Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2013r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Stachurska

Protokolant: Mateusz Staniszewski

po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2013r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa G. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) w W.

przeciwko M. P.

o odszkodowanie

oraz z sprawy z powództwa wzajemnego M. P.

przeciwko G. K. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) w W.

wynagrodzenie i ekwiwalent za podróż służbową

1.  oddala powództwo główne;

2.  oddala powództwo wzajemne;

3.  zasądza od G. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) w W.na rzecz M. P. kwotę 450,00 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

G. K. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w W. w dniu 27 lutego 2013 roku nadał w urzędzie pocztowym pozew przeciwko M. P. o zapłatę kwoty 3 140,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwany był zatrudniony w jego firmie w charakterze kierowcy na podstawie umowy o pracę zawartej na okres próbny od 9 stycznia 2013 roku do 8 lutego 2013r. i w dniach od 9 do 22 stycznia 2013 roku przebywał w podróży służbowej w Szwajcarii. Po powrocie z trasy korzystał z urlopu wypoczynkowego, a w tym czasie powód przygotowywał kolejną trasę, o czym odpowiednio wcześniej poinformował pozwanego. Pozwany w rozmowie telefonicznej przeprowadzonej w dniu 30 stycznia 2013 roku przekazał, iż nie pojedzie w zaplanowaną trasę oraz, że ma zamiar zrezygnować z pracy. Zamiaru tego nie potwierdził jednak pisemnie ani nie złożył wniosku o kolejny urlop. Powód na skutek takiego zachowania pozwanego poniósł stratę finansową w wysokości 3 140,25 zł stanowiącą równowartość 750 euro za niewykonanie zlecenia transportowego, które nie zostało wykonane wyłącznie z powodu niestawienia się pozwanego w pracy. Dodatkowo powód utracił kluczowego klienta oraz część miesięcznego obrotu firmy i chcąc uniknąć dalszych strat rozwiązał z pozwanym umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Pozwany swoim zachowaniem naruszył Regulamin Pracy, a w szczególności § 5 pkt 1.2 i 1.5. W związku z tym zgodnie z § 7 Regulaminu Pracy pracodawcy przysługuje zwrot kosztów do pełnej wysokości albo kara umowna w kwocie 3 000,00 zł (pozew z dnia 27 lutego 2013r. – k. 1 - 2).

M. P. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego przyznał, że pozwanego łączyła z powodem umowa o pracę zawarta na okres próby od dnia 9 stycznia 2013 roku do dnia 8 lutego 2013 roku, na podstawie której pozwany miał świadczyć pracę jako kierowca na trasach międzynarodowych za wynagrodzeniem w wysokości 1 600,00 zł brutto plus 190,00 zł za każdy dzień podróży służbowej. W dniach od 10 do 22 stycznia 2013r., tak jak wskazał powód, pozwany faktycznie przebywał w podróży służbowej w Szwajcarii. Po powrocie w dniu 22 stycznia 2013 roku odebrał od powoda kwotę 1 500,00 zł, a 26 stycznia 2013 roku kolejne 400,00 zł jako część rozliczenia za podróż służbową. Powód poinformował go, że następnego dnia ma się udać w kolejną podróż służbową. Wówczas pozwany poprosił o urlop, bowiem nie zdążył się zregenerować po poprzedniej podróży, która trwała aż 13 dni. Pracodawca wyraził na to zgodę i nakazał przekazanie samochodu służbowego. Pomimo tego w dniu 26 stycznia 2013 roku pozwany odbył podróż służbową do B., a przez następne dni był w stałym kontakcie z powodem. W tym czasie nie otrzymał żadnych poleceń służbowych. W dniu 31 stycznia 2013 roku poinformował powoda, że nie będzie przedłużał umowy o pracę na kolejny okres. W odpowiedzi na to otrzymał od pracodawcy rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Wedle strony pozwanej powództwo o zasądzenie kwoty 3 140,25 zł jest niezasadne. Powód nie wykazał w sposób należyty, że pozwany odmówił wykonania pracy zleconej i tego, dlaczego inny kierowca nie mógł wykonać rzekomego kursu. Nadto nie przedstawił umowy, jaka została zawarta ze (...) i faktur za niewykonanie zlecenia. Z kolei Regulamin Pracy, na który się powołał, nie może być podstawą żądania od pozwanego kary umownej, bowiem zapis § 7 opisuje obowiązki kierowcy podczas podróży służbowej, a nie przed przystąpieniem do wykonywania pracy. Podstawą zgłoszonego roszczenia nie mogą być również zapisy § 5 pkt 1.2 i 1.5 Regulaminu (odpowiedź na pozew z dnia 22 marca 2013r. – k. 24 – 27).

M. P. wraz z odpowiedzią na pozew złożył pozew wzajemny, w którym wniósł o zasądzenie od G. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w W. kwoty 2 360,00 zł wraz z odsetkami od dnia 11 lutego 2013 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wzajemnego powód wzajemny wskazał, iż nie otrzymał od pracodawcy należnego wynagrodzenia za pracę oraz części ekwiwalentu za podróż służbową. W umowie o pracę wynagrodzenie zasadnicze zostało ustalone na kwotę 1 600,00 zł miesięcznie. Dodatkowo pracownik miał otrzymywać 190,00 zł za każdy dzień podróży służbowej. Podróże służbowe powoda wzajemnego miały miejsce w okresie od 10 do 22 stycznia 2013 roku, czyli łącznie przez 13 dni, a dodatkowo w dniu 26 stycznia 2013 roku do B.. Z tego tytułu pozwany wzajemny wypłacił w sumie kwotę 1 900,00 zł. Do tego powinno być dopłacone jeszcze 1 600,00 zł tytułem wynagrodzenia za pracę, 570,00 zł tytułem ekwiwalentu za podróż służbową do Szwajcarii oraz 190,00 zł jako zaległy ekwiwalent za podróż służbową do B. (pozew wzajemny z dnia 22 marca 2013r. – k. 28 – 31).

G. K. w odpowiedzi na pozew wzajemny z dnia 22 kwietnia 2013 roku nie odniósł się merytorycznie do żądań pozwu wzajemnego (odpowiedź na pozew wzajemny – k. 50 - 51). Dopiero w piśmie procesowym z dnia 10 maja 2013 roku podniósł, że kwota wynagrodzenia należna powodowi wzajemnemu zgodnie z umową o pracę, została wypłacona. Powód wzajemny otrzymał najpierw w dniu 22 stycznia 2013 roku kwotę 1 765,00 zł, zaś w dniu 23 stycznia 2013 roku wypłacono kwotę 4 400,00 zł tytułem ekwiwalentu za podróż służbową (pismo procesowe z 10 maja 2013r. – k. 256).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. P. był zatrudniony na stanowisku kierowcy u G. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w W. na podstawie umowy o pracę zawartej na okres próbny od 9 stycznia 2013 roku do 8 lutego 2013 roku, z prawem do wynagrodzenia zasadniczego w wysokości 1 600,00 zł brutto (umowa o pracę z dnia 9 stycznia 2013 roku – k. 4, zaświadczenie o dochodach – k. 73). Dodatkowo strony ustaliły, iż za każdy dzień podróży służbowej pracownik będzie otrzymywał ekwiwalent w kwocie 190,00 zł (okoliczność bezsporna).

W dniu podpisania umowy o pracę M. P. podpisał oświadczenie, zgodnie z którym przyjął na siebie pełną odpowiedzialność materialną za powierzone mu mienie zgodnie z protokołami zdawczo/odbiorczymi oraz za wszelkie składniki majątkowe zakładu, które zostałyby mu powierzone z zachowaniem właściwego trybu. Ponadto przyjął do wiadomości, że z powyższej odpowiedzialności wynika dla niego obowiązek rozliczenia się z powierzonego mienia na każde zasadne żądanie zakładu pracy oraz obowiązek pokrycia wszelkiej straty, jaka wyniknie dla zakładu pracy na skutek zaistniałego niedoboru w powierzonych składnikach majątkowych, względnie na skutek zniszczenia lub uszkodzenia ww. składników (oświadczenie – k. 6 i 80).

W firmie prowadzonej przez G. K. obowiązywał Regulamin Pracy, który w § 5 określa podstawowe obowiązki pracowników, zaś w § 7 przewiduje możliwość pociągnięcia pracownika do odpowiedzialności za straty wynikłe w przypadku opuszczenia, porzucenia pracy, samochodu przez kierowcę w okresie podróży służbowej, bądź samodzielnego powrotu do kraju bez ładunku bez zgody pracodawcy. W takiej sytuacji, zgodnie z Regulaminem, pracodawcy przysługuje zwrot kosztów do pełnej wysokości bądź kara umowna w kwocie 3 000,00 zł (Regulamin Pracy – k. 7 – 8, 56 - 66).

M. P. w dniu 9 stycznia 2013 roku podpisał protokół odbioru kompletnego i nieuszkodzonego samochodu ciężarowego marki M. o nr rejestracyjnym (...) wraz z przyczepą ciężarową i po otrzymaniu polecenia wyjazdu służbowego oraz zaliczki na wydatki służbowe w kwocie 1 000,00 zł, udał się w podróż służbową do Szwajcarii, która trwała od 10 do 22 stycznia 2013 roku (polecenie wyjazdu służbowego – k. 71, lista obecności – k. 54, protokół odbioru – k. 78). Po powrocie do kraju wystąpił z wnioskiem o urlop, na który pracodawca wyraził zgodę z tym, że w sobotę 26 stycznia 2013 roku, na prośbę pracodawcy, odbył podróż służbową do B.. Potem oczekiwał w domu na kolejne zlecenia i był w stałym kontakcie telefonicznym z dyspozytorem (lista obecności – k. 54, karty aktywności kierowcy – k. 34 – 36, zestawienie połączeń telefonicznych – k. 37 – 38, zeznania M. P. – k. 321 - 322).

W trakcie podróży służbowych M. P. dokonywał transakcji bezgotówkowych celem zakupu paliwa, opłaty myta lub winiet kartą (...) (rozliczenie płatności kartą – k. 277 - 288). Po powrocie ze Szwajcarii pracodawca wypłacił mu kwotę 1 765,00 zł, a w dniu następnym 4 400,00 zł tytułem zaliczki na poczet diet (dowód wypłaty z 23 stycznia 2013r. – k. 26, dowód wypłaty z 22 stycznia 2013r. – k. 257, rachunek kosztów - k. 261).

W rozmowie telefonicznej przeprowadzonej w dniu 31 stycznia 2013 roku M. P. poinformował pracodawcę, iż nie chce zawierać z nim kolejnej umowy o pracę z uwagi na niesatysfakcjonujące go warunki pracy i więcej nie kontaktował się z pracodawcą. Pracodawca w dniu 1 lutego 2013 roku sporządził i wysłał M. P. oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Jako przyczynę wskazał ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych, tj. nieusprawiedliwioną nieobecność w pracy od dnia 31 stycznia 2013 roku (rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia – k. 11, świadectwo pracy – k. 12 – 13, zeznania M. P. – k. 321 - 322).

W okresie zatrudnienia M. P. u G. K. pracowało jeszcze siedmiu innych kierowców (wykaz kierowców – k. 52, listy obecności – k. 53 - 54). W dniu 29 stycznia 2013 roku powód (pozwany wzajemny) otrzymał zlecenie transportowe nr (...)od firmy (...), do wykonania którego jako wymagany został wskazany samochód plandeka o nr rej. (...). Załadunek towaru miał nastąpić do G. w dniu 31 stycznia w godzinach 8.00 – 15.00, zaś rozładunek w F. (Szwajcaria) w dniu 5 lutego 2013 roku do godziny 16.00. Wskazano przy tym, iż brak rozładunku w terminie spowoduje dodatkowe koszty (zlecenie transportowe – k. 68 - 69). Powód (pozwany wzajemny) nie wykonał tego zlecenia i w związku z tym w dniu 31 stycznia 2013 roku został przez firmę (...) obciążony kwotą 3 140,25 zł stanowiącą równowartość 750,00 euro za anulowanie zlecenia. Zapłaty tejże kwoty dokonał w dniu 6 lutego 2013 roku (nota obciążeniowa z 31 stycznia 2013r.- k. 14 i 55, dowód wypłaty KW – k. 15, 67).

W tożsamym okresie, tj. pod koniec stycznia 2013 roku, powód (pozwany wzajemny) otrzymał szereg innych zleceń, miedzy innymi:

- zlecenie z dnia 25 stycznia 2013 roku od firmy (...) Sp. z o. o. (załadunek miał zostać dokonany w Polsce w dniu 28 stycznia 2013 roku, zaś rozładunek w Szwajcarii do dnia 1 lutego 2013 roku),

- zlecenie z dnia 28 lutego 2013 roku od firmy (...) (załadunek miał zostać dokonany we Włoszech w dniu 30 stycznia 2013 roku, zaś rozładunek w Polsce 4 lutego 2013 roku),

- zlecenie od (...) Sp. z o. o. (załadunek miał zostać dokonany we Włoszech dnia 29 stycznia 2013 roku w godz. 8.00 – 12.00, zaś rozładunek dnia 1 lutego 2013 roku do godziny 10.000 w N.),

- zlecenie z dnia 29 stycznia 2013 roku od (...) Sp. j. (załadunek miał zostać dokonany w Słowenii dnia 31 stycznia 2013 roku, zaś rozładunek 2 lutego 2013 roku w B.),

- zlecenie od (...) sp. z o. o. (załadunek miał zostać dokonany w Polsce w dniu 31 stycznia 2013 roku o 8.00, zaś rozładunek 6 lutego 2013 roku w Szwajcarii),

- zlecenie z dnia 31 stycznia 2013 roku od firmy (...) (załadunek miał zostać dokonany w Polsce w dniach 31 stycznia – 1 lutego 2013 roku, zaś rozładunek w możliwym szybkim terminie w Szwajcarii),

- zlecenie od firmy (...) (załadunek miał zostać dokonany w Polsce w dniu 1 lutego 2013 roku, zaś rozładunek miał mieć miejsce w Szwajcarii w dniu 4 lutego 2013 roku) (zlecenia – k. 101, 103, 104, 120, 142, 143, 144, 168, 169, 170, 171, 172, 207, 208, 209, 210, 211, 240, 241, 242).

Dodatkowo w dniu 31 stycznia 2013 roku G. K. przyjął zlecenie spedycyjne od firmy (...), które miało zostać wykonane w dniach 2 – 4 lutego 2013 roku przez oznaczonego w zleceniu kierowcę M. P. (zlecenie z 31 stycznia 2013r. – 142).

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd Rejonowy ustalił na podstawie wskazanych dowodów z dokumentów, których autentyczność, jak też prawdziwość zawartych w nich oświadczeń, nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania, z dwoma wyjątkami. M. P. kwestionował, by pokwitowania odbioru kwot 1 765,00 zł i 4400,00 zł, złożone na dowodach wypłaty z 22 stycznia 2013r. i 23 stycznia 2013r. miały być potwierdzeniem rzeczywistego ich otrzymania. Wskazywał przy tym, iż podpisy, które znajdują się na tych dokumentach w pozycji „kwotę powyższą otrzymałem” są jego, lecz kwoty tam wskazane nie zostały mu wypłacone. Sąd takim twierdzeniom pozwanego (powoda wzajemnego), które nie zostały niczym poparte, nie dał wiary i ocenił, iż dowody wypłaty KW z 22 stycznia 2013r. i 23 stycznia 2013r. stanowią wiarygodne źródło ustaleń faktycznych.

Podstawę dokonanych przez Sąd ustaleń stanowiły również zeznania pozwanego (powoda wzajemnego), które Sąd ocenił jako wiarygodne w części, między innymi odnośnie uzgodnień stron dotyczących warunków pracy i płacy, zakresu zleceń realizowanych przez pozwanego (powoda wzajemnego), opłacania kartą płatniczą kosztów benzyny i winiet czy stałego kontaktu telefonicznego z pracodawcą. We wskazanym zakresie to, co zeznał M. P. było spójne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, znajdowało potwierdzenie w dowodach z dokumentów bądź nie było kwestionowane przez G. K.. W ocenie Sądu niewiarygodne były zaś zeznania M. P., z których wynikało nie otrzymanie pokwitowanych zaliczek w wysokości 1 765,00 zł oraz 4 400,00 zł, a uzyskanie od pracodawcy jedynie należności za pracę w łącznej kwocie 1 900,00 zł. W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na mające pierwszorzędne znaczenie podpisy pozwanego (powoda wzajemnego) znajdujące się na dowodach wypłaty KW, mające stanowić potwierdzenie odbioru sum 4 400,00 zł i 1 765,00 zł, którym pozwany (powód wzajemny) nie przeciwstawił żadnych innych dowodów. Twierdził jedynie, że wymienione kwoty nie zostały mu zapłacone, lecz nie przeprowadził dowodu potwierdzającego ten fakt. Wskazywał przy tym, iż nie pamięta dokładnie kwot wypłaconych mu przez pracodawcę ani dat wypłaty, a skoro tak, to i twierdzenie, że jakaś kwota nie została zapłacona, może być obarczone błędem i wynikiem owej niepamięci.

Sąd ocenił, iż nie zasługiwały na wiarę zeznania M. P. również w tej części, z której wynikało, że do końca trwania umowy o pracę pozostawał gotowy do świadczenia pracy dla G. K.. Przekonanie pozwanego (powoda wzajemnego), które wyraził podczas składania zeznań, było takie, że łącząca strony umowa miała trwać do końca miesiąca. Do tej też daty znajdują się w aktach dowody potwierdzające kontakt, w jakim pozostawał pozwany (powód wzajemny) z powodem (pozwanym wzajemnym). Po 31 stycznia 2013r., a więc po dniu, do którego wedle M. P. miała trwać umowa i w którym powiadomił pracodawcę o braku zamiaru kontynuowania zatrudnienia, brak jest dowodów potwierdzających gotowość pracownika do wykonywania pracy. Pracownik w owym czasie, choć jeszcze nie otrzymał oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę, nie stawił się u pracodawcy, nie telefonował, nie wyrażał na piśmie swej gotowości do pracy, nie składał wniosku o urlop ani w inny sposób nie usprawiedliwiał swego niestawiennictwa w pracy. Otrzymał więc oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy trwającej od 31 stycznia 2013r. i nie odwołał się do sądu pracy. W związku z tym z uwagi na domniemanie zgodności z prawem tego rozwiązania umowy o pracę, a tym samym przyczyny tam podanej, niezasadne i nieuprawnione byłoby przyjęcie, iż pozwany (powód wzajemny), który bez usprawiedliwienia nie stawił się do pracy od 31 stycznia 2013 roku, był gotowy do jej wykonywania. Sąd zatem i we wskazanej części zeznania pozwanego (powoda wzajemnego) zakwestionował i nie czynił na ich podstawie ustaleń faktycznych.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zarówno powództwo G. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 3 140,25 zł, jak i powództwo wzajemne M. P. o zapłatę 2 360,00 zł, nie zasługiwały na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd zwraca uwagę, iż zgodnie z treścią art. 6 k.c. w związku z art. 300 k.p. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Sąd nie ma obowiązku przeprowadzania jakiekolwiek dowodu z urzędu, nie ma obowiązku zbierania dalszych dowodów, jeżeli zebrany w sprawie materiał jest dostateczny do jej rozstrzygnięcia (tak w: wyrok Sądu Najwyższego z 8 lipca 1980 r., sygn. akt I CR 75/80). W przedmiotowej sprawie przeprowadzenie przez Sąd dowodu z urzędu skutkowałoby zatem naruszeniem zasady równości stron.

Analizując przepis art. 6 k.c., wskazać również należy, iż osoba powołująca się na przysługujące jej prawo, formułująca roszczenie względem innej osoby, obowiązana jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga pierwsza, część ogólna. Stanisław Dmowski i Stanisław Rudnicki, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2005 r., Wydanie 6).

Przenosząc powyższą regułę na grunt niniejszego sporu wskazać należy, iż ani G. K. nie udowodnił, by M. P. nie wykonał swego obowiązku w ramach łączącego strony stosunku pracy i by naraził powoda (pozwanego wzajemnego) na szkodę z winy umyślnej czy nieumyślnej, ani też M. P. nie wykazał, że należności, których odbiór pokwitował, nie zostały mu zapłacone przez G. K..

Analizując szczegółowo żądanie pozwu głównego wskazać należy, iż G. K. nie oznaczył podstawy prawnej odpowiedzialności M. P.. Sąd poszukiwał więc przepisu, na podstawie którego pozwany (powód wzajemny) mógłby ponosić odpowiedzialność względem pracodawcy. Takim przepisem w stanie faktycznym przedstawionym w pozwie, mógłby być art. 114 i następne k.p. W tych przepisach ustawodawca określił zasady odpowiedzialności pracownika za szkodę wyrządzoną pracodawcy w skutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych. Odpowiedzialność ta została oparta na zasadzie winy, a jej zakres został uzależniony od jej rodzaju i stopnia.

Zgodnie z brzmieniem wymienionego art. 114 k.p. pracownik, który wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych ze swej winy wyrządził pracodawcy szkodę, ponosi odpowiedzialność materialną według zasad określonych w przepisach rozdziału I działu V kodeksu pracy. Ponoszenie przez pracownika odpowiedzialności materialnej na podstawie wymienionych przepisów zachodzi wówczas, gdy pracodawca udowodni okoliczności uzasadniające tę odpowiedzialność. Przesłankami odpowiedzialności materialnej pracownika są: naruszenie obowiązków pracowniczych przez pracownika (ich niewykonanie lub nienależyte wykonanie), tj. bezprawność, wina pracownika, powstanie rzeczywistej straty (szkody) po stronie pracodawcy oraz normalny związek przyczynowy pomiędzy niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem przez pracownika obowiązku a powstałą szkodą. Wszystkie wymienione przesłanki muszą zaistnieć łącznie, gdyż stwierdzenie braku choćby jednej z nich wyłącza odpowiedzialność pracownika.

Odnosząc się do pierwszej z przesłanek, tj. bezprawności, wskazać należy, iż zachowanie pracownika uznaje się za bezprawne, gdy pracownik narusza jakikolwiek obowiązek wypływający z umowy o pracę lub też innego aktu kreującego stosunek pracy, przepisów prawa pracy, zarządzeń, poleceń przełożonych, a nawet ze wskazań wiedzy i metod wykonywania pracy (technologii), czy wreszcie z zasad współżycia społecznego. Czasami do sfery obowiązków pracowniczych należy zaliczyć wymogi ustanowione normami spoza prawa pracy, np. do obowiązków pracownika na stanowisku kierowcy należy przestrzeganie przepisów i zasad ruchu drogowego (zob. Komentarz do art. 114 kodeksu pracy (Dz. U. 98.21.94), (w:) U. Jackowiak (red.), M. Piankowski, J. Stelina, W. Uziak, A. Wypych-Żywicka, M. Zieleniecki, Kodeks pracy komentarz, Fundacja Gospodarcza, 2004, wyd. IV).

W przedmiotowej sprawie G. K., jeśli uznawał, iż pozwany (powód wzajemny) zachował się bezprawnie, winien był to wykazać. Przede wszystkim dowodzenie powinno objąć takie okoliczności jak zlecenie pozwanemu (powodowi wzajemnemu) wykonania podróży służbowej poczynając od dnia 31 stycznia 2013r. oraz odmowę jej odbycia. Dowód potwierdzający powyższe nie został jednak przeprowadzony. M. P. zaprzeczył, by otrzymał polecenie rozpoczęcia podróży służbowej w dniu 31 styczna 2013r. oraz, by odmówił jego wykonania, a powód (pozwany wzajemny) nie przedstawił innych dowodów potwierdzających powyższe. Nie zostało złożone do akt między innymi pisemne polecenie wyjazdu służbowego, podobne do tego, jakie pozwany (powód wzajemny) otrzymał przed wyjazdem w pierwszą podróż służbową do Szwajcarii. Nie zostały przeprowadzone również inne dowody potwierdzające wydanie polecenia wyjazdu w dniu 31 stycznia 2013r. oraz odmowę wykonania tego. Powód (pozwany wzajemny) przedstawił natomiast wszystkie zlecenia spedycyjne, jakie otrzymał w okresie od 9 stycznia do 8 lutego 2013r. i ich treść stanowi potwierdzenie wersji zdarzeń przedstawionej przez pozwanego (powoda wzajemnego). W zleceniu transportowym z dnia 29 stycznia 2013r., które rzekomo miał wykonać M. P., został oznaczony pojazd, którym to zlecenie zostanie wykonane i nie jest to ten sam, który powierzono pozwanemu (powodowi wzajemnemu) w chwili rozpoczęcia pracy. Co więcej, w zleceniu spedycyjnym z dnia 31 stycznia 2013 roku wystawionym przez firmę (...) na przewóz towaru z Polski do Szwajcarii, które miało być realizowane w okresie od 2 lutego do 4 lutego 2013r. jako kierowca widnieje M. P.. Z tego więc można wywieść, iż powód (pozwany wzajemny) wcale nie miał zamiaru i nie zlecał pozwanemu (powodowi wzajemnemu) realizacji zlecenia otrzymanego od E. Ż.. Z tego więc względu przyjęcie odpowiedzialności pozwanego (powoda wzajemnego) za brak jego realizacji, nie było możliwe.

Dodatkowo należy wskazać, iż powód (pozwany wzajemny) o ile wykazał wysokość poniesionej szkody, o tyle nie udowodnił związku przyczynowego pomiędzy tą szkodą a działaniem pozwanego (powoda wzajemnego) tym bardziej, iż dowody z dokumentów w postaci licznych zleceń spedycyjnych nie potwierdzają, by zachodził po stronie powoda (pozwanego wzajemnego) brak możliwości realizacji zlecenia dla E. Ż. przez innego z kierowców. Taki dowód był tymczasem o tyle konieczny, że pozwany (powód wzajemny) był przewidziany do wykonania innego zlecenia spedycyjnego niż to, które stało się przyczyną straty poniesionej przez G. K..

Reasumując, powództwo główne nie zasługiwało na uwzględnienie i to nie tylko w oparciu o powołane przepisy art. 114 – 122 k.p. Podstawą odpowiedzialności pozwanego (powoda wzajemnego) nie mogły być również powoływane w pozwie zapisy Regulaminu Pracy. Jak słusznie zauważyła strona pozwana, odnoszą się one do innej sytuacji niż zaistniała w przedmiotowej sprawie, mianowicie dotyczą przypadku, kiedy kierowca opuści, porzuci pracę bądź samochód w okresie podróży służbowej lub samowolnie powróci do kraju bez ładunku. W rozważanym przypadku pozwany (powód wzajemny) nie dopuścił się zachowań, o których mowa wyżej, a w każdym razie powód (pozwany wzajemny) tego nie udowodnił i z tego względu zasądzenie odszkodowania czy kary umownej, niezależnie od nazwy, było nieuzasadnione. Powództwo główne podlegało więc oddaleniu i powód (pozwany wzajemny) jako przegrywający tą sprawę został zobowiązany do zwrotu pozwanemu (powodowi wzajemnemu) kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 450,00 zł, których wysokość została ustalona na podstawie § 12 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłaty za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 roku, Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

Powództwo wzajemne M. P. skierowane przeciwko G. K. również podlegało oddaleniu.

Powód wzajemny wnosił o zapłatę kwoty 2 360,00 zł tytułem zwrotu ekwiwalentu za podróże służbowe, które odbył w dniach 10 – 22 oraz 26 stycznia 2013 roku. Twierdził, że otrzymał jedynie kwotę 1 900 zł. Pozwany wzajemny przedstawił natomiast dowód wypłaty z dnia 22 stycznia 2013 roku, z którego wynika, iż wypłacił powodowi wzajemnemu kwotę 1 765 zł oraz dowód wypłaty z dnia 23 stycznia 2013 roku, z którego wynika wypłata dla M. P. kwoty 4 400 zł. M. P. potwierdził, iż na obydwu dowodach wypłaty widnieją jego podpisy. Wskazał przy tym, iż drugi z dokumentów był zmuszony podpisać, lecz nie otrzymał wskazanych tam pieniędzy, nie przedstawił jednak żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Sąd twierdzeniom pozwanego (powoda wzajemnego) nie dał więc wiary i przyjął, iż pozwany wzajemny wykazał, iż wypłacił powodowi wzajemnemu łącznie 6 165,00 zł (1 765,00 zł + 4 400,00 zł) z czego otrzymania 1 900,00 zł powód wzajemny nie negował. Przyznał, że taka kwota została mu zapłacona, a zatem brakowało jeszcze 2 360,00 zł. Pozwany wzajemny uregulował jednak pełną należność, a nawet, jak wynika z dokumentów KW, w wyższej wysokości. Powodowi wzajemnemu nie pozostała więc do zapłaty żadna zaległość choć twierdził najpierw w pozwie wzajemnym, że 4 400,00 zł otrzymał z innego tytułu, a podczas zeznań, że wskazanej kwoty pozwany wzajemny mu nie wypłacił. Sąd przyjął, iż z uwagi na brak dowodów przeciwnych, fakt pokwitowania odbioru w/w sumy, stanowi potwierdzenie jej przyjęcia z tytułu zaliczki na poczet diet. Wprawdzie pełnomocnik powoda wzajemnego w piśmie z dnia 28 maja 2013r. wskazywał, że nie było to rozliczenie za odbyte podróże służbowe, lecz za koszty związane z podróżami służbowymi, tj. za zakup paliwa, noclegi, wyżywienie, ale takiemu twierdzeniu Sąd także nie dał wiary. Powód wzajemny w zeznaniach potwierdził, iż jadąc w podróż służbową otrzymał zaliczkę w wysokości 1 000,00 zł, z której pozostała mu pewna część. Nadto pewne wydatki regulował w formie bezgotówkowej. W związku z tym trudno było przyjąć, by w takiej sytuacji miały być jeszcze jakieś wydatki nierozliczone, za które pozwany wzajemny miałaby zwrócić powodowi wzajemnemu 4 400,00 zł. Wskazana kwota zgodnie ze wskazaniem w KW została wypłacona z tytułu diet i brak jest podstaw, aby przyjąć inny tytuł wypłaty nawet, jeśli zaliczki na podatek dochodowy i składki na ubezpieczenie społeczne były odprowadzone od innych zadeklarowanych kwot wynagrodzenia M. P..

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.