Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1.06.2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w L. przyznał M. J. na podstawie art. 24 Ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2016r., poz. 887ze zm.) prawo do emerytury od 1.02.2017r., tj. od miesiąca, w którym ubezpieczony zgłosił wniosek.

W uzasadnieniu tej decyzji ZUS podał, że do obliczenia emerytury przyjęto kwotę składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przyznano emeryturę. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, które ustalono na dzień zgłoszenia wniosku o emeryturę. ZUS wskazał, że: kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wyniosła 51859,23 zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wyniosła 154908,45 zł, średnie dalsze trwanie życia wyniosło 207,10 miesięcy, wyliczona kwota emerytury wyniosła 998,40 zł. Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej w następujący sposób: ( (...),23 + (...),45) / 207,10 = 998,40zł miesięcznie. Następnie organ rentowy wskazał, że emerytura po waloryzacji od 1.03.2017r. przysługuje ubezpieczonemu w kwocie 1008,40 zł miesięcznie. Zakład podał też, że wobec osiągania przez ubezpieczonego przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej brak prawa do zbiegu emerytury z renta wypadkową. Organ rentowy wskazał, że nadal wypłacana będzie renta wypadkowa. Ponadto ZUS uchylił decyzję z dnia 24.03.2017 r. w związku z ponownym obliczeniem wartości kapitału początkowego.

/decyzja k. 30 akt ZUS/

M. J. uznał w/w decyzję za krzywdzącą i złożył od niej w dniu 30.06.2017r. odwołanie, wnosząc o uchylenie skarżonej decyzji i wyliczenie jego emerytury zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z którym podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności stanowi podstawa wymiaru renty w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do renty

/ odwołanie k. 2-3/.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

/ odpowiedź na odwołanie k. 7/

W piśmie procesowym z dnia 4.10.2017r. odwołujący odnosząc się do odpowiedzi na odwołanie wskazał, że wysokość świadczenia emerytalnego została obliczona przez ZUS w sposób nieprawidłowy, albowiem skarżący posiadał już ustalone prawo do renty inwalidzkiej z tytułu wypadku przy pracy, gdzie podstawę wymiaru renty stanowiła kwota przeciętnego miesięcznego zarobku, po potrąceniu podatku i składki na cele emerytalne osiągnięte w okresie ostatnich miesięcy. Dalej odwołujący argumentował, że renta inwalidzka z tytułu zaliczenia do II grupy inwalidów wynosić miała 100% podstawy wymiaru renty. Zaakcentował, że organ rentowy nie miał podstaw do zmiany zasad bądź ponownego ustalania renty inwalidzkiej przyznanej odwołującemu prawomocną decyzją z dnia 27 maja 1980 roku. Wnioskodawca wywodził, że na bazie niekorzystnych zmian ZUS dokonał obniżenia wymiaru jego renty przyjmując zarówno niewłaściwą podstawę jej obliczenia, jak również na podstawie błędnego przepisu prawnego dokonał niekorzystnych obliczeń.

/ pismo procesowe wnioskodawcy k. 16-22/.

Na rozprawie w dniu 21.11.2017r. – bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku w niniejszej sprawie – pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie i wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji o wyliczenie emerytury odwołującego przy przyjęciu podstawy wymiaru renty. Ponadto pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o zasądzenie od ZUS na rzecz odwołującego kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych.

Natomiast pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania powołując się na przepis art. 24 w zw. z art. 26 cytowanej Ustawy emerytalnej.

/ protokół rozprawy k. 31 – 31 verte/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:

Wnioskodawca M. J. urodził się w dniu (...) / wniosek k. 1 akt ZUS/

Decyzją z dnia 27.05.1980r. przyznano wnioskodawcy prawo do renty inwalidzkiej z tytułu wypadku przy pracy (obecnie renta z tytułu niezdolności do (...) spowodowanej wypadkiem przy pracy) od dnia 3.12.1979 r. na podstawie wówczas obowiązujących przepisów Ustawy z dnia 12.06.1975r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. nr 20, poz 105). /niesporne, decyzja k. 186/187/.

Decyzją z dnia 10.02.1992r. ZUS z urzędu obliczył wnioskodawcy od dnia 1.11.1991r. tj. od daty nabycia uprawnień rentę inwalidzką drugiej grupy inwalidów w związku z wypadkiem przy pracy w kwocie 1596500 zł miesięcznie. W decyzji tej organ rentowy podał, że wskaźnik indywidualnego wymiaru świadczenia stanowiący stosunek kwoty świadczenia do podstawy wymiaru wynosi 89,76% i z zastosowaniem tego wskaźnika będzie obliczone świadczenie przy jego waloryzacji / decyzja k. 67 akt ZUS/.

Decyzją z dnia 15.03.1992r. ustalono wskaźnik wysokości podstawy wymiaru renty na 114,89% / decyzja k. 68-69 akt ZUS/.

Decyzją z dnia 3.03.2010r. ZUS dokonał waloryzacji renty wnioskodawcy od dnia 1.03.2010r. i wskazał, że wysokość zwaloryzowanej renty ustalono przez pomnożenie kwoty świadczenia ustalonego na dzień 28.02.2010r. tj. 823,16 zł przez wskaźnik waloryzacji 104,62% R. po waloryzacji wynosiła od 1.03.2010r. 861,19 zł. Rentę podwyższono do 80% zwaloryzowanej podstawy wymiaru ustalonej na kwotę 1664,54 zł (80% x 2080,67 zł). Zakład podał, że podstawa wymiaru renty po podwyższeniu wskaźnikiem waloryzacji 104,62% od 1.03.2010r. wyniosła 2080,67 zł tj. 1988,79 zł x 104,62% / decyzja k. 202/203 akt ZUS/.

Decyzją z dnia 3.03.2011r. ZUS dokonał waloryzacji renty wnioskodawcy od dnia 1.03.2011r. i wskazał, że wysokość zwaloryzowanej renty ustalono przez dodanie do kwoty świadczenia ustalonego na dzień 28.02.2011r. tj. 895,76 zł kwoty 71 zł R. po waloryzacji wynosiła od 1.03.2012r. 994,53 zł. Rentę podwyższono do 80% zwaloryzowanej podstawy wymiaru ustalonej na kwotę 1848,10 zł (80% x 2310,23 zł). / decyzja k. 180/181 aktach ZUS/.

Wnioskodawca złożył od tej decyzji odwołanie, które zostało prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 3.07.2012R. w sprawie VIII U 2182/12 oddalone /odwołanie k. 283/284- 286/287 akt ZUS, protokół rozprawy z dnia 3.07.2012r. k. 287/288 – 299/290 akt ZUS, wyrok k. 291/292 akt ZUS/.

Decyzją z dnia 5.03.2012r. ZUS dokonał waloryzacji renty wnioskodawcy od dnia 1.03.2012r. i wskazał, że wysokość zwaloryzowanej renty ustalono przez pomnożenie kwoty świadczenia ustalonego na dzień 28.02.2012r. tj. 923,53 zł przez wskaźnik waloryzacji 103,10% R. po waloryzacji wynosiła od 1.03.2011r. 923,53 zł. Rentę podwyższono do 80% zwaloryzowanej podstawy wymiaru ustalonej na kwotę 1716,14 zł (80% x 2145,17 zł). Zakład podał, że podstawa wymiaru renty po podwyższeniu wskaźnikiem waloryzacji 103,10% od 1.03.2011r. wynosi 2145,17 zł tj. 2080,67 zł x 103,10% / decyzja w aktach ZUS/.

Decyzją z dnia 18.09.2012r. ZUS na podstawie art. 114 Ustawy emerytalnej po rozpoznaniu wniosku odwołującego z dnia 3.07.2012r. odmówił M. J. prawa do ponownego ustalenia wysokości renty /decyzja k. 301/302 akt ZUS/.

Decyzją z dnia 19.09.2012r. ZUS na podstawie przepisów: art. 2 ust. 1-2 ustawy z dnia 4.09.2008r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (D.U z 2008 r. Nr 192, poz. 1180) art. 15 i 111 Ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009r. Nr 153 poz. 1227 ze zm.) – wykonując prawomocny wyrok z dnia 3.07.2012r. odmówił wnioskodawcy prawa do przeliczenia podstawy wymiaru renty. W uzasadnieniu organ rentowy podał, że zgodnie z art. 2 ust. 1-2 wyżej wymienionych przepisów na wniosek osoby, której do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty przyjęto podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenie emerytalne lub rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego z uwzględnieniem okresu pozostawania w stosunku pracy, za który nie można ustalić podstawy wymiaru składek, przyjmuje się kwotę minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w tym okresie. Do obliczenia świadczenia wnioskodawcy przyjęto podstawę wymiaru składek z okresu od grudnia 1977 r. do grudnia 1978 r. udokumentowany wymaganymi dokumentami. Organ rentowy stwierdził, że brak jest możliwości przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, ponieważ okres ubezpieczenia wnioskodawcy wynosi 7 lat i 9 miesięcy. Do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto podstawę wymiaru składki z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej oraz kwoty minimalnego wynagrodzenia za okres pozostawania w stosunku pracy 19.04.1974-30.09.1977. Zakład wyjaśnił, że powyższe wskaźniki wyliczane z 10 kolejnych lat kalendarzowych w 20-leciu przed złożeniem wniosku są niższe od dotychczasowego wynoszącego 114,89% i nie mają wpływu na podwyższenie podstawy wymiaru świadczenia, a tym samym na korzystniejszy wymiar renty wnioskodawcy /decyzja k. 303/304/.

Decyzją z dnia 3.03.2016r. ZUS dokonał waloryzacji renty wnioskodawcy od dnia 1.03.2016r. i wskazał, że wysokość zwaloryzowanej renty ustalono przez pomnożenie kwoty świadczenia ustalonego na dzień 28.02.2016r. tj. 1086,86 zł przez wskaźnik waloryzacji 100,24% R. po waloryzacji wynosiła od 1.03.2016r. 1089,47 zł miesięcznie. Rentę podwyższono do 80% zwaloryzowanej podstawy wymiaru ustalonej do kwoty 2024,62 zł (80% x 2530,77 zł). / decyzja k. 336 akt ZUS/.

W dniu 27.02.2017 r. wnioskodawca M. J., urodzony w dniu (...), złożył wniosek o ustalenie prawa do emerytury. / wniosek k. 1 akt ZUS/

Decyzją z dnia 22.03.2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. ustalił kapitał początkowy M. J. na dzień 1.01.1999r. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1 402,68 zł, do obliczenia której przyjął wskaźnik wysokości podstawy wymiaru 114,89%. Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalono w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 114,89% przez kwotę 1220,89 zł, tj. kwotę bazową określoną w Ustawie emerytalnej (114,89% x 1 220,89 zł = 1 402,68 zł). Organ rentowy przyjął okresy składkowe łącznie w wymiarze 5 lat, 3 miesięcy i 28 dni, tj. 63 miesiące. ZUS przyjął, że dla wnioskodawcy współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do 31.12.1998r. wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wynosi 36,88%. Organ rentowy wyjaśnił, że współczynnik ten służy do obliczenia części 24% kwoty bazowej. Następnie ZUS podał, że wysokość 24% kwoty bazowej wynosi 293,01 zł. Do obliczenia współczynnika organ rentowy przyjął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie: 5 lat, 3 miesiące, 28 dni. Obliczając przedmiotowy współczynnik proporcjonalny ZUS wskazał że przyjął 48 lat – jako wiek wnioskodawcy w dniu 31.12.1998r. po zaokrągleniu w górę do pełnych lat, 18 lat – wiek wnioskodawcy zgodnie z art. 174 ust. 8 Ustawy emerytalnej, 65 lat – jako wiek emerytalny wnioskodawcy, 1918 jako łączną liczbę okresów składkowych i nieskładkowych do 31.12.1998r. określoną w dniach, 9000 jako wymagany staż 25 lat określony w dniach. Następnie ZUS wyjaśnił, że średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat wynosi 209 miesięcy zgodnie z komunikatem Prezesa GUS z dnia 25 marca 1999r. w sprawie tablicy średniego dalszego trwania życia kobiet i mężczyzn (M.P. Nr 12, poz.173). Obliczenie kapitału początkowego na dzień 1.01.1999r. w kwocie 42606,74 zł zostało dokonane przez ZUS w następujący sposób:

293,01 zł x 36,88% (współczynnik proporcjonalny) = 108,06 zł,

(63 miesiące składkowe x 1,3%):12x1402,68 zł(podstawa wymiaru) =95,30 zł,

razem obie w/w kwoty dały 203,86 zł,

203,86 zł x 209 miesięcy (średnie dalsze trwanie życia) = 42606,74 zł.

/decyzja k. 12 akt ZUS/

Decyzją z dnia 24.03.2017r. ZUS po rozpoznaniu wniosku M. J. z dnia 27.02.2017r. przyznał wnioskodawcy emeryturę od 1.02.2017r. tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Organ rentowy podał, że do obliczenia emerytury przyjęto kwotę składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przyznano emeryturę. ZUS wskazał, że emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, które ustalono na dzień zgłoszenia wniosku o emeryturę. Organ rentowy podał, że kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 51857,77 zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 146902,58 zł, średnie dalsze trwanie życia 207,10 miesięcy, a wyliczona kwota emerytury wynosi 959,73 zł. ZUS wskazał, że emerytura została obliczona w następujący sposób: (51857,77 zł + 146902,58 zł)/ 207,10 miesięcy = 959,73 zł. Następnie organ rentowy wyjaśnił, że emerytura przyznana wnioskodawcy od 1.02.2017 r. w kwocie 959,73 zł jest niższa od najniższej emerytury, jednocześnie dodając, że emerytury nie podwyższa się, gdyż ubezpieczony nie udowodnił łącznie okresów składkowych i nieskładkowych w wymiarze 20 lat. ZUS wskazał też, że wobec osiągania przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej brak prawa do zbiegu emerytury z rentą wypadkową. Organ rentowy podał, że nadal wypłacana będzie na rzecz wnioskodawcy renta wypadkowa, jako świadczenie korzystniejsze / decyzja k. 14 akt ZUS/.

Następnie decyzją z dnia 3.04.2017r. ZUS ponownie ustalił kapitał początkowy wnioskodawcy na dzień 1.01.1999r. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1402,68 zł, ustaloną w decyzji z dnia 22.03.2017r. o ustaleniu kapitału początkowego. Organ rentowy przyjął okresy składkowe łącznie w wymiarze 5 lat, 6 miesięcy i 12 dni, tj. 66 miesiące. ZUS przyjął, że dla wnioskodawcy współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do 31.12.1998r. wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wynosi 39,14%. Organ rentowy wyjaśnił, że współczynnik ten służy do obliczenia części 24% kwoty bazowej. Następnie ZUS podał, że wysokość 24% kwoty bazowej wynosi 293,01 zł. Do obliczenia współczynnika organ rentowy przyjął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie: 6 lat po zaokrągleniu w górę i wiek wnioskodawcy 48 lat ustalony na dzień 31.12.1998r. po zaokrągleniu w górę do pełnych lat. Następnie ZUS wyjaśnił, że średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat wynosi 209 miesięcy zgodnie z komunikatem Prezesa GUS z dnia 25 marca 1999r. w sprawie tablicy średniego dalszego trwania życia kobiet i mężczyzn (M.P. Nr 12, poz.173). Obliczenie kapitału początkowego na dzień 1.01.1999r. w kwocie 44928,73 zł zostało dokonane przez ZUS w następujący sposób:

293,01 zł x 39,14% (współczynnik proporcjonalny) = 114,68 zł,

(66 miesięcy składkowych x 1,3%):12x1402,68 zł(podstawa wymiaru) =100,29 zł,

razem obie w/w kwoty dały 214,97 zł,

214,97 zł x 209 miesięcy (średnie dalsze trwanie życia) = 44928,73 zł .

/decyzja k. 26 akt ZUS/

We wniosku z dnia 2.05.2017r. odwołujący zwrócił się do organu rentowego o ponowne obliczenie emerytury przez ZUS wnosząc o przyjęcie do obliczenia emerytury podstawy wymiaru renty inwalidzkiej wnioskodawcy przy uwzględnieniu rewaloryzacji oraz wszystkich kolejnych waloryzacji przypadających w okresie następującym po ustaleniu prawa do renty z tytułu wypadku przy pracy, argumentując, że zastosowanie zasad ogólnych przy wyliczeniu jego emerytury powoduje drastyczne zaniżenie jego wysokości świadczenia.

/ wniosek k. 27 akt ZUS/

W odpowiedzi na to pismo ZUS poinformował odwołującego pismem z dnia 22.05.2017r., że zasady ustalania prawa do świadczeń i ich wysokość regulują przepisy Ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Organ rentowy wyjaśnił, że emerytura w powszechnym wieku emerytalnym dla osób urodzonych po dniu 31.12.1948r. przewidziana jest w art. 24 ustawy emerytalnej i przysługuje niezależnie od długości przebytego okresu składkowego i nieskładkowego. Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, do którego przysługuje wypłata emerytury. Podstawa obliczenia emerytury podlega pomniejszemu o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, które ustalono na dzień osiągnięcia wieku emerytalnego. W przypadku, gdy emeryt podlegał ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu po dniu, od którego przyznano emeryturę według nowych zasad wysokość świadczenia ustala się ponownie na wniosek zgłoszony nie wcześniej niż po zakończeniu roku kalendarzowego lub w każdym czasie po ustaniu ubezpieczeń emerytalnego i rentowych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaznaczył, że udzielił przedmiotowych wyjaśnień na podstawie aktualnie obowiązującego stanu prawnego.

/ pismo ZUS z 22.05.2017r. k. 29 akt ZUS/

Zaskarżoną decyzją z dnia 1.06.2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od 1.02.2017r., tj. od miesiąca, w którym M. J. zgłosił wniosek. ZUS podał, że do obliczenia emerytury przyjęto kwotę składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przyznano emeryturę. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, które ustalono na dzień zgłoszenia wniosku o emeryturę. ZUS wskazał, że: kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wyniosła 51859,23 zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wyniosła 154908,45 zł, średnie dalsze trwanie życia wyniosło 207,10 miesięcy, wyliczona kwota emerytury wyniosła 998,40 zł. Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej w następujący sposób: ( (...),23 + (...),45) / 207,10 = 998,40zł miesięcznie. Następnie organ rentowy wskazał, że emerytura po waloryzacji od 1.03.2017r. przysługuje ubezpieczonemu w kwocie 1008,40 zł miesięcznie. Zakład podał też, że wobec osiągania przez ubezpieczonego przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej brak prawa do zbiegu emerytury z renta wypadkową. Organ rentowy wskazał, że nadal wypłacana będzie renta wypadkowa jako korzystniejsza. Ponadto ZUS uchylił decyzję z dnia 24.03.2017 r. w związku z ponownym obliczeniem wartości kapitału początkowego.

/decyzja k. 30 akt ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd w całości ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody w postaci dokumentów znajdujących się w załączonych aktach rentowo- emerytalnych, których wartości dowodowej nie kwestionowała żadna ze stron, a i Sąd nie znalazł powodów by czynić to z urzędu. Dodać należy, że w istocie stan faktyczny nie był sporny między stronami, a spór między nimi ma charakter wyłącznie prawny, o czym więcej w dalszej części uzasadnienia.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie podlega oddaleniu.

W swoim odwołaniu od zaskarżonej decyzji M. J. domagał się obliczenia należnej mu emerytury w sposób wskazany w art.21 ust.1 pkt 1 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2015r., poz.748 ze zm. – dalej jako Ustawa emerytalna), zgodnie z którym podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności stanowi podstawa wymiaru renty w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do renty.

Jednakże wnioskodawca urodził się w dniu (...), a zatem mają do niego zastosowanie przepisy Działu II Pt. (...) Rozdziału 1 zatytułowanego „Emerytura dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r.”.

Zgodnie zaś z art. 24 ust. 1 i la Ustawy emerytalnej ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia (...). przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego określonego w ust. 1b, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184. Przy czym wnioskodawca nie spełniał warunków uzyskania emerytury z art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184 Ustawy emerytalnej i o taką emeryturę nigdy nie występował.

Z kolei zgodnie art. 25 ust. 1 w/w Ustawy podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1 b oraz art. 185.

Stosownie do treści ust. 1 a art. 25 w/w ustawy przy ustalaniu podstawy obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, dla osoby, która miała ustalone prawo do emerytury częściowej, nie uwzględnia się kwot zwiększeń składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego określonego w art. 173-175, uzyskanych w wyniku waloryzacji kwartalnej, o której mowa w art. 25a, przeprowadzonej w celu obliczenia emerytury częściowej.

Zgodnie zaś z ust. 1 b. art. 25 w/w Ustawy jeżeli ubezpieczony pobrał emeryturę częściową lub emeryturę na podstawie przepisów art. 46, 50, 50a, 50e, 184 lub art. 88 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2017 r. poz. 1189), podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ustaloną zgodnie z ust. 1, pomniejsza się o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 w/w Ustawy emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183.

Zgodnie z ust. 2 art. 26 cyt. Ustawy wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach.

W przepisie ust. 3 art. 26 tej Ustawy postanowiono zaś, że średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach.

Zgodnie z treścią ust. 4 art. 26 tej Ustawy Prezes Głównego Urzędu Statystycznego ogłasza w formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” corocznie w terminie do dnia 31 marca tablice trwania życia, z uwzględnieniem ust. 3, dla wieku ubezpieczonych określonego w myśl ust. 2.

W ust. 5 art. 26 w/w Ustawy postanowiono, że tablice, o których mowa w ust. 4 są podstawą przyznawania emerytur na wnioski zgłoszone od dnia 1 kwietnia do dnia 31 marca następnego roku kalendarzowego, z uwzględnieniem ust. 6.

W niniejszej sprawie nie jest zatem możliwe ustalenie wysokości emerytury wnioskodawcy na podstawie art. 53 w zw. z art. 21 w/w Ustawy emerytalnej, gdyż powołane wyżej przepisy mają zastosowanie do osób urodzonych przed dniem 1.01.1949r.

Skoro wnioskodawca urodził się natomiast w dniu 1.01.1951r., przeto wysokość jego emerytury może być ustalona jedynie w oparciu o przepis art. 26 Ustawy emerytalnej.

Wskazać zatem należy, że z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że prawo do emerytury odwołującego się mogło być przyznane i wyliczone tylko na podstawie przepisów rozdziału 1 działu II powołanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Stąd po osiągnięciu przez ubezpieczonego wieku emerytalnego zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy emerytalnej, podstawę do obliczenia przysługującej mu emerytury, stosowanie do art. 25 ust. 1 tej ustawy, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na jego koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175, ewentualnie też kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy. Sama emerytura zaś, stosownie do art. 26 ustawy, stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183.

Nie ma zatem racji odwołujący się, że emerytura może być dla niego wyliczona według starych zasad, albowiem sprzeciwia się temu systematyka ustawy emerytalnej, z której wynika, że dla osób urodzonych po dniu 31.12.1948r. – czyli tak, jak odwołujący się- ustawodawca przewidział wyłącznie sposób obliczenia emerytury jaki został właśnie uregulowany w Rozdziale 1 Dziale II Ustawy emerytalnej, tj. w oparciu o powołane przepisy art. 24 ust. 1, art. 25 ust. 1 i art. 26 tej Ustawy. O powyższym świadczy nie tylko rozróżnienie obliczenia emerytury dla osób urodzonych po dniu 31.12.1948r. i przed 01.01.1949r. w dwóch działach, ale też to, że wyraźnie tego dotyczy w art. 24a ust. 1 Ustawy emerytalnej, który stanowi, że emeryturę, o której mowa w art. 24 (czyli taką, jaką przyznano odwołującemu się), przyznaje się z urzędu zamiast renty z tytułu niezdolności do pracy osobie, która osiągnęła wiek uprawniający do tej emerytury oraz podlegała ubezpieczeniu społecznemu albo ubezpieczeniom emerytalnym i rentowym. Wyklucza to zatem przyznanie odwołującemu się emerytury na starych zasadach, gdyż zawsze uzależniona jest ona od kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego oraz zwaloryzowanych składek na ubezpieczenie emerytalne ewidencjonowanych od dnia 1.01.1999r. na jego koncie, a suma tych kwot dzielona jest przez średnie dalsze trwanie życia (por. również wyrok SA w Łodzi z dnia 13.12.2012r., III AUa 684/12, Legalis nr 683899). Sąd zważył też, że gdyby ustawodawca chciał, aby wszystkim osobom, które pobierają rentę z tytułu niezdolności do pracy, przyznawać emeryturę na starych zasadach, czyli obliczać ją tak jak rentę odwołującego się na podstawie art. 53 w zw. z art. 15 i art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy emerytalnej, to nie zamieszczałby powołanego przepisu art. 24 a ust. 1 w ustawie emerytalnej. Skoro zaś ustawodawca zamieścił art. 24 a ust. 1 w Ustawie emerytalnej to tym samym rozstrzygnął, że na starych zasadach, czyli na podstawie art. 53 w zw. z art. 15 i art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej można przyznać emeryturę jedynie rencistom urodzonym przed dniem 1.01.1949r. i jednocześnie uregulował warunki otrzymania tej emerytury w Dziale II Rozdziale 2, a ustalenie jej wysokości w Rozdziale 4 Ustawy emerytalnej.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd Okręgowy uznał, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu i odwołanie M. J. na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił jako bezzasadne.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy.

A.P.