Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 15 grudnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Elżbieta Zalewska-Statuch

Sędziowie SSO Iwona Podwójniak

SSR del. Magdalena Kościarz

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2017 roku w Sieradzu

na rozprawie sprawy

z wniosku M. K.

z udziałem Skarbu Państwa -Starosty (...), Gminy W., Polskiego K. (...) w Ł., B. K., Z. K. i K. D.

o wznowienie postępowania w sprawie Sądu Rejonowego w Wieluniu o zasiedzenie sygn. akt I C 313/08

na skutek apelacji uczestnika postępowania Gminy W. i Skarbu Państwa - Starosty (...)

od postanowienia Sądu Rejonowego w Wieluniu

z dnia 6 czerwca 2017 roku, sygnatura akt I Ns 409/16

postanawia:

1.  zmienić zaskarżone postanowienie w całości w ten sposób, że skargę o wznowienie postępowania oddalić;

2.  zasądzić od wnioskodawcy M. K. na rzecz Gminy W. 1800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów zastępstwa prawnego;

3.  zasądzić od wnioskodawcy M. K. na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej 1800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów zastępstwa prawnego;

4.  nie obciążać wnioskodawcy M. K. nieuiszczonymi wydatkami;

5.  zasądzić od wnioskodawcy M. K. na rzecz Gminy W. 900 (dziewięćset) złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym;

6.  zasądzić od wnioskodawcy M. K. na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej 900 ( dziewięćset) złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 372/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z 6 czerwca 2017 roku Sąd Rejonowy w Wieluniu
w sprawie I Ns 409/16 z wniosku M. K. z udziałem Skarbu Państwa - Starosty (...), Gminy W., Polskiego K. (...) – P. w Ł., B. K., Z. K. i K. D. wznowił postępowanie w sprawie I Ns 313/08 o zasiedzenie i uchylił postanowienie Sądu Rejonowego w Wieluniu z 7 kwietnia 2009 roku wydane w sprawie I Ns 313/08 a także stwierdził, że Skarb Państwa – Starosta (...) nabył z dniem stycznia 1990 roku przez zasiedzenie własność nieruchomości położonej w W., obręb (...), oznaczonej numerem działki (...)
o powierzchni 3,1532 ha, przedstawionej na mapie sporządzonej przez uprawnionego geodetę P. M., zaewidencjonowanej w (...) Ośrodku (...)
i kartograficznej w W. w dniu 30 marca 2017 roku za numerem P. (...) (...), stanowiącej integralna część postanowienia. Sąd oddalił natomiast wniosek o zasiedzenie działki nr (...) oraz zasądził na rzecz M. K. od Gminy W. kwotę 9 200 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 7 200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego, a także nakazał pobrać od Gminy W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego
w W. 2 960,99 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski,
których istotne elementy przedstawiają się następująco:

W dniu 27 lipca 1946 roku w drodze aktu notarialnego nr (...)sporządzonego przed notariuszem W. R., L. M. jako spadkobierca B. W. i A. (...) sprzedał w równych częściach W. S. i S. S. (1) nieruchomość położoną w W. przy ul. (...). Nieruchomość była zabudowana domem piętrowym murowanym
i graniczyła od wschodu z ulica (...), od zachodu ze struga przechodząca przez park miejski, od południa z parkiem miejskim i od północy z nieruchomością A.
i K. małżonków S..

W dniu 13 czerwca 1947 roku w drodze aktu notarialnego nr (...)sporządzonego przed notariuszem W. R., S. S. (1) sprzedała W. S. swój udział wynoszący 1/2 części w prawie własności nieruchomości położoną w W. przy ul. (...).

W dniu 2 lipca 1951 roku w drodze aktu notarialnego nr (...) sporządzonego przed notariuszem W. R., W. S. sprzedał W. W. (1)
i W. K. w częściach równych nieruchomości położoną w W.
przy ul. (...) o powierzchni ok. 2,500 m ².

Na wniosek W. W. (1) i W. K. w dniu 31 lipca 1951 roku dla opisanej w/w nieruchomości został założony w Sądzie Rejonowym w Wieluniu
(...) nr (...), gdzie jako współwłaścicieli po 1/2 części wpisano W. W. (1)
i W. K.. Nieruchomość objęta (...) nr (...) oznaczona jest na mapie sporządzonej przez mierniczego Z. Ł. w 1950 roku jako działki o nr (...). Oryginał mapy znajduje się w zasobie (...) w W. pod nr (...).

W dniu 10 listopada 1989 roku W. W. (2) wniosła do Sądu Rejonowego
w W. o założenie księgi wieczystej dla nieruchomości objętej (...) nr (...). Do wniosku załączyła wypis z rejestru gruntów wraz z opisem i mapą z 30 października 1989 roku.
W dniu 20 grudnia 1989 roku została założona księga wieczysta nr (...) dla nieruchomości położonej w W., oznaczonej jako działka nr (...) o powierzchni 0,597 ha, gdzie w dziale II wpisano jako właścicieli po połowie W. W. (2) i W. K..

W. K. zmarł w dniu £1 maja 1980 roku. Spadek po nim nabyli wnukowie Z. K., B. K. i M. K. po 1/3 część i, z tym ze udziały
w gospodarstwach rolnych położonych w W. i w Z. nabyli po ½ części Z. K. i B. K..

W dniu 11 kwietnia 1990 roku w formie aktu notarialnego sporządzonego przed notariuszem D. K. za nr rep. (...) W. W. (2) darowała swojej córce K. D. swój udział wynoszący ½ w prawie własności zabudowanej nieruchomości oznaczonej jako działka nr (...) położonej w W. o obszarze 0,5097 ha,
dla której w Sądzie Rejonowym w Wieluniu prowadzona jest była KW nr (...).

W dniu 15 maja 2007 roku przed notariuszem D. K. w W. został podpisany akt notarialny nr rep. A (...) na mocy którego M. K., B. K., Z. K. i K. D. jako następcy prawni W. K. i W. W. (2) sprzedali Gminie W. nieruchomość oznaczoną nr (...) położoną w W. przy ul. (...) o powierzchni 0,0597 ha. W treści umowy sprzedaży sprzedający oświadczyli, iż znany jest im stan faktyczny i prawny zbywanej nieruchomości, iż są świadomi rozbieżności pomiędzy aktualnymi zapisami w księdze wieczystej Kw (...) a treścią aktu notarialnego z dnia 2 lipca 1951 roku nr rep. (...) w zakresie powierzchni nieruchomości
i jednocześnie oświadczyli, że ustalona cena sprzedaży zaspakaja ich roszczenia co do całej nieruchomości objętej zamkniętym (...) nr (...), załączonym do Kw (...).

Działka nr (...) od strony zachodniej, północnej i południowej otoczona była działka
nr (...). Z pierwszych rejestrów ewidencji gruntów z 1969 roku wynikało, iż nieruchomość oznaczona nr 95 o powierzchni 4,1644 ha była zapisana jako działki o nr (...) o powierzchni 3,2212 ha, nr (...), nr (...), nr (...), nr (...). W 2007 roku przeprowadzono podział geodezyjny działki nr (...) na działki o nr (...).

Na mocy decyzji Wojewody (...) z dnia 19 września 1991 roku stwierdzono nabycie przez Gminę i Miasto W. własności mienia państwowego należącego
do (...) oraz nieruchomości oznaczonej nr działki (...) o powierzchni 4,1644 ha podnosząc, iż nieruchomość ta ma uregulowany stan prawny w księgach wieczystych nr (...). Na podstawie tej decyzji ujawniono Gminę W. w miejsce Skarbu Państwa w księdze wieczystej nr (...) dla nieruchomości nr (...) o powierzchni 0,1375 J. oraz w księdze wieczystej nr (...) dla nieruchomości oznaczonej nr (...) o powierzchni 0,1935 ha.

W dniu 31 marca 2008 roku do Sądu Rejonowego w Wieluniu wpłynął wniosek Gminy W. o stwierdzenie, iż Skarb Państwa nabył przez zasiedzenie z dniem 1 stycznia 1990 roku własność niezabudowanej nieruchomości oznaczonej aktualnie w ewidencji gruntów nr działki (...) o powierzchni 3,2855 ha położnej w W. przy Placu (...). Nieruchomość wskazana we wniosku stanowiła tereny rekreacyjno - wypoczynkowe. Uczestnikami tego postępowania był Skarb Państwa - Starosta (...), Polski K. Autokefaliczny Prawosławnej Diecezji Łódzko - (...) w Ł..

Działka (...) położna w W. odpowiada dawnej działce nr (...) obejmującej tereny zielone, wpisanej do rejestru w 1969 roku. Na planie W. sporządzonym
w 1950 roku przez mierniczego Z. Ł. pomiędzy ul. (...), 1 - ego M., S., i Pocztową zaznaczony jest park miejski.

Park Miejski istniał w tym miejscu już przed II wojną.

Postanowieniem z dnia 7 kwietnia 2009 roku Sąd Rejonowy w Wieluniu w sprawie sygn. .akt I Ns 313/08 stwierdził, że Skarb Państwa - Starosta (...) nabył przez zasiedzeniem z dniem 1 stycznia 1990 roku własność nieruchomości położonej w W. oznaczonej nr działki (...) o powierzchni 3,28 55 ha przedstawionej na mapie sporządzonej przez geodetę W. M. zaewidencjonowanej w (...) w W. w dniu
25 października 2007 roku za numerem (...).

W dniu 6 listopada 1961 roku do Sądu Powiatowego w W. Prezydium Rady Narodowej w W. złożyło wniosek o wpis hipotek do(...) nr (...) tytułem zabezpieczenia wierzytelności Państwa w sumie 66 065 złotych. Podstawa wniosku była decyzja nr (...) z dnia 10 października 1961 roku wydana przez Prezydium Rady Narodowej w W., na mocy której zabezpieczono wierzytelność Państwa na nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) z tytułu kosztów remontów kapitalnych budynków mieszkalnych położnych na w/w nieruchomości. W dniu 10 października 1962 roku wpisano w (...) nr (...) hipotekę na kwotę 66 065 złotych.

W dniu 16 marca 1967 roku do (...) w W. Prezydium Rady Narodowej
w W. złożyło wniosek o wpis hipotek do (...) tytułem zabezpieczenia wierzytelności Państwa w sumie 130 675 złotych. Podstawą wniosku była decyzja nr (...) z dnia 18 lutego 1967 roku wydana przez Prezydium Rady Narodowej w W., na mocy której zabezpieczono wierzytelność Państwa na T. położonej w W. przy ul. (...) z tytułu kosztów remontów kapitalnych budynków mieszkalnych położnych na w/w nieruchomości. W dniu 24 marca 1967 roku wpisano w(...) hipotekę na kwotę 130 675 złotych.

W dniu 3 marca 1976 roku do (...) w W. Prezydium Rady Narodowej
w W. złożyło wniosek o wpis hipotek do (...) nr (...) tytułem zabezpieczenia wierzytelności Państwa w sumie 242 747 złotych. Podstawą wniosku była decyzja nr (...) z dnia 12 lutego 1976 roku wydana przez Prezydium Rady Narodowej w W.,
na mocy której zabezpieczono wierzytelność Państwa na nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) z tytułu kosztów remontów kapitalnych budynków mieszkalnych położnych na w/w nieruchomości. W dniu 31 marca 1976 roku wpisano
w (...) hipotekę na kwotę 242 747 złotych.

W dniu 20 marca 1992 roku do (...) w W. wpłynęły wnioski Urzędu Miasta
i Gminy w W. o wykreślenie hipotek w kwotach 66 065 złotych, 130 675 złotych
i 242 747 złotych ze (...) z uwagi na spłacenie zadłużenia hipotecznego,

Granice działki opisanej w akcie notarialnym nr (...) z 1946 roku, a oznaczonej następnie na mapie z 1951 roku jako działka (...) zostały oznaczone kolorem czerwonym
na mapie wygenerowanej w oparciu o dzisiejszy stan ewidencyjny.

Działka nr (...) położna w W. o powierzchni 3,2855 ha została podzielona
na dwie działki: nr (...) o powierzchni 0,1323 ha i nr (...) o powierzchni 3,1532 ha. Działka nr (...) odpowiada (oprócz działki nr (...) obecnie działki nr (...)) położeniem także działce
nr(...) opisanej na mapie z 1951 roku i w akcie notarialnym nr(...) z 1946 roku.

W dniu 18 stycznia 2010 roku Sąd Rejonowy w Wieluniu założył dla działki nr (...)
o powierzchni 3,2855 ha położonej w W. została założona księga wieczysta
nr (...) gdzie w dziale II jako właściciel została wpisana Gmina W.
na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 7 kwietnia 2009 roku sygn. akt I Ns 313/08 i decyzji z 19 września 1991 roku wydanej przez Urząd Wojewódzki
w S..

Nieruchomość objęta (...) nr (...) oznaczona jest na mapie sporządzonej przez mierniczego Z. Ł. w 1950 roku jako działki o nr (...). Oryginał mapy znajduje się w zasobie (...) w W. pod nr (...).

Skarżący M. K. o treści postanowienia wydanego w sprawie I Ns 313/08 przez Sąd Rejonowy w Wieluniu w dniu 7 kwietnia 2009 roku dowiedział się po analizie treści księgi wieczystej nr (...) w dniu 21 stycznia 2016 roku.

Zdaniem Sądu, w pierwszej kolejności należało ustalić, czy zostały zachowane warunki dopuszczalność skargi, tj. istnienie substratu zaskarżenia, istnienie interesu prawnego we wniesieniu skargi, zaskarżalności danego orzeczenia, zachowania terminu do wniesienia skargi, legitymacji do wniesienia skargi, zachowania formy przewidzianej dla skargi i uiszczenia należnej opłaty. Niespełnienia któregokolwiek z tych warunków uzasadnia odrzucenie skargi. Wszystkie wskazane warunki zostały spełnione. Skarga została wniesiona w formie przewidzianej przez prawo, opłacona, została wniesiona od prawomocnego orzeczenia merytorycznego wydanego w sprawie I Ns 313/08. W szczególności zaś została wniesiona
w przypisanym terminie i przez podmioty posiadającego interes prawny.

Sąd powołując się na art. 524 k.p.c. stwierdził, że M. K. posiada interes prawny w żądaniu wznowienia postępowania, albowiem nie był uczestnikiem postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 7 kwietnia 2009 roku sygn. akt I Ns 313/08. Podobne ustalenia należało odnieść do uczestników K. D., Z. K. i B. K..

Podano także, że W. K. i W. W. (1) byli współwłaścicielami nieruchomości położonej W., dla której prowadzony był zbiór dokumentów nr (...). Obecnie (...) ten został załączony do księgi wieczystej nr (...). Jak wynika
z dokumentów znajdujących się w (...) podstawa jego założenia stanowiły trzy akty notarialne: nr (...) z 1946 roku - sprzedający L. M. spadkobierca B. W. i A. (...) - nabywca W. S. i S. S. (1); nr (...) z 1947 roku - sprzedająca -udział S. S. (1) - nabywca udziału W. S. i nr (...) z 1951 roku - sprzedający W. S. - nabywcy W. K. i W. W. (1).

Zwrócono również uwagę, że swoje prawa do nieruchomości objętej (...) nr (...) M. K., B. K. i Z. K. wywodzą ze spadkobrania po swoim dziadku - nabywcy nieruchomości tj. po W. K.. Z kolei K. D. swoje prawa
do w/w nieruchomości wywodzi z umowy darowizny z 1990 roku zawartej miedzy nią
a jej matką W. W. (2), córki S. i M.. W dokumentach zawartych w aktach księgi wieczystej nr (...) W. W. (2) posługuje się również imieniem W..

Według Sądu, z opisu nieruchomości znajdującego się w akcie notarialnym nr (...) wynika, że nieruchomość graniczyła: od wschodu z ulica (...), od zachodu ze struga przechodzącą przez park miejski, od południa z parkiem miejskim
i od północy z nieruchomością A. i K. małżonków S.. Z opisu nieruchomości znajdującego się w akcie notarialnym nr (...) wynika, że jej powierzchnia wynosiła
ok. 2,500 m ^{( 2)}. W listopadzie 1989 roku W. W. (2) złożyła wniosek o założenie księgi wieczystej dla nieruchomości objętej (...) nr (...). Do wniosku została załączona mapa. Według której nieruchomość stanowiła działkę nr (...) o powierzchni 597 m2. Z mapy wynika, że działka nr (...) od wschodu graniczy z ulica (...), a od pozostałych stron z działka nr (...). Porównanie powierzchni nieruchomości opisanej w (...) i księdze wieczystej nr (...) wskazuje na różnicę sięgającą ok. 1 900 m

Ponadto, z mapy wykonanej dla działek usytuowanych przy ul. (...) wynika, iż nieruchomość objęta (...) nr (...) stanowiła działki o nr (...). Umiejscowienie tych działek odpowiada opisowi znajdującemu się w akcie notarialnym
nr (...). Z mapy tej wynika także, iż działka nr (...) stanowiła własność W. S.,
a działka nr (...) stanowiła własność spadkobierców B. W.. Analiza treści aktu notarialnego nr (...) prowadzi do wniosku, że w rejestrze blednie przypisano działkę
nr (...) do spadkobierców B. W., gdyż faktycznie działka a ta była przedmiotem sprzedaży na rzecz W. S. i S. S. (1) dokonanej przez spadkobiercę braci (...). Była objęta aktem notarialnym nr (...).

Słusznie, według Sądu, skarżący wskazał, iż analiza treści księgi wieczystej
nr (...) prowadzi do wniosku, że działka nr (...) od strony zachodniej graniczy
z działka nr (...). Ponadto analiza mapy dla nieruchomości usytuowanych wzdłuż ulicy (...) wskazuje, iż kształt i powierzchnie działki nr (...) odpowiada opisanej kserokopii mapy działce nr (...).

Wszystko to prowadzi zatem do wniosku, iż działka nr (...) stanowi cześć działki
nr (...). Tym samym działka nr (...) obejmuje cześć nieruchomości objętej aktami notarialnymi nr (...). Powyższe zostało potwierdzone opinią biegłego geodety P. M..

Wskazane okoliczności, w ocenie Sądu uzasadniają interes prawny skarżącego M. K. do wzięcia udziału w sprawie w postępowaniu w sprawie sygn. akt I Ns 313/08. Działka nr (...) o powierzchni 3,3855 ha objęta była postępowanie o zasiedzenie w sprawie przed Sądem Rejonowym w Wieluniu sygn. akt I Ns 313/08. Postępowanie to zakończyło się stwierdzeniem zasiedzenia działki nr (...) na rzecz Skarbu Państwa - Starosty (...). Uczestnikami tego postępowania była Gmina W., Skarb Państwa- Starosta (...)
i Polski K. (...) - (...). W postępowaniu tym nie brali udziału osoby wskazane w aktach notarialnych nr (...), ani też ich następcy prawni.

Sąd powołując się na art. 409 k.p.c., stwierdził, że o przedmiocie postępowania i treści postanowienia Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 7 kwietnia 2009 roku wydanego
w sprawie sygn. akt I Ns 313/08 wnioskodawca dowiedział się w dniu 21 stycznia 2016 roku w trakcie zapoznawania się z treścią księgi wieczystej nr (...). Z uwagi
na powyższe trzymiesięczny termin na wniesienia skargi o wznowienie postępowania o którym mowa w art. 407 § 1 k.p.c. upływał w dniu 21 kwietnia 2016 roku. Skarga o wznowienie postępowania zarejestrowana pod sygn. akt I Ns 409/16 wpłynęła do Sądu Rejonowego
w W. w dniu 17 marca 2016 roku.

W ocenie Sądu skarżący wskazał okoliczności potwierdzające zachowanie terminu
do wniesienia skargi i interes prawny we wniesieniu skargi tym samym skarga nie podlegała odrzuceniu.

Przechodząc do merytorycznego rozpoznania wniosku o zasiedzenie zgłoszonego
w sprawie I Ns 313/08 tj. wniosku o stwierdzenie zasiedzenia przez Skarb Państwa z dniem
1 stycznia 1990 roku własności nieruchomości oznaczonej jako działka nr (...) o powierzchni 3,2855^ha położonej w W. to, według Sądu, należało oddalić wniosek o zasiedzenie działki (...), a uwzględnić wniosek w zakresie działki (...), które to działki powstały
z podziału działki nr (...) przedstawionych na mapie sporządzonej przez biegłego P. M. zaewidencjonowanej w (...) Ośrodku (...)
i (...)w W. w dniu 30 marca 2017 roku za nr (...).

Przy rozpoznawaniu skargi o wznowienie Sąd ograniczył badanie przesłanek zasiedzenia do części działki nr (...) odpowiadającej w swoim zakresie działce nr (...) opisanej w aktach notarialnych nr(...).

Następnie Sąd omówił instytucję „zasiedzenia” i jej przesłanki, powołując się
na art. 172 k.c. oraz rozumienie samoistnego posiadania - art. 336 k.c.

Zdaniem Sądu, okolicznością świadczącą o braku podstaw do zasiedzenia przez Skarb Państwa części działki nr (...) - tj. działki oznaczoną nr (...) jest fakt, iż podmioty władzy publicznej uznawały prawo osób wskazanych w (...) nr (...) do całości nieruchomości objętej tym zbiorem, o czym świadczy fakt obciążania całości nieruchomości objętej ZD wpisami hipotek w latach 1961, 1967, 1976, a następnie wnioskami o wykreślenie długu hipotecznego złożonym w 1991 roku. Obciążenia cudzej nieruchomości hipoteką na swoją rzecz nie można pogodzić z wymogiem traktowania jej jak własnej. Nawet przy ustaleniu, iż W. K.
i W. W. (1), a następnie ich następcy prawni nie wykonywali faktycznie wobec działki nr (...) swoich uprawnień właścicielskich nie przesądza, iż zrezygnowali
z przysługującego im prawa podmiotowego.

Według Sądu, z całą pewnością zachowanie podmiotów władzy publicznej polegające na składaniu wniosków o wpis hipoteki na swoją rzecz na nieruchomości objętej (...) nr (...) świadczy o tym, iż organy publiczne nie traktowały tej nieruchomości na zasadzie posiadania samoistnego. Wydając decyzje o zabezpieczeniu swoich wierzytelności z tytułu napraw budynków znajdujących się na działce objętej (...) a następnie składanie wniosków o wpis hipotek na w/w nieruchomościach świadczyć może tylko o uznawaniu prawa własności poprzedników prawnych skarżącego i uczestników.

Powyższego wniosku, w ocenie Sądu, nie zmienia okoliczność, iż na podstawie aktu notarialnego nr rep. (...) skarżący M. K. działając w imieniu własnym
i w imieniu B. K., Z. K. i K. D. sprzedali Gminie W. nieruchomość oznaczoną nr (...) położoną w W. i przy umowie sprzedaży oświadczyli,
iż są właścicielami m.in. na podstawie umowy sprzedaży z dnia 2 lipca 1951 roku
nr Rep. (...) nieruchomości składającej się z działki nr (...) o powierzchni 0,0597 ha
dla której prowadzona jest Kw. nr (...), że znany jest im stan prawny
i faktyczny zbywanej nieruchomości i są świadomi rozbieżności pomiędzy aktualnymi zapisami w księdze wieczystej nr (...) a treścią aktu notarialnego z dnia 2 lipca 1951 roku nr Rep. (...) w zakresie powierzchni nieruchomości, jednocześnie oświadczając,
iż ustalona cena sprzedaży zaspakaja ich roszczenia co do całej nieruchomości objętej
(...) nr (...).

Powyższe może natomiast świadczyć, iż organy władzy publicznej posiadały świadomość, iż stający do umowy sprzedaży z dnia 15 maja 2007 roku posiadają prawa
do całej nieruchomości objętej (...) nr (...), a nie tylko działki nr (...) będącej przedmiotem sprzedaży. Gdyby organy władzy publicznej uważały siebie za właścicieli pozostałej części nieruchomości objętej (...), poza działką nr (...) - zawarcie takiego oświadczenia w umowie sprzedaży byłoby zbędne.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 2 k.p.c., a o kosztach zastępstwa adwokackiego orzeczono na podstawie § 5 ust. l w zw. z § 2 ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (…)

Sąd nakazał pobrać od Gminy W. jako przegrywającej sprawę na rzecz Skarbu Państwa Sadu Rejonowego w Wieleniu kwotę 2960,99 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych tj. kosztów sporządzenia opinii przez biegłego.

Z takim rozstrzygnięciem nie zgodzili się Skarb Państwa – Starosta (...) oraz Gmina W.

Gmina W. zaskarżyła orzeczenie w całości, podnosząc zarzut rozpoznania skargi
o wznowienie po upływie trzymiesięcznego terminu do jej wniesienia z art. 407 § 1 kpc i na tej podstawie wniosła o odrzucenie skargi.

W razie nie uwzględnienia żądania odrzucenia skargi Gmina W. zaskarżyła orzeczenie w części objętej punktem 4, 5 i 6 postanowienia, zarzucając sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zabranego w sprawie materiału dowodowego oraz naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie.

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę pkt 4 poprzez stwierdzenie, iż Skarb Państwa – Starosta (...) nabył z dniem stycznia 1990 roku przez zasiedzenie własność nieruchomości położonej w W., obręb (...), oznaczonej numerem działki (...)
o powierzchni 0,1323 ha, przedstawionej na mapie sporządzonej przez uprawnionego geodetę P. M., zaewidencjonowanej w (...) Ośrodku (...)
i kartograficznej w W. w dniu 30 marca 2017 roku za numerem (...) oraz zasądzenie na rzecz Gminy W. od marka K. zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego oraz obciążenie M. K. kosztami sądowymi, a także zasądzenie od M. K. na jej rzecz zwrotu kosztów procesu za drugą instancję, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Skarb Państwa – Starosta (...) zaskarżył postanowienie w części, tj. pkt 1,2,4,5 i 6 w zakresie w jakim Sąd wznowił postepowanie w sprawie I Ns 313/08 o zasiedzenie, uchylił postanowienie Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 7 kwietnia 2009 roku, oddalił wniosek
o zasiedzenie działki (...) orz obciążył Gminę W. kosztami postepowania.

W zakresie rozstrzygnięcia co do meritum sprawy o zasiedzenie skarżący zarzucił naruszenie przepisów postepowania : art. 233§ 1 w związku z art.13 § 2 kpc poprzez błędną ocenę materiału dowodowego, w szczególności poprzez uznanie, że hipoteczne zabezpieczenie wierzytelności Skarbu Państwa dotyczyło gruntu obejmującego obszar obecnej działki nr (...), a wcześniej wchodzącego kolejno w obszar dawnych działek nr (...), który to obszar stanowił zgodnie z ustaleniami Sądu park miejski w sytuacji kiedy zabezpieczenia dotyczyły kosztów remontu dokonywanych na zabudowanej nieruchomości położonej w W. przy ul. (...), oznaczonej uprzednio jako działka (...), jak również poprzez uznanie, że dla oceny charakteru władania przez skarb Państwa działką nr (...) znaczenie mają czynności Gminy W., będącej odrębnym podmiotem, zaś działania te zostały dokonane po upływie terminu zasiedzenia.

Ponadto apelujący zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 339 kc
w związku z art. 6 kc poprzez przyjęcie, że obszar dziali (...) nie pozostawał w samoistnym posiadaniu Skarbu Państwa pomimo braku skutecznego przeprowadzenia dowodu przeciwieństwa, który mógłby obalić domniemanie prawne samoistnego posiadania, a także art. 172 § 2 kc w związku z art. 336 kc poprzez przyjęcie, że w świetle ustalonego stanu faktycznego nie doszło do nabycia przez Skarb Państwa prawa własności przez zasiedzenie obszaru dzisiejszej działki (...).

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę postanowienia poprzez odrzucenie skargi
o wznowienie postępowania, a w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku - o jej oddalenie.

W obu przypadkach Skarb Państwa – Starosta (...) wniósł o zasądzenie od M. K. na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kosztów zastępstwa według norm prawem przewidzianych, jak również o zasądzenie od M. K. na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kosztów zastępstwa w postępowaniu apelacyjnym według norm prawem przewidzianych.

Dodatkowo - w oparciu o art. 380 kpc zaskarżonemu postanowieniu wobec rozstrzygnięcia o wznowienie postepowania zawartemu w punkcie 1 postanowienia - Skarb Państwa – Starosta (...) zarzucił naruszenia:

- art. 510 § 1 kpc oraz art. 524 § 1 kpc poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że doszło do naruszenia prawa M. K. z powodu niemożności działania w postępowaniu prowadzonym przez Sąd Rejonowy w Wieluniu w sprawie I Ns 313/08 w sytuacji w której nie było przesłanek do wznowienia oraz poprzez uznanie, że M. K. nie miał możliwości wcześniejszego dowiedzenia się o tymże postępowaniu i zapadłym w nim orzeczeniu;

- przepisu art. 410 § 1 kpc poprzez jego niezastosowanie w sytuacji w której zostały wypełnione przesłanki do odrzucenia skargo o wznowienie postępowania M. K.;

- art. 410 § 2 kpc poprzez przyjęcie, że skarżący uprawdopodobnił okoliczności stwierdzające zachowanie terminu do wniesienia skargi;

- art. 407 § 1 kpc poprzez przyjęcie, że skarżący w wystarczający sposób uprawdopodobnił, iż dochował terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania;

- a także przepisu art. 609 § 2 i 3 kpc i art. 610 § 2 kpc poprzez pominięcie faktu,
iż Sąd Rejonowy w Wieluniu w postępowaniu w sprawie I Ns 313/08 o zasiedzenie dokonał nie dopuszczając się żadnych uchybień proceduralnych, przewidzianych prawem ogłoszeń
w siedzibie sądu, jak również w siedzibie właściwego urzędu gminy oraz w dzienniku Rzeczypospolita.

Wskazując na te uchybienia apelujący wniósł o zmianę rozstrzygnięcia poprzez odrzucenie skargi M. K. o wznowienie postępowania, ewentualnie o jej oddalenie
i zasądzenie na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z przepisami, w tym również kosztów za pierwszą instancję, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Rozpoznając apelacje Sąd O kręgowy zważył, co następuje:

Obie apelacje są zasadne.

Podstawy, w oparciu o które można żądać wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem statuują przepisy art. 401 – 403 kpc , natomiast w postępowaniu nieprocesowym przewidziany został dodatkowy warunek dla wznowienia postępowania
z powodu pozbawienia strony możliwości działania. Artykuł 524 § 2 kpc stanowi,
że zainteresowany, który nie był uczestnikiem postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem orzekającym co do istoty sprawy, może żądać wznowienia postępowania, jeżeli postanowienie to narusza jego prawa.

Analizując zatem prawidłowość podejmowanych w sprawie przez Sąd Rejonowy decyzji należy w pierwszej kolejności wskazać, iż zarzuty apelacji związane z przekroczeniem terminu do wniesienia skargi nie są zasadne.

Z treści skargi wynika, iż wiedzę o sprawie o zasiedzenie M. K. posiadł
21 stycznia 2016 roku z analizy księgi wieczystej a wniosek o wgląd do dokumentów księgi wieczystej znajduje się w aktach kw (...). Jakkolwiek Sąd pierwszej instancji nie poświęcił tej kwestii właściwego znaczenia, gdyż w aktach wskazywanej księgi wieczystej nie było wniosku na istnienie którego M. K. się powoływał to jednak na etapie postępowania apelacyjnego brak ten został uzupełniony poprzez załączenie kopii wniosku
o wgląd między innymi do księgi (...) z daty 21 stycznia 2016 roku.

Odwołując się do orzecznictwa (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2000 roku w sprawie IV CKN 2/00, opubl. w OSNC 2000, nr 10, poz. 92) wskazać należy,
iż dniem, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia w świetle art. 407 § 1 kpc jest dzień, w którym strona faktycznie dowiedziała się o orzeczeniu (a nie dzień, w którym mogła się o nim dowiedzieć przy zachowaniu należytej staranności ani też dzień, w którym dowiedziała się o postępowaniu, w którym je wydano).

Skoro źródłem wiedzy M. K., który przez pełnomocnika zapoznał się
z dokumentami zalegającymi w aktach księgi (...) (w tym postanowieniem
z 7 kwietnia 2009 roku wydanym w sprawie I Ns 313/08) miał być ogląd akt tejże księgi
w dniu 21 stycznia 2016 roku, a w opozycji do jego twierdzeń nie przedstawiono dowodów,
że mógł on posiąść taką wiedzy wcześniej, to termin trzymiesięczny określony w art. 407 § 1 kpc zaczął dla niego biec najwcześniej 21 stycznia 2016 roku, a więc w dacie złożenia skargi 17 marca 2016 roku jeszcze nie upłynął.

Sąd Rejonowy zasadnie zatem przyjął, iż skarga wniesiona została w terminie.

Treść przepisu art. 524 § 2 kpc nie pozostawia natomiast wątpliwości co do tego,
że poza ogólnymi wymaganiami przewidzianymi dla skargi o wznowienie postępowania, wprowadza on dwie dodatkowe przesłanki, właściwe temu rodzajowi wznowienia: aby zainteresowany bez własnej winy nie był uczestnikiem postępowania oraz aby zwalczane orzeczenie naruszało jego prawa. W takim bowiem wypadku stosuje się przepisy o wznowieniu postępowania z powodu pozbawienia możności działania.

Postępowanie w sprawie o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie jest skierowane przeciwko dotychczasowemu właścicielowi i zmierza do innego niż dotąd obowiązywał określenia stanu prawnego nieruchomości. Nie ulega więc wątpliwości, że postępowanie to powinno toczyć się z udziałem dotychczasowego właściciela lub jego następców prawnych, gdyż są to osoby zainteresowane żywotnie wynikiem postępowania.
M. K. jako jeden z trzech następców prawnych W. K., który był współwłaścicielem w ½ części nieruchomości będącej przedmiotem zasiedzenia w sprawie
I Ns 388/10 bez wątpienia winien pozostawać uczestnikiem w sprawie I Ns 313/08, a skoro takowego przymiotu nie posiadał, to następczo był uprawniony do złożenia skargi
o wznowienie przedmiotowego postępowania z uwagi, iż postanowienie z dnia 7 kwietnia 2009 roku narusza jego prawa.

Jednakże M. K., składając skargę o wznowienie postępowania obowiązany był również do wyjaśnienia w czym upatruje braku jakiejkolwiek własnej winy w tym, że nie był uczestnikiem postępowania, czyli do wskazania i uprawdopodobnienia przyczyn z powodu których nie mógł zdobyć wiedzy o toczącym się poprzednio postępowaniu. Takiej argumentacji skarga o wznowienie postępowania nie zawiera, ograniczając się do przywołania niespornej okoliczności, iż nie był on uczestnikiem tego postępowania.

Tymczasem w toku postępowania w sprawie I Ns 313/08 Sądu Rejonowego
w W., w dniu 31 października 2008 roku, w związku z koniecznością ustalenia prawidłowego kręgu uczestników postępowania, Sąd postanowił wezwać zainteresowanych
w sprawie przez ogłoszenia w trybie art. 609 § 2 k.p.c. w tym celu postanowił zamieścić ogłoszenie w dzienniku Rzeczypospolita oraz podać do publicznej wiadomości na tablicy ogłoszeń w Urzędzie Miejskim w W. oraz w budynku Sądu Rejonowego w Wieluniu
o następującej treści: „ W Sądzie Rejonowym w Wieluniu w sprawie I Ns 313/08 toczy się postępowanie z wniosku Gminy W. o zasiedzenie nieruchomości położonej w W., obręb 8, oznaczonej numerem działki (...) o powierzchni 3 2855 ha Sąd wzywa wszystkich zainteresowanych, aby w terminie trzech miesięcy od ukazania się niniejszego ogłoszenia zgłosili i udowodnili swoje prawa do nieruchomości, w przeciwnym przypadku Sąd stwierdzi zasiedzenie, o ile zostanie udowodnione”. (k. 43 akt I Ns 313/08). Ogłoszenie zostało opublikowane w Rzeczypospolitej w dniu 1 grudnia 20008 roku oraz wywieszone przez wskazany okres (k. 64, k. 67, k. 45 akt I Ns 313/08). W terminie wskazanym w ogłoszeniu nikt z zainteresowanych nie zgłosił swojego uczestnictwa w postępowaniu.

Jak stanowi przepis art. 609 § 1 ( zdanie pierwsze ) k.p.c. jeżeli wnioskodawca nie wskazuje innych zainteresowanych, orzeczenie może zapaść dopiero po wezwaniu innych zainteresowanych przez ogłoszenie. Przepis art. 674 § 1 k.p.c. w zw z art. 610 § 1 k.p.c. stanowi, że ogłoszenie powinno być umieszczone w piśmie poczytnym na całym obszarze Państwa
i podane publicznie do wiadomości a okres trwania ogłoszeń wynosi 3 miesiące.

Jeśli zatem w sprawie I Ns 313/08 Sądu Rejonowego w Wieluniu, zostały spełnione wymogi przewidziane przez ustawodawcę w treści art. 609 § 2 k.p.c. w związku z art. art. 610 § 1 k.p.c. w związku z art. 674 § 1 k.p.c. a M. K. uchylił się od wyjaśnienia powodów dla których nie mógł się zapoznać z treścią ogłoszenia to należało uznać, że podana przez niego podstawa wznowienia oparta na treści art. 524 § 2 kpc nie była merytorycznie uzasadniona, co winno było skutkować oddaleniem skargi o wznowienie postępowania z mocy art. 412 § 2 kpc w związku z art. 13 § 2 kpc.

Także w doktrynie przeważa stanowisko, bardzo ścisłego stosowania tego przepisu i to zarówno, gdy chodzi o stwierdzenie, czy orzeczenie rzeczywiście narusza prawo osoby zainteresowanej, jak i o stwierdzenie, czy rzeczywiście osoba ta nie mogła działać
w poprzednim postępowaniu.

Odnosząc się natomiast do meritum skargi i dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny skutku związanego ze złożeniem przez „podmioty władzy publicznej” wniosków
o zabezpieczenie wierzytelności w zbiorze dokumentów (...) - w konsekwencji czego do zbioru dokumentów składane były odpowiednie decyzje Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w W., a w późniejszym okresie także decyzje Urzędu Miejskiego w W.
o zabezpieczeniu wierzytelności Państwa z tytułu kosztów dokonywanych remontów kapitalnych budynków mieszkalnych na nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) - w kontekście zasadności wniosku o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości także co do działki (...) wskazać należy, iż nie do zaakceptowania pozostaje pogląd sądu pierwszej instancji, że takie zachowanie przekreśliło możliwość przyjęcia posiadania samoistnego, gdyż było równoważne z uznawaniem prawa własności poprzedników prawnych skarżącego i uczestników.

Przede wszystkim złożenie wniosku o wpis hipoteki nie ma charakteru czynności faktycznej. Składanie dokumentów związanych z żądaniem zabezpieczenia określonych wierzytelności świadczyło wyłącznie o tym, że Skarb Państwa prowadził remonty a działania związane z żądaniem złożenia do zbioru dokumentów decyzji o zabezpieczeniu wierzytelności były przejawem dyscypliny finansów publicznych, wynikającej z przepisów ustawy
z 22 kwietnia 1959 roku o remontach i nadbudowie oraz o wykańczaniu budowy i nadbudowie budynków mieszkalnych (Dz. U. Nr 27, poz. 166 ze zm), manifestacją, że wydatki czynione na nieruchomości zostały dokonane w zastępstwie właściciela, który ostatecznie będzie musiał je zwrócić.

Może zatem jedynie świadczyć o świadomości jednostek organizacyjnych Skarbu Państwa, że nie jest on właścicielem obciążanej nieruchomości. Pogląd taki jest powszechnie prezentowany w doktrynie i judykaturze. Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że dla istnienia samoistnego posiadania potrzebne jest faktyczne władani rzeczą (corpus) oraz czynnik woli (animus domini). O charakterze posiadania decyduje nie stan prawny, na którego podstawie nastąpiło objęcie rzeczy we władanie, lecz sposób tego władania. Posiadanie samoistne – wchodzić może w grę nie tylko w sytuacji gdy posiadacz jest przekonany o swoich uprawnieniach właściciela, lecz także wówczas, gdy wie że nie jest właścicielem, ale chce posiadać rzecz i posiada ją tak, jakby był jej właścicielem (por. postanowienie SN z dnia
7 kwietnia 1994 r. III CRN 18/94, LEX nr 137701). W innych orzeczeniach Sąd Najwyższy podkreślił, że uznanie przez samoistnego posiadacza praw własności innej osoby oznacza tylko tyle, że nie jest on posiadaczem w dobrej wierze (por. postanowienie SN z dnia 18 września 2003 r., I CK 74/02, LEX nr 141416) oraz wyjaśnił, że posiadacz nieruchomości może korzystać z zasiedzenia, choćby przez cały czas posiadania był świadomy tego, że wykonywane prawo mu nie przysługuje, inaczej mówiąc, że prawo które on wykonuje służy komuś innemu (postanowienie SN z dnia 28 maja 1997 r., III CKN 79/97, LEX nr 50799), wskazał nadto,
że samoistny posiadacz rzeczy w złej wierze, który w czasie biegu zasiedzenia zwraca się do właściciela lub innej osoby, która uważa za właściciela, z oferta nabycia własności tej rzeczy w drodze umowy, nie pozbawia swego posiadania przymiotów samoistności, chyba że z innych okoliczności wynika, iż rezygnuje z samodzielnego i niezależnego od woli innej osoby władania rzeczą (postanowienie SN z dnia 28 kwietnia 1999 r., I CKN 430/98, OSNC 1999,
nr 11, poz. 198).

Sąd Okręgowy podziela wyżej przywołane orzecznictwo i stanowisko, że świadomość posiadacza, iż nie jest właścicielem posiadanej rzeczy związana nawet z obciążeniem hipoteką nieruchomości należącej do podmiotu przeciwko któremu wystąpił z wnioskiem o zasiedzenie ma wpływ jedynie na kwalifikowanie w zakresie dobrej lub złej wiary posiadacza samoistnego. Objęcie rzeczy wskazuje na posiadanie samoistne a okoliczność, że działka (...) - jako wydzielona z działki (...), odpowiadającej dawnej działce nr (...), obejmującej tereny zielone, które już na planie W. sporządzonym w 1950 roku przez mierniczego Z. Ł. pomiędzy ulicami: K., 1 – go M., S.
i P., zaznaczone były jako park miejski, który w tym miejscy był już urządzony przed II wojna światową - znajdowała się w długoletnim i niezakłóconym władztwie Skarbu Państwa, a potem Gminy W. nie została skutecznie zaprzeczona. Podkreślenia wymaga również,
że już 7 lipca 1947 roku poprzednicy prawni wnioskodawcy dokonując aktem notarialnym Rep. Nr (...) sprzedaży placu, podwórza, ogrodu, domu piętrowego murowanego
i podwórzowych zabudowań wskazywali, że część tej nieruchomości - mianowicie ogród - okupant niemiecki odgrodził i włączył do parku miejskiego. Część włączona do parku miejskiego (0,1323 ha, którą Sąd na potrzeby skarżonego orzeczenia oznaczył jako działkę (...)) stała się częścią działki (...), a pozostała nabywana tym aktem nieruchomość odpowiadała późniejszej działce (...), która w 2007 roku została sprzedana Gminie W. przez M. K., działającego w imieniu własnym oraz B. K. i Z. K. oraz przez K. D..

Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego jest wadliwe również w przyczyny nieprawidłowego ustalenia granic skargi o wznowienie, a w konsekwencji orzeczenia ponad jej żądanie.

Skarga inicjująca obecne postępowanie została wywiedziona jedynie przez M. K., który nie legitymował się pełnomocnictwem do reprezentowania pozostałych trzech uczestników - współwłaścicieli pozostałych udziałów w nieruchomości. Uwadze Sądu uszło, że sprawa o stwierdzenie nabycia własności przez zasiedzenie dotyczyła udziałów należących do następców prawnych W. K. i W. W. (2), a więc odrębnych przedmiotów majątkowych, należących do różnych osób.

Wobec tego okoliczność, że wnioskodawca w skardze powoływał się wyłącznie na naruszenie jego własnych praw należało przyjąć, że dysponował legitymacją jedynie do wniesienia skutecznej skargi dotyczącej jedynie jego praw, tj. jego udziału w prawie własności nieruchomości wynoszącego 1/6.

Wnioskodawca nie dysponował natomiast takim uprawnieniem w zakresie dotyczącym praw pozostałych współwłaścicieli - uczestników postępowania. W toku postępowania jedynie uczestniczka K. D., jako współwłaścicielka, przyłączyła się do żądania skargi, natomiast pozostali współwłaściciele nie zajęli stanowisk. Stwierdzenie K. D. może być jednak traktowane jedynie w ten sposób, że uczestniczka przyłączyła się do tego żądania, które zgłosił wnioskodawca. Było to zatem jedynie zajęcie postawy procesowej wspierającej stanowisko skarżącego.

W konsekwencji należało ocenić, że skarga o wznowienie postępowania w zakresie dotyczącym udziału przewyższającego 1/6 w prawie współwłasności nie została zgłoszona, przez co nie powinna być przedmiotem orzekania. Wytoczenie skargi o wznowienie postępowania nie stanowi czynności zachowawczej służącej ochronie praw wszystkich współwłaścicieli, ponieważ nie zmierza do zachowania wszystkim współwłaścicielom prawa własności pomyślanego jako całość, lecz każdemu współwłaścicielowi jego idealnej części. Orzecznictwo zgodnie przyjmuje, że podjęcie przez współwłaściciela czynności zachowawczej, np. na podstawie przepisu art. 209 kc nie oznacza, że działa on w imieniu pozostałych współwłaścicieli. Przepis ten nie daje mu przecież w tym zakresie pozycji przedstawiciela ustawowego. Współwłaściciel podejmuje czynność zachowawczą we własnym imieniu, a jedynie w interesie wszystkich współwłaścicieli (por. uchwałę Sądu Najwyższego
z dnia 15 września 1960 r., I CO 16/60). Tym bardziej w przypadku sprawy dotyczącej nabycia przez zasiedzenie udziałów w nieruchomości należało ocenić, że wywiedzenie skargi
o wznowienie postępowania przez jednego ze współwłaścicieli może przynieść materialnoprawny skutek wyłącznie w zakresie jego udziału. Skutek w zakresie udziałów pozostałych współwłaścicieli jest możliwy do osiągnięcia jedynie wówczas, gdyby i oni wywiedli skargi.

Jak już wskazano w obecnej sprawie nie było podstaw do przyjmowania,
że czynność taka miała miejsce.

Ze wszystkich omówionych względów Sąd Okręgowy w Sieradzu postanowił jak
w sentencji orzeczenia. Podstawą prawną orzeczenia był przepis art. 386 § 1 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc .

Orzekając w przedmiocie kosztów postępowania Sąd Okręgowy zastosował przepis art. 102 kpc i obciążył wnioskodawcę jedynie częścią kosztów zastępstwa prawnego należnych pełnomocnikom apelujących według treści stosownych przepisów rozporządzeń Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych, obowiązujących w dacie inicjującej postępowania przed Sądami pierwszej i drugiej instancji, uznając, że za powyższym przemawia specyfika postępowania ze skargi o wznowienie postępowania.