Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Janusz Supiński

Protokolant: Katarzyna Kucharska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19.12.2017 r.

sprawy z powództwa (...) 1 F. (...) G.

przeciwko T. D.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego T. D. na rzecz powoda (...) 1 F. (...) G. kwotę 40,94 (czterdzieści 94/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

a)  od kwoty 1.860,94 zł od dnia 01.04.2017r. do dnia 01.06.2017r,

b)  od kwoty 1.660,94 zł od dnia 02.06.2017r. do dnia 30.06.2017r.,

c)  od kwoty 1.460,94 zł od dnia 01.07.2017r. do dnia 01.08.2017r.,

d)  od kwoty 1.260,94 zł od dnia 02.08.2017r. do dnia 02.09.2017r.,

e)  od kwoty 940,94 zł od dnia 03.09.2017r. do dnia 04.09.2017r.,

f)  od kwoty 740,97 zł od dnia 05.09.2017r. do dnia 01.10.2017r.,

g)  od kwoty 420,94 zl od dnia 02.10.2017r. do dnia 04.12.2017r.,

h)  od kwoty 40,94 zl od dnia 05.12.2017r. do dnia zapłaty.

II.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

Powód (...) 1 F. (...) G. domagał się zasądzenia od pozwanego T. D. kwoty 1.860,94 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu. Argumentował, że nabył wierzytelność od pierwotnego wierzyciela, z którym pozwany zawarł umowę pożyczki. Zdaniem powoda próby polubownego rozwiązania sporu nie doprowadziły do dobrowolnego uregulowania zadłużenia przez pozwaną.

Pozwany T. D. nie kwestionując swojej odpowiedzialności co do zasady podał, że dochodzone roszczenie zostało spłacone w łącznej wysokości 1.820,00 zł.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwany T. D. zawarł w dniu 31.12.2015 r. z (...) S.A. w W. umowę pożyczki nr (...), na podstawie której otrzymał kwotę 1.200 zł, zobowiązując się do jej zwrotu wraz z należnymi kosztami udzielenia pożyczki w terminie uzgodnionym w umowie. Pozwany nie dotrzymał postanowień, wynikających z zawartej umowy.

( dowód: umowa pożyczki- k. 15-22)

Na mocy umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 6.12.2016 r. (...) S.A. w W. sprzedał powodowi wierzytelność przysługującą mu w stosunku do pozwanego T. D., wynikającą z zawartej umowy pożyczki. Zgodnie z umową powód nabył wobec pozwanego roszczenie w wysokości 1.918,43 zł.

Powód poinformował pozwanego o zmianie wierzyciela, wzywając do zapłaty należności. Pozwany nie uiścił należności, wynikającej z wezwania.

( dowód : umowa cesji wierzytelności wraz z załącznikami - k. 23-56, przedsądowe wezwanie do zapłaty- k. 57)

Po wniesieniu pozwu pozwany dokonał dobrowolnej wpłaty na rachunek bankowy powoda przeznaczony do obsługi przedmiotowego zadłużenia w łącznej wysokości 1.820 zł.

( dowód : dowody wpłat- k. 74-80)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny przedmiotowej sprawy w całości okazał się sporny. O ile bowiem pozwany nie kwestionował posiadanego u powoda zadłużenia, a przy tym okoliczności dotyczących zawarcia umowy cesji wierzytelności, to jednak wskazał, że w całości uregulował owo zobowiązanie.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, zaś zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W procesie ciężar dowodu stanowi wymaganie dostarczenia sądowi dowodów potwierdzających przytoczone fakty pod rygorem przegrania procesu. Odnosi się on zarówno do powoda, jak i pozwanego.

Zgodnie z dyspozycją art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W kontekście powyższego Sąd dostrzegł dowody wpłat, przedłożone przez pozwanego, z których wynika wprost, że po wniesieniu pozwu uregulował zadłużenie u powoda w łącznej wysokości 1.820 zł. Wiarygodność owych dokumentów nie była kwestionowana przez powoda. Mając zatem na względzie, że pozwany wykazał po myśli art. 6 k.c. zaspokojenie roszczenia powoda w w/w wysokości, Sąd po myśli powołanych przepisów orzekł jak w pkt I sentencji, zasądzając nieuregulowaną część dochodzonego roszczenia. O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł po myśli art. 481 k.c.

Mając na względzie, że w toku procesu powód nie ograniczył powództwa w zakresie kwoty 1.820 zł zaspokojonej przez pozwanego w toku procesu, a jej dochodzenie było oczywiście niezasadne wobec spełnienia świadczenia przez pozwanego, Sąd w tym zakresie powództwo oddalił, o czym orzekł jak w pkt II sentencji.

O kosztach procesu Sąd orzekł po myśli art. 100 k.p.c., uwzględniając przy tym, że obowiązek zwrotu wszystkich kosztów obciąża w realiach przedmiotowej sprawy powoda, a pozwany w zakresie owych kosztów procesu nie zgłaszał żądania. Podkreślenia przy tym wymaga, że pomimo uiszczenia przez pozwanego w toku procesu kwoty 1.820 zł tytułem dochodzonego roszczenia, powód konsekwentnie podtrzymywał powództwo w zakresie całej żądanej kwoty, co wyklucza, zdaniem Sądu możliwość obciążenia pozwanego kosztami procesu w jakiejkolwiek części.