Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący:SSA Lucyna Guderska (spr.)

Sędziowie: SSA Anna Szczepaniak-Cicha

SSA Dorota Rzeźniowiecka

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Nagy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lipca 2017 r. w Ł.

sprawy K. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł.

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 31 maja 2016 r. sygn. akt VIII U 4407/14

1.  prostuje oczywiste omyłki pisarskie zawarte: w komparycji zaskarżonego wyroku przez zastąpienie daty „29 października 2016” datą „29 października 2014” oraz w punkcie 1 zaskarżonego wyroku przez zastąpienie nazwiska (...) nazwiskiem (...);

2.  oddala apelację;

3.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na rzecz K. K. kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.

Sygn. akt: III AUa 1122/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 października 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił K. K. prawa do wcześniejszej emerytury podnosząc, że na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udokumentował wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach uznał jedynie okres zatrudnienia w P.M.P.M. (...) w Ł. od 7.12.1976r. do 30.05.1989r., tj. 12 lat 5 miesięcy i 25 dni, natomiast nie uwzględnił do stażu szczególnego okresu zatrudnienia wnioskodawcy od 14.02.1973r. do 26.04.1973r. w Hucie (...) SA w K., gdyż w świadectwie pracy brak rodzaju wykonywanej pracy oraz odpowiedniego punktu i zarządzenia oraz od 18.12.1989r. do 31.07.1992r. w PPHU (...) Sp. z o.o. w Ł., ponieważ przedłożone dokumenty nie potwierdzają, że praca wykonywana była w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W odwołaniu od tej decyzji K. K. wniósł o jej zmianę i przyznanie mu prawa do emerytury od dnia 10 lipca 2014 r. wskazując, że w okresie zatrudnienia w PPHU (...) w Ł. wykonywał pracę w warunkach szczególnych, tj. pracę kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym pow. 3,5t

Na rozprawie w dniu 24 maja 2016r. wniósł nadto o zaliczenie do stażu szczególnego okresu pracy w Hucie (...) SA w K., wskazując, że pracował wówczas jako wsadowy pieca.

Zaskarżonym wyrokiem z 31 maja 2016r. Sąd Okręgowy w Łodzi zmienił powyższą decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 września 2014r. (1), oddalając odwołanie w pozostałym zakresie (2).

Sąd I instancji ustalił, że K. K., urodzony (...), złożył w dniu 16 września 2014 r. wniosek o emeryturę.

Ogólny staż ubezpieczeniowy wnioskodawcy na dzień 1 stycznia 1999 r. wyniósł 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych .

Organ rentowy uznał wnioskodawcy za udokumentowany okres zatrudnienia w warunkach szczególnych w wymiarze 12 lat, 5 miesięcy i 25 dni, to jest okres zatrudnienia w P.M.P.M. (...) w Ł..

Wnioskodawca od 18 grudnia 1989 r. do 13 kwietnia 1992r. był zatrudniony w PPHU (...) Sp. z o.o. w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy. Zgodnie z umową o pracę przyjęto go na stanowisko kierowcy mechanika. Podejmując zatrudnienie wnioskodawca posiadał prawo jazdy kat. C, C + E.

Firma (...) prowadziła hurtownię szkła, ceramiki, była też firmą remontowo- budowlaną, robiąc remonty piekarni. Wnioskodawca jeździł samochodem do huty, woził szkło szklanki, kieliszki, talerze, artykuły gospodarstwa domowego, porcelanę Wnioskodawca przez cały okres zatrudnienia w tej firmie wykonywał wyłącznie pracę kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Jeździł też do cegielni, woził piasek, lepik, cegłę, cement, materiały budowlane, pracował na 1 zmianę, pracując czasem i 14 godzin na dobę. Kierował S., autem ciężarowym z plandeką, wywrotką lub skrzyniowcem. Nie pracował jako mechanik. Wnioskodawca przed wyjazdem w trasę musiał sprawdzić stan techniczny samochodu .

W okresie od 14 lutego 1973 r. do 26 kwietnia 1973 r. wnioskodawca był zatrudniony w Hucie (...) w K. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku wsadowego pieca szybowego. Pracodawca ten wskazał, że w tym okresie wnioskodawca wykonywał zatrudnienie w warunkach szczególnych.

Wnioskodawca wsypywał złom ołowiowy do pieca, ołów był przetapiany w sztaby jako półsurowiec i służył do produkcji różnych wyrobów. Wnioskodawca pracował w brygadzie na 4 zmiany, po 6 godzin dziennie, jednakże zatrudnienie to było bardzo szkodliwe, bo spadała hemoglobina.

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał na podstawie dokumentów zawartych w aktach organu rentowego i załączonych do akt sprawy oraz zeznania odwołującego się i zgłoszonych o przez niego świadków, które Sąd ocenił jako wiarygodne, gdyż są spójne i korespondują z zeznaniami wnioskodawcy oraz zgromadzoną dokumentacją. Świadkowie byli zatrudnieni w tej samej firmie w objętych sporem latach a zatem wiedzieli i widzieli, jaki był charakter zatrudnienia wnioskodawcy.

W oparciu o powyższe ustalenia Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Przywołując treść art. 184 ust. 1 i 2 i art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz § 2 - 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze Sąd podniósł, że analiza treści wykazu A stanowiącego załącznik do w/w rozporządzenia wskazuje, że do prac w warunkach szczególnych należą wymienione w dziale VIII (zatytułowanym „W transporcie i łączności”) pod poz. 2 „Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów”. Do prac tego rodzaju należy wymieniona w wykazie A stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 18 Ministra Handlu Wewnętrznego i Usług z dnia 17 czerwca 1983 r. w dziale VIII pod poz. 2 pkt. 2 praca na stanowisku: kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Sąd I instancji podkreślił, że organ rentowy zaliczył wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych 12 lat, 5 miesięcy i 25 dni, zatem do ustawowego minimum brakowało mu 2 lata 6 miesięcy i 5 dni

Sąd zwrócił uwagę, że okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków.

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy dawał dostateczne podstawy do uznania pracy świadczonej przez odwołującego się za pracę w warunkach szczególnych w PPHU (...) Sp. z o.o. w Ł..

Sąd podkreślił, że lektura dostępnych za ten okres pracy dokumentów wskazuje, że wnioskodawca był tam zatrudniony od 18 grudnia 1989 r., co wynika z legitymacji ubezpieczeniowej, podpisał też umowę o pracę na czas nieokreślony w dniu 16 stycznia 1990r. Zdaniem tego Sądu, nie można uznać daty zgłoszenia się do pracy na rok przed zawarciem umowy o pracę, zatem należy oprzeć się na legitymacji ubezpieczeniowej wnioskodawcy, w której ostatni stempel uprawniający do świadczeń leczniczych nosi datę 13 kwietnia 1992 r., co łącznie daje 2 lata 3 miesiące i 27 dni. Sąd wskazał, że z zeznań świadków i korespondujących z nimi zeznań wnioskodawcy jednoznacznie wynika, że wnioskodawca przez cały okres zatrudnienia w tym Przedsiębiorstwie wykonywał pracę kierowcy samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Pracę tę wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd stwierdził, że okres powyższy nie wystarcza jednak do spełnienia warunku ustawowego minimum, jednakże odwołujący był także zatrudniony w okresie od 14 lutego 1973 r. do 26 kwietnia 1973 r. w Hucie (...) w K. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku wsadowego pieca szybowego. Pracodawca ten wskazał, że w tym okresie wnioskodawca wykonywał zatrudnienie w warunkach szczególnych, choć nie podał przepisów resortowych. Sąd Okręgowy podniósł, że zatrudnienie to wypełnia dyspozycję wykazu A działu III poz. 22 pkt 18 D stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 18 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 kwietnia 1982 r., jako wsadowy w odlewni metali nieżelaznych przy obsłudze żeliwiaków, rozlewni i ich urządzeń pomocniczych w hutnictwie i przemyśle metalowym, co przekłada się na wykaz A dział III poz. 22 rozporządzenia RM z 7 lutego 1983r. Okres ten daje wnioskodawcy dodatkowo 2 miesiące i 13 dni, zaś łącznie z uznanym przez Sąd okresem 2 lata 6 miesięcy i 10 dni, nieznacznie przekracza ustawowe minimum.

Reasumując Sąd ten stwierdził, że z zebranego materiału dowodowego wynika jasno, iż wnioskodawca legitymuje się ponad 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych uprawniającym do wcześniejszej ze względu na wiek emerytury.

Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do emerytury powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do jej nabycia. Stosownie zaś do treści art. 129 ust. 1 tej ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

Mając na uwadze powyższe Sąd, na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury poczynając od dnia 1 września 2014 r. tj. od miesiąca złożenia wniosku, natomiast w pozostałej części odwołanie oddalił na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., wskazując, że wnioskodawca wniosek o emeryturę złożył we wrześniu 2014r., zatem żądana data przyznania tego świadczenia była niezasadna.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia, w części uwzględniającej odwołanie, tj. objętej punktem pierwszym wyroku, złożył organ rentowy, zarzucając:

1.  naruszenie prawa materialnego art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 25.06.1999 r. o emeryturach i rentach z FUS poprzez niewłaściwe jego zastosowanie i ustalenie, że ubezpieczony spełnia warunki do nabycia prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych z uwagi na posiadanie 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, podczas gdy ubezpieczony nie wykazał wymaganego zatrudnienia w tychże warunkach;

2.  naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 k.p.c. polegające na wydaniu wyroku bez wyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Wskazując na powyższe zarzuty organ rentowy wniósł o zmianę wyroku w części zaskarżonej i oddalenie odwołania od decyzji z dnia 29.10.2014r., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy wskazał, że o ile z dokonaną przez Sąd I instancji oceną materiału dowodowego w zakresie możliwości przyjęcia, że praca wykonywana przez wnioskodawcę w okresie od 14 lutego 1973 r. do 26 kwietnia 1973 r. w Hucie (...) w K. była pracą w warunkach szczególnych, to nie może się zgodzić z rozstrzygnięciem co do drugiego ze spornych okresów od 18.12.1989r. do 31.07.1992r. Skarżący podniósł, że zaliczenie tego okresu do stażu ogólnego wynikało z akt (...), w których znajdowała się zarówno część kopii legitymacji ubezpieczeniowej wskazująca na okres nieskładkowy oraz potwierdzenie z wydziału ubezpieczeń i składek. W karcie przebiegu zatrudnienia ZUS wskazał, jakie okresy uznał za składkowe i jakie za nieskładkowe, przy zaliczeniu całościowym zatrudnienia w przedmiotowym przedsiębiorstwie - ogólnie przyjął staż od 15.12.1989r. do 31.07.1992r. Zdaniem skarżącego, Sąd Okręgowy w oparciu o zeznania świadków i wnioskodawcy błędnie przyjął, że w okresie zatrudnienia w firmie (...) ubezpieczony wykonywał wyłącznie pracę kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Z wpisu w legitymacji ubezpieczeniowej wynika bowiem, że wówczas wnioskodawca był pomocnikiem murarza i podważanie w takich okolicznościach dowodu z dokumentu zeznaniami jest dowolną oceną zgromadzonego materiału i naruszeniem zasad wynikających z art. 233 k.p.c.

Dodatkowo organ rentowy podniósł, że Sąd I instancji sumując wymiar powyższego okresu popełnił błąd rachunkowy. Przyjął, że jest to okres 2 lat, 3 miesięcy i 27 dni, podczas gdy faktycznie wynosi on 2 lata 2 miesiące i 27 dni. Po doliczeniu powyższego okresu do zatrudnienia uznanego przez Sąd do pracy w warunkach szczególnych od 14.02.1973r. do 26.04.1973r., tj. 2 miesiące i 11 dni, oraz okresu uznanego przez organ rentowy w zaskarżonej decyzji (12 lat, 5 miesięcy i 25 dni) - rozmiar zatrudnienia w warunkach szczególnych jest niewystarczający do nabycia prawa (łącznie 14 lat, 11 miesięcy i 3 dni).

Niezależnie od powyższego skarżący zauważył, że w tenorze sentencji Sąd dopuścił się oczywistej omyłki wskazując nieprawidłowo nazwisko wnioskodawcy, zaś w sentencji wyroku błędnie została wskazana data decyzji określona jako 29.10.2016r. zamiast 29.10.2014r.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego nie zasługuje na uwzględnienie.

Istota sporu w przedmiotowej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy wnioskodawca legitymuje się 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych liczonym na dzień 1 stycznia 1999 r. Zgodnie z treścią art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t.: Dz. U. z 2016 r. poz. 887 z późn. zm.), ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 r., przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 ustawy, tj. po ukończeniu 60 lat, jeżeli w dniu wejścia w życia ustawy - na dzień 1 stycznia 1999 r. osiągnął okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymagany w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) - 15 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy, to jest 25 lat.

W świetle zarzutów apelacji spór został zasadniczo zawężony do oceny, czy okres zatrudnienia K. K. od 18.12.1989r. do 13.04.1992r. w PPHU (...) Sp. z o.o. w Ł. podlega zaliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych oraz czy okres ten jest wystarczający do uzupełnienia wykazanego przez ubezpieczonego stażu pracy w szczególnych warunkach do wymaganego w/w przepisami okresu 15 lat. Odnosząc się do tej ostatniej kwestii należy stwierdzić, że całkowicie chybione jest stanowisko skarżącego, co przyznane zostało niejako w piśmie organu rentowego z dnia 17.07.2017r. (k. 71), że okres ten stanowi 2 lata 2 miesiące i 27 dni, a nie – jak prawidłowo przyjął Sąd I instancji – 2 lata 3 miesiące i 27 dni.

Podkreślić również należy, że skarżący nie kwestionuje prawidłowości stanowiska Sądu Okręgowego, że praca wykonywana przez ubezpieczonego w okresie od 14 lutego 1973 r. do 26 kwietnia 1973 r. w Hucie (...) w K. na stanowisku wsadowego pieca szybowego była pracą w warunkach szczególnych wymienioną w wykazie A dziale III, poz. 22 stanowiącym załącznik do w/w rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. oraz w wykazie A dział III, poz. 22 pkt 18 D stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 18 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 kwietnia 1982 r. (wsadowy w odlewni metali nieżelaznych przy obsłudze żeliwiaków, rozlewni i ich urządzeń pomocniczych w hutnictwie i przemyśle metalowym). Okres ten stanowi 2 miesiące i 11 dni, który łącznie z uwzględnionym przez organ rentowy w objętej sporem decyzji okresem 12 lat 5 miesięcy i 25 dni pracy w szczególnych warunkach, daje wnioskodawcy 12 lat 8 miesięcy i 6 dni stażu szczególnego. Tym samym zaliczenie do tego stażu przyjętego przez Sąd Okręgowy okresu pracy K. K. w PPHU (...) Sp. z o.o. w Ł. od 18.12.1989r. do 13.04.1992r. (stanowiącego 2 lata 3 miesiące i 27 dni) skutkować winno przyjęciem, że ubezpieczony legitymuje się wymaganym 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach.

Wbrew twierdzeniom apelującego, nie sposób uznać, że dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne odnośnie charakteru zatrudnienia K. K. w PPHU (...) Sp. z o.o. w Ł. pozostają w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z dowodami w postaci wpisów w legitymacji ubezpieczeniowej ubezpieczonego oraz korespondującymi z nimi zeznaniami świadków I. R. i P. P.. Przede wszystkim należy podkreślić, że dla skuteczności zarzutu obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. konieczne jest wykazanie rażącego naruszenia dyrektyw oceny dowodów wskazanych w przywołanym przepisie, czyli wykazania, że ocena sądu jest rażąco sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania czy doświadczenia życiowego i dlaczego (patrz bliżej także - SN wyrok z 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98 - legalis). Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Wyłącznie w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

Odnosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy należy podnieść, że świadkowie I. R. i P. P. zgodnie i przekonująco zeznali, że wnioskodawca w okresie zatrudnienia w PPHU (...) Sp. z o.o. w Ł. stale i w pełnym wymiarze wykonywał pracę kierowcy samochodu S., tj. samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze powyżej 3,5 t. Świadkowie ci szczegółowo wyjaśnili, czym zajmował się ich ówczesny pracodawca oraz na czym polegała praca wnioskodawcy w spornym okresie. Ich zeznania – wbrew zarzutom apelacji – znajdują w pełni potwierdzenie ze znajdującym się na karcie 46 legitymacji ubezpieczeniowej K. K. (k. 20 akt) wpisem „kierowca” w rubryce „Rodzaj wykonywanej pracy, stanowisko, specjalność itp.” opatrzonym datą „18.12.1989r.” i pieczątką PPHU (...) Sp. z o.o. w Ł.. W legitymacji tej nie ma żadnego wpisu, z którego wynikałoby – jak twierdzi apelujący - że wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku pomocy murarza. Stanowisko „pomoc murarza” widnieje wprawdzie na znajdującej się na k. 67/68 akt emerytalnych wnioskodawcy kserokopii legitymacji ubezpieczeniowej, ale najprawdopodobniej jest to kserokopia legitymacji I. R. a nie wnioskodawcy. Oryginalna legitymacja ubezpieczeniowa wnioskodawcy znajdująca się w aktach sprawy (k. 20 akt) niewątpliwie nie zawiera takiego wpisu.

Niezależnie od powyższego należy zauważyć, że Sąd I instancji błędnie przyjął, że zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala jedynie na przyjęcie, że K. K. był zatrudniony w PPHU (...) Sp. z o.o. w Ł. do 13 kwietnia 1992r. Umknęło bowiem uwadze Sądu, że na znajdującej się na k.73/74 akt emerytalnych wnioskodawcy kserokopii karty 10 dowodu osobistego widnieje wpis, z którego wynika, że był on zatrudniony w tej firmie od 18.12.1989r. do 31.07.1992r. Za przyjęciem wiarygodności tego wpisu przemawia okoliczność, że poniżej znajduje się adnotacja o zatrudnieniu od 1.03.1993r. do 30.06.1994r. w (...) Sp. z o.o., co koresponduje z treścią wpisu na karcie 46-47 legitymacji ubezpieczeniowej K. K. tożsamych co do nazwy pracodawcy oraz czasookresu zatrudnienia. W konsekwencji należy przyjąć, że okres pracy wnioskodawcy w szczególnych warunkach w PPHU (...) Sp. z o.o. w Ł. wynosi 2 lata 7 miesięcy i 14 dni, co zwiększa wymiar udowodnionego przez wnioskodawcę stażu szczególnego do 15 lat 3 miesięcy i 20 dni.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny podzielić stanowisko Sądu I instancji, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że K. K. spełnił warunek wykazania na dzień 1 stycznia 1999 r. 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Spełnienie przez ubezpieczonego pozostałych warunków określonych w art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest na etapie apelacji bezsporne. Tym samym należy uznać, że przysługuje mu prawo do emerytury na podstawie w/w przepisu.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny, nie znajdując uzasadnionych podstaw do uwzględnienia apelacji, na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł o jej oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na mocy art. 98 i 108 k.p.c. ustalając ich wysokość w oparciu o treść § 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800).

Na podstawie art. 350 § 3 k.p.c. Sąd Apelacyjny sprostował oczywiste omyłki pisarskie zawarte w komparycji oraz w punkcie pierwszym zaskarżonego wyroku, gdyż Sąd Okręgowy omyłkowo oznaczył datę roczną decyzji objętej sporem oraz nazwisko odwołującego się.