Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 298/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Katarzyna Powalska

Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Krysiak

po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2017 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. C.

przeciwko A. B.

o złożenie oświadczenia i zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 298/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 30 marca 2017 r. (data wpływu) powódka M. C. wnosiła o zobowiązanie pozwanej A. S. Sądu Okręgowego w Kaliszu do złożenia oświadczenia następującej treści : „Ja A. B. postanawiam przyjąć do rozpoznania przez sąd pozew M. C. z dnia 21 października 2015 r. skierowany do Sądu Okręgowego w Kaliszu Wydział Cywilny p-ko P. M. o ochronę dóbr osobistych zarejestrowany pod sygn, akt IC 1746/15 Sądu Okręgowego w Kaliszu”. Ponadto powódka żądała zasądzenia na jej rzecz od pozwanej zadośćuczynienia w wysokości 1000 złotych „za naruszenie jej prawa do sądu”.

Argumentowała, iż art. 45 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej gwarantuje jej prawo dostępu do sądu, tymczasem pozwana zwróciła pozew wniesiony przez powódkę przeciwko P. M. z racji tego, że M. C. nie podała w zakreślonym jej terminie adresu zamieszkania pozwanego. Podnosiła, że wystarczającym było podanie adresu miejsca pracy, gdyż pozwany jest sędzią Sądu Okręgowego w Sieradzu. Poprzez zwrot pozwu A. B. pozbawiła M. C. dostępu do sądu.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. Wywodziła, iż powódka nie wykazała ani naruszenia jej dóbr osobistych, ani bezprawności działania pozwanej. Podniosła, iż pełniąc obowiązki Przewodniczącej I Wydziału Cywilnego Sądu Okręgowego w Kaliszu w dniu 18 grudnia 2015 r. wydała zarządzenie o zwrocie pozwu w sprawie I C 1746/15 z uwagi na nie uzupełnienie przez M. C. w wyznaczonym terminie braków formalnych wniesionego przez nią pozwu poprzez niewskazanie adresu zamieszkania pozwanego P. M.. Powołała się na okoliczność, iż orzeczenie w tym przedmiocie podlegało kontroli instancyjnej Sądu Apelacyjnego w Łodzi, który potwierdził jego prawidłowość jako wydanego zgodnie z prawem .

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 18 grudnia 2015 r. zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału Cywilnego Sadu Okręgowego w Kaliszu został zwrócony na podstawie art. 130 § 2 k.p.c. pozew wniesiony przez M. C. przeciwko P. M., zarejestrowany pod sygn. I C 1746/15, z powodu nie uzupełnienia przez powódkę w wyznaczonym jej terminie braku formalnego pozwu w postaci nie wskazania adresu zamieszkania pozwanego. W uzasadnieniu tej decyzji wskazano, iż zgodnie z poglądem zaprezentowanym przez S.N. w uchwale z dnia 17 lipca 2014 r. w sprawie III Czp 43/14, niewskazanie przez powoda w pozwie miejsca i adresu zamieszkania pozwanego będącego osobą fizyczną jest brakiem formalnym uniemożliwiającym nadanie mu prawidłowego biegu, ze skutkami określonymi w art. 130 § 2 k.p.c. Nie jest zaś uzupełnieniem braku formalnego pozwu podanie adresu zakładu pracy ( urzędu), w którym pozwany jest zatrudniony, gdyż czynność taka nie stanowi spełnienia wymogu formalnego pozwu, o którym mowa w art. 126 § 2 k.p.c. w zw. z art. 187 § 1 k.p.c. ( dowód : kopia zarządzenia k. 51 ).

Na powyższe zarządzenie M. C. wniosła zażalenie.

Postanowieniem z dnia 9 lutego2016 r. wydanym w sprawie o sygn.. akt I ACz 78/16 Sąd Apelacyjny w Łodzi oddalił zażalenie M. C. i wywodził, że nie jest zasadny argument powódki , że w myśl art. 135 k.p.c. doręczenia dla pozwanego mogą być dokonywane w jego miejscu pracy, czyli w tym przypadku w Sądzie Okręgowym w Sieradzu. Wskazanie miejsca pracy pozwanego nie stanowi uzupełnienia pozwu, skoro art. 126 § 2 pkt 1w związku z art. 187 § 1 k.p.c. wymaga wskazania miejsca zamieszkania stron. Tym samym Sąd Apelacyjny w Łodzi potwierdził prawidłowość wydanego przez pozwaną w niniejszej sprawie – SSO Alicję Bielan zarządzenia ( dowód: odpis postanowienia z uzasadnieniem k. 38).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił jako bezsporny. Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów, gdyż nie były one kwestionowane co do swej autentyczności .

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo jest bezzasadne.

Zgodnie z art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 zd. 3 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny.

Powódka wskazuje na naruszenie dobra osobistego w postaci prawa do sądu.

Katalog dóbr osobistych jest dość szeroki i nie kończy się na treści art. 23 k.c. Sąd rozpoznający sprawę o ochronę dóbr osobistych w pierwszej kolejności winien poddać ocenie czy i jakie dobro osobiste zostało naruszone, a następnie ocenić na zarzut pozwanego czy pomimo naruszenia tych dóbr nie zachodzi podstawa do wyłączenia jego odpowiedzialności ze względu na brak bezprawności działania ( por. orzecz. S.N. z dnia 19.12.2002r.,II CKN 167/01, L. ). Przepis art. 24 § 1 k.c., wymieniając przesłanki ochrony dóbr osobistych, którymi są : istnienie dobra osobistego, zagrożenie lub naruszenie tego dobra oraz bezprawność zagrożenia lub naruszenia, determinuje jednocześnie w sposób logiczny kolejność rozpatrywania wystąpienia tych przesłanek. Każda z kolejno wymienionych wyżej przesłanek ma wobec wcześniejszej charakter wtórny, co oznacza, że potrzeba jej badania zachodzi dopiero po kategorycznym stwierdzeniu wystąpienia przesłanki wcześniejszej. Tym samym warunkiem badania naruszenia dóbr osobistych jest uprzednie stwierdzenie ich istnienia, z kolei stwierdzenie naruszenia dóbr otwiera drogę do rozważań w zakresie obalenia domniemania bezprawności tego naruszenia ( por. wyrok S.A. w Białymstoku z dnia 31 sierpnia 2017 r., I ACa 212/17, LEX nr 2369642).

W tym kontekście trzeba podnieść, że w orzecznictwie jednolicie przyjmuje się , iż prawo do sądu nie stanowi dobra osobistego. Pogląd ten został potwierdzony w przez S.N. , który w wyroku z dnia 6 maja 2010 r. wydanym w sprawie o sygn.. akt II CSK 640/09, przyjął, iż katalog dóbr osobistych , wymieniony w art. 23 k.c. , pozostających pod ochroną prawa cywilnego jest otwarty i wraz z późniejszą zmianą stosunków społecznych mogą pojawiać się i znikać pewne dobra, jednak nie oznacza to, że należy do niego zaliczyć prawo do sądu. Sąd Okręgowy w przedmiotowej sprawie w pełni akceptuje to stanowisko.

Zatem nie można mówić o roszczeniach przewidzianych dla ochrony dóbr osobistych, skoro powódka nie wskazała dobra, które podlegałoby ochronie.

Wobec tego, że w przedmiotowej sprawie nie doszło w ogóle do naruszenia dobra osobistego kwestia dalszych przesłanek warunkujących udzielenie ochrony pozostaje poza przedmiotem rozważań. Na marginesie Sąd wskazuje, iż działanie pozwanej nie nosiło znamion bezprawności . Bezprawność działania podlega bowiem wyłączeniu na tej podstawie, że pozwana działała w ramach konstytucyjnych uprawnień, w oparciu o przepisy prawa. Zgodnie z powyższymi ustaleniami decyzja podjęta w przedmiocie zwrotu pozwu, została potwierdzona co do jej prawidłowości i zgodności z prawem w ramach kontroli instancyjnej Sądu Apelacyjnego w Łodzi.

Z tych wszystkich względów powództwo jako nieuzasadnione podlegało oddaleniu.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13