Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2017r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński

Protokolant Jowita Sierańska

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2017r.

sprawy P. Ś.

syna H. i S. z domu M.

urodzonego dnia (...)

obwinionego o czyn z art. 97 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Trzebnicy

z dnia 12 maja 2017 r. sygn. akt II W 995/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

P. (...) został obwiniony o to, że w dniu 27 lipca 2016 r. ok godz. 13.30 na trasie DK (...) pomiędzy miejscowością W. a L., kierując pojazdem ciężarowym marki S. o nr rej. (...) wraz z naczepą, nie dostosował się do obowiązku zabezpieczenia ładunku, w wyniku czego z przyczepy spadł kamień uderzając w szybę czołową pojazdu marki A. o nr rej. (...) tj. o czyn z art. 97 kw

Sąd Rejonowy W Trzebnicy wyrokiem z dnia 12 maja 2017 r. uznał obwinionego P. Ś. za winnego tego, iż w dniu 27 lipca 2016 r. ok godz. 13.30 na trasie DK (...) pomiędzy miejscowością W. a L., kierując pojazdem ciężarowym marki S. o nr rej. (...) wraz z naczepą, nie dostosował się do obowiązku należytego zabezpieczenia ładunku i oczyszczenia naczepy po jej rozładunku, w wyniku czego z naczepy spadł surowiec uderzając w szybę czołową pojazdu marki A. o nr rej. (...) i ją uszkadzając tj. wykroczenia z art. 97 k.w. i za to na podstawie art. 97 k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 200 złotych oraz na podstawie art. 118 § l k.p.w. i art. 627 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. i art. 3 ust 1 w zw. z art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach W sprawach karnych, zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 złotych oraz opłatę W kwocie 30 złotych.

Apelację od tego wyroku wywiódł obrońca obwinionego zarzucając

- naruszenie prawa materialnego tj. art. 61 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na skazaniu obwinionego za wykroczenie wskazane w tym artykule, w sytuacji gdy popełniony przez niego czyn nie wypełniał znamienia przestępstwa w postaci niezabezpieczenia przewozu sypkiego ładunku, gdyż obwiniony w chwili zdarzenia nie przewoził żadnego ładunku, a tym bardziej sypkiego, wobec czego nie mógł zostać uznany za winnego naruszenia przepisu art. 61 ust. 5 Prawa o ruchu drogowym.

- naruszenie przepisów postępowania tj. art. 7 kpk poprzez dowolną i konsekwencji błędną ocenę zeznań świadków w tym poszkodowanego dotyczących miejsca z którego wyleciał materiał , który uszkodził samochód jadący za obwinionym; naruszającą zasady logicznego rozumowania.

- naruszenie przepisów postępowania tj. art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 8 k.p.w. poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego wątpliwości dotyczących miejsca z którego wyleciał materiał (z wnętrza naczepy, rantu naczepy, z pod koła) który uszkodził samochód jadący za ciężarówką obwinionego i konsekwencji uznanie obwinionego za winnego zarzucanego mu czynu.

Obrońca podnosząc te zarzuty wniósł o

1. zmianę zaskarżonego wyroku i uníewinnienie obwinionego P. Ś. od zarzutu popełnienia wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 61 ust. 5 Prawa o ruchu drogowym.

2. zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz obwinionego P. Ś. zwrotu kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według spisu kosztów i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja obrońcy obwinionego nie jest zasadna.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia przeprowadzona przez Sąd Okręgowy wykazała, iż procedując w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy nie popełnił żadnych błędów, w szczególności takich, na jakie wskazuje wywiedziony środek odwoławczy. Sąd meriti w sposób prawidłowy, wnikliwy i staranny przeprowadził postępowanie w niniejszej sprawie, zaś ocena zgromadzonych dowodów dokonana przez ten Sąd jest w pełni poprawna - nie nosi cech dowolności i uwzględnia tak zasady prawidłowego rozumowania, jak i doświadczenia życiowego. Powyższe implikuje stwierdzenie, że rozstrzygnięcie Sądu orzekającego pozostaje pod ochroną przewidzianą treścią przepisu art. 7 k.p.k.

Sąd Okręgowy w całej rozciągłości aprobuje tok rozumowania przyjęty przez Sąd I instancji i dokonaną przezeń ocenę dowodów uznając, że opiera się ona na pełnym materiale dowodowym i odnosi się do całokształtu dowodów ujawnionych na rozprawie głównej, w tym również do dowodów przemawiających na korzyść obwinionego. Uzasadnienie zaskarżonego rozstrzygnięcia w sposób jasny i zrozumiały tłumaczy, dlaczego Sąd Rejonowy ostatecznie uznał, że obwiniony prowadząc pojazd w dniu 27 lipca 2016 r. nie dostosował się do obowiązku należytego zabezpieczenia ładunku i oczyszczenia naczepy po jej rozładunku, w wyniku czego z naczepy spadł surowiec uderzając w szybę czołową pojazdu marki A. o nr rej. (...) i ją uszkadzając. Wbrew twierdzeniom apelującego dowody przytoczone w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, jak też argumentacja, którą kierował się Sąd I instancji ferując ostateczne rozstrzygnięcie, w pełni wystarczają, by móc przypisać obwinionemu winę i sprawstwo czynu z art. 97 kw.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów postępowania, skutkującego błędną oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd Okręgowy uznał, że w sposób oczywisty zarzuty te pomijają treść sporządzonego w sprawie uzasadnienia wyroku. W orzecznictwie sądowym spójnie podnosi się, że wyrażona w art. 4 k.p.k. zasada obiektywizmu i wiążąca się z nią zasada in dubio pro reo nie zostają naruszone w sytuacji, gdy Sąd ma w polu widzenia wszystkie dowody i fakty dotyczące obwinionego, zarówno te, które są dla niego korzystne, jak i te, które przemawiają na jego niekorzyść, poddaje je ocenie i analizie zgodnej ze wskazaniami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego oraz gdy w sprawie brak jest takich wątpliwości, które mimo wszelkich starań organu procesowego nie da się usunąć (tak np. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 11 września 2014 r., II AKa 226/14).

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku przekonuje zaś, że w toku przeprowadzonego w sprawie postępowania Sąd Rejonowy ocenił całość zebranego materiału dowodowego i wspierając się zasadami logiki i doświadczenia życiowego prawidłowo przyjął, że obwiniony kierował krytycznego dnia pojazdem mechanicznym, którym przewoził masę bitumiczną, a przewóz tej masy Tymczasem apelacja obrońcy oskarżonej oparta jest na przeciwstawieniu ustaleniom poczynionym przez Sąd Rejonowy własnych poglądów na jedynie pewne dowody, to jest takie, którym można ewentualnie przydać korzystny dla obwinionego wydźwięk. Apelujący powołuje się zatem w szczególności na wyjaśnienia obwinionego, które to wyjaśnienia – zdaniem skarżącego – z uwagi na ich konsekwencje winny skutkować uniewinnieniem obwinionego, zwłaszcza, że w krytycznym czasie obwiniony nie przewoził ładunku sypkiego a zatem nie może on podlegac odpowiedzialności z art.61 ust.5 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Odnosząc się do zarzutu obrazy prawa materialnego to należy podnieść, że kierowca pojazdu musi mieć świadomość nieuchronności ponoszenia konsekwencji w przypadkach wykonywania przewozu ładunku sypkiego w postaci masy bitumicznej oraz poruszaniem się pojazdem przy nienależytym oczyszczeniu przyczepy pojazdu z resztek masy bitumicznej. Przejazd takim pojazdem po drogach publicznych zwłaszcza, gdy pojazd nie został w pełni oczyszczony z masy bitumicznej, zagraża bowiem bezpieczeństwu innych uczestników ruchu drogowego. Podnieść należy, że obwiniony w dniu 27 lipca 2016 r. kilkakrotnie przewoził masę bitumiczną, a więc nie można w sposób teoretyczny dokonać podziału wykonywanych przez obwinionego czynności, gdyż na przewóz masy – ładunku sypkiego - składały się poszczególne czynności, a to załadowanie pojazdu, przewóz masy bitumicznej, oczyszczenie pojazdu i powrót do wytwórni mas w W. po nowy ładunek. Zatem podniesiony przez obrońcę zarzut uznać należy za nietrafny.

Zauważyć też należy, że obwiniony w dniu 27 lipca 2016 r. - jak zeznał świadek G. K. - przewoził masę bitumiczną czyli mieszankę kruszywa z asfaltem , a kruszywo miało średnicę do 16 milimetrów i to kierowca po rozładunku winien oczyścić pojazd. Świadek ten zeznał też, że dopuszcza taką możliwość, że jeżeli kierowca dokładnie nie oczyści pojazdu po rozładunku to „ coś tam zostaje „ / k. 58, k.58 odwrót / oraz podał po obejrzeniu fotografii z k. 27 , że ślady na samochodzie pokrzywdzonego mogą być po masie bitumicznej, przy czym wykluczył, aby pozostałości masy bitumicznej mogły uszkodzić szybę pojazdu. W tej sytuacji dokonana ocena zeznań świadka G. K. i oparcie ustaleń faktycznych na zeznaniach P. M. i P. S. nie nasuwa zastrzeżeń. Na akceptację zatem zasługuje dokonana przez sąd meritii ocena wyjaśnień złożonych przez obwinionego i uznanie tych wyjaśnień za przyjętą przez obwinionego linię obrony / k. 67 /.

Akceptując zatem w pełni motywy, którymi kierował się Sąd Rejonowy dokonując oceny materiału dowodowego i wyprowadzając wnioski o sprawstwie i winie obwinionego Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie, zwłaszcza, że przy wymiarze orzeczonej kary grzywny Sąd I Instancji wziął pod uwagę dyrektywy art 33 kw, słusznie przyjmując, że kara ta jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego obwinionemu czynu z art. 97 kw.