Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)w H. (N.)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

orzeka:

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda (...) w H. (N.) na rzecz pozwanego (...) S.A. w W. kwotę 7 200 zł (siedem tysięcy dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Agnieszka Baran

Sygn. akt XX GC 206/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 19 lutego 2013 roku powód – (...) w H. (N.) wniósł pozew przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zasądzenie na jego rzecz kwoty 212.487 …zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. (dalej jako (...) (...) (...)) działając jako przedstawiciel powoda uregulowało dwa roszczenia regresowe w stosunku do (...) S.A. w wysokości 115.255,15 zł na podstawie pisma (...) S.A. z dnia 27 kwietnia 2006 r. wzywającego powoda do zwrotu wypłaconego przez pozwanego odszkodowania w związku z wypadkiem drogowym z dnia 1 października 2005 r. Powód wypłacił ponadto kwotę 97.231,02 zł na rachunki bankowe poszkodowanych. Wypłata ww. kwot była zdaniem powoda następstwem zdarzenia, które miało miejsce w dniu 1 października 2005 r.. Doszło wówczas doszło do kolizji (zderzenia) trzech pojazdów. W zdarzeniu brał udział pojazd marki (...) o nr rej. (...) z naczepą S. o nr rej. (...) kierowany przez W. W., który to kierowca był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej przez pozwanego. Drugim uczestnikiem zdarzenia był ubezpieczony przez powoda kierowca powoda pojazdu marki O. (...) o nr rej. (...) - A. L. (1) oraz kierowca pojazdu samochodu ciężarowego marki M. (...) o nr rej. (...) (cysterny). W ocenie powoda spełnił on świadczenie, do którego nie był zobowiązany, a swoje błędne mniemanie o istnieniu przedmiotowego zobowiązania wywiódł z wezwania do zapłaty wystosowanego przez pozwanego i opartego o ustalenia wyroku Sądu Rejonowego w Bolesławcu, w którym to Sąd uznał, iż osoba ubezpieczona przez Powoda była częściowo odpowiedzialna za zaistniały wypadek. W dniu 6 lutego 2007 r. - jak podał powód- poszkodowany w wypadku M. S. wniósł pozew przeciwko (...) Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych i przeciwko pozwanemu w niniejszej sprawie. Rozpoznający tę sprawę Sąd Rejonowy dla Wrocławia Śródmieścia we Wrocławiu ustalił, że winę za powstałą kolizję ponosi W. W. ubezpieczony przez pozwanego (...). Wydany w omawianej sprawie przeciwko (...) wyrok uprawomocnił się w dniu 30 czerwca 2010 r. i zdaniem powoda jest to data w jakiej powód uzyskał wiedzę o osobie wyłącznie odpowiedzialnej za zdarzenie z dnia 1 października 2005 roku. Wobec zaistniałych okoliczności, w ocenie powoda pozwany na podstawie art. 410 k.c. w zw. Z art. 405 k.c. zobowiązany jest do zwrotu powodowi nienależnego świadczenia. Powód dodał, iż w dniu 30 sierpnia 2012 r. wezwał pozwanego do dobrowolnego zwrotu nienależnego świadczenia w wysokości 115.255,15 zł wyznaczając mu termin do dnia 30 września 2012 r. Pozwany odmówił spełnienia świadczenia. Powód ponowił wezwanie, jednakże pozwany nie ustosunkował się do niego (pozew k. 2-6).

W odpowiedzi na pozew, (...) Spółka Akcyjna z Siedzibą w W. (dalej pozwana spółka albo (...) S.A.) wniósł o oddalenie powództwa w całości, obciążenie powoda kosztami procesu oraz o zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów postępowania z wyodrębnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko pozwany przyznał, iż w dniu 1 października 2005 r. kierujący samochodem marki R. (...) o nr rej. (...) W. W. był objęty ochroną ubezpieczeniową (...) SA na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej z właścicielem pojazdu. Pozwany nie zakwestionował swojej odpowiedzialności za kierowcę R. w granicach jego odpowiedzialności na podstawie Ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Pozwany potwierdził również, że (...) S.A. działając jako korespondent powoda wypłaciła pozwanemu kwotę 105.444 zł tytułem zwrotu 60% odszkodowania wypłaconego właścicielowi pojazdu ubezpieczonego przez pozwanego oraz 9.811,15 zł właścicielowi naczepy (...) (...) w związku z zaistniałym w dniu 1 października 2005 r. wypadkiem drogowym. Pozwany podniósł, że powołany przez powoda wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia IXC 375/07, którego powód nie był stroną nie wiąże Sądu w niniejszej sprawie jako wynik innego procesu cywilnego toczącego się między innymi stronami, a poczynione tam ustalenia nie mają wpływu na wynik tego postępowania. Ponadto pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczeń dochodzonych przez powoda (odpowiedź na pozew k. 68-71).

W replice na odpowiedź na pozew, tj. piśmie z dnia 29 kwietnia 2013 r. powód wskazał, że pozwany przyznał, że nie kwestionuje swojej odpowiedzialności za kierowcę pojazdu marki R. – W. W., oraz faktu, że (...) S.A. działając jako korespondent powoda wypłaciła pozwanemu kwotę 115.255,15 zł, co oznacza, że okoliczność ta w ocenie powoda nie wymaga dalszego udowodnienia. Podtrzymał ponadto argumentację dotyczącą podstawy żądania zwrotu nienależnego świadczenia oraz podkreślił, że powód pozostając w przeświadczeniu o istnieniu swojej odpowiedzialności, nie miał obowiązku zastrzegać, iż dokonuje wypłaty odszkodowania jedynie warunkowo. Dodał, że biegli sądowi wskazali, iż A. L. (2) naruszył zasady bezpieczeństwa, ale nie był winny zaistnienia wypadku. Powód nie zgodził się z twierdzeniami strony pozwanej, że doszło do przedawnienia roszczenia. Podniósł, że dowiedzenie się o szkodzie i osobie zobowiązanej do jej naprawienia musi nastąpić łącznie. W ocenie powoda oznacza to, że – w odniesieniu do niego - obie przesłanki zostały spełnione w dacie uprawomocnienia się wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu w dniu 30 czerwca 2013 r. od której należy liczyć przedawnienie (pismo powoda k. 133-134).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 października 2005 r. trzy pojazdy – (...) (...) o nr rej. (...) kierowany przez R. G., (...) o nr rej. (...) z naczepą S. o nr rej. (...) kierowany przez W. W. oraz samochód marki O. (...) o nr rej. (...) kierowany przez A. L. (1) brały udział w zdarzeniu (wypadku samochodowym). W. W. w dacie zdarzenia był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanej spółce, analogiczną ochroną ze strony powoda objęty był A. L. (1) (okoliczność bezsporna).

Wyrokiem nakazowym z dnia 25 listopada 2005 r. (Sygn. akt VI W 395/05) Sąd Rejonowy w Bolesławcu uznał A. L. (3) za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu tj. tego iż w dniu 1 października 2005 r. około godz. 00.20 na 67,900 kilometrze drogi na (...) powiatu (...), kierując samochodem osobowym marki O. (...) nr rej. (...), spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że nie zastosował się do znaku drogowego B-25 (zakaz wyprzedzania), podjął manewr wyprzedzania dwóch samochodów ciężarowych z naczepami, w tym samochodu ciężarowego marki R. (...) nr rej. (...) z naczepą nr rej. (...) (...) i wbrew obowiązkowi nie zachował należytej ostrożności, zjechał na jego pas ruchu, gwałtownie zahamował przed stojącym przy sygnalizatorze świetlnym (nadającym czerwony sygnał świetlny) na zwężeniu jezdni samochodem ciężarowym marki M. cysterna nr rej. (...) RZ, w wyniku czego samochód ciężarowy marki R. (...) nr rej. (...) z naczepą nr rej (...) (...) najechał na tył samochodu osobowego marki O. (...) i doprowadzając do zderzenia się bocznego ze stojącym samochodem ciężarowym marki M. powodując uszkodzenia w samochodzie marki R. (...), czym działał na szkodę (...) S.A. z siedzibą w R. oraz powodują uszkodzenia w samochodzie marki M. cysterna czym działał na szkodę PHU (...) z siedzibą we W., oraz powodując uszkodzenia naczepy (...) (...) czy działał na szkodę G. W. (dowód: wyrok nakazowy z dnia 25 listopada 2005 r. k. 45-46).

Pismem z dnia 27 kwietnia 2006 r. pozwana spółka wystąpił do (...) (...) (...) (jako reprezentanta powoda na terenie P.) o zwrot wypłaconego odszkodowania w kwocie 175.740 zł z tytułu szkody na samochodzie marki R. o nr rej. (...). W piśmie pozwany wskazał, że szkodę we wskazanym pojeździe pokrył jako ubezpieczyciel w zakresie ubezpieczenia autocasco. Żądając zapłaty wskazanej kwoty, pozwany powołał się na wskazany powyżej wyrok Sądu Rejonowego w Bolesławcu ( pismo (...) S.A. z dnia 27 kwietnia 2006 r. k. 43).

Po otrzymaniu wskazanego zgłoszenia (które zostało oznaczone numerem (...) (...)), powód (działając za pośrednictwem (...) (...) (...)) przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w toku którego zlecił sporządzenie opinii w celu ustalenia sprawcy przedmiotowego wypadku drogowego i stopnia jego przyczynienia się do jego powstania. W sporządzonej opinii z dnia 30 listopada 2006 roku rzeczoznawcy z Akademii (...) (...) ustalili, że sprawcą wypadku drogowego z dnia 1 października 2005 roku był A. L. (1), z uwagi na dokonane przez niego naruszenie zasad bezpieczeństwa i przepisów ruchu drogowego. W opinii zostało również ustalone, że uczestniczący w wypadku W. W. przyczynił się do jego powstania w 40% (okoliczność bezsporna, opinia k. 73-108).

Następnie, działająca w imieniu powoda (...) (...) (...) poinformowała pozwanego o przyznaniu na jego rzecz odszkodowania w kwocie 105 444,00 zł (z uwzględnieniem ustalonego stopnia przyczynia się kierowcy ubezpieczonego przez pozwanego). W piśmie poinformowano również, że kwota 3 136,31 zł zostanie przekazana bezpośrednio na rachunek poszkodowanego ( (...) s.c.). Przyznane pozwanemu odszkodowanie zostało mu wypłacone w dniu 11 grudnia 2006 roku. W tej samej dacie zostało wypłacone odszkodowania na rzecz (...) s. c. (pismo (...) rgo k. 13, polecenie wypłaty odszkodowania k. 14 i 17).

Pismem z dnia 27 maja 2006 roku (...) (...) przyznało również na rzecz pozwanego odszkodowanie w kwocie 9 811,15 zł (pismo k. 15). Odszkodowanie to zostało wypłacone w dniu 29 maja 2006 roku (polecenie wypłaty odszkodowania k. 16).

(...) (...) (w dalszym ciągu działając jako reprezentant powoda) dokonało również wypłaty odszkodowania na rzecz M. S. - poszkodowanego w kolizji z dnia 1 października 2005 roku. Wypłaty odszkodowania powód dokonał jako ubezpieczyciel w zakresie odpowiedzialności cywilnej A. L. (1). Odszkodowanie zostało wypłacone na jego rzecz M. S. w kilku ratach, w kwotach po: 70.807,25 zł, 704,80 zł i 5 453, 28 zł (dowód: pisma (...) (...) (...) k. 20, 24,22, polecenia wypłaty odszkodowania k. 21, 25, 23 zaświadczenia o dokonaniu przelewu k. 135, 136, 137)

Wyrokiem z dnia 19 lutego 2010 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia IX Wydział Cywilny w sprawie z powództwa M. S. przeciwko (...) Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W. i (...) S.A. w W. zasądził od strony pozwanej – (...) S.A. na rzecz M. S. kwotę 29.828,30 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 grudnia 2008 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu tego wyroku, w oparciu o przeprowadzone w toku postępowania dowody z opinii biegłych, wskazany Sąd ustalił, że przyczyną przedmiotowej kolizji z dnia 1 października 2005 roku było wyłącznie niewłaściwe zachowanie się W. W., który – w ocenie tego Sądu – nie utrzymywał bezpiecznej odległości od poprzedzającej go cysterny i zbyt późno rozpoczął hamowanie zestawu, którym się poruszał (dowód: Wyrok z dnia 19 lutego 2010 r. wraz z uzasadnieniem k. 26-42).

Wyrokiem z dnia 30 czerwca 2010 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy oddalił apelację (...) S.A. od powyższego wyroku z dnia 19 lutego 2010 r. ( dowód: Wyrok z dnia 30 czerwca 2010 r. k. 564 akt o sygn. IX C 375/07).

Pismem z dnia 30 sierpnia 2012 r. (...) (...) (...) (jako przedstawiciel powoda) skierowało do pozwanego wezwanie do zwrotu nienależnego świadczenia w wysokości 115.255,15 zł w terminie do 30 września 2009 r.. Następnie pismem z dnia 18 stycznia 2013 r. (...) S.A. skierowało do (...) S.A. wezwanie do zapłaty kwoty 97.231,02 zł z tytułu szkody z dnia 1 października 2005 r. W piśmie zostało wskazane, że żądanie zapłaty oparte jest na uzyskaniu przez pozwanego nienależnego świadczenia, którego podstawa świadczenie odpadła wskutek wydania wyroku z 19 lutego 2010 roku (dowód: wezwanie z dnia 30 sierpnia 2012 r. k. 48-49).

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do zapłaty, pismem z dnia 13 listopada 2012 roku pozwany wskazał, że na zasadność żądania powoda, nie ma żadnego wpływu wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia we Wrocławiu, który zapadł w sprawie toczącej się pomiędzy pozwanym a poszkodowanym M. S.. Pozwany podniósł, że wyrok ten nie stanowi podstawy do konstruowania praw po stronie powoda. Odnosząc się do kierowanego wobec niego przez powoda żądania wskazał, że zapłata nie nastąpiła z zastrzeżeniem zwrotu, ani w celu uniknięcia przymusu, ani też w wykonaniu nieważnej czynności prawnej. W piśmie pozwany wskazał także, że roszczenie powoda jest przedawnione w świetle art. 118 w zw. z art. 120 §1 i 405 k.c.; podniósł, że ewentualne wzbogacenie po jego stronie nastąpiło w dacie wypłaty świadczeń a nie w dacie wyroku wydanego przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia Śródmieścia we Wrocławiu (pismo pozwanego k. 50-51).

Czyniąc powyższe ustalenia Sąd oparł się na twierdzeniach stron wyraźnie przyznanych bądź niezaprzeczonych przez przeciwnika (art. 229 k.p.c. i 230 k.p.c.) oraz zaoferowanym przez nie materiale dowodowym, na który złożyły się niekwestionowane co do ich autentyczności kopie dokumentów poświadczone za zgodność z oryginałami.

Na rozprawie w dniu 18 lutego 2014 roku Sąd oddalił zgłoszone przez strony wnioski o dopuszczenie dowodu z akt postępowania w sprawie o wykroczenie (Sądu Rejonowego w Bolesławcu), dopuszczenie dowodu z zeznań świadka W. W. oraz wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego (protokół k. 171-172). W ocenie Sądu wskazane wnioski dowodowe dotyczą okoliczności, których ustalenie pozostaje bez wpływu na wynik postępowania w niniejszej sprawie. Zatem omawiane wnioski dowodowe jako zbędne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy zostały oddalone.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie jest zasadne.

Zgodnie z treścią art. 405 k.c., kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. W myśl art. 410 § 1 k.c., przepis ten ma zastosowanie w szczególności do świadczenia nienależnego, z którym mamy do czynienia wówczas, gdy ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

Powołując się na treść powołanych przepisów powód wskazał, że dokonując zapłaty świadczenia na rzecz pozwanej spółki nie był zobowiązany do świadczenia na jej rzecz i nie miał świadomości co do tego, że nie ciąży na nim taki obowiązek zapłaty. Powołując się na ostatnią z przytoczonych okoliczności powód wskazuje, że nie zachodzą po jego stronie okoliczności pozbawiające go prawa żądania zwrotu świadczenia nienależnego, przewidziane w art. 411 pkt 1 k.c.. Zgodnie z treścią tego przepisu nie można żądać zwrotu świadczenia jeżeli spełniający świadczenie wiedział, że nie był do świadczenia zobowiązany, chyba że spełnienie świadczenia nastąpiło z zastrzeżeniem zwrotu albo w celu uniknięcia przymusu lub w wykonaniu nieważnej czynności prawnej. W świetle – w zasadzie niespornych okoliczności niniejszej sprawy – pozostałe postanowienia art. 411 k.c. nie mogą mieć zastosowania w niniejszej sprawie.

Wobec podniesionego w odpowiedzi na pozew zarzutu przedawnienia roszczeń dochodzonych przez powoda w niniejszej sprawie, w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlegał ten zarzut. Dla jego rozpoznania ustalić należy datę wymagalności roszczenia o zwrot świadczenia nienależnego. Zasadnie podnosi strona pozwana, że w tym zakresie zastosowanie mieć będzie przepis art. 120 § 1 k.c., w myśl którego bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. W uchwale z dnia 2 czerwca 2010 roku (III CZP 37/10), Sąd Najwyższy wyjaśnił, że przepis zawarty w art. 120 § 1 zdanie drugie k.c. stanowi lex specialis w stosunku do wyrażonej w zdaniu pierwszym tego artykułu reguły łączącej rozpoczęcie biegu przedawnienia z nadejściem dnia wymagalności roszczenia. Z jego brzmienia jednoznacznie wynika, że przedawnienie może rozpocząć bieg, mimo że roszczenie nie jest jeszcze wymagalne; decyduje możliwość podjęcia przez wierzyciela czynności warunkującej wymagalność roszczenia w najwcześniejszym terminie. Celem takiego rozwiązania jest uwolnienie dłużnika od pozostawania w niepewności przez nieograniczony czas co do swej sytuacji prawnej, wobec bowiem tego, że dokonanie czynności warunkującej wymagalność roszczenia zależy tylko od woli wierzyciela, może on podjąć tę czynność nawet po upływie bardzo długiego okresu od powstania zobowiązania.

Swego rodzaju patologiczna sytuacja, o której mowa w powołanej uchwale zachodzi w niniejszej sprawie. Powód występuje przeciwko pozwanemu z żądaniem zwrotu świadczenia nienależnego po ponad sześciu latach od jego spełnienia. Łączenie zatem początku biegu terminu przedawnienia wyłącznie z działaniami podejmowanymi przez powoda, powoduje nieuzasadnione znaczące przedłużenie okresu przedawnienia.

Powołana treśc przepisu art. 120 § 1 zd. 2 k.c. w połączeniu z jego wykładnią wskazaną w przytoczonej uchwale, pozwala – w ocenie Sądu – ustalić początek biegu terminu przedawnienia roszczenia powoda (o zwrot nienależnego świadczenia) z datą jego spełnienia na rzecz pozwanej spółki.

Mając zatem na uwadze datę spełnienia tego świadczenia (rok 2006) i datę wytoczenia powództwa w niniejszej sprawie (luty 2013 roku) uznać należy, że roszczenie to jest przedawnione w świetle art. 118 k.c.

Z tych względów powództwo w części dotyczącej zwrotu świadczenia nienależnego uznać należy za bezzasadne.

W ocenie Sadu powództwo nie zasługuje na uwzględnienie także w odniesieniu do żądania kwoty 97 231,02 zł (wypłaconej przez powoda na rzecz podmiotu trzeciego). Ta część żądania pozwu stanowi – w ocenie Sądu – żądanie zapłaty odszkodowania za szkodę poniesioną w wyniku wypadku z dnia 1 października 2005 roku. Nie stanowi ona świadczenia nienależnego – nie została uiszczona na rzecz pozwanej spółki. Powód domaga się jej zasądzenia od pozwanej spółki na zasadzie regresu – jako podmiotu – w jego ocenie ponoszącego odpowiedzialność za powstałą szkodę.

Zdaniem Sądu także w odniesieniu do tej części żądania pozwu zasadnie został podniesiony zarzut jego przedawnienia.

Zgodnie z treścią art. 442 ¹ § 1 k.c. (analogicznie jak w treści art. 442 § 1 1 k.c., roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym przedawnia się z upływem lat trzech od dnia kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie zobowiązanej do jej naprawienia. W ocenie Sądu wiedzę zarówno co do szkody jak i osoby zobowiązanej do jej naprawienia powód powziął najpóźniej w dacie zgłoszenia wobec niego żądania zapłaty odszkodowania – a już najpóźniej po przeprowadzonym przez siebie postępowaniu, w którym ustalony został przebieg zdarzenia i krąg osób w nich uczestniczących. Najpóźniej zatem z końcem roku 2006 roku rozpoczął bieg termin przedawnienia roszczeń powoda o naprawienie powstałej po jego stronie szkody w wyniku zdarzenia z 1 października 2005 roku. Nie można bowiem obciążać pozwanej spółki niepewnością co do jej sytuacji prawnej w związku z kolizją z dnia 1 października 2005 roku na okres dłuższy niż ustalony w k.c. okres przedawnienia roszczeń, które wobec niej mogą być kierowane. Nie ma podstaw do przedłużenia terminu przedawnienia jedynie z uwagi na to, że powód poczynił błędne ustalenia co do osoby sprawcy szkody i osoby odpowiedzialnej za jej naprawienie. Do tego bowiem sprowadziłoby się łączenie początku biegu przedawnienia z wydaniem wyroku przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia Śródmieścia we Wrocławiu w sprawie IX C 375/07.

Mając na uwadze powyższe, należało uwzględnić zarzut przedawnienia podniesiony przez pozwaną spółkę także w zakresie żądania naprawienia szkody.

Z uwagi na zasadnie podniesiony zarzut przedawnienia roszczeń powoda, zbędna była dalsza ocena zasadności żądania pozwu, w tym również w odniesieniu do ustaleń sprawcy wypadku i przesłanek z art. 411 k.c.. Z tego względu zostały oddalone wnioski dowodwe stron dotyczące tych okoliczności.

Mając na uwadze powyższe, na mocy powołanych przepisów, należało orzec jak w sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono na mocy art. 98 § 1 i § 4 k.p.c..Kwotę zasądzoną z tego tytułu od powoda na rzecz pozwanej spółki stanowi wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 7 200 zł, ustalone w oparciu o obowiązujące w tym zakresie przepisy.

SSO Agnieszka Baran