Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2017 r. w Gdyni

sprawy z powództwa Z. B.

przeciwko H. A.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo

II.  Zasądza od powódki Z. B. na rzecz pozwanej H. A. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 listopada 2016 roku powódka Z. B. wniosła o zasądzenie od pozwanej H. A. kwoty 1.500 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż w dniu 31 lipca 2010 roku zawarła z pozwaną ustną umowę pożyczki, na mocy której powódka przekazała pozwanej kwotę 1.500 zł, która miała zostać zwrócona przez pozwaną do września 2010 r. tj., w ciągu dwóch miesięcy od dnia udzielenia pożyczki przez powódkę. Do wspomnianego przekazania środków finansowych doszło obecności świadków: S. N. i A. C..

Powódka wskazała także, iż pomimo wielokrotnych zabiegów zmierzających do zwrotu pożyczonej kwoty pozwana nie podjęła żadnych czynności mających na celu zwrócenie kwoty będącej przedmiotem niniejszego roszczenia, bądź też wyjaśnienie przyczyn odmowy zwrotu pożyczki.

(pozew – k. 9-v.12)

W odpowiedzi na pozew pozwana H. A. wniosła o oddalenie powództwa w całości, a także zgłosiła zarzut bezzasadności roszczenia powódki z uwagi na brak formy pisemnej umowy pożyczki. Jednocześnie pozwana zaprzeczyła jakoby doszło do zwarcia ustnej umowy pożyczki między nią a powódką, której konsekwencją byłoby przekazanie jej przywołanych w pozwie środków finansowych.

Pozwana wniosła o oddalenie wniosków dowodowych z zeznań świadków, którzy mieli być obecni podczas zawierania wyżej wymienionej umowy między stronami, Zgłosiła natomiast dowód z zeznań własnych na okoliczność nie zawarcia umowy pożyczki z powódką. Powyższy wniosek dowodowy został jednak cofnięty przez reprezentującego pozwaną pełnomocnika na rozprawie z dnia 27 kwietnia 2017 r.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wskazała też na niekonsekwencję w określaniu daty zawarcia ustnej umowy pożyczki między stronami przez powódkę, albowiem data podana w pozwie i data zamieszczona na wezwaniu do zapłaty są odmienne. Dodatkowo pozwana zaprzeczyła jakoby strona powodowa próbowała kontaktować się z nią w kwestii uregulowania długu.

(odpowiedź na pozew – k. 31-v.32, protokół z rozprawy – k.36)

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powódka Z. B. wniosła pozew w którym domagała się od pozwanej H. A. uregulowania długu w kwocie 1.500,00 zł wynikającego z zawartej miedzy stronami ustnej umowy pożyczki wraz z odsetkami i koszami postępowania.

Zgodnie z art. 233 §1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Wobec treści przywołanego powyżej artykułu Sąd nie dał wiary prawdziwości twierdzeń zwartych w pozwie przez powódkę, z uwagi na brak możliwości zweryfikowania treści w nim zawartych. W ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała zasadności swojego roszczenia, tak co do zasady, jak i samej wysokości. Powódka winna przedstawić dowód na zawarcie wyżej wspomnianej pożyczki, czego nie uczyniła, co prawda w pozwie wniosła o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania strona, ale z uwagi na treść art. 74 § 2 k.c. podlegał on oddaleniu.

Zważyć bowiem należy, iż powódka nie udowodniła faktu zawarcia umowy pożyczki, nie dysponowała żadnymi dokumentami mogącymi stanowić potwierdzenie jej zawarcia. Zgodnie bowiem z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość tego samego gatunku i tej samej jakości, zaś zgodnie treścią § 2 tegoż artykułu umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej. W art. 74 § 1 k.c. ustawodawca zamieścił sankcję w przypadku niedochowania przewidzianej w art. 720 § 2 k.c. formy dokumentowej. Zgodnie z tym przepisem zastrzeżenie formy pisemnej, dokumentowej albo elektronicznej bez rygoru nieważności ma ten skutek, że w razie niezachowania zastrzeżonej formy nie jest w sporze dopuszczalny dowód z zeznań świadków lub z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności. Zgodnie z treścią art. 74 § 2 k.c., mimo niezachowania formy pisemnej przewidzianej dla celów dowodowych, dowód z zeznań świadków lub dowód z przesłuchania stron jest dopuszczalny, jeżeli obie strony wyrażą na to zgodę, żąda tego konsument w sporze z przedsiębiorcą albo fakt dokonania czynności prawnej jest uprawdopodobniony za pomocą dokumentu. Rozwinięciem tego przepisu stanowi art. 246 k.p.c., z którego treści wynika, że jeżeli ustawa lub umowa stron wymaga dla czynności prawnej zachowania formy pisemnej, dowód ze świadków lub z przesłuchania stron w sprawie miedzy uczestnikami tej czynności na fakt jej dokonania jest dopuszczalny w wypadku, gdy dokument obejmujący czynność został zgubiony, zniszczony lub zabrany przez osobę trzecią, a jeżeli forma pisemna była zastrzeżona tylko dla celów dowodowych, a także w wypadkach określonych w kodeksie cywilnym.

Wobec treści odpowiedzi na pozew strona pozwana nie wyraziła zgody wymaganej zgodnie z art. 74 § 2 k.c. w zw. z art. 246 k.p.c., zatem przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków było niedopuszczalne.

Z uwagi na powyższe Sąd uznał zgłoszone roszczenie za nieudowodnione, w związku z czym, na podstawie art. 720 k.c. w zw. z art. 6 k.c. a contrario, podlegało ono oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt. 2. wyroku, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania na mocy art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. uznając powódkę za stronę spór przegrywającą i zasądzając od niej koszty postępowania na rzecz strony wygrywającej proces.