Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 26 czerwca 2017r.

Sąd Rejonowy w Krośnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Piotr Wojtowicz

Protokolant: Ewelina Węgrzyniak

przy udziale Prokuratora Anny Marcinkowskiej oraz przedstawiciela (...) C. M. D..

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2017 r. sprawy karnej

P. M. (1)- s. L. i M. z d. W., ur. (...) w C., zam. (...)-(...) C., al. (...)

oskarżonego, o to że:

w okresie od dnia 05.07.2015 r. do dnia 07.07.2015 r. w K., woj. (...) w budynku lokalu z napisem FORTUNA przy ul. (...), (...)-(...) K., dzierżawionego przez firmę (...) M. F. (1), ul. (...), (...)-(...) M., prowadzącego działalność gospodarcza pod nazwą (...) M. P. przy Al. (...), urządzał gry na automatach do gier o nazwie H. (...) bez numeru, B. (...) bez numeru , (...) bez numeru z naruszeniem przepisów art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (D. U. z 2016 r. poz. 471) tj. poza kasynem, bez wymaganej koncesji i bez rejestracji przedmiotowych automatów do gier przez właściwego naczelnika urzędu celnego,

tj. o przestępstwo z art. 107 § 1 kks

I. uznaje oskarżonego P. M. (1) za winnego popełnienia opisanego wyżej czynu, przy czym zamiast norm powołanych w opisie przyjmuje naruszenie przepisu blankietowego art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych to jest przestępstwa z art. 107 § 1 kks i za to na podstawie powołanego przepisu oraz art. 23 § 1 i § 3 kks

skazuje

go na karę 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych grzywny, przyjmując jedną stawkę dzienną za równoważną kwocie 80 (osiemdziesięciu) złotych,

II. na zasadzie art. 22 § 2 pkt 2 kks i art. 30 § 5 kks oraz art. 31 § 1a kks orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych tj:

- kartek z zapiskami przy czym na podstawie art. 195 kkw zarządza ich pozostawienie w aktach sprawy

- automatu do gier H. (...) bez numeru wraz z kluczami

- automatu do gier B. (...) bez numeru wraz z kluczami

- automatu do gier (...) bez numeru wraz z kluczami

- pieniędzy w kwocie 3515 zł zatrzymanych w automatach

- pieniędzy w kwocie 2780 zł zatrzymanych w sejfie

a szczegółowo opisanych w postanowieniu o dowodach rzeczowych (k. 127 akt),

III. na zasadzie art. 627 kpk oraz art. 3 i art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot wydatków związanych z postępowaniem w kwocie 110 złotych oraz wymierza oskarżonemu opłatę w kwocie 960 złotych .

Sygn. akt II K 374/17

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 26 czerwca 2017r.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

-oskarżony P. M. (1), którego centrum życiowe znajduje się w C., był właścicielem 200 szt. automatów do gier , które na podstawie umowy darowizny z dnia 19.01.2015r. przekazał Stowarzyszeniu (...) (...) C. ul. (...). Przekazane automaty nie zawierały wyszczególnionych w załączniku do umowy, nazw ani numerów identyfikacyjnych ( dowód na powyższe: umowa darowizny wraz z protokołem przekazania sprzętu k. 212-220) .

Oskarżony P. M. stał się dysponentem 6 m ² powierzchni lokalu w K. przy ul. (...) za wynagrodzeniem w kwocie 246 zł. Dokonało się to na podstawie umowy podnajmu tejże części lokalu, zawartej przez oskarżonego na okres 30 dni od dnia 05 lipca 2015r. z M. F. (1), która wynajmowała od właścicielki nieruchomości M. T. cały lokal użytkowy o pow. 39,17 m ² pod w/w adresem (dowód: umowa najmu k. 238-239, umowa dzierżawy powierzchni k. 131). W konsekwencji powyższego, w opisywanym lokalu zostały umieszczone automaty do gier bez numerów seryjnych o nazwach H. (...), B. (...) i (...)( k. 233). Należy nadmienić, iż osobami zatrudnionymi do codziennej obsługi miejsca prowadzenia gier były od dłuższego czasu A. P. i M. W. (1). Osoby te na co dzień nie miały kontaktu z oskarżonym P. M., jednakże zostały poinstruowane oraz były nadzorowane w swoich codziennych czynnościach przez M. J. (1), który udostępnił im swój numer telefonu w celu kontaktów w jakichkolwiek sprawach, w tym awarii automatów bądź kontroli Urzędu Celnego ( k. 11-12, 80). M. J. (1) był podnajemcą omawianej części lokalu od M. F. w okresie od 01.01.2015r. do 30.06.2015r. (k. 98-99).

Pracownice uzyskały instruktaż w zakresie sposobu rejestrowania wygranych oraz ich wypłaty przez poszczególny automat (k. 15-19, k. 86).

Rzeczywiście w toku kontroli Urzędu Celnego w K., przeprowadzonej w dniu 07.07.2015r., swoją pracę wykonywała A. P., która udostępniła funkcjonariuszom numer telefonu M. J.. Na początku kontroli automaty były włączone do prądu i gotowe do gry. W toku kilku rozmów telefonicznych z M. J. funkcjonariusze przedstawiali w/w cel czynności. Następnie automaty miały być poddane oględzinom oraz eksperymentowi, jednakże kolejno wszystkie zostały w bliżej nieokreślony sposób wyłączone i nie udawało się ich już uruchomić. Musiało to mieć związek z zamontowanymi na przewodach zasilających dodatkowymi urządzeniami zaklejonymi czarną taśmą. Oprócz tego pracownice lokalu posiadały możliwość wyłączenia zasilania osobnym przełącznikiem „ trzyklawiszowym” (dowód na powyższe: protokół kontroli doraźnej k. 3-4; protokół przeszukania k. 5-6; dokumentacja fotograficzna k. 30 i nast. notatka z przebiegu czynności k. 24).

Wszystkie automaty zostały zatrzymane procesowo wraz z kluczami, gotówką w kwocie 3.515 zł ze wszystkich automatów łącznie (k. 101-102), a także gotówką w kwocie 2.780 zł zatrzymaną w sejfie, a przeznaczoną do organizowania gier i wypłaty wygranych (k. 11v); (dowód na powyższe: pokwitowania k. 20-23).

Opinie odnoszące się do dwóch automatów tj. H. (...) i (...) wykazały jednoznacznie ,że każde z tych urządzeń służyło do rozgrywania gier pozwalających na otrzymanie wygranej pieniężnej i rzeczowej, przy czym gra miała charakter losowy, a otrzymywane wyniki były nieprzewidywalne i niezależne od woli grającego. Tym samym prowadzone gry zawierały się w definicji art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych, natomiast wygrane rzeczowe w postaci możliwości rozgrywania nowych gier, wyczerpywały treść art. 2 ust 4 ustawy. (dowód: opinie Laboratorium Izby Celnej k.110 i nast. , k. 112 i nast). Takie samo ustalenie Sąd poczynił w odniesieniu do automatu B. (...), co do którego opinia nie mogła być wydana z powodu zablokowania się systemu operacyjnego (k. 115). W ocenie Sądu nie ma innej możliwości, aby ten automat stanowił urządzenie inne aniżeli przeznaczone do gier hazardowych; jest to po prostu wykluczone na tle przebiegu zdarzeń i poczynionych ustaleń. Omawiany automat był na początku kontroli doraźnej uruchomiony i przeznaczony do gry; był także sterowany łącznie z pozostałymi dwoma automatami poprzez osobny wyłącznik „trzyklawiszowy” ; tak jak i pozostałe automaty „wyłączył się” w toku kontroli i nie udało się go ponownie uruchomić; w automacie tym znajdowały się środki pieniężne w kwocie 925 zł z urządzanych gier (k.101); cel umieszczenia automatu w lokalu w K. przy ul. (...) był tożsamy jak cel umieszczenia pozostałych dwóch urządzeń (k. 131), wygląd zewnętrzny automatu był taki jak wygląd setek podobnych automatów zatrzymywanych w tego typu sprawach. Tak więc nie ulega wątpliwości, że automat B. (...) również służył do prowadzenia gier, przyjmował środki pieniężne umożliwiające rozpoczęcie gry; wygrane były realizowane w postaci wypłaty środków pieniężnych lub przyznania punktów umożliwiających przedłużanie gry bez konieczności wpłaty nowej stawki, przebieg gier miał charakter losowy, a uzyskiwane wyniki były nieprzewidywalne i niezależne od woli czy też zręczności grającego, wynik gry był uzależniony wyłącznie od przypadku.

Te dowody, które Sąd przeprowadził i na których się oparł, są w swojej treści spójne oraz pozostają we wzajemnym logicznym powiązaniu. Jako takie, po poddaniu ich przez Sąd swobodnej ocenie, w oparciu o kryteria prawidłowego rozumowania oraz reguły doświadczenia życiowego muszą prowadzić do wniosku, że oskarżony P. M. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art. 107 § 1 k.k.s.

O sprawstwie oskarżonego świadczą przede wszystkim dowody z dokumentów , a także opinii biegłych. Natomiast zeznania świadków: A. P. i M. W. (pracownice lokalu k.11,78-81, 65-67,86-87), A. J. (prezes zarządu Fundacji (...) – k. 198-199), M. F. (najemcy całego lokalu k.232-233) oraz M. J. ( k.255 i nast.) posiadały pomniejsze znaczenie; zeznania te obrazowały okoliczności drugorzędne; z całą pewnością w oparciu o zeznania tych świadków nie można uzasadnić wątpliwości co do winy , czy też braku świadomości P. M., co do identyfikacji prawnej procederu który realizował.

Oskarżony bowiem nie przyznał się do winy i skorzystał z prawa do odmowy wyjaśnień (k.271).

Zdaniem Sądu wyjaśnienia (nieprzyznawanie się do winy przez oskarżonego) nie może zostać uwzględnione. Zgodnie z treścią art. 107 § 1 k.k.s., kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie.

Art. 3 ustawy o grach hazardowych stanowi, że urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. W świetle art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych, grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości. Z art. 6 ust. 1 u.g.h. wynika, że warunkiem podstawowym prowadzenia działalności
w zakresie gier na automatach jest uzyskanie koncesji na prowadzenie kasyna gry. W świetle zatem przepisów ustawy o grach hazardowych, zasadą jest prowadzenie działalności polegającej na urządzaniu gier na automatach na podstawie koncesji i wyłącznie w kasynach gry. Ustawa ta musiała być oskarżonemu doskonale znana jako właścicielowi podmiotu z branży „rozrywkowej”, który w styczniu 2015 r. dysponował dwustoma urządzeniami (k.212 i nast.) . Każdy automat do gier losowych, niezależnie od tego, na jakie stawki i wygrane został zaprogramowany, jest automatem w rozumieniu ustawy i podlega jej rygorom. Koncesji na prowadzenie kasyna gry udziela minister właściwy do spraw finansów publicznych - art. 32 ust. 1 u.g.h. Od samego początku powstania tej ustawy oskarżony musiał dobrze znać powyższe przepisy prawa. Oskarżony dobrze wiedział ,że celem Ustawodawcy który miał zostać osiągnięty poprzez tę ustawę było ograniczenie masowego, niekontrolowanego hazardu – ustawa została zaadresowana przede wszystkim właśnie do takich podmiotów, jaki założył i rozwijał oskarżony. Należy podnieść , że podstawową wykładnią obowiązującego prawa jest wykładnia gramatyczna i językowa – jest to oczywiste ponieważ stanowione prawo jest adresowane do szerokiego kręgu obywateli. Oprócz tego w demokratycznym państwie prawa istnieje domniemanie konstytucyjności stanowionych ustaw. Tak dokonana wykładnia nie pozostawiałaby oskarżonemu wątpliwości, że od chwili wejścia w życie ustawy o grach hazardowych, urządzanie gier na automatach bez koncesji i poza kasynami gry jest niedozwolone. Wiadoma ustawa nie ograniczała praw podstawowych jednostki i pojawiające się na jej tle możliwości sporów doktrynalnych nie uzasadniały obywatelskiego nieposłuszeństwa i utrwalającego się ignorowania norm. Przeciętny obywatel nie odważyłby się na takie postępowanie jak zaprezentował P. M. oraz podobni organizatorzy branży hazardowej.

Czasookres prowadzenia procederu wynika z daty zawarcia umowy dzierżawy i daty kontroli celnej z ustaleń faktycznych – po to oskarżony podpisywał umowy i umieszczał automaty w lokalu (co się wiązało z koniecznością uiszczenia niemałego czynszu), aby realnie osiągać korzyści. Z zebranych w obecnej, typowej sprawie dowodów, wynika, że gry urządzane na przedmiotowych urządzeniach miały charakter losowy i niewątpliwie komercyjny. Wobec tego spełniono przesłanki z art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. Wynika to z protokołów kontroli , eksperymentów i potwierdzających ich wyniki opinii. Gry urządzane na przedmiotowych urządzeniach miały charakter losowy, gdyż grający uruchamiał urządzenie, ale nie miał żadnego wpływu na oczekiwany wynik. Spełniona została więc przesłanka losowego charakteru gry. O komercyjnym celu gier na kontrolowanych automatach przesądziła odpłatność za grę. Skoro przedmiotowe urządzenia odpowiadały kryteriom określonym w art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych, to urządzanie na nich gier dopuszczalne było tylko w kasynie gry podstawie posiadanej koncesji.

W rozpatrywanej sprawie, lokal, w którym eksploatowano urządzenia, nie był oczywiście kasynem gry w rozumieniu ustawy o grach hazardowych, a sam oskarżony nie posiadał żadnego zezwolenia na prowadzenie tego rodzaju ośrodka. Wypada podnieść ,że już od roku 2011 ( ustawa zmieniająca z dnia 14.07.2011r. Dz.U. 2011 Nr 134, poz. 779) wprowadzono szczegółowe uregulowania o tym ,że Minister właściwy do spraw finansów publicznych rozstrzyga, w drodze decyzji, czy gra lub zakład posiadające cechy wymienione w ust. 1-5 są grą losową, zakładem wzajemnym albo grą na automacie w rozumieniu ustawy, zaś do wniosku o wydanie decyzji, o której mowa, należy załączyć opis planowanego albo realizowanego przedsięwzięcia, zawierający w szczególności zasady jego urządzania, przewidywane nagrody, sposób wyłaniania zwycięzców oraz, w przypadku gry na automatach, badanie techniczne danego automatu, przeprowadzone przez jednostkę badającą upoważnioną do badań technicznych automatów i urządzeń do gier (art. 2 ust 6 i 7 ustawy). Żadnej pozytywnej decyzji w tym zakresie oskarżony , dla swojej działalności nie uzyskał, a przecież rozpoczął ją najpóźniej od stycznia 2015 r. (k.212).

Do omówienia pozostaje jeszcze kwestia dopuszczalności stosowania art. 6 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych. W pierwszej kolejności podkreślić trzeba, że opisany w akcie oskarżenia zarzut dotyczy urządzania gier „wbrew przepisom ustawy i bez wymaganego zezwolenia”. Zarzut więc dotyczy głównie tego, że grę urządzał podmiot niemający koncesji lub zezwolenia (art. 6 u.g.h.), a nie tego, że urządzano gry poza kasynem gry (art. 14 u.g.h.). Urządzanie i prowadzenie gier na automatach na podstawie koncesji na prowadzenie kasyna (art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych) jest czymś innym niż ich urządzanie w kasynach (art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych), na co zwrócił uwagę m. in. Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu Uchwały Siedmiu Sędziów z dnia 16 maja 2016r., sygn. akt II GPS 1/16. Odnośnie art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych podkreślić należy, że w dniu 13 października 2016r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok dotyczący tego przepisu (C- 303/15). W wyroku tym (...) stwierdził: „Artykuł 1 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego w brzmieniu zmienionym na mocy dyrektywy 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 1998 r. należy interpretować w ten sposób, że przepis krajowy, taki jak ten będący przedmiotem postępowania głównego, nie wchodzi w zakres pojęcia „przepisów technicznych” w rozumieniu tej dyrektywy, podlegających obowiązkowi zgłoszenia na podstawie art. 8 ust. 1 tej samej dyrektywy, którego naruszenie jest poddane sankcji w postaci braku możliwości stosowania takiego przepisu”. Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów z dnia 19 stycznia 2017r., sygn. akt I KZP 17/16, opierając się na powyższym orzeczeniu (...), orzekł, że art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 k.k.s., o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie
i został naruszony. W uzasadnieniu Sąd Najwyższy, w ślad za stanowiskiem (...) uznał, że art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie stanowi przepisów technicznych w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, w związku z czym projekt tego uregulowania nie podlegał notyfikacji Komisji Europejskiej.

Z powyższych więc względów oskarżonemu można było przypisać przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s., uzupełnione normą blankietową z art. 6 ust. 1 ustawy
o grach hazardowych.

Jeżeli natomiast chodzi o art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, to przepis ten jest przepisem technicznym. W powołanej wyżej uchwale siedmiu sędziów
z dnia 19 stycznia 2017r., sygn. akt I KZP 17/16, Sąd Najwyższy wypowiedział się : „Kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art. 91 ust. 3 Konstytucji) może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego albo do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji, norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowanego Komisji Europejskiej, wynikająca z Dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 czerwca 1998r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998r. ze zm.), wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2015r., poz. 612) w pierwotnym brzmieniu”. Sąd zatem uznał, że art. 14 ust. 1 ustawy
o grach hazardowych nie ma w niniejszej sprawie zastosowania. Nie zmienia to jednak faktu, że oskarżony wyczerpał znamiona czynu z art. 107 § 1 k.k.s., albowiem, jak już wyżej wskazano, wystarczające zastosowanie znajduje art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych.

Sprawa P. M. jest typowa i oskarżony nie jest w stanie podważyć istnienia winy oraz prostej subsumcji stanu faktycznego. Metoda obrony oparta na „nieprzyznawaniu się” , oraz zarzuconych przez obrońcę odmiennych interpretacjach prawnych tudzież „niewiedzy oskarżonego” (k.291-294) jest nieskuteczna i ta konkluzja wynika z elementarnego sposobu pojmowania treści obowiązków obywatela wobec polskiego porządku prawnego; w takim duchu wypowiedziały się już Trybunał Konstytucyjny, Sąd Najwyższy i Sądy niższego rzędu.

Już przed wniesieniem aktu oskarżenia , do problemu notyfikacji art 6 ugh, odniósł się w opisywanym wyroku z dnia 16.10.2016 r. sygn. C-303/15 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dokonując wykładni ,że powyższy przepis nie wchodzi w zakres pojęcia przepisów technicznych w rozumieniu Dyrektywy Parlamentu Europejskiego z dnia 22.06.1998 r. nr 98/34 WE ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.Urz. UE L z 1998 r. Nr 204, s. 37 ze zm.). W konsekwencji również Sąd Najwyższy wypowiedział się ,że 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 KKS, o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony (Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 19.01. 2017r. sygn. I KZP 17/16). W dacie podejmowania swojego działania oskarżony miał świadomość mocy obowiązującej przepisu art. 6 ugh; przepis ten, tak jak i cała ustawa, nie został uznany za niekonstytucyjny. W sposobie myślenia oskarżonego, który był już wcześniej karany za przestępstwo podobne (k.275) - tkwiło najpewniej założenie ,że prowadzenie działalności hazardowej wbrew treści tego przepisu, a więc bez uzyskanej koncesji, jest wprawdzie działaniem bezprawnym ,jednak organy Państwa ,zobowiązane na mocy porozumień traktatowych, nie mogą mu takiej działalności zabronić. Oskarżony dokonał wyboru ,że do przepisu art. 6 ust. 1 ugh zastosować się nie musi. Zdaniem Sądu oskarżony ignorował porządek prawny w sposób umyślny z zamiarem bezpośrednim.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia opisanego w wyroku czynu i skazał P. M. na karę grzywny w wysokości 120 stawek dziennych przy przyjęciu jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 80 złotych. Wymierzając tę karę grzywny Sąd uwzględnił zarówno stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu, jak również uprzednią oraz „równoległą” karalność (k.275), cele represyjne, wychowawcze oraz związane ze społecznym oddziaływaniem wyroku. Zastosowany wymiar kary uwzględnia możliwości majątkowe oskarżonego (k.270) ; poza tym zasadniczo brak jest okoliczności łagodzących. Oskarżony jest człowiekiem o dużym wyrobieniu społecznym i życiowym , osobnikeim przedsiębiorczym, o czym dowodzi sposób jego działania i organizacji wiadomego procederu, jest także osobą zdolną do pracy. Tym samym z całą pewnością będzie w stanie uiścić orzeczoną grzywnę.

Na zasadzie art. 22 § 2 pkt 2 kks i art. 30 § 5 kks Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych tj. automatów do gier wraz z przynależnościami oraz pieniędzy –w sposób szczegółowo określony w wyroku. Mając na uwadze charakter popełnionego czynu, znaczny stopień winy i wysoką społeczną szkodliwość przestępstw, Sąd uznał orzeczenie tego przepadku za zasadne. Orzeczenie przepadku jest dozwolone nawet wobec przedmiotów nie będących własnością oskarżonego; niewątpliwe jest przecież działanie podmiotu STOWARZYSZENIE (...) z rozeznaniem możliwego przeznaczenia automatów do popełnienia przestępstwa; w/w podmiot z pewnością nie zachował należytej ostrożności wymaganej w danych okolicznościach (art.31§1 i §1a kks) ,udostępniając P. M. uprzednio darowane przezeń urządzenia.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie przepisów powołanych w pkt III wyroku uwzględniając koszty postępowania przygotowawczego (90 zł), koszt doręczeń pism sądowych( 20 zł) oraz wysokość opłaty - 10% od wymierzonej grzywny.

z/ odpis wyroku z uzas. dor. obrońcy oskarżonego