Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2017 r. w Olsztynie na rozprawie

sprawy z powództwa B. B. (1)

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 27 kwietnia 2017 r., sygn. akt I C 1214/14,

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób, że nadaje mu brzmienie:

„I. zasądza od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. na rzecz powoda B. B. (1) kwotę 8.518,10 zł (osiem tysięcy pięćset osiemnaście złotych dziesięć groszy) z ustawowymi odsetkami za okres od dnia 12 lutego 2014 r. do dnia zapłaty”;

II.  oddala apelację w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Mirosław Wieczorkiewicz Agnieszka Żegarska Jacek Barczewski

Sygn. akt IX Ca 863/17

UZASADNIENIE

Powód B. B. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki z o.o. z siedzibą w O. kwoty 10.179,30 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 12 lutego 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że powód zakupił od pozwanego płyty kamienne z przeznaczeniem do użytku wewnętrznego (posadzka w kuchni i przedpokoju). Przed dokonaniem zakupu, powód poinformował pracownika pozwanego, że w jego domu zainstalowano ogrzewanie podłogowe, a ten - po otrzymaniu tej informacji - polecił konkretny rodzaj płyt. Po krótkim okresie eksploatacji, na płytach powstały rysy i pęknięcia. Powód zgłosił pozwanemu zaistniałą sytuację, a ten po przeprowadzeniu oględzin wskazał, że przyczyną pęknięć jest niewłaściwy montaż i ogrzewanie podłogowe. Powód złożył oświadczenie o odstąpieniu od umowy (4.456,80 zł), a także domaga się odszkodowania za szkodę którą poniósł, przez nabycie wadliwego towaru (5.721,53 zł). Ponadto zaznaczono, że pozwany nie ustosunkował się do zgłoszonej reklamacji w ustawowym terminie.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że ustosunkował się w ustawowym terminie do roszczenia powoda, ponieważ jego pracownicy podczas oględzin wyraźnie wskazali, że pęknięcia nie stanowią wady zakupionego towaru. W ocenie strony pozwanej, pęknięcia są wynikiem nieprawidłowego położenia płyt na posadzce w domu powoda.

Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2017 r., Sąd Rejonowy w Olsztynie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8.518,10 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 12 lutego 2014 r. do dnia zapłaty (pkt. I), a w pozostałym zakresie oddalił powództwo (pkt. II). Ponadto Sąd Rejonowy rozstrzygnął, że koszty procesu (w tym nieuiszczone koszty sądowe) pozwany pokryje w 83,68%, a powód w 16,32% - pozostawiając szczegółowe ich rozliczenie referendarzowi sądowemu (pkt. III).

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 12 października 2012 r. powód kupił u pozwanego płyty kamienne posadzkowe z przeznaczeniem do ułożenia w kuchni i przedpokoju. Koszt zakupu płyt kamiennych „queen beige" wynosił 4.456,80 zł. Przed dokonaniem zakupu powód poinformował pracownika pozwanego, że płyty zostaną ułożone na posadzce z ogrzewaniem podłogowym. Po kilku miesiącach od zakupu powód ułożył płyty na posadzce. Po krótkim okresie eksploatacji na płytach zaczęły powstawać rysy i pęknięcia, które wraz z upływem czasu powiększały się. Powód zgłosił zaistniałą sytuację ustnie u pozwanego, a następnie wysłał do pozwanego reklamację na piśmie. Pracownicy pozwanego przyjechali do powoda w celu przeprowadzenia oględzin płyt kamiennych, co do których reklamację zgłaszał powód. Powód pismem z 21 stycznia 2014 r. wystąpił do pozwanego z wezwaniem do zapłaty. W odpowiedzi z 12 lutego 2014 r. na wezwanie do zapłaty pozwany wskazał, że rysy nie są wadą, lecz naturalną i widoczną cechą płyt, a przyczyny powiększania się rys należy upatrywać w niewłaściwym położeniu płyt oraz występowaniu u powoda ogrzewania podłogowego.

Ponadto Sąd I instancji ustalił, że w momencie zakupu płytek nie były na nich widoczne żadne rysy ani spękania. Powód złożył w dniu 31 mara 2014 r. oświadczenie o odstąpieniu od umowy sprzedaży płyt kamiennych. Płyty kamienne posadzkowe ułożone w domu powoda w aneksie kuchennym oraz korytarzu posiadają pęknięcia wzdłuż przewarstwień. Oprócz pęknięć w płytach w wielu miejscach powstały punktowe wykruszenia - ubytki. Płyty kamienne na etapie produkcji posiadały pęknięcia i ubytki, które zostały uzupełnione i sklejone. Płyty kamienne posiadają wady istotne, powodujące niezgodność jakości towaru z umową sprzedaży zawartą przez strony. Łączny koszt brutto robót związanych z ułożeniem płyt na posadzce w domu powoda wynosi 4.061,30 zł (w tym kwota 946,32 zł jako koszt pozostałych materiałów z wyłączeniem kosztu płyt oraz kwota 3.114,98 zł jako koszt robocizny). Płytki kamienne posiadają szwy i spękania, które powstały w czasie diagenezy i są zatem naturalnego pochodzenia, istniały także w momencie zakupu. Powiększanie się spękań jest wynikiem wpływu ogrzewania podłogowego oraz wnikania brudu w spękania. Płytki położone w domu powoda nie powinny być stosowane na ogrzewaniu podłogowym. Sprzedawca nie ograniczył pisemnie możliwości stosowania materiału w instrukcji użytkowania, a tym samym powstanie zmian w płytkach należy uznać za wady istotne. Pęknięcia wpływają na właściwości użytkowe wyrobu - w miejscu pęknięcia jest inna wytrzymałość na zginanie elementu, inna wytrzymałość na ściskanie, nasiąkliwość i porowatość.

Sąd Rejonowy wskazał, że biegły z zakresu kamieniarstwa M. F. wskazał, iż płytki położone w domu powoda nie powinny być stosowane w ogrzewaniu podłogowym, a sprzedawca nie ograniczył pisemnie możliwości stosowania materiału w instrukcji użytkowania. W tych okolicznościach uznano, że pęknięcia płytek stanowią istotne wady rzeczy sprzedanej. Dalej wskazano, że powód skutecznie odstąpił od umowy sprzedaży zawartej ze stroną pozwaną. Mając powyższe na uwadze, na rzecz powoda zasądzono kwotę 8.518,10 zł. Na przedmiotową sumę składa się kwota 4.456,50 zł stanowiąca koszt zakupu płytek oraz kwota 4.061,30 zł stanowiąca koszt robót związanych z ułożeniem płyt w domu powoda (ustalona na podstawie opinii biegłego z zakresu budownictwa K. P.). O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zd. 1 kpc.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniósł pozwany, zaskarżając rozstrzygnięcie Sądu I instancji w części, tj. co do pkt. I i III.

Pozwany zarzucił zaskarżonemu rozstrzygnięciu:

1.  naruszenie art. 227 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 - 3 k.p.c. i w zw. z 286 k.p.c. poprzez pominięcie przez Sąd I instancji dowodu z opinii biegłego z zakresu posadzkarstwa, pomimo że dotychczas przeprowadzone opinie biegłych były niepełne, wewnętrznie sprzeczne oraz sprzeczne z zasadami logiki i wiedzy,

2.  błędne przyjęcie, że wada towaru konsumpcyjnego była istotna, pomimo że:

a)  płyty kamienne nadal pełnią swoją funkcję, a ich wygląd i estetyka pozostają na bardzo wysokim poziomie,

b)  stwierdzenie, że towar został nieprawidłowo wprowadzony do obrotu nastąpiło już po upływie 2 lat od wydania towaru kupującemu.

Mając powyższe na uwadze, pozwany wniósł o:

1.  zmianę wyroku w zaskarżonej części i oddalenie powództwa w całości,

2.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych,

3.  rozpoznanie przez Sąd II instancji (w trybie art. 380 k.p.c.) postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 25 kwietnia 2017 r. o pominięciu dowodu z opinii biegłego z zakresu posadzkarstwa i przeprowadzenie tego dowodu przez Sąd Okręgowy w Olsztynie na podstawie art. 382 k.p.c.

W odpowiedzi powód wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na częściowe uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych i obszernych ustaleń faktycznych w sprawie, które Sąd Okręgowy akceptuje i przyjmuje za własne. Na podstawie tych ustaleń wyprowadzono słuszny wniosek, że płytki podłogowe zakupione przez powoda od strony pozwanej są niezgodne z umową sprzedaży konsumenckiej.

Ponadto wbrew twierdzeniom strony pozwanej, w sprawie nie zaszła potrzeba dopuszczenia dowodu z opinii biegłego z zakresu posadzkarstwa. W ocenie Sądu Odwoławczego, okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sporu stron, zostały dokładnie wyjaśnione w opiniach biegłego z zakresu kamieniarstwa oraz biegłego z zakresu budownictwa.

Jednakże przeprowadzona kontrola instancyjna, doprowadziła do korekty zaskarżonego orzeczenia w zakresie rozstrzygnięcia o odsetkach. Sąd I instancji pominął bowiem, że od 1 stycznia 2016 r. do kodeksu cywilnego wprowadzono rozróżnienie odsetek ustawowych i odsetek ustawowych za opóźnienie. Przedmiotowa zmiana jest istotna z tego powodu, że wysokość ww. odsetek została ukształtowana przez ustawodawcę w odmienny sposób.

Zgodnie z przepisem art. 359 § 1 k.c. (w brzmieniu po nowelizacji), odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. Natomiast § 2 tego przepisu wskazuje, że jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 3,5 punktów procentowych.

Z kolei stosownie do regulacji zawartej w przepisie art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W § 2 powyższego przepisu wskazano, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych.

Na moment zamknięcia rozprawy przed Sądem I instancji (art. 316 § 1 k.p.c.), stopa referencyjna NBP wynosiła 1,5%. Zatem wysokość odsetek ustawowych wynosiła 5% (1,5% + 3,5 pkt. procentowego), a wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie wynosiła 7% (1,5% + 5,5 pkt. procentowego).

W pozwie wniesiono o zasądzenie od powoda kwoty 10.179,30 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 12 lutego 2014 r. do dnia zapłaty. Tymczasem Sąd Rejonowy - uwzględnił częściowo roszczenie pozwu i zasądził na rzecz powoda kwotę 8.518,10 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 12 lutego 2014 r. do dnia zapłaty.

Z akt sprawy nie wynika, aby powód - reprezentowany w toku procesu przez profesjonalnego pełnomocnika - w jakikolwiek sposób zmodyfikował żądanie odsetkowe.

Powyższe oznacza, że Sąd Rejonowy naruszył przepis art. 321 § 1 k.p.c. (oraz przepisy prawa materialnego dotyczące odsetek) i orzekł ponad żądanie zgłoszone przez powoda. W pozwie wyraźnie bowiem wskazano, że powód domaga się zasądzenia odsetek ustawowych (o aktualnej wysokości 5%), a nie odsetek ustawowych za opóźnienie (o aktualnej wysokości 7%).

Sąd Okręgowy naprawił powyższe uchybienie w ten sposób, że zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8.518,10 zł z ustawowymi odsetkami (zamiast ustawowymi odsetkami za opóźnienie) za okres od dnia 12 lutego 2014 r. do dnia zapłaty.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało skorygowane tylko w tym zakresie, a apelacja strony pozwanej w dalszej części nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przechodząc co merytorycznej oceny apelacji wskazać należy, że Sąd I instancji prawidłowo oddalił wniosek strony pozwanej o powołanie biegłego z zakresu posadzkarstwa.

W ocenie strony skarżącej, przeprowadzone w sprawie opinie biegłych były niepełne, wewnętrznie sprzeczne oraz niezgodne z zasadami logiki i wiedzy (zarzut naruszenia art. 227 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 - 3 k.p.c. i w zw. z art. 286 k.p.c.).

W szczególności wskazano, że biegły z zakresu kamieniarstwa M. F. nie wskazał, dlaczego płytki sprzedane powodowi, nie powinny być stosowane przy ogrzewaniu podłogowym. Zdaniem strony pozwanej, biegły w żaden sposób nie wyjaśnił przedmiotowej konkluzji. Skarżący zwrócił również uwagę na to, że biegły wskazał na szereg wad wykonawczych skutkujących powstaniem pęknięć. W jego opinii wskazano bowiem, że pęknięcia elementów na wewnętrznych narożnikach oraz odspojenie się płytek jest efektem braku wykonania elastycznego połączenia w miejscu kończącym korytarz z kuchnią oraz brakiem pozostawienia luzu montażowego wypełnionego elastycznym środkiem (np. poliuretantem) w okolicach stopni.

Powyższe stwierdzenie, zostało zawarte w zasadniczej opinii biegłego z zakresu kamieniarstwa M. F. (k. 203). Należy jednak zwrócić uwagę, że strona pozwana pomija - niekorzystne dla swojego stanowiska procesowego - najistotniejsze dla rozstrzygnięcia sprawy wnioski płynące z przedmiotowej opinii. Biegły M. F. stwierdził bowiem, że naturalne spękania (istniejące w momencie zakupu płytek) powiększały się wskutek działania ogrzewania podłogowego. W opinii wskazano, że w spękania dostawał się kurz, który po nasiąknięciu wilgocią dodatkowo pęczniał i rozpychał się w szczelinach. Ponadto biegły jednoznacznie stwierdził, że płytki sprzedane powodowi nie powinny być stosowane przy zainstalowanym ogrzewaniu podłogowym (k. 203).

Warto zwrócić przy tym uwagę, że zastrzeżenia do opinii zasadniczej biegłego M. F. podniesione w apelacji, pozostają całkowicie zbieżne z twierdzeniami pozwanego podniesionymi w piśmie procesowym z dnia 24 listopada 2016 r. (k. 222 - 224).

W powyższym piśmie - powołując się na przytoczony w apelacji fragment opinii zasadniczej - wskazano, że zmiany powstałe w płytkach są skutkiem wadliwego położenia na posadzce w domu powoda.

Argumentacja zawarta w przedmiotowym piśmie procesowym, stanowiła z kolei podstawę sporządzenia przez biegłego z zakresu kamieniarstwa opinii uzupełniającej.

Odnosząc się do zarzutów pozwanego biegły M. F. wskazał, że szerokość spoiny nie wpłynęła na pękanie płytek. W opinii uzupełniającej wyjaśniono, że gdyby szerokość spoiny miała decydujące znaczenia dla wywołania zniszczenia, to uszkodzeniu uległaby fuga oraz kamień w okolicy spoin. Odspojenie i pęknięcie w okolicy stopnia - spowodowane brakiem elastycznego odcięcia - posiada jedynie charakter lokalny i brak wypełniania spoin elastycznymi środkami nie wpłynął na resztę posadzki (k. 229).

Ponadto należy zaznaczyć, że biegły M. F. nie negował istnienia naturalnych pęknięć płytek w momencie zawarcia umowy sprzedaży z 12 października 2012 r. Biegły porównał wygląd płytek wystawionych w salonie sprzedaży pozwanego z niewbudowaną próbką płytki przekazaną powodowi. Na podstawie przeprowadzonego porównania stwierdził, że na powierzchni obydwu próbek istnieje siatka żyłek, które powstały w wyniku procesu określonego przez biegłego wczesną diagenezą. W miejscach przedmiotowych żyłek materiał płytek jest nieco osłabiony. Jednakże przedmiotowego zjawiska - w ocenie biegłego - nie należy traktować jako wady, gdyż jest to naturalna cecha zakupionego przez powoda materiału. Biegły wskazał jednak, że naturalne spękania (sieć żyłek) w trakcie użytkowania uległy powiększeniu, właśnie na skutek działania ogrzewania podłogowego.

Istota sprawy sprowadza się zatem do stwierdzenia, że płytki podłogowe sprzedane powodowi, nie nadawały się do położenia na posadzce w domu z zainstalowanym ogrzewaniem podłogowym.

Podstawę prawną roszczenia powoda, stanowią przepisy obowiązującej w dacie zawarcia umowy sprzedaży (12 października 2012 r.), ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz zmianie Kodeksu cywilnego z dnia 27 lipca 2002 r. (Dz.U. Nr 141, poz. 1176).

Zgodnie art. 4 ust. 1 tego aktu prawnego, sprzedawca odpowiada wobec kupującego, jeżeli towar konsumpcyjny w chwili jego wydania jest niezgodny z umową, w przypadku stwierdzenia niezgodności przed upływem szczęściu miesięcy od wydania towaru domniemywa się, że istniała ona w chwili wydania.

Zgodnie ust. 2 powyższego przepisu, w przypadku indywidualnego uzgadniania właściwości towaru konsumpcyjnego domniemywa się, że jest on zgodny z umową, jeżeli odpowiada podanemu przez sprzedawcę opisowi lub ma cechy okazanej kupującemu próbki albo wzoru, a także gdy nadaje się do celu określonego przez kupującego przy zawarciu umowy, chyba że sprzedawca zgłosił zastrzeżenia co do takiego przeznaczenia towaru.

Tymczasem z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że powód poinformował pracownika pozwanego o tym, że zamierza wyłożyć zakupione płytki w domu z zainstalowanym ogrzewaniem podłogowym.

Powyższy wniosek płynie nie tylko z zeznań powoda B. B. (1) (k. 79) oraz jego żony A. B. (k. 76 - 77), ale przede wszystkim z zeznań E. K. (k. 79 - 80). Właściciel pozwanego przedsiębiorstwa przyznał bowiem, że powód przed zawarciem umowy sprzedaży, powód poinformował go o zainstalowanym ogrzewaniu podłogowym w swoim domu (k. 79).

Oznacza to, że w niniejszej sprawie strona pozwana podnosi odpowiedzialność wobec powoda, ponieważ towar sprzedany B. B. (1) nie nadawał się do celu (położenie płytek w domu z zainstalowanym ogrzewaniem podłogowym) określonym przez kupującego przed zawarciem umowy (art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego).

Z zeznań E. K. wynika, że sprzedawca był przekonany o tym, że płytki nadają się do położenia w budynku z zainstalowanym ogrzewaniem podłogowym (k. 79).

Należy jednak wyjaśnić, że odpowiedzialność sprzedawcy za wadę jest odpowiedzialnością obiektywną. Sprzedawca ponosi tę odpowiedzialność bez względu na to czy wiedział o niej, ale zataił ją przed sprzedawcą, czy o niej nie wiedział. W warunkach sprzedaży konsumenckiej sprzedawca jako profesjonalista tym bardziej odpowiada względem nabywcy jako osoby fizycznej, a interesy nabywcy są bardziej chronione aniżeli w innych umowach sprzedaży, poprzez zwiększenie uprawnień nabywcy po stwierdzeniu, że towar w zakresie istotnym nie jest zgodny z umową (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 29 czerwca 2017 r., I ACa 910/16, Lex nr 2333187).

Dalej wyjaśnić należy, że bezzasadne są twierdzenia apelacji wskazujące na to, że wada towaru konsumpcyjnego nie jest istotna, gdyż płyty kamienne nadal pełnią swoją funkcję, a ich wygląd i walory estetyczne na chwilę obecną pozostają na bardzo wysokim poziomie.

Zgodnie z art. 8 ust. 4 omawianego aktu prawnego, jeżeli kupujący - z przyczyn określonych w ust. 1 (nieopłacalność lub niemożliwość naprawy), nie może żądać naprawy ani wymiany albo jeżeli sprzedawca nie zdoła uczynić zadość takiemu żądaniu w odpowiednim czasie lub gdy naprawa albo wymiana narażałaby kupującego na znaczne niedogodności, ma on prawo domagać się stosownego obniżenia ceny albo odstąpić od umowy; od umowy nie może odstąpić, gdy niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jest nieistotna.

W orzecznictwie sądów powszechnych wskazano, że pojęcie „wady istotne”, wskazane w art. 8 ust. 4 ustawy o sprzedaży konsumenckiej, jako podstawa do odstąpienia od umowy, jest pojęciem ocennym. Ustawodawca w żadnej normie powołanej ustawy, nie zawarł nawet przybliżony kryteriów klasyfikacji niezgodności na „istotne” lub „nieistotne”. Na pewno zaś nie uzależnił „istotności” niezgodności od stwierdzenia, że towar nie nadaje się do użytku, do jakiego jest przeznaczony (tak Sąd Okręgowy w Koszalinie w wyroku z dnia 21 marca 2012 r., VII Ca 200/10, Lex nr 1713917).

Biegły z zakresu kamiennictwa wskazał, że podczas użytkowania płytek w powstałe szczeliny dostaje się woda i brud, co wpływa na negatywny odbiór estetyczny posadzki (k. 229).

Sąd Okręgowy w całości podziela przedstawiony wniosek biegłego M. F.. Niewątpliwie jednym z walorów płytek jest ich wygląd zewnętrzny, który w zdecydowanej części wpływa na decyzję dotyczącą zakupu tego rodzaju towaru. Pękanie płytek podczas użytkowania - które doprowadziło do powiększenia naturalnej sieci żyłek na ich powierzchni - spowodowało osadzanie się brudu w szczelinach i negatywne wrażenia estetyczne. Gdyby bowiem płytki naddawałby się do położenia na posadzce z ogrzewaniem podłogowym, nie doszłoby do pęknięć i osadzania się brudu w powstałych zarysowaniach.

Na końcu wskazać należy, że strona pozwana - ze względu na treść przepisu art. 10 ust. 1 - nie może ponosić odpowiedzialności, za stwierdzone przez biegłego z zakresu kamiennictwa, nieprawidłowe wprowadzenie płytek do obrotu.

Zgodnie bowiem z powyższą regulacją, sprzedawca odpowiada za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jedynie w przypadku jej stwierdzenia przed upływem dwóch lat od wydania tego towaru kupującemu.

W ust. 3 omawianej regulacji wskazano co prawda, że zawiadomienie sprzedawcy o niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową przerywa bieg przedawnienia.

Jednakże okoliczność nieprawidłowego wprowadzenia płytek do obrotu, nie była podnoszona przez powoda w korespondencji przedsądowej, pozwie jak i w toku postępowania przed Sądem I instancji.

Zatem skoro do stwierdzenia nieprawidłowego wprowadzenia płytek do obrotu, doszło dopiero w opinii biegłego M. F. (grudzień 2016 r.), to niewątpliwie w sprawie upłynął termin przewidziany w art. 10 ust. 1 ustawy o sprzedaży konsumenckiej (płytki wydano powodowi 12 października 2012 r.).

Niemniej jednak samodzielną podstawę odpowiedzialności pozwanego stanowi to, że towar sprzedany powodowi nie nadawał się do celu (położenie płytek w domu z zainstalowanym ogrzewaniem podłogowym) określonym przez kupującego przed zawarciem umowy (art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego).

Z przedstawionych wyżej względów, apelacja strony pozwanej nie mogła odnieść innego skutku, niż zmiana zaskarżonego orzeczenia jedynie w zakresie rozstrzygnięcia o odsetkach.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 386 § 1 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego, orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt. 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. - w brzmieniu obowiązującym po nowelizacji.

Mirosław Wieczorkiewicz Agnieszka Żegarska Jacek Barczewski