Pełny tekst orzeczenia

poczatektekstu

[Przewodniczący 00:00:01.028]

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 lutego 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi zasądził od S. (...) O. (...) (...) Szpitala (...) numer 1 imienia N. U. Medycznego w Ł. i (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz P. S. kwotę 3.500 złotych z ustawowymi odsetkami. Wobec pozwanego szpitala od dnia 12 lipca 2013 roku, wobec pozwanego ubezpieczyciela od dnia 13 lipca 2013 roku do dnia zapłaty z tym, że z tym zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego z nich do wysokości dokonanej zapłaty. Oddalił powództwo w pozostałej części i nie obciążył powoda kosztami procesu. Nakazał pobrać od pozwanego szpitala i zakładu ubezpieczeń solidarnie kwotę 82 złote tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych. Z rozstrzygnięciem tym nie zgodził się pozwany (...) Zakład (...) w W. i zaskarżył wyrok w części zasądzającej kwotę 3.500 złotych z odsetkami, a nadto w zakresie nieobciążenia powoda kosztami procesu zarzucając naruszenie prawa materialnego w szczególności artykułu 4 ustęp 1 Ustawy o prawach pacjenta w związku z artykułem 448 i 6 Kodeksu cywilnego przez zasądzenie na rzecz powoda zadośćuczynienia za naruszenie praw pacjenta w sytuacji, gdy roszczenie takie nie było objęte powództwem i nie zostało udowodnione, artykułu 359 przez zasądzenie odsetek od dnia 13 lipca 2013 roku w sytuacji, gdy roszczenie obejmujące zadośćuczynienie z tytułu naruszenia praw pacjenta nie było nigdy przedmiotem żądania powoda, naruszenie prawa procesowego które miało wpływ na wynik sprawy w szczególności sprzecznych ustaleń Sądu przez przyjęcie, że doszło do naruszenia praw pacjenta prowokującego u powoda powstanie krzywdy, a w konsekwencji obowiązek zapłaty przez pozwanych zadośćuczynienia, artykułu 321 Kpc przez orzeczenie w zakresie roszczenia nieobjętego żądaniem pozwu, a nadto poprzez pominięcie okoliczności, iż ze stanowiska procesowego powoda wynikało jednoznacznie, że domaga się zadośćuczynienia w związku z uszczerbkiem którego miał doznać na skutek rzekomego błędów leczenia, artykułu 233 paragraf 1 Kpc przez dokonanie przez Sąd Rejonowy oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny w zakresie obowiązku udzielenia informacji dotyczącego stanu zdrowia pacjenta było nierzetelne, artykułu 232 Kpc w związku z 6 Kc przez uznanie, że strona powodowa udowodniła swoje roszczenie w skarżonym zakresie i artykułu 102 Kpc przez przyjęcie, iż charakter dochodzonego roszczenia uzasadnia nieobciążenie powoda kosztami procesu. I w oparciu o te zarzuty wnosi się o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje. Sąd Okręgowy zważył co następuje. Apelacja jako bezzasadna podlega oddaleniu. Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego. W pierwszej kolejności za chybiony należało uznać podniesiony przez apelującego zarzut naruszenia przez Sąd prawa procesowego to jest artykułu 233 paragraf 1 Kpc. W myśl tegoż przepisu Sąd Ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logiczne, poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać choćby w równym stopniu na podstawie tego materiału dowodowego dawało się wysnuć wnioski odmienne. Dlatego też wbrew stanowisku skarżącego przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów odpowiada zasadom powołanego wyżej przepisu ustawy zaś wszechstronna analiza materiału dowodowego pozwoliła dokonać temuż Sądowi prawidłowych ustaleń zarówno co do faktu nieudzielenia powodowi przy odbiorze wyniku posiewu moczu informacji gdzie może być przeprowadzone leczenie. Jak to przyjął w sposób niekwestionowany przez strony na obecnym etapie działaniu lekarzy przeprowadzających w pozwanej placówce leczenie powoda, leczeniu powoda nie można zarzucić popełnienia błędu medycznego skutkującego wystąpieniem u powoda zakażeniem bakterią proteusz mirebilit (...) plus alert patagon

[f 00:05:33.588]

. Sąd Rejonowy w oparciu o niekwestionowaną opinię biegłego z zakresu chorób zakaźnych ustalił, że przy odbiorze w wyniku posiewu moczu powód powinien być poinformowany gdzie może być przeprowadzone leczenie, bowiem leczenie właściwe przy zakażeniu proteus mirabilis wymaga stosowania leków dostępnych tylko w warunkach szpitalnych. Pracownicy pozwanego nie udzielili powodowi żadnych informacji co do przekazanych mu wyników badań. Dlatego też Sąd Rejonowy zgodnie z dyscop..., z dyscyp..., dyspozycją artykułu 233 paragraf 1 Kpc poczynił prawidłowe ustalenia skutkujące przyjęciem, że doszło do naruszenia praw powoda jako pacjenta, a w szczególności związanych z nieudzieleniem informacji o sposobie postępowania po uzyskaniu wyniku badania moczu. Podkreślić należy, że leczenie mogło być prowadzone jedynie w warunkach szpitalnych. Powód zaś wiedzę co do zagrożeń jak i sposobu leczenia uzyskał w internecie. Wbrew zarzutom apelującego Sąd Rejonowy nie naruszył dyspozycji artykułu 321 Kpc, a w konsekwencji artykułu 4 ustęp 1 Ustawy o prawach pacjenta poprzez zastosowanie tej normy. Sąd Rejonowy był uprawniony do ustalonego stanu faktycznego samodzielnie zastosować normy prawa materialnego. Sąd Rejonowy zasadnie ocenił żądania powoda na gruncie naruszenia jego dóbr osobistych to jest praw pacjenta. Powód wskazywał w pozwie bowiem jednoznacznie i konsekwentnie na brak informacji o sposobie dalszego leczenia po stwierdzeniu obecności wyżej wymienionych bakterii w moczu. Powołane okoliczności są podstawą zasądzenia na rzecz powoda zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w oparciu o przepis z artykułu 448 Kodeksu cywilnego. Stosownie do artykułu 4 ustęp 1 Ustawy o prawach pacjenta w razie zawinionego naruszenia praw pacjenta Sąd możne..., może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawie artykułu 448. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego w ramach roszczenia o zadośćuczynienie pieniężne za naruszenie praw pacjenta wystarczające jest wykazanie zawinionego zachowania personelu leczniczego jednostki medycznej które naruszyło określone prawa pacjenta. Dlatego też zasadne, bezzasadne są zarzuty naruszenia prawa materialnego. Sąd Rejonowy trafnie wskazał na to, że pozwany dopuścił się względem powoda naruszenie obowiązków określonych Ustawą z 6 listopada 2008 o prawach pacjenta i rzeczników praw pacjenta tekst jednolity Dziennik Ustaw z 2016-go roku pozycja 186. Zgodnie z artykułem 10..., 9 ustęp 1 pacjent ma prawo do informacji o swoim stanie zdrowia stosownie do treści ustęp 2 artykułu 9 ustawy pacjent ma prawo do uzyskania od lekarza przystępnej informacji o stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych dających się przewidzieć następstw ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu. Sąd Rejonowy trafnie przyjął, że pozwany nie dołożył należytej staranności w realizacji obowiązków opisanych w przytoczonych przepisach co daje podstawę do uznania, że do naruszenia prawa pacjenta doszło w badanych okolicznościach w sposób zawiniony. Nie ulega bowiem wątpliwości, że badanie moczu było elementem procesu leczenia powoda. W karcie wypisowej z 6 stycznia 2010 wyraźnie wymieniono badanie ogólne moczu jako element przeprowadzonych procedur medycznych. Też w ramach zaleceń wskazano, wskazano na odbiór wyniku badania posiewu moczu. Podkreślić także należy co jest bezsporne, że powód nie uzyskał żadnych informacji o wykryciu proteus mirabilis we wcześniejszym badaniu moczu z 10 grudnia 2009. Nie przekazano tego rodzaju informacji matce powoda przy odbiorze wyniku posiewu z dnia 5 stycznia 2010. Dlatego też zarzuty naruszenia artykułu 232 Kpc w związku z artykułem 6 Kc uznać należy za bezzasadne. Nie ulega wątpliwości, że doszło do wykazania zawinionego naruszenia prawa pacjenta poprzez nieudzielenie stosownych informacji szerzej już omówionych. Przyznane na podstawie artykułu 448 zadośćuczynienie jest odpowiednie, odpowiada rozmiarom doznanej krzywdy, rozmiarom i skutkom naruszenia prawa pacjenta. W konsekwencji też bezzasadny jest zarzut odnoszący się do przyznania, a zwłaszcza daty przyznania odsetek od zasądzonego świadczenia. Sąd Rejonowy na gruncie poczynionych ustaleń dokonał właściwej oceny również w zakresie opóźnienia co do spełnienia świadczenia przez stronę pozwaną. Sąd Rejonowy wbrew zarzutom apelującego zasadnie zastosował przepis artykułu 102 Kpc mając na uwadze charakter dochodzonych roszczeń oraz sytuację materialną powoda. Całokształt okoliczności niniejszej sprawy w szczególności rodzaj postępowania któremu był poddany powód w pozwanym szpitalu. Wskazać należy, że bez wiadomości specjalnych zasięgnięcia opinii biegłych z zakresu wiedzy medycznej której powód nie posiadał nie dało się wywieść oceny co do zasadności zgłoszonego roszczenia o zadośćuczynienie. Dlatego też uznać należy, że zarzut naruszenia artykułu 102 Kpc jest bezzasadny. O kosztach postępowania za II-gą Instancję Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o odpowiedzialność za wynik procesu określoną w artykule 98 paragraf 1 Kpc w związku z artykułem 391 paragraf 1 Kpc.

[koniec 00:13:10.309]