Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Gluza

Protokolant: Karolina Raszowska

przy udziale prokuratora ---

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 27 kwietnia 2017 r., 06 czerwca 2017 r.

sprawy D. P. (P.)

syna A. i E. z d. K.

ur. (...) w Ś.

oskarżonego to, że:

w dniu 01 stycznia 2017 roku na drodze publicznej nr (...), pomiędzy miejscowościami B.-G., gmina K., powiat (...), kierował samochodem m-ki O. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, mając 0,37 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz nie zastosował się do orzeczonej wobec niego prawomocnej decyzji nr (...). (...).2013 Starosty (...) z dnia 20 stycznia 2014 roku, cofnięcia uprawnienia do kierowania pojazdami kat. (...),

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k. i art. 180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

orzeka:

I.  uznaje oskarżonego D. P. za winnego tego, że w dniu 01 stycznia 2017 roku na drodze publicznej nr (...), pomiędzy miejscowościami B.-G., gmina K., kierował samochodem m-ki O. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, mając 0,37 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. i za to, na podstawie tego przepisu, wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 1 (jednego) roku próby;

III.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. i art. 43 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat;

IV.  na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 5000 zł (pięciu tysięcy złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

V.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym opłaty i zalicza je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE WYROKU

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego, Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W nocy z 31.12.2016r. na 01.01.2017r. oskarżony D. P. przebywał na imprezie sylwestrowej poza swoim miejscem zamieszkania w B.. Po północy spożywał on alkohol w postaci wódki. Następnie około godziny 3.00 wyjechał w stronę swojego domu, kierując należącym do niego samochodem m-ki O. (...) o nr. rej. (...).

Dowód:

zeznania świadka P. R., k. 47,

zeznania świadka P. M., k. 28 – 29, 46 – 47,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. P., k. 26 – 27, 45 – 46.

Jadąc drogą publiczną nr (...) pomiędzy B. a G. samochód prowadzony przez oskarżonego wyminął się z oznakowanym radiowozem policyjnym m-ki K. (...), którym poruszali się funkcjonariusze KPP w Ś. P. M. i P. R..

Policjanci postanowili przeprowadzić kontrolę drogową pojazdu O. (...), wobec czego zawrócili, a następnie zbliżyli się do tego pojazdu, nie tracąc go z pola widzenia.

Dowód:

zeznania świadka P. R., k. 47,

zeznania świadka P. M., k. 28 – 29, 46 – 47.

W pewnym momencie samochód prowadzony przez oskarżonego zjechał z drogi na pobocze. Zanim radiowóz podjechał do pojazdu m-ki O., D. P. zdążył zgasić silnik i światła

Dowód:

zeznania świadka P. R., k. 47,

zeznania świadka P. M., k. 28 – 29, 46 – 47.

Oskarżony przyznał się policjantom podczas rozmowy, że wraca z imprezy sylwestrowej od kuzynki z C. (...)oraz że około północy wypił dwa kieliszki wódki. Oświadczył również, że nie posiada dokumentu prawa jazdy, który został mu zatrzymany w związku z kierowaniem w przeszłości autem pod wpływem alkoholu.

Dowód:

zeznania świadka P. R., k. 47,

zeznania świadka P. M., k. 28 – 29, 46 – 47.

D. P. został poddany badaniu przy użyciu elektronicznego urządzenia kontrolno – pomiarowego A.-Sensor IV. Badanie wykazało u oskarżonego wynik wynoszący: 0,37 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu - o godz. 03:14, i 0,35 mg/l - o godz. 03:33.

Dowód:

zeznania świadka P. R., k. 47,

zeznania świadka P. M., k. 28 – 29, 46 – 47,

protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym, k. 2.

Oskarżony D. P. ma 34 lata, jest kawalerem, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Oskarżony podejmuje prace dorywcze, uzyskuje miesięcznie około 1.500 zł.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. P., k. 26 – 27, 45 – 46,

notatka urzędowa z ustaleń dot. osoby oskarżonego, k. 32.

D. P. był karany sądownie za przestępstwa. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 23.08.2016r., sygn. akt VI K 311/16 został skazany za przestępstwo z art. 180a k.k. na karę 70 stawek dziennych grzywny, po 10 zł każda.

Dowód:

informacja z K., k. 19,

odpis wyroku, k. 52.

Decyzją z dnia 20.01.2014r. Starosta (...) cofnął D. P. uprawnienia do kierowania pojazdami kat. B na okres od dnia 28.08.2013r. do dnia 28.08.2014r.

Dowód:

odpis decyzji Starosty (...) z dnia 20.01.2014r., k. 15.

Oskarżony D. P. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Będąc słuchany w toku postępowania przygotowawczego wyjaśnił, że spożywał we W. alkohol w postaci piwa z okazji S. a następnie wracał ze znajomym mężczyzną, który kierował jego autem. Oświadczył, że podczas drogi pokłócili się, gdyż zwrócił mu uwagę, że nie potrafi jeździć samochodem. Dodał, że kierowca się zdenerwował i zatrzymał samochód na mostku prostopadle do drogi a następnie udał się pieszo do domu. D. P. wyjaśnił, że został sam w samochodzie, przesiadł się na fotel kierowcy, gdyż „głupio” było mu siedzieć na miejscu pasażera, a następnie przez około 20 minut słuchał muzyki. Wówczas to na miejsce przyjechali funkcjonariusze Policji, którym przekazał, że autem kierował jego znajomy. D. P. wyjaśnił, że nie podawał policjantom danych kolegi, ponieważ nie chciał być zatrzymany i chciał aby interwencja została szybko zakończona. Podczas rozprawy głównej oskarżony podtrzymał wersję zdarzenia opisaną w toku dochodzenia. Dodał przy tym, że pojazdem m-ki O. kierował jego brat R. P., gdyż nie spożywał alkoholu. Wyjaśnił, że po kłótni z bratem, ten zatrzymał auto i poszedł na piechotę do domu, oddalonego o około 4 km. D. P. oświadczył, że nie podał danych kierowcy podczas pierwszego przesłuchania, ponieważ chciał się wytłumaczyć w Sądzie.

Ponadto Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd Rejonowy oparł się na zeznaniach świadków P. M. oraz P. R.. Zdaniem sądu świadkowie ci w sposób zgodny z prawdą opisali okoliczności, które były ich udziałem. Analizując złożone przez nich relacje, które jawią się jako w pełni spójne i logiczne, sąd nie dopatrzył się przesłanek, które podważałyby ich wiarygodność. Zdaniem sądu świadkowie ci nie mają jakichkolwiek powodów aby w sposób nieprawdziwy opisać przebieg zdarzenia z dnia 01 stycznia 2017r.

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie sąd oparł się ponadto na zgromadzonych dowodach o charakterze materialnym wyszczególnionych w pierwszej części uzasadnienia. Sąd dał im wiarę jako w pełni wypełniającym wymogi stawiane takim dowodom oraz nie znajdując żadnych podstaw do podważenia ich wiarygodności.

Odnosząc się z kolei do wyjaśnień D. P., sąd jedynie częściowo wziął je pod uwagę, tj. w takim zakresie w jakim korespondowały one z zeznaniami wskazanych powyżej świadków. Zdaniem sądu przytoczone przez oskarżonego okoliczności kierowania pojazdem przez inną osobę, określoną następnie jako jego brat R. P., pozostają niewiarygodne. Sąd nie widzi logicznych przesłanek, dla których oskarżony – stojąc w obliczu zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 k.k., nie wskazałby policjantom rzeczywistego kierowcy pojazdu. Co więcej, D. P. przemilczał osobę, która rzekomo miała prowadzić jego samochód, także podczas pierwszego przesłuchania na Policji. Powyższe rodzi uzasadnione wątpliwości co do prawdziwości jego relacji i powoduje, że nie znajduje ona uznania sądu, niezależnie od tego, że pozostaje w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami funkcjonariuszy Policji.

W ten sam sposób sąd ocenił również zeznania złożone przez R. P., uznając iż służą one wyłącznie temu aby umożliwić bliskiemu mu oskarżonemu uniknięcie odpowiedzialności karnej za popełnione przestępstwo.

Dokonując oceny przedstawionych powyżej dowodów sąd uznał, że sprawstwo i wina oskarżonego D. P. w zakresie przypisanego mu czynu z art. 178a § 1 k.k. nie budzi wątpliwości. Oskarżony zrealizował swoim zachowaniem wszelkie znamiona ustawowe wskazanego występku – tak w zakresie strony przedmiotowej, jak i podmiotowej. Oskarżony w dniu 01 stycznia 2017r. prowadził bowiem pojazd mechaniczny – samochód osobowym m-ki O. (...) o nr. rej. (...) w ruchu lądowym – po drodze publicznej nr (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości w rozumieniu art. 115 § 16 k.k., tj. mając 0,37 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Stwierdzając, iż D. P. kierował w krytycznym czasie samochodem m-ki O., sąd miał na uwadze okoliczności podane przez przesłuchanych w sprawie funkcjonariuszy Policji P. M. i P. R.. Świadkowie ci mieli pojazd oskarżonego przez cały czas w polu widzenia. Wykluczyli kategorycznie możliwość, aby był inny kierujący pojazdem niż D. P., którzy zresztą się do tego na miejscu przyznał, oświadczając że wraz z imprezy sylwestrowej od kuzynki z C. (...)

Czyn oskarżonego był zawiniony, nie zachodziły okoliczności wyłączające winę ani bezprawność.

Przypisując oskarżonemu popełnienie przestępstwa z art. 178a § 1 k.k., sąd wyeliminował z kwalifikacji prawnej przepis art. 180a k.k. W dniu zdarzenia minął już bowiem okres na jaki zostały oskarżonemu cofnięte uprawnienia do kierowania pojazdami, co powoduje iż D. P. nie zrealizował znamion wskazanego występku. Kierowanie przez oskarżonego samochodem bez uprawnień, może rodzić wyłącznie odpowiedzialność za wykroczenie z art. 94 § 1 k.w.

Sąd wymierzając karę oskarżonemu D. P., baczył na dyrektywy wskazane w art. 53 k.k., uwzględniając stopień zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, która to kara winna osiągnąć wobec oskarżonego. Mając na uwadze powyższe okoliczności, sąd uznał, że kara 3 miesięcy pozbawienia wolności, jest karą adekwatną do popełnionego przez oskarżonego przestępstwa i karę tę mu wymierzył.

Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres 1 roku próby, uznając, iż zastosowanie środka probacyjnego spełni swe wychowawczo – prewencyjne cele i będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

W punkcie III wyroku Sąd Rejonowy na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec D. P. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat. Dokonując powyższego rozstrzygnięcia sąd miał na uwadze treść przepisu art. 42 § 2 k.k., zgodnie z którym w razie skazania sprawcy za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, popełnione w stanie nietrzeźwości, orzeka się zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju na okres nie krótszy niż 3 lata. Zdaniem sądu orzeczenie wskazane środka karnego na minimalny czas 3 lat jest wystarczające wobec osoby oskarżonego. Ustalając katalog pojazdów co do których obowiązywać będzie zakaz w stosunku do D. P. sąd miał na uwadze to, że znajdując się wstanie nietrzeźwości prowadził on pojazd mechaniczny w ruchu lądowym

W pkt VI wyroku sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Środek ten pozostawał obligatoryjny wobec wydania wyroku skazującego oskarżonego, zaś jego kwota została ustalona przez sąd w minimalnej wysokości 5.000 zł.

Mając na uwadze to, że D. P. nie ma stałej pracy i osiąga niewielkie dochody, sąd zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych.

SSR Radosław Gluza