Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Wołominie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący : SSR Jacek Kulesza

Protokolant – Sylwia Filipowicz

W obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wołominie – Michała Kowalika

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 21 listopada 2017 r.

sprawy M. G. ur. (...) w M.,

córki S. i E. z d. G.

oskarżonej o to, że:

w dniu 11 września 2017 roku około godziny 22:55 na ulicy (...) w miejscowości gminnej S., powiatu (...), województwa (...), będąc w stanie nietrzeźwości kierowała w ruchu lądowym samochodem osobowym marki R. (...) o nr rej. (...), gdzie badanie przeprowadzone urządzeniem typu A.-Sensor (...)o godz. 23.04 wykazało 0,32 mg/l, a o godz. 23.25 i o godz. 23.49 wykazało 0,34 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.,

orzeka

1.  Na podstawie art. 66 § 1 k.k., art. 67 § 1 k.k. warunkowo umarza postępowanie karne wobec oskarżonej na okres próby 1 (jednego) roku;

2.  Na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzeka wobec oskarżonej M. G. zakaz prowadzenia pojazdów samochodowych w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym na okres 1 (jednego) roku;

3.  Na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 43a § 1 k.k. orzeka od oskarżonej na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 1.000 (jednego tysiąca) złotych;

4.  Na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów samochodowych zalicza oskarżonej okres zatrzymania jej prawa jazdy od dnia 11 września 2017 r. roku do dnia 21 listopada 2017 r.;

5.  Zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (stu) złotych tytułem opłaty oraz obciąża ją pozostałymi kosztami procesu w wysokości 70 (siedemdziesięciu) złotych.

Sporządzone uzasadnienie zostało ograniczone na podstawie art. 424§ 3 kpk.

Sygn. akt: II K 843/17

UZASADNIENIE

Oskarżona M. G. swoim zachowaniem wypełniła znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 k.k.

W myśl przepisu art. 66 § 1 k.k. sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa, przy czym – w myśl art. 66 § 2 k.k. – warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.

W ocenie sądu w niniejszej sprawie zachodziły wszystkie przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonej.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że czyn przypisany oskarżonej zagrożony jest karą pozbawienia wolności do 2 lat, zaś okoliczności popełnienia tego czynu nie budzą wątpliwości. W ocenie sądu wina oskarżonej i społeczna szkodliwość czynu nie jest znaczna. Oskarżona nie jest osobą zdemoralizowaną, nigdy wcześniej nie wchodziła w konflikt z prawem, prowadzi ustabilizowane życie zawodowe. Postawa oskarżonej po popełnieniu przypisanego jej czynu, a nadto omówione wyżej jej właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegała porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa. Powyższe rozważania, zdaniem sądu, przemawiały za możliwością skorzystania wobec oskarżonej z instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego na najniższy okres próby tj. 1 roku. Zdaniem sądu biorąc pod uwagę okoliczność czynu i osobowość oskarżonej jest to wystarczający okres.

Warunkowo umarzając postępowanie wobec niej sąd na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzekł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w niewielkiej kwocie tj. 1.000 zł. Ponadto sąd na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzekł zakaz prowadzenia pojazdów samochodowych w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym na okres 1 roku. W tym miejscu należy wskazać, iż stosownie do treści art. 43 § 1 kk. zakaz prowadzenia pojazdów orzeka się w latach od 1 roku do lat 15 (jeżeli ustawa nie stanowi inaczej), zatem wymierzony okres również jest najkrótszy. Podkreślić należy, że w przypadku wydania wyroku skazującego za czyn z art. 178a§ 1 kk. minimalny obligatoryjny okres zakazu prowadzenia pojazdów wynosi 3 lata. (art. 42 § 2 kk.) Ustawodawca określając taką wysokość uznał, iż w przypadku skazania sprawcy, nawet przy niewielkim przekroczeniu progu stanu nietrzeźwości okres ten nie może być krótszy. Okolicznością powszechnie wiadomą jest, iż przestępstwa kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości w naszym kraju są wyjątkowo nagminne, a ich zagrożenie przez wiele osób jest bagatelizowane, w szczególności w przypadku właśnie zagrożenia stwarzanego przez kierujących pojazdami w stanie nietrzeźwości. Jednakże przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji bardzo często w sposób bezpośredni zagrażają najwyższemu dobru chronionemu prawem, tj. zdrowiu i życiu ludzkiemu. Szczególnie wysokie niebezpieczeństwo stwarzają właśnie uczestnicy ruchu drogowego znajdujący się w stanie nietrzeźwości. Zatem choć w przypadku warunkowego umorzenia postępowania nie ma obligatoryjnej konieczności orzeczenia ww. zakazu niemniej jednak biorąc pod uwagę argumenty wskazane wyżej brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, iż w tym przypadku mógłby nie być orzeczony w niniejszej sprawie. Wskazać też należy, iż przekroczenie progu stanu nietrzeźwości nie było niewielkie tzn. bliskie granicy uznania tegoż czynu za wykroczenie.

Na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów samochodowych sąd zaliczył oskarżonej okres zatrzymania jej prawa jazdy od dnia 11 września 2017 r. roku do dnia 21 listopada 2017 r.

O kosztach sądowych sąd orzekł mając na względzie treść przepisu art. 629 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. oraz art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych uznając, że wysokość dochodów uzyskiwanych przez oskarżoną oraz fakt, iż nie ma nikogo na utrzymaniu umożliwia jej uiszczenie tych kosztów.

W tym stanie rzeczy należało orzec jak powyżej.