Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie, I Wydział Cywilny,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Marzena Żywucka

Protokolant: stażysta Sylwia Waślicka

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2017 r., w O., na rozprawie,

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością S.K.A. z siedzibą w W.

przeciwko K. K.

o zapłatę

I  zasądza od pozwanej K. K. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością S.K.A. z siedzibą w W. kwotę 400 (czterysta) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia 08 listopada 2017r. do dnia zapłaty;

II  w pozostałym zakresie oddala powództwo;

III  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV  wyrokowi w punkcie I. nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

SSR Marzena Żywucka

Sygn. akt I C 3157/17 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. Z o.o. S.K.A w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej K. K. kwoty 400 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, jednak nie wyższymi od odsetek maksymalnych oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego roszczenia powód wskazał na to, że dochodzona kwota stanowi równowartość udzielonej pozwanej przez (...) sp. z o.o. pożyczki.

Pozwana K. K. nie stawiła się na rozprawę ani nie zajęła stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 16 sierpnia 2014r. pozwana otrzymała od (...) sp. z o.o. kwotę 400 zł przelewem tytułem umowy pożyczki nr (...). Wierzytelność z tytułu pożyczki (...) sp. z o.o. zbył na rzecz powoda.

(dowód: wydruk z rachunku bankowego – k. 15, oświadczenie o zbyciu wierzytelności – k. 17, wydruk z KRS – k. 18-19)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o odpisy dokumentów przedłożonych przez powoda, ale tylko tych, które opatrzone były podpisem i zostały prawidłowo poświadczone za zgodność z oryginałem.

Z uwagi na niestawiennictwo pozwanej oraz brak ustosunkowania się do żądań pozwu, należało wydać wyrok zaoczny na zasadzie art. 339 k.p.c. i nast.

Zdaniem Sądu powód nie wykazał, aby dochodzone roszczenie rzeczywiście mu przysługiwało na warunkach wskazanych w pozwie. Powód nie przedstawił wystarczających dowodów wskazujących na istnienie wierzytelności stosunku umownego pożyczki nr (...), z której roszczeń dochodził w przedmiotowym procesie.

Zgodnie z generalną dyrektywą wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa bowiem na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem art. 6 k.c. jest przepis art. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne . W myśl przytoczonych przepisów, to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie. Powód winien zatem wykazać wszystkie okoliczności stanowiące podstawę żądania pozwu.

Powód wykazał wprawdzie, że nabył wierzytelność przeciwko pozwanej. Złożył oświadczenie cedenta o przelewie wierzytelności (nie wskazano w oświadczeniu wysokości wierzytelności), wynikającej z umowy pożyczki nr (...). Nie ulega wątpliwości, że wierzytelność, która ma stanowić przedmiot rozporządzenia, powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Z przedłożonych zaś dokumentów nie wynika, że powód nabył wynikające z umowy pożyczki roszczenie o zapłatę odsetek umownych. Nie przedłożono bowiem druku zawartej z pozwaną umowy pożyczki. Nie wiadomo zatem, na jakich warunkach powinna ona być spłacana. Powód przedłożył jedynie oświadczenie cedenta o zbyciu wierzytelności w stosunku do pozwanej oraz nr umowy pożyczki, w której wierzytelność wynika. Z załączonych do pozwu dokumentów wynikało, że cedent przelał na rzecz pozwanej kwotę 400 zł w dniu 16 sierpnia 2014r. tytułem pożyczki nr (...). Takiej też nominalnie kwoty może się domagać. W braku wskazania daty wymagalności pożyczki należało uznać, że wytoczenie powództwa stanowiło jej wypowiedzenie.

Wskazać należy też, że w sprawach cywilnych rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy – obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (por. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz pod red. A. Zielińskiego, Wydawnictwo C.H. Beck, wyd. 6, Warszawa 2012, s. 431). Od tego obowiązku nie zwalnia bynajmniej powoda treść przepisu art. 339 k.p.c., zgodnie z którą, jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą. Z treści tego przepisu wynika bowiem również to, iż twierdzeń powoda nie przyjmuje się za prawdziwe, jeśli budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Z tych wszystkich powodów powództwo podlegało uwzględnieniu jedynie do kwoty 400 zł. O odsetkach orzeczono mając na uwadze fakt, że pozwana o wypowiedzeniu umowy pożyczki mogła dowiedzieć się najszybciej w dacie doręczenia jej odpisu pozwu. Nie podjęła jednak kierowanej do niej przez Sąd korespondencji, wobec czego odsetki za opóźnienie Sąd orzekł od dnia wyrokowania, tj. od dnia 8 listopada 2017r. i to jedynie w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie.

O kosztach orzeczono na zasadzie art. 100 k.p.c. zasądzając je w całości. Powód poniósł jedynie koszty opłaty od pozwu (30 zł), które podlegały zasądzeniu na jego rzecz (pkt. III wyroku).

Rygor natychmiastowej wykonalności nadano na zasadzie art. 333 k.p.c.

SSR Marzena Żywucka