (1) kwotę 30 000 zł (trzydzieści tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 17.08.2016r. do dnia zapłaty.

III.  Zasądza od pozwanego U. (...)z siedzibą w W. na rzecz powoda D. S. kwotę 30 000 zł (trzydzieści tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 17.08.2016r. do dnia zapłaty.

IV.  Zasądza od pozwanego U. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda A. M. kwotę 30 000 zł (trzydzieści tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 17.08.2016r. do dnia zapłaty.

V.  Zasądza od pozwanego U. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda Z. D. kwotę 30 000 zł (trzydzieści tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 17.08.2016r. do dnia zapłaty.

VI.  Zasądza od pozwanego U. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda G. D. kwotę 30 000 zł (trzydzieści tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 28.06.2017r. do dnia zapłaty.

VII.  Oddala wszystkie powództwa w pozostałym zakresie.

VIII.  Znosi wzajemnie pomiędzy stronami koszty procesu.

IX.  Nakazuje pobrać od powoda G. D. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 97,05 (dziewięćdziesiąt siedem złotych 05/100) tytułem zwrotu części wydatków.

Sygn. akt I C 462/16

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2016 roku do Sądu Rejonowego w Piszu wpłynął pozew J. D., J. K. (1), D. S., A. M. i Z. D. skierowany przeciwko U. (...) z siedzibą w W. o zasądzenie kwot po 55.000 zł na rzecz każdego z powodów tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę zgodnie z art. 448 k.c. w zw. art. 24 § 1 k.c. i 23 k.c. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Dodatkowo, powód J. D. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kwoty 15.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty za znaczne pogorszenie sytuacji życiowej z powodu śmierci w wypadku komunikacyjnym syna S. D. (1). Powodowi wnieśli także o zasądzenie od strony pozwanej na ich rzecz kosztów procesu i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W dniu 07 listopada 2016 roku powód G. D. także wytoczył przed tutejszym sądem powództwo przeciwko U. (...) z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 55.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za śmierć w wypadku komunikacyjnym brata S. D. (1).

Postanowieniem z dnia 12 września 2017 roku sprawa o zapłatę z powództwa G. D. została połączona do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą o zapłatę wszczętą z powództwa J. D., J. K. (1), D. S., A. M. i Z. D.. Połączone sprawy prowadzone były dalej pod sygn. akt I C 462/16 (k. 95 akt sprawy I C 732/16).

W uzasadnieniu pozwów wszyscy powodowie wskazali, iż w dniu 16 czerwca 1999 roku w miejscowości M. kierujący samochodem osobowym marki P. o nr rej. (...) K. O. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym i pokonując łuk prowadzący w lewą stronę nie zachował szczególnej ostrożności, a w szczególności bezpiecznej prędkości, stracił panowanie nad pojazdem, zjechał na pobocze, uderzył w drzewo, w następstwie czego śmierć na miejscu ponieśli pasażerowie samochodu – S. D. (1) i S. A..

Sprawca wypadku ubezpieczony był z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego w (...) S.A. ekspozytura w S., polisa nr (...).

Wyrokiem z dnia 1 października 1999 roku Sąd Rejonowy w Wejherowie II Wydział Karny skazał sprawcę wypadku na karę jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem kary na okres próby wynoszący trzy lata, sygn. akt II K 424/99.

W dniu 3 czerwca 2015 roku, powodowie zgłosili do U. (...) z siedzibą w W., będącego następcą prawnym (...) S.A., roszczenie zapłaty z tytułu odszkodowania oraz zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Pozwany Fundusz przyznał J. D. tytułem zadośćuczynienia kwotę 25.000 zł, odmawiając wypłaty roszczenia pozostałym powodom.

Według pełnomocnika powodów fakt wypłaty J. D. tytułem zadośćuczynienia jedynie kwoty 25.000 zł i nie przyznanie z tego tytułu żadnego zadośćuczynienia dla pozostałych powodów, jest nieadekwatny do zaistniałej sytuacji utraty ukochanego syna i brata, a kwota przyznana J. D. jest za niska i nie spełnia swej funkcji kompensacyjnej. Więź łącząca powodów ze zmarłym S. D. (1) stanowi dobro osobiste podlegające ochronie. Z powodu nagłego i niespodziewanego jej zerwania niewątpliwie powodowie ponieśli krzywdę, tym bardziej, iż skutek zerwania tej więzi jest nieodwracalny. Tym samym, kwota 70.000 zł dla J. D. tytułem zadośćuczynienia, a także za znaczne pogorszenie sytuacji życiowej oraz kwota 55.000 zł dla pozostałych powodów tytułem zadośćuczynienia będzie słuszna z punktu widzenia doznanych cierpień psychicznych i innych szkód niemajątkowych poniesionych przez powodów w związku ze śmiercią S. D. (1). Przy czym, znaczne pogorszenie sytuacji życiowej J. D. objawia się tym, iż J. D. nie będzie mógł liczyć na wsparcie materialne ze strony zmarłego syna.

Pozwany U. (...)z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powodów na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą od udzielonego pełnomocnictwa i substytucji.

Pozwany potwierdził, iż przyjmując swoją odpowiedzialność za zdarzenie z dnia 16 czerwca 1999 roku, przyznał i wypłacił odszkodowanie na rzecz J. D. w kwocie 25.000 zł, nie znajdując jednak podstaw do przyznania zadośćuczynienia pozostałym powodom. Pozwany zakwestionował roszczenie powoda J. D. o odszkodowanie i pozostałych powodów o zadośćuczynienie, zarówno co do zasadny jak i wysokości.

Podniósł, iż żądanie J. D. zasądzenia kwoty ponad przyznaną sumę 25.000 zł jest rażąco wygórowane i nieadekwatne do wszystkich okoliczności sprawy. Przeżycia tegoż powoda w związku ze śmiercią syna nie wykraczały poza oznaki naturalnego procesu żałoby. Po śmierci S. D. (1) mógł on liczyć na pomoc sześciu pozostałych dzieci, a także wnuków. W chwili śmierci S. D. (1) nie mieszkał już z ojcem, tylko z żoną i córkami w miejscowości oddalonej o ponad 300 km od rodzinnego domu, nadto, bardzo rzadko przyjeżdżał do ojca. Co do roszczenia J. D. o odszkodowanie za znaczne pogorszenie się sytuacji życiowej po śmierci syna pozwany podniósł, że powód nie wykazał, by S. D. (1), którego rzadko widywał, wspierał go finansowo.

Odnosząc się zaś do pozostałych powodów pozwany wskazał, iż w chwili śmierci brata posiadali już swoje własne rodziny i wszyscy mieszkali w znacznej odległości od zmarłego brata. Widywali się ze S. D. (1) jedynie dwa razy do roku. W tym stanie rzeczy brak jest podstaw do przyjęcia, że powodów łączyła z bratem, prowadzącym już własne gospodarstwo domowe, silna więź emocjonalna, która zasługiwałaby na miano dobra osobistego. W ocenie pozwanego, powodowie pomimo bolesnych przeżyć i trudnego doświadczenia powrócili do swoich ról, normalnie i prawidłowo funkcjonują w życiu rodzinnym i społecznym. Nie można pominąć również tego, że od śmierci S. D. (1) minęło już 17 lat.

Jednocześnie pozwany podniósł zarzut przyczynienia się S. D. (1) do szkody, poprzez jazdę bez zapiętych pasów bezpieczeństwa, na co wskazuje zakres obrażeń poszkodowanego.

Pozwany zakwestionował także żądanie powodów w zakresie odsetek od ewentualnie zasądzonego na rzecz powodów zadośćuczynienia i odszkodowania od dnia wniesienia pozwu, które, według pozwanego, winny być ewentualnie zasądzone dopiero od dnia wyrokowania.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 16 czerwca 1999 roku w miejscowości M. K. O. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki P. nr rej. (...) i pokonując łuk prowadzący w lewą stronę, nie zachował szczególnej ostrożności, a w szczególności bezpiecznej prędkości jazdy, w wyniku czego stracił panowanie nad pojazdem, zjechał na pobocze i uderzył w drzewo, w następstwie czego śmierć ponieśli dwaj pasażerowie samochodu: S. A. oraz S. D. (1), który zmarł na skutek masywnego krwotoku wewnętrznego i ostrej niewydolności krążenia.

Sąd Rejonowy w Wejherowie II Wydziale Karnym wyrokiem z dnia 1 października 1999 roku oskarżonego K. O. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzył mu karę jednego roku pozbawienia wolności, zawieszając warunkowo jej wykonanie na okres próby wynoszący trzy lata.

(dowód: wyrok Sądu Rejonowego z dnia 01.10.1999r. k. 92-93 akt II K 424/99)

W dacie zdarzenia posiadacz pojazdu posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A., którego następcą prawnym jest pozwany U. (...) z siedzibą w W..

Powodowie pismami z dnia 03 czerwca 2015 roku (w przypadku powoda G. D. pismem z dnia 06 sierpnia 2015 roku) zgłosili pozwanemu towarzystwu ubezpieczeń roszczenie w kwocie 70.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią syna i brata.

U. (...) z siedzibą w W. decyzją z dnia 13 sierpnia 2015 roku przyznał na rzecz J. D. zadośćuczynienie po śmierci osoby najbliższej w wysokości 25.000 zł. Jednocześnie, decyzjami z dnia 13 sierpnia, 9 października, 21 października 2015 roku i 18 stycznia, 14 marca 2016 roku odmówił wypłaty z tego tytułu jakiejkolwiek kwoty pozostałym powodom.

(okoliczności bezsporne; dowód: wezwania do zapłaty i decyzje k. 20-39 oraz k. 13-17 akt I C 732/16)

Zmarły S. D. (1) był najstarszym synem J. D. oraz bratem J. K. (1), D. S., A. M., Z. D. oraz G. D.. Po śmierci matki to głównie S. D. (1), jako najstarszy z rodzeństwa, pomagał ojcu przy wychowywaniu pozostałych braci i sióstr. S. D. (1) dość szybko opuścił dom rodzinny i zamieszkał w G., gdzie założył rodziną. Z ojcem, jak też resztą rodzeństwa pozostawał w kontakcie, aczkolwiek z uwagi na dużą odległość, spotkania z ojcem oraz resztą rodzeństwa były rzadkie. Wszyscy spotykali się głównie w czasie wakacji, świąt czy uroczystości rodzinnych, takich jak śluby. Z. D. częściej odwiedzał zmarłego brata, gdy jeszcze był kawalerem – pomagał przy pilnowaniu jego dzieci. Silne więzi łączyły także zmarłego z G. D., który był najmłodszym bratem zmarłego. S. D. (1) miał załatwić Z. D. oraz G. D. pracę w stoczni. W związku z silnym przeżyciem związanym ze śmiercią najstarszego syna, J. D., który w owym czasie leczył się na serce, trafił do szpitala. J. K. (1) w młodości chodziła wspólnie ze S. D. (1) na dyskoteki, jeździła na wczasy, co roku wspomina śmierć najstarszego brata, który zginął akurat w rocznicę jej ślubu. W czasie, gdy miał miejsce tragiczny wpadek jej brata, D. S. była w ciąży bliźniaczej, po pogrzebie brata poroniła jedno dziecko. Z kolei A. M. dość często odwiedzała zmarłego brata, po jego śmierci wspomagała się ziołowymi tabletkami uspokajającymi. Zmarły S. D. (1) utrzymywał stały kontakt telefoniczny w powodami. Obecnie powodowie wciąż utrzymują stosunki z żoną zmarłego i jego córką, z którymi komunikują się przez F. i S., zawsze przebywając w okolicach G., odwiedzają grób S. D. (1).

(dowód: zeznania stron: k. 109-110 oraz 95 akt I C 732/16, zeznania świadków: k. 94-95 akt I C 732/16, oświadczenia powodów k. 86-101 oraz k. 82-84 akt sprawy I C 732/16)

W chwili wypadku w dniu 16 czerwca 1999 roku ani S. A., ani S. D. (1) nie mieli zapiętych pasów bezpieczeństwa. Obrażenia S. D. (1) w postaci pęknięcia aorty powstały w mechanizmie zgniatania klatki piersiowej. Niezapięcie pasów bezpieczeństwa przez S. D. (1) najprawdopodobniej nie miało żadnego znaczenia, albowiem takich obrażeń, które zostały udokumentowane, doznałby on także w przypadku zapięcia pasów bezpieczeństwa. Wynika to ze sposobu, w jaki samochód uderzył w drzewo i sił działających na ciało wynikających z prędkości samochodu.

(dowód: opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych J. K. (2) k. 189-200)

Sąd zważył, co następuje:

Powodowie wnieśli o zasądzenie na ich rzecz zadośćuczynienia za krzywdę w postaci naruszenia ich dóbr osobistych, spowodowaną śmiercią ich syna i brata S. D. (1). Nadto, powód J. D. wniósł o zasądzenie odszkodowania z tytułu znacznego pogorszenia jego sytuacji życiowej w związku ze śmiercią syna.

Biorąc pod uwagę fakt, że działanie sprawcy wypadku powodujące śmierć S. D. (1) miało miejsce w dniu 16 czerwca 1999 r. Sąd uznał, iż powodowie mogą dochodzić zapłaty zadośćuczynienia w oparciu o art. 24 k.c. w zw. z art. 448 k.c. Katalog dóbr osobistych, określonych w art. 23 k.c., ma charakter otwarty. Przepis ten wymienia dobra osobiste człowieka pozostające pod ochroną prawa cywilnego w sposób przykładowy, uwzględniając te dobra, które w praktyce mogą być najczęściej przedmiotem naruszeń. Przedmiot ochrony oparty na podstawie art. 23 i 24 k.c. jest jednak znacznie szerszy. Należy uznać, że ochronie podlegają wszelkie dobra osobiste rozumiane jako wartości niematerialne związane z istnieniem i funkcjonowaniem podmiotów prawa cywilnego, które w życiu społecznym uznaje się za doniosłe i zasługujące z tego względu na ochronę. Rodzina jako związek najbliższych osób, które łączy szczególna więź, podlega ochronie prawa. Dotyczy to odpowiednio ochrony prawa do życia rodzinnego obejmującego istnienie różnego rodzaju więzi rodzinnych. Więź rodzinna odgrywa doniosłą rolę, zapewniając członkom rodziny m.in. poczucie stabilności, wzajemne wsparcie obejmujące sferę materialną i niematerialną. Należy zatem przyjąć, że prawo do życia rodzinnego i utrzymania tego rodzaju więzi stanowi dobro osobiste członków rodziny i podlega ochronie na podstawie art. 23 i 24 k.c. Spowodowanie śmierci osoby bliskiej może zatem stanowić naruszenie dóbr osobistych członków jej rodziny i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 14 stycznia 2010 roku IV CSK 307/2009 LexPolonica nr 2371235, OSNC 2010/C poz. 91, OSP 2011/2 poz. 15). Również w uchwale z dnia 22 października 2010 r. III CZP 76/2010 (OSNC 2011/B poz. 42) Sąd Najwyższy, analizując skutki dodania § 4 do art. 446 k.c. uznał, że wzmacnia on pozycję najbliższego członka rodziny, jednak nie wyklucza stosowania także art. 448 k.c., przy czym na podstawie art. 448 k.c. zadośćuczynienie pieniężne przysługuje najbliższemu członkowi rodziny za doznaną krzywdę także wtedy, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu przed dniem 3 sierpnia 2008 roku.

Podstawą odpowiedzialności przewidzianej w art. 448 k.c. jest bezprawne i zawinione działanie sprawcy naruszenia dobra osobistego (wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 12 grudnia 2002 roku, V CKN 1581/2000 LexPolonica nr 361049). Przyjęcie takiego stanowiska oznacza, że podstawą zasądzenia odpowiedniej sumy zadośćuczynienia będzie każde zawinione działanie sprawcy, a więc zarówno w wypadku winy umyślnej, jak i winy nieumyślnej. W przedmiotowej sprawie sprawca wypadku, który miał miejsce 16 czerwca 1999 roku został uznany za winnego tego, że w sposób nieumyślny naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, skutkiem czego była min. śmierć syna J. D. i brata J. K. (1), D. S., A. M., Z. D. i G. D..

W ocenie Sądu, kwestia samego uprawnienia powodów do zrekompensowania im bólu i cierpienia po śmierci S. D. (1) nie budzi najmniejszych wątpliwości. Sam pozwany nie miał także takiej wątpliwości odnośnie osoby J. D. wypłacając na jego rzecz z tego tytułu kwotę 25.000 zł. Podważał jednak podstawy do wypłaty zadośćuczynienia z tytułu śmierci brata na rzecz jego rodzeństwa. Jednakże, zdaniem Sądu, istnieją podstawy do wypłaty na ich rzecz odpowiedniej kwoty tytułem zadośćuczynienia, a nadto, zadośćuczynienie jakie wypłacono powodowi J. D. nie jest adekwatne do rozmiaru doznanej przez niego krzywdy związanej ze śmiercią syna.

Sprawy o zadośćuczynienie za doznane krzywdy mają charakter bardzo ocenny. Przepisy kodeksu nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalania wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Definicja krzywdy sprowadza się do ujemnych dolegliwości powstałych w wyniku czyjegoś bezprawnego działania i dotyczy przede wszystkim bólu, cierpienia i innych negatywnych konsekwencji w sferze psychofizycznej pokrzywdzonego. Krzywda ma więc aspekt niemajątkowy. Niedający się ściśle wymierzyć charakter krzywdy sprawia, że ustalenie jej rozmiaru, a tym samym i wysokości zadośćuczynienia, zależy od oceny Sądu, który nie dysponuje żadnymi wskazówkami, czy tabelami określającymi wysokość zadośćuczynienia dla poszczególnych przypadków. Należy zaznaczyć, że przy ustalaniu rozmiaru krzywdy można posiłkować się takimi okolicznościami jak: poczucie osamotnienia i pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem tego odejścia, roli w rodzinie pełnionej przez osobę zmarłą, leczenie doznanej traumy, wiek pokrzywdzonego.

Nie ulega wątpliwości, że krzywda wywołana śmiercią syna i brata jest jedną z najbardziej dotkliwych, z uwagi na rodzaj i siłę więzów rodzinnych. Jednocześnie, wbrew twierdzeniom pozwanego, nie można zakładać, iż fakt prowadzenia oddzielnych gospodarstw domowych przez rodzeństwo i ich zmarłego brata, powoduje znaczne osłabienie tych więzi. Fakt, że po założeniu własnej rodziny, dorosła osoba koncentruje swoje życie i poczynania właśnie na swoim współmałżonku i dzieciach, nie powoduje automatycznie zerwanie kontaktów, czy wyrobionych dużo wcześniej więzi z rodzicami, braćmi i siostrami, z którymi spędziło się dzieciństwo i czas młodości. Nie można także pominąć tego, że rodzina powodów wcześniej, przed tragiczną śmiercią S. D. (1), przeżyła śmierć matki, a żony J. D.. S. D. (2), jako najstarszy z rodzeństwa, musiał pomóc ojcu po śmierci matki w wychowywaniu reszty dzieci, co na pewno miało wpływ na pogłębienie wzajemnych relacji z nimi. Nadto, przy każdej możliwej sposobności powodowie spotykali się z bratem, a ich relacje nie mogły być „powierzchowne” – jak próbuje przedstawić to pozwany, skoro S. D. (1) miał zapewnić zatrudnienie w swoim miejscu pracy braciom – Z. i G. D.. W rozpoznawanej sprawie krzywda, jakiej doznali powodowie, jest tym bardziej dotkliwa, że śmierć ich brata, a zarazem syna J. D., który był osobą młodą, miał zaledwie 32 lata, nastąpiła nagle i nieoczekiwanie, w wypadku komunikacyjnym, zawinionym przez sprawcę i dotknęła osobę, która jak wynika z ustaleń Sądu, stanowiła duże wsparcie dla ojca i rodzeństwa. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości, że śmierć S. D. (1) w wypadku komunikacyjnym w dniu 16 czerwca 1999 roku spowodowała naruszenie dobra osobistego powodów w postaci prawa do życia w rodzinie i utrzymania tego rodzaju więzi rodzinnych. Niespodziewana śmierć najstarszego syna J. D. była dla niego oraz pozostałych powodów tragicznym i traumatycznym wydarzeniem, spowodowała ich głęboki ból i cierpienie. Każde z nich starało się uporać z tym niespodziewanym wydarzeniem i pomimo upływu czasu powodowie nadal rozpamiętują to tragiczne w skutkach zdarzenie. Wiadomość o śmierci syna spowodowała, iż J. D. trafił do szpitala, D. S. zaraz po pogrzebie brata poroniła dziecko, zaś A. M. przez pół roku brała ziołowe tabletki uspokajające. Pomimo, iż od śmierci S. D. (1) minęło już 17 lat, powodowie wciąż mają bardzo dobry kontakt z jego żoną i córką, co potwierdza jedynie, że wszyscy byli bardzo ze sobą zżyci i mimo tego, że dzieliła ich tak duża odległość z uwagi na miejsca zamieszkania, cały czas podtrzymywali łączące ich więzi rodzinne.

Jednocześnie, należy wskazać, że Sąd nie uwzględnił zarzutu przyczynienia się S. D. (1) do powstania szkody z powodu nie zapięcia pasów bezpieczeństwa. W tym zakresie, Sąd oparł się na opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków J. K. (2). Biegły stwierdził bowiem w sposób jednoznaczny, iż wprawdzie S. D. (2) w czasie wypadku nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa, to jednak zważywszy na okoliczności wypadku – sposobu uderzenia samochodu w drzewo i sił działających na ciało, a wynikających z prędkości samochodu, to nawet w sytuacji, gdyby S. D. (1) miał wówczas zapięte pasy bezpieczeństwa, doznałby tych samych obrażeń, skutkujących jego śmiercią. Sąd w pełni podzielił opinię biegłego, albowiem była ona jasna i pełna, wyjaśniała wszystkie istotne okoliczności, a równocześnie była poparta wiedzą i doświadczeniem zawodowym biegłego.

Reasumując, w uznaniu Sądu wysokość przyznanego powodowi J. D. zadośćuczynienia (łącznie 50.000 zł), a pozostałym powodom po 30.000 zł, uwzględnia powyższe okoliczności, w szczególności rozmiar ich cierpień po śmierci syna i brata - na tle ogólnych warunków ekonomicznych i poziomu zamożności społeczeństwa. Zasądzone kwoty przedstawia realną, odczuwalną wartość, jednakże nie są na pewno zawyżone.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił wniesione powództwa, w tym powództwo J. D. o zapłatę kwoty 15.000 zł tytułem pogorszenia sytuacji życiowej na skutek śmierci syna. Stosownie do treści art. 446 § 3 k.c. Sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego stosowne odszkodowanie, jeżeli wskutek jego śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej. Powszechnie przyjmuje się, iż w/w przepis ma umożliwić naprawienie szkody majątkowej, zaś o pogorszeniu się sytuacji życiowej mówimy wówczas, gdy nie tylko pogorszyła się sytuacja materialna uprawnionego, ale utracił on też realną możliwość stabilizacji warunków życiowych lub ich realnego polepszenia. Jednakże pogorszenie się sytuacji życiowej musi być obiektywnym i przyczynowo uzasadnionym wynikiem śmierci osoby najbliższej (legalis, kom. Pod red. Gniewek 2017r., wyd. 8/Cisek Dubis). W tym miejscu należy podkreślić, że J. D. nie udowodnił, by rzeczywiście zmarły syn w jakiś szczególny sposób wspierał go finansowo. W ocenie Sądu, niewiarygodnym były twierdzenia J. D. oraz Z. D. w tym zakresie, w jakim powodowie Ci podawali, że zmarły syn przekazywał ojcu nawet ze trzy razy w miesiącu kwoty po około 500 zł miesięczne. S. D. (1) miał już w tym czasie własną rodzinę, nie sposób więc przyjąć, że mimo ciążącego na nim obowiązku jej utrzymania, przekazywał tak duże kwoty właśnie swojemu ojcu.

Odsetki ustawowe od kwoty zadośćuczynienia zostały zasądzone, na podstawie art. 481 § 1 k.c. i art. 476 k.c., od dnia 17 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty, a w przypadku powoda G. D. od dnia 28 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 kwietnia 1997 r. (II CKN 110/97) i w wyroku z dnia 28 czerwca 2005 r. (I CK 7/05), że świadczenie z tytułu zadośćuczynienia ma charakter bezterminowy i przekształcenie go w zobowiązanie terminowe następuje po wezwaniu dłużnika do jego wykonania przez wierzyciela. W związku z tym, że żądanie konkretnej kwoty zadośćuczynienia na rzecz powodów dotarło do strony pozwanej w chwili otrzymania odpisu pozwu, to niespełnienie świadczenia, oznaczało popadnięcie pozwanego towarzystwa ubezpieczeń w opóźnienie z płatnością i tym samym wymagalnością roszczenia odsetkowego (k. 66a oraz k. 69 akt I C 732/16).

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o art. 100 k.p.c. i zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu z uwagi na fakt uwzględnienia dochodzonych roszczeń w około 50 %. Jednocześnie na podstawie art. 83 w zw. z art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z 28.07.2005r. (tj. Dz.U. z 2016r., poz. 623), Sąd nakazał pobrać od powoda G. D. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu, kwotę 97,05 zł tytułem zwrotu części wydatku na wynagrodzenie biegłego, pokrytego uprzednio z budżetu państwa.

Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w sentencji.