Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Beata Łapińska

Protokolant st. sekr. sądowy Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku J. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 30 marca 2016 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje J. M. prawo do emerytury poczynając od dnia (...) roku.

Sygn. akt V U 477/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 marca 2016 roku, znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił J. M. przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że wnioskodawca nie udowodnił wymaganego 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych. Zakład nie uwzględnił jako pracy w szczególnych warunkach okresu od dnia 6 października 1978 roku wskazanego w świadectwie pracy jako praca w szczególnych warunkach z tytułu zatrudnienia w Zakładach (...) w R., ponieważ stanowisko wskazane w przedmiotowym świadectwie „ślusarz – kowal” nie jest wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Ponadto w wyniku analizy całości dokumentów ustalono niezgodności w dacie zatrudnienia, to jest czy był to 6 października 1978 roku, czy też 6 listopada 1978 roku oraz brak jest daty zakończenia pracy w szczególnych warunkach (brak jest również daty wystawienia świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach). Wskazane okoliczności uniemożliwiają w ocenie organu rentowego dokonanie oceny w jakim charakterze wnioskodawca pracował w Zakładzie (...) oraz w jakim okresie.

W odwołaniu z dnia 25 kwietnia 2016 roku J. M. wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do emerytury. W uzasadnieniu wskazał, że w okresie od dnia 6 listopada 1978 roku do dnia 30 września 2007 roku pracował w Zakładzie (...) S.A. na stanowisku kowala. Wnioskodawca podniósł, że jego praca polegała na kuciu ręcznym przy otwartym ogniu form giętarskich do drzewa, części zamiennych, a także części służących do celów remontowych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powielając argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:

J. M., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 16 marca 2016 roku wniosek o przyznanie prawa do emerytury. We wniosku wskazał, że jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i wnosi o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa.

(dowód: wniosek o emeryturę, k. 1 – 3 akt emerytalnych)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca legitymuje się co najmniej stażem ubezpieczeniowym w wymiarze 26 lat i 26 dni, w tym 25 lat, 11 miesięcy i 14 dni okresów składkowych oraz 1 miesiąc i 12 dni okresów nieskładkowych. Do stażu pracy w warunkach szczególnych wnioskodawcy organ rentowy nie zaliczył żadnych okresów.

(dowód: decyzja z dnia 30 marca 2016 roku, k. 20 akt emerytalnych)

W okresie od dnia 6 listopada 1978 roku do dnia 30 września 2007 roku J. M. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Zakładzie (...) S. A. (wcześniej Zakłady (...) w R.). W okresie od dnia 10 grudnia 1982 roku do dnia 10 stycznia 1983 roku korzystał z urlopu bezpłatnego.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 1 października 2007 roku, k. 7 akt emerytalnych)

W dniu 6 listopada 1978 roku J. M. zawarł umowę o pracę z Zakładami (...) w R.. Umowa została zawarta na okres próbny do dnia 20 listopada 1978 roku, a następnie na czas nieokreślony. Pracodawca powierzył wnioskodawcy stanowisko pilarza w wydziale (...). Z dniem 1 czerwca 1979 roku pracodawca przeszeregował wnioskodawcę na stanowisko ślusarza remontowo – montażowego w wydziale (...) (...). Od dnia 22 września 1980 roku wnioskodawca zajmował stanowisko ślusarza, również w wydziale (...). Z dniem 1 maja 1982 roku został przeszeregowany do pracy w Zakładzie Nr (...).

(dowód: umowa o pracę z dnia 5 listopada 1978 roku, k. 4, angaż z dnia 1 czerwca 1979 roku, k. 5, angaż z dnia 22 września 1980 roku, k. 11, z dnia 2 maja 1982 roku, k. 12, z dnia 1 lutego 1983 roku, k. 13 akt osobowych wnioskodawcy)

W dniu 30 listopada 1982 roku Kierownik Zakładu Nr (...) S. wniósł o przeniesienie J. M. z wydziału (...) do wydziału (...) z jednoczesną zmianą stanowiska ze ślusarza remontowo – montażowego na kowala –ślusarza w związku z przeniesieniem do pracy w kuźni, to jest do wydziału (...). Konieczność dokonania zmiany podyktowana była potrzebą wykonania pilnych oprzyrządowań (taśm, haków, głowic, dogięć) w związku ze zmianą i wprowadzeniem nowych wzorów. W dniu 21 stycznia 1983 roku lekarz medycyny pracy stwierdził, że wnioskodawca jest zdolny do pracy jako ślusarz – kowal. Wnioskodawca wykonywał obowiązki ślusarza – kowala w wydziale (...). Angażem z dnia 1 sierpnia 1984 roku pracodawca powierzył wnioskodawcy funkcję brygadzisty. Od dnia 1 lutego 1992 roku wnioskodawca wykonywał obowiązki w wydziale (...). W piśmie z dnia 11 września 1996 roku i w protokole z dnia 10 września 1998 roku podano, że wnioskodawca zajmuje stanowisko kowala. Z dniem 1 października 1998 roku wnioskodawca został przeszeregowany do wydziału (...) i (...).

(dowód: wniosek z dnia 30 listopada 1982 roku, k. 14, orzeczenie lekarskie z dnia 21 stycznia 1983 roku, k. 15, angaże od dnia 1 sierpnia 1984 roku do dnia 22 grudnia 1986 roku, k. 16 – 19, angaż z dnia 1 sierpnia 1984 roku, k. 32, z dnia 27 kwietnia 1987 roku, k. 20, z dnia 23 listopada 1987 roku, k. 30, od dnia 2 maja 1988 roku do dnia 25 sierpnia 1989 roku, k. 21 – 22, k. 29, potwierdzenie z dnia 1 lutego 1992 roku, k. 84, angaże od dnia 26 stycznia 1994 roku do dnia 12 listopada 1996 roku, k. 89 – 94, od dnia 20 października 1997 roku do dnia 24 września 1998 roku, k. 112 – 114, pismo Kierownika wydziału (...) z dnia 11 września 1996 roku, k. 95, karta wypadku z dnia 3 lipca 1998 roku, k. 68, protokół przesłuchania świadka z dnia 10 września 1998 roku, k. 72, porozumienie zmieniające z dnia 1 października 1 października 1998 roku, k. 111 akt osobowych wnioskodawcy)

Początkowo wnioskodawca był zatrudniony jako pilarz. Wykonywał obowiązki w wydziale (...), gdzie przywożono ścinki i rozdrobnione drewno. Brygada ciągnikiem wywoziła materiały na wskazany plac. Następnie, od dnia 1 czerwca 1979 roku rozpoczął świadczenie czynności pracowniczych w wydziale (...), to jest w wydziale (...). Zajmował się tamże remontami maszyn, takich jak: tokarki, szlifierki, strugarki, obrabiarki, giętarki. Wymieniał części dorabiane na miejscu, koła zębate, wałki, leżnie.

(zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 1:15 do minuty 24:01, protokół z rozprawy z dnia 31 maja 2017 roku, k. 22-22v w związku z nagraniem od minuty 24:53 do minuty 32:37, protokół z rozprawy z dnia 19 grudnia 2017 roku, k. 43, zeznania I. C., nagranie od minuty 26:37 do minuty 31:17, zeznania P. P., nagranie od minuty 34:40 do minuty 39:37, k. 23, protokół z rozprawy z dnia 31 maja 2017 roku )

Z dniem 21 stycznia 1983 roku wnioskodawca rozpoczął świadczenie obowiązków w kuźni na stanowisku kowala. Kuźnia funkcjonowała w strukturze Zakładu i wykonywała prace niezbędne do dalszej produkcji, a następnie sprzedaży mebli. Była wyodrębnioną częścią Zakładu i tworzono w niej wszystkie wzory i formy meblarskie. Kuźnia miała metraż 100 m2 i mieściła się wewnątrz hali należącej do Zakładu. Znajdowało się w niej jedno okno i kotlina, to jest stół o wymiarach 1,20 m na 2,5 m z paleniskiem i wyciągiem pionowym, na którym rozpalano ogień koksem lub węglem i kształtowano na gorąco materiały metalowe. Kowale pracowali w odległości około 1,5 metra od kotliny. W miejscu pracy wnioskodawcy panowały bardzo wysokie temperatury, szczególnie w okresach letnich. Pracodawca wnioskodawcy nie przestrzegał w pełni zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. Kuźnia miała charakter przemysłowy, ponieważ wykonywała elementy niezbędne do prowadzenia działalności przez Zakłady (...), a sprzedaż mebli odbywała się na wielką skalę. Świadczenie pracy przez kowali było niezbędne do utrzymania produkcji.

W kuźni pracowało od trzech do pięciu kowali, w tym wnioskodawca, który wykonywał kucie ręczne na gorąco przy temperaturze przekraczającej 50 stopni C.. Wykuwał na podstawie rysunku technicznego formy do mebli, to jest formy do gięcia, ram siedzeniowych, giętarek. Kuł ręcznie na zimno i gorąco na potrzeby Zakładu również taśmy wiertarskie, haki, kliny, przyrządy do gięcia, szczypce giętarskie, piły cylindryczne, kleszcze, noże. Wykuwanie formy polegało na grzaniu materiału w kotlinie, przerzucaniu formy na imadło, kuciu ręcznym na gorąco, zaginaniu blach i pił cylindrycznych. Wnioskodawca obsługiwał też młot sprężarkowo – mechaniczny do przekuwania materiałów, których ze względu na ich gabaryty nie można było przekuć ręcznie.

Wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał obowiązki kowala w kuźni. Nie świadczył innych czynności.

(dowód: orzeczenie lekarskie z dnia 21 stycznia 1983 roku, zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 1:15 do minuty 24:01, protokół z rozprawy z dnia 31 maja 2017 roku, k. 22-22v, nagranie od minuty 2:30 do minuty 14:27 w związku z nagraniem od minuty 24:53 do minuty 32:37, protokół z rozprawy z dnia 19 grudnia 2017 roku, k. 43 zeznania I. C., nagranie od minuty 26:37 do minuty 31:17, zeznania P. P., nagranie od minuty 34:40 do minuty 39:37, zeznania W. S., nagranie od minuty 39:37 do minuty 46:09, protokół z rozprawy z dnia 31 maja 2017 roku, k. 23 akt sprawy, zeznania I. C., nagranie od minuty 4:04 do minuty 14:53, zeznania świadka A. S., nagranie od minuty 14:53 do minuty 24:53, protokół z rozprawy z dnia 19 grudnia 2017 roku, k. 42v – 43 akt sprawy)

Pracodawca wystawił wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym wskazał, że w okresie od dnia 6 października 1978 roku do nadal stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał on pracę ślusarza – kowala wymienioną w Wykazie A, Dział III, poz. 79 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

(dowód: świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach bez daty, k. 9 akt emerytalnych)

Zaliczenie wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od dnia 21 stycznia 1983 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku, z wyłączeniem okresów urlopów bezpłatnych powoduje, że wnioskodawca legitymuje się wymaganym, 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych.

(okoliczność niesporna)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie podlega uwzględnieniu.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1383 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca legitymuje się 15 – letnim okresem zatrudnienia w warunkach szczególnych. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, to jest ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Natomiast brak takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

W przedmiotowej sprawie wnioskodawca dysponował wprawdzie świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach, jednakże nie można było uznać tego dokumentu za wiarygodne źródło dowodowe w sprawie. Otóż w świadectwie tymże pracodawca ubezpieczonego nie tylko nie podał daty jego wystawienia, ale i wskazał stanowisko ślusarza – kowala niewystępujące w wykazie prac w szczególnych warunkach stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku. Jednakże okoliczność niedysponowania przez skarżącego świadectwem pracy w szczególnych warunkach nie przesądza. że pracy w szczególnych warunkach wnioskodawca nie wykonywał.

Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

W przedmiotowej sprawie wnioskodawca domagał się przyznania prawa do emerytury poprzez zaliczenie do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od dnia 6 listopada 1978 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku, kiedy to był zatrudniony w Zakładach (...) w R.. W sporządzonym odwołaniu ubezpieczony podnosił, że wykonywał obowiązki polegające na kuciu ręcznym przy otwartym ogniu form giętarskich do drzewa, części zamiennych, a także części służących do celów remontowych.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy ww. Zakładach (...) był niesporny między stronami w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych. Spornym pozostawał charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę, to jest czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie. W wystawionym zwykłym świadectwie pracy pracodawca ubezpieczonego podał, że wnioskodawca wykonywał obowiązki ślusarza – kowala.

Zgromadzona w sprawie dokumentacja pracownicza wykazała, że wnioskodawca pracował w ww. Zakładzie początkowo na stanowisku pilarza, a następnie na stanowisku ślusarza – remontowego. Posady te skarżący zajmował do dnia 20 stycznia 1983 roku. Dopiero bowiem z dniem 21 stycznia 1983 roku lekarz medycyny pracy stwierdził, że nie ma przeciwwskazań do wykonywania przez ubezpieczonego obowiązków kowala. Zakres obowiązków wnioskodawcy od dnia 6 listopada 1978 roku do dnia 20 stycznia 1983 roku Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków, z których jasno wynikało, że ubezpieczony początkowo piłował drewno i wywoził je na wskazany plac. Następnie, od dnia 1 czerwca 1979 roku świadczył czynności ślusarza remontowego. Naprawiał maszyny, takie jak tokarki, szlifierki, strugarki, obrabiarki, giętarki. Ww. prac nie sposób zaliczyć do wykonywanych w warunkach szczególnych. Nie zostały bowiem wymienione przez ustawodawcę w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Najistotniejszym w sprawie było zatem ustalenie, czy wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych w okresie od dnia 21 stycznia 1983 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku. Zaliczenie tego okresu do stażu pracy w warunkach szczególnych implikuje bowiem dla skarżącego korzystne skutki orzecznicze. Charakter czynności wykonywanych przez skarżącego Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków I. C., P. P. i W. S.. Sąd uwzględnił także zeznania samego wnioskodawcy, ponieważ są one spójne z zeznaniami świadków. Dowody ze źródeł osobowych Sąd poddał weryfikacji w myśl art. 233 § 1 k.p.c. i uznał, że zeznania te są przekonujące, logiczne i w sposób wiarygodny odzwierciedlają rodzaj obowiązków wykonywanych przez ubezpieczonego. Z zeznań powyższych wynika, że od dnia 21 stycznia 1983 roku wnioskodawca pomimo posiadanego angażu na stanowisko kowala – ślusarza, wykonywał jedynie obowiązki kowala w kuźni. Było w niej zatrudnionych od trzech do pięciu kowali. Wykonywano kucie zarówno na zimno, jak i na gorąco w temperaturze przekraczającej 50 stopni Celsjusza. Wnioskodawca wykonywał na podstawie rysunku technicznego nie tylko formy do mebli, ale i narzędzia niezbędne do wykonywania pracy w Zakładzie, takie jak przyrządy do gięcia, szczypce, piły, kleszcze, noże. Pracownicy brygady kowali najpierw grzali materiał w kotlinie, następnie przerzucali formy na imadło, kuli ręcznie na gorąco, zaginali blachy i piły cylindryczne. Wnioskodawca jako brygadzista kowali obsługiwał też młot sprężarkowo – mechaniczny do przekuwania materiałów. Ww. obowiązki wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w kuźni. Nie świadczył innych czynności. W kuźni panowała bardzo wysoka temperatura oraz hałas powodowany przez młot oraz dmuchawę podtrzymującą ogień na palenisku. Kucie odbywało się przy pomocy młota mechanicznego oraz ręcznie. Dodatkową uciążliwością było duże zadymienie w kuźni, spowodowane brakiem należytej wentylacji i opalaniem paleniska koksem i węglem.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku nie wskazano pracy kowala, jednakże w Dziale III „W hutnictwie i w przemyśle metalowym” pod poz. 79 umiejscowiono kucie ręczne w kuźniach przemysłowych oraz obsługę młotów mechanicznych. Z zeznań świadków jednoznacznie wynikało, że wnioskodawca wykonywał obowiązki polegające na kuciu ręcznym i obsłudze młota sprężarkowo – mechanicznego. Idąc dalej, rodzaj asortymentu produkowanego przez kuźnię i skala na jaką Zakład prowadził produkcję, a także fakt, że było w nim zatrudnionych kilka tysięcy pracowników jednoznacznie świadczy o tym, że kuźnia miała charakter przemysłowy. Jej funkcjonowanie było bowiem nieodzowne nie tylko dla produkcji mebli, ale i produkowania narzędzi używanych na potrzeby pracodawcy. Meble wykonywane przez Zakłady (...) miały bardzo duży rynek zbytu i w czasach świetności przedsiębiorstwa były produkowane na szeroką skalę.

Wyjaśnienia wymaga, że kuźnia przemysłowa to zakład produkcyjny, często stanowiący wyodrębnioną część organizacyjną zakładu przemysłowego, wykonujący elementy techniczne na potrzeby danego typu zakładu, w którym proces produkcyjny następuje etapami, a praca przebiega przy pomocy urządzeń mechanicznych obsługujących stanowiska pracy. Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, kuźnia, w której pracował ubezpieczony nastawiona była na działalność w meblarstwie, zajmowała się produkcją form meblarskich i narzędzi do ich produkcji. Była wyodrębniona w strukturze zakładu pracy, produkcja następowała seryjnie, kuto w niej rozmaite przedmioty. Praca była zmechanizowana, stała, wyjątkowo ciężka i szkodliwa dla zdrowia. Tym samym z całą pewnością kuźnię, w której był zatrudniony wnioskodawca należy uznać za przemysłową.

Reasumując, z materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że wnioskodawca w okresie od dnia 21 stycznia 1983 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w warunkach szkodliwych polegające na kuciu ręcznym w kuźniach przemysłowych oraz obsłudze młotów mechanicznych. Prace te zostały wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, Dział III, poz. 79.. Uwzględnienie ww. okresu implikuje zaś dla ubezpieczonego korzystny skutek procesowy w postaci przyznania prawa do emerytury. Organ rentowy w toku postępowania nie przedstawił jednocześnie jakiegokolwiek dowodu podważającego dowody zgłoszone przez wnioskodawcę i nie zakwestionował wskazanych w dowodach okoliczności faktycznych.

Biorąc zatem pod uwagę, iż wnioskodawca spełnił wszystkie wymagane przepisami rozporządzenia warunki do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury, to jest ukończył 60 lat, jego łączny okres zatrudnienia składkowy i nieskładkowy wyniósł ponad 25 lat, ma ponad 15 letni staż pracy w szczególnych warunkach, należy uznać, że odwołanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. przyznał wnioskodawcy J. M. prawo do emerytury, poczynając od dnia (...) roku, to jest od dnia osiągnięcia wieku emerytalnego.