Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 20 maja 2016r. skierowanym przeciwko M. S. powód L. I N. Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w K. wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 123 702,10zł. (pozew k. 4 - 6).

Zapadłym w dniu 1 sierpnia 2016r. nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty k. 7). We wniesionym od powyższego nakazu sprzeciwie z dnia 1 września 2016r. pozwany z uwagi na wystawienie przeciwko niemu obejmującego tę samą wierzytelność bankowego tytułu egzekucyjnego jak również prowadzenie na jego podstawie egzekucji przeciwko niemu wniósł o umorzenie postępowania (sprzeciw k. 9).

Na terminie rozprawy w dniu 16 marca 2017r. pozwany podniósł zarzut przedawnienia, zanegował jednocześnie zawarte w uzasadnieniu żądania pozwu twierdzenia pełnomocnika powódki, jakoby żądanie zwrotu kredytu wymagalne miało stać się z dniem 13 lutego 2014r. (stanowisko pozwanego k. 117).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 9 lipca 2012r. (...) Bank spółka akcyjna w W. udzieliła pozwanemu kredytu na kwotę 112 713,30zł. na okres do dnia 10 lipca 2017r. Kredyt powyższy oprocentowany był według zmiennej stopy procentowej wynoszącej w dniu zawarcia umowy 12,78% w skali roku (umowa k. 90 – 91). W następstwie dokonanego z dniem 1 lipca 2013r. połączenia kredytodawcy z (...) Bankiem (...) spółką akcyjną jako spółką przejmującą, wierzycielem pozwanego stał się (...) Bank (...) spółka akcyjna w W. (wniosek k. 93).

Pismem z dnia 30 grudnia 2013r. bank ten wypowiedział wiążącą go z powodem umowę kredytową (uzasadnienie żądania pozwu k. 5 – odwrót). W dniu 2 stycznia 2014r. podmiot ten wystawił przeciwko pozwanemu bankowy tytuł egzekucyjny na kwotę 98 225,75zł., w dniu zaś 9 stycznia 2014r. wystąpił o nadanie powyższemu tytułowi klauzuli wykonalności, którą to klauzulę nadano postanowieniem z dnia 22 września 2014r. (bankowy tytuł egzekucyjny k. 94, wniosek k. 93, postanowienie k. 95 - 96). W dniu 10 lutego 2015r. (...) Bank (...) spółka akcyjna w W. wystąpiła o wszczęcie przeciwko pozwanemu postępowania egzekucyjnego, które to postępowanie podlegało umorzeniu z uwagi na jego bezskuteczność w dniu 14 maja 2015r. (wniosek k. 97, postanowienie k. 98). Skierowanym do pozwanego pismem z dnia 27 stycznia 2016r. (...) Bank (...) spółka akcyjna w W. powiadomiła o dokonanym w dniu 30 grudnia 2015r, przelewie służącej przeciwko pozwanemu wierzytelności na powoda noszącego uprzednio nazwę (...) N. Sekurytyzacyjny, ten zaś wezwał jednocześnie pozwanego do spłaty zadłużenia w kwocie 123 014,66zł. (zawiadomienie k. 99, wezwanie k. 99 – odwrót, umowa sekutytyzacji wierzytelności k. 35 - 47).

Sąd zważył, co następuje:

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia roszczenia pozwanego podzielić należało w całej rozciągłości stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2007r. w sprawie IV CSK 356/06, wedle którego:

„Termin przedawnienia roszczenia banku wobec osoby niebędącej przedsiębiorcą wynosi trzy lata.”

Formułując powyższe stanowisko Sąd Najwyższy jeszcze we wcześniejszym wyroku z dnia 10 października 2003r. w sprawie II CK 113/02 wskazał, iż:

„W myśl art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Ustanowienie w przytoczonym przepisie terminu przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej stanowi odstępstwo od ogólnej zasady, zgodnie z którą termin przedawnienia wynosi lat dziesięć. Jednakże dla zastosowania tego wyjątku ustawa wprowadza wymaganie, aby określone roszczenie, które przysługuje podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą, pozostawało "w związku z działalnością gospodarczą". Określenie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej jest określeniem szerokim, co znalazło potwierdzenie w orzecznictwie sądowym (por. np. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1992 r., III CZP 64/92 - OSNC 1992, nr 12, poz. 225, wyrok z dnia 24 kwietnia 2003 r., I CKN 316/01- OSNC 2004, nr 7-8, poz. 117 i wyrok z dnia 16 lipca 2003 r., V CK 24/02 - OSNC 2004, nr 10, poz. 157). Motywy i dążenie ustawodawcy do zapewnienia możliwie szybkiego realizowania przez profesjonalistów swych roszczeń zarówno przysługujących im wobec innych profesjonalistów, jaki i wobec nieprofesjonalistów zostały szeroko w doktrynie i judykaturze omówione. Nie trzeba także dowodzić, lecz należy wskazać, a to w związku z wywodami skargi kasacyjnej, że profesjonalista jest z reguły lepiej zorientowany w regulacjach prawnych oraz dysponuje lepszymi możliwościami faktycznego korzystania z instrumentów przewidzianych dla ochrony swych praw. Stosownie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2003 r., II CK 113/02 (OSP 2004, nr 11, poz. 141), powoływanego już w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, termin przedawnienia roszczenia banku wobec osoby niebędącej przedsiębiorcą wynosi trzy lata.”

Podzielając w pełni zasadność powyższego stanowiska stwierdzić należy, iż brak jest jednocześnie jakichkolwiek powodów, dla których roszczenie banku nie miałoby się przedawniać po upływie trzech lat od jego wymagalności, tak jak każdego innego przedsiębiorcy i to również w sytuacji, kiedy roszczenie to skierowane jest nie tylko – jak wskazano w przywołanym wyżej orzeczeniu – przeciwko osobie nieprowadzącej działalność gospodarczą, ale również przeciwko przedsiębiorcy. W każdej z tych dwóch sytuacji, a zatem zarówno wtedy, gdy roszczenie banku kierowane jest przeciwko konsumentowi jak i przedsiębiorcy zachodzi taki sam brak podstaw dla ochrony banku, który nie podejmuje przez znaczny okres czasu żadnych czynności zmierzających do zaspokojenia jego roszczenia. Niezależnie od tego zatem, czy kontrahentem banku była osoba prowadząca działalność gospodarczą, czy też taka, która wspomnianej działalności nie prowadziła, to bank jest profesjonalistą korzystającym z wyspecjalizowanej obsługi prawnej, ma więc wszelkie możliwości, aby w przewidzianych prawem terminach, ustanowionych dla wszystkich przedsiębiorców, zabezpieczyć realizację należnych mu roszczeń. Zaniechania skorzystania z nich koniecznym czyni poniesienie przezeń negatywnych konsekwencji na równi z wszystkimi innymi uczestnikami obrotu. Tym samym też przyjąć, iż argumenty na rzecz przyjęcia trzyletniego okresu przedawnienia roszczenia banku pozostają takie same w sytuacji, gdy dłużnik banku jest inny profesjonalny uczestnik obrotu gospodarczego, czy też nie.

Dokonując oceny podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia mieć należało na uwadze, iż termin zapłaty ostatniej raty pożyczki wypadał w roku 2017r., trzyletni zatem bieg przedawnienia zakończyłby swój bieg na długo po wniesieniu pozwu. Za istotny zdaniem sądu uznać należy jednak fakt dokonania w dniu 30 grudnia 2013r. wypowiedzenia przez bank umowy kredytowej, wystosowanie bowiem do pozwango takiego oświadczenia wiązało się z jednoczesnym postawieniem całości należności kredytowej w stan natychmiastowej wymagalności. Powstałą pomiędzy stronami rozbieżność co do daty, w jakiej całość niespłaconej należności kredytowej stała się wymagalna, należało rozstrzygnąć poprzez odwołanie się do faktu wystawienia przez poprzednika prawnego powoda w dniu 2 stycznia 2014r. bankowego tytułu egzekucyjnego, w którym zawarto jednocześnie stwierdzenie, iż objęte powyższym tytułem roszczenie w dacie wystawienia tytułu było już wymagalne. Przy uwzględnieniu przeto 3 – letniego okresu przedawnienia przyjąć należało, iż wskazanego okresu zakończyłby się najpóźniej z dniem 2 stycznia 2017r., a zatem także po wniesieniu pozwu w niniejszej sprawie. Z powyższych względów zarzut przedawnienia nie zasługiwał na uwzględnienie.

Co się tyczy zgłoszonego przez pozwanego w pierwszej kolejności wniosku o umorzenie niniejszego postępowania z uwagi na fakt prowadzenia już przeciwko niemu egzekucji roszczenia wynikającego z tego samego stosunku prawnego, z którego roszczenie swoje wywiódł powód w niniejszym postępowaniu, to także to stanowisko ocenić należało jako nieuprawnione. Jak wskazano w postanowieniu Sądu A. w B. z dnia 7 lutego 2014r. w sprawie I ACa 687/13:

„Postępowanie klauzulowe, toczące się na skutek wniosku banku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, nie ma charakteru postępowania rozpoznawczego, w którym sąd bada zasadność roszczenia powoda, ale ma jedynie na celu sprawdzenie formalnych przesłanek nadania klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, a nie jego merytoryczne badanie. Nadając klauzulę wykonalności, sąd stwierdza, że wystawiony przez bank tytuł nadaje się do realizacji w drodze egzekucji. Ustalenie natomiast, czy dochodzona przez bank należność rzeczywiście istnieje i czy została wskazana w bankowym tytule egzekucyjnym we właściwej wysokości, wykracza poza zakres kognicji sądu przy nadawaniu klauzuli wykonalności.”

Także w wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 lipca 2014r. w sprawie I ACa 116/14 wprost wskazano, iż:

„Bankowy tytuł egzekucyjny nie ma mocy wiążącej orzeczenia sądowego ani nie stwarza stanu powagi rzeczy osądzonej. Wobec tego, mimo że po zaopatrzeniu w klauzulę wykonalności tytuł taki pozwala na egzekwowanie świadczeń w nim wymienionych, w istocie dotyczy on roszczeń stale jeszcze dochodzonych w tym sensie, że nie zostały one osądzone.”

LEX nr 150439

Tym samym też także w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z prawomocnym rozstrzygnięciem Sądu w przedmiocie dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia, a zatem jako niezasadne ocenić należało zawarte w odpowiedzi na pozew wywody pozwanego odnośnie wystąpienia w obecnie prowadzonym postępowaniu powagi rzeczy osądzonej.

Z uwagi na powyższe, wobec braku podstaw do kwestionowania wysokości dochodzonej pozwem należności, żądaniu pozwu udzielić należało ochrony w całości.

Rozstrzygnięcie o należnych powodowi kosztach postępowania w postaci opłaty od pozwu w wysokości 1 547zł. oraz wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości 7 217zł. ustalonych na podstawie par. 2 ust. 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych zapadło zgodnie w wyrażoną art. 98 par. 1 kpc. zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania.

Z/ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pozwanemu z pouczeniem o zaskarżalności.