Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2017 r.

Sąd Rejonowy w Mrągowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Wojciech Szałachowski

Protokolant: p.o. sekr. sąd. M. P. (1)

przy udziale Prokuratora R.. B. K.

po rozpoznaniu w dniu 18/07/2017 r., 26/09/2017r. sprawy

S. G. syna Z. i A. z domu K.,

ur. (...) w M.,

oskarżonego o to, że:

I.  W dniu 25 grudnia 2016 roku na trasie P. – M., gm. M. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki A. (...) o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości o zawartości 1,44 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu bez uprawnień do kierowania pojazdami nie zachował należytej ostrożności i rozpoczął manewr wyprzedzania jadącego przed nim samochodu osobowego marki H. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez P. M. w miejscu niedozwolonym, na łuku drogi, przekraczając podwójną linię ciągłą i będąc na przeciwległym pasie ruchu uderzył swoim pojazdem w tył wyprzedzanego samochodu marki H. (...), w wyniku czego ten przejechał na drugą stronę jezdni i wpadł do przydrożnego rowu, zaś kierowany przez niego pojazd marki A. (...) uderzył w przydrożne drzewo z prawej strony jezdni, w wyniku czego pasażer kierowanego przez niego pojazdu, siedzący na przednim siedzeniu C. K. doznał rozległych obrażeń wielonarządowych, skutkujących jego zgonem,

tj. o przestępstwo z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.

II.  W dniu 25 grudnia 2016 roku na trasie P. – M., gm. M. na drodze krajowej nr (...) w ruchu lądowym prowadził pojazd mechaniczny marki A. (...) o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości o zawartości 1,44 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k.

ORZEKA:

I. Oskarżonego S. G. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to:

a) za czyn opisany w punkcie I na podstawie art.177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. skazuje go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 42 § 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na zawsze;

b) za czyn opisany w punkcie II na podstawie art.178 a § 1 k.k. skazuje go na karę 1(jeden) rok pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka w stosunku do oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 (czterech) lat, zaś na podstawie art. 43 a § 2 k.k. zasądza od oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5000 (pięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

II. Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierza oskarżonemu jedną łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 4 (czterech) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

III. Na podstawie art. 90 § 2 k.k. w zw. z art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone zakazy prowadzenia pojazdów mechanicznych i wymierza oskarżonemu łączny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na zawsze;

IV. Na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego do zadośćuczynienia krzywdzie zobowiązując go do zapłaty na rzecz pokrzywdzonej E. K. kwoty 10 000

(dziesięć tysięcy)zł.

V. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 2 grudnia 2016r. do dnia 18 lipca 2017 roku;

VI. Zasądza od skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. I. M. kwotę 885, 60 zł. w tym 165,60 zł. tytułem podatku VAT oraz tytułem wynagrodzenia za obronę wykonywaną z urzędu na rzecz oskarżonego S. G. oraz kwotę 147 zł. tytułem niezbędnych i udokumentowanych wydatków adwokata;

VII. Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych w całości.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, co następuje:

Oskarżony S. G. wraz z ojcem Z. G. oraz C. K. w dniu 25 grudnia 2016 roku wspólnie spożywali alkohol w miejscu zamieszkania Z. G. tj. w miejscowości P. (d. wyjaśnienia oskarżonego S. G. k. 55, 68, 366-367; zeznania świadka K. M. k. 368).

Kiedy po godzinie 20:00 mężczyznom skończył się alkohol, wspólnie postanowili, że udadzą się do M. po zakup kolejnej partii alkoholu. Mężczyźni wsiedli do samochodu C. K. marki A. (...) o nr rej. (...). Za kierownicą pojazdu usiadł S. G., z uwagi na to, że C. K. miał problemy z prowadzeniem pojazdu po zmierzchu. S. G. nie posiadał uprawnień do kierowania pojazdami. Obok niego na przednim siedzeniu pasażera miejsce zajął C. K., zaś za fotelem kierowcy usiadł Z. G. (d. wyjaśnienia oskarżonego S. G. k. 55, 68, 366-367).

Podczas jazdy w kierunku M., S. G. wielokrotnie wyprzedzał poprzedzające go pojazdy (d. zeznania W. B. k. 396v; M. B. k. 396v-397; K. B. k. 368).

W pewnym momencie na 45,5 km (vide k. 2), w miejscu niedozwolonym, rozpoczął manewr wyprzedzania jadącego przed nim pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...), kierowanego przez P. M.. Oskarżony przekroczył podwójną linię ciągłą i w momencie gdy znajdował się na przeciwległym pasie ruchu, uderzył swoim pojazdem w tył wyprzedzanego samochodu. W wyniku uderzenia pojazd marki H. (...) przejechał na drugą stronę jezdni i wpadł do przydrożnego rowu. Oskarżony zaś stracił panowanie nad pojazdem i uderzył w przydrożne drzewo z prawej strony jezdni. W wyniku zdarzenia pasażer kierowanego przez niego pojazdu, siedzący na przednim siedzeniu C. K., doznał rozległych obrażeń klatki piersiowej z uszkodzeniem serca i aorty z masywnym krwotokiem wewnętrznym, skutkujących jego zgonem na miejscu zdarzenia (d. wyjaśnienia oskarżonego S. G. k. 55, 68, 366-367; zeznania P. M. k. 397; A. M. k. 397-2397v; protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k. 2-4; protokół oględzin pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...); protokół oględzin pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...); protokół oględzin i otwarcia zwłok k. 191-193; materiał fotograficzny k. 151-154; opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego 161-190).

Po przeprowadzonym badaniu stanu trzeźwości okazało się, że oskarżony S. G. w dniu 25 grudnia 2016 roku na trasie P. – M., gm. M. na drodze krajowej nr (...) w ruchu lądowym prowadził pojazd mechaniczny marki A. (...) o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości o zawartości 1,44 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu (d. badanie stanu trzeźwości S. G. k. 125, 131, 159).

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie powołanych wyżej dowodów oraz pozostałych dowodów, w tym dokumentów ujawnionych w toku rozprawy głównej i zaliczonych w poczet materiału dowodowego.

Oskarżony S. G. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W swoich wyjaśnieniach stwierdził, iż tego dnia był w domu z konkubiną i z dziećmi tj. ze wspólnym dzieckiem i 6 letnim dzieckiem K.. Przyszedł do niego tata z C. K.. Mieli ze sobą alkohol i chcieli wypić go z nim wypić. Z konkubiną był pokłócony, więc poszli do mieszkania ojca wypić ten alkohol. Wypili wódkę, po czym położył się spać u ojca. Dodał, że wypił ponad 2 butelki 0,5 l. Po jakimś czasie mężczyźni obudzili go, aby zawiózł ich do M. po alkohol. Dodał, że C. K. nie widział po zmroku, miał prawo jazdy i nie chciał go stracić. Mówił im, że nie chce prowadzić pojazdu, ale go namówili. Był wtedy w trakcie kursu na prawa jazdy. Stwierdził, że początkowo nie chciał jechać, ale C. powiedział, że będzie go asekurować. Usiadł za kierownicą i kazał im pozapinać pasy. C. siedział obok niego, a jego ojciec za nim na fotelu z tyłu. Pamięta, że jak jechali to ściągało go do rowu, a C. łapał za kierownicę i próbował go wrócić na pas. Wyjaśnił nadto, że kluczyki już były w samochodzie. Na łuku drogi, pan C. go szarpał, dlatego uderzył w tył tego samochodu. Dodał, że nie pamięta jak uderzyli w drzewo. Przyznał się do zarzucanych mu czynów. Dodał, że bardzo żałuje tego co się stało, nie chciał jechać tym samochodem (d. wyjaśnienia oskarżonego S. G. k. 55, 68, 366-367).

Sąd zważył, co następuje:

Wina oskarżonego nie budzi żadnych wątpliwości i znajduje pełne odzwierciedlenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Z całą mocą należy wskazać, że wszystkie dowody natury dowodowej i rzeczowej przystają do siebie, są wewnętrznie spójne i ewidentnie wskazują na winę oskarżonego, która polegała na, jak się wydaje, lekkomyślności.

Sąd częściowo dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, w tej ich części, w której są one zgodne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym, jak również z relacjami słuchanych w sprawie świadków. Nie polegają jednak, w ocenie Sądu, na prawdzie i nie odzwierciedlają rzeczywistego przebiegu zdarzeń te wyjaśnienia, gdy oskarżony w toku rozprawy głównej stwierdził, że samochód „ściągało... do rowu, a C. łapał za kierownicę i próbował na pas mnie wrócić” (vide k. 366). W ocenie Sądu ten fragment wyjaśnień jest li tylko linią obrony przyjętą przed Sądem, a obliczoną na ustalenie przez Sąd mniejszego zawinienia w zakresie zarzucanego mu czynu. Wskazać należy, że oskarżony, jak wynika z zeznań świadków, jechał bardzo dynamicznie, zdecydowanie wyprzedzał napotkane przed sobą pojazdy, po wykonaniu tych manewrów nie zawsze niezwłocznie wracał na swój pas ruchu (vide zeznania K. B. k. 368; W. B. k. 396v), natomiast przed samym wypadkiem podjął próbę wyprzedzanie samochodu P. M., na chwilę zrezygnował z tego manewru, by ostatecznie ponowić go w taki sposób, że uderzył w poprzedzający go samochód (zeznania świadka zdarzenia P. M. k. 397). Okoliczności te w sposób jasny wskazują, że to oskarżony decydował o kierunku i prędkości samochodu i nie ma żadnych innych okoliczności, które mogłyby wskazywać, że pijany pokrzywdzony C. K., mógł w jakikolwiek sposób decydować o ruchu tego pojazdu, w tym jego kierunku jazdy.

W tym miejscu należy wskazać, że to nikt inny tylko oskarżony stwarzał potencjalnie duże zagrożenie dla ruchu drogowego poruszając się w stanie nietrzeźwości drogą publiczną, narażał w ten sposób nie tylko siebie i pasażerów oraz innych uczestników ruchu drogowego na niebezpieczeństwo, dopuścił do niepożądanej sytuacji by obok, na siedzeniu siedział pijany pasażer – a wskazać przy tym należy, że oskarżony, jak wynika z osobistego z nim kontaktu, ma przecież zwykłą zdolność logicznego rozumowania, umiejętność przewidywania skutków nadużywania alkoholu jak i skutków rozwijania nadmiernej prędkości. Żadną miarą nie można przyjąć, by znajdował się w jakiejkolwiek przymusowej czy trudnej sytuacji motywacyjnej, skłaniającej go do kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości, jechał wszakże dla własnej wygody po zakup alkoholu.

Z wyjaśnieniami oskarżonego częściowo korespondują zeznania świadka zdarzenia P. M. (k. 397). Świadek ten zeznał, iż w dniu 25 grudnia 2016 roku samochód, który jechał za nim, w trakcie wyprzedzania, uderzył w lewe tylne nadkole jego samochodu. W wyniku uderzenia, po dokonaniu dwóch obrotów wokół własnej osi, zatrzymał się w rowie. Dodał, że pojazd ten próbował go wyprzedzić już przed zakrętem, lecz zrezygnował z tego manewru i powrócił na swój pas ruchu. Po przejechaniu zakrętu znowu zaczął wyprzedzać. Wtedy poczuł uderzenie. Jego samochód obracał się wokół własnej osi, ten drugi pojazd uderzył w drzewo. Podobnie zeznała A. M., żona P. M., która podróżowała wraz z nim (d. zeznania świadka k. 397-397v).

Słuchani w sprawie W. B. (d. k. 396v), M. B. (d. k. 396v-397) zeznali, iż oni również tego dnia poruszali się pojazdem marki M. na trasie P. – M.. Ich pojazd został wcześniej wyprzedzony przez pojazd marki A. koloru czerwonego. Pojazd ten wyprzedzał wszystkie pojazdy po kolei. Zeznali oni, iż kierowca tego pojazdu wyprzedzał jakby „wężykiem”. Potem zobaczył już jak ten samochód stoi „na drzewie”.

Sąd dał wiarę relacjom wskazanych wyżej świadków, uznając je za spójne i konsekwentne, wzajemnie uzupełniające się

Przeprowadzona przez biegłego M. P. (2) opinia wykazała, iż bezpośrednią przyczyną wypadku było nieprawidłowe wykonanie manewru wyprzedzania H. (...) przez kierującego pojazdem A. (...), który w miejscu niedozwolonym, w trakcie wyprzedzania pojazdu, będąc już na lewym pasie z nieustalonych przyczyn uderzył w tył prawidłowo jadącej prawym pasem H.. W skutek uderzenia kierujący pojazdem A. (...) utracił panowanie nad pojazdem i uderzył w przydrożne drzewo, znajdujące się po prawej stronie drogi, zaś kierujący pojazdem H. (...) wpadł do przydrożnego rowu (d. opinia k. 161-190).

Oskarżony S. G. w dniu 25 grudnia 2016 roku na trasie P. – M., gm. M. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki A. (...) o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości o zawartości 1,44 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu bez uprawnień do kierowania pojazdami nie zachował należytej ostrożności i rozpoczął manewr wyprzedzania jadącego przed nim samochodu osobowego marki H. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez P. M. w miejscu niedozwolonym, na łuku drogi, przekraczając podwójną linię ciągłą i będąc na przeciwległym pasie ruchu uderzył swoim pojazdem w tył wyprzedzanego samochodu marki H. (...), w wyniku czego ten przejechał na drugą stronę jezdni i wpadł do przydrożnego rowu, zaś kierowany przez niego pojazd marki A. (...) uderzył w przydrożne drzewo z prawej strony jezdni, w wyniku czego pasażer kierowanego przez niego pojazdu, siedzący na przednim siedzeniu C. K. doznał rozległych obrażeń wielonarządowych, skutkujących jego zgonem. Nadto, w dniu 25 grudnia 2016 roku na trasie P. – M., gm. M. na drodze krajowej nr (...) w ruchu lądowym prowadził pojazd mechaniczny marki A. (...) o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości o zawartości 1,44 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu.

W tym stanie rzeczy wina oskarżonego nie budzi wątpliwości i została mu w pełni wykazana zebranymi w sprawie dowodami. Działaniem swym wyczerpał on dyspozycję art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. oraz art. 178 a § 1 k.k.

Oskarżony S. G. nie był dotychczas karany sądownie (d. dane o karalności k. 75).

Oskarżony naruszył zasadę zachowania prędkości bezpiecznej, zasadę bezwzględnej trzeźwości w ruchu drogowym i nie budzi wątpliwości, że pomiędzy naruszeniem tych zasad bezpieczeństwa a zaistnieniem wypadku drogowego istniał związek, który wiąże wypadek drogowy z poprzedzającym go naruszeniem przez sprawcę przepisów o ruchu drogowym. Skutek wypadku jest normalnym i typowym następstwem zachowania się sprawcy. Oskarżony kierował sprawnym technicznie pojazdem, sytuacja na drodze nie była zaskakująca, warunki pogodowe przeciętne. Utrata kontroli nad pojazdem była następstwem brawury oskarżonego, jego stanu nietrzeźwości i najpewniej po prostu braku umiejętności prowadzenia samochodu, gdyż nie można zapominać, że oskarżony nie posiada uprawnień do kierowania pojazdów mechanicznych.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu mu zarzucanego i charakter szkody, która, co oczywiste, ma oczywiście nieodwracalny charakter oraz – określony w ten sposób znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, wysoki stopień zawinienia oskarżonego (zbliżony w ocenie Sądu do maksymalnego) polegający na oczywistym lekceważeniu zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym i rozmiar krzywdy wyrządzonej bliskim pokrzywdzonego.

Okoliczności mogące łagodzić ocenę czynu to przede wszystkim przyznanie się do jego popełnienia, wyrażona skrucha, okoliczności osobiste oskarżonego, a także stosunkowe skutki natury psychologicznej, które objęły jego samego.

W tym stanie rzeczy należy uznać, że wymierzone oskarżonemu jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz jej łączny wymiar jest adekwatny do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu mu zarzucanego.

Sąd nie skorzystał wobec oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia orzeczonej względem niego kary pozbawienia wolności. Przeczy temu bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu mu zarzucanego, a także potrzeba w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Nie można bowiem dać przyzwolenia znajdującym się w stanie nietrzeźwości kierowcom, którzy stają się „zabójcami” na drodze, czego efektem było spowodowanie wypadku drogowego przez oskarżonego w stanie nietrzeźwości.

O zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych Sąd orzekł na podstawie art. 42 § 3 k.k. za pierwszy z zarzucanych mu czynów oraz po myśli art. 42 § 2 k.k. za drugi czyn. Na podstawie art. 90 § 2 k.k. w zw. z art. 85 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. Sąd wymierzył oskarżonemu łączny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na zawsze. Przy wymiarze zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, Sąd miał na względzie stężenie alkoholu we krwi jakie stwierdzono u oskarżonego, jak również stopień społecznej szkodliwości. Na podstawie art. 43 a § 2 k.k. Sąd orzekł nadto wobec niego, za drugi z zarzucanych mu czynów, świadczenie pieniężne w wysokości 5000 (pięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego do zadośćuczynienia krzywdzie zobowiązując go do zapłaty na rzecz pokrzywdzonej E. K. kwoty 10.000 złotych.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył na poczet orzeczonej względem skazanego kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 02 grudnia 2016 roku do dnia 18 lipca 2017 roku.

Należy przy tym wskazać, że Sąd w punkcie VI wyroku zawarł zbędne orzeczenie

dotyczące rozliczenia wynagrodzenia obrońcy albowiem postanowienie w tym przedmiocie zostało już wcześniej wydane (vide k. 376).

O kosztach procesu Sąd orzekł jak w punkcie VII, po myśli art. 624 § 1 k.p.k.