Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym w dniu 22 lipca 2014 roku (...) Spółka Akcyjna w Ł. żądała zasądzenia w postępowaniu nakazowym od pozwanych A. D. (1) i A. D. (2) solidarnie kwoty 268 088,55 zł, z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, a także kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu podano, iż w dniu 4 grudnia 2013 r. powódka zawarła z pozwanym A. D. (1), w związku z prowadzoną przez niego działalno-ścią gospodarczą, umowę pożyczki. Na mocy tej umowy powódka zobowiązała się udzielić pozwanemu pożyczki w kwocie 300 000 zł. Uruchomienie środków I transzy miało nastąpić po:

a)  ustanowieniu zabezpieczenia w postaci poręczonego weksla in blanco,

b)  przedłożeniu w oryginale zawiadomienia o cesji wraz z oświadczeniem Gminy S. o przyjęciu cesji oraz oświadczeniem o braku wymagania zgody na cesję,

c)  zawarciu umowy cesji z datą pewną,

d)  złożeniu przez pożyczkobiorcę oświadczenia o wykonywaniu prac bez udziału podwy-konawców.

Uruchomienie środków II i III transzy pożyczki miało nastąpić po:

a)  spełnieniu wszystkich warunków do uruchomienia I transzy,

b)  złożeniu przez Gminę S. oświadczenia dotyczącego stopnia zaawansowania prac potwierdzającego realizację prac o wartości nie mniejszej niż wartość uprzednio uru-chomionych środków.

Jak dalej podała powódka, wykonała ona swoje zobowiązanie i w dniu 4 grudnia 2013 roku oraz 12 maja 2014 roku dokonała na rzecz pozwanego płatności pożyczki w łącznej kwocie 240 000 zł. Płatność drugiej transzy pożyczki zrealizowana została dopiero w momencie spełnienia przez pozwanego warunków określonych § 1 ust. 3 umowy.

Tytułem zabezpieczenia zwrotu przedmiotu pożyczki pozwany wystawił i prze-kazał powódce weksel in blanco, poręczony przez małżonkę – pozwaną A. D. (2), upoważniając powódkę do wypełnienia przedmiotowego weksla zgodnie z deklaracją wekslową, oraz przepisami prawa wekslowego.

W dalszej części uzasadnienia pozwu wskazano, że zgodnie z § 7 ust. 1 umowy, strony postanowiły, iż w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek rat powyżej 14 dni lub zapłacenia w tym terminie raty w niepełnej wysokości, pozostała część długu staje się wymagalna, po złożeniu stosownego oświadczenia przez pożyczko-dawcę. W § 7 ust. 2 natomiast zastrzeżono, że w razie zaistnienia jednego lub więcej zdarzeń opisanych w poniższym punkcie, pożyczkodawca może postawić pozostałą do zapłaty część długu w stan natychmiastowej wymagalności poprzez złożenie pożyczko-biorcy stosownego oświadczenia. Dniem wymagalności roszczenia pożyczkodawcy jest dzień doręczenia oświadczenia z godnie z trybem określonym w § 9 ust. 3 umowy.

Wobec odstąpienia przez Gminę S. od umowy nr ZC.272.105.2013 z dnia 19 sierpnia 2013 roku o roboty budowlane, powódka pismem z dnia 8 lipca 2014 roku złożyła pozwanemu oświadczenie o postawieniu w stan wymagalności pożyczki z dnia 4 grudnia 2014 roku. Roszczenie stało się wymagalne z dniem 9 lipca 2014 roku tj. dnia doręczenia oświadczenia o postawieniu umowy w stan wymagalności. w związku z brakiem zwrotu pożyczki w związku z postawieniem jej w stan wymagalności.

W konsekwencji powyższego, powódka wypełniła weksel, zgodnie z deklaracją wekslową, do wysokości pozostałej do zapłaty kwoty wynikającej z przedmiotowej umowy, którą wyliczyła na 268 088,55 zł. Według stanu na 21 lipca 2014 r., na kwotę tę składają się:

1.  kwota 240 000 zł tytułem należności głównej,

2.  kwota 16 500 zł tytułem prowizji,

3.  kwota 10 431,29 zł tytułem odsetek bieżących,

4.  kwota 1157,26 zł tytułem odsetek umownych.

W dniu 11 lipca 2014 r. powódka wezwała wystawcę weksla oraz poręczycielkę do jego wykupu w terminie do dnia 21 lipca 2014 r. pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Pozwani jednak nie spłacili należności (pozew k. 2-5).

W dniu 30 lipca 2014 roku Sąd Okręgowy w Łodzi I Wydział Cywilny wydał przeciwko pozwanym nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym (nakaz zapłaty k. 40).

W dniu 4 września 2014 r. pozwany A. D. (1) wniósł zarzuty od ww. nakazu zapłaty, zarzucając, że nie zaskarżone rozstrzygnięcie nie uwzględnia „wszystkich okoliczności składających się naszym zdaniem na niesłuszną decyzję odstą-pienia od umowy pożyczki” przez powódkę, a także podnosząc, że „realizacja weksla przed końcem terminu naszej umowy jest nieetyczna i może spowodować daleko idące negatywne skutki mające wpływ na działalność mojej firmy jak i funkcjonowanie mojej rodziny”. Ponadto pozwany argumentował, że pomiędzy nim a Gminą S. jest spór dotyczący zasadności odstąpienia inwestora od zawartej z pozwanym umowy o roboty budowlane, jak również o zapłatę kar. W tej sytuacji – zdaniem pozwanego – odstąpienie przez powodową spółkę od umowy pożyczki, z uwagi na zaistniały spór z inwestorem, jest bezpodstawne (zarzuty od nakazu zapłaty k. 49-51).

Natomiast w stosunku do pozwanej A. D. (2), nakaz zapłaty uprawomocnił się. Postanowieniem z 2 lutego 2016 r. zarzuty pozwanej od nakazu zapłaty zostały prawomocnie odrzucone (postanowienie k. 256-257, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 5.04.2016 r. k. 279).

Pismem złożonym 7 listopada 2014 r. powódka wniosła o przyznanie jej kosztów postępowania zabezpieczającego w wysokości 6421,58 zł oraz kwoty 1800 zł tytułem kosztów zastępstwa w tym postępowaniu (wniosek k. 69-70).

Postanowieniem z 13 stycznia 2015 r. pozwany został zwolniony od kosztów sądowych w zakresie opłaty od zarzutów od nakazu zapłaty (postanowienie k. 102).

Postanowieniem z 13 stycznia 2015 r. sprawa została przekazana do X Wydziału Gospodarczego Sądu Okręgowego w Łodzi, jako sprawa gospodarcza (postanowienie k. 105).

Postanowieniem z 14 października 2015 r. ustanowiony został dla pozwanego radca prawny z urzędu (postanowienie w protokole rozprawy k. 198).

Pismem złożonym 27 czerwca 2016 r. powódka cofnęła pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 70 024,69 zł, wnosząc o utrzymanie w mocy zaskarżo-nego nakazu zapłaty w zakresie kwoty 198 063,86 zł, z ustawowymi odsetkami od dnia 23 lipca 2015 r. do dnia zapłaty oraz wnosząc o zasądzenie dalszych ustawowych odse-tek:

−

od kwoty 268 088,55 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia 6 października 2014 r.,

−

od kwoty 206 479,80 zł od dnia 7 października 2014 r. do 22 lipca 2015 r.,

z uwzględnieniem, „że powódka zaliczyła na poczet tych należności kwotę 7972,81 zł przekazaną przez Gminę S.” (pismo procesowe powódki k. 357-363).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany A. D. (1) prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) A. D. (1) w P. (bezsporne – wydruk z (...) k. 38).

W dniu 18 sierpnia 2013 r. pozwany, w ramach prowadzonej działalności gospo-darczej, jako wykonawca robót, zawarł z Gminą S., jako inwestorem, umowę nr ZC.272.105.2013 na roboty budowlane pn. „Adaptacja i rozbudowa remizy na świetlicę wiejską w miejscowości W.”. Strony tej umowy ustaliły wynagrodzenie pozwanego w wysokości 388 940,91 zł brutto (dowód: poświadczona kopia umowy k. 140-145).

W dniu 4 grudnia 2013 r. powódka zawarła z pozwanym A. D. (3)-skim, w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, umowę pożyczki. Na mocy tej umowy powódka zobowiązała się udzielić pozwanemu pożyczki w kwocie 300 000 zł. Uruchomienie środków I transzy miało nastąpić po:

a)  ustanowieniu zabezpieczenia w postaci poręczonego weksla in blanco,

b)  przedłożeniu w oryginale zawiadomienia o cesji wraz z oświadczeniem Gminy S. o przyjęciu cesji oraz oświadczeniem o braku wymagania zgody na cesję,

c)  zawarciu umowy cesji z datą pewną,

d)  złożeniu przez pożyczkobiorcę oświadczenia o wykonywaniu prac bez udziału podwy-konawców.

Uruchomienie środków II i III transzy pożyczki miało nastąpić po:

a)  spełnieniu wszystkich warunków do uruchomienia I transzy,

b)  złożeniu przez Gminę S. oświadczenia dotyczącego stopnia zaawansowania prac potwierdzającego realizację prac o wartości nie mniejszej niż wartość uprzed-nio uruchomionych środków.

Prowizja strony powodowej z tytułu zawarcia niniejszej umowy określona została na 16 500 zł (§ 3 umowy).

W § 5 umowy, strony ustanowiły jako zabezpieczenie wykonania umowy przez pozwanego:

−

weksel własny in blanco, poręczony przez małżonkę pożyczkobiorcy – A. D. (2),

−

cesję wierzytelności z umowy o roboty budowlane Nr ZC.272.105.2013 z dnia 19 sierpnia 2013 r. o roboty budowlane pn. „Adaptacja i rozbudowa remizy na świetlicę wiejską w miejscowości W.”, zawartej pomiędzy pożyczkobiorcą a Gminą S..

Zgodnie z § 7 ust. 2 umowy, w razie zaistnienia jednego lub więcej zdarzeń opisanych w poniższym punkcie [tj. w punktach i.) – vii.)], pożyczkodawca może posta-wić pozostałą do zapłaty część długu w stan natychmiastowej wymagalności poprzez złożenie pożyczkobiorcy stosownego oświadczenia. Dniem wymagalności roszczenia pożyczkodawcy jest dzień doręczenia oświadczenia zgodnie z trybem określonym w § 9 ust. 3.

Wśród szczegółowo wymienionych zdarzeń powodujących możliwość postawie-nia pożyczki w stan natychmiastowej wymagalności, w § 7 ust. 2 pkt vii.) umowy wymieniono nastąpienie zdarzenia lub serii zdarzeń, które w uzasadnionej ocenie pożyczkodawcy dają podstawy do uznania, że w istotny sposób zostanie ograniczona zdolność pożyczkobiorcy do wykonywania jego zobowiązań wynikających z niniejszej umowy.

Strony umówiły się także, że niespłacone w terminie określonym w niniejszej umowie należności określone w § 1 oraz należności wymagalne w trybie określonym w § 7, traktowane są jako zadłużenie przeterminowane (§ 8 ust. 1) Stosownie do § 8 ust. 2, od kwoty głównej zadłużenia przeterminowanego pożyczkodawca mógł naliczać odsetki w wysokości 1,5-krotności stopy odsetek ustawowych. Są one naliczane od dnia powstania zadłużenia przeterminowanego do dnia jego zapłaty. Zgodnie z § 8 ust. 3 umowy, dniem powstania zadłużenia przeterminowanego, w przypadku niespłaconych terminowo rat oraz w przypadku należności wymagalnych w trybie określonym w § 7, jest pierwszy dzień po terminie wymagalności raty (dowód: poświadczona kopia umowy pożyczki k. 25-28, poświadczona kopia umowy cesji na zabezpieczenie k. 146-147, zeznania świadka S. K. na rozprawie 29.03.2017 r. – k. 428-429).

W związku z wystawieniem przez pozwanych weksla in blanco, sporządzona została deklaracja wekslowa z 4.12.2013 r. Zgodnie z jej treścią, wystawca upoważniał (...) S.A. do wpisania na wekslu klauzuli „bez protestu”, a w przypadku nieuregu-lowania przez wystawcę zobowiązań, wynikających z umowy pożyczki z dnia 4.12.2013 r., (...) S.A. upoważniona została do wypełnienia wystawionego weksla do wysoko-ści sumy aktualnego zadłużenia wraz z odsetkami, wynikającej z umowy pożyczki (dowód: poświadczona kopia deklaracji wekslowej k. 7).

W dniu 4 grudnia 2013 roku oraz 12 maja 2014 roku powódka dokonała na rzecz pozwanego płatności pożyczki w łącznej kwocie 240 000 zł (dowód: wydruki operacji bankowych k. 23 i 24).

Na dzień 28 kwietnia 2014 r. wartość przyznawanych przez inwestora – Gminę S., prac wykonanych przez pozwanego w ramach umowy o roboty budowlane wymienionej w umowie pożyczki z powódką, wynosiła ok. 190 000 zł brutto (dowód: kopia pisma inspektora nadzoru i Urzędu Gminy w S. k. 53).

Wobec odstąpienia przez Gminę S. od umowy nr ZC.272.105.2013 z dnia 19 sierpnia 2013 roku o roboty budowlane, powódka pismem z dnia 8 lipca 2014 roku złożyła pozwanemu oświadczenie o postawieniu w stan wymagalności pożyczki z dnia 4 grudnia 2014 roku, na podstawie § 7 ust. 2 pkt ii oraz iv tejże umowy, powołując się na to, że w istotny sposób została ograniczona zdolność pożyczkobiorcy do wykonywania jego zobowiązań wynikających z umowy pożyczki. Pismo to zostało doręczone pozwa-nemu w dniu 8.07.2014 r. (dowód: oświadczenie o postawieniu w stan wymagalności umowy pożyczki k. 19, wydruk statusu przesyłki k. 20, potwierdzenie odbioru k. 22, zeznania świadków: S. K. na rozprawie 29.03.2017 r. – k. 428-429, T. K. na rozprawie 29.03.2017 r. – k. 430).

W konsekwencji powyższego, powódka wypełniła weksel do wysokości pozo-stałej do zapłaty kwoty 268 088,55 zł (dowód: weksel k. 6). Kwota ta wynikała z przed-miotowej umowy i składały się na nią:

1.  kwota 240 000 zł tytułem należności głównej,

2.  kwota 16 500 zł tytułem prowizji,

3.  kwota 10 431,29 zł tytułem odsetek bieżących,

4.  kwota 1157,26 zł tytułem odsetek umownych.

(dowód: rozliczenie pożyczki k. 12).

W dniu 11 lipca 2014 r. powódka wezwała wystawcę weksla oraz poręczycielkę do jego wykupu w terminie do dnia 21 lipca 2014 r. pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Pozwani jednak nie spłacili należności (dowód: wezwania do wykupu weksla k. 11 i 15, dowody nadania wezwań k. 13-14 i 17-18).

Na podstawie wydanego w nin. sprawie nakazu zapłaty, przeciwko A.-szowi D. powódka wszczęła postępowanie celem wykonania zabezpiecze-nia, w ramach którego komornik dokonał zajęcia wierzytelności pozwanego należnych mu od Urzędu Skarbowego w P. (bezsporne – zawiadomienie o wszczęciu postę-powania k. 57, zajęcie wierzytelności k. 60).

W toku ww. postępowania komornik wydał w dniu 7.08.2014 r. postanowienie o przyznaniu wierzycielowi kosztów zastępstwa radcowskiego w postępowaniu w celu wykonania zabezpieczenia, w wysokości 1800 zł (dowód: postanowienie komornika k. 61).

Powódka poniosła koszty ww. postępowania w wysokości 6421,58 zł (dowód: poświadczona kopia postanowienia komornika z 1.10.2014 r. o ustaleniu kosztów k. 76).

W toku wykonania ww. zabezpieczenia, komornik dokonał zabezpieczenia łącz-nie kwoty 1599,63 zł na majątku pozwanego (dowód: pismo komornika k. 378).

Powódka po wytoczeniu powództwa, w ramach realizacji cesji wierzytelności pozwanego na powódkę, otrzymała od Gminy S. w dniu 6 października 2014 r. kwotę 68 960,99 zł oraz w dniu 22 lipca 2015 r. kwotę 9036,51 zł. Wpłaty te powódka rozliczyła następująco:

−

pierwsza z wpłat została zaliczona na kwotę główną zadłużenia w zakresie kwoty 61 608,75 zł a kwota 7352,24 zł na poczet dalszych odsetek ustawowych od dnia wytoczenia powództwa;

−

druga z wpłat została zaliczona na kwotę główną zadłużenia w zakresie kwoty 8415,94 zł a kwota 620,57 zł na poczet dalszych odsetek ustawowych od dnia wyto-czenia powództwa (bezsporne – pismo powódki k. 357-363, ponadto pismo Urzędu Gminy w S. k. 393, wydruk operacji bankowej k. 394).

Pozwany posiada majątek w postaci nieruchomości, która jednak jest obciążona przez bank (...) z tytułu zobowiązań kredytowych; jej wartość pozwany ocenia na 450 000 zł. Pozwany zamierzał wnieść pozew przeciwko Gminie S. za nieuzasad-nione odstąpienie od umowy z 19 sierpnia 2013 roku, jednakże jego pozew został zwró-cony; ostatecznie pozwany zawarł z Gminą ugodę, w treści której strony zrzekły się wzajemnych roszczeń wobec siebie z tytułu owej umowy (dowód: przesłuchanie pozwa-nego na rozprawie z 29.03.2017 r. − k. 431).

Sąd zważył, co następuje:

Powód w niniejszej sprawie wystąpił przeciwko pozwanemu z roszczeniem wywie-dzionym z weksla załączonego do pozwu.

Zobowiązanie wekslowe jest co do zasady zobowiązaniem abstrakcyjnym, oderwa-nym od przyczyny prawnej jego powstania. Za zapłatę weksla własnego odpowiada m.in. wystawca (art. 9 w zw. z art. 103 ustawy z dnia 28.04.1936 r. Prawo wekslowe, tekst jedn. - Dz. U. z 2016 r. poz. 160, z późn. zm. – zwanej dalej „prawem wekslowym”). Każdy posiadacz weksla, po wykaza-niu nieprzerwanego ciągu indosów, może dochodzić przeciwko dłużnikom wekslowym zapłaty sumy wekslowej, zgodnie z regułami określonymi w art. 38–54 prawa wekslowego.

Zasada abstrakcyjności zobowiązania wekslowego doznaje jednak istotnego przeła-mania w sytuacji, gdy weksel nie został puszczony w obieg, lecz remitent dochodzi należno-ści z weksla przeciwko wystawcy weksla własnego.

Zgodnie bowiem z art. 17 prawa wekslowego, osoby, przeciw którym dochodzi się praw z weksla, nie mogą wobec posiadacza zasłaniać się zarzutami opartymi na swych stosunkach osobistych z wystawcą lub z posiadaczami poprzednimi, chyba że posiadacz, nabywając weksel, działał świadomie na szkodę dłużnika.

W odniesieniu zaś do weksla in blanco, zastosowanie znajduje art. 10 prawa wekslowego, który stanowi, iż w przypadku, jeżeli weksel, niezupełny w chwili wysta-wienia, uzupełniony został niezgodnie z zawartym porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbal-stwa

Zarówno w literaturze prawniczej, jak i w judykaturze, powszechnie przyjmuje się, iż przepisy powyższe dotyczą sytuacji, w których weksel znajduje się już w obiegu, tj. został przeniesiony na inną osobę niż pierwotny wierzyciel–remitent. Remitent nie może powoły-wać się bowiem na cyt. przepis art. 17 prawa wekslowego, i to nie dlatego, że zobowiązanie wekslowe w stosunku do niego jest „mniej” abstrakcyjne, ale z tego powodu, że nie nabył weksla przez indos, a więc nie jest objęty dyspozycją ww. przepisu. Jeszcze dalej idąca moż-liwość podniesienia w takim wypadku zarzutów ze stosunku osobistego wynika z przytoczo-nego art. 10 prawa wekslowego.

Powyższe przepisy, jakkolwiek czynią swoisty wyłom w zasadzie abstrakcyjno-ści zobowiązania wekslowego, to jednak nie zmieniają samej podstawy tej odpowiedzial-ności, jaką jest wystawienie weksla. Dlatego też, w procesie o należność wynikającą z weksla, na powodzie ciąży jedynie ciężar wykazania posiadania prawidłowo wypełnio-nego weksla, obejmującego zobowiązanie pozwanego o treści zgodnej z treścią żądania pozwu. Natomiast ciężar wykazania wypełnienia weksla in blanco niezgodnie z deklara-cją wekslową spoczywa na stronie pozwanej – służy jej tu bowiem stosowny zarzut w procesie.

W rozpoznanej sprawie powód przedstawił prawidłowo wypełniony (ważny) weksel, obejmujący zobowiązanie pozwanego wystawcy do zapłaty kwoty objętej żąda-niem pozwu. Powód wypełnił zatem spoczywający na nim ciężar wykazania istnienia zobo-wiązania wekslowego pozwanego.

Natomiast pozwany zarzucał wypełnienie weksla niezgodnie z deklaracją wekslową, jako skutek nieuzasadnionego, jego zdaniem, postawienia przez powodową spółkę pożyczki w stan natychmiastowej wymagalności. Ciężar wykazania okoliczności stanowiących podstawę faktyczną tego zarzutu spoczywał na pozwanym.

W ocenie Sądu, pozwany nie zdołał przedstawić dowodów świadczących o tym, że brak było uzasadnionych podstaw do uznania przez powódkę, że pomimo odstąpienia przez inwestora od zawartej z pozwanym umowy o roboty budowlane, w istotny sposób została ograniczona zdolność pozwanego pożyczkobiorcy do wykonywania jego zobo-wiązań wynikających z zawartej z powódką umowy pożyczki.

Cesja wierzytelności z owej umowy była wszak jedynym realnym zabezpiecze-niem zawartej przez strony w niniejszej sprawie umowy pożyczki, która z umową o roboty budowlane z 19.08.2013 r. była zresztą ściśle związana, uzależniając kolejne tran-sze pożyczki od jej realizacji. Drugi sposób zabezpieczenia – weksel in blanco, nie dawał pożyczkodawcy możliwości bezpośredniego zaspokojenia się, a jedynie ułatwiał docho-dzenie swoich należności, ewentualnie umożliwiał obrót wierzytelnością wekslową.

W chwili zawarcia umowy pożyczki, cesja z nią związana opiewała na wierzy-telność z umowy o roboty budowlane w wysokości niemal 400 000 zł. W wyniku realiza-cji owej cesji, powódka otrzymała 77 997,50 zł. Już sama ta okoliczność wskazuje na słuszność decyzji powódki o postawieniu pożyczki w stan natychmiastowej wymagalno-ści – realizacja bowiem podstawowego środka zabezpieczenia pożyczki okazała się dalece niewystarczająca na zaspokojenie powodowego pożyczkodawcy.

Pozwany natomiast nie wskazał w istocie takich składników swojego majątku, którymi mógłby zabezpieczyć płatność pożyczki w przyszłości, przy założeniu dalszego obowiązywania umowy z powódką. Pozwany wskazywał co prawda na przysługującą mu własność nieruchomości, jednakże nieruchomość ta jest obciążona na rzecz banku, z pierwszeństwem zaspokojenia przed wierzytelnościami powódki. Innych wartościowych składników mienia pozwany nie wykazał.

W konsekwencji roszczenia pozwu w zakresie należności głównej podlegały uwzględnieniu, jako znajdujące oparcie w złożonych przez stronę powodową wekslach, z których wynika zobowiązanie pozwanego.

W zakresie odsetek ustawowych od należności głównej roszczenie to znajduje nato-miast podstawę w art. 481 § 1 i 2 k.c., biorąc pod uwagę datę płatności sumy wekslowej oznaczoną na złożonym przez stronę powodową wekslu oraz określony przez powódkę zakres cofnięcia pozwu.

Ponieważ strona powodowa dokonała zaliczenia wpłat na poczet długu pozwa-nego częściowo na należność główną, zaś częściowo na poczet odsetek za opóźnienie, zatem zgodnie z oświadczeniem woli powódki odsetki te zostały rozliczone. Sąd dokonał jedynie kapitalizacji odsetek określonych w piśmie strony powodowej złożonym 27.06.2016 r., a następnie zaliczył na ich poczet wskazaną przez powódkę kwotę 7972,81 zł. Różnica tych wartości wyniosła określoną w punkcie 2 wyroku wartość 14 636,31 zł tytułem odsetek za opóźnienie.

Na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. Sąd umorzył postępowanie w zakresie, w jakim powódka skutecznie cofnęła pozew.

Podstawę prawną orzeczenia o kosztach procesu stanowi art. 98 k.p.c. Na koszty procesu poniesione przez stronę powodową złożyła się opłata od pozwu 3352 zł, opłata za czynności radcy prawnego 7200 zł, opłata od zażalenia wniesionego w toku postępo-wania 2681 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego 17 zł.

Dodać należy, iż brak było podstaw do nieobciążania pozwanego kosztami procesu. Przepisy regulujące postępowanie egzekucyjne wystarczająco chronią dłużnika przed niebezpieczeństwem pozbawienia go środków do życia wskutek czynności egzeku-cyjnych, określając m.in. części mienia dłużnika nie podlegające egze-kucji. W ten sposób interes pozwanego w podstawowym, niezbędnym do życia zakre-sie, jest zabezpieczony, a jednocześnie ‒ w razie ewentualnej istotnej poprawy jego sytuacji materialnej w przyszłości – powódka będzie miał odpowiednio większą możliwość zaspokojenia w ramach zasądzonego świadczenia.

O kosztach postępowania zabezpieczającego prowadzonego przez powódkę na podstawie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym orzeczono na podstawie art. 745 § 1 k.p.c.

Z powyższych przyczyn, na podstawie art. 496 k.p.c., Sąd uchylił nakaz zapłaty w stosunku do pozwanego A. D. i orzekł ponownie o roszczeniach pozwu w zaskarżonym zakresie.