Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki (spr.)

Sędziowie: SSO Anita Ossak

SSO Katarzyna Gozdawa – Grajewska

Protokolant: Ewelina Grobelny

w obecności Jędrzeja Gruszczyńskiego Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Raciborzu

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2017 r.

sprawy: 1. S. B. /B./,

syna Z. i I.,

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk przy zast. art. 64 § 1 kk oraz w zw. z art. 18 § 1 kk

2. P. K. /K./,

syna L. i O.,

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk przy zast. art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu

z dnia 14 czerwca 2017r. sygn. akt II K 602/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Z. M. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu oskarżonego S. B. w postępowaniu odwoławczym,

III.  zwalnia obu oskarżonych od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO Sławomir Klekocki (spr.)

SSO Anita Ossak SSO Katarzyna Gozdawa – Grajewska

Sygn. akt V.2 Ka 520/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 czerwca 2017 r. Sąd Rejonowy w Raciborzu uznał S. B. a winnego tego, że w dniu 03 kwietnia 2016 roku w R., działając wspólnie i w porozumieniu z P. K. z zamiarem dokonania kradzieży nieokreślonej kwoty pieniędzy z kantoru (...) w R. przy ul. (...) własności W. S., groził natychmiastowym użyciem przemocy względem kasjerki A. D. kierując w jej stronę przedmiot wyglądem przypominającym broń palną, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ucieczkę kasjerki na zaplecze kantoru, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Raciborzu o sygn. akt II K 1810/04, za umyślne przestępstwo podobne z art. 157 § 1 kk na karę 1 (jednego) roku pozbawiania wolności, którą odbył w okresie od dnia 26. 03. 2013 roku do dnia 14. 02. 2014 roku, wyrokiem Sądu Rejonowego w Raciborzu o sygn. akt II K 1252/05, za umyślne przestępstwo podobne z art. 157 § 1 kk na karę 1 (jednego) roku pozbawiania wolności, którą odbył w okresie od dnia 04. 07. 2012 roku do dnia 26. 03. 2013 roku, przy czym przyjąć należy, iż wymieniony kierował wykonaniem przestępstwa przez P. K. z wykorzystaniem istniejącego bezpośredniego stosunku uzależnienia, tj. popełnienia czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk przy zast. art. 64 § 1 kk oraz w zw.z art. 18 § 1 kk i za to na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 14 § 1 kk skazał go na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 44 § 2 kk orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci reklamówki, czapki, okularów, kompletu rękawiczek, woreczka foliowego z kulkami i pojemnikami z CO2 i woreczka strunowego z kulkami szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr I/156/16/P na karcie 221 akt sprawy, poz. od 1 do 4 oraz poz. 6 i 9.

Na podstawie art. 230 § 2 kpk orzekł zwrot dowodów rzeczowych w postaci:

-płyty CD sklepowi (...) w R. przy ul. (...);

-płyty CD Urzędowi Miasta R. przy ul. (...);

-telefonu komórkowego marki S. bez tylniej klapki wraz z kartą SIM oskarżonemu S. B.;

-telefonu komórkowego marki N. oskarżonemu P. K.;

-płyty CD Przedsiębiorstwu (...) przy ul. (...) w R.;

szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr I/156/16/P na karcie 221 akt sprawy, poz. 7, 8, 12, 13.

Na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu S. B. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 10. 04. 2016r. godz. 15:20 do dnia 29. 07. 2016r. godz. 15:20 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 627 kpk i § 17 ust. 2 pkt 1 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22. 10. 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Prywatnej Kancelarii Adwokackiej adw. Z. M. 2.302,56 (dwa tysiące trzysta dwa 56/100) złotych w tym VAT tytułem zwrotu poniesionych kosztów obrony świadczonej z urzędu;.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego S. B. od ponoszenia kosztów postępowania i obciążył nimi Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego S. B. zaskarżając wyrok w całości zarzucając :

1.mającą wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania, a to:

a) art.7 kpk poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego;

b) art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie wszystkich występujących w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego;

c) art. 170 § 1 pkt 2,3 i 5 kpk poprzez niezasadne oddalenie wniosków dowodowych obrońcy oskarżonego – złożonych na rozprawie w dniu 12 czerwca 2017r., o przesłuchanie świadka I. S., świadka M. L. oraz uzupełniające przesłuchanie oskarżonego S. B. na okoliczność jego wyjazdu i czasookresu pobytu za granicą;

2.mający wpływ na treść wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający w szczególności na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego powinna prowadzić do uniewinnienia oskarżonego od zarzutu jego popełnienia.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego S. B. wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. .Obrońca oskarżonego S. B. w swojej apelacji przede wszystkim podnosi zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Taki zarzut byłyby zasadny jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody , na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki , którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji opiera się na wyjaśnieniach oskarżonego S. B. które jego zdaniem są konsekwentne. Jednak pominął obrońca oskarżonego, że oskarżony w postępowaniu przygotowawczym zasłaniał się niepamięcią wywołaną ciągiem alkoholowym nie wykluczając, że bił P. K. oraz ,że strzelał do niego z wiatrówki, by następnie na rozprawie przed sądem I instancji stwierdzić, ze oskarżony P. K. kłamie a cała jego historia została przez niego wymyślona. Sąd rejonowy wbrew temu co sugeruje w swojej apelacji obrońca oskarżonego ustalając tan faktyczny w niniejszej sprawie nie bazował wyłącznie na wyjaśnieniach drugiego oskarżonego tj. P. K.. Świadkowie O. K., A. K. potwierdziły fakt, że P. K. był pod dużym wpływem oskarżonego B., bał się go, wykonywał jego polecenia. Oskarżony S. B. według tych świadków miał się im przyznać do udziału w napadzie, świadek A. K. której ojcem jej dziecka jest oskarżony B. zeznała wręcz, że po wyjściu z aresztu w styczniu 2017 r. oskarżony opowiedział jej o całym zdarzeniu i przyznał się, że to on był pomysłodawcą. Świadek ten również potwierdziła, że widziała ślady pobicia na ciele brata – P. K. a oskarżony B. jej zdaniem był zdolny do agresji szczególnie gdy znajdował się pod wpływem alkoholu. Obrońca oskarżonego B. w swojej apelacji zarzuca również obrazę przepisów postępowania polegającą na niezasadnym oddaleniu wniosków dowodowych o przesłuchanie świadków I. S. i M. L. na okoliczność wspólnego ich wyjazdu z oskarżonym B. do Niemiec a następnie do Holandii. Jednak słuchany na tą okoliczność świadek D. S. zeznał, że pod koniec marca 201 6 r. wyjechał wraz z oskarżonym B. do Niemiec, przebywali u jego matki, następnie w sobotę pojechali do Holandii a do R. wrócili w poniedziałek nie był jednak w stanie podać konkretnej daty wyjazdu powrotu do kraju. Ponadto co do pobytu oskarżonego w dniu 3 kwietnia 2016 r. w R. świadczą telefony jakie wykonał oskarżony S. B. do W. W. posługując się numerem (...) o godzinie 16-tej i 16.38. Również z wykazu połączeń w dniu zdarzenia pomiędzy godziną 14 – tą, a 17.36 wynika, że oskarżeni wielokrotnie się kontaktowali miedzy sobą. Sylwetkę oskarżonego w dniu zdarzenia zarejestrowały kamery umieszczone przy sklepie (...) przy ul. (...), przy sklepie (...) oraz nagrania z monitoringu miejskiego. Wszystkie te dowody wskazują jednoznacznie, że oskarżony wbrew temu co twierdzi w swojej apelacji obrońca przebywał w dniu 3 kwietnia 2016 r. w R. na ul. (...) czekając na zewnątrz , podczas gdy P. K. znajdował się wewnątrz kantoru. Słusznie sąd rejonowy na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego uznał, że oskarżonemu należy przypisać status sprawcy kierowniczego. To on właśnie jak wynika z wyjaśnień P. K. był pomysłodawcą, wyznaczył cel ataku, przygotował plan działania, wyszukał wykonawcę i wskazał czas i miejsce popełnienia czynu zabronionego. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona zarzucanego mu czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk przy zast. art. 64 § 1 kk oraz w zw. z art. 18 § 1 kk . Sąd rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku .Tym samym zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Ponieważ apelacja obrońcy oskarżonego skierowana jest co do całości orzeczenia, obowiązkiem Sądu Okręgowego jest również sprawdzenie, czy wymierzona oskarżonemu kara nie jest rażąco surowa. W niniejszej sprawie sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Przy wymiarze kary sąd rejonowy miał na uwadze zarówno przesłanki negatywne dotychczasową karalność, działanie w ramach art. 64 § 1 kk jak i pozytywne dotyczące oskarżonego. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem sądu odwoławczego stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. Z. M. zwrot kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 636 § 1 kpk.

SSO Sławomir Klekocki /spr./

SSO Anita Ossak SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska