Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 marca 2017r. Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powódki IwonySobczyk tytułem odszkodowania kwotę 4.655,28 zł ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 września 2015 roku do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części, obciążył powódkę na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Lodzi - W. w Ł. kwotą 187,81 zł tytułem tymczasowowyłożonych przez Skarb Państwa wydatków; zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 408,80 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że między stronami bezsporne było iż w przypadku pojazdu powódki doszło do powstania szkody całkowitej. Bezsporny był również koszt naprawy pojazdu jak i wartość pojazdu po szkodzie. Spór dotyczył ustalenia wartości pojazdu przed szkodą oraz sposobu wypłaty odszkodowania tj. w wysokości brutto, czy netto. Wartość pojazdu J. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w dniu szkody w stanie nieuszkodzonym wynosiła 35000 zł brutto, w tym 6.544,72 złotych VAT.

Sąd Rejonowy wskazał na przepis z art. 354 § 2 k.c. zgodnie, z którym powinnością powoda jako wierzyciela jest współdziałanie z pozwanym przy wykonywaniu przezeń zobowiązania,gdzie sposób tego współdziałania wyznaczył ustawodawca treścią normy prawnej zawartej w art. 353 § 1k.c. Zdaniem Sądu Rejonowego, skoro powódka nie umieściła pojazdu w ewidencji w ewidencji środków trwałych chociaż wykorzystywała go do prowadzenia działalności gospodarczej to odszkodowanie należne powódce winno zostać przyznane jedynie w kwocie netto, albowiem ma ona możliwość odliczenia podatku VAT.

W konsekwencji Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powódki od pozwanego kwotę odszkodowania pomniejszoną o kwotę podatku VAT.

Apelację od tego wyroku wniosła powódka zarzucając:

1. naruszenie prawa materialnego:

- art. 361 § 2 k.c. poprzez bezpodstawne ograniczenie odszkodowania do kwoty stanowiącej różnicę między wartościąpojazdu w stanie nieuszkodzonym netto i wartością pojazdu po szkodzie brutto;

- art.5 ustawy o podatku od towarów i usług a contrario poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że od odszkodowania powódka powinna odliczyć VAT mimo, że otrzymane odszkodowanie nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniem podatkiem VAT,

2. naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na

rozstrzygnięcie, art. 233 k.p.c. w zw. z art. 3 k.p.c. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, która w niniejszej sprawie przybrała charakter dowolnej, polegająca nietrafnym ustaleniu, że:

-

powódce przysługiwało uprawnienie do odliczenia wartości podatku VAT (od -pojazdu J. o nr rej. (...)); w sytuacji gdy niesporne między stronami było, że pojazd ten nie znajdował się w ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa powódki, i chociażby z tego faktu wynika, że powódka nie mogła skorzystać z tego uprawnienia,

-

powódka nie odliczała podatku VAT zapłaconego sprzedawcy przy zakupie pojazdu i chcąc nabyć ekwiwalentny pojazd musiałaby taki podatek zapłacić.

W oparciu o te zarzuty powódka wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku popzrez uwzględnienie powództwa ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja w swej istocie jest zasadna. Sąd Rejonowy w ramach prawidłowych ustaleń faktycznych, przyjętych za własne przez Sąd Okręgowy, dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w oparciu o którą wyprowadził jednak wadliwe wnioski jurydyczne w zakresie przepisów kodeksu cywilnego regulujących kwestię odpowiedzialności odszkodowawczej.

W sprawie mimo zarzutu naruszenia przepisu art. 233 k.pc. w rzeczywistości nie chodzi o błędne ustalenia, gdyż te między stronami były niesporne, ale o wywiedzenie na ich gruncie uprawnienia powódki do odliczenia podatku Vat. Jedyna rozbieżność dotyczyła wartość samochodu przed szkodą, ale po opinii biegłego okoliczność ta nie była już negowana przez powódkę.

Dlatego też oceniając apelację należy się odnieść do wpływu uprawnienia powódki w zakresie możności odliczenia podatku Vat na wysoość odszkodowania.

Apelujący trafnie podnosi, że poszkodowanej należy się, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 363 § 1 k.c. jak i art. 361 § 2 k.c., odszkodowanie w takiej wysokości jaka potrzebna jest do przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej. Wysokość odszkodowania powinna bowiem wyrównywać różnicę pomiędzy obecnym stanem majątkowym poszkodowanego, a tym stanem, jaki by istniał, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę, tj. hipotetycznym. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego należy podzielić zarzuty skarżącej odnośnie podatku VAT. Ustalony stan faktyczny nie zanegowany skutecznie przez pozwanego wskazuje, że jakkolwiek uszkodzony pojazd był używany do celów gospodarczych przez powódkę to nie był środkiem trwałym. Powódka nabyła go jako osoba fizyczna płacąc podatek Vat. Dlatego też prawo do odliczenia podatku VAT w związku z jego naprawą nigdy by powódce nie przysługiwało. Przy przyjęciu szkody całkowitej jej naprawienie sprowadza się do wypłaty określonej kwoty, którą poszkodowana wedle swego wyboru może dowolnie zadysponować. Osoba fizyczna prowadząca również działalność gospodarcza nie jest ograniczona w zakresie możności nabywania jedynie na swoją rzecz pojazdu, płacąc przy tym podatek Vat.

W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 §1 k.p.c. zmienił zaskarżony zaskarżony wyrok zasądzając kwotę 11200 zł, zaś na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną co do kwoty 400 zł.

W apelacji w zakresie żądania powódka powtórzyła za pozwem , że dochodzi kwoty 11600 zł, co było pochodną twierdzenia, że wartość samochodu przed szkodą wynosiła 35400 zł. W apelacji nie kwetsionowano jednak przyjętego przez Sąd ustalenia wartości pojazdu na kwotę 35000 zł. Ta niespójność spowodowała jednak konieczność oddalenia apelacji co do kwoty 400 zł.

Mając na względzie wynik postępowania apelacyjnego, o kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. obciążając nimi w całości pozwanego zważywszy na to, iż powódka uległa tylko w nieznacznej części swego żądania. Na koszty poniesione przez powódkę w tym postępowaniu złożyło się wynagrodzenie jej pełnomocnika w osobie adwokata.