Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia (...) roku

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Anna Zajączkowska

Protokolant – Jolanta Frąckiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu (...) roku

sprawy

P. B.

syna W. i J. z domu K.

urodzonego (...) w N.

oskarżonego o to, że:

w dniu (...) roku w miejscowości E. na drodze (...) w kierunku miejscowości N., woj. (...), pow. (...), działając wspólnie i w porozumieniu wraz z K. L. i C. P. dokonał uszkodzenia wiaty przystankowej poprzez wybicie czterech szyb hartowanych, uszkodzenie uszczelek oraz listew mocujących szyby do konstrukcji wiaty, powodując straty o łącznej wartości (...) zł na szkodę (...) Z., przy czym działając publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

oraz

K. L.

syna J. i W. z domu M.

urodzonego (...) w N.

oskarżonego o to, że:

w dniu (...) roku w miejscowości E. na drodze (...) w kierunku miejscowości N., woj. (...), pow. (...), działając wspólnie i w porozumieniu wraz z K. L. i C. P. dokonał uszkodzenia wiaty przystankowej poprzez wybicie czterech szyb hartowanych, uszkodzenie uszczelek oraz listew mocujących szyby do konstrukcji wiaty, powodując straty o łącznej wartości (...) zł na szkodę (...) Z., przy czym działając publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego, przy czym ten popełnił w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

o r z e k a

1.  uznaje oskarżonego P. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, przy czym z opisu czynu eliminuje ustalenie że oskarżony działał z oczywiście błahego powodu i za to na podstawie art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. oskarżonego skazuje i wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego P. B. do naprawienia w części na niego przypadającej szkody poprzez zapłatę na rzecz (...) Z. kwoty(...)zł ((...) złotych);

3.  uznaje oskarżonego K. L. za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, przy czym z opisu czynu eliminuje ustalenie że oskarżony działał z oczywiście błahego powodu i za to na podstawie art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oskarżonego skazuje, a na podstawie art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. wymierza mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego K. L. do naprawienia w części na niego przypadającej szkody poprzez zapłatę na rzecz (...) Z. kwoty (...) zł ((...) złotych);

5.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia obu oskarżonych od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 441/17

UZASADNIENIE

wyroku z dnia (...) r. wydanego w trybie art. 387 kpk

w części dot. oskarżonego K. L.

Na rozprawie w dniu (...) r. oskarżony K. L., wykorzystując przysługujące mu uprawnienie określone w art. 387 kpk, złożył wniosek
o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzania postępowania dowodowego
i wymierzenie mu kary 7 miesięcy pozbawienia wolności oraz orzeknięcie wobec niego obowiązku naprawienia szkody w części na niego przypadającej za to że w dniu 23 maja
2017 r. w miejscowości E. na drodze (...) w kierunku miejscowości N., woj. (...), pow. (...), działając wspólnie i w porozumieniu wraz z P. B. i C. P. dokonał uszkodzenia wiaty przystankowej poprzez wybicie czterech szyb hartowanych, uszkodzenie uszczelek oraz listew mocujących szyby do konstrukcji wiaty, powodując straty o łącznej wartości (...) zł na szkodę (...) Z., przy czym działał publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. za czyn zabroniony z art. 288 § 1 kk w zw.
z art. 57a § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Prokurator zaproponował modyfikację powyższego wniosku o orzeknięcie wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody w części do wysokości (...) złotych. Oskarżony przystał na tę propozycję.

Sąd zważył, co następuje:

Wobec wniosku oskarżonego o sporządzenie uzasadnienia wyroku, który został wydany w oparciu o treść art. 387 kpk, Sąd w trybie art. 424 § 3 kpk ograniczył sporządzenie uzasadnienia wyroku do jedynie wyjaśnienia jego podstawy prawnej oraz wskazanych w nim rozstrzygnięć.

Oskarżony K. L. z wnioskiem o wydanie wyroku w trybie
art. 387 kpk wystąpił przed zakończeniem pierwszego przesłuchania oskarżonych na rozprawie głównej. Ponadto czyn zarzucany mu aktem oskarżenia zagrożony jest karą nieprzekraczającą 15 lat pozbawienia wolności. W tych okolicznościach warunki formalne wystąpienia z wnioskiem o wydanie wyroku skazującego określone w art. 387 § 1 kpk zostały w niniejszej sprawie spełnione.

Wnioskowi oskarżonego o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego oraz wymierzenie oznaczonej kary i środka kompensacyjnego
w postaci obowiązku naprawienia szkody nie sprzeciwił się ani prokurator, ani przedstawiciel pokrzywdzonego. Prokurator uzależnił jedynie swoją zgodę od modyfikacji wniosku oskarżonego o skonkretyzowanie obowiązku naprawienia szkody poprzez jego orzeknięcie
w części do wysokości (...) złotych, na co oskarżony przystał. Również Sąd poinformował
o konieczności wyeliminowania z opisu zarzucanego oskarżonemu czynu tego, że działał
z oczywiście błahego powodu, czemu strony postępowania nie oponowały. Sąd uznał przy tym, że okoliczności zarzucanego oskarżonemu przestępstwa, który w toku postępowania przyznał się do jego popełnienia, oraz jego wina nie budzą wątpliwości, a cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości. Tym samym zaistniały także przesłanki do uwzględnienia wniosku oskarżonego ujęte w art. 387 § 2 kpk.

Reasumując, wobec zaistnienia przesłanek określonych w art. 387 § 1 i 2 kpk, Sąd uwzględnił wniosek oskarżonego K. L. o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy oraz wymierzenie mu wnioskowanej kary i środka kompensacyjnego.

Sąd polegał przy tym na dowodach zgromadzonych w toku postępowania
i ujawnionych bez odczytywania z uwagi na fakt, że ich prawdziwość oraz autentyczność nie była przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziła wątpliwości Sądu. W ich świetle oraz poczynionych na ich podstawie ustaleń Sąd doszedł do przekonania, iż wina oskarżonego K. L. w zakresie zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu została
w pełni udowodniona. Oskarżony w toku postępowania przyznał się do jego popełnienia
i w konsekwencji złożył wniosek o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy.

Uwzględniając zebrany w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należy, iż zgromadzone dowody łączą się w logiczną całość i stanowią wystarczającą podstawę do uznania, iż oskarżony K. L. popełnił czyn, który należy kwalifikować
z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, wspólnie i w porozumieniu
z P. B. i C. P..

W myśl art. 288 § 1 kk karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5 podlega ten kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Przedmiotem ochrony cytowanego przepisu są własność i posiadanie rzeczy. Czynność sprawcza przywołanego czynu zabronionego polega na zniszczeniu, uszkodzeniu lub uczynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy. Zniszczenie i uszkodzenie nie różnią się jakościowo, lecz tylko ilościowo
i polegają na powodowaniu fizycznych zmian w strukturze rzeczy. W wypadku zniszczenia rzeczy zachodzi jej całkowite unicestwienie bądź uszkodzenie idące tak daleko, że rzecz przestaje przynależeć do tego rodzaju, do jakiego należała przed czynem. Uszkodzenie zaś stanowi naruszenie substancji rzeczy bez jej unicestwiania. Na marginesie należy dodać, iż uczynienie rzeczy niezdatną do użytku sprowadza się do wywołania niemożności używania jej zgodnie z przeznaczeniem, bez fizycznego naruszania jej substancji. Czynność wykonawcza omawianego czynu może zostać skierowana zarówno przeciwko rzeczy ruchomej, jak i nieruchomej. Wskazane przestępstwo jest przestępstwem skutkowym, gdzie skutkiem jest zniszczenie, uszkodzenie lub uczynienie rzeczy niezdatną do użytku, powszechnym oraz może zostać popełnione jedynie umyślnie w obu postaciach zamiaru.

Na tle niniejszej sprawy należy ponadto wskazać na czym polega istota współsprawstwa jednego czynu zabronionego. Współsprawstwo polega bowiem na wspólnym wykonaniu czynu zabronionego przez co najmniej dwie osoby pozostające
w porozumieniu. Taka konstrukcja pozwala na przypisanie każdemu ze współsprawców tego, co popełnili inni współsprawcy, co prowadzi oczywiście do poszerzenia zakresu odpowiedzialności karnej. Podstawowymi elementami współsprawstwa są wspólne wykonanie znamion czynu zabronionego oraz zachodzące między współsprawcami porozumienie. Istotne jest, aby porozumienie istniało w czasie popełniania czynu zabronionego, zaś może ono zostać zawarte przedtem lub nawet w trakcie samego czynu. Wspólne wykonanie znamion czynu zabronionego może zaś przybrać formę wielosprawstwa albo współsprawstwa właściwego. W pierwszym wypadku każdy współsprawca wypełnia wszystkie ustawowe znamiona czynu zabronionego. W wypadku współsprawstwa właściwego poszczególni współsprawcy nie realizują wszystkich znamion czynu zabronionego. Realizacja ich następuje w wyniku popełnienia czynów o różnym charakterze przez kilka osób, które łącznie wypełniają znamiona przestępstwa. Oznacza to, że przy współsprawstwie właściwym współsprawcy dzielą się poszczególnymi rolami,
w których każda jest istotna dla osiągnięcia wspólnego celu jakim jest popełnienie czynu zabronionego.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że w dniu zdarzenia oskarżony K. L. znajdował się razem ze współoskarżonymi w niniejszym postępowaniu, tj. z P. B. i C. P. na przystanku autobusowym w E.. Cała trójka piła alkohol w postaci piwa i była agresywna. Jak wynika z relacji naocznych świadków, jeden z mężczyzn kopał nogą w szyby hartowane, wbudowane we wiatę przystankową. Po chwili dołączyli do niego dwaj pozostali sprawcy.
Wszyscy trzej razem kopali i szarpali konstrukcję wiaty. W tej sytuacji niewątpliwym jest fakt, iż między mężczyznami doszło porozumienia, zgodnie z którym wspólnie dążyli do uszkodzenia wiaty przystankowej. Ich wspólne działanie doprowadziło do wybicia czterech szyb hartowanych oraz uszkodzenia uszczelek i listew mocujących szyby do konstrukcji wiaty i wypełniło określone w art. 288 § 1 kk znamię uszkodzenia mienia w formie wielosprawstwa, gdyż każdy z nich zrealizował swoim zachowaniem jednocześnie wszystkie znamiona typizowanego przestępstwa. W tych okolicznościach, a także biorąc pod uwagę fakt, iż oskarżony K. L. jest osobą pełnoletni , z pewnym doświadczeniem życiowym, należy ocenić, iż popełnił on przypisany mu czyn umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Biorąc pod uwagę powyższe nie budzi wątpliwości, iż oskarżony K. L. wspólnie i w porozumieniu z wyżej wymienionymi osobami dopuścił się występku określonego w art. 288 § 1 kk.

Jednocześnie biorąc pod uwagę fakt, że czynu tego oskarżony dopuścił się po pierwsze umyślnie, co zostało wykazane powyżej, po drugie publicznie, bowiem w miejscu ogólnodostępnym dla nieokreślonej liczby osób, a w warunkach niniejszego stanu faktycznego całość sytuacji zaobserwowali naoczni świadkowie, po trzecie bez powodu, po czwarte z rażącym lekceważeniem porządku prawnego, gdyż jego zachowanie pozostawiło w opinii społecznej tego rodzaju wydźwięk, Sąd stwierdził, iż czyn popełniony przez oskarżonego należy oceniać jako występek o charakterze chuligańskim. Ustalenie powyższego rodziło konieczność uzupełnienia kwalifikacji prawnej czynu o art. 57a § 1 kk.

Ponadto należy zauważyć, iż oskarżony K. L. w dniu 24 maja 2014 r. wykonał w całości karę łączną 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem skazującym Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 10 sierpnia 2012 r., sygn. akt
II K 358/12, która to kara łączna objęła m. in. kary pozbawienia wolności orzeczone za umyślne przestępstwa podobne w wymiarze co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności. Dotyczy to kary jednostkowych 2 lat pozbawienia wolności za czyn z art. 280 § 1 kk, 1 roku pozbawienia wolności za czyn z art. 279 § 1 kk oraz 1 roku pozbawienia wolności za czyn
z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zb. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Poza sporem pozostaje przy tym okoliczność, że orzeczone kary zostały wymierzone za umyślne przestępstwa podobne do tego, który pozostaje przedmiotem oceny w sprawie niniejszej, wszystkie dotyczą bowiem przestępstw przeciwko mieniu. Nie budzi także wątpliwości, że czynu objętego niniejszym postępowaniem oskarżony dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności. Koniec kary przypadł bowiem w dniu 24 maja
2014 r., a czyn sądzony w niniejszej sprawie oskarżony popełnił w dniu (...) r. Wobec tego kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonemu K. L. czynu wymagała uzupełnienia o art. 64 § 1 kk.

Przystępując do wymiaru kary Sąd miał na względzie dyrektywy określone
w art. 53 kk, nakazujące brać pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu oraz okoliczności łagodzące i obciążające. Sąd miał na uwadze, iż oskarżony popełnił przypisany mu czyn umyślnie i w zamiarze bezpośrednim, pod wpływem alkoholu, bez powodu i z rażącym lekceważeniem porządku prawnego, w sposób chuligański. Oskarżony jest osobą dorosłą, zdającą sobie sprawę jakie skutki może nieść podobne zachowanie, w tym skutki prawnokarne, gdyż był już wcześniej karany za czyny podobne. Mimo tego swoim zachowaniem ponownie wystąpił przeciwko cudzej własności. Wobec tego Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu jako wysoki. Do okoliczności łagodzących Sąd zaliczył przyznanie się oskarżonego do winy, zaś jako okoliczności obciążające potraktował fakt uprzedniej karalności oraz działanie w warunkach recydywy.

Mając na uwadze powyższe Sąd uwzględnił wniosek oskarżonego i wymierzył mu karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta jest adekwatna do jego stopnia winy, uwzględnia zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu, jak i jest wypadkową okoliczności łagodzących i obciążających. Nadto wymierzona kara mieści się w granicach kary przewidzianej za przestępstwo z art. 288 § 1 kk, którego dolna granica obligatoryjnie zostaje zwiększona o połowę wobec treści powołanego w kwalifikacji prawnej czynu
art. 57a § 1 kk.

Ponadto Sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty (...) złotych.

W tym miejscu należy wskazać, iż Sąd wprawdzie nie zaliczył na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okresu zatrzymania w sprawie na zasadzie art. 63 § 1 kk, jednakże kwestię tę Sąd jest władny rozstrzygnąć w drodze uzupełnienia wyroku w trybie
art. 420 § 1 kpk po uprawomocnieniu się niniejszego wyroku.

Mając na uwadze sytuację materialną oskarżonego zgodnie z treścią art. 624 § 1 kpk Sąd uznał za zasadne przejęcie kosztów sądowych na rachunek Skarbu Państwa.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji.