Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tczewie I Wydział Cywilny

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Dorota Słowik

Protokolant Dagmara Wróbel

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2016 r. w Tczewie

na rozprawie

sprawy z powództwa Ł. O.

przeciwko J. O.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

1. pozbawia w całości wykonalności tytuł wykonawczy tj. ugodę zawartą przed Sądem Rejonowym w Tczewie dnia 27 września 2005 r. w sprawie sygn. akt III RC 283/05, zaopatrzoną w klauzulę wykonalności nadaną postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 12 października 2005 r.,

2. odstępuję od obciążania pozwanego J. O. kosztami procesu.

Sygn. akt I C 2320/14

UZASADNIENIE

Powód Ł. O. wniósł pozew przeciwko małoletniemu J. O. o pozbawienie wykonalności ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w Tczewie dnia 27 września 2005 r. w sprawie sygn. akt III RC 283/05, zaopatrzonej w klauzulę wykonalności dnia 12 października 2005 r. i wydanego do rąk przedstawicielki ustawowej małoletniego – M. K. oraz zasadzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że dnia 15 października 2014 r. Komornik zawiadomił powoda o wszczęciu egzekucji i zajęciu wynagrodzenie powoda w sprawie sygn. akt Kmp 31/14. W ocenie powoda roszczenie, co do którego przedstawicielka ustawowa małoletniego wszczęła egzekucję wygasło, albowiem pozwany łożył na utrzymanie małoletniego pozwanego. W okresie od 2007 r. do 2010 r. przedstawicielka ustawowa małoletniego pozwanego pobrała z konta powoda środku pieniężne w kwocie 24.706,01 zł., w tym w wykonaniu zobowiązania alimentacyjnego względem syna powoda J. O.. Powód w tym czasie przebywał za granicą i nie mógł osobiście przekazywać przedstawicielce ustawowej środków pieniężnych. Pobrane z konta powoda środki jego zdaniem w całości wyczerpują dochodzone w postępowaniu egzekucyjnym Kmp 31/14 roszczenie.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany nie zaprzeczył, że przedstawiciela ustawowa pozwanego posiadała pełnomocnictwo do wypłat i wpłat na konto powoda, dokonywała także transakcji, które wynikają z przedłożonych przez powoda potwierdzeniach wypłat. Pozwany nie zgodził się jednak ze stanowiskiem powoda, że wypłacane kwoty były przeznaczone na spłatę zobowiązań alimentacyjnych. Środki te przedstawicielka ustawowa przeznaczała na spłatę posiadanych przez powoda zobowiązań w tym z tytułu kart kredytowych.

Postanowieniem z dnia 31 października 2014 r. Sąd Rejonowy w Tczewie udzielił zabezpieczenia żądaniu powoda w ten sposób, że do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w niniejszej sprawie zawiesił postępowanie egzekucyjne w sprawie o sygn. akt Kmp 31/14, prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Tczewie J. S..

Postanowieniem z dnia 6 września 2016 r. Sąd oddalił wniosek powoda o ustanowienie kuratora dla małoletniego pozwanego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 27 września 2005 r. M. K., jako przedstawicielka małoletniego J. O. oraz Ł. O. zawarli w sprawie sygn. akt III RC 283/05 ugodę, w której Ł. O. zobowiązał się łożyć tytułem alimentów na rzecz małoletniego powoda J. O. kwotę 150 zł. miesięcznie płatną do rąk przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda M. K., poczynając od 1 października 2005 r. do dnia 15 każdego miesiąca z góry wraz z odsetkami ustawowymi w razie zwłoki w razie zwłoki w płatności którejkolwiek raty. Postanowieniem z dnia 27 września 2005 r. Sąd Rejonowy w Tczewie umorzył postępowanie w sprawie wobec zawarcia ugody oraz orzekł o kosztach procesu.

Postanowieniem z dnia 12 października 2016 r. powyższej ugodzie nadano klauzulę wykonalności.

(dowód: protokół rozprawy z dnia 27 września 2005 r. - k. 7-9 akt III RC 283/05; postanowienie z dnia 27 września 2005 r. – k. 9 akt III RC 283/05;wypis z protokołu zaopatrzony w klauzulę wykonalności – k. 2 akt Kmp 31/14).

W (...) urodził się małoletni pozwany J. O.. W okresie od 2001 r. do 2014 r. Ł. O. zamieszkiwał z M. K., wspólnie prowadzili gospodarstwo domowe. Dzieci Ł. O. i M. K. były w tym czasie zadbane, miały zapewniony byt, niczego im nie brakowało. Zarówno Ł. O., jaki i M. K. czynili starania, co do utrzymania dzieci. Potrzeby małoletniego J. O. w okresie od 2007 do 2010 r. były zaspokajane.

W okresie od czerwca 2007 r. do maja 2008 r. Ł. O. pracował poza granicami kraju – we Francji, w tym czasie był posiadaczem konta walutowego, na które wpływało jego wynagrodzenie. Następnie pieniądze były przelewane na konto powoda w Polsce. M. K. pracowała od 2008 r. przez okres 2,5 roku w zakładzie wodociągów i (...) w T..

W okresie od 2 lipca 2007 r. do dnia 9 grudnia 2010 r. posiadał w Banku (...) Spółce akcyjnej z siedzibą w W. rachunek oszczędnościowo – rozliczeniowy osobisty. W okresie od 2 lipca 2007 r. do dnia 17 stycznia 2010 r. posiadał w Banku (...) Spółce akcyjnej z siedzibą w W. rachunek oszczędnościowo – rozliczeniowy walutowy. Do obu kont w okresie od 9 lipca 2007 r. do ich zamknięcia przypisane było pełnomocnictwo dla M. K..

Ł. O. posiadał karty płatnicze - dwie debetowe - jedną z datą ważności do 2009 r., drugą do 2010 r. oraz trzy kredytowe ważne do kwietnia 2010 r., do października 2010 r. oraz lipca 2011 r.

Z konta osobistego powoda Ł. O. M. K. wypłaciła następujące kwoty:

- 09.11.2007 r. – 1600 zł.,

-13.11.2007 r. – 1030 zł.,

- 20.12.2007 r. – 220 zł.,

- 17.01.2008 r. – 2300 zł.,

- 19.11.2008 r. – 2000 zł.,

- 19.11.2008r. – 2235,01 zł.,

- 17.12. 2008 r. -1000 zł.,

- 22.12.2008 r. – 770 zł.,

- 16.02.2009 r. – 1266 zł.,

- 20.04.2009 r. – 42 zł,

- 01.06.2009 r. – 1930 zł.,

- 01.02.2010 r. – 1499 zł.,

- 18.03.2010 r. – 1500 zł.,

- 29.04.2010 r. – 130 zł.,

- 04.05.2010 r. – 1390 zł.,

- 28.05.2010 r. – 1300 zł,

- 28.07.2010 r. – 1554 zł.,

- 27.08.2010 r. – 1590 zł.,

- 28.09.2010 r. – 1630 zł.,

- 02.11.2010 r. – 1020 zł.,

Łącznie kwotę 24.706,01 zł.

Dnia 19 listopada 2008 r. z konta osobistego Ł. O. została przekazana na konto M. K. kwota 2000 zł.

(dowód: zeznania świadka M. P. – k. 125v- 126; zeznania świadka P. D. – k. 125v- 126; zeznania świadka L. O. – k. 114v – 00:24:08 – 00:37:32; zeznania M. K. – k. 174v – 176 – 00:46:16 – 00:17:48; zeznania złożone w charakterze strony Ł. O. – k . 173v – 174v – 00:15:26 – 00:44:55; zaświadczenie Banku z 22 października 2014 r. – k. 41 akt; pismo Banku z dnia 5 sierpnia 2016 r. – k. 156 akt; zestawienie transakcji – k. 157 – 167 akt).

23 maja 2014 r. Sąd Rejonowy w Tczewie wydał postanowienie w sprawie z powództwa małoletnich J. i D. O. (1) przeciwko M. K. sygn. akt III RC 197/14, którym w trybie zarządzenia tymczasowego udzieił zabezpieczenia powództwa o roszczenie alimentacyjne w ten sposób, że zobowiązał M. K. do łożenia na rzecz małoletniego powoda D. O. (2) kwoty 300 zł. miesięcznie oraz na małoletniego powoda J. O. kwoty 350 zł. tj. łącznie 650 zł. miesięcznie płatną do rąk przedstawiciela ustawowego małoletnich powodów Ł. O. do dnia 10 – tego każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od 15 kwietnia 2014 r. do czasu prawomocnego zakończenia postępowania. W pozostałym zakresie Sąd wniosek o zabezpieczenie oddalił, nadto nadał klauzulę wykonalności punktowi pierwszemu postanowienia.

(dowód: postanowienie z dnia 23 maja 2014 r. - k. 12 akt III RC 197/14).

W dniu 29 września 2014 r. przedstawicielka ustawowa małoletniego J. M. K. złożyła wniosek o prowadzenie egzekucji na podstawie tytułu egzekucyjnego – ugody z dnia 27 września 2005 r., zaopatrzonej w klauzulę wykonalności, żądając wyegzekwowania zaległych alimentów za okres od 27 maja 2005 r. do 30 marca 2014 r.

Pismem z dnia 29 września 2014 r. Ł. O. został zawiadomiony o wszczęciu egzekucji. W dniu 13 października 2014 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Tczewie dokonał zajęcia wynagrodzenia za pracę oraz wierzytelności zasiłku chorobowego powoda Ł. O..

(dowód: wniosek egzekucyjny - k. 1 akt Kmp 31/14; zawiadomienie o wszczęciu egzekucji – k. 3 akt Kmp 31/14; zajęcie wynagrodzenia za pracę – k. 8 akt Kmp 31/14 ).

Sąd zważył co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy, w tym nadesłanych z Banku - wyciągów i wystawionych zaświadczeń, których prawdziwości ani autentyczności nie zakwestionowała żadna ze stron i jako takie Sąd uznał je za miarodajne. Sąd oparł się także na dokumentach zgromadzonych w aktach spraw: III RC 283/05; III RC 197/14; III Kmp 31/14. Jednocześnie Sąd uznał, iż dokumenty zgormadzone w aktach Kmp 20/14, II K 79/15, Ds. 1249/14 nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Sprawa egzekucyjna dotyczy, co prawda osób występujących w przedmiotowej sprawie, dotyczy jednak innego tytułu wykonawczego, zaś co do sprawy karnej, wskazać należy, iż dotyczy ona sytuacji mającej miejsce jednorazowo w 2012 r., powód został zaś uniewinniony, co do zarzutu wielokrotnego znęcania się na przedstawicielką ustawową małoletniego, orzeczenie w tym zakresie jest prawomocne. Jednocześnie należy wskazać, iż przedstawicielka ustawowa wskazywała, iż jej związek z powodem był trudny, czemu powód nie zaprzeczał, nie mniej jednak potwierdziła fakt prowadzenia wspólnego gospodarstwa domowego oraz czynienia przez oboje z małżonków starań o wychowanie i utrzymanie małoletniego pozwanego.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadków L. O., M. P., P. D. bowiem były one spójne, logiczne, znajdowały potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, korelowały ze sobą. Zważyć należy, iż nie wszyscy świadkowie mieli wiedzę, co do panujących między powodem a przedstawicielką ustawową małoletniego pozwanego M. K. stosunków majątkowych, a mianowicie tego, czy M. K. posiadała stosowne pełnomocnictwa do dysponowania kontem powoda, czy faktycznie z konta korzystała. Jednakże wszyscy świadkowie potwierdzili, iż powód Ł. O. i M. K. prowadzili wspólne gospodarstwo domowe, razem czynili starania w wychowaniu i utrzymaniu małoletniego pozwanego. Powód utrzymywał rodzinę, potrzeby małoletniego pozwanego w tym czasie były w całości zaspokojone.

Sąd nie znalazł podstaw do odmowy wiary zeznaniom świadka L. O., mając na uwadze, iż Sąd powinien dokonać oceny wiarygodności przeprowadzonych dowodów zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów. Na ocenę wiarygodności zeznań świadków może mieć jedynie wpływ fakt popełnienia przestępstwa z art. 233 k.k. – składania fałszywych zeznań. W ocenie Sądu okoliczność popełnienia innego przestępstwa nie może jednoznacznie dyskwalifikować wiarygodności tych zeznań. Sąd dokonał oceny zeznań świadka, opierając się na zestawieniu tych zeznań z pozostałymi dowodami naświetlającymi okoliczności sprawy w sposób odmienny (zeznań przedstawicielki ustawowej M. K. oraz świadka E. K.) oraz dokonał wyboru zasługujących na wiarę dowodów, kierując się zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Stąd też przyznał przymiot wiarygodności zeznaniom świadka L. O.. Wskazać należy, iż jego zeznania w znaczącej części znajdowały potwierdzenie w zeznań przedstawicielki ustawowej oraz świadka E. K.. Obie potwierdziły fakt prowadzenia wspólnie gospodarstwa domowego przez M. K. i Ł. O. oraz udzielanej przez świadka pomocy rodzinie. Rozbieżności dotyczyły jedynie tego w jakich okresach czasu powód podejmował zatrudnienie. Niemniej jednak zostało wykazane, iż od 2007 – 2008 powód pracował za granicą, a następnie w Zakładzie (...) w T., co potwierdzili świadkowie, co wynika z wykazu transakcji, a nadto co potwierdzała też sama M. K..

Sąd nie dał jednocześnie w całości wiary zeznaniom świadka E. K., co do tego, że powód nigdy nie interesował się dziećmi, nie łożył na ich wychowanie, (k. 146 - 147 akt). Po pierwsze wskazać należy, iż okoliczności na które wskazała świadek, dotyczące posiadania przez powoda pracy jedynie sezonowo dotyczyły innego niż wskazany w pozwie okresu czasu – okresu bezpośrednio po narodzinach J. O.. Zeznania te pozostają także w sprzeczności z zeznaniami pozostałych świadków, którzy wskazywali, iż powód i M. K. wspólnie czynili starania w utrzymaniu J. O.. Z zeznań świadków, jak i samej przedstawicieli ustawowej małoletniego pozwanego wynika nadto, iż do roku 2008 r. nie posiadała ona stałej pracy, a zatem należy przyjąć, iż to głównie powód przyczyniał się do zaspokojenia potrzeb rodziny, choć rodzina korzystała też z pomocy członków rodziny, w szczególności pomocy ojca powoda. Nie znajdują także potwierdzenia w nadesłanych z Banku dokumentach, zeznania świadka, wskazujące na to, że powód nie przekazywał przedstawicielce ustawowej małoletniego pozwanego żadnych pieniędzy na jego utrzymanie. M. K. posiadała bowiem pełnomocnictwo do konta i jak wynika z przesłanych wykazów transakcji z pełnomocnictwa tego korzystała, wypłacając z konta określone kwoty.

Sąd uznał za wiarygodne w przeważającej części zeznania powoda złożone w charakterze strony, bowiem znajdowały one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności dokumentach dotyczących posiadanych przez powoda rachunków oraz zeznaniach świadków. Sąd nie dał jedynie wiary twierdzeniem powoda, co od tego, że w czasie jego nieobecności w kraju to przedstawicielka ustawowa małoletniego powoda korzystała z karty bankomatowej należącej do powoda. Powyższe nie znalazło potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym. Z wykazu transakcji na koncie powoda wynika, iż wypłaty takie miały miejsce, ale nie wynika kto konkretnie ich dokonywał.

Jednocześnie Sąd uznał za wiarygodne w przeważającej części zeznania przedstawicielki ustawowej małoletniego, poza wskazaniem, iż wypłacane przez nią kwoty były w całości przekazywane na spłatę zadłużenia powoda, w szczególności spłaty kart. Powyższe twierdzenia przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda nie znajdują potwierdzenia w zestawianiu transakcji na rachunku powoda. Kwoty spłat należności wynikających z kart debetowych i kredytowych powoda nie odpowiadają kwotom wypłacanym przez M. K., nie ma także żadnej zbieżności, co do dat czynionych wypłat i spłat dotyczących kart. Nadto z wykazu transakcji nie wynika, aby M. K. dokonywała jakichkolwiek wpłat na konto powoda.

Sąd oddalił wniosek powoda o ustanowienie dla małoletniego kuratora. W myśl przepisu art. 98 § 1 kro rodzice są przedstawicielami ustawowymi dziecka pozostającego pod ich władzą rodzicielską. Jeżeli dziecko pozostaje pod władzą rodzicielską obojga rodziców, każde z nich może działać samodzielnie jako przedstawiciel ustawowy dziecka. Jednakże żadne z rodziców nie może reprezentować dziecka:

1) przy czynnościach prawnych między dziećmi pozostającymi pod ich władzą rodzicielską;

2) przy czynnościach prawnych między dzieckiem a jednym z rodziców lub jego małżonkiem, chyba że czynność prawna polega na bezpłatnym przysporzeniu na rzecz dziecka albo że dotyczy należnych dziecku od drugiego z rodziców środków utrzymania i wychowania (§ 2).

W ocenie Sądu wobec treści art. 98 § 2 pkt. 2 kro nie było podstaw do ustanowienia dla małoletniego kuratora celem właściwego reprezentowania jego interesu, bowiem sprawa dotyczyła pośrednio należnych dziecku środków utrzymania i wychowania. Nie sposób też przyjąć za powodem, aby przedstawicielka ustawowa działała na szkodę małoletniego, czy jej interesy stały w sprzeczności z interesami małoletniego. Nie można bowiem w żaden sposób zarzucić przedstawicielce ustawowej, że dążyła np. do uszczuplenia majątku małoletniego.

Przechodząc do oceny merytorycznej powództwa, wskazać należy, że roszczenie powoda zdaniem Sądu w całości zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 840 § 1 pkt. 2 k.p.c. dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane, gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może oprzeć powództwo także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, a także na zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zgłoszenie tego zarzutu w sprawie było z mocy ustawy niedopuszczalne. Przepis artykułu 840 § 1 pkt 2 k.p.c. stwarza podstawę do zwalczania tytułu wykonawczego w przypadku, gdy już po powstaniu tytułu egzekucyjnego zaszły zdarzenia prowadzące do wygaśnięcia zobowiązania lub zdarzenia, wskutek których zobowiązanie nie może być egzekwowane. Na podstawie regulacji materialnoprawnych w literaturze rozróżnia się zdarzenia zależne od woli stron (np. spełnienie świadczenia, potrącenie) oraz niezależne od woli stron (m.in. przedawnienie roszczenia, niemożność świadczenia wskutek okoliczności, za które dłużnik nie odpowiada - por. np. uchwała SN z dnia 14 października 1993 r., III CZP 141/93, OSNC 1994, nr 5, poz. 102; uchwała SN z dnia 30 lipca 1974 r., III CZP 44/74, OSNC 1975, nr 5, poz. 78). Omawiany przepis w odniesieniu do orzeczeń sądowych wprowadza prekluzję co do zdarzeń zaszłych przed zamknięciem rozprawy, a zatem zanim jeszcze takie orzeczenie formalnie zostało wydane. Przykładowo jeżeli pozwany w toku postępowania rozpoznawczego nie podniósł zarzutu przedawnienia (które już wówczas nastąpiło), to na okoliczność tę nie może się powoływać w uzasadnieniu powództwa opozycyjnego. Z powyższego wynika, iż zarzut wykonania zobowiązania może dotyczyć jedynie okresu po powstaniu tego tytułu.

Stosownie do treści art. 452 k.c. jeżeli świadczenie zostało spełnione do rąk osoby nie uprawnionej do jego przyjęcia, a przyjęcie świadczenia nie zostało potwierdzone przez wierzyciela, dłużnik jest zwolniony w takim zakresie, w jakim wierzyciel ze świadczenia skorzystał. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy świadczenie zostało spełnione do rąk wierzyciela, który był niezdolny do jego przyjęcia. Dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne (art. 451 § 1 k.c.).

W ocenie Sądu, cytowane przepisy znajdują zastosowanie wówczas, gdy dłużnik zachował się zgodnie z treścią zobowiązania i spełnił świadczenie, które na nim ciążyło. W niniejszej sprawie, co wynika z treści tytułu wykonawczego, powód Ł. O. został obciążony konkretnym rodzajem świadczenia. Świadczenie powoda miało wiązać się z zapłatą określonej sumy pieniężnej - 150 zł na rzecz pozwanego, do rąk jego przedstawiciela ustawowego.

Świadczenie pieniężne jest jednym z wielu rodzajów świadczeń i polega na przekazaniu z majątku dłużnika do majątku wierzyciela określonej ilości jednostek pieniężnych (sumy pieniężnej). Spełnienie świadczenia pieniężnego przy użyciu znaków pieniężnych (zapłata gotówkowa) następuje przez przeniesienie własności odpowiedniej ilości odpowiedniego rodzaju banknotów i monet. Obojętne jest przy tym, jakimi konkretnie znakami pieniężnymi zapłata jest dokonywana, byleby były to ważne środki płatnicze.

W zobowiązaniu opiewającym na świadczenie pieniężne jego spełnienie niekoniecznie wymaga udziału znaków pieniężnych. Z pieniądzem zrównany jest tzw. pieniądz bankowy oraz pieniądz elektroniczny. Za ich pomocą mogą być wykonywane zobowiązania pieniężne (zapłata w formie bezgotówkowej).

Wybór sposobu płatności należy w zasadzie do dłużnika. Jeżeli przedmiotem zobowiązania od chwili jego powstania jest suma pieniężna, spełnienie świadczenia następuje przez zapłatę sumy nominalnej, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej ( (...) § 1 k.c.).

W przedmiotowej sprawie powód podniósł, iż wskutek spełnienia przez niego zobowiązania z tytułu należności alimentacyjnych zobowiązanie to wygasło. Powód wywodził, iż spełnił świadczenie na rzecz pozwanego w okresie od 2007 do 2010 r. bowiem w tym okresie przedstawicielka ustawowa małoletniego, korzystając z pełnomocnictwa do konta powoda, wypłaciła z tego konta łącznie kwotę 24.706,01 zł. Powód wskazywał zatem, że spełnienie przez niego świadczenia nastąpiło po jego powstaniu – ugoda będąca podstawą egzekucji została zawarta między stronami w 2005 r. Istotą przedmiotowej sprawy było zatem ustalenie przez Sąd, czy powód wywiązał się ze zobowiązania alimentacyjnego na rzecz pozwanego J. O..

Nie ulega wątpliwości, iż przedstawicielka ustawowa małoletniego pozwanego z racji posiadanego pełnomocnictwa do konta powoda, miała pełen dostęp do środków na nich zgromadzonych. W toku postępowania zostało także ustalone, że M. K. dokonała w okresie od 2007 -2010 r. wypłat na ogólną kwotę 24.706,01 zł., nadto w dniu 19 listopada 2008 r. został na jej konto dokonany przelew kwoty 2000 zł. Przedstawicielka ustawowa nie zaprzeczała powyższym okolicznościom. Z ugody zawartej przez strony w 2005 r. wynika, że określona kwota tytułem świadczenia alimentacyjnego winna być płacona do rąk przedstawicielki ustawowej małoletniego pozwanego. Rolą Sądu było więc w dalszej kolejności ustalenie, czy pobrane z konta kwoty zostały przeznaczone na zaspokojenie podstawowych potrzeb małoletniego, a co za tym idzie, że zobowiązanie alimentacyjne zostało przez powoda wykonane.

W ocenie Sądu powód zdołał wykazać w toku postępowania dowodowego, iż spełnił świadczenie alimentacyjne na rzecz małoletniego pozwanego. Z wniosku złożonego przez M. K. o wszczęcie egzekucji w sprawie Kmp 31/14 wskazała ona, iż złożyła wniosek celem wyegzekwowania zaległych alimentów za okres od maja 2005 r. do marca 2014 r. Okres ten obejmował łącznie 107 miesięcy, kwota należnych alimentów wynosiła 150 zł., co daje kwotę 16.050 zł. Tymczasem z dokumentów nadesłanych przez bank wynika, iż przedstawicielka ustawowa wypłaciła z konta powoda łącznie kwotę 24,706,01 zł. oraz przelano na jej konto kwotę 2000 zł., a więc kwotę znaczenie przekraczającą należne za dochodzony okres alimenty.

Zdaniem Sądu nie ulegało także wątpliwości, iż kwoty te zostały przeznaczone między innymi na zaspokajanie potrzeb życiowych pozwanego. Powyższe wynikało nie tylko z zeznań świadków, którzy zgodnie wskazali, iż M. K. oraz powód wspólnie prowadzili gospodarstwo domowe, a nadto, że dzieci miały zabezpieczony byt, że były w pełni zabezpieczone potrzeby bytowe małoletniego. Przedstawicielka ustawowa małoletniego pozwanego, będąc słuchana w charakterze strony przyznała, że środki przeznaczyła „na utrzymanie gospodarstwa domowego” (k. 175v - 00:15:55 – 01:15:58), dzieci dużo chorowały, nadto musiała płacić rachunki. Potwierdziła więc, że pieniądze wypłacane z konta przeznaczone były na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych rodziny, a także codzienne potrzeby rodziny, należy zatem przyjąć, iż także na zaspokojenie tych potrzeb małoletniego J. O.. Wskutek przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd doszedł do przekonania, iż nie zasługuje na uwzględnienie twierdzenie przedstawicielki ustawowej małoletniego, co do tego, że wypłacone kwoty w całości przeznaczyła jedynie na spłatę kart kredytowych powoda i zaciągniętych przez niego zobowiązań. Powyższe nie zostało w żaden sposób wykazane, na tę okoliczność M. K. nie przedstawiła żadnych dowodów, poza własnymi twierdzeniami. Okoliczności te nie znalazły potwierdzenia w zeznaniach świadków, ani też przedłożonych do sprawy dokumentach. W nadesłanych zestawieniach transakcji nie ma informacji co do tego, aby osobą wpłacająca jakiekolwiek kwoty na konto powoda była M. K., nie widnieją także żadne informacje na temat tego, aby M. K. dokonała spłat należności wynikających z kart kredytowych. Nadto wskazać należy, iż w zestawieniach transakcji wskazano kwoty i terminy dokonywanych spłat dotyczących kart kredytowych. Zdaniem Sądu dokonywanych spłat nie da się w żaden sposób powiązać, ani czasowo, ani kwotowo z wypłatami dokonywanymi przez przedstawicielkę ustawową pozwanego.

Nie zostało w żaden sposób wykazane także, aby przedstawicielka ustawowa małoletniego dokonywała spłaty jakichkolwiek innych zobowiązań powoda, które miał rzekomo zaciągnąć u członków jego rodziny.

Z tych przyczyn Sąd uznał, iż spełnienie obowiązku alimentacyjnego nastąpiło na mocy art. 452 k.c. poprzez wykonanie świadczenia, ciążącego na dłużniku – powodzie, wskutek czego zobowiązanie to wygasło, a co za tym idzie nie może być egzekwowane.

Wobec powyższego Sąd na mocy art. 840 § 1 pkt. 2 k.p.c. w zw. z art. 452 k.c. orzekł, jak w punkcie 1 sentencji.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na mocy art. 102 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c.

Zasadą jest rozstrzyganie o kosztach procesu zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu – art. 98 k.p.c. Jednakże w myśl art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów lub nie obciążać jej w ogóle kosztami postępowania. Przepis powołanego artykułu ustanawia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu, jest rozwiązaniem szczególnym i do swego zastosowania wymaga wystąpienia wyjątkowych okoliczności.

Przepisy postępowania nie precyzują pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych, ocenę w tej kwestii pozostawiając Sądowi, który winien dokonać oceny przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności konkretnej sprawy. Do okoliczności branych pod uwagę przez sąd przy ocenie przesłanek zastosowania dyspozycji omawianego przepisu zaliczyć można nie tylko te związane z samym przebiegiem postępowania, ale również dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej strony.

Sąd miał na względzie fakt, iż strona pozwana jest osobą przegrywającą spór, jednakże w ocenie Sądu na podstawie okoliczności faktycznych niniejszej sprawy przyjąć należało, iż zachodzą przesłanki do orzeczenia o kosztach procesu wbrew ogólnie obowiązującej zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu i odstąpienie od obciążania kosztami procesu pozwanej.

Rozstrzygniecie takie uzasadnia przede wszystkim sytuacja życiowa i majątkowa, w jakiej znajduje się pozwany. Pozwany jest osoba małoletnią, nie pracuje, nie uzyskuje żadnego dochodu. Sąd miał na uwadze także specyfikę prowadzonego postępowania, zasadniczo strona pozwana nie mogła przed wytoczeniem procesu uczynić zadość żądaniu pozwu, bowiem pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności jest możliwe jedynie w procesie sądowym.

ZARZĄDZENIE

1. odnotować w kontrolce uzasadnień;

2. odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć pełnomocnikowi pozwanego;

3. przedłożyć z wpływem apelacji lub po 21 dniach z z.p.o.

T., dnia 16 listopada 2016 r.