Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2017 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa P. M.

przeciwko A. I.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego A. I. na rzecz powoda P. M. kwotę 12.500 zł ( dwanaście tysięcy pięćset złotych ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 08.05.2017r do dnia zapłaty z tym, że spłatę należności głównej rozkłada na dwie raty, pierwsza rata w kwocie 5000 zł ( pięć tysięcy złotych ) płatna do 31.12.2017r, druga rata w kwocie 7500 zł ( siedem tysięcy pięćset złotych ) płatna do 28.02.2018r.

2.  Zasądza od pozwanego A. I. na rzecz powoda P. M. kwotę 3917 zł ( trzy tysiące dziewięćset siedemnaście złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu.

3.  Umarza postępowanie w pozostałym zakresie.

SSR Alina Kowalewska

Sygn. akt I C 1266/17

UZASADNIENIE

Powód P. M. wniósł pozew przeciwko A. I. o zapłatę kwoty 15.000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 08.05.2017 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazał, iż dnia 03.06.2014 r. zawarł z pozwanym ustną umowę pożyczki kwoty 20.000 zł. Pomimo wypowiedzenia umowy i kierowanych wezwań do zapłaty pozwany uiścił jedynie kwotę 5.000 zł.

W toku postępowania cofnął powództwo w zakresie kwoty 2.500 zł z uwagi na uiszczenie jej przez pozwanego po wniesieniu pozwu.

Nakazem zapłaty z dnia 11 sierpnia 2017 r. Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Giżycku uwzględnił powództwo w całości obciążając pozwanego kosztami procesu (k. 22).

We wniesionym sprzeciwie oraz w toku rozprawy w dniu 8 listopada 2017 r. pozwany A. I. potwierdził, iż zawarł z powodem umowę pożyczki kwoty 20.000 zł, przy czym nie spłacił kwoty 12.500 zł. Podnosił, iż spłata została odroczona bezterminowo. Nadto wniósł o rozłożenie należności na raty powołując się na trudną sytuację majątkową.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód P. M. zawarł z pozwanym A. I. ustną umowę pożyczki kwoty 20.000 zł. Wskazana kwota została przekazana przelewem na rachunek bankowy pozwanego w dniu 03.06.2014 r.

( dowód : potwierdzenie wykonania przelewu – k. 4)

W piśmie z dnia 20 marca 2017 r., doręczonym pozwanemu dnia 22 marca 2017 r., powód wezwał pozwanego do spłaty pożyczki w terminie 14 dni od dnia doręczenia wezwania. Następnie ponawiał wezwania do zapłaty. W pisemnych odpowiedziach pozwany wnosił o przedłużenie terminu zwrotu pożyczki.

( dowód: pismo z 20.03.2017 r. – k. 10,12, wezwanie z 17.05.2017 r. z dowodem doręczenia – k. 8-9, pismo pozwanego – k. 13, pismo z 23.05.2017 r. – k. 14)

W dniu 11 lipca 2017 r. pozwany przekazał na rachunek bankowy powoda kwotę 5.000 zł tytułem spłaty pożyczki.

( dowód : potwierdzenie przelewu – k. 15)

Po wniesieniu pozwu w przedmiotowej sprawie pozwany dokonał częściowej spłaty zobowiązania w kwocie 2.500 zł.

( okoliczność bezsporna )

Pozwany jest obecnie zatrudniony na umowę o pracę z wynagrodzeniem w kwocie 2.200 zł netto. Oprócz wynagrodzenia uzyskuje emeryturę w kwocie 3.000 zł. Żona pozwanego osiąga wynagrodzenie w kwocie 1.600 zł. Na utrzymaniu mają pełnoletnią córkę, która studiuje w G., nie pracuje.

( okoliczność bezsporna )

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie w kwocie 12.500 zł podlegało uwzględnieniu w całości. W zakresie natomiast kwoty 2.500 zł postępowanie podlegało umorzeniu na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. Powód skutecznie bowiem cofnął pozew w tym zakresie powołując się na częściowe spełnienie świadczenia przez pozwanego, czego on nie zakwestionował. Okoliczności sprawy wskazywały przy tym, że cofnięcie nie jest sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego i nie zmierza do obejścia prawa (art. 203 § 1, 2, 4 k.p.c.).

Okoliczności faktyczne w przedmiotowej sprawie pozostawały bezsporne. Strony były bowiem zgodne, iż łączyła je ustna umowa pożyczki kwoty 20.000 zł bez oznaczonego terminu zwrotu. Pozwany potwierdził natomiast, iż pomimo kierowanych do niego wezwań do zapłaty nie spełnił świadczenia w całości.

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego rodzaju i tej samej jakości, zaś zgodnie z § 2 tegoż artykułu umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych powinna być stwierdzona pismem. Forma pisemna zastrzeżona jest jedynie dla celów dowodowych (art. 74 § 1 k.c.). Powołując się na wyżej wskazane okoliczności bezsporne i przedłożone w sprawie dokumenty, w szczególności potwierdzenia przelewów, w ocenie Sądu powód wykazał roszczenie tak co do zasady, jak i samej wysokości. Mając na uwadze, iż termin zwrotu pożyczki nie został oznaczony, czego strony nie kwestionowały, pozwany na mocy art. 723 k.c. obowiązany był zwrócić pożyczkę w ciągu sześciu tygodni po wypowiedzeniu przez dającego pożyczkę. Jako wypowiedzenie pożyczki należy traktować wezwanie do zwrotu kwoty 20.000 zł doręczone pozwanemu w dniu 22 marca 2017 r. Roszczenie stało się zatem wymagalne z upływem 6 tygodni od tego dnia, a zatem 5 maja 2017 r.

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 12.500 zł. Odsetki ustawowe za opóźnienie od wskazanej kwoty Sąd zasądził na podstawie art. 481 § 1 k.c. od dnia wymagalności roszczenia – tj. 5 maja 2017 r.

Sąd rozłożył jednak spłatę należności głównej na 2 raty: pierwsza rata w kwocie 5.000 zł płatna do 31 grudnia 2017 r., druga rata w kwocie 7.500 zł płatna do 28 lutego 2017 r. Na mocy bowiem art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia – wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Podstawą zastosowania przywołanego przepisu może być uznanie sądu, że zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, o którym decydują okoliczności konkretnej sprawy. W niniejszej sprawie na takie rozstrzygnięcie Sądu wpłynęła sytuacja majątkowa i osobista pozwanego, który ma na utrzymaniu córkę, a jego możliwości finansowe nie pozwolą na jednorazową spłatę świadczenia. Rozkładając spłatę świadczenia na raty Sąd miał także na uwadze, iż pozwany nie kwestionował okoliczności faktycznych, zgodził się z żądaniem pozwu, a jako przyczynę nieuregulowania długu wskazywał jedynie złą sytuację materialną. Pozwany podejmuje także starania w celu zwrotu pożyczki, o czym świadczą dokonywane wpłaty. Jednocześnie w ocenie Sądu takie rozstrzygnięcie nie narusza znacząco uzasadnionego interesu wierzyciela.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zasądzając na rzecz powoda koszty procesu, na które składają się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3600 zł, opłata sądowa od pozwu w postępowaniu uproszczonym w kwocie 300 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.